My GameTime...

De zomer heeft er eindelijk echt werk van gemaakt en dus kreunt Belgikistan onder tropische temperaturen. Ik meen mij te herinneren dat wij 'vroeger' op school nog leerden dat België in West-Europa genoot van een gematigd klimaat. Van matigen of doseren is nu echter geen sprake. Ik hoor de heer onze God daarboven al tussen zijn tanden mompelen: "Ondankbaren, inwoners van dat beloofde driehoekig 'melk en honing'-landje aan de Noordzee, gij hebt gezaagd en gelamenteerd omdat het zolang koud was dit jaar, omdat er zoveel regen viel tot een eind in mei, omdat het weer weer op nietsen trok. Awel... ik zal dat eens snel veranderen zie, ik zorg dat alles binnen de kortste keren is opgedroogd, de koude en de miserie vergeten, en... 't is weer niet goed!" Ons Heer heeft het niet gemakkelijk met zijn schepselen, maar geen compassie daarmee. Hij, den Almachtige, had ons maar anders moeten geschapen hebben gehad 'gat'!!

Wij, Polo & Pola, zijn ondertussen aan onze vijfde niet-vakantiedag toe. Niet naar het Zuiden, U kent de reden, maar 'gewoon' hier te lande. Alhoewel,... ook nu weer zorgt Heer Polo voor de nodige afleiding en schijnbewegingen. Wie dacht dat één weekend hospitalisatie voldoende zou zijn om dat gekke hart van mij terug op het juiste spoor te krijgen slaat de cardiale bal toch mis. Ook tijdens het voorbije weekend was het weer prijs. Zaterdagnacht, en ik citeer: "Rikke-tik, rikke-tik, tik, tik, rik, tiktik, tikker tik rik, rikke-tik, rikke-rikke-tik...." Er was geen touw aan vast te knopen: een tricky trick! Ze kennen mij daar al op spoed en hartbewaking, mijn klantenkaart raakt behoorlijk vol. Ook nu werd er een medicamenteuze mouw gepast aan het op hol slaan van mijn tijdbom en werd ik, na enkele (reeds geplande) onderzoeken met goede resultaten, opnieuw geschikt bevonden voor de dienst en ontslagen uit een heerlijk airco-gekoelde hartbewakingsunit en maakte ik na drie maal 24 uren dan toch ook kennis met de Belgische hittegolf. Valt al bij al nog mee, ik moet trouwens niks doen. Al snel kwamen er reacties en wensen voor een goed herstel, en ook nu weer gaat mijn dank naar U allen die mij belden, mailden, sms-ten, FB-chatten, I-messageden, een kaartje stuurden, een babbeltje opzetten, mij moed inspraken en goed raad gaven. Merci allemaal, het doet enorm veel deugd!

Om de titel van deze bijdrage te rechtvaardigen plaats ik hier enkele foto's, U weet wel: de duizend woorden truuk!

Of hoe ik, dankzij het verjaardagcadeau van mijn kids, mijn verzameling GameTime-sweaters op peil blijf houden. Da's meer iets voor koude dagen, maar als we weer hard genoeg zagen zorgt ons Heer wel voor een arctisch naseizoen en komen die truitjes zeker van pas...

Tussen de twee kampen door ging hier heel wat wasgoed door de trommel en hing zijn tijd uit aan de drooglijn. Hét moment om de nieuwe campagne aan te kondigen. Ze kunnen er niet rap genoeg bij zijn: ik wens Bram en Sven alle suXXes met de organisatie. De twee bezoekjes die ik tussen mijn cardiale beslommeringen door aan de kampen in Neerpelt/Overpelt en Tongerlo heb gebracht sterken mij weeral in de overtuiging dat die gasten héél goed bezig zijn. Proficiat.
En dan was er dit nog: vroeg in de ochtend, of toch niet zó vroeg maar op een heel rustig moment passeerde ik een playground op het Kiel, juist: die kleurdooswijk waar buurman Axl Peleman over zingt. Geen kat te zien, maar het gaf mij wel de idee om er een paar foto's te schieten.

Dit is er eentje van. Noem het gerust mijn allerpersoonlijkste expressie van een hyper-individueel GameTime-aanvoelen tijdens deze periode van cardiale commotie: my GameTime...!

Marco Polo

GameTime forever...

M'n verjaardag vieren in eigen land. Het moet zo'n veertig jaar geleden zijn, of langer. Tussen de basketbalkampen van Leuven en daarna BoumBoum bleven er enkele vrije weken over in mijn zomervakantie om de niet zo verre wijde wereld in te trekken en, alvorens aan het nieuwe ketsenbalseizoen te beginnen, de batterijen weer op te laden. Want dat was wel eens nodig. Jarenlang was dit de periode waarin heer Polo en de zijnen hun tent(en) opsloegen in Zuiderse contreien.Veelal Frankrijk, la Douce. Later ook af en toe in Spanje. Maar altijd was ik ribbedebie en jaar na jaar na jaar kwamen de geschenkjes van La Pola en de kinderen bij de kampeer-ontbijttafel en werd er in heel intieme kring gevierd. Bij de meeste gelegenheden fier in Adamskostuum, wegens wederom een verblijf op een blote poepencamping. Heerlijk.

Maar deze keer dus niet. U las in de vorige bijdrage hoe de rikketik roet in het eten kwam gooien. En nog steeds, zij het in mindere mate. Niet helemaal gerust in de zaak, toch maar thuis blijven en afspraken maken voor enkele bijkomende onderzoeken. De eerder geplande drie weken in de Provence zijn gisteren geannuleerd. Deze keer niet, dus... tijd voor iets anders.

 

Kinderen en kleinkinderen gaan bezoeken op hun gezamelijk GameTimeCamp in Overpelt en Neerpelt. En daar door het jonge volkje platgeknuffeld worden. Merci gasten, ik heb weer een toffe verjaardag beleefd. Daarbovenop zoemde de gsm heel de dag van de sms-jes, vielen de e-mails bij bakken uit de lucht en schoot mijn Facebookpagina bijna in de verjaardagskramp. Er waren er die me probeerden te bellen en zelfs die een bezoekje wilden brengen, maar om een of andere reden... En ondertussen hield La Pola de hele dag een wakend oog op mij: vinger aan de pols en rustig aan, dan breekt het lijntje niet.

Iedereen nogmaals van HARTE bedankt voor de vele lieve attenties. Ik ga er mijn stinkende best voor doen om al die gezondheidswensen in daden en realiteit om te zetten. Op naar de 63...

Marco Polo

Mooi weer vandaag !

Niet te hoog van de toren blazen, en dan vooral: dat niet te snel doen. Da's vandaag de boodschap. Na de wonderbaarlijk cardiometrische wederopstanding van gisteren kwam er vandaag al een ontnuchterende terugval. Ben ik dan toch niet dat wonderkind van 60, en al helemaal niet meer die beer van 50? De aanhouder van 40 en de stormram van 30, de topatleet van 20 en het dartele veulen van 10... ze hebben allemaal hun tijd gehad. Neen, neen, geen doldrieste ondernemingen meer voor deze jongen. Jammer, maar het zij (voorlopig) zo. Even terug naar af en de nodige pauzes inlassen teneinde het ouwe lijf de tijd te geven om te wennen aan de nieuwe medicatie. Aan de andere kant en tegelijkertijd de pillen de kans geven om voor enige impact te zorgen op het functionele rendement van één nog vrij rondlopende antiquiteit. Naar het voorbeeld van de gebicycletteerde frontsoldaten in de 100ste Tour de France last Uw aan het bloggen verslaafde correspondent een rustdag in. Ik begin met één. En morgen zien we dan wel verder. Na een goed gesprek met de cardioloog wordt de dreigende neiging tot al te vlug panikeren aan de kant geschoven. Tijd brengt, net als tante Kaat, wellicht de beste raad. Merci WH! Bovendien is het mooi weer vandaag, dus...

Marco Polo

WTF Classic 2013...

Hier was het ons dit weekend eigenlijk om te doen: TW Classic 2013 op de festivalweide van Werchter. Een boel leuke optredens met vooral enkele stevige oude knarren en top of the bill Bruce 'The Boss' Springsteen himself in gezelschap van zijn hele E-Street Band. Reeds maanden lagen de tickets in onze bovenste schuif, klaar voor gebruik op 13 juli. Mijn rikketik besliste er echter anders over. Uitgerekend zaterdagochtend, de Classic Day, zette hij een ongecontroleerde tussenspurt in, zo eentje à la Froome maar dan met minder positieve gevolgen dan een gele trui of de versteviging daarvan om de eigen schouders. Ten gevolge daarvan maakte Uw dienaar zijn opwachting niet in Werchter, maar in Wilrijk 'of all places'. Niet op de TW-weide, maar bij de GZA-spoedopname en vandaar doorgestuurd naar de hartbewaking. Geen 'Jippijééé!!' maar 'GVD!!!' Zij die mij volgen, en mij dus na aan het hart liggen (sic), weten dat dit niet het eerste cardiale akkefietje is dat zich binnen mijn ribbenbogen voordoet. De ervaring speelt natuurlijk mee en is in deze aan mijn kant, én het toeval wilde dat ik bij mijn vertrouwde cardioloog terecht kon, want van wacht tijdens dit weekend. Met enkele farmaceutische kunstgrepen, het infiltreren van een of ander medicamenteus wondermiddel en een beetje geduld kreeg de medische staf van HB - Sint Augustinus mijn tikker op vrij korte tijd weer in het gareel. Ondertussen ben ik al terug thuis en doe of er niks aan de hand geweest is. Zo voelt het ook, en dus... WTF Classic 2013 !!?

Marco Polo

Wimbledon Colours in overtime...

Tijdens de derde bloedhete dag op rij van wat toch nog zomer 2013 gaat worden begaf heer Polo zich met volle overgave op het komkommerpad. Nu de tennisesbattementen op het heilige Wimbledongras achter de rug zijn valt er behoudens de warmte, die elk jaar weer een iets ingrijpender aanslag pleegt op het functioneringsgehalte van Uw schrijvende webgenoot, en de des avonds steeds weerkerende strijd met de muggen erg weinig blogistiek nieuws te melden. De finales in de obligate witte outfit waren deze keer niet van het beste niveau: het echte toptennis was er één of twee rondes eerder al te bekijken, en dus wordt er hier geen ruimte meer vrijgemaakt voor wedstrijden van mindere kwaliteit. Dit geheel in tegenstelling tot wat er bij VTM en Sporza al jarenlang gebeurt in de voetbalverslaggeving: samenvattingen van volle vier minuten om te zeggen én te tonen (da's nog het ergst van al!!) dat er niks te zien noch te beleven viel. Neen, dan doen wij het in deze Mededelingen helemaal anders. Hier gaan we voluit voor 'de andere kant van de medaille'.  De voorbije warme dagen en de impact daarvan op heer Polo's gestel leidden tot een korte blogpauze die echter, wat inspiratie betreft, weinig soelaas bracht. Ik zou even mijn aandacht en/of pijlen kunnen richten op de Tour, al was het maar om ene Theo-BELISOL-DB gunstig te stemmen, maar sinds de val van VDB en de net-niet tweede overwinning van den Dré zou ook dat niet al teveel aarde aan de blogdijk gebracht hebben.

Dus, heb ik de voorbije dagen heel sporadisch en voorzichtig de camera's nog eens ter hand genomen. In het paars-groene lavendelpallet meende ik een verwijzing te zien naar de wederom gepasseerde tennisdagen en met het bruin-oranje tuinhuishout op de achtergrond was ik heel even weer op Wimbledon. De kracht van traditionele kleuren.

Daags nadien leverde een laagstaande avondzon, waar had U ze trouwens anders verwacht, dit niet onaardige beeld op. Zelfde lavendelstrook, maar met meer diepgang, en toch weer met die antieke gloed van het eeuwenoude tennishout erachteraan.

Bij uitbreiding, en dus met de zoomring een beetje teruggedraaid, zag dat er zo uit...

Méér lavendel in beeld, maar een aandachtig toeschouwers ziet onderaan links ook enkele zwarte stippen. Geen taches de beauté, geen lieveherebeestjes, ook geen lievevrouwebeestjes, maar de enige echte Chrysolina americana...

En dan nog wel met z'n tweeën! Worden ook wel eens rozemarijngoudhaantjes genoemd. Juist ja, omdat ze vooral op de rozemarijnplant te vinden zijn, maar ook van een lekkere strook lavendel zijn ze niet vies. Vandaar dus deze prentjes. Heer Polo heeft weer heel wat bijgeleerd, en dat ondanks de tot luiheid lonkende warmte. De Chrysolina americana, het rozemarijngoudhaantje of... Rosemary's Beetle. Zo zie je maar, tante Mieke is nooit ver weg... en op deze manier nog eens bedankt voor die fijne zondagnamiddag, Contessa!!

Marco Polo

Exit I, II en II...

 Eerst was 'de Flipper' aan de beurt: na haar geweldig resultaat in de kwartfinales op Wimbledon kwam ze er in de semi's niet meer aan te pas. Bartoli was een klasse beter én sterker en smeerde haar een droge 2-0 om de oren. Flipkens blij dat het gedaan is..?!

Ondertussen was ook Jurgen Van den Broeck onderuit gegaan in de Tour. Vooraan in een massasprintend peloton waar hij niks te zoeken had en nooit zal hebben ging hij nog maar eens tegen de grond. Dag klassement, en daags daarna dag Tour: terug naar huis, exit VDB. Nog maar eens...

Gisteren kondigde Albert II zijn eigen exit aan: binnenkort houdt hij het voor bekeken en mag zoonlief Filip de hete kolen uit het Belgische vuur halen. Aftreden wel, maar de titel behouden en met al die koninklijke gepensioneerden gaan we er hier twee koningen en zelfs drie koninginnen op na houden. Grand luxe in Belgikistan...

Bijna moest ik nog een vierde exit aankondigen. Na enkele dagen aanvaardbaar zomerweer ging het vandaag nog beter worden, maar we moesten hier in de Polder wel 16 uur en 25 minuten wachten voor de zon door het kilgrijze wolkendek kwam piepen. Bijna de moed verloren. Het zou wat geweest zijn: exit IV... einde van zomer 2013 op 5 juli. Een blogske met uitstapvoorwaarden: eentje voor het nageslacht!

Marco Polo

Wimbledon Tales 2013...

Het lijkt mij een eeuwigheid geleden dat ik tijdens de eerste week van juli nog 'gewoon' thuis ben geweest. Nog niet vertrokken naar Zuiderse oorden om onze tent op te zetten, geen vroeg-zomerse citytrip met vrienden ergens in Europa en al helemaal geen Leuvens basketbalkamp om de grote vakantie op een daverende manier (met gevolgen...) van start te laten gaan. Gewoon thuis.
En dus is er Wimbledon. Waar is de tijd dat een 18-jarige Bjorn Borg zijn eerste finale won, en ik de uitslag pas drie dagen later onder ogen kreeg op de sportpagina's van een of andere lokale krant in de Ardèche. Die dag moest ik mijn door de zon geteisterde billen al even laten rusten en liet ik de blote poepencamping voor wat ie was. Zonnecrème halen in het dorp, een paar pakjes Gauloise kopen omdat de camping niet over een 'licence' voor rookartikelen beschikte en Le Dauphiné Libéré Ardècheois uit het rek naast de toonbank. Zo ging dat toendertijd. Nu brengt Uw schrijvende servant de  juli-dagen nog door in zijn eigen stulpje en wordt hij bij momenten en wegens de snel wisselende weersomstandigheden aangezogen door het platte televisiescherm en de beelden van het grasgroene Wimbledon. 

 Het post-Henin/Clijsters tijdperk wordt voor de Belgische tennisfanaat na enig wachten en enkele aarzelende pogingen van Yanina Wicki-leak-mayer op zeer verdienstelijke wijze ingepalmd door dé Flipper. Was ze er al in geslaagd om voor het eerst een Grand Slam-kwartfinale af te dwingen, dan heeft ze gisteren geschiedenis geschreven - én heer Polo zeer aangenaam verrast - door op overtuigende wijze door te stoten naar de halve finales. Knap gedaan Kirsten!! Morgen zit ik weer op het puntje van m'n stoel om te zien hoe je Bartoli partij gaat geven. Weer van die luizige slice-ballekes waar elke tegenstander zot van wordt? Als ik de logica volg, dan mag er geen probleem zijn om de volgende stap te zetten. Wie de meeste letters in zijn/haar naam heeft wint in meer dan 78% van de gevallen de onderlinge confrontatie. Mooiste voorbeeld: Agnieska Radwanska tegen Na Li... die trok duidelijk aan het langste eind: 7-6, 4-6, 6-2. Kirsten 'Flipper' Flipkens liet in haar post-game interview duidelijk horen dat zij een landgenote is van de ondertussen opnieuw vogelvrij verklaarde Astrid Bryan: amaaazing game, this is craaazy, it's stupid!!! Maar dat doet er allemaal niet toe: morgen halve finale!!

 

Een andere dikke proficiat gaat naar Yellow Jan Bakelants die in de Tour al twee dagen in het geel reed. Geen dikke nek, geen gevestigde noch zelf-overschatte waarde, geen media-topper. Gewoon Jan met de pet, die eindelijk eens vrij van blessure of enig ander ongemak zijn kans kon gaan en ze dan ook meteen greep. Proficiat Jan!!

Heer Polo gaat slapen en hoopt dat er nog enkele suXXesverhalen mogen volgen. Sweet dreams...

Marco Polo