08.12 uur ...

Elke dag om klokslag 12 over 8 spuit de stadsfontein in de vijver achter de lusthof van Marco Polo haar eerste waterstraal de lucht in. Drie seconden later pletst en kletst het klaterende sproeivocht op het tot dan stille, soms rimpelloze vijveroppervlak. Een gebeuren dat mij, afhankelijk van de geplande dagaktiviteiten of opgelegde schooloptredens en het daaraan verbonden moment van opstaan, reeds 12 maanden, zolang werkt die spuit al, op de meest diverse manieren verrast ... De eerste keer dacht ik aan een kletterende regenbui, maar dan een hele harde .... later, enigzins verdoofd door de sloten wijn en Duvel die ik de avond voordien had geconsumeerd, kon ik het plensen niet goed plaatsen en leken de ploffen meer op een oneindig trage stortvloed van slowmotion-druppels die de schuine kanten van de mijn bed-overkoepelende dakbedekking raakten. Een andere keer weer wekten de spetters mij midden in een wilde jungle-droom, terwijl ik onder een klaterende waterval met Tarzan in duel ging om de gunsten van Jane. Hoe dat is afgelopen zal ik wel nooit te weten komen ...
Zelfs die keren in de winter, als de fonteinen zijn afgesloten en dus een paar maanden niet werken, en ik op het hogervermelde tijdstip wakker werd van het gemis aan plens-plons plassende pletsers.
Vandaag was het weer zover: na de eerste schoolweek, vol van voor mij vroege tot zeer vroege radiowekkerinstellingen, kreeg Marco de toelating van Polo om uit te slapen. Geen alarm "on" op de wekker, en .... om 8.11 u lig ik klaarwakker te wachten op het plensconcert !

Tijd dus om alles nog eens op een rijtje te zetten, en het eerste wat mij door het met regelmaat kaler wordende hoofd schiet is het feit dat regelmatig bloggen toch heel wat moeilijker wordt als schoolroutine en basketbalhobby weer samen moeten ingepast worden in de dagelijkse familiebezigheden. Een geïnspireerd collega hield mij via het schoolpostvakje op de hoogte van het feit dat mijn sabbatjaar erop zit, en gaf er zo zijn eigen mening bij ...

Dan maar wat minder ?
Neen, niet te snel toegeven aan de roep tot luiheid en gemakzucht, want bij het lezen van "eindelijk" weer een nieuwe bijdrage op de "Pettegolezzi" van mijn vriend Signore Spaghetti kon ik de pret met moeite meester, en de vreugde amper de baas.
We moeten het blijven doen, vrienden ...
Bloggen dat de stukken eraf vliegen !!!
Akkoord, iedereen is vrij om zijn prioriteiten te kiezen, maar als je ziet welke leute sommige pleegsels kunnen opwekken, dan loont het zeker de moeite om af en toe voor (of was het achter?) het klavier te kruipen en de wereld kond te doen van je overpeinzingen, belevenissen, bedenkingen of vermoedens. Je publiek is nooit verplicht: ze kunnen je blog geen "click" waardig achten, en er in een bocht omheen surfen. Zelfs na het openen van je weblog kunnen zij, indien zich alsnog een opwelling van desinteresse voordoet, in een versnelde scroll over je tekstgewrocht walsen en het bezoekje afdoen met een niet- of mini-diagonaal lezen. Maar die ene keer dat zij toch blijven hangen, gevangen door een woord of een beeld, bevangen door een mening, een openbaring of een herkenning, die keer is er dat ene schotje in de roos ... en da's toch leuk, niet !?

Vandaag wil ik even stilstaan bij het stille heengaan van Mgr. Stillemans. Hoewel dit zijn laatste bekende vertolking was voor het grote publiek ( Daens, 1992) is het niet dat wat mij vooral van Julien Schoenaerts zal bijblijven. Hij, zijn vertolking en vooral zijn taalgebruik werd mijn jonge leven binnengeleid door een leraar Nederlands op "'t College" in Essen, Jean-Marie Debritt:
Het geheim van zijn unieke charisma is dat Schoenaerts geen personages speelt maar ideeën. Hij speelt niet Socrates, maar de trots die je door de scheuren in zijn mantel ziet en hij drààgt Plato als die mantel om de schouders, hij ‘ademt’ hem.
Voortdurend werd bij spreekoefeningen en declamatie verwezen naar de uitspraak van de heer Schoenaerts, naar wiens voorbeeld wij verwacht werden te zullen spreken in het openbaar, maar ook met vrienden en gelijken op het College. Voorwaar een mooie tijd, die jaren zestig !!!

Meeuwen sterven in de Haven 1955

Hopelijk heeft de "jonge" Julien nu de rust gevonden die al zoveel jaren zijn deel niet meer kon zijn. In naam van Julien Schoenaerts, alias Pieter de Coninck, alias Mgr. Stillemans:
"Ge kunt ze kussen ...!!!"

Marco Polo