Van Oesjma's en garnalen...

Jazeker, hij leeft nog.
Heer Polo bedoel ik: hij heeft het 'weer' overleefd, en daarbij gaat het niet om de lokale meteorologische omstandigheden. Hier was het de voorbije periode namelijk 'geen weer' en daarmee hebben wij als plattelanders al heel ons aards bestaan 'leren leven'. Een blogloze tiendaagse evenwel kan een mens als vanzelf overvallen en dat is heel andere koek. Los van het feit dat Uw aller onrust bij langdurige Polo-stilte mij door het losbollige hoofd speelt is er ook de eigen gemoedsgesteltenis die ergens tussen productieve onrust en total creative relaxation zweeft. Er zijn andere dingen aan de orde en die verdienen mijn aandacht en toewijding. Vandaar dus die stilte...

Mijn vorige bijdrage dateert dus van net voor de Grote Oesjmagara Reünie 2014. Na 2008 en 2010 de derde groots georganiseerde bijeenkomst van 'groene slijmerige in de maïsvelden levende wezentjes'-adepten. Het is telkenmale een hele belevenis, die deze keer in goede banen werd geleid door een koppel tweede generatie Oesjma's uit eigen kweek. Dat zij uit het juiste Oesjma-hout zijn gesneden en hun wortelen diep in de maïsgrond zijn verankerd hebben we allen aan den lijve mogen ondervinden...

De nooit te versmaden apéro-toestanden brachten iedereen in de juiste stemming en klaar voor een  wandeltocht bij daglicht door de Holsbeekse bosgordel. Natuurlijk nog geen Oesjma's te bekennen, want daar was het nog veel te vroeg voor. Dan maar aan de hapjes en de post-apéro... en de kleintjes aan tafel!! Daarna komen de groten en de oudjes aan de beurt: man, man, man... een BBQ op Oesjma-niveau met alles erop en eraan. Naar aloude traditie wordt voor het serveren van de nagerechten eerst de vuurkorf ontstoken om daar omheen in een dicht bijeen is 't warm-kring met z'n allen van de dessertjes te genieten. Daarna valt zelfs op een Antwerpse Moederkesdag de duisternis in en komen de Oesjma's tot leven. Onder leiding van onze grote Oesjma-speuder trekt het jonge volkje de omliggende maïsvelden in op zoek naar... Bijna schreef ik de Grote Yeti, maar voor onze bende gaat die vergelijking niet meer op: de Grote Oesjma staat daar mijlenver boven. Maar net als de Yeti laten de laagland Oesjmagara's zich niet zomaar aanschouwen noch verschalken...

Na een grondige edoch vruchteloze zoektocht door de nachtelijke omgeving verlieten onze speurders met verbeten trek om de dorstige lippen de maïsplantage. Geen Oesjma's gezien. Volgende keer beter.    Wij zullen doorgaan!

Doorgaan, net zoals we dat doen met Joke, Wout en Witse tijdens onze jaarlijks weerkerende vijfmans zomer-midweek-queeste. Dit keer nog eens aan zee. Het weer mag dan al niet super zomers geweest zijn, de foto's zijn anders zonnig genoeg. Moeilijk om uit te maken wat het meest in de herinnering zal gebrand blijven: de Chinese poker-wedstrijdjes, de Ligretto- en Regenwormen-competities, de strandwandeling, de hilarische La Linea- of de spannende Kuifje dvd's, de subtropische zwempartijen, de terrasjes, de steeds weerkerende verdediging van het fort tegen een eeuwig aanrollende branding, het drievoudige ex aequo bij de mini-golf, of toch maar de garnaalvissers...

We hebben er een heerlijke vijfdaagse opzitten. Meteen weet U waar Marco de voorbije periode zijn mosterd wist te halen, maar nog niet wat de toekomst gaat brengen. Daarvoor moet U weer even geduld oefenen, vrees ik. Time will tell...

Marco Polo

Robin & Daniël...

'We' hebben ons begin deze week met z'n allen weer een hoedje geschrokken. Als er zo 'out of the blue' het bericht binnen komt dat meester-'entertainer-acteur' Robin Williams is overleden dan slikt een mens al eens. Als Polo daarbij ziet dat het een jaargenoot betreft dan slikt hij twee keer. En als bovendien blijkt dat heer Williams er zelf is uitgestapt omdat hij om welke reden(en) dan ook een heleboel dingen niet meer zag zitten, dan hebben we een goed excuus om ons te verslikken! Gek, of net niet (!), dat we bij deze man door al zijn grote filmrollen heen steeds eerst aan dolle pret hebben gedacht. Achterliggende en inhoudelijk behoorlijk onderbouwde verhaallijnen werden minstens met een knipoog en een glimlach gebracht maar zaten dikwijls ook verscholen achter een hilarische façade. Niet moeilijk, want dat is/was zijn handelsmerk.  De titels en/of verwijzingen ernaar hier gaan opsommen heeft geen zin meer, dat doen de reguliere media al dagen aan een stuk. Ik zoek het liever tussen de Youtube-filmpjes die een beeld geven van zijn andere optredens, zoals 'vriend van een gorilla' of in talkshows waar hij steeds een gevierde en gelauwerde gast was. Zijn films komen ten huize Polo binnenkort wel aan bod. En ja, af en toe werd er ook een foto van een niet schaterlachende Williams gepubliceerd. Die bestond blijkbaar ook, en dat weten we nu maar al te goed...

1951-2014       R. Williams          R.I.P.

Bij wijze van overgang naar het tweede deel wil ik al mijn linkshandige vrienden/-innen, lezers/-essen, neven/nichten en andere familieleden - hoewel een dag te laat - een Very Happy LeftiesDay toewensen. Hie-Pie-Pie-Poerraaaa...!!!

En dan heel even tijd voor wat lokale voetbalergernis: Pipo Defour gaat maar al te graag in op de slijmerijen en het wanhopige charme-offensief van Anderlecht. All for the money. Geen foto waardig, laat staan ruimte om hem te plaatsen alhier. Dan veel liever en, geheel binnen de zelfde lamentabele context, ook wat meer aandacht voor Daniël Van Buyten. Veelal onderschat, ook door heer Polo, nog meer in twijfel getrokken wegens niet steeds overtuigende optredens in het nationale elftal, maar wel - net als JM Pfaff - in München en wijde omstreken zeer gewaardeerd na vijf soliede jaren bij hun Bayern Mannschaft. Ook hem werd het Brussels paarse hof gemaakt, ook naar hem werd met een dik contract gezwaaid. Maar hij twijfelde, om persoonlijke redenen. Zijn alternatief? Stoppen met voetbal. Moeilijke keuze. Of toch weer niet? Zodra de transfer van Defour definitief vaststond en bekend was gemaakt haakte hij af. Lijkt me logisch. Zoiets als:"Met alle chinezen, maar niet met die ongecontroleerde clown..." Wijze beslissing Daniël, en nu wel - in uitgesteld relais weliswaar - al mijn respect voor je beslissing, de reden waarom en de manier waarop.

Marco Polo

Leren leren/leven...

Laat mij voor het gemak maar eens inpikken op de vorige publicatie en het gezond verstand of tenminste het streven ernaar in de picture zetten. Troost U, lang gaat het niet duren. Die focus zingt het geen halve strofe uit, en voor een refrein zal het al helemaal niet de moeite zijn. Amper één notenbalk verder valt de tweede stem in en die zal met een meer dan kritische ondertoon het thema benaderen en fileren.

Nooit te oud om te leren, dus...
Met deze stelling ben ik vorige keer al te licht omgesprongen. Heer Polo bekeek het louter persoonlijk: kan een individu op gevorderde leeftijd nog iets opsteken van wat er om hem/haar gebeurt en daarmee zijn/haar handelen en of beoordelingsvermogen ten goede bijsturen. Dat zou mogelijk moeten zijn, als de wil daartoe aanwezig is. Zo dacht ik toch en nam de vrijheid om deze stelling in retorische vraagvorm bij enkele luchtige items te betrekken. De trivialiteit spoot ervan af: de sinds jaren vernieuwde maar voor mij nog wazige volleybalreglementen, een nieuwe beeldcompositie met vanouds gekende standbeelden en een voetbalsoap rond ene F. Vercauteren.
Laat deze onnozelheden nu net uit mijn blogistieke verwarring ontstaan zijn op het moment dat de vraag naar de leeftijdsgrens betreffende verstandsverruiming middels 'leren' veel breder en verder in de tijd kan gesteld worden. 100 jaar geleden dus, en daarbij gaat onderstaande prent de 1000 woorden weer ruim in mededelingskracht overtreffen...

Over de generaties heen en met heelder volkeren in plaats van een eenmalig levend individu: wordt er iets geleerd uit het verleden, en zo ja door wie? Nu zijn het weer de Joden en de Palestijnen, de Russen en de Oekraïners, de Chinezen en de Japanners. Maar voormalig Joegoslavië met wat daar allemaal gebeurd is en zijn nasleep kent tot op de dag van vandaag, om nog maar te zwijgen over de toestanden in het Midden-Oosten, Noord- en Centraal-Afrika. Teveel om op te noemen, en wij maar met het vingertje wijzen. Het menselijk wezen blijft volharden in de boosheid en strijden met zijn eigen soortgenoten, dan hier en dan weer elders. Maar dat duurt nu al duizenden jaren en nooit worden we er slimmer van. Is de 'mensheid' dan toch te oud om te leren...?

Sta me toe na deze ernstige noot wederom een iets lichter broodje aan te snijden: had U ook dat twijfelachtige gevoel bij de mondelinge afspraak van Frankie V. met de bestuurslui van Genk. Die hebben het zelf al een keer meegemaakt met diezelfde praatjesverkoper. Niet dus, en voorlopig zwalpt de Limburgse sloep zo goed als stuurloos door de aanvangsweken van een voor hen alweer zo goed als verloren kampioenschap. Ja dus: toch te oud om te leren! 

Dan ging het met Thomas Vermaelen heel wat vlotter bij zijn verhuis naar Barcelona. Maar die heeft natuurlijk enkele gladde Nederlandse zaakwaarnemers die het spelletje ook buiten de krijtlijnen beheersen. Die moeten ze niet veel meer leren en de speler doet er ook z'n profijt bij. Hoewel ik 100.000 euro per week een decadent hoog bedrag vind, zijn dat voor een failliete Catalaanse topclub slechts peanuts. Maar toch, gaat hij aan spelen toekomen? Zo niet worden  die 100.000 pas echt 'Decadent', en dan met een hoofdletter, ja! Maar wellicht moeten we daarmee leren leven.

Marco Polo

Nooit te oud om te leren...

Vandaag zetten de Yellow Tigers hun eindsprint in richting een kwalificatie voor de Final Four in de World League Grand Prix 2014. Een hele uitleg en dubbel gesmeerde boterham om te zeggen dat ze bij het elitegroepje horen van 's werelds beste dames volleybalploegen. Ze moesten in Doetinchem de spits afbijten tegen die andere wereldtopper Polen. Waar iedereen een spannende match had verwacht die alle kanten uit kon werd het een simpele en meer dan overtuigende 3-0 overwinning voor de Belgische madammen van Gert Vande Broek. Nu hebben ze nog één puntje nodig om zich te plaatsen voor de finales in Polen. Morgen wacht Nederland. Om helemaal te kunnen volgen ga ik er straks nog eens de reglementen op nalezen: hoe zit dat weer met die opstellingen van libero's, wie mag tegenwoordig wat nog waar doen en vooral: winst betekent 3 punten, maar dan...?? Een mens is nooit te oud om te leren!

Om tussen een paar natte dagen door toch enig profijt te halen uit het resterende mooie weer werd er gisteren door Polo & Pola een fietstochtje naar en een wandeling door het Middelheim Openluchtmuseum ingelast. Voor de zoveelste keer zult U zeggen, en terecht. Toch is het steeds een verademing om tussen het groen die intrigerende kunstwerken te bewonderen. Hele reeksen foto's hebben hier al een plekje gevonden op diverse harde schijven. En toch neem ik nog iedere keer een of andere portrettentrekker uit de kast en geef mijn ogen de kost. Zo viel mij deze keer bij het verlaten van het park een speciale kijkhoek op in de buurt van Rik Wouters' 'Zotte Geweld'. Met wat draaien en keren, wat bukken en strekken en een beetje inzoomen kwam deze prent uit de bus...

Schoon koppel! Meteen link ik die twee aan mekaar en begrijp maar al te goed waarom die van heer Wouters zo'n gekke sprongen maakt. Het Torso van de hand van Arthur Dupon mag er zeker zijn en lijkt naast het uitstralen van heel wat viriliteit ook de nodige uitdacht te besteden aan de welgevormde achterkant van die geweldige dame voor hem. Dus heeft ook heer Polo zijn ogen de kost gegeven en wederom - niettegenstaande zijn gevorderde leeftijd - iets bijgeleerd: ik heb er al voor minder weten zot worden...!!


Ook om zot van te worden is de klucht die in Genk wordt opgevoerd omtrent de positie van T1 bij de plaatselijke sjottersclub. Eerst werd er met een zelfs voor het voetbalwereldje ongekende snelheid van handelen een einde gemaakt aan het contract van Emilio Ferreira. Die had waarschijnlijk nog geluk dat hij de hele eerste competitiematch op de bank mocht uitzitten. Maar kom, tot daar aan toe. Dan moest uitgekeken worden naar een vervanger. Weet U nog wie daar zo'n drie jaar geleden iedereen een neus zette, geen oren had naar voorstellen, al evenmin zijn gemaakte afspraken nakwam, alle morele waardigheid en verantwoordelijkheid aan zijn laars lapte en voor een heleboel oliedollars koos in Abu Dhabi?

Juist. 'Frankie' Vercauteren. De enige afspraken die hij bij zijn vorige passage in de Ford-regio nakwam waren volgens intimi die het kunnen weten en dus als welingelichte bron naar voor worden geschoven... de afspraakjes met de vrouw van de voorzitter.  Verder denk ik dat ze bij Genk uitkijken naar een snelle oplossing middels een daverend schokeffect en dat dit vrij duidelijk om korte termijnplanning gaat. Rustige standvastigheid en opbouw moet je met Vercauteren niet verwachten: na Leekens moet hij zowat de minst betrouwbare en snelst van club wisselende coach zijn uit de Belgische voetbalgilde. Sinds hij in 2005 als headcoach aan de slag ging wordt dit zijn negende opdracht in 10 seizoenen: Anderlecht, Duivels assistent, poten gezaagd en head-coach na Vandereycken, KRC Genk, Al-Jazira Club, Sporting Lissabon, KV Mechelen, Sovetov Samara, en nu opnieuw Genk...? Steeds voor het geld, maar dat wil hij niet gezegd hebben.

Een pluspunt zou zijn dat hij vertrouwd is met de competitie hier te lande (en dus weet dat het allemaal niet veel voorstelt!) én dat hij het huis kent. Als ze daarop gokken dan is de president gewaarschuwd: zou Frankie het lef hebben om ten tweede male met madame in de koffer te duiken? "Een mens is nooit te oud om te leren!" kraaide de haan, maar dat was dan wel voor de derde keer!

Marco Polo

Money for nothing...

Dat U even moest wachten om de eerste augustus 2014-blog in Uw virtuele postbus te ontvangen heeft maar één oorzaak: William Stoner! Een beklijvend boek dat om voor de hand liggende literaire redenen aan een iets langzamer tempo werd weggelezen dan de al even meeslepende biografie van Willem Kieft, maar waarin evengoed binnen de kortste keren de laatste bladzijde werd omgedraaid. Het duurde welgeteld twee dagen langer. Nog nooit zo'n van binnenuit beschreven levensverhaal in de derde persoon enkelvoud gelezen. Tot en met een sterk gepersonaliseerde interpretatie van het levenseinde. Ook deze moet ik zeker nog een keer herlezen.  Als dat een gewoonte wordt, dan moet ik het minstens tot 2051 trachten uit te zingen en komen er twee nieuwe grote kasten in huis: to read en to re-read!

Maar goed, ik kan er weer aan beginnen. Herinnert U zich nog 'De man van 6 miljoen'? Ja? Dan bent U allicht geboren in de jaren '60 van de vorige eeuw, of eerder zelfs. Deze Amerikaanse televisieserie liep in de tweede helft van de jaren '70 en vertelt het verhaal van een bijna dodelijk verongelukte astronaut die op science fictionachtige wijze wordt heropgekallefaterd. Kostenplaatje: 6 miljoen dollar.

Een voor die tijd astronomisch bedrag waar wij, simpele vlaamsche dutskes, ons al helemaal niks konden bij voorstellen en dus zelfs niet van konden dromen. Dat was veertig jaar geleden, edoch de tijden veranderen en alles evolueert. Zo ook de prijs van al dan niet bionische lichaamsonderdelen. Neem nu een stel onderste ledematen waarvan in de beste geval één van de twee voorzien is van een voet die min of meer en vooral periodisch sterk variabel over de bekwaamheid beschikt om tegen een bal te trappen. Die gaan tegenwoordig voor de zotste prijzen over de toonbank. En gedeeltelijk eronder, want er is meestal nogal wat zwart olie- en petroleumgeld mee gemoeid. Al dan niet uit Rusland, Qatar of andere Emiraten. Hang daar bij voorkeur nog een monumentaal en zwaar overpowerd atletenlijf aan vast, passeer langs het juiste (of net extra foute!) managersbureau en voor een kind van 21 vangt U tegenwoordig zonder verpinken een slordige 35 miljoen euro. Oftewel 47 miljoen dollar, waarmee U in de lopende solden al gauw een tiental bionische mannen aan de grijpgrage haak kunt slaan.

Maar 'dus' en 'inderdaad': Romelu Lukaku. Toffe pee, straffe gast, atletisch lijf, maar volgens mij geen voetballer. Stop die berg spieren in een basketbalacademie en je kan hem met wat geluk en het nodige geduld enkele jaren later verkopen als niet-scorende powerforward. Steek er Uw tennislatijn in en hij serveert na afzienbare tijd de opslagsnelheidsmeters van Wimbledon en alle andere  Grand Slam-tornooien aan diggelen, of minstens naar een error-status. In rugby en American Football stormramt hij naar verwachting de tegenstand op een kreupelenhoopje en als hij op de Royal Antwerp Golfclub bij de afslag voor de 12de hole het golfballetje raakt bestaat de kans dat hij, indien de zeewind niet al te fel in het nadeel blaast, meteen op de 12 van de Royal Zoute Golfclub in Knokke-Heist kan gaan putten.  Maar een al dan niet fijnbesnaard voetballer die het spel kan lezen en de situatie aanvoelt? Ho maar...
Die 35 miljoen is de waanzin ver voorbij. Net als al de andere gigantische bedragen die tegenwoordig in de voetballistieke mensenhandel als toptransfers worden naar voor geschoven blaast dit de voetbalzeepbel mee op naar de oppervlaktespanningslimiet. Misschien toch even proberen wat ene Ward L. op zijn Facebook-tijdlijn verwoordt als 'short gaan in de Premier League'. Snelle winst pakken en dan nog sneller weer weg! De 100 miljoen-grens lijkt stilaan in zicht te komen, hoewel dat misschien een psycho-economische barrière is waar zelfs de zotste clubvoorzitters voorlopig nog moeite mee hebben.

Tijdens het afgelopen weekend bliezen we dan weer verzamelen in des schrijvers polderstulpje met 'De Bende van Jef'.  Broer Roger, Swa Sinatra, Iron Rudiman, Marathon Sergio en Heer Polo brachten samen met hun respectievelijke eega's een meer dan geslaagde dag door met aperitieven, aanschuiven aan tafel, wandelen door de Polder, terrasje doen, weer wandelen en nog meer eten, urenlang verhalen vertellen en anekdotes ophalen en meermaals denken, vermoeden, voelen dat Jef er nog eens bij was. Hij blijft voor ons een bindende factor en een inspirerend voorbeeld. Bij deze wil ik die 100 miljoen-grens dan toch maar doorbreken: als er één dat schamele bedrag waard is, dan wel 'onze' Jef!

De bende was net als steeds in grote doen, hoewel deze wazige foto dat niet direct laat vermoeden. Gelukkig werd het kiekje nog redelijk vroeg op de dag genomen en is iPad2-kwaliteit voor heel wat verbetering vatbaar.  De volgende afspraken zijn al gemaakt. Wie houdt ons tegen? Dit is met geen geld te betalen...

Marco Polo