Can't believe...

Om de Sporza-perikelen zo snel mogelijk te vergeten smijt ik mij met volle overgave en aangepaste prenten op en in een kort verslag hetwelk mijn laatste mei-zondag in beeld moet brengen.
Vooreerst ziet U hiernaast onze laatste flora-aanwinst: een zonnebloem in volle ontwikkeling met een pracht van een spiegelbeeld. Het exemplaar in kwestie is een product van de Pito-kweek en was één van de velen die als representatie-cadeau meegingen na de PITO- MORGANA van afgelopen vrijdag. Zij die deze blog al iets langer en met de nodige toewijding volgen herkennen op de achtergrond een Wim Coppieters "zonder titel"... en die siert al zo'n 10 jaar onze bescheiden inkomhal.
Kom snel eens langs en bewonder dit alles ter plekke!

Verder was zondag een uitgelezen dag om samen met la Pola nog eens een fietstochtje te maken, tenminste: zolang de wind in het voordeel blies. Hier en daar maakten we een verkeerde keuze en kregen diezelfde wind geheel ongevraagd pal op de neus. Dat was andere koek. Op die momenten had ik niet de fut om foto's te maken, laat staan dat ik dan oog had voor de omgeving. Tijdens onze oversteek met de veerpont van Hoboken naar Kruibeke was dat echter geen probleem en werden we bovendien getracteerd op enkele wel zeer speciale impressies: een zeemansbeeld aan de binnenschipperskade, een oproep tot veiligheid, poëzie met een lichte golfslag en zeer spectaculaire windturbines in aanbouw...

Ongelofelijk wat er zich tijdens zo'n onschuldige fietsuitstap allemaal aanbiedt om op de gevoelige plaat vastgelegd te worden. Zou men, heer Polo incluis, daar tijdens een doordeweekse werkdag ook oog voor hebben?
Om de zondag af te sluiten en te anticiperen op een hete maandag heb ik de sproeikranen nog eens volledig open gedraaid en de pelouse en aanpalende rijkelijk van vocht voorzien. Het duurde ruim twee uur voor ik de indruk had dat de achtertuinflora er weer een beetje tegen kon.

Onvoorstelbaar hoeveel moeite het kost om een gewone Belgische regenbui te immiteren. I can't believe...

Marco Polo

SPORZA volhardt in de boosheid...

Na de foute foto bij een artikel over het Belgische damesbasketbalteam die ik U vanmorgen toonde zond Heer Polo in hoogst eigen persoon een e-mail naar de Sporza-redactie om hen op de fout te wijzen. Snel kwam er een antwoord, met dank voor de tip en dat de foto vervangen werd door een recent en ter zake doende exemplaar. Fout hersteld, zou U dan denken.
En inderdaad: bij het artikel over de match tegen Griekenland was een actuele prent van een fel gesticulerende coach, evenwel zonder herkenbare speelsters. Geen drie uren later echter gelooft heer Polo zijn eigen ogen niet. Tot mijn grote vreugde ontdek ik dat ze bij Sporza tot twee keer toe op één dag aandacht hebben voor de basketspelende vrouwen..

Belgian Cats hakken Israël in de pan

zo 29/05/2011 - 17:02 In een Vierlandentoernooi in Frankrijk heeft België zijn slotwedstrijd gewonnen. Israël werd met 81-51 naar huis gestuurd. Net als zaterdag in de zege tegen Griekenland was Emma Meesseman (20 punten) topschutter bij de Belgian Cats.
Maar dan weer een lichtdrukmaal uit vervlogen tijden, opnieuw een groepje speelsters uit de campagne van 2009-2010.

Van koppigheid gesproken.
Of toch onkunde...???

Marco Polo

SPORZA... Whoehahaaa !!!

Als men de kwaliteit van onze nationale nieuwskanalen mag afmeten aan de mate waarop zij hun informatie en documentatie up to date houden en op een coorecte manier doorspelen naar het publiek,... dan hebben we een probleem!!! Zeker in de sportverslaggeving staan we lichtjaren achter bij wat momenteel als norm mag gelden. Oké, er is minder spektakel en sensatie mee gemoeid en dat vind ik zelfs niet erg, maar leest U samen met mij even dit bericht op de webpagina van Sporza, vandaag 29 mei 2011 :

Cats winnen oefenmatch tegen Griekenland

za 28/05/2011 - 21:10 De Belgian Cats hebben hun tweede match op het Vierlandentoernooi in Frankrijk gewonnen. De Cats versloegen Griekenland met 80-84. Vrijdag verloren de Belgen, die een barragetoernooi voor het EK 2011 voorbereiden, van Frankrijk.
Tot zover alles in orde. Een dikke proficiat zelfs voor de overwinning tegen een sterke Griekse ploeg. Maar bekijkt U ook even de bijgevoegde foto, in dit geval wellicht een origineel dagguerreotype uit de jaren "stillekes"...

Is dit niet de lichting voor de campagne van 2009 of was het nog die voor de EK-uitstap naar Italië van 2007 ???
Lang leve onze nationale sportpers: als het niet over voetbal of wielrennen gaat moeten ze forfait geven!! Toch bedankt voor deze mooie prent uit de oude doos: goed voor mijn verzameling.

Marco Polo

Mooi meegenomen...

Met op de achtergrond het monotone gebrom van een electrische grasmaaimachine zet ik mij aan het uittikken van enkele losse blogideeën. Naast de quasi geluidloze James & Manolo, onze geautomatiseerde Graspolder-pelouse-cutters, lopen er in onze straat toch nog meerdere bewoners bij regelmaat achter een zwaar brommend tot hevig knarsend grasmachien. Het geluid op zich vind ik niet echt storend, ik heb er meestal weinig last van. Wel denk ik dan aan de zwoegende buurman die de bromtol voor zich uit over zijn grasperk loopt te duwen. Het heeft bij heer Polo ook wel enkele jaren geduurd vooraleer hij er helemaal van overtuigd was dat de voordelen en rendabiliteit van zo'n automatische grasvreter wel degelijk opwegen tegen de kostprijs bij aanschaf. Maar nu weet ik wel beter. Om eerlijk te zijn: ik zou hem niet meer kunnen missen. Pure verwennerij: voor mezelf én de pelouse, want die ligt er ondanks de droogte aandoenlijk groen bij.
Dat ziet U op onderstaande prent, waarbij het de aandachtige lurker en zijn geoefende oog niet zal ontgaan zijn dat er weer etwas aan de gang is in die tuin van mij.

Inderdaad, boven het groene gras, dat zich deze keer eens niet aan de andere kant van de heuvel bevindt, ontvouwt zich links en rechts van het tuinhuis de ligusterhaag in al haar glorie. Vooral rechts dan, want aan de linkerkant is de snoeischaar al gepasseerd en heeft heer Polo zelve de tuinafscheiding weer een strakke lijn aangemeten. Nog een klein "efforreke" en ook die klus is helemaal geklaard, zodat ik wat dat betreft met een gerust gemoed de volgende zes maanden kan tegemoet zien.
Nu ik het toch over groen en gras heb: vanavond wordt op het meest tot de verbeelding sprekende groene tapijt van de hele wereld gevoetbald om de CL Cup. De finale op Wembley gaat tussen FC Barcelona en Manchester United. Ze maken er daar straks best een hoogstaande match van, zodat ik het verschil met het vandaag reeds gespeelde 's Gravenwezel - Antonia duidelijk kan zien.

Deze finale voor de Beker van Antwerpen, die met de kleine oortjes, werd met 2-0 gewonnen door de graven van Wezel.
Er was niet echt een superprestatie nodig om die van Pépé Juan Lauryssen van de zege te houden. Hoewel hij die beker wat graag had meegenomen, onze Jehaan, mag hij met de titel in tweede ook best tevreden zijn.
De handige verduisteraar die eergisteren al aan de haal ging met een 16de eeuwse kruithoorn uit het pasgeopende MAS kan die tevredenheid delen: de waarde van het kleinood wordt volgens de kranten op 5.000 euro geschat, terwijl men in het nieuws op radio1 vlotweg over 20.000 euro sprak.

Da's mooi meegenomen.
Even letterlijk als figuurlijk in dit geval...

Marco Polo

Moeilijk kiezen...

Nadat ik mij eergisteren door een bovenhemelse inspanning én met veel geluk in het peleton der Blogspot-bloggers heb kunnen handhaven sta ik al meteen voor een immens probleem.
Er zijn dezer dagen zoveel trivialiteiten aan de orde dat zelfs het echt wereldschokkende nieuws, als dat er al mocht zijn, alle moeite heeft om een vermelding op deze pagina te versieren. Voor heer Polo houdt dit in dat er verscheurende keuzes moeten gemaakt worden en dat dientengevolge de publicatie iets later zal geschieden. Het wordt nachtwerk.
Waar ik alvast niet omheen kan is de brand op de Kalmthoutse heide...

Op de heide waait de wind
Vrij van haag en heg
Op de heide waait de wind
Alle zorgen weg...
(Kempenland, Armand Preud'homme)

Van die laatste regel moet U niets geloven want de brandweermannen en -dames van de Noorderkempen en hun Nederlandse collega's van Woensdrecht en Putte hebben heel wat onbetaalbare overuren geklopt. Een vonkske aan de rand van de Putse Moer zorgde ervoor dat binnen de kortste keren zo'n 250, later bijgestuurd tot 400 à 450 hectaren heide en aanpalende bossen in vlammen zijn opgegaan. Nu ik deze regels via het klavier richting pc & www zit te versturen lees ik op een parallel tabblad dat drie kwart van de Kalmthoutse heidegronden naar de Filistijnen is: 600 hectaren opgefikt! Dramatisch voor het Noordkempens biotoop van een hele reeks broed- en trekvogels, voor de flora en de resterende fauna.
Dit zie ikzelf nooit meer goed komen. Misschien lukt het mijn kinderen, tegen die tijd weliswaar op vergevorderde leeftijd, om ooit nog eens een urenlange wandeling te maken over de purperen heide van Noord-Antwerpen. En anders zal het voor mijn kleinkinderen zijn... met hun kinderen?!

Naast deze "vlak bij m'n bed"-historie was er vanochtend ook krantenpagina-ruimte voor een transatlantisch item: het nieuwe cachot van de heer DSK. Ik weet het, het mag ons eigenlijk niet raken, zelfs niet in ons diepste binnenste, of zeker niet daar... Maar mocht U een dezer dagen voet aan wal zetten in Manhattan, New York dan mag U wat mij betreft gerust eens belleke trek gaan doen in Franklin Street, nummer 153.

Hier zou op dit moment de hete Franse poedel huishouden, die vorige week geheel ongevraagd een "onschuldig" kamermeisje heeft besprongen. De finesse van het hele verhaal wil ik zelfs niet kennen, maar waar we nu weer mee geconfronteerd worden als het om de tijdelijke en de heer in kwestie, een van schuinsmarcheerderij verdachte VIP, van zijn vrijheid berovende huisvesting gaat tart elke verbeelding. Vervang Strauss door Aga, en de heer Kahn zit op z'n plaats. Op een toplocatie waar geld geen rol speelt. Sjiek hoor, en dat alleen opdat hij niet zou vluchten in de armen van een andere tuttebel. Ze spreken van ene Angela. Ja, inderdaad...: Merkel!

Toen het vannacht eindelijk even begon te regenen konden we de pret in huize Polo niet op. Na zes weken mocht er eindelijk eens een sproeimoment overgeslagen worden: écht hemelwater kwam de pelouse benatten. Onvoorstelbaar! Nog hallucinanter was de mededeling tijdens de verkeersberichten na het ochtendnieuws dat er hinder was aan de op en afritten in de buurt van de Kennedytunnel ten gevolge van wateroverlast.
Gedurende meer dan anderhalve maand geen druppel regen gezien, en vandaag na een matige bui van enkele minuten... wateroverlast!!!?

Verder was er vandaag nog PITOMORGANA, maar daar ga ik het morgen over hebben. Dan is er tijd en ruimte voor de belangrijke dingen des levens en zijn er misschien hier en daar al wat foto's opgedoken van dit spektakel...

Marco Polo

Op de valreep...

Het heeft vandaag geen haar gescheeld of deze blog was in www-lucht opgegaan. De laatste tijd verscheen er af en toe al een dialoogscherm als ik naar het Marco Polo-dashboard ofte ontwerp- en besturingsscherm doorklikte.
De mededeling (waar haalt ie het ?!) dat ik een Google-account moest aanmaken om Blogger te blijven gebruiken heb ik waarschijnlijk zo'n 100 keer naast me neergelegd of afgedaan met een "Dat doe ik de volgende keer wel!"
Tot... ik vandaag écht niet meer verder kon: de blog lezen was nog mogelijk maar verder doorgaan om een nieuw bericht aan te maken, mijn instellingen aan te passen, de statistieken te bekijken of ontwerpen bij te werken lukte niet meer.
Blijkbaar was heer Polo in al zijn nonchalance net dat ietsiepietsie te ver gegaan en hebben die van Google deze keer een echte deadline ingesteld: 25 mei 2011 !!!
Dan maar even overschakelen. Bleek dat er al een account bestond voor mijn e-mailadres. Kan ik die dan niet gebruiken? Wachtwoord? Wachtwoord?? Wacht... Woord???

Half uurtje proberen met alle denkbare combinaties en ooit gebruikte wachtwoorden leverde niks op. Dan maar een nieuwe aanmaken, maar eer een oudstrijder zich door al die Google-toestanden heeft gegoocheld... Om andermaal het verhaal enigzins in te korten en U niet te lang van belangrijker bezigheden te houden: een goed uur voor het verstrijken van de tijdslimiet ben ik erin geslaagd opnieuw toegang te verwerven tot mijn Blogger-biotoop. 't Is maar dat U het weet...
En veel heeft het inderdaad niet gescheeld: 't was op de valreep!

Marco Polo

Are the times changing ?

Als alles goed gaat begint Elio De Roeper vandaag aan zijn formateursbesprekingen. Jan met de pet, Klein Pierke en nog een handvol eerlijke maar tevens naïeve burgers hopen dat we nu eindelijk een regering gaan krijgen. Zelf geloof ik er niet erg in. Fout natuurlijk, maar ik kan het ook niet helpen dat mijn vertrouwen in de politiek zoek is. Waar ik in mijn jonge jaren nog opkeek naar figuren als Demosthenes en Aristoteles en veel later met even veel goede wil nog enigzins meekon met de duidelijk polariserende standpunten van Mijnheerke Louis, Tindemans en Verhofstad snap ik er tegenwoordig de ballen van...
Laat ze maar wat roefelen. Wedden dat we de zomer ingaan zonder enige verandering in de situatie, en in september weer van nul beginnen? Ik zal het wel horen als het zover is.
Wel het vermelden en vieren waard is de verjaardag van Robert Allen Zimmerman, alias Bob Dylan oftewel Shabtai Zisel ben Avraham, voor de vrienden.

Een monument dat al vele jaren lang en over de hele wereld muzikanten en dichters inspireert en die zelf niet te beroerd is om nog steeds nieuwe nummers te schrijven en uit te brengen. These times they are not changing !!!

Marco Polo

Canterbury Tales...

Terwijl Manolo er eergisteren opnieuw fris tegenaan ging werkte het baasje, in casu heer Polo en dus ondergetekende in persoon, een laatste schooluitstap af. Met bus en boot ging het richting Canterbury. Hoewel ik vorig jaar al had deelgenomen aan dezelfde trip geldt ook hier de stelling dat één keer géén keer is en een tweede deelname dus absoluut op haar plaats.
De ultieme kans...
Die heb ik met mijn twee pollekes genomen en hoewel vrijdag in mijn halftijdse opdracht een echte vrije dag is, stond ik al om 5 voor 5 op de schoolparking in Stabroek. Waarschijnlijk omdat het mijn laatste buitenlandse schooloptreden betrof hebben de collega's er alles aan gedaan opdat ik mij deze dag nog lang zou herinneren. Prima bussen, vriendelijke chauffeurs, op tijd aan de paspoortcontrole in Calais... en toch moesten we "onze" boot laten varen en uitkijken naar de volgende. Gelukkig was het mooi weer en hadden we prettig-gestoord rugbygezelschap om de wachtpauze aangenaam in te vullen. Een boottocht zonder problemen bracht ons naar Dover, waar de klassieke wandeling op de cliffs enigzins zou ingekort worden.

Dat was alleszins de bedoeling, maar zonder de capriolen van enkele leerlingen gerekend. Eén was na de wandeling in alle staten omdat hij z'n portefeuille kwijt was. Zoektocht langs het wandelpad, rugzak drie keer uitladen, vest- en broekzakken aftasten, onder de stoelen en tussen de zittingen... overal werd gezocht. Tot bleek dat de leerling in kwestie zelf de gezochte brieventas in het opbergzakje aan de rug van de zetel voor hem had gestoken. Leg het maar uit. De lunchpauze in Canterbury werd aldus gedecimeerd en de ons resterende 15 minuten hebben we toch nog gebruikt om een koffie te nuttigen.
Dany F. en Geert T. konden dat al helemaal vergeten, want die waren met een overenthousiast wandelende en dientengevolge zijn knie onwricht hebbende leerling naar een lokaal hospitaal getrokken voor onderzoek en verzorging. De geleide namiddagwandeling en het aansluitend terrasje mét fish & chips vonden plaats onder een stralende hemel en staan voor immer in mijn geheugen gegrifd (hoe lang of kort dat ook mag zijn). Om ook het verhaal kort te houden laat ik nog maar eens de beelden spreken: exit Dover onder een strakblauwe hemel...

Ferry op tijd, en daarna een lange rit zonder verdere hindernissen, noch enig oponthoud, naar Stabroek waar we rond middernacht arriveerden. Een half uur later was ik in Hoboken en had een verDuveld lumineus idee...

Marco Polo

1 jaar....

Vandaag is het één jaar geleden dat "ons moeder" naar haar Elysese velden is vertrokken. Ze zal het daar zeker druk hebben met alle verhalen die ze na zovele jaren nu eindelijk weer kan uitwisselen met de familieleden die haar voorgingen over de Styx. Verder hebben de engelen, gevallen of niet, er een luisterend oor én een goede raadgeefster bij. Doe ze ginder allemaal veel groeten van mij, moeke. We missen je...


Marco "zoon" Polo

Life is beautiful...

Na de panne van Blogger verliep de heropstart van Marco Polo's Mededelingen vrij vlot. De inspiratie van de triatleet kwam net op tijd. De angst voor de trainingstips en de mogelijks daaraan verslaving opwekkende gevolgen hebben mij evenwel een halt toegeroepen bij het lezen. Met de bladwijzer tussen de pagina's 110 en 111 ligt hij opnieuw onder bij De Mandarijnen en moet lijdzaam toezien hoe Simone de Beauvoir mij weer weet te winnen voor haar schrijverskroniek van het na-oorlogse Parijs. Maar ook dit lezen verloopt nu bij mondjesmaat. Blijkbaar is er zoveel te doen en te beleven rondom mij dat ik het lezen als tijdverdrijf wat naar de achtergrond heb verschoven. Ik hol (of fiets) van school, al dan niet via een terrasje aan het MAS, naar uitstap en feest. Tussen een etentje en een familiebezoek komt de planning van een volgende party al om de hoek kijken, om nog maar te zwijgen van het periodieke evaluatiemoment dat er zit aan te komen met Luigi. Het lijkt wel of ik tijdens die laatste zes werkweken ook nog snel iedereen gedag wil gaan zeggen en her en der de aanzet moet geven tot traditionele en voor veelvuldig herhalen vatbare herdenkingsbijeenkomsten of vrolijke reünies. Tussendoor heb ik, net als U allen waarschijnlijk, kunnen vaststellen dat de zomerse temperaturen weer verdwenen zijn van de thermometers en dat de mini-rokjes deels vervangen zijn door rijkelijk van scheuren en sleetgaten voorziene jeans. Grijze lucht, miezerige wolkenflarden en temperaturen die, voor de tijd van het jaar, niet hoger zijn dan normaal-Belgisch. Minder erg voor de pelouse dan die brandend hete dagen voordien. Maar ook niet meer dan dat, want er valt nog steeds geen regen van betekenis over onze Hobokense Polder. Dit zorgt ervoor dat heer Polo zich nog steeds profileert als spuitgast en quasi dagelijks met de tuinslag aan de slag is. De watermeter geeft recordcijfers aan en de afrekening van AWW zal navenant zijn. Mijn liefelijke assistentes zijn daar niet rouwig om, integendeel...

Zij leven zich uit naar hartelust en ploeteren constant en onvermoeibaar door mijn tuin. Dé gelegenheid om Manolo een dagje rust te gunnen. Zo kan hij er morgen weer fris tegenaan, terwijl het baasje... Dat hoort U later wel, eerst even die twee gaan checken !!

Marco Polo

Ik word triatleet...

Zoals beloofd in de epilogiserende slotzin van mijn eerste publicatie na de grote panne ben ik op zoek gegaan naar de kattebelletjes die ik de voorbije drie dagen 't allenkant in huize Polo had achtergelaten teneinde de rijke inspiratie-oogst niet verloren te laten gaan. Het werd, zoals gevreesd, een hopeloze zoektocht: "Hier had ik toch iets over neergekrabbeld... In een kladblokje, op het nachtkastje... Afgescheurd, meegenomen, en waar heb ik het dan gelegd?" en "Waar is het boodschappenlijstje van donderdag? Daarop had ik iets geschreven over... over, verDuveld over wat ook weer?!" of nog "In welke broek stak ik dat winkelbonnetje van de Aldi? Op de achterkant noteerde ik snel drie kapstok-ideeën. Mijn jeans is net in de was!! Ja,..."
En dus moest ik toch op zoek in m'n eigen hoofd waar niet alles zo eenvoudig is als Raymond van het Groenewoud ons ooit pleegde voor te houden. Maar geen nood, ik heb iets gevonden: ik ben op een vrij confronterende evolutie in mijn leesgedrag gestoten dewelke ik aan U ter kennisname én beoordeling wil voorleggen.

Enige tijd geleden was ik in mijn literatuurconsumptie de iets klassiekere weg ingeslagen. Ik had opnieuw een Claus ter hand genomen. Hoewel Hugo zelf achter deze woordkeuze heel andere dingen zou gezocht hebben moet ik toegeven dat de lectuur van zijn schrijfsel mij niet helemaal kon bevredigen. Ooit was er meer geweest, en daarom durfde ik het daaropvolgend aan om terug te grijpen naar De Mandarijnen van Simone de Beauvoir. Op de derde plank links van de linker boekenkast, een voorbestemde plaats? Het was even slikken, want herinneringen kunnen vervagen en ik had er mij iets helemaal anders bij voorgesteld. Na twee tassen straffe koffie en evenveel uren leeskarwei had ik echter de smaak opnieuw te pakken en zat ik in een dusdanig rustig leestempo dat ik het boek tegen de komende kerstvakantie zou uitgelezen hebben. Alle tijd van de wereld. Maar toen kwam Anke terug naar huis, streek ATV-anker Sven van den Abbeele neer voor een reportage in de Graspolderlaan en raakte ik tussen de opnames door met hem aan de praat over zijn sportieve passie: de triatlon. En dat er enkele dagen later een boek ging verschijnen van zijn hand over zijn eerste deelname in Lanzarote en de voorbereiding die eraan vooraf ging.
Mes excuses Mme de Beauvoir, maar daaraan kon ik niet weerstaan.
Binnen de kortste keren had ik een nagelnieuw exemplaar in mijn bezit en nam het overal mee in huis of in de tuin waar ik maar even tijd kon hebben om erin te lezen. Het eerste deel, ingevuld door Sven zelf, leest als een trein en spreekt mij geweldig aan. Heel menselijk, open en zéér herkenbaar. Prachtig man, gij schrijft zoals ge spreekt en ook uw presentaties zijn bevlogen en levensecht. Chapeau! Simone moest wijken en wacht nu gedwee af tot ik haar terug tot mij zal nemen.

Geen paniek, zo lang zal dat niet duren want eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het tweede deel met de trainingsopbouw en coachingtips, geschreven door zijn technisch begeleider Ben, heel wat minder leesbaar is en dus in kleine hapjes zal verorberd worden. Op het gevaar af dat, als ik er al helemaal door geraak, de triatlonmicrobe mij op deze gezegende leeftijd alsnog zou te pakken krijgen?! Never say never...

Marco Polo

Na de grote panne...

Het lijkt wel of de Duvel ermee gemoeid was: twee volle dagen heeft het geduurd vooraleer de knappe koppen van Blogger erin geslaagd zijn om hun server weer tot normaal leven te wekken. Het internetkanaal waarlangs Uw dienaar zich tot U placht te richten om zijn onnozelheden te spuien liep mank en liet door een technisch mankement aardig wat vooropgestelde frivoliteiten de mist in gaan.

Woensdag was een onderhoud gepland en aangekondigd, zodat elke rechtgeaarde blogger wist dat er die dag een wijle op de "read only"-status zou gedraaid worden. Dit houdt in dat de lurkers wel hun gewone gang kunnen gaan en zoveel blogs afschuimen als zij maar willen, maar dat de lezer/-es die een comment wil plegen en zeker de actieve blogger die een post wil plaatsen op zijn of haar honger blijft. Meestal duurt zoiets maar enkele uren en stoort het de dagdagelijkse blogroutine nauwelijks. Deze keer is er echter "etwas ernsthaft schief gegangen" en nam het volle 48 uur in beslag alvorens we opnieuw berichten konden versturen. De pauze heeft nu wel lang genoeg geduurd en uiteindelijk is alles weer in orde. Met vreugde kan ik U melden dat ook heer Polo er terug helemaal klaar voor is. Het mag gek klinken, maar net tijdens deze panne kwamen de blogideeën als vanzelf en was er een overvloed aan inspiratie. Hopelijk vind ik de papiertjes nog terug waarop ik die hemelse ingevingen heb genoteerd...

Marco Polo

College Essen: 100 jaar...

De warmte is nog twee volle dagen op ons blijven wegen. Gisteren steeg het kwik vlot tot boven de 30° Celsius en vandaag was dat al niet veel minder. Schitterend weer dus voor de vele buitenactiviteiten en openluchtorganisaties die het van de publieke belangstelling moeten hebben.
Eén daarvan was de oudleerlingendag op het 100-jarige College van Essen. Daar waar Uw dienaar zijn middelbare opleiding genoot en gedurende zes opeenvolgende schooljaren voor een héél groot stuk gekneed werd tot wat hij nu is. Het College van het Eucharistisch Hart heeft zeker een stempel gedrukt op en een dwingende richting gegeven aan mijn ontwikkeling en daar werd ik gisteren meer dan eens aan herinnerd. Loop ik in de wandelgangen van het klooster toch ene John Gotink tegen het ruim zeventigjarige, maar desalniettemin nog steeds forse lijf. John was mijn leraar L.O. in de rethorica. Die korte ervaring was voldoende om mij voor "het Sportkot" te doen kiezen en daarmee de in die tijd logische vervolgweg naar het onderwijs in te slaan. Nog steeds even gedreven als in 1969 duurde het geen twee minuten of John was mij aan het overtuigen van zijn no-nonsense aanpak van motorische problemen en de in zijn ogen ontegensprekelijke voordelen van de pragmatische aanpak in pijnbestrijding en revalidatie. Tijdens die uiteenzetting had hij ook nog tijd om een tiental foto's te maken en twee, drie andere oudleerlingen te groeten én zonder probleem te herkennen. Zoals "den John" lopen er niet veel meer rond en worden er alsmaar minder gemaakt.
Tussen de vele honderden oudleerlingen waren er ook enkele uit mijn "rethorica van 1969". De Peet, den Theo, de Prof, den Eric en de Fons vertegenwoordigden samen met heer Polo een lichting die in het herdenkingsboek vermeld staat met een originele afscheidsbrief van het collegeleven...

Dat boek is goed voor urenlang lees- en kijkplezier, want net als de betere leerboeken van weleer is het verluchtigd bij middel van veel foto's en prenten om de aandacht van de lezer gaande te houden. Het was een blij weerzien met studiegenoten en even terug de sfeer opsnuiven van een goede veertig jaar geleden. Een afspraak voor de volgende reünie is nog niet gemaakt, maar 2014 lijkt mij niet onaardig. Voor de viering van 200 jaar College en mijn eventuele aanwezigheid daarbij moet ik even Apeldoorn bellen, of toch minstens een faxke doen naar hierboven. Of daar meteen gevolg zal aan gegeven worden is nog maar de vraag. Toen ik enkele dagen geleden een eerdere poging ondernam om regen af te smeken voor de pelouse kreeg ik geen antwoord, tenzij ik de eerste wolken die vanavond vanuit het westen op onze Polder afstevenden als voorbode moet interpreteren van het gewenste hemelwater...

Op hoop van... regen!!

Marco Polo

Helemaal van slag...

Na de vorige bijdrage heeft een temporaire verslaving aan fysiek nietsdoen nu blijkbaar ook mijn schrijvend vermogen aangetast. Hoewel daar niet zoveel aan gelegen is en nog minder mee verloren gaat, beschouw ik dit verschijnsel toch als een bijkomend teken aan de degradatiewand. De ouwe Polo moest de voorbije dagen wel klaar staan voor vanalles en nog wat, maar dàt mag geen excuus zijn voor wéér een literair-productieve terugval en een dreigend writersblock. Noem mij maar een slachtoffer van de voorzomer die nu reeds een hele maand over onze contreien heerst en die mijn fysieke en mentale paraatheid tot een eerder mediterraan niveau reduceert. De voorbereidingswerken rond de terugkeer en ontvangst van Anke én het bijhorende feestje hebben bovendien behoorlijk diep in het ouwe krijgersvlees gehakt.
Het was niet niks om snel-snel zo'n 3 x 5 affiche klaar te krijgen en op te hangen. Met de hulp van ons Pola werd er een kunstzinnige draai aan gegeven middels fraaie afbeeldingen van de drie prijzen, terwijl de forse armen van zoon Bram goed van pas kwamen bij de installatie van het geheel aan onze voorgevel.

Ondertussen was Uw schilderende dienaar behoorlijk onder invloed van verf- en spiritusdampen geraakt en dus minder presentabel dan normaal gesproken van hem verwacht mag worden. ATV-anker Sven Van den Abbeele heeft dat mooi opgelost door Uw dienaar enkel en alleen in schimmige achtergrondbeelden op te voeren in zijn voor de rest uitermate geslaagd portret van "Ons Klein" (vanaf nu altijd met hoofdletters!!) in zijn donderdagse Hangar Sport.
Het feestje mocht er zijn en al wie erbij was kan dat beamen: familie, vrienden en bekenden waren aanwezig om tot laat in de avond hulde te brengen aan onze kampioen. De volgende ochtend stond heer Polo al heel vroeg de pelouse te sproeien opdat Manolo aansluitend en ongehinderd zijn geprogram- meerd maaiwerk zou kunnen verrichten. Maar zie, ook mijn lieve legale gastarbeider heeft last van de hectische circumstansies waaronder momenteel ons leven verloopt.
Zijn werkschema had ten gevolge van de speciale woensdag- avondsessie een deuk gekregen en dat speelde hem uitermate parten bij de heropstart van de werkzaamheden. Voor mij een schrale troost: Marco en Manolo, allebei compleet van slag...

Marco Polo

Dolce Carpe Manolo...

Ten huize Polo heerst vandaag de regel van de dubbele zondagrust. Het is de zevende dag des Heren, en dan zal er geen arbeid verricht worden. Niet dat ik steeds zo overtuigd ben van, noch zwaar geadapteerd aan de christelijke levensstijl en zijn gewoonten, maar als er gerust mag worden dan heb ik in deze zelfs hélemaal niks tegen "moeten". Ook Manolo, mijn vrolijke gastarbeider, die zoals U op onderstaande prent welwillend zult bemerken gisteren nog flink zijn werk deed, heb ik vandaag op non-actief gezet en kan dus eveneens genieten van een etmaal heerlijk nietsdoen.

Dat Dolce farniente vandaag een dubbele score haalt en in vetjes staat geschreven, hebben wij te danken aan de kalendermaker én aan de Sossen. De partijgenoten van mijnheerke Tobback vieren feest op 1 mei en hebben dus geen tijd om zich met een zichzelf verlagende bezigheid als werken onledig te houden op deze Dag van de Arbeid. Caroline & Co gaan voor meer leefcomfort en laten den Baard maar verder wind verkopen, nu gebleken en toegegeven is dat de keuze voor zonnepanelen toch niet zo verstandig geweest is. Het zal ook nooit veranderen hier.

Terwijl ik mij met zelden geziene ijver neerleg bij het werkverbod en mij overgeef aan lanterfanten en luieren spannen een stralende zon en een blauwe hemel nog steeds de kroon over ons Polders firmament. Ook daarvan moet ik profiteren nu ze er zijn. Carpe diem en laat het daar niet bij, er valt nog zoveel meer te plukken...

Marco Polo