Op zoek naar de trappers...

'Onze jongens' zijn eraan begonnen. Tegen Israël, dat weet ik. En ik hoor dat in de huiskamer gezapt is naar de match. Zelf probeer ik hier iets acceptabel bijeen te zetten op het scherm. Tekst en muziek? Niet mijn vak.  Klank en beeld? Ook niet echt mijn specialiteit. Woord en beeld: een foto die mijn tekstgewrocht wat toelicht en woorden die een andere kijk helpen geven op de getoonde foto. Da's waar ik mij best in voel. Laat het me daar maar bij houden. En dat, als alles lukt, in een mini-trilogie. Die formule slaat meestal aan. Nu ook even naar beneden om toch een stukje voetbal te zien...

Verloren tijd geweest. Erger mij meer en meer aan de hautaine nonchalance van een groepje uitverkorenen die niet beseffen wat voor een geluk hun in de schoot is geworpen en die daar op een totaal respectloze wijze misbruik van maken. Echt geen woorden meer aan vuilmaken. Heb dan ook maar een klein stukje gezien. Aflevering 1 van 'A Honourable Woman' was veel beter.
Ik probeer nu mezelf terug op de rails te schrijven. Ben de trappers wat kwijt geraakt. Kamp al een vijftal dagen met een griepje uit de 'goeie ouwe tijd'. Ooit ben ik aan de jaarlijkse griepprik begonnen omdat ik het beu was bij iedere influenza-golf van Jan te hebben en aansluitend voor minstens een week van de wereld te zijn. Daarna heb ik er jarenlang geen last meer van gehad, hooguit af en toe een snotterende verkoudheid en wat keelpijn. Tot griep 2015 haar opwachting maakte. Die Amerikaanse stammen spelen mij duidelijk parten, hoewel met de voorbije darmproblematieken er waarschijnlijk ook een stuk buikgriep in het spel zit. Nu begint het stilaan beter te gaan. Hoop doet bloggen. En dus gooi ik mij op enkele mededelingen die volgens mij hier het licht mogen zien en mijn revalidatie ten goede kunnen komen.

Twintig jaar geleden kwam ene Michael Jordan terug aan de basketbal-oppervlakte. Hij speelde toen zijn vijfde wedstrijd sinds zijn comeback. De eerste vier waren niet slecht, maar of hij al terug de oude was durfde niemand meteen voor zeker verklaren. Die 28 maart 1995 hielp hij geheel eigenhandig de fans en commentatoren uit hun onzekerheid. Met nog een goeie drie minuten op de klok stond zijn 'double nickle' op het scorebord: 55 punten. His Airness is back!!

Wat ingesteldheid, karakter en beroepsernst betreft: daar kunnen onze sjotterkes nog veel van leren. En ze zullen nog veel boterhammen moeten eten om af en toe een prestatie te leveren die nog maar in de buurt van zijn gemiddelde komt. Om van zijn palmares maar te zwijgen...

Iets anders nu: ook gelezen, gezien of gehoord dat er cocaïne aan boord was van de Costa Concordia, het in 2012 gekapseisde Italiaanse cruiseschip? Noem mij een Italiaanse boot waar dat niet het geval is. Maffia-business as usual. Maar nu komt het. Het goedje is nog niet teruggevonden. De slopers gaan vanaf nu een tandje bijsteken. En eens ze hun doel bereikt hebben zal het nog vlugger gaan: dubbele shiften draaien, betalen in natura, en after work-party's bij de vleet... 

En om af te sluiten mijn eigenste afsluiter met dé Raf.  Het is de eerste keer in mijn hele Polo-bestaan dat ik een theaterstuk van een en dezelfde performer vier keer opnieuw zie. Dit gegeven is hier eerder al aan bod gekomen, maar de bevestiging geef ik U vandaag. 

Datum: zaterdag 28 maart 2015 

Locatie: CC De Fabriek in Sint Lievens Houtem 

In gezelschap van Arnold 'Nolleke' VH en een levend publiek

En voor de rest: Raf Walschaerts op de scene en ik in de zaal. 

Deze keer op stoel JL 25.

Ook Nolleke vond het geweldig. Een ontdekking, en zelfs de toch licht verslaafde voetbalfanaat in hem gaf toe dat het in alle opzichten een meer waardevolle invulling van de avond was geweest dan de wedstrijd België-  euhh... tegen wie was het ook weer??

Dit alles beste lezers, -essen en -innen, heb ik heel bewust gepost voor het verstrijken van deze laatste maartse uren. Het mag en kan nu zeker niet onder de aprilse grappen en -grollen gerangschikt worden. Ik neem aan dat de Jordan-fans bovendien blij verrast zullen zijn bij het lezen van het exacte publicatiemoment. Tot later...

Marco Polo 

Vooruit achteruit, en dan naar Amsterdam...

Voor wie eraan mocht getwijfeld hebben: "Neen, ik ben U niet vergeten." En ook niet wat ik U eerder beloofd had.  Er waren alleen wat afspraken die voorrang moesten krijgen en regelingen die met prioriteit dienden afgehandeld. Huiselijke beslommeringen en praktische bezwaren dus, die ik wel van Elsschot lijk gepikt te hebben. Nu echter is er tijd om U wat meer te vertellen over de site van Le Grand Hornu. U weet wel, waar we tijdens het 'jongensweekend' heen trokken. In de buurt van Mons/Bergen. Henri De Gorge, de kolenhandelaar die daar in het begin van de 19de eeuw de boel aan het draaien kreeg leidt ons via een vlot audio-verhaal rond over zijn domein. Hieronder staat hij oog in oog met een van mijn 'brothers'. Het is een knap complex, dat met veel moeite en de nodige dosis geluk de EGKS-dans en bijhorende sloping ontsprongen is. Een verhaal dat aan je ribben kleeft en een restauratie die een pluim verdient.

Dat verhaal moet U eigenlijk ter plekke aanhoren. Een aanrader. En tegelijkertijd kan U van de gelegenheid gebruik maken om tot 19 april 2015 de tijdelijke tentoonstelling , Futur Archaïque te bezoeken. In de stallen van de mijnsite is een mooie expo opgezet. Middels hedendaagse vormgeving en oude materialen probeert men tegelijk een blik vooruit te werpen op de toekomst en terug te kijken in het verleden.  Antiek archaïsche materialen combineren met futuristisch design en ontwerpen...

De stalen toegangspoort  tot het stalgebouw. Het ingewerkte bronsreliëf suggereert de mijngangen, het ruwe werk en de harde levensomstandigheden. Dit is maar een fragment. Wie meer wil zien en weten kan daar al de tijd voor nemen bij een warm aanbevolen bezoek. De poorten zijn niet tijdelijk, zodus... "Vaut le détour" zoals de Michelin-gids pleegt te zeggen.

Het zal misschien niet iedereen even sterk aanspreken, maar om U een beeld te schetsen koos ik voor een werk van designer Kaspar Hamacher, die in de huid kroop van een houthakker. Mij kon deze tentoonstelling alleszins bekoren. Ter plaatse te beleven...

Er viel tussendoor nog snel een heen-en-weertje 'Amsterdam' uit de bovenste schoenkastla: wat bijbabbelen en een etentje op een schitterende locatie. Weer een ontdekking rijker: Loetje aan 't IJ. Warm aanbevolen!

Marco Polo

Bijna ging het fout...

Wie blindelings vertrouwd heeft op de eclips-hypende wetenschappers voelde zich vandaag wellicht bekocht, al dan niet in het kruis gepakt. Onze nationale en regionale weermannen en -vrouwen  wilden zichzelf en hun métier nog eens onder verhoogde aandacht van het grote publiek brengen. Daartoe werd het feit van de vandaag deels verduisterde zon tijdens de voorbije weken tot een uitzonderlijk natuurfenomeen opgeklopt. Dagbladen en tijdschriften, radio- en tv-programma's: via alle mogelijke kanalen werd ons voorgehouden dat het een nooit gezien spektakel zou worden. Voor de kleuter- en peuter-schoolgaande jeugd is het dat zeker geworden. Voor wie al wat langer ronddoolt op onze aardkloot was het dat veel minder. Gemakkelijkheidshalve waren onze meteo-geleerden vrij vlot voorbij gegaan aan het feit dat in onze contreien de kans op een grijs wolkendek vele malen groter is dan dat we tijdens de voorjaarsperiode een strakblauwe hemel op ons dak krijgen. Anderzijds is er weinig te bedenken wat onze ogen beter beschermt tegen schadelijke zonnestralen dan een typisch grijs lage-landen wolkendek. Om de voorraad van vele duizenden eclips brilletjes aan de man te brengen werd voortdurend gewezen op de gevaren van het naar de zon kijken. Deze zon en maan-show mocht men z'n kinderen toch niet ontnemen en dus zou iedereen zijn of haar brilletje ter beschikking krijgen.  Wat ooit als een gevecht van de hemeldraken werd gezien moest nu op oculair verantwoorde wijze te aanschouwen zijn. Stormloop.... en ja hoor, alles raakte uitverkocht. Operatie geslaagd. En dan werden de weerberichten aangepast. Droog zou het wel blijven, maar de regio's waarin de verduistering waarneembaar zou zijn werden met het uur kleiner. Veel wolken en weinig tot geen opklaringen. Met weemoed dacht heer Polo terug aan 11 augustus 1999 toen hij met vrouw en enkele kinderen naar de vallei van de Somme reed om daar op de meest ideale plek zoveel mogelijk van de laatste eclips uit de vorige eeuw te kunnen genieten. Dat was me nog eens een belevenis. Nu dreigde alles op niets uit te draaien, een grijze sisser van formaat. Dat was echter zonder de inbreng van E.L.James gerekend, die haar vijftig tinten grijs uit de kast haalde en exact op het goede moment de meer transparante versies van haar repertorium te voorschijn toverde.

Hoera, hoera... ik moest voorwaar een strenge selectie doorvoeren om tot de naar mijn mening meest verantwoorde weergave van het natuurfenomeen te komen. En dat zónder het gebruik van filters, las-en/of andere brillen. Toch een speciaal moment: vanop mijn eigen paar vierkante meters poldergrond, met exact getimed een paar losse nevelflodders tussen dikkere wolkenlagen, zie ik een koppel eksters op een drafje (??!) huiswaarts vliegen. Was het mijn verbeelding of vielen de meesjes en het anders zo om aandacht schreeuwende roodborstje stil? Heel even maar...

Verder alleen maar dat smalle sikkeltje zon. De brilletjes mogen opgeborgen worden. De doos in tot 2026 om de volgende eclips, die naam waardig, in West-Europa te aanschouwen. Als dat dan nog bestaat? En als we dan nog weten waar we die brillen gelegd hebben....

Marco Polo

Big boys don't cry...

Ben vanochtend voor mijn gepensioneerde doen relatief vroeg opgestaan. Zal er eens een lap op gaan geven. Op wie of wat is nog maar de vraag, maar dat wijst het verloop van de middelweekse dag zelf wel uit. Vol ongeloof kijk ik in aanloop naar mijn ochtendritueel door het slaapkamer raam. Grijs, nevel en mistflarden over de windstille vijver: halve draai links, en wederom onder het donsdekbed. Dat probeerde ik tenminste, maar het slapen lukte niet meer. Dan maar op, en een rustige dag tegemoet. Het wordt er dus wéér een waarin niks moet, en zelfs dat niet. Met grijze lucht is er helemaal geen druk om direct van dat goeie moment gebruik te maken om al die ditjes en datjes gaan op te rommelen, aan kant te zetten, bij de horens te vatten en op de rails te zetten. Neen hoor, gewoon even terugblikken in gezelschap van m'n eigen hyper-symmetrische 'ik' op wat er zopas de revue passeerde. Weet U wel, ik ging toch een zeer gevuld weekend tegemoet. Dat is het ook geworden, zo gevuld zelfs dat een aantal facetten hier niet aan bod gaan komen. Een allegaartje van losse flarden die met haken en ogen het 'jongensweekend' omspanden en inhoud gaven. Ik moet mijn best doen om nog een plekje te vinden tussen alles wat er door anderen al in deze driedaagse was ingepland. Voor heer van Veen zet ik natuurlijk een stap 'opzij' en geef hem alle ruimte om op 14 maart '70' te worden. HBD Herman!!! Van harte.

U kan het zo gek niet bedenken of 'ze' (alias de commercie?) maken er een dag van. Zo blijkt diezelfde 14 maart, op Amerikaanse wijze als 3.14 genoteerd, nu als internationale Pi-dag op de kalenders te figureren.  π als verhoudingsmaat tussen middenlijn en cirkelomtrek, da's toch puur mathematische romantiek. En wat wil het toeval: op weg naar de '14-'18 tentoonstelling in Brussel stonden we in de file naast en voor en achter, al naargelang het moment, een wel zeer merkwaardig vehikel. Te laat om een deftige foto te maken, maar het gegeven bleef wel plakken. Met wederom dank aan het vaak verguisde Google heb ik deze gevonden, met aanklikbare 'uitleg' desbetreffend...

Daags nadien herdenken alle Latijns geschoolde klassiekers, waaronder Uw krasselende dienaar, de moord op Julius Caesar. Sinds die bewuste 15de maart 44 PC staan de Iden van maart in ons collectief geheugen gegrift en zijn er naast wiskundig gefreakten uiteraard ook zwaar verslaafden die uiting willen geven aan hun Juliaanse hartstocht. Hier alvast een voorsmaakje van hoe wij  Woarehem Koerse 2015 zien... 

En dan ben ik nu eindelijk toe aan enkele kanttekeningen bij wat wij ouwe knollen ons jaarlijkse 'jongensweekend' zijn gaan noemen. Met dank aan de madammen! Achter het feit dat de bijhorende prentjes in klein formaat zijn weergegeven hoeft U niks te zoeken. Niet minder in het oog springend en al helemaal niet minderwaardig noch onderliggend aan andere trivialiteiten die deze van werkweek naar werkweek overbrugging lardeerden. Gewoon...

Graslei 12, Gent. Een goede keuze om ons weekendverhaal te starten. Dacht ik. Fleurig regenscherm. Niet vandoen. Leuk huisnummer-detail dacht ik dan maar. Zocht meer achtergrondinformatie. Dan denk je, ik tik Graslei '12' in en googel me een eind weg in de bibliotheken van het virtuele werelderfgoed. Zeggen ze op Wikipedia, met foto erbij, dat deze gevel '13' is, terwijl als het toch geen '12' zou zijn ik met veel goeie wil ook een vage '14' meen te kunnen ontdekken.
Teveel gedacht zeker. Maar goed, voor mij een aimabele indruk van een onderhoudend Arteveldiaans stadsflanement met mijn vriend Eli.
Wat daarbij zeker niet mag ontbreken zijn de alombekende 'neuzen'. De cuberdons. Heerlijk suikervergif, maar wel lekker. Voor wie het lust. Heer Polo lust dat, en al helemaal in de 'zwarte' versie. Cuberdongskes met anijssmaak. Morgen op de weegschaal... (!!!)
Verder staat er die dag de eerder vernoemde tocht naar Brussel op het programma, zweten we ons in drievoud te pletter in de huissauna, eten en drinken we met mate(n) en filosoferen we een eind weg bij muziek en teksten van toen. Oude koeien worden met graagte uit de zeven sloten gehaald waardoor wij vroeger met tussentijden plachten te lopen, dan wel hopeloos te verdwalen...
Na een met engelachtige onschuld overgoten nachtrust volgde al meteen de laatste dag van onze retraite. Uitstap naar de site van Grand Hornu en aansluitend een korte prospectie voor een nog later te plannen bezoek aan culturele hoofdstad Mons. Man, man... wat een mooie dingen. Ik beloof U in een aparte bijdrage een ruimere kijk op en beelden van FUTUR ARCHAÏQUE, een op de mijnsite ingerichte expo met hedendaagse kunst. Wait and see...

Marco Polo

Het werd de hoogste tijd...

Ze is er. De lente is in 't land. Het werd de hoogste tijd. Vandaar dat heer Polo zich vandaag niet al te lang aan het klavier wil kluisteren. De mededelingen zullen kort zijn, om diverse redenen. Er staat nog een zeer gevuld weekendprogramma te wachten. Mij rest dus nog heel even de tijd om een en ander in het blogatorisch doorgeefluik te plaatsen.
De echte start van het aanhoudende mooie weer situeerde zich al in het vorige weekend. Het moment voor een frisse wandeling. En dat mocht voor ons ook wel eens iets anders zijn: een ontdekkingstocht over het Schoonselhof. Deze keer zonder gids, maar evengoed langs de militaire perken. Daar liggen zij die tijdens WO I en -II voor het vaderland gestorven, al dan niet in de strijd gesneuveld, zijn.

Ook zij die ver van huis tijdens de Grooten Oorlog van vermoeidheid zijn ingedommeld en weggeschoven, versmoord in de modder van de loopgraven. Omdat de grote onderhoudswerken op de Britse perken zeer grondig worden aangepakt liggen John en James en al die andere William's voor een tweede keer in lange moddersloten naast elkaar. De gedenkstenen staan opnieuw kaarsrecht en perfect uitgelijnd. Nu de afwerking nog en dan weer goed voor de volgende honderd jaar?

Polo Junior wilde het met eigen ogen zien, al die zerken met éénzelfde datum erop: 16 december 1944. We konden het niet meteen een plaats geven. Daarna thuis gegoogeld: begindatum van de slag om de Ardennen. Maar waarom liggen die gesneuvelden op een perk in Wilrijk? Eén klik verder volgt het antwoord: 16 december 1944 staat bekend als de zwartste dag tijdens de 'vliegende bommen'-campagne van de nazi's. De V2 die toen op de Antwerpse Cinema Rex viel maakte honderden slachtoffers. De militairen onder hen werden hier samen in één perk verzameld en begraven...

Van de oude wachthuisjes die de immens grote begraafplaats 'sieren' staan er nog heel wat, in redelijk tot zwaar vervallen toestand. Veel nut hebben ze niet meer, maar af en toe een speciale foto kan nog net. Een mogelijke locatie voor een stukje Beckett? Wie wacht hier op wie...?

Op het leesfront is er sprake van een voorzichtige ommekeer. Mogelijks zeer tijdelijk, maar toch: sinds deze week heb ik de weg gevonden naar de alhier voorhanden zijnde NG-tijdschriften. Ook wetenschap kan mij boeien, en blijkbaar is het daar nu even de tijd voor. Een kijk op mijn leestafeltje leert natuurlijk dat niet alléén de kikker in de aandacht staat. Ook Herman van Veen blijft prominent aanwezig. Hij wordt morgen zeventig. Van harte gefeliciteerd heer Herman, ik wens je nog heel veel gezonde jaren.

En ja, ik kan het niet laten: MondTjesmaat moet ook de Donkere Kamer van Damokles eraan geloven. WF Hermans, het werd de hoogste tijd...

Marco Polo

Ere aan wie ere óók toekomt...

Applaus op alle banken: enkele Belgische atleten hebben prijzen gewonnen op de Europese Indoor Atletiekkampioenschappen. Zilver op de 400 voor heren, zilver in de vijfkamp - da's alleen voor dames - en goud op de 4 x 400 estafette heren. Overal ter wereld zou zoiets door de lokale pers de hemel ingeprezen en -geschreven  worden en van urenlange commentaren, interview's en nabeschouwingen worden voorzien. In onze verwaarloosde sportcultuur is er hooguit even tijd voor een 'hoera!' en een 'fantastisch!!' en dan gaat het zelfgenoegzame sportjournaille weer over naar de voetbal- en coureurs-orde van de dag. Hugo 'brompot' Camps schaamt er zich niet voor om zelf schuldig te pleiten in zijn HLN-column en zich er verder niets aan gelegen te laten. Hij orakelt liever over de sjotters en bewierookt coureurs die zonder spuiten of pillen evenveel moeite hebben met de Posthofbrug als U en ik op een doordeweekse zondagochtend. We hebben er blijkbaar mee leren leven: het kleine kransje sportschrijvers dat zich schikt naar de wensen van hun broodheer en laat sturen door de voordelen in natura van de meest biedende. Voetbal en koers. Arm Vlaanderen.

De grote artikels die daags nadien verschijnen zijn op hun beurt dan weer het resultaat van PR en management. Het gaat er het enkel en alleen over één atletenfamilie (die inderdaad alle respect verdient). Hebben ooit geschitterd, hebben een terugval gekend en zijn er nu opnieuw. Knap gedaan, maar een 4 x 400 loop je met 'vier'. Dat weet de coach ook wel, zelfs de vijfde en zesde man die beschikbaar moet zijn is belangrijk. In alle commotie en vreugde om de prestaties van zijn zonen vergeet hij dat wel eens door te geven aan de pers. En dat is belangrijk, want die weten niet beter of het is alleen maar de verdienste van die ene professioneel gepromote spurtersclan. Neen, er was toevallig ook nog een jongen bij die de eerste 400 meter op een perfecte manier afwerkte en de stok in de gewenste omstandigheden doorgaf. Pas dan konden de paradepaardjes zelf ook verder. Die deden het eveneens schitterend, maar zij niet alleen. En daarom nu: 

ere aan wie ere óók toekomt...

Julien Watrin

Prachtig gedaan. Proficiat kerel!!!

Marco Polo

Zwart...

Blijkbaar heeft vorige publicatie nog meer effect geressorteerd dan ik verwacht en durven denken had. SUIT SUPPLY bestookt mij op alle mogelijke en onmogelijke manieren met een zeer gestileerd reclame-aanbod. Geen blote madammen meer, maar mooie pakken en strakke ensembles. Bij de meest diverse Google-resultaten, Facebook-verbindingen of andere sociale pret-combinaties staan vanaf nu heren in strak-fleurige uitrusting mij op te wachten. Laat ik mij inpakken?
Of weet ik te weerstaan aan de seizoengebonden aankoopdriften?
De nabije toekomst moet het maar uitwijzen. Nog even geduld.
Net als voor de echte start van de lente: al meermaals aangekondigd, edoch telkens met de nodige terughoudendheid op 'hold' gezet. Maar nu gaat het er binnenkort toch van komen. Nog even geduld...

Dan blijft er nu voldoende ruimte en aandacht om U voor te stellen aan twee heren van stand. Voor zover dat nog nodig mocht blijken. Geboren in 1915 - in Hoboken of all places... - 'zou' Old Blue Eyes - Frank Sinatra  dit jaar 100 geworden zijn. Dat hij het niet gehaald heeft dat weten we, dat hij en zijn muziek over de generaties heen veel aanhangers blijven hebben al evenzeer. Klassiekers, evergreens, swingende songs, gekreunde ballades... U kan het zo gek niet bedenken of hij heeft het op zijn geheel eigen manier gezongen en aan de wereld verkocht. Om hem te eren en tegelijker tijd het goede doel van ''Think Pink" te ondersteunen had onze eigenste Swa VDB - ook een crooner/Kreuner pur sang - zich geëngageerd om een avondje 'Sinatra-tribute' op touw te zetten. Een eenmalig optreden: samen met de NorthSea Big Band werd een hemelse playlist ten gehore gebracht. Uw dienaar weet, net als een beperkt aantal goede vrienden, tot wat de Swa 'vocaal' zo allemaal in staat is. Geweldenaar! Gisteravond heeft hij nog eens een veel ruimer publiek kunnen bereiken en meteen overtuigen van zijn kunnen. Lier got talent!! Proficiat mevrouw Sinatra, ge hebt hem proper klaar gestoomd. En ja, de Swa staat goed met zwart...

Volgens mij hebben zij deze vrij gecompileerde affiche dubbel en dwars verdiend: de Swa én de Frank. Heer Polo heeft er met de voltallige 'Bende van Jef' en nog honderden Rat Pack-liefhebbers van genoten. Een losse greep uit het bruisende aanbod moet een idee geven van wat U gemist hebt:

Fly me to the moon

I've got you under my skin

My way

Somethin' stupid

New York, New York

Moon river

Come fly with me

I get a kick out of you

Night and day

The way you look tonight

The lady is a tramp

En wie ik er allemaal tegenkwam naast de klassieke 'Bendeleden':  Jan B en Magda, Ludo VP met Mieke, Ines B, Luc DP, Geert VD, Xavier L, pa en ma Boers, Walter P, kleinen Boers en nog zoveel gezichten die wel een belleke deden rinkelen maar waar als het op de naam vinden aankwam de klepel mij meermaals ontsnapte...
Het zag er zwart van 't volk. Een groot succes!!

Nog meer zwart zat er vorige week in het wetenschappelijk nieuws: naar analogie met de materie- en anti-materie theorieën, met een uitweiding over de zwarte gaten thematiek en de elementaire deeltjes zijn de heren en dames uit de theoretische hoek van de natuurkunde zich gaan toeleggen op de supersymmetrie en de duistere materie. Van alles wat er is is er vanaf nu blijkbaar ook een niets, en dien ten gevolge zijn we ook nooit meer alleen. Dus is het misschien toch nooit gedaan, want als we niet meer zijn bestaan we verder in ons niet-zijn. Tof hé!? Met een soort 'elementair' zwart geld kunnen we dan onze onsterfelijkheid kopen. Natuurlijk zal ook in deze branche binnen de kortste tijden een zwarte markt ontstaan die 'vaneigens' welig zal tieren. Doe er ineens een paar mega-eenheden propere lucht bij en de deal is rond.

Marco Polo