Op mijn leeftijd wensen we elkaar bij de start van het nieuwe jaar vooreerst een goede gezondheid. Met blijdschap nemen we dan ook de wederkerende en gelijkklinkende wensen in ontvangst, want dat is alvast dat. Maar met die wensen alleen komen we niet ver, we moeten zelf de hand aan de gezondheidsploeg slaan.
De voornemens zijn gemaakt, de routes uitgestippeld, de plannen gesmeed en dus is het nu weer aan Uw dienaar om ervoor te zorgen dat het niet bij loze beloften blijft. Niet dat ik mij aan dat laatste zo frequent bezondig, maar deze keer zal ik toch nog iets meer mijn eigenste best moeten doen. Een jaar geleden stond ik voor een periode van bijna twee maanden extra bestralingen, zeg maar een zonnebankkuur met diepgang om de wederopstoot van mijn PSA te counteren. Gekoppeld aan de dagelijkse portie stralen werd Duvelconsumptie absoluut afgeraden, wijn proeven tot een belachelijk minimum gereduceerd, gezonde en magere voeding sterk gepromoot en voerde ik de duur en regelmaat van mijn fiets- en homeosessies fors op. Logisch gevolg van dit alles was dat ik mij kiplekker ging voelen in een lichaam dat al vlug enkele overtollige kilo's was kwijtgeraakt. Deze druk is er na het gunstig resultaat van de laatste controle niet meer, en dus zal ik het zelf moeten doen. Toch wil ik ook nu weer mijn BMI binnen aanvaardbare proporties brengen en houden, en dat vraagt een inspanning. Maar zoals bij aanvang gezegd: de doelen zijn gesteld, de paden uitgetekend en Marco Polo gaat zich van zijn beste zijde tonen om de realisatie ervan te concretiseren.
Het homeo-gebeuren gaat de goede richting uit. Voor de feestdagen had ik de draad weer opgepikt en peddelde gezwind een aantal afleveringen van I Claudius bij mekaar. Die 50 minuten inspanningen gingen over in een week van 3 keer 90 minuten Wallander teneinde scherp te staan voor de kerst- en nieuwjaarsdiners. Nu die achter de rug zijn heb ik
Band of Brothers van de plank gehaald en aldus wordt mij de eerstvolgende 10 dagen telkens weer een aflevering van 50 minuten voor de wielen geschoven.
Eén en twee zijn al gepasseerd: mooie planning...
Wat drank en voeding betreft is het schema minder strak en niet zo fanatiek, hetgeen mij er evenwel niet van mag weerhouden om dagelijks de test met de weegschaal te ondergaan. Voorlopig zijn de resultaten goed en krijg ik dus loon naar werken.
Qua motivatie is dat zeker een opsteker.
Verder heb ik mij voorgenomen ook dit jaar weer af en toe een blogske te plegen. De eerste helft van het jaar zou dit nog redelijk probleemloos moeten kunnen. Daarna slaat de hakbijl van het rustpensioen toe, en wat dat zal geven kan ik nu nog niet voorspellen. Ernaar raden kan ik wel, en dan volgt waarschijnlijk het onvermijdelijke: "Als ge op pensioen zijt, komt ge altijd tijd tekort..." Dat zien we later wel.
Dus nu geen tijd verliezen, en meteen even een blogistieke zijsprong in het plonsbad van de literatuur. Die wordt mij naar goede gewoonte en in veelvoud aangereikt door tal van familieleden tijdens de pakjes-avonden, en dat was deze keer niet anders. Daarbij word ik niet gespaard, en dat doe ik ook niet met mezelf.
Bezonken rood van Jeroen Brouwers mag al bij het stevige leesvoer gerangschikt worden, zij het niet qua omvang. Met z'n 150 bladzijden is het absoluut geen turf, maar de inhoud en de linguïstieke hoogstandjes van de heer Brouwers zorgen er dan weer voor dat menige passage door Uw dienaar herhaaldelijk moet herkauwd worden alvorens de zin ervan volledig tot hem doordringt.
Het onderwerp, de moederliefde en het al dan niet gewild ontberen ervan, wordt in een zwaar geladen klimaat uitgesponnen en levert geen vrijblijvend vrolijke leesmomenten op. Het verwerken van Brouwers' proza dat rijkelijk doorregen is van 's mans kenmerkende poëzie kost moeite, maar dat is het dan ook meer dan waard. Om het leesjaar te beginnen kan dit alleszins tellen!
Wat lezen betreft las ik nu even een adempauze in, die echter niet te lang zal duren. De volgende ligt al klaar op het nachtkastje...
Ook in het winterweer is een onderbreking aan de orde. De voorbije vijfsterren "Witte Kerst" is er een die we niet licht zullen vergeten, maar de dooi heeft in een week tijd alles opgeruimd.
Ligt er ook hier een volgende in het verschiet? Of een vervolg? De winter is nog lang niet ten einde en de echte koude zou nog moeten komen, maar wat betekent "moeten" nog...?
Ik kijk wel even op het nachtkastje of er onder het volgende boek ook nog sneeuw te rapen valt. Of misschien lekt de nota van de koninklijke bemiddelaar dan toch weer uit...
Marco Polo
Het oude vehikel heb ik, na eerst wat probeersels via internet en een aantal sms-jes zonder veel resultaat, op de "automarkt" aan de A12 van de hand gedaan. Wie er ooit geweest is weet wat ik bedoel, en wie er nog niet was kan ik een bezoek aldaar warm aanbevelen. Gewoon eens rondwandelen maakt al veel duidelijk, maar eigenlijk moet je meteen de ervaring erbij hebben van een tweedehandse verkoop. En dan liefst voor de export, zonder keuring en niet teveel administratie. In mijn geval duurde het alles bij mekaar 14 minuten. Beetje op- en vooral veel afbieden, min of meer in de buurt van de gedachte prijs, niet te veeleisend zijn, papieren invullen, centen laten scannen, alles oké en weg ermee. Ik content en de koper waarschijnlijk heel content. Meer moet dat niet zijn...
De ploeg waar onze goede vriend Ernie assistent-coach is kwam het plaatselijke Asterix bekampen. Oostende komt een stapje dichter, maar het niveau van het door allerlei topsportprojecten gesteunde Kieldrecht ligt nog buiten hun bereik en alzo werd het opnieuw een droge 3-0. Die van Kieldrecht spelen ook Europees en hebben zich geplaatst voor een of andere achtste finale, dus willen wij wel eens weten of ze echt zo goed zijn als men links en rechts beweert. Donderdag zullen we hen zien spelen tegen Ekaterinenburg uit Rusland, want ik heb zaterdag meteen twee tickets in de voorverkoop genomen. Als ze winnen krijgen ze hier volgende keer ook een foto...
