Willem Alexander en Maxima

'Zij' hebben al een nieuwe koning...

 en meteen een prachtige koningin!

En daar was het 'ons' natuurlijk om te doen...

Marco Polo

Jo In Memo en weer 'van de gaaz'...

Na de Pito-reünie van vorige week was het gisteren de beurt aan la Pola om verzamelen te blazen en haar oud-collega's bijeen te roepen. Zij maakten van deze gelegenheid gebruik om eindelijk eens samen het Crepain-pad in Kapellen te verkennen. Veel van zijn vroege architecturale realisaties bevinden zich in deze gemeente die zo lang het thuishonk was Jo & Bea. Dat de weergoden niet echt aan onze kant stonden en voor 'schijtweer' hadden gezorgd, kon ons eigenlijk niet deren. Er waren genoeg paraplu's om voldoende beschut de regenbuien te trotseren...

Ik laat, als naar gewoonte, de beelden voor zich spreken. Zeker in deze context lijkt het mij aangewezen om vooral de visuele impressies hun werk te laten doen, mezelf in stilte langs de zijlijn op te stellen en de bloganeske  woordenkramerij maar even te laten voor wat ze is...

Het oeuvre van Jo is niet zo snel te beschrijven, weer te geven noch samenvattend voor te stellen, maar wat zijn vroege periode betreft heeft hij daar in Kapellen wel een mooie staalkaart achtergelaten. Een wandeling om nog eens op eigen 'Essen'houtje over te doen, en dan misschien met mooier weer en beter licht. Met Bea erbij werden er nu wel heel wat herinneringen opgehaald. De afsluitende drink in 't Oud Gemeentehuis was voor ons drie te kort om bij te kletsen, en dus hebben we de dag op beheerst Bourgondische wijze afgesloten met een warme maaltijd en een goed glas wijn in eetcafé Biblo. Een prima plek om het nog eens over Jo te hebben...

Eerder deze week werd de aanzet gegeven voor een nieuw Belgisch record in het verkeersmatig de boel in het honderd laten lopen. Was er een paar weken geleden al een straffe numéro met een beschadigde gasleiding bij werken langs de E40, dan was het deze keer helemaal goed raak als gevolg van een zwaar verkeersongeval en hadden ze op de E34 in de buurt van Vrasene andermaal 'van de gaaz'.

Blijkbaar moesten de beschadigde gasflessen van het verongelukte transport gecontroleerd uitbranden, en dat mocht zo'n drie dagen duren. De 'Expressweg' werd de hele tijd zo goed als volledig afgesloten in de twee richtingen. Wegomleidingen die niet in één-twee-drie te beschrijven vielen in de verkeersbulletins, wachttijden van drie uur en meer, dichtslibbend verkeer bij ochtend- en avondspits en daartussen stonden ze over vele kilometers aan te schuiven. Een nieuw record? 'Men' had vandaag ook al berekend dat de economische kost van dit akkefietje zo'n kleine 15 miljoen euro zou bedragen. Wie doet er beter, en hoe lang duurt het voor we weer 'prijs' hebben?

Het goede nieuws is dan weer:
- dat 'Ons Klein' terug thuis is omdat haar Pools basketbalavontuur nu 'eindelijk' achter de rug is.
- dat het weer nu eens wel en dan weer niet op iets trekt, maar dat er toch stilaan beterschap op komst lijkt te zijn.
- dat de asperges 2013 van goede kwaliteit zijn.
- dat het terras ten huize Polo vandaag vakkundig is gereinigd door de bewoner zelve, en dat deze plek dus weer kan betreden worden zonder al te groot risico op uitschuiven of andere misstappen in vochtige omstandigheden.
-dat het weekend zich op typisch Belgische wijze aanbiedt onder de meest variabele omstandigheden en dat onderstaande overzichtskaart U daar een goed beeld van weet te geven.

Voor Heer Polo mag het nu een Duvel zijn, want... verDuveld: die staat niet op de kaart!

Marco Polo

The Last Run and Reasons to be late...

Hadden we voor Pasen als naar gewoonte een Goede Week, dan hebben we er voor deze Polo-blog nu een 'Stille' aan toegevoegd. Het wilde maar niet lukken om een open blogmoment te vinden. Uw schrijvende dienaar was meer dan bezig tijdens de voorbije zeven dagen, en bovendien leek de dwingende noodzaak 'zum Bloggen' weer eens zoek. Een hoge mate van relativering onthield mij van het meningen spuien op deze digitale communicatieruimte. Dus heeft Herr Polo zijne kak maar ingehouden. Nu is er echter wel even tijd...

Het begon allemaal met een dagje kinderoppas in Holsbeek. Toffe woensdag met prachtig weer, veel genieten in de buitenlucht, maar wel heel de dag bezig. Dus 's avonds uitgeteld en geen pap, noch puf meer om nog iets op de blog te posten. Daags nadien relatief vroeg uit de veren, want we gingen op stap met de Pito-oudjes... euh, -plussers.

Les voilà: met een select gezelschap trokken we erop uit om een dagje rond te struinen door het Nachtegalenpark in Wilrijk. Leuke bende, prima gids, gezapig tempo, gezellig etentje en mooie dingen gezien in het Middelheim openluchtmuseum. Elke keer is het weer anders. Ook nu heb ik mijn stinkende best gedaan om mijn Middelheim-fotocollectie aan te vullen, en dat ten koste van heel wat inhaalmanoeuvres om de groep telkens weer bij te benen. Bij deze dank ik Ome Wies, nonkel Fons et les autres voor de fijne en wederom meer dan gevulde dag.

En vrijdag volgde dan weer het grote afscheid: la Pola ging met zus Rosemie en hun beider mama 'Bonnie' een weekend naar Krakau. De laatste kans om Anke nog een basketbalbezoek te brengen aldaar. Het Poolse verhaal is afgelopen en had eigenlijk een schoner einde verdiend, zeker voor 'ons klein'. Voor meer uitleg en een standpunt ter zake wil ik de geïntresseerden graag uitnodigen voor een verhelderende babbel ten huize Polo. Nu syt wellecome...
De vierdaagse afwezigheid van 'ons madam' betekende niet dat Marco Polo op non-actief stond. Op het eind van een bezige vrijdag volgde alweer een Antwerpse confrontatie met mijn Duvelse maat Geert. De Teugels werden gevierd, en we hebben het er goed van genomen. De rest van het weekend kreeg ik het gezelschap van 'onzen alve Nollander', en dat betekende basketbal-live met KaBo-Namen in de finale play-offs bij de dames in eerste en Gembo-Houthalen in de halve finale play-offs heren in tweede klasse. Twee zeer genietbare partijen: intensiteit, emoties, voldoende spankracht en telkens onze favorieten aan de winst.

Tussen de basketbedrijven door werd er op zondagvoormiddag tijd gemaakt om het marathongebeuren te volgen. Van Londen probeer ik jaarlijks minstens de start mee te pikken op BBC1: great memories, good feelings en bij The Trap, de themamuziek van de London Marathon, gaan al mijn lichaamshaartjes nog steeds een voor een rechtop staan van emotie. Even genieten, en dan de fiets op om de Antwerpse marathoniens aan te moedigen bij hun doortocht op Hobokense grond. Ook dit jaar waren er weer enkele ex-collega's van de partij, maar die heb ik stuk voor stuk gemist. Wel waren er enkele crack's die zaterdag al een 'loodzware' 100 km bij het Drielandenpunt hadden afgewerkt en de uitdaging aangingen om er zondag de Antwerp Marathon én de bijhorende 10 Miles nog bovenop te doen. Het is niet iedereen gelukt, maar die 158 km in een weekend mag er alleszins zijn als challenge...

Kort daarachter volgde Dimi, onze buurjongen van weleer, met aan zijn zijde vrouwtje Noemi als trouwe begeleidster. Hij is ondertussen al toe aan zijn vierde 42 km-tocht en bracht ook die tot een goed einde. PR, Dimi...?? Ik dacht het wel hé, in beide betekenissen dan nog.

En dan was er iets verder die eenzame loper met zijn bedrukt t-shirt: The Last Run. Daar moest iets achter schuilen. Een verhaal? En dus naderde Polo voorzichtig op de fiets. Eerst een fotootje, en dan de babbel. 

Of het nog goed ging?

En of ik iets mocht vragen?

De bedoeling van dat t-shirt dus.
Of hij zijn laatste marathon liep?

Neen, het was zijn eerste. Als hommage aan de overleden familieleden, die wel hun laatste loop al achter de rug hadden. Ook om de pijn te voelen en te verbijten. En om te voelen wat 'er tegen vechten' betekent, en proberen vol te houden. Straf verhaal. Respect, Bram...

Ziedaar dus al mijn redenen om iets later te zijn met de nieuwe bijdrage. Excuses aanvaard? Dan ga ik mij nu installeren en naar aflevering drie van 'Ten Oorlog' kijken. Al van gehoord? Mooi programma vind ik. Herkenbare format, maar goed gebracht. Hopelijk niet teveel 'leuke' momenten, want dat hoeft niet echt in deze reeks. Laat het maar écht wezen. Tot de volgende...

Marco Polo

Over geluk en rode perfectie...

Het is niet al rozegeur en maneschijn in de basketbalmiddens, en dus moeten ze daar af en toe hun frustratie kwijt. Dat hebben deze twee maar al te goed begrepen: jaren ervaring en dus niet meer voor een onsportieve of technische fout te vangen. Een potje brullen helpt daarbij prima. Seb en Anke zijn allebei karaktersterke types, weten waar de basketklepel hangt en blazen stoom af op de juiste manier. Met zulke spelers kan je naar de oorlog. Ze zitten beiden in de eindfase van hun competitie en hoe dat afloopt weet ik U in een van de volgende bijdragen te vertellen.

Bij ACHMEA, U weet wel: die firma van "Even Apeldoorn bellen...!!" vinden ze dat de vergaderlimiet bereikt is.Toen ze, net als in andere organisaties ook wel gebeurt, enkele weken geleden een vergadering hielden om de agenda van de komende vergadering te bepalen viel hun Hollandse euro en besefte de leiding dat er een grens overschreden was. Om de boel wat af te remmen en naar een oplossing te zoeken werd aangekondigd dat er deze week 'niet' zou vergaderd worden. Frisse wind, meer tijd om nuttige dingen te doen en een goede test om daarna een keuze te maken over hoe het nu verder moet of kan. Ik ken er heel wat die dat maar al te graag ook eens op hun werkplek willen meemaken. Ik noem maar wat: OSB en PITO...!?

 

Ook in Hasselt is de laatste euro blijkbaar gevallen, en dan nog wel uit de stadskas. In een ver verleden, 1997 om exact te zijn, was er een goedheilig socialist die geliefder wilde worden dan El Sympathico himself en besliste dat de stadsbus in Hasselt, de H-bus, voortaan volledig gratis zou zijn voor iedereen. Stiefstee Vaert slaagde erin om zijn verhaal verkocht te krijgen. Verkocht? Het zou toch gratis zijn. Jaaa, zei Stief, helemaal gratis. Gemakkelijkheidshalve werd er niet bij verteld dat die buschauffeurs wél moesten betaald worden, dat er bussen moesten rijden, tanken en onderhoud krijgen en dat zoiets wél geld kost. Dat dit alles uit de stadskas moest komen bleek geen punt te zijn. Geen Hasselaar, noch enig Limburgs socialist die wilde weten dat het de busgebruikers zelf en alle andere 'Lim'-burgers waren die via de stads- en provinciebelastingen zouden opdraaien voor de rekening van Stee Vaert's charme-offensief. Stief is echter geen burgervader noch gouverneur meer. Ondertussen werd hij ook danig op de grijpgrage vingers getikt en verliet heel wijselijk het politieke platform. Meteen was zijn invloed binnen de partij verdwenen en... zag men eindelijk in hoeveel die gratis bussen heel die tijd hadden gekost. Veel te veel dus, te duur, niet meer te doen. Enkel nog voor specifieke doelgroepen. En voor hoe lang nog...?

In afwachting dat Hasselt en bij uitbreiding heel dé Limburg op zijn gat valt van 't verschieten bij het bekend maken van de huizenhoge buskostennota zet Uw zuinige dienaar de tering naar de eenentwintig-eeuwse nering. Eind 2012 schafte ik mij voor één euro bij de grote boekenverkoop van de Antwerpse bibliotheken een tweedehands exemplaar van Freek de Jonge's De Rode Draad aan.

Een kanjer van een verzamelwerk met daarin teksten uit de periode 1969-1995. Van in de Neerlands Hoop-dagen met Bram Vermeulen, voor wie dat nog zou weten, dateren stukken uit de NH in Bange Dagen, NH in Panama, NH Express en NH Interieur. Man, man, man... 't zit vol kanariegele Daf's! Om maar te zwijgen over de passages uit theatervoorstellingen als De Komiek, De Mars, De Openbaring, De Bedevaart, De Goeroe en vele anderen. Een kleine 350 bladzijden teksten die ik terug hóór terwijl ik ze lees. Dagenlang genieten.
En dan hadden we nog het geluk dat ons dit weekend de eerste 'schitterend weer'-dag van 2013 te beurt viel: zo mooi en met aangename temperaturen dat we zondagavond maar meteen buiten hebben gegeten. Het leek wel een zomeravond op ons terras. En qua timing blijft alles goed verlopen: vanochtend een zeer malse regenbui, zodat de kamerplanten op hun beurt van de eerste perfecte omstandigheden konden genieten om zich op te frissen. It's all perfect!

Marco Polo

Kwartdraai links...

Vandaag verscheen in de min of meer regionale media deze foto van onze Koekestad: 'A'ntwerp by night. Schitterend nachtbeeld vanop een meer dan behoorlijke hoogte geschoten. Met dank aan Chris Hadfield, een Canadees astronaut die momenteel deel uitmaakt van de ISS-bemanning en het Internationaal Ruimtestation met geregelde tussenpozen over 't Stad laat vliegen. Lichtvervuiling of niet, nadat hij een paar dagen geleden al de Vurige Stede via de gevoelige sensor op de geheugenkaart vastlegde heeft hij zijn oog en de cameralens bij een volgende doortocht op Antwerpen laten vallen. Chris twittert er graag wat op los en deelt die opnames dus met zijn volgers. Zeer mooie foto trouwens, die al door verschillende kranten-websites is overgenomen, door heel wat vrienden op Facebook werd doorgestuurd en in diverse blogs te bewonderen valt. Eén opmerking daarbij: volgens Heer Polo kan het geen kwaad als je een geografische afbeelding juist oriënteert. Dat een moderne Canadees daar niet wakker van ligt en zo'n provinciestadje überhaupt niet herkent mag ons niet verbazen, maar dat geen enkele van de lokale persjongens eraan dacht noch denkt om de origineel dwarsgeplaatste foto over 90° naar links te draaien..., met het noorden naar het noorden dus. Ze worden hier van minder onnozel, en nu zou het plots geen rol spelen hoe of onze Sinjorenstad wordt afgebeeld in de Gazet en de Frut. Bij deze, hierboven links dus, biedt Uw Dienende Blogger zijn publiek wel de juiste versie van deze foto aan nadat hij nog eens diep in zijn Scandinavisch Dynamische Opdrachtensystematiek heeft gegrabbeld en middels een duidelijk "Kwartdraai.... Línks!!" de prent in de goede richting heeft gestuurd. Dit ben ik aan mijn Antwerpse trots verschuldigd. Geen dank.

Marco Polo

Belgische Gründlichkeit...

Als het oerdegelijk moet zijn hebben onze oosterburen een stevige reputatie. Die zo geroemde, alom gewaar- ende gerespecteerde Deutsche Gründlichkeit steekt menig plaatselijk ondernemer de ogen uit. Maar ook onze politici en andere frivole sportleiders kijken bij regelmaat met grote ogen naar wat er in de Heimat als standaard wordt gepresenteerd. Dat wordt maar al te graag als referentiepunt naar voren geschoven en dus als norm gehanteerd. Het realiseren van die norm wil hier te lande wel eens mank lopen, maar het streven ernaar is middelerwijl in alle mogelijke en onmogelijke sectoren tot een cultus verheven. En soms, heel soms slaagt er iemand in om die (te) hoog gelegde lat te overschrijden.
Die van Erembodegem waren enkele jaren geleden niet meer zo heel zeker als het ging om de oorsprong van de geluidshinder in hun gemeente: kwam die van de vele kroegen en café's op hun grondgebied die voortdurend dronken, beschonken en luidkeels lallende dorpsgenoten in de openbaarheid braakten of was het het verre gebrom van gemotoriseerde buitenstaanders die vanop de nabije autostrade tussen Brussel en de kust de Erembodegemmenezen uit hun slaap en middagdutje hielden. Een volksraadpleging bracht aan het licht dat een beschuldiging richting lokale horeca een flinke streep door de plaatselijke gemeenterekening zou betekenen, en dus werd de schuld in de schoenen van de snelweggebruikers geschoven. Naar 'goede' vaderlandse gewoonte duurde het enkele jaren alvorens plannen werden gemaakt, voorgesteld, goedgekeurd en uiteindelijk uitbesteed. Geen nood echter, vandaag was er eindelijk een aannemer die geluidsschermen zou plaatsen langs de E40. Die moet zijn kans schoon gezien hebben, zoog de hele dag lang alle media-aandacht naar zich toe en scoorde op een nietsontziende wijze. Hij moet als ervaringsdeskundige geweten hebben dat constructieve degelijkheid niet aan ons Belgen besteed is, en alvorens nog maar te denken aan de opbouw van de geluidsmuur wierp hij zich dus met een ongekende vermetelheid op de destructieve kant van deze onderneming. Waarom eens niet een naar gewoonte op de kaart onnauwkeurig genoteerde, en dus verdwaalde gasleiding doorboren? Maar dan op een 'oerdegelijke' manier, zodat de gevolgen van die beschadiging qua Gründlichkeit wél kunnen wedijveren met...

Hierboven ziet U een opname van de plaats delict. Om 10 uur ging de gasleiding eraan en dus de bal aan het rollen: moeilijk verkeer op de E 40 richting Brussel, ter hoogte van Erembodegem. Een uur later was de E 40 richting Brussel afgesloten voor alle verkeer en was er een wachttijd van drie kwartier aan de omleiding. De verkeershinder werd alsmaar groter en de wachttijden liepen op tot boven de twee uur. In de vooravond was er nog steeds geen sprake van een herstelling, laat staan dat men al gevonden had waar het lek of de leiding zelf zich exact bevond. De bakermat van het surrealisme: "Ceci n'est pas un bec de gaz..." Voorlopig is er geen vooruitgang in de situatie, en wie van de kust naar Brussel wil of moet kan maar beter het vliegtuig of de helicopter nemen van Oostende naar Eindhoven, daar de snelbus via Maastricht naar Hasselt, dan de trein naar Luik om vandaaruit richting Brussel te sporen.
Als die allemaal zonder vertraging rijden, want anders zit het 'grondig' fout met de aansluitingen...

Marco Polo

Care 4 Kids...

Zit m'n dasje goed, zit m'n jasje goed ?
Vader gaat op stap. 
Is m'n pochetje d'r, m'n sigaretje d'r ?
Vader gaat op stap...

Vader Polo ging gisteravond inderdaad nog eens op stap, maar daar kwam geen Toon Hermans bij te pas. Het ging hem ook niet over de door 'Toon' aangehaalde attributen, het ging hem deze keer veeleer om het warme gevoel en de kleur. De favoriete kleur van Louise, het dochtertje van Jochen en Femke dat centraal en symbool stond in het benefiet-event van Care 4 Kids: 'roos-roze-roos' daar gingen we voor. A touch of pink!! Trouwe lezers, -essen en ja... ook de -innen, weten dat heer Polo niet vies is van een kleurtje in zijn garderobe en dat er ook mogelijkheden zijn voor een 'roze toets', vandaar...

Enkele maanden geleden bracht good old Jochen Ceyssens de buiten-, maar vooral de basket- en dus zijn en onze wereld op de hoogte: het ging niet zo goed met z'n meisje, de driejarige Louise. Een agressieve vorm van leukemie was haar deel geworden. Een mokerslag voor het jonge gezin. Af en toe pikten we een berichtje op dat door Jochen in zijn Facebook-status geplaatst was. Hij moest stoom aflaten en wilde iets doen, iets realiseren, niet bij de pakken blijven zitten. In de basketmiddens ging een belletje rinkelen en links en rechts werden de koppen bij elkaar en al even snel en even zoveel handen uit de mouwen gestoken en binnen de kortste keren stond er een event in de steigers om ondersteuning binnen te halen voor enkele organisaties binnen het kinderkankerfront. Een dj-battle en (hoe kan het ook anders) een basketbalwedstrijd, telkens tussen Limburg en Antwerpen. Het werd een heel geslaagde avond en de financiële bijdrage mag er als resultaat zeker zijn. De warmte en het enthousiasme van het massaal opgekomen publiek evenals de sympathie en de ondersteuning van de collega-basketters en iedereen die erbij was in de sporthal Lakerveld van Houthalen leverden een massa positieve vibes. En vooral die zullen de jonge ouders goed kunnen gebruiken. Toen bij het einde van de wedstrijd een zeer geëmotioneerde Jochen aan de micro kwam om iedereen nogmaals te bedanken moest hij er aan toevoegen dat het laatste nieuws over Louise niet zo goed was. De experimentele chemo had niet het gewenste resultaat gegeven en nu is het uitkijken naar een eerste herstel en verdere stappen. We wensen hen veel sterkte en hopen dat het goed komt met Louise.

Marco Polo

Transparency...

Sprintbom Sagan heeft, na een gemiste eindjump, in het openbaar zijn vingers verbrand aan het welgevormde achterwerk van een podiumdame. Al dagenlang is dit item voor de media belangrijker dan het koersresultaat van die dag zelf. Waarom verwondert mij dat niet? Eindelijk wordt er zelfs in de wielerpers, het eigen nest dus, toegegeven dat de koers maar een middel is om de belangrijker dingen in het leven aan te kaarten. En dus maakt heer Polo van deze polemiek gebruik om ook nog eens de riskante toer op te gaan, zij het enkel en alleen voor het goede doel. Mijn geoefend oog vond in onderstaande afbeeldingen wat ik in de hedendaagse communicatie iedere keer weer mis.
Mochten onze politiekers hun publiek enigzins als deze dame tegemoettreden wanneer er uitleg dient verschaft na een of ander begrotingsconclaaf, dan zou die blijk van transparantie tot meer begrip, klaarheid, inzicht en dus een betere verstandhouding kunnen leiden.

Meer van deze voorbeelden zijn alom te rapen en dus ook toepasbaar in andere sectoren van onze samenleving. Zo zouden duidelijke afspraken en heldere communicatie ook op het vlak van de fiscaliteit voor alle partijen een voordeel kunnen opleveren. Met de nodige transparantie in haar beleid en regelgeving zou zowel de regionale als de federale overheid naar een betere inning van de taxen kunnen streven en een hoger rendement halen. De modale belastingbetaler zal zich bovendien gemakkelijker voegen naar de aanwijzingen van onderstaande controleuses...

Met alleen nog maar deze opties in gedachte mag het voor heer Polo meteen 10, neen 20 graden warmer worden. We kunnen het goed gebruiken!! En dan enkele weervrouwen die de hoge drukgebieden op meer dan aanschouwelijke wijze aan de man weten te brengen. Armand Pien had dit nog moeten beleven: hij tekende zijn eerste straalstroom toch ook in het rood...

 Marco Polo