Een heel bijzondere ontmoeting...

Zei in een vorige bijdrage dat er heel wat afspraken op het programma stonden. Dat het druk ging worden. Dat is het ook geweest, en is het nog. Dat het teveel zou worden om ze hier allemaal aan bod te laten komen. En dan maar niks zou vermelden om niemand te vergeten en aldus voor het zere been te schoppen. Toch maak ik daarop nu een uitzondering. Een afspraak die om diverse redenen boven de anderen uitsteekt. Een lunch bij Ca Va in Wilrijk, aansluitend wandeling, koffietje in het Middelheimpark en dan nog even goeiendag zeggen bij La Pola, tijdens de Leuvense jaren "ons Nicole". In dat verre Sportkot-verleden waren we als bij hemels toeval vrienden - hele goeie vrienden - geworden. Vooral in '2de Kan.' waren we twee handen op één gesixpackte buik. Op basis van onze sportachtergronden lag dat niet voor de hand: hij kwam uit het keurturnen, een lijf van beton, en een kachelpijp waardoor dagelijks een hele serie Johnsons smoorden. Ik een halfwassen balsporter met een voorkeur voor basket. We zijn allebei lid van de bewuste lichting van '69: een keure van redelijk getalenteerde maar vooral enthousiast trainende sportievelingen. Met interesse en tijd om naast de 20 sport- en evenveel theorie-uren op onze weekkalender ook nog een tandje bij te steken en nieuwe ervaringen op te doen. Extra baantjes trekken in de zwemkelder om onze schoolslag te perfectioneren. En nog eentje om onze tijd te verbeteren. Urenlang hebben we samen in het krachthonk gezeten, halters en gewichten duwen, stoten en trekken, powerjumps en reactie-oefeningen. Edmond 'Mon' Vanden Eynde zaliger had ons gespot tijdens de praktijklessen als mogelijke hinkstapper en speerwerper voor zijn Daring Club Leuven (DCL). Een succesverhaal voor mijn buddy en een veelbelovende maar net-niet passage in de landelijke atletiek voor heer Polo. Samen ontelbare keren op stap in het Leuvense nachtleven, naar de Vismarkt, in de Cutter...

Maar omdat we niet allebei hetzelfde parcours hebben afgelegd tijdens die studentenjaren verloren we mekaar uit het oog. Heel verschillende levensroutes en uiteenlopende besognes zorgden ervoor dat het meer dan 40 jaar zou duren voor we mekaar weer op de inmiddels behoorlijk afgetakelde lijven liepen. Kwamen elkaar terug op het spoor via La Pola en haar studievriendinnen. Bleek hij een tennispartner van Greet, en Greet een vriendin van Nicole, en Nicole ondertussen de Pola van Polo, die voor hij Marrek werd vroeger de Marc was, de vriend van Luc Carlier, de Calle... !!!

Hoewel die 4 decennia niet zo lang lijken als ze werkelijk geweest zijn hebben de jaren wel degelijk hun sporen achtergelaten. Bij de ene een pak kilo's erbij, bij de ander een massa spieren verdwenen.  Over haargroei maak ik mij al lang geen zorgen meer, mijn voorhoofd wordt steeds hoger. En ook wat bovenlipbegroeiing aangaat geeft 'de Luc' mij het nakijken. Maar zoals gezegd, die 40 jaren maken niet zoveel uit. We hebben mekaar teruggevonden en zijn van plan om een en ander in te halen. We hadden gisteren al heel veel te vertellen en te verwerken. Emoties. Van een blij weerzien gesproken...!!!

Marco Polo 

Verbijstering...???

Met verbijstering kijkt de (inter)nationale voetbalgilde naar de wansmakelijke 'tifo' die de Standard-'supporters' ontrolden bij aanvang van het duel met Anderlecht. Toch niet zo verrassend, of wel soms? Het is nooit anders geweest op de tribunes van Sclessin. Steeds choquerend en uitermate agressief. De mosterd gehaald bij hun vele contacten met Joegoslavische, Servische, Kroatische en andere Montenegrijnse clubs, trainers, makelaars en spelers...? Het is zowat de huisstijl geworden daar aan de Luikse boorden van de Maas, en dus oogluikend toegestaan door het clubbestuur. De voetbalbond nam er nauwelijks aanstoot aan, het hoorde er nu eenmaal bij. Werd eerder gezien als een uiting van flamboyant machtsvertoon. Kunnen het in de 'vurige stede' blijkbaar niet hebben dat die van Brugge als strafste hooligans van het land genoteerd staan. En dus willen ze erover en worden ook de spandoeken en banners steeds grover en degoutanter.

En nu plots, in de nasleep van de Charlie Hebdo-affaire, staat de voetbalpers op haar achterste poten. Hoewel het ook hier over (een ver over de schreef gaande vorm van) vrijheid van meningsuiting gaat. Verbijsterd over wat zich daar vanmiddag op de heetste tribunes van het Belgisch voetbal ontrolde. Een walgelijke banner, gecensureerd op BBC, schandalig en onsmakelijk. Dat zijn de reacties. Nu pas...

Ik pik een quote van Dirk D, aka Gembo Love: "Vrije meningsuiting heeft inderdaad grenzen, verstand dan weer beperkingen..." 

Laat het daarmee gezegd zijn. Het ware een zegen als een beetje gezond verstand er kon toe leiden dat voetbal weer als een spelletje zou gezien, beoefend en behandeld worden. Deze naïviteit wil ik mij permitteren, met in het achterhoofd de gedachte dat ik voor die onnozele argeloosheid kan afgerekend worden op 28 december. 

Maar da's nog lang en ver weg...
Ondertussen zijn veroordeling, afkeuring, kritiek en bezwaar, verwerping en afwijzing aan de orde. Maar verbijstering??
Wakker worden voetbalwereld. Wakker worden. Get alive...!!!

Marco Polo

Tot en met de wandeling...

Ben er eindelijk nog eens aan begonnen. Elke dag weer een half uurtje op de hometrainer. Met een video. Zoals vroeger: een reeks homeo, geen -pathie maar eerder -therapie. Ga ik zo wat fitter en/of frisser de kwakkelwinter doorkomen?
Lijkt wat kort door de bocht, ook wat kort in de woorden. Het heeft er alleszins voor gezorgd dat U weer wat langer op Uw honger hebt gezeten wegens het uitblijven van een aansluitende blogpublicatie.

Dat komt omdat ik ook nog aan iets anders ben begonnen: iets met auto's en dingen in een zelfgeschreven levensverslag. Een autobiografie: Voor ik het vergeet van Herman van Veen. Is een van de cadeautjes die met nieuwjaar op mijn verlanglijstje stonden.  Heel blij dat ik het ook gekregen heb en lees nu met tussenpozen dat het een lieve lust is. Op een heel eigen manier geschreven. Soms melodieuse teksten. De eerste bladzijden van het verhaal kan ik mijnheer van Veen zo op het podium horen zingen. En dit is nog maar het begin. Een volgende deel ligt vanaf maart in de boekenwinkel. En snel daarna bij mij op de leesplank. Lezen, met beetjes herlezen, en onder invloed van de sobere stijl mijn eigen barokke zinsconstructies tenminste voor één alinea aan de kant schuiven. Proberen. Bijna gelukt.

Verder is het begin van dit jaar er eentje van vele ontmoetingen en afspraken. Teveel om op te noemen, dus maar niet aan beginnen. Zou er weer een of andere vergeten en da's niet eerlijk. Heb tot hiertoe al geweldig genoten van al die hartelijke momenten. Er komen er nog. Nog veel. Heer Polo is een geluksvogel. Weet U nog?
Ik hou het kort vandaag. Dat was gisteren, toen het avondschemer viel en alles grijs kleurde hoorde daar een wandeling bij. Grijze Scheldeboorden, met weer diezelfde bank. Rustig aan maar...

Vandaag begonnen met sneeuw en mist, koude lucht, gladde wegen. Ondertussen strakblauwe lucht en een knallende zon die alweer wil ondergaan. Iets later dan gisteren, maar met veel meer kleur. Zal toch weer op pad moeten. Er weer 'opnieuw' aan beginnen: die wandeling...

Marco Polo

Verwondering...

Verwondering! Ja, dat was het wat mij trof toen ik eergisteren het eerste rolgordijn van de Veluxramen opende en dit puur natuurlijke kunstwerk kreeg voorgeschoteld. Het had in de nachtelijke uren nog behoorlijk wat geregend en daarna was het snel én fors gaan vriezen. Met deze schitterende arabesken tot gevolg. Ooit waren er schilders die zich de pleuris werkten aan een bos irissen, een tuin vol waterlelies of een vaas met zonnebloemen. Dit chef d'oeuvre kwam er zomaar. Van zijn eigenste zelve! De fotograaf in mij had geen keuze en greep direct naar de camera. Goeie beslissing, want geen half uur later was alles gesmolten en verdwenen. Blij met de foto's, maar ook tevreden met de blauwe lucht en content met de zonneschijn...
Een tevreden mens is er... nóg meer waard dan een verwittigd man.
Was het maar altijd zo gemakkelijk. Geen dag later stonden we met z'n allen voor een loodzware opdracht. Het was weer Blue Monday,  de maandag van de laatste volle week in januari oftewel de winterse dipdag van Cliff Arnall.  Treurig, neerslachtig en weemoedig zullen we volgens deze Britse psycholoog zijn op die dag.
"En waarom dan wel?" vraagt U zich af.
Wel omdat...

Hierin is W een maat voor het weer, D voor de schulden, d voor het maandsalaris, T voor hoe lang geleden het Kerstmis was, Q staat voor hoe goed men z'n voornemens houdt - de goede dan wel - M voor het motivatieniveau en N voor de drang om actie te ondernemen. Er wordt (uiteraard) niet aangegeven in wat voor eenheden deze variabelen worden uitgedrukt...

Maar goed, er wordt aan gewerkt en heer Polo houdt steeds een en ander achter de hand en een slag om de arm teneinde zulke aanvallen op zijn welbevinden te kunnen counteren. Waren er 's ochtends nog onverhoopt de schitterende vriezenmangravures geweest, dan was er om het weekend af te sluiten een bezoek gepland aan en online-tickets gereserveerd voor de laatste avond van het China Light Festival in de Antwerpse 'tuin van de zoölogie'. In miezerige omstandigheden, onder een koude druilregen, maar in uitermate goed gezelschap hebben Polo & Pola genoten van een rondje door de feeëriek versierde diergaarde. U leest het wellicht en hoort mij al afkomen: het is nog eens tijd voor de meer dan 1000 woorden truc... 

Het was zeker niet het meest spectaculaire onderdeel van de hele tentoonstelling, maar met al dat geploeter over de natte paden zorgde deze Happy Feet-bende met hun goeie voorbeeld absoluut voor een positieve impuls. We hebben volgehouden, de kou en de regen getrotseerd en onszelf op een warme choco getrakteerd. Enfin, we hebben het overleefd. Net zoals we daags nadien met die Blauwe Maandag hebben gedaan...

Marco Polo 

Kentering...??

Nu stonden er nog maar enkele solitaire woorden op de kladpagina, een paar vroeg ochtendlijke ideeën die het gewonnen hadden van de soms al te snelle geestesvervaging, wat losse flodders die het straks misschien tot een volwaardige zin zouden brengen of gewoon wat alledaags geleuter. Er waren wat ballonnetjes, maar er moest nog heel wat helium gepompt worden alvorens ze op te laten. Als ik dat al zou willen doen na weer zo'n bizar 'speciaal nieuwsbericht'.
Deze keer ging het om Verviers. 
Blijkbaar waren onze Belgische politiediensten behoorlijk wakker geschud door wat er pas in Frankrijk was gebeurd. Niks meer op z'n dreigend beloop laten moet de nieuwe mantra zijn en dus werd er niet afgewacht maar ingegrepen. Geen tijd noch goesting meer om nog te sjarelen. Het wordt er allemaal niet simpeler en al zeker niet leuker door. Het zet zelfs deze eenzame blogger aan het denken. Maar de doem hou ik halsstarrig af en wil ik niet toelaten in mijn peinzen. Ondertussen staan de para's ook al in onze straten. Het zij zo...
Geef toe, we hebben al een en ander op onze nieuwsboterham gekregen de voorbije weken. 2015 heeft zijn start niet gemist. Of net wel? De media pikken hun graantjes mee. En dan houd ik mijn hart vast. Toch leek er deze week een kentering ten goede in de maak. Ere wie ere toekomt, ik moet het erkennen. U weet dat ik niet echt een fan ben van Annemie Peeters (radio 1 - de bende van...)

En toch: nadat Tom De Mul al ongehinderd zijn standpunt mocht uiteenzetten betreffende de begeleiding van jonge voetballers was het daags nadien de beurt aan twee leerkrachten die vertelden  hoe zij elk op hun manier omgingen met het Charlie Hebdo-verhaal. Tijd om de feiten en de bijhorende sfeer en gevolgen in klasbesprekingen aan bod te laten komen. Toen een van hen de nadruk legde op het uitgangspunt 'respect voor de ander als mens', het 'luisteren naar' en het 'laten uitspreken van'... werd het zelfs een paar tellen stil aan de kant van 'la Peeters'. Weer een dag later waren het een paar Joodse madammen die hun verhaal deden over het wel of niet akkoord gaan met de standpunten van Benjamin Netanjahu en zijn stelling dat Israel een zogezegd beter en veiliger leefwereld te bieden heeft. Voor en tegen. En zonder storende onderbrekingen. Zou ze het dan toch eindelijk ingezien hebben? Dat de mensen niet op háár standpunt zitten te wachten, maar dat ze beter haar gasten aan het woord laat en luistert. Kritische vragen stellen mag en moet, maar zoals nu eerst luisteren naar wat de geïnterviewde te vertellen heeft en daar tijd voor nemen/maken is veel beter. Eerlijk is eerlijk: goed bezig Annemie. Volhouden zo!!

En wat doet heer Polo zelve om zijn verblijf op deze aardkloot naar best vermogen in te vullen en aldus de ingenomen tijd en ruimte te verantwoorden? Hij heeft zijn eerste leesvoer geconsumeerd. Met kleine hapjes, niet al te schrokkerig en met regelmatige denkpauzes heeft hij Dirk De Wachter's 'Liefde - Een onmogelijk verlangen?' een eerste maal gelezen. Er komt zeker een volgende, in nog meer kleine partikels, want verteerd is dit schrijfsel nog niet. Gewonigheid, ambetantigheid en maakbaarheid, losse schroeven en het onzegbare, Twitter of Proust, stilte en stilstaan, maar ook teksten en beelden van John Cage, Leonard Cohen, John Stoner Williams, René Magritte, Edward Hopper, Gabriel Garcia Marquez, Julian Barnes... Het lijkt mij op het ouwe lijf geschreven en heeft nog heel veel keren aardig wat te bieden. Gewoon, op het nachtkastje leggen en af en toe nog eens een stukje lezen...
Naar 'goede' gewoonte dan maar een afsluiter: gisteren gekeken naar AGORA op Canvas. Het verhaal van Hypatia en de wereld en tijd waarin zij leeft. Alexandrië in het jaar 391. Een historisch werkstuk, maar actualiteit op zijn actueelst. Veel uit opgestoken. Geleerd?

Als er al iets is dat de geschiedenis ons kan leren, dan wel dat de mensheid er nog steeds niets van geleerd heeft en er al helemaal niks blijvend van heeft opgestoken. Keer op keer op keer op keer op keer wordt alles naar de kloten gedaan door extremisten, orthodoxen, parabolanen of andere fanatiekelingen en dat  'in de naam van' steeds weer andere godsdiensten en religies . En hier is voorlopig nog geen kentering in zicht!

Marco Polo

Verontwaardiging...

Wanneer ik het huiselijke pand verlaat heb ik op dit moment de keuze tussen onderste boven waaien of gewoon wegspoelen. Felle wind en veel regen, dat zijn de belangrijkste ingrediënten waaruit de actuele klimatologische erwtensoep wordt geconcipieerd. Aangezien het echter niet in onze mogelijkheden ligt om ook maar de minste invloed uit te oefenen op het weergebeuren gaan we er niet teveel woorden aan vuil maken. Het is wat het is.

Dat heeft ene Junior Malanda pas of net niet meer beseft als het voor hem allemaal voorbij, en in dit geval dus ook te laat was. Het ontelbaarste auto-accident met dodelijke afloop. Het even zoveelste als gevolg van (veel) te snel rijden. Het zoveelste met jonge slachtoffers. Elke dag weer opnieuw. Maar vooral ook weekend-ongevallen. De kranten staan er bijna vol van. Er is maar één ding dat, zeker op maandag dan, nog meer ruimte en aandacht krijgt en dat is voetbal. En dus werd in de maandagedities noodgedwongen en uit een schier onvermijdelijke reflex de 'beloftevolle voetballer' Malanda opgevoerd, met bijna een randvermelding voor de omstandigheden van het auto-ongeluk. In het Sportweekend van zondagavond was het er al helemáál over geweest: een minutenlange ode aan een jong talent dat het vele goeds wat over hem in de meestal overtreffende trap werd verteld nog volop moest bewijzen. We gaan nooit weten hoe goed hij op de grasmat had kunnen worden. Wat hij wel bewezen heeft is hoe dom hij ernaast was. En met de nodige tegenslag erbij. Hoewel, hij heeft maar één keer tegenslag en al een heleboel keren geluk gehad. Dat denk ik dan maar als ik zijn statistieken lees... Geweldige stats, want daar gaat het hem meestal toch om bij die gasten: 21 pv's voor overdreven snelheid in minder dan een half jaar tijd, waarvan 10 keer meer dan 200 km/u. Zoals algemeen bekend scoor je niet bij elke snelheidsovertreding een pv, de flikken registreren echt niet alles. Ook niet in Duitsland. Dus mogen we er met deze 'prestatietabel' van de jonge Malanda vanuit gaan dat hij ( hoewel heel zelden zelf achter het stuur) met zijn 'maten' zo goed als nooit binnen de gestelde snelheidsbeperkingen gereden heeft. Het is wat het is, en het is wellicht ook wat Tom De Mul er vanmorgen over kwam vertellen in een sinds lang weer acceptabel stukje radio van Annemie Peeters. Misschien vooral omdat la Peeters hem niet telkens onderbrak en haar eigen visie zo nodig moest doorduwen. De Mul, oud(!!)-profvoetballer van 28 jaar, oud-leerling van de OSB, de man die ooit kaartjes regelde voor Bram en mij om in een uitverkochte Arena toch nog Ajax-Bayern Munchen te zien vanop twee zeer goeie plekken. Een verstandige kerel met een nuchtere kijk op het voetbalcircus en zij die er deel van uitmaken. Die weet wat er schuilt in de hoofden van te jong te rijke macho's. En ook waar we in deze niet op mogen rekenen. Hij windt er geen doekjes om, maar doet er ook niet melig over. Het is wat het is, en hopelijk leren de anderen ervan. Wishful thinking? Een mens, dus ook een voetballer, moet niet hoogbegaafd zijn om te beseffen dat een topsporter zuinig moet zijn op zijn lichaam en er zorgzaam mee moet omspringen. Daarbij gaat het ook om die meer dan 200 per uur akkefietjes zoals nu van Junior Malanda. Foute vrienden of niet. Oh ja, en 'akkefietje': foute woordkeuze? Neen, want zo schatten die jonge vlegels hun waaghalzerij toch zelf in. Jammer voor de familie, ik voel met hen mee. Maar het is wat het is, en ik voel vooral  verontwaardiging...

Marco Polo

Vatbaar voor herhaling...

Ik ben er nog niet goed van, en ik niet alleen precies. Paris, Montrouge, Dammartin, encore Paris... Het werd een tragische opeenvolging van schietpartijen, klopjachten en gijzelingen. Dingen die het hele jaar door ver van ons bed gebeuren, die we de eerste keren verschrikkelijk vinden maar waarvoor we na verloop van tijd en blijvende herhaling onze 'interesse' verliezen. Als het er te lang over gaat in nieuws- en/of duidingprogramma's zappen we weg of zetten het toestel uit.
Safe... en tijd voor een goed boek. Maar nu komt het dichterbij en zou het zonder direct aanwijsbare reden in een vrije vertaling ook Brussel, Wilrijk, Assenede en nog maar eens Brussel kunnen worden... Zulke dingen nemen alle kleur weg uit mijn dagelijks bestaan. Da's lang geleden, als het ooit al zo erg zou zijn geweest. De goesting om te bloggen is niet erg groot, de aandrang omzeggens nihil, maar toch ga ik er weer aan beginnen. Ook in vrije vertaling: "Ik zen ne Sjarel...!"
Eerst dompel ik mij nog onder in een geurig heet bad, kwestie van de ouwe krijger even te laten relaxen voor hij de blogbijl weer ter hand neemt. Ondertussen blijf ik natuurlijk wel bereikbaar en hoor dat in Frankrijk de boel helemaal ontploft en ze er daar een punt achter zetten. Daar heeft heer Polo nu niets aan toe te voegen. Drie punten...

Terug aan de slag.
Gisteravond stond deel twee van een zelf samengestelde trilogie op het programma. Wie al eerder deze blogpagina's heeft bezocht weet dat Polo & Pola op 24 oktober ll. Raf Walschaerts aan het werk zagen en bewonderden op het podium van De Steiger in Boom. Na afloop nam ik mezelf voor deze voorstelling nog een keer te gaan bekijken. Misschien dat ik het dan beter begrijp en de finesses meer kan smaken. En dat klopt: gisteravond in CC Ter Dilft, Bornem en onder het goedkeurend oog van mijn vriend Louis VB kwamen bij een tweede aanschouwing een aantal doordenkers voor mij beter tot hun recht. Deze simpele boerenlul, zoals heer Polo zichzelf op zijn meest bevlogen momenten pleegt te noemen, moet ook af en toe een boek voor de tweede keer ter hand nemen om enigszins te snappen waar het over gaat.

Later in het cultuurcafé.
Op weg naar een verDuveld frisse bestelling aan de toog...
RW: "Ja, maar ik ken u. Gij zijt toch de Marrek?"
MP: "Haha, ja. Ik herken u ook: gij zijt Raf Walschaerts."
Flauw grapje. Ik had hem net 100 minuten lang zijn stinkende best zien doen op de scène.  Ik dacht: Jongen toch!! Wat heb je dat weer knap gedaan. Maar ik zei het anders.
MP: "Tweede keer vandaag, Raf. En binnen een paar weken de 'goede' derde keer. Dan in de Kleine Komedie."
RW: "Drie keer? Allez jong, da's tof! Tot in Amsterdam dan..."
Ja, zó'n dingen zijn voor herhaling vatbaar...

Marco Polo

Lang leve de koning...

U heeft/hebt zich bij de start van dit gloednieuwe 2015 weer allemaal/allen van Uw beste en meest deemoedige kant getoond: geen dwingend vragende noch eisende opmerkingen over de drie koningen op Driekoningen-dag. Alles peis  en vree en geen geweeklaag tussen de commentaren en de 'likes', als die er al waren. Uw dienaar was die majesteitelijke figuren uit het oosten echt niet vergeten, maar had zich 'wijselijk' voorgenomen en dus ook besloten zijn hooggeëerde lezersschaar na de zware festiviteiten van de afgelopen weken niet al te zeer te overladen met triviaal geleuter. Dus gisteren geen koningsbeelden. Maar wel vandaag...

Drij keuningen, drij keuningen

Geef mij ne nieuwe noet

Mijne nauwe is versleten

Ons moeder magget nie weten

Ons vader hee het geld

Op de rooster geteld

Hoewel niet origineel, wegens eerder - 6 januari 2008 !! - reeds aanwezig op deze pagina's grijp ik toch terug naar de koning van Turnhout met drie van zijn gezellen. Dé Jos, de man waar ik in ver vervlogen basketbaltijden én in navolging van apostel Petrus steeds mijn Casteel op kon bouwen. De rots in onze RBA Two-branding. Maar ook de Joker, de Feestneus en ondertussen de Baas van zijn eigen Kiekenskot. Vandaar deze 'drie' koningen... die net als de drie musketiers met z'n vieren op de foto gaan!

Een andere koning, die momenteel echter al veel van zijn royale pluimen verloren heeft - maar hij niet alleen - en nu ook onder fiscaal juridisch vuur ligt is Tommeke Tommeke Tommeke Boonen. In een Kortrijks dossier over potentiële belastingontwijking en/of -ontduiking dan wel fraude krijgt zowat de hele Quickstepploeg een uitnodiging in de bus om hun financieel verhaal te komen doen voor de rechtbank. Manager Lefevere incluis. Wat het gaat worden weten we nog niet, als we het al zouden willen weten. Naar een recentelijk openbaar erkende geplogenheid, maar als gewoonterecht hier te lande al veel langer gangbaar, worden wellicht afkoopconstructies opgezet om het gerecht buitenspel te zetten. Het zou mij niet verwonderen dat die afkoopsommen ook nog fiscaal aftrekbaar worden en als koninklijke vrijstelling ingeschreven op de nieuwe aangifte. Lang leve...

En toen kwam dat verdomd klote "breaking news": Dodelijke aanslag op redactie van satirisch weekblad Charlie Hebdo in Parijs...

Hier laat ik het bij voor vandaag!

Marco Polo

De jaarwisseling...

Goede voornemens!
Daar beginnen we toch steeds mee bij aanvang van een nieuw jaar. Straffer nog: we leggen de goeie bedoelingen al vast in de loop van het oude jaar. En dat kan reeds behoorlijk vroeg: gewoontes die we willen veranderd zien na een weer al te uitbundige zomervakantie schuiven we vooruit naar het volgende kalenderjaar om er dan werk van te maken. Niet nu, maar bij aanvang van het nieuwe jaar zullen we er eens aan beginnen. Stoppen met roken, minder drinken, gezonder eten, meer sporten, tijd maken voor dingen waar we niet aan toe kwamen en die we toch zo belangrijk vinden. Een getolereerde vorm van uitstelgedrag. Anders kunnen we daar niet tot moeilijk mee leven, maar rond de jaarwisseling: Hoo, hoo, hoo, ho maar...!!

Een inleiding om U te zeggen dat ik met mijn goede voornemens eigenlijk toch maar bij het oude vertrouwde wil blijven en dat het mijn intentie is om nog heel wat aangenaam tot nuttig en leerrijk, maar vooral boeiend leesvoer op de plank te krijgen. Iets blijven doen kan ook een goed voornemen zijn, hoewel dat lang niet zo spectaculair klinkt als de aankondiging van een absolute ommekeer. Dus blijft heer Polo met veel graagte tijd maken om te lezen. Tijdens de pakjestijd werd mij van alle kanten de meest uiteenlopende maar tevens broodnodige lectuur aangeleverd...

Met tussendoor wat ruimte voor muziek. Nadat Herman van Veen tijdens de eindejaarsperiode ruime aandacht kreeg, is het nu zijn gitaarspelende rechterhand die de spits mag afbijten en haar 'Liedjes' aan de Polo-man brengt. Herkenbaar mooi...

Verder was er toch weer zoveel te doen rond de jaarwende. Feesten en etentjes, en dat alles in het meervoud. Er moesten ook enkele sneeuw-, ijs- en vriesdagen ingeschreven worden op de kalender. Tussen kerst en nieuwjaar gaf dit in opeenvolging deze indrukken van mijn veestapel...

Schaapjes op het droge? Ze mogen van geluk spreken, maar moesten er wel zelf hun best voor doen. En met wat zinsspelingen en doordenkers ben ik aanbeland bij de koning van de dubbele bodems, scheve interpretaties en schuine bedenkingen. Hij die geen droge schapen spaart maar ze zonder schroom voor het blok zet, de Kaaiman. Ook deze keer heb ik zijn inmiddels tweede editie op de kop kunnen tikken: Het jaar van de Kaaiman 2014. Heel appetijtelijke leeshapjes, een soort amuses literaires, als tussendoortje en herinnering aan de vele politieke en maatschappelijke spreidstanden die de voorbije twaalf maanden op ideologisch vlak hebben gekruid. Het heeft mij er alleszins toe aangezet om de blogdraad niet los te laten. Dat tijdens de fotoreeks dan ook nog de kaap van de 111.111 clicks is gerond geeft mij alleen maar moed om het nog even vol te houden. En aan iedereen die twijfelt: begin er zelf ook eens aan. Stap voor stap, met kleine beetjes en ik kan U verzekeren dat het deugd doet... zalige deugd!

Marco Polo