Tsjonge, jonge... Tsonga !!!

Op een van die klassieke einde schooljaarsdagen na de laatste deliberaties, tussen BBQ en proclamatie, trekken Vansevenant en Vargas op lullige wijze de aandacht van de binnenlandse sportpers naar zich toe. De ene loopt zich net als zovele andere (ex-)renners vast in het anti-dopingweb, wil of kan niet anders dan ontkennen en mét hem een heel verbaasde en compleet uit de lucht vallende ploegleider,Marc Sergeant. Ze weten zelf blijkbaar niet meer in welke tak van 'sport' zij beland zijn...
Enkele uren later verschijnen bovendien de foto's van een (te) breed lachende Gilbert met een klassiek drug- & doping- maskerend kapsel, 'pas geverfd' à la Frank Vandenbroucke. Toeval of niet? Met de drugrazzia's op de Franse wegen naar de Tourstart ruikt het weer heel erg naar Festina...

Op nationaal voetbalvlak dan weer kan je blijkbaar niet meer aandacht trekken dan simpelweg een overgang te maken tussen twee van de drie topclubs(sic) hier te lande, in dit geval Brugge en Anderlecht. Dat is dan ook wat die lepe Venezolaanse Ronnie gedaan heeft, heel het vaderlandse en op zijn honger zittende voetbaljournaille in zijn slipstream meezuigend.
Blij met zoveel 'nieuws', en hij met de aandacht.

Als bij toeval zapte ik net voor m'n vertrek naar 'weeral' de laatste proclamatie even langs BBC1 en zag op Wimbledon Jo-Wilfried Tsonga serveren voor matchwinst tegen Federer. Alleen de laatste minuut gezien, maar wat een atleet en wat een killer. De huidige nummer 3 op de ATP-ranking met een droge 40-0 om de oren slaan en de wedstrijd alsnog winnend afsluiten na een 0-2 achterstand in de sets. Je moet het maar doen! Het mag duidelijk zijn dat de Fransman blij was met zijn overwinning. Onderzoek zal uitwijzen of het om zijn eigen haarkleur gaat op deze foto. De verliezer van zijn kant verwerkte de nederlaag op waardige wijze en was zo hoffelijk de winnaar op te wachten om samen onder een stormachtig applaus het heilige gras van Wimbledon te verlaten. Grote klasse!

Verder strijden Phil Jackson's Sacred Hoops, Rudy Soetewey's (Hercule Poirotprijswinnaar 2011) Getuigen, Jan Wauters' tweede herinnerings-CD+Boek Dag Jan 2, de nieuwste Knack en diverse sudolu's om mijn aandacht. Ik weet zeker wat gedaan de komende dagen, en dan heb ik het nog niet over de op stapel staande schilderwerken.
Tsjonge, jonge...

Marco Polo

Warm en koud geblazen...

Tijdens het voorbije weekend heb ik m'n eerste stappen gezet in het Museum Aan de Stroom. In zeer goed gezelschap moest de hele MAS-boulevard er gratis en voor niets aan geloven.
Twee keer zelfs: héén en weer, van onder naar boven en terug naar beneden. Een van verdieping tot verdieping tien keer schitterender wordend maar steeds even golvend uitzicht over Antwerpen en de Schelde, de stad en de stroom die de initiatief- nemers en ontwerpers van het project hebben geïnspireerd. Hoewel we net op die bewuste zomerse zaterdag een periode van herfstig najaarsweer over ons heen kregen stegen Polo & Pola samen met Simon en Marianne naar het dakterras om aldaar een frisse neus te halen. De tentoonstellingszalen hebben we deze keer gelaten voor wat ze zijn. Die verkennen we zelf eerst eens grondig alvorens we er nietsvermoedende gasten mee naartoe nemen.

In hetzelfde weekend deden we met onze Sliedrechtse vrienden ook de Hobokense Polder aan voor een natuurwandeling.
Het frisse paddenexemplaar links op onderstaande foto riep ons toen een heel enthousiast "Tot weerziens!!" bij het verlaten van het Polderbos. Eén van zijn maatjes had het gisteravond veel moeilijker, want was op vlucht voor de loden hitte gesneuveld aan de rand van onze oprit.

Leven en dood... niet in den ast deze keer, maar in de Polder! Een Polder die zich opmaakt voor een flinke afkoeling na twee dagen van 30 tot 35 graden Celsius. Als inleiding kregen we vanochtend al een flinke bui, maar geen verkoeling.
De donkere wolkenjacht kwam dreigend over en liet met veel gedonder en geroffel het ergste vermoeden.
Niet meer dan een waarschuwing...

Straks weten we of Frank DB het wederom bij het juiste weereind heeft gehad en de voorspelde felle onweders inderdaad over ons losbarsten. Ik geef U morgen bescheid, en voor wie wil beschuit... met muisjes?? Geef maar een seintje.

Marco Polo

Arbeit macht frei...

Sedert enkele weken wordt er 'hard' gewerkt aan een voetpad in onze buurt. Al 19 werkdagen zijn er twee Antwerpse stadsarbeiders aan de slag om de tegels uit te breken en te herschikken. De klus wordt degelijk, maar zéér traag geklaard. Ook nu hebben zij nog behoorlijk wat signalisatie achtergelaten bij de resten stabilisé en uitgebroken stoeptegels. Ik ga er vanuit dat zij de komende werkweek nog actief zullen zijn binnen mijn gezichts- én gehoorveld en het nodige hameren, drillen en slijpen mij net iets vroeger uit m'n nachtrust zullen halen dan normaal. Dat neem ik er wel bij, als ze het einde van hun opdracht en de daarmee gepaard gaande afwerking maar halen voor het bouwverlof van start gaat...

Dan ging het er in Moskou anders aan toe. Bij onze tussenstop op weg naar de Final 4 in Ekaterinburg zagen we tijdens een stadswandeling een ploeg straatwerkers in actie. Op en rond het Rode Plein moesten de kasseien herlegd worden. Was ook hier hoog bezoek op komst, net als in Thorn...? Het werk werd alleszins in sneltreinvaart uitgevoerd, want toen we er de volgende ochtend passeerden met de bus op weg naar de luchthaven lag er een zo goed als nieuw parkeerterrein en aansluitend een biljartlakengladde wandelpassage.

Zoals U kan zien was daar de inzet van manschappen iets ruimer bemeten dan wat de regie voor wegen en verkeer in onze eigenste Sinjorenstad als norm hanteert. Het is dan ook niet onlogisch dat men daar al na één dag geheel verkeershindervrij opnieuw de binnenstad kon bereiken.

In mijn eigen achtertuin was er afgelopen woensdag dan weer sprake van een heuse open deurdag. Mijn hooggewaardeerde leeftijdsgenoot en collega Noël heeft de toegang tot het tuinhuis onder handen genomen. Van bij de ingebruikname van dit paviljoen was er sprake van behoorlijk wat obstructie ter hoogte van de dubbele zwaaideur. Op de meest professionele manier heeft mijn goede vriend komaf gemaakt met deze steeds wederkerende problematiek. Een strak schuurplan zorgde ervoor dat zowel de boven- als onderkant werd aangepakt en van alle oneffenheden ontdaan. Van enig knellen is geen sprake meer en het gebruik van zowel de inkom als de uitgang, weliswaar doorheen één en dezelfde deuropening, is vanaf nu kinderspel om niet te zeggen een fluitje van een cent...

Al deze werkzaamheden op een rijtje, door anderen uitgevoerd, zorgen ervoor dat ikzelf m'n handen vrij heb om te doen wat ik graag doe, of net niet. En vandaar dus een wel heel vrije vertaling van een zwaargeladen Duitse zinssnede die vandaag de kop van dit artikel siert: Het werk (van een ander) maakt dat ikzelf meer vrije tijd heb. Ik ga er nog eens invliegen, zie...

Marco Polo

22 juni 2011...

Aangezien gewoonten uitgevonden zijn om er trouw aan te blijven start ik vandaag Marco Polo's verjaardagspublicatie 'als naar gewoonte' ende onveranderlijk met een copie van de allereerste geslaagde poging op deze blog van...

22 juni 2005
beste Aloysius,
voor de "zoveelste keer" probeer ik nu eigenhandig een blog op te starten. Ik ben méér dan benieuwd naar het resultaat.... Stel je voor dat het eindelijk lukt: heel de vakantie heen-en-weer en op-en-af berichten vanuit Yucatan-Mexico, om jou en je eega op de hoogte te houden van onze vakantie-avonturen, alsook af en toe een tipje sluier lichten van de avond-uren in Mexico kan dat meer dan een tipje zijn !!! Enfin, ik was weeral blij je vandaag even te ontmoeten.
Al was het maar even: mijn dag kan niet meer stuk (of misschien alleen met stukken en beetjes...) Ik ga dit verzenden (hoop dat het lukt) en dan weer aan de gitaarstudie...
Op hoop van zege !!!!
marco polo

Zoals U allen weet, en één daarvan in het biezonder, is het ondertussen al 22 juni 2011 en vieren we dus de zesde verjaardag van de Mededelingen van Marco Polo. Met onmetelijk veel dank aan de man die indertijd de perfecte voorzet gaf, Zijne Doorluchtige Hooggeit Aloysius Primus.
En dan nu op naar de volgende...

Marco Polo

Royal Symphonic Blackbird Choir...

't Is vijf uur in de eerste zomerochtend en ik lig onbewust al een goed half uur naar het ochtendgloren te luisteren. Veel te zien is er niet in de grijze aanzet van de 21ste juni, dus ben ik één en al oor voor de merels in onze tuin. Het is een concert zoals er zovele te horen zijn in de vroege uurtjes nabij het Polderbos, wat wil zeggen dat er nog heel wat andere flierefluiters bij betrokken zijn. Deze keer lijken de geelgebekten echter te weten dat er een extra inspanning mag geleverd worden om het warme seizoen in te zetten en het geluidsniveau is er dan ook naar. Uit volle merelborst fluiten zij hun ode aan de midzomer en halen daarbij het onderste uit de zwarte kan. Het getureluur en gefluter scoort behoorlijk wat decibels, zodanig zelfs dat la Pola erop aandringt het slaapkamerraam te sluiten.
De fluiteniers schrikken op van een schurend scharniertje en het klikkende vensterslot, en vliegen zichzelf in veligheid en ons in voorlopige stilte. Mijn eega dommelt snel terug in, en iets later hebben de merels opnieuw positie gekozen en gaan verder met een spetterende Summertime Blues.


Thanks to the Lord!

Marco Polo

Is het wel de moeite...?

We zijn weer zover: in de overgang van vandaag naar morgen staat ons andermaal de kortste nacht van het jaar te wachten. In Stonehenge verzamelen Paganisten, neo-druïden, witte heksen, ufo-fanaten en nog een heleboel andere potentaten om bij zonsopgang de zomerzonnewende te vieren. Vanonder de hopeloos druppelende druilregen alhier kan ik voor hen alleen maar hopen dat het weer morgen meevalt...

Toch kan die regen mij niet deren, want... ook vandaag hebben onze Rode Duivels het weer prima gedaan op Canvas.
Deel 2 in de reeks over Mexico '86 zorgde deze keer voor duiding en bijkomende uitleg over de toenmalige sexbus en de wraak van Montezuma. Op en rond het voetbalveld waren de hoofd-drollen vandaag weggelegd voor koppige René, onnozele Enzo en pathetische Jean-Marie met daarbij de kritisch chauvenistische commentaarstem van Rik De Saedeleer.
Om er zeker van te zijn en te blijven dat we toen in 1986 niet gedroomd hebben kregen we nog maar eens een ruime samenvatting en analyse van USSR - Belgica.
Nog steeds is de uitslag 3-4, en andermaal mogen 'onze jongens' door naar de kwartfinales. Come and see next week.
En dus kan Uw toegewijde dienaar met een gerust gemoed naar bed voor een revitaliserende nachtrust. Lang zal het niet duren, want morgen mag ik nog een keer 'vroeg' op om m'n laatste examentoezicht in ons aller instituut te gaan kloppen.
Is dat dan nog wel de moeite, dat beetje slapen...?

Marco Polo

Gandhi bowlt in de Rex...

Naast het eerder gemelde kijkwerk heeft heer Polo zich de voorbije week eindelijk opnieuw toegelegd op wat homeo-labeur. Vermits het al een hele tijd geleden was sinds ik nog op die ter plaatse blijvende trapfiets had gezeten was de gulden regel van geleidelijke opbouw van de inspanning wel aan mij besteed. Met het nodige geduld en respect voor eigen beperkingen heb ik mij dus weer op gang getrapt: 30' - 40' - 50' en 60' vormen samen het niet onaardige geheel van 3 uren, wat exact overeenkomt met de duur van de onvolprezen Attenborough-film over GANDHI. Een meesterwerk dat het (her)bekijken meer dan waard is en dat ik iedereen kan aanraden. Rustig peddelend op de homeo én in de voetsporen van Mahatma kwam het besef tot mij dat de vuistregels van 'bapu' Gandhi ook gebaseerd zijn op geduld en respect, of hoe de tijdloosheid van deze eigenschappen een stempel kan drukken op alles en iedereen.
Zelfs op een indoor fietsende Polo...

Dat deze mentale en fysieke voorbereiding niet zonder reden werd aangevat en al evenmin zonder gevolg is gebleven mag blijken uit het mooie resultaat dat Uw schrijvende dienaar neerzette tijdens een potje bowling met zijn L.O.-collega's van Pito. Mij kwam de eer toe om het jaarlijks weerkerend pré-grote vakantie vakwerkgroepfeestje in te richten. Aangezien het mijn laatste.... (hier gaan we weer!) schooljaar is hebben mijn collega's zeer welwillend het reeds lang vastliggende schema doorbroken en zijn ze mij én la Pola vrijdagavond gevolgd naar de WIMA Bowling in Schelle. Ze hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons onder aandacht en liefde te bedelven en te plezieren met prachtige bloemen en zeer attente geschenken. Waarvoor dank.

Daarenboven werden daarna op banen 9, 10 en 11 alle bowlingremmen dicht geknepen, zodat heer Polo in al zijn naïeviteit 2 uur later glunderend van het parket mocht stappen met een hoogste score van de avond. Alles hebben ze in het werk gesteld om er voor 'den deze' een zoveelste onvergetelijke afsluiter van te maken.

Van afsluiten gesproken? Raf & Mich Walschaerts hebben dit weekend hun seizoen 2010-2011 afgesloten op het podium van zaal Rex in Essen. Een thuismatch onder de titel 'Een avond met Kommilfoo'. Toch raar, ik had hier in het hol van de leeuw iets verwacht in de aard van 'Sex met mijn ex in de Rex'...

Toch was het een geslaagd optreden, annex een goeie babbel met de Raf. Met dank aan 'nonkel Guytaar' voor de invitatie en de kaartjes en aan chauffeur Bram voor de meer dan relaxte terugrit naar Hoboken.

Marco Polo

Ook gezien deze week... ??

Woensdagavond werden we, met dank aan de weergoden voor de heldere hemel, vergast op een maansverduistering.
De foto's daarvan zijn in veelvoud gepubliceerd en te bekijken in tijdschriften en kranten en oh ja, ook op het internet. Aangezien op hetzelfde moment, en niet door reclameblocs onderbroken, Lust Caution speelde op Canvas heb ik de verduistering op zich niet gezien. Er waren andere zaken te ontdekken op mijn oude, en dus nog analoge televisiescherm. Met een half oog op de stilaan donker wordende hemel en de rest uiteraard op de af en toe zeer expliciete vertolking van de hoofdpersonages bleef ik wel 'geboeid' voor het scherm zitten. Edoch, reeds tijdens de aftiteling ben ik de tuin ingerend en heb daar m'n Lumix neergepoot. De verduistering was al gepasseerd, maar kijk wat ik van het weder ontwaken en tevoorschijn komen van Janneke Maan heb geregistreerd...

Zelf gemaakte beelden die ik met enig knip- en plakwerk in een gezamelijke presentatie wist te gieten. Een hele ervaring die ik pas in 2015 zal kunnen evenaren, bijschaven of verbeteren omdat we pas dan weer een volledige maansverduistering zullen mogen bewonderen. Als dan de wolken tenminste geen roet in het eten komen strooien...

Terug in huis heb ik mij opnieuw voor het televisietoestel gezet en op dezelfde zender als voordien een ander wereldwonder aanschouwd. Exact 25 jaar geleden speelden de toenmalige Rode Duivels hun meest memorabele wedstrijd ooit: USSR - Belgica in de 1/8 finales van het WK in Mexico. Wat kan traag toch mooi zijn, net als de uiteraard overjaarse woordspelingen en grappen van Rik De Saedeleer. Pure nostalgie... (weeral!!)

En ik was niet de enige die voor het scherm zat: gemiddeld 180.000, met een piek van 250.000, kijkers hebben met weemoed in het hart nog eens genoten van wat de gladiatoren van weleer op de grasmat legden...

Van diezelfde 250.000 zullen er de volgende dag een hele boel veel minder gelukkig geweest zijn toen ze in de file stonden rond Antwerpen. Een verstopt rioolputje zorgde voor in totaal 120 km aanschuifleed. Ge moet het maar durven en kunnen: als er al eens geen vakantie-uittocht is, geen extra drukte wegens schoon-weer-en-iedereen-naar-zee, geen werken of voorbereidingen daartoe, geen kettingbotsing of een gekantelde vrachtwagen, zelfs geen verlies van lading of loslopende dieren op de snelweg... dan zorgt de administratie Wegen & Verkeer er wel voor dat onderhoudscontracten niet aansluiten op elkaar en de niet-uitvoering ervan voor de nodige hinder zorgen.

En toch ga ik weer vrolijk het weekend in...

Marco Polo

Pinksterweekend 2011 - Part Two

Zowel eerste als tweede Pinksterdag hebben Polo & Pola doorgebracht in Amsterdam. U weet wel, die stad waar na de val van Antwerpen duizenden Sinjoren hun toevlucht zochten, op zoek naar een veiliger en meer winstgevende verblijfplaats en aldaar gingen meewerken aan het effect en de glorie van de wederopstanding in het Noorden, met de Gouden Eeuw als logisch gevolg. De stad waar, in een tijd veel dichter bij ons, de provo's hun witte fietsen-plan ontvouwden en de Jantjes grote schoonmaak hielden op de Dam. De stad met haar multipele grachtengordel, de vermaarde XXX-paaltjes en net als Antwerpen een rood-wit voetbalteam. De stad van Baantjer en zijn geesteskind De Cock, met Cé.Oo.Cé.Kaa.
Wij gingen er heen op uitnodiging...

Het werd weer eens tijd om de Bramminator een bezoek te brengen. Na 10 jaar weet hij zo onderhand de weg wel in Mokum, en dus gidsten Shanthi en hijzelf ons deze keer doorheen de Plantage, een buurt ten oosten van de grachtengordel, langs Artis, het Wertheimpark, de Hortus Botanicus en het Entrepotdok. Mooie wijk, en vooral op zondag is het er rustig wandelen. Veel groen met de onvermijdelijke waterpartijen en knappe renovaties. Dat ze dit jaar bij Artis ook hùn Kai-Mook verwachten lokt heel veel én schoon volk...

Drie koningen bij Artis

Na de wandeling rijden we naar Noord, want daar hebben we afgesproken met Shanthi's ouders. Ter kennismaking gaan we gezellig samen aan tafel in STORK, een restaurant aan de oevers van de noordelijke IJ. De gesprekken verlopen vlot, én blijkt dat de vaders allebei 'Beatles' waren bij aanvang en daarna 'Rolling Stones' werden: hoe gelijklopender kunnen profielen en evoluties van prille zestigers nog zijn? Een heel geslaagde avond waaraan we in Antwerpen een vervolg gaan breien. Eerst de kalenders even naast elkaar leggen natuurlijk.

Zondag wordt dan voor een groot stuk besteed aan het bekijken van Game 6. U weet wel, de NBA Play-Off Finals zijn aan de gang en dat staat bij de De Mondtjes altijd met stip genoteerd.

De ouwe Polo heeft er dit jaar geen tijd voor vrijgemaakt en zal dus samen met zoonlief zijn eerste wedstrijd van de editie 2011bekijken. Het werd meteen ook de laatste, want een heel gedreven en hongerig Dallas pakte de titel op het veld van rivaal Miami. De sterrenploeg uit Florida kon niet op tegen de Texaanse veteranen, en dus was de trofee voor Nowitski & de zijnen. Meer dan verdiend overigens...

Om een frisse neus te halen en wat cultuur op te doen volgen we daarna een suggestie van Shanthi en trekken naar Muiden. Schitterend dorp aan de rand van Amsterdam met een slotkasteel én bewoners om U tegen te zeggen...

Het wordt een prettige uitstap die zijn afronding krijgt in een degelijk familierestaurant: 'vanouds Gieling', en verder gene flauwekul !! Een super Pinksterweekend...

Marco Polo

Pinksterweekend 2011 - Part one

Hoewel mijn weekends tegenwoordig op dinsdagavond beginnen ga ik ervan uit dat een verslag over dit fabuleuze Pinksterweekeinde 2011 niet verder moet reiken noch meer moet dekken dan de driedaagse lading aan vrije tijd die de meesten onder U werd voorgeschoteld en nu net achter de kiezen hebben. Het begon dus ook voor mij op zaterdag met een meteorologisch onaangename voormiddag: regen, wind en veel grijze wolken. Weer om binnen te zitten en tijd en aandacht te spenderen aan het invullen van de belastingaangifte...

Dat ik dit nog steeds op de vooroorlogse manier doe, eerst in potlood en daarna met de zwarte of blauwe Bic maar beide keren op papier, ligt aan het feit dat het hele 'Tax-on-Web'-gedoe bij de eerste edities teveel kindergebreken vertoonde. Eens die uit de weg geruimd waren, lag het systeem meer plat dan dat het functioneerde omdat het aanbod niet kon verwerkt worden. Heer Polo beroept zich dientengevolge op de stelling dat oude gewoonten nog steeds hun deugdelijkheid kunnen bewijzen en dat zolang het tegendeel niet standvastelijk wordt aangetoond hij zijn profijt blijft halen uit de middeleeuwse verwerkingswijze van tienden en andere heffingen ten faveure van de landsheer.

Eens deze klus geklaard heb ik mij per fiets richting de oude binnenstad van Antwerpen gespoed om aldaar gedurende enkele uren op te gaan in zo'n 50 jaar basketbalgeschiedenis van onze Koekestad. Pure nostalgie: een afgeladen Veemarkt, achter de Zak- en de Zirkstraat, vol supporters die waren afgekomen voor het Geuzen Veteranentornooi. Alles en iedereen die op nog min of meer aannemelijke wijze over een basketbalveld kon lopen en ooit zijn kunstjes had vertoond in de hogere reeksen van ons nationale basketbal was aanwezig.

Willy 'de Keizer' Steveniers, niet meer actief, bekeek het allemaal op een hem bijna onnatuurlijk rustige wijze vanaan de zijlijn. De 'jonge' meute, onder aanvoering van Paul & Ronny Bayer, Pieter 'Bomba' Loridon en Steve Ibens ging er nog stevig tegenaan, maar ook de meer gerijpte vedetten als een Danny Enzlin, René Stevens, Roger Kriekemans of Stefan Van Campenhout toonden zich van hun beste zijde. In de coulissen en bij de dranktentjes was het voortdurend oude en minder oude bekenden tegen het lijf lopen: Harry Badts, Robert Van Herzele, Larkin Bryant, Johan Van Gelder, SWa Cotteleer, Mon Van de Sande, Miel Bollaert, Frank De Brucker, Pat Ceulemans,... om er maar enkele te noemen. De sfeer van weleer? Basketbal, ambiance en in enkele uren tijd 30 vaten pils afgetapt... De goeie ouwe tijd!!!

's Avonds stond het tweede luik van een College-verjaardagenkwartet op het programma. Wie deze blog af en toe volgt weet dat sedert de 40 jaren-retorica-reünie van 2 jaar geleden een niet te onderschatten viertal de gewoonte heeft aangehouden om bij regelmaat een samenzijn en een etentje te organiseren. Aangezien de heren van stand in een betrekkelijk korte periode alle vier de kaap van de 60 ronden, is 2011 wat betreft 'verzamelen blazen met een goede reden' een uitgelezen jaar. Deze keer trokken we richting Lint, waar 'den Herre' aan de beurt was.

Een gezellige avond, een heerlijke BBQ, nog maar eens een pak anekdoten ophalen en veel gelachen. Bedankt Herman, volgende keer is het aan mij: afspraak in Hoboken.
En dit was nog maar 'dag 1' van wat een schitterend en niet snel te vergeten Pinksterweekend is geworden...

Marco Polo

Eén jaar onderhandelen...

Tijdens het voorbije Pinksterweekend passeerden we in Belgarije de kaap van 365 dagen, zijnde één jaar volgens onze westerse tijdsrekening, sinds de vorige en tot op heden nog steeds zonder resultaat gebleven federale verkiezingen.
Al een heel jaar lang wil men ons doen geloven dat er onderhandeld wordt om een nieuwe regering te vormen.
En nog veel langer doet de vorige en ondertussen voorlopige bewindsploeg niet meer of niet minder dan de lopende zaken afhandelen. In de dagdagelijkse praktijk voelen we daar niet echt veel van en is er al helemaal geen verschil met wat de echte regering Leterme II ooit realiseerde. Volgens mij doen ze het nog graag ook. Als men inderdaad een nieuwe regering wil, dan is er toch een eenvoudig én probaat middel dat hier te lande zo menigmaal wordt toegepast. Vraag maar aan die van de spoorwegen, AviaPartner, Renault of Opel: een stakings-aanzegging, twee vakbonden erachter en het spel zit op de wagen. Als de ploeg van lopende zaken in staking gaat zullen
De Wever & Di Rupo wel snel iets moeten doen, willen we niet écht in het peletonnetje met Griekenland, Portugal, Ierland en Spanje terecht komen. Anderzijds is het misschien niet ondenkbaar dat we zonder echte stuurlui de zwaarste stormen ook wel overleven en als vanzelf in kalmer water gaan terecht komen. Wie zal het zeggen??
Dit memoriaal artikeltje luidt een korte serie in die een impressie zal geven van wat Uw nederige verslaggever zoal uit de kast heeft gehaald om dit herdenkingsweekend van de nodige luister te voorzien. Tot morgen voor deel één van onze mini-serie "Pinksterweekend 2011"...

Marco Polo

Italian shoemaker...

Zo heb ik hem het liefst...

Pats, een lap erop, rechttoe rechtaan, geen blad voor de mond, en vooral... over dingen die de zijne zijn en waar hij toch wel iets vanaf weet. Met RBB willen Pieter Loridon, Ronny Bayer, Willy Steveniers en nog enkele nationale basketballegenden aan de alarmbel trekken. Bondsmensen, coaches en managers op hun verantwoordelijkheden wijzen als het gaat om de toekomst van het belgisch basketbaltalent dat in eigen land geen kans meer krijgt. Dat BV Loridon het voortouw mag nemen in radio- en tv-interviews en reportages lijkt me logisch, gezien zijn hoge dansbaarheidfactor. Bovendien zie ik hem veel liever in deze rol dan als gladde paling op een dansparket. Pieter zal altijd wel Pieter blijven, en dus kan en mag Bomba ook nu weer zijn italiaanse looks en glamour bovenhalen.
Geen probleem, als de schoenmaker maar bij z'n leest blijft...

Marco Polo

Positivo's leven langer...

"Tax Freedom Day, de dag waarop de gemiddelde Belg niet langer belastingen betaalt en dus voor eigen rekening begint te werken, valt dit jaar op 10 juni. Dat is twee dagen later dan vorig jaar, zo maakte het consultancybedrijf PwC bekend..." (De Morgen)

Deze aanhef van een artikel onder de hoofding "Vanaf vrijdag werken we voor eigen rekening en niet meer voor de belastingen" kon niet anders dan mijn aandacht trekken.
Net nu ik aan de verwerking van mijn inkomsten- en uitgavengegevens bezig ben om de jaarlijkse belastingaangifte in te vullen wilde ik wel eens weten hoe het desbetreffend met mijzelf en ons Pola gesteld is. Als ik mijn gemiddelde aanslagvoet van het vorige referentiejaar bekijk dan zou ik in 2009 al op 18 april geheel en alleen ten eigen bate zijn beginnen werken, terwijl dat toen voor La Pola nog een dag eerder was. Voor 2010 gaf het een iets ander beeld: heer Polo moest 4 dagen langer voor vadertje Staat, moeder Regio, tante Provinciaal en de Koekestad arbeiten en kon "pas" op 22 april voor eigen rekening gaan. Maar da's toch nog zo'n 7 weken vroeger dan wat men ons nu voorhoudt. La Pola, van haar niet onaardige kant, slaagde er zelfs in om de fiscus ervan te overtuigen dat zij al op 1 april aan de verbetering van haar persoonlijk financiëel genot mocht beginnen denken en dus voor de zo begeerde eigen rekening mocht werken.

Zo ziet U maar dat, aangezien de gemiddelde Belg niet bestaat, enig kritisch én beschouwend denken zijn voordeel kan opleveren bij het verteren van de dagdagelijkse nieuwsgaring. Zeker als het om de heden ten dage quasi gehypte oplevering van allerhande doemscenario's gaat. Op een of andere manier kan je er, net als heer Polo, wel een positieve draai aan geven. Vergeet daarbij het wereldvermaarde adagium van JC, neen niet Jezus Christus maar Johan Cruyff, niet: "Elk nadeel heb z'n voordeel!!", en weet mét mij dat positivo's langer leven.
Lang leve "0,0000000000000000000000005" Contador !!!

Marco Polo

Over and out... of oud ??

Gisteren heb ik m'n laatste sportles op school gegeven. Een eerste stap naar de definitieve op ruste stelling. Sinds ik, ondertussen weeral vier jaar geleden, naar een halftime-statuut ben overgestapt had ik mij al wel een idee gevormd van wat "weinig werken " inhoudt, maar vanaf nu zal ik moeten leren omgaan met een situatie waarin ik géén les meer geef. Dat wordt even aanpassen. Gelukkig zijn er nog de proefwerken en de daarmee onafscheidelijk verbonden toezichten, ga ik nog voor een laatste rondje - in de huidige onderwijssituatie tamelijk nutteloos geworden - delibereren, zal ik present geven op de eindejaarsreceptie bij de uitreiking van de diploma's der laatstejaars én ga ik als afsluiter mijn gezicht nog eens laten zien op het finale personeelsfeest. En dat zal het dan geweest zijn. Als ik al die tussenstappen nu eens aangrijp als een praktijkcursus "afremmen voor de bocht", dan kan er mij bij de onomkeerbare uitstap niet zo erg veel meer gebeuren en raak ik niet in de slip, of erger nog... het spoor bijster!?
Ik weet niet welke invloed de volgende fasen op mij gaan hebben, maar die van gisteren was wel een heel bepalende: net datgene wat ik het liefst van al "deed" in het schoolgebeuren heb ik nu geheel vrijwillig ingeleverd. Dat onderdeel van m'n job zal ik zeker missen: het samen bezig zijn met al die jonge mensen. En natuurlijk ook de omgang met m'n collega's. Die zie ik binnenkort nog wel een paar keer, en later ook nog mag ik hopen. Maar verder is de beslissing genomen en zal U heer Polo niet zien terugkrabbelen noch op zijn stappen terugkeren: gedaan is gedaan. Het is over, maar ben ik daarom al out?

Manolo kwijt zich op dit moment van zijn laatste taak in het weekregime. Morgen heeft ook hij een rustdag, en wat we er dan samen van bakken weet ik U later te vertellen...

Marco Polo

Een wit voetje halen in Thorn...

Na het communiefeest van Wout bleven er ons nóg drie dagen om het voorbije superweekend vol te maken. Reeds vorig jaar was er ergens een optie genomen op een fietsweekend met de vrienden van vroeger: Katie, Eli, Leen & Nolle. De knie van la Pola heeft er toen echter anders over beslist en het weekendje Thorn, want daar ging het om, werd vier seizoenen uitgesteld. Volgens mij geen foute beslissing, want zoals het weer nu was hebben we het vorig jaar zelden gehad. Het Zuid-Limburgs witte stadje lag te blaken en prachtig te wezen onder een stralende junizon. Reisleidster Pola had een hotel uit de Fletcher-keten voor ons uitgekozen en La Ville Blanche *** mocht en mag er nog steeds zijn.

Rustig gelegen tegenover het kerkhof, van die kant dus geen drukte, centraal in het dorp, prima service, een meer dan degelijk fietsarrangement en mede dankzij het fantastische weer twee keer een geweldig ontbijt op het terras. Heerlijk.
Dat het hotel zelf dringend aan een opfrisbeurt toe is konden we verstaan, zeker als bleek dat het gebouw dateert uit de zeventiende eeuw, maar al bij al hadden we er een behoorlijke pied à terre voor onze Thorner driedaagse. Centraal tijdens ons verblijf stonden de geplande fietstochten, dewelke ik U graag maar tevens in snelheid wil voorstellen. Deze uitstappen zorgen ervoor dat U gespaard blijft van de vele lawaaierige motor- en quadtoeristen die overdag de kern van het dorp onveilig maken. Vrijdagnamiddag reden we de 21 - 22 - 25 - 24 - 13 - 3 - 1 - 39 - 40 - 42 - 33 - knooppuntenroute. Omdat de verbindingsrit tussen hotelparking en startpunt 21 met de nodige wegvergissingen gepaard ging kreeg ik de indruk dat we als proloog eerst enkele plaatselijke rondjes reden om daarna het echte fietswerk aan te vatten. Geen nood echter, want op die manier hadden we het dorp zelf al grondig verkend en was achteraf de oriëntatie tijdens d ochtendlijke wandelingen heel wat makkelijker. En nog minder nood, want Polo en Pola werden als Chinese vrijwilligers aangeduid om trapondersteunend te fietsen tijdens de arrangementsuitstappen. Een heel succesrijke ervaring trouwens, iets wat later op de avond niet kon gezegd worden van de zwaar overroepen "match van de eeuw" tussen voetballend Belgarije en Turkije .

Zaterdag stond, na een vroege fotografiewandeling, een heel andere rit op het programma: 33 - 31 - 28 - 26 - 25 - 91 - 90 - 86 - 83 - 93 - 29 -28 - 48 - 47 - 44 - 32 - 34 - 33... waarbij ik met regelmaat naar de trapondersteuning heb geschakeld. Desondanks kan ik mijn positie in de groep niet beter omschrijven dan wat U op onderstaand beeld te zien krijgt en dientengevolge mag vermoeden.

Met de uitvlucht dat het was om af en toe een actiefoto van de groep te maken mocht ik zonder probleem afzakken om mij achteraan en uit de wind schuil te houden. Dat levert ook het voordeel dat Uw schrijvende dienaar bij een plotse gebeurtenis nog snel zijn portrettentrekker kon bovenhalen om het nodige, gewenst of ongewenst, op de gevoelige plaat vast te leggen...

Een kleine kudde jonge Konikpaarden stond ons op te wachten in één van de open natuurgebieden waar de tocht doorheen liep. Aangezien Leen en Katie nog een aantal koeken in hun bagagetas meezeulden waren zij uiteraard het gedroomde doelwit voor deze speelse viervoeters. We hadden er meteen een extra stop en een aangenaam verrassende ontmoeting bovenop. Een maand geleden was er ter gelegenheid van Koninginnedag hoog bezoek in Thorn. De protocolleiders van het Nederlandse vorstenhuis hadden het dorp op de lijst gezet voor de feestelijkheden mét 'Trix & Co. In dat verband mag ik U volgende foto en bijhorende anekdote zeker niet onthouden...

Om het de bezoekers makkelijk te maken had de wethouder, die wellicht een wit voetje wilde halen bij de koningin, beslist om het vooropgestelde wandeltracé door het dorp eens grondig onder hande te nemen. Niet alleen de originele maaskeien maar ook al de zwarte kinderkopjes die de bestrating uitmaken moesten eruit en herlegd worden, zodat de koninklijke gasten een "aangename" en vlotte wandeling langsheen de vierenden kon aangeboden worden. Om van dit alles op de meest voldoeningschenkende wijze te kunnen genieten werd de adelijke dames op protocollair correcte wijze aangeraden om gemakkelijke wandelschoenen te dragen voor deze uitstap. Toch liepen de prinsessen die dag op hoge stiletto's en was er van enig galant en smaakvol wandelen geen sprake. De wijdbeens kwakkelende stadsgrachteenden zagen er veel eleganter uit, en alle moeite was voor niets geweest. Uitslovers...

Dit is alweer een veel te korte impressie geworden van een uitstap die zeer de moeite waard is. En mocht U in deze maand waarin de bruine enveloppen op ons liggen te wachten nog uit zijn op enkele belastingbesparende tips, dan lijkt het mij mooi om met deze Thorner Geschichte af te sluiten: toen de Fransen na 1794 belasting wilden heffen bij de bewoners van het toen nog niet witte Thorn gingen zij bij hun schattingen af op het aantal en de grootte van de ramen in de huizen. Wie die tax wilde ontlopen metselde een aantal ramen dicht en verkleinde de rest. Om de littekens te camoufleren werd alles daarna met wit overschilderd, en zo is het nog steeds...

Marco Polo

Oelaatist...?

"Een verlengd weekend met een supermooie brugdag in hoogzomerse omstandigheden..." Dat moet ongeveer de aankondiging geweest zijn die Frank Deboosere in gedachte had voor wat ons nu weer overkomt. De tekstschrijvers van onze weermannen en -vrouwen moeten wel creatief zijn om bij voortduring een nieuwe omschrijving te vinden voor de aanhoudende zomertoestanden. De vroegere "leugentjes om bestwil" van Armand Pien zijn nu wekelijkse realiteit geworden: het mooie weer voelt zich niet te beroerd om ook de weekeindjes aan elkaar te knopen en ervoor te zorgen dat de Vlamingen in dichte horden naar de Belgische kust trekken om zich aldaar en masse over te geven aan pootje baden, meeuwen voeren en wafels eten.
Het getuigt van haar constante streven naar perfectie dat "ons Bie" haar tweede eerste communicant voor dit schitterend weekend op de agenda had geplaast. Ik neem aan dat ze zelfs naar Rome én Hemelveirdigem heeft gebeld om het verloop van deze vierdaagse onder meteorologisch onverbeterbare omstandigheden in de hand en onder controle te houden.
En daar is ze op onnavolgbare wijze in geslaagd: blije kinderen, gelukkige ouders en lachende en tevreden gasten op een fantastisch tuinfeest in Holsbeek. Ook de communicant was er graag bij.

Bij de vele cadeautjes was er ook een uurwerk (van peter Bram!!), wat ervoor zorgt dat Wout vanaf nu weet "hoe laat het is". Hij kan dus ook zijn peter daarvan op de hoogte houden...

Marco Polo

I believe I forgot...

Na de ongelofelijkheden uit mijn vorige bericht en de nog redelijk vlotte verslaggeving die daaruit voortvloeide, zit ik nu omzeggens met mijn mond vol tanden voor het klavier.
Hoewel ik gisteren nog ruimschoots inspiratie had en de ideeën Luilekkerlandsgewijs als gebraden kippen op mij afvlogen, weet ik nu niet wat te vertellen noch uit de mouw te schudden. Gelukkig, hoor ik U luidop denken, zo blijven we vandaag tenminste van zijn dwaasheden gespaard. Dat mag U dan wel een voordeel opleveren, voor mij is het geen leuk vooruitzicht. Gaat dat vanaf nu altijd zo worden? De kans is groot, maar daarom niet getreurd. Ik ben absoluut niet de enige.

Daarnet las ik de Knack.be-boekenblog van Guido Lauwaert. Om te vernemen waarom hij absoluut niet in de wolken is met De Wolken, de zopas verschenen verzamelde dagboekfragmenten van Hugo Claus, moet U zelf eens naar pagina 92 in de papieren Knackversie van deze week. Een passage die mij echter op dit moment bijzonder aanspreekt en dientengevolge alhier als citaat mag opgevoerd worden, is de volgende:
"... zoals elke goede lezer weet, lopen schrijvers altijd met een boekje op zak, of anders ligt het wel naast hun bed. Dat geldt overigens niet enkel voor schrijvers maar voor alle kunstenaars van oorspronkelijk werk. Ideeën kunnen goddelijk zijn, de start van een meesterwerk, maar het geheugen is zwak. Dus, noteren maar." Een schamele troost??
Ik ga het alleszins vanaf heden op mezelf toepassen.
Eens kijken hoe lang het zal duren alvorens ik vergeten ben waar dat verDuvelde boekje ook weer lag...

Marco Polo