In de knoop...

Lang geleden 'in tempore non suspecto' toen mijn leven in de coulissen van het Pito, de passie voor het basketbalspelleke én mijn nooit aflatende loopverslaving zowat elk beschikbaar moment van mijn dagelijks bezigzijn in beslag namen... toen was ik een héél zuinig televisiekijker. Het moest al een uitzonderlijk programma zijn wilde ik tijd en aandacht spenderen aan een uurtje beeldbuis-watchen, want dat was het toen nog. Een serie volgen op regelmatige basis was haast ondenkbaar. Zoiets moet geleden zijn van toen Chris Lomme nog Marieke speelde in 'Schipper naast Mathilde'.

Van 1959 tot 1963 dus.
Maar kijk, daar is verandering in gekomen. En nog geen klein beetje. Door het grote (over-??) aanbod aan Vlaamse series is er altijd wel een of andere genietbare aflevering van Matroesjka's, De Ronde, Clan, De Parelvissers, Het Goddelijke Monster, Quiz Me Quick, Code 37, Flikken, Aspe, Dubbelleven, Het Geslacht De Pauw, Van Vlees En Bloed, Wolven, Salamander, Met Man En Macht, en dan vergeet ik voor het gemak Thuis, Familie en FC De Kampioenen, te bekijken. Al dan niet in herhaling. Absoluut geen sinecure om de verhaallijnen in de diverse series duidelijk van elkaar te onderscheiden, maar soit daar lig ik niet wakker van. Wat wel meer van mijn concentratie- en onderscheidingsvermogen vergt is de plaatsing van de personages in al die producties. Als ik de hoofden en vooral andere fysieke onderdelen van An Miller, Ann Ceurvels, Bieke Ilegems, Carry, Steph, Jan & Erik Goossens,  Dieter Troubleyn, Francesca Vanthielen, Frank Dingenen, George Arrendell, Guido Lauwaert, Guy Van Sande, Jaak Van Assche, Jan Van Looveren, Jef Demedts, Jan, Jenne & Reinhilde Decleir, Koen De Bouw, Kurt Rogiers, Lucas Van den Eynde, Maaike Cafmeyer, Mathias Coppens, Michaël Pas, Mike Verdrengh, Sien Eggers, Tinne Van den Brande, Tuur De Weert, Walter Moeremans, Peter Rouffaer, Nolle Versyp, Lien Van De Kelder, Kurt Defrancq, Leah Thys, Jelle Cleymans, Veerle Baetens, Janine Bisschops, Erik Goris, Ben Van Ostade, Ludo Hellinx, Mark Tijsmans, Andrea Croonenberghs, Axel Daeseleire, Joke Devynck, Hubert Damen, Jo De Meyere, Ianka Fleerackers, Roel Vanderstukken, Barbara Sarafian, Geert Van Rampelberg, Chris Lomme, Sven De Ridder, Gene Bervoets, Lotte Pinoy, Maarten Goffin,Peter Van Den Begin, Tom Van Dyck, Luc Wyns, Marc Van Eeghem, Wim Opbrouck, Bruno Vanden Broecke, Frank Aendenboom, Luc Caals, Stany Crets, Veerle De Jonghe, Stefaan Degand, Koen De Graeve, Johan Heldenbergh, Dirk Roofthooft, (en mag ik er ook hier enkele tientallen vergeten ?), op het hedendaagse flatscreen zie verschijnen wil ik ook meteen weten in wel verhaal ik terecht ben gekomen. En dat, waarde lezer, -es en -in, dat baart mij wel eens zorgen en bijhorende kopbrekens. Zulke dingen sturen mijn huidig welbevinden geregeld in de war. Een luxe-probleem?
Dan maar de fiets op. Ik profiteer, na de ultra-snelle dooi, meteen al van de sporadische meteorologisch haalbare momenten om een rondje outdoor te rijden. Zo haalt een mens weer frisheid in z'n hoofd en wapent hij zichzelve om de seriële televisieknopen te ontwarren. Mijn gedacht...!!!

Of denkt U dat Uw aller schrijvende en tussentijds fietsende blogdienaar tot rust en bijhorend evenwicht kan komen met bovenstaande knooppuntaanduiding ? Met een als dusdanig directie-vertroebelend aanwijzingsbord op mijn fietspad is een gerede kans op ontknoping verder dan ooit. Heer Polo zit in de knoop, maar gelukkig niet met zichzelf.

Marco Polo

In mijn gedachten...

Zaterdag, op de voorlopig laatste echte winterdag hebben we Luc na de kerkdienst met vrienden en familie naar zijn aardse rustplaats gebracht. Het was er barkoud op die begraafplaats, zo koud dat we het korter moesten houden dan gepland. Kort, maar waardig: daar kon Luc zichzelf ook wel in vinden. En dan toch dat extraatje: een stevige sneeuwbui en een bitterkoude wind. Samengedrumd en dicht bij mekaar beschutting zoekend onder de paraplus hebben we finaal afscheid genomen.  Een moment om te onthouden.

Ik ga je niet vergeten 'nonkel'...

Marco Polo

Ben ik de weg kwijt...?

Omgeven door twijfels en gemengde gevoelens, niet weten waaraan en nog minder waaraf, het heen-en-weer tussen stilvallen of toch maar aangaan. Maar ik beslis nu: vooruit dan maar, van zitten suffen wordt niemand beter. Kan en mag er ook geblogd worden dezer dagen? Het kan toch geen kwaad dat mijn gedachten, die zich al enkele dagen om het heengaan van nonkel Luc blijven wentelen, terug uitbreken en het 'schrijverke' in mij meeslepen naar het computerklavier?
Ik dacht dat er weinig te vertellen viel, zeker niks dat nu de moeite van het vermelden waard is. En toch, toch zijn er genoeg bedenkingen omtrent het alledaags gebeuren die een weg naar buiten zoeken. Zo is er de heisa om de 'onwetende' leraren-in-opleiding: zij weten niet dit en zijn niet op de hoogte van dat, het noorden kwijt en geen besef van een deftige tijdslijn. Geen interesse voor en gebrek aan politieke achtergrond. Wat hen wordt aangeboden helpt de eenduidigheid echter ook niet vooruit. Of hoe moet ik dit beeld vanop het socialistisch partijcongres interpreteren: Tobback Junior onder een rode spot op het spreekgestoelte, maar dan wel met een blauwe roos in de rug. Als symboliek door sterke beeldvorming gedragen wordt, dan zit er hier toch een foute filter op het partijprogramma. Laat de jongelui maar uitzoeken wie voor wat staat in het politieke wereldje, en verwijt hen vooral een gebrek aan interesse. Een mens zou toch voor minder wegzappen...

Niet weggezapt, maar veelvuldig herbekeken via de digibox-opnames: een frisse picolo in een witte polo op de Place Royale in Brussel. Achter de rug van een mokkende Jo De Meyere wordt het beeld keurig ingevuld door Elio Di Rupo, op wandel in een betere buurt van Brussel. Geen kat, of dan toch slechts enkele, die het van de eerste keer doorhad. Bij het herbekijken van de sequentie blijkt echter dat deze rol hem op het lijf geschreven is: een perfect gestilleerde figurant die net voldoende aandacht trekt, maar zeker geen rol van betekenis speelt. Niet verwonderlijk natuurlijk: hij heeft er wat dat betreft een behoorlijke oefenperiode opzitten in de "16"...

Zelf ben ik gisteren nog eens naar de Scheldedijk getrokken, met net iets meer dan een poloke om mijn oude lijf. 't Was koud, maar quasi windstil. Ik voelde de voorbode van de smog, en dat was ook te zien aan de ondergaande zon.Een gele bal die midden de oranje smurrie wegzakt in een paars wolkendek. En blauwe sneeuw tegen het dijktalud: een idee van Tobback Senior ?

Of was is gewoon de weg even kwijt...?

Marco Polo

Te vroeg afscheid nemen...

Niet de koude noch de sneeuw, geen writer's block en al helemaal geen tijdsgebrek, geen mankement aan inspiratie en ook geen zwakke organisatie: niets van dit alles haalt mij uit mijn schrijvende regelmaat, en toch, toch pruttelt wederom de blogmachine...

Vandaag is 'nonkel Luc' overleden. Mijn schoonbroer is de zoveelste 'vijftiger' uit mijn naaste omgeving die het aardse strijdtoneel veel te vroeg moest verlaten. Enkele maanden geleden kreeg ik te horen dat hij voor de tweede keer in even zoveel jaren in de medicinale vuurlinie kwam te staan. Blijkbaar maakt de geneeskunde vorderingen, maar niet voor alles en iedereen evenveel. Het werd een heel ongelijke strijd die al snel beslecht werd. Luc kreeg niet veel tijd meer, en ook steeds minder mogelijkheden om ons nog te zeggen waar het allemaal op stond. Loslaten werd een zeer bepalend gegeven. En toch: bedankt Rosemie en Luc, omdat jullie ons de mogelijkheid hebben gegeven voor dat laatste bezoek. Het was een hard en pijnlijk, maar ook heel warm en zeer respectvol moment. Bedankt allebei.
Na het loslaten gaat het zoeken komen en het wezenloos verteren van het alleen zijn. De boosheid en de tristesse. Het niet meer weten hoe of waarom, het niet aanvaarden van de leegte, maar ook de pogingen om de draad weer op te nemen. Daarbij wens ik Rosemie, Britt en Jill alle sterkte toe. En koester vooral de herinneringen...

Marco Polo

Hautekiet-nostalgie...

Vandaag draait alles om 'de winter'. En om de herinneringen die we hebben aan ijsperiodes uit lang vervlogen tijden. Nu het na de sneeuwval snel is beginnen vriezen lijkt het weer even op de tijd van toen, de 'goeie' ouwe tijd, toen er nog echte winters waren en de sneeuw bleef liggen. Gisteren was er maar heel even een beetje winter, een aangekondigde sneeuwbui waar de strooidiensten met de grote middelen op zaten te wachten en toch krijgt dit gegeven buitensporig veel aandacht in de media. Komaan mannen, zo'n proper gelimiteerd winterprikje? Zelfs heer Hautekiet kon er niet over zwijgen in zijn ochtendprogramma op Radio 1. Hij draafde meteen door naar de winter van 1962-1963, dat het toen zo koud was, dat het wel twaalf weken lang bleef vriezen en of de luisteraar zich daar nog iets van herinnerde? Pure nostalgie. Heer Polo versleet toen zijn laatste lagere school-broek op de banken van het zesde leerjaar, bij de Broeders van Liefde in Essen. Zelf was ik de eerste leesplankjes toen al ontgroeid, maar aan het andere uiteinde van het schoolgebouw, bij broeder Berno in het eerste leerjaar ging het nog als volgt...

Dat waren nog eens tijden hé: 'aap-noot-mies' en vriezen dat de kasseien uit de straat kwamen. Vandaag de dag zou dat er helemaal anders uitzien: het zal vooral asfalt en beton zijn dat afbrokkelt en scheurt ten gevolge van de lage temperaturen en bij het leesplankje kan ik mij momenteel wel iets voorstellen wat op onderstaand voorbeeld lijkt...

Dankzij de wintervoorzet van Radio 1 kwamen er weer leuke dingen aan de oppervlakte drijven. Bedankt heer Hautekiet. Natuurlijk heeft Polo niet het geplande pad gevolgd en wellicht kom ik met de foute reacties, maar ook dàt zal mij worst wezen. Met de W van 'weide' of die van 'WiFi'...?

Marco Polo

Drie variaties op éénzelfde thema...

Deze keer hebben onze weermannen en -vrouwen gelijk gekregen: de sneeuwzone heeft ons vol geraakt vanuit het westen. Gisteren in de vooravond kwam het hele boeltje op gang in de kuststreek, trok over 'dé Vlaanders' en bereikte 't Stad zo rond een uur of tien. Een uurtje later, bij een laatste bevoorradingsgang vanuit mijn luie zetel richting koelkast, schoot ik los uit de pols onderstaande prent, als getuige van het winterspektakel in de achtertuin...

Toen ik tussen twee en drie mijn eerste sanitaire nachtwandeling maakte was de sneeuwvlaag gepasseerd en bleek de rust volledig weergekeerd. Half slapend heb ik de Canon ter hand genomen, en zie het resultaat: zo ligt (of is het toch licht?!!) de Polder hier 's nachts te blinken. Mooi hé!?

Onder het koele ochtendlicht geeft dat weer een heel andere impressie: een ongeschonden sneeuwvacht die het terrasgebeuren beheerst. Laat de natuur met haar meteorologische variaties maar even idyllisch liggen wezen in onze nabije omgeving. Voor een ontbijt in de tuin is het nu nog iets te vroeg...

Aan de voorkant van zijn casa steekt heer Polo de handen uit de sneeuwruimersmouwen en worden de toegang tot het huis, de oprit en het voetpad van hun polaire dekmantel ontdaan. De kou keert al snel weer, en dit zou ervoor kunnen zorgen dat we nog enkele dagen gaan genieten van een witwinters landschap. Qua timing had het beter gekund: dromen van een 'white Christmas' moeten we nu niet doen, maar de witte Iden van Januarius zijn alleszins een feit. En dat we daar op verschillende manieren naar kunnen kijken, dat hebt U ondertussen wel begrepen...

Marco Polo

De eerste sneeuw...

En toen viel er, voor het eerst in 2013, een héél klein beetje sneeuw in de Polder. Een belachelijk klein beetje zelfs, maar het was ineens ook zo koud geworden dat het minuscule pelleke een hele dag bleef liggen. Niet overal, maar op de terrastafel was het duidelijk te zien. Het leek wel of er 's nachts een wit tafelkleed over gespreid was.

Op zo'n moment hoort de tuinfakkel erbij. Nog even en de glühwein staat te pruttelen. Wie zin heeft mag komen aanschuiven! Als ik de plaatselijke weerorakels mag geloven dan ligt er hier morgenvroeg zo'n 10 centimeter. Alles en iedereen is gewaarschuwd, strooidiensten paraat, files in de aanslag. Met zo'n 'pak' sneeuw ligt heel Belgarije plat en minstens 24 uur op apegapen. Aan hen die er door moeten wens ik veel geluk, sterkte en geduld toe. Morgen meer... sneeuw??!

Marco Polo

Elf zonnebankjes...

We hebben er deze keer lang op moeten wachten. Van eind vorig jaar al, of was het al van een eind 'in' vorig jaar? Na regen, druilregen, een dik grijs wolkendek, nog donkerder dagen, weer een periode van buien en natte vlagen met oostwaarts ijlende stapelwolken... kwam er gisterochtend, niet uit het oosten maar uit noordelijke richting, een brede horde schapenwolken aangedreven met daar tussendoor voorwaar een uitzicht op de verloren gewaande blauwe lucht. De winterzon liet na een uurtje opwarming alle wolken verdwijnen, en dus ging Uw dienaar voor het eerst sinds lang weer op stap in een zonovergoten Polder. Kletsnatte bodemtoestanden, maar met enige creativiteit en het nodige - gelukkig niet letterlijk - 'vallen en opstaan', dus eerder 'try and error'... vonden Polo & Pola de minst drassige passages doorheen het paarden- en runderengebied. Aan de paardedrollenstapels te zien gaat het nog steeds prima met de familie Kowalski. U hebt de groeten! Veel was er nog niet te beleven, maar op de bovenste balk van een toegangshek vond ik wel deze verschrompelde paddestoelvariant.

Onervaren natuurwandelaar die ik nog steeds ben, kan ik mij in de verste verte niks voorstellen bij hoe ik deze soort zou moeten benoemen. Laat staan dat ik deze spoordragers zou kunnen indelen bij een of andere boven- of ondersoort. "Over naar familie!" of "Ik neem een hulplijn." Of zal ik een 'joker' inzetten? Dan ga ik maar voor een zelfverzonnen 'hoe & waarom?': deze paddestoelen groeien op dood hout en liefst in de zon, vandaar hun rood gebronsde uitzicht én hun naam... die hebben ze niet gestolen: zonnebankjes!! Voor elfen die iets aan hun 'teint' willen doen, en daarna gaan uitrusten op hun eigen van oudsher bekende elfenbankjes.

Marco Polo

Turning pages...

Wat het pagina-draaien betreft, waarvan sprake in de vorige bijdrage, moet worden toegegeven dat ik daarmede geheel voorbedachtelijk  een open deur heb ingetrapt. De trouwe volgers van dit bloggeleuter weten ondertussen maar al te goed dat heer Polo zoniet verslaafd, dan toch zeer verhangen is aan het visueel consumeren van tekstueel gepresenteerde verhalen en verslagen. Lezen is mijn ding...!!! Om op genoegdoening gevende wijze aan die behoefte te kunnen voldoen beschikt Uw dienaar niet enkel over een bibliotheekkaart, maar wordt alhier bij regelmaat ook overgegaan tot de materiële aanschaf van één of meerdere boekwerken. Midden in de pakjestijd kwam er een Knack-boekenpakket in de aanbieding: de opvolger van wat vorig jaar een vierdelige hardcover verzameling was is nu een zesdelige paperback-serie geworden. Dit heeft mij al heel wat leesuren gekost, tijdens dewelke de pagina's inderdaad tegen een rekordtempo worden gedraaid. Beklijvende lectuur, geheel in de Scandinavische thrillertraditie. Soms is er politie bij betrokken, soms ook niet, maar steeds zijn het sterke verhalen die stijf staan van de spanning. Geheel toevallig, of geloven we daar niet in, geeft bovenstaande foto de voorlopige volgorde weer waarmee ik aan dit pakket begonnen ben. Eerst was er Schaamte - een eigenschap die de leden van onze koninklijke familie geheel onbekend is - en tussen de vele eindejaarsfeesten en etentjes door ben ik op zoek gegaan naar Het meisje onder de straat. Twee boeken met verhalen die mij bij momenten de adem hebben afgesneden. Nu gaat 'MØRD & DØDSLAG - box II' even aan de kant, en ga ik mij toeleggen op het gebruik van de hometrainer met het daarbijhorend bekijken van filmen en series. Vroeger kwam er ook wel eens een cyclocross of de eindfase van een of andere wielerklassieker aan te pas, maar aangezien ik voor de zoveelste keer mijn geloof in de wielersport verloren ben... Neen, dan nog liever een WK Darts of -Snooker, of een heruitzending van FC De Kampioenen!! Er leeft een sterk vermoeden in mij dat bij heer Polo de interesse voor 'la course à vélo' verdwenen is, en de wielerpagina dus definitief is omgedraaid.

Marco Polo

Turn the page...

Ik kan er niet omheen, ook ten huize Polo wordt mij de dwingende raad gegeven...

We moeten de 2012-pagina omdraaien, en definitief de 2013-weg opgaan. Of dat zoveel beter gaat worden is nog maar de vraag. Wel of niet, we zien het wel. Hopelijk vindt de verantwoordelijke minister zijn 5,6% FYRA-treinen terug die nooit zijn aangekomen. Verloren gereden tussen Brussel en Amsterdam? Of Europees afgeleid en al terug op het Italiaanse net, onder controle van een of andere maffia-clan? Heer Polo gaat vandaag zijn bijdrage leveren aan de grote ommekeer: op de nieuwjaarsreceptie van PITO valt meestal de nodige 'poeier' te rapen om het jaar krachtdadig in te zetten, en dus rep ik mij - zodra de omstandigheden het toelaten - Stabroekwaarts! Ik ga het kunnen gebruiken. Na een blik in de POP MUSIC WISDOM zeg ik U, samen met Bob Seger ...

HERE I AM ON THE ROAD AGAIN

THERE I AM UP ON THE STAGE

HERE I GO, PLAYIN' STAR AGAIN

THERE I GO: TURN THE PAGE

Marco Polo

Chers amis...

Beste vrienden, Chers amis
naar jaarlijkse gewoonte laat Uw dienaar er vandaag weer drie op U los. Voor elk wat wils: de royalisten onder ons doen het met drie koningen, de multi-culturelen met een trio allochtonen van divers pluimage en de bollebozen kiezen uiteraard voor een stelletje, al dan niet eigen-, wijzen...

Ook deze keer werden zij op fotografische wijze betrapt en digitaal vastgelegd toen zij op weg waren: komende uit het oosten, en met alle geweld op zoek naar hét kindeke.
"Waar is die verDuvelde ster nu toch?"
"Vooruit mannen, komaan... Nog efkes!"
"Vooruit, daar in het westen is er licht."
"Herders, is 't nog ver?"
"Volg uwe gps, hé slimmeke!"
"Daar, bij de Melkerij in 't Peerdsbos...daar is veel licht!"

Maar dat was gisteren: de winterwandeling met Peter'Pjottr'Pignans. Met de nodige spirituele bevoorrading onderweg en een duister einde over de grote lanen van het Brasschaatse Park. Dat was een overbruggingsactiviteit tussen de basketbaltopper van vandaag met Gembo-Kabo en een inspirerende winterstage bij 'den Esbac', de ploeg waar het voor mij allemaal begonnen is in de wereld van de ketsenbal. En de avonden, de avonden... neen niet die van Reve, maar eentje met De Meyer's bij Luc en Rosemie en daags nadien na de basketbaluren bij broer en zus De Mondt in Essen, om tenslotte de driedaagse af te sluiten met de nachtelijke visite van een jonge blonde God, eergisteren in de Hobokense Polder. Meteen weet U dat heer Polo ook in 2013 zijn bezigheden zal hebben, en dat de uitvluchten voor een tussentijdse blogstilte nog ruim voorhanden zijn.

... à la berline postiljon
Van chers amis tot in de knie, wij zijn drie koningskinderen.
Sa pater trek naar Vendelo, van chers amis.

Marco Polo

Let's go for it...

We gaan elkaar weer nodig hebben, net als al die voorgaande jaren. En misschien in 2013 nog net dat ietsie-pietsie beetje meer. Laten we er dan maar voor gaan, met veel respect voor elkaar en - zoals een van de Polo-volgers het opvallend verwoordde, met de wind vanachter...!

Beste wensen en een dikke kus voor U allen,

Marco Polo