Op en naast de boekenplank...

Het is alweer een tijd geleden dat ik U nog liet delen in mijn leeservaringen, U inlichtte betreffende de bijhorende werken die ondertussen het nachtkastje aan mijn slaapstede sierden. Om een en ander in te halen begin ik alvast met de knappe debuutroman van John Verdon. John "wie"? Die van de Gorges...? Had er zelf ook geen idee van en al evenmin van het bestaan van het boek. Als bij toeval ontdekt tussen het leesvoer van vrouw en jongste dochter en door beide met positieve commentaren aan de man/papa gebracht. Lezen dus. Eindelijk nog eens fictie. Het tussendoortje werd een fel gesmaakt en spannend politieverhaal. 658.... Zegt het U iets? 'Ik weet wat jij denkt': een meer dan behoorlijke vertaling van Think a Number uit 2010. Aanrader voor wie houdt van een beklijvende crime story.

En dan maar weer de biografische toer op. Het boek waarvan reeds sprake in de vorige bijdrage: OPEN van en door André Agassi/Ėgessie. Mij wederom aangereikt door 'ons klein'. Zelfgeschreven?
Alleszins in de ik-vorm. Het verhaal van de kleine jongen die gedwongen wordt om voor het grote tennisgeld te gaan. Die zich alleen nog maar op rebelse manier kan uiten en dan toch een entourage gaat opbouwen die hem helpt te overleven. Ik ben er nog niet door, maar lang duurt dat zeker niet meer. Toeval of niet: op 29 april lees ik op pagina 145 over zijn zestiende verjaardag... op 29 april 1986. Wil dus zeggen dat hij vandaag 45 wordt. Happy Birthday Champ!!!

Komt er een 'geknipt' vaderdagcadeau van de kinderen: Herman & Herman. Van Veen & Selleslags: het fotoboek van veertig jaren op de planken, achter de scene, op weg van en naar de optredens en hier en daar een blik op een doordeweekse dag...

Mooi hoor. Heel erg bedankt voor de lieve attentie. Daar kan ik van genieten: van de foto's én de Van Veense bindteksten. Deze gaat van het bijzettafeltje in de zitkamer naar het nachtkastje, en de weg terug. Heerlijk kijken, lezen, herbeleven, dag- en bijna nachtdromen...

Marco Polo

Een nieuwe plek in Amsterdam...

We zijn net een weekend wezen helpen bij een verhuis van Noord naar IJburg. Annex wat klusjes klaren op de ouwe en vooral de nieuwe stek. In die paar dagen is m'n taalgebruik weer danig op de proef gesteld. Heerlijke uitdaging. Zo wilde ik tijdens de lunchpauze iets vertellen over een boek wat ik nu aan 't lezen ben: OPEN van Andre Agassi. 

Ik zei dus in het Vlaams: André Agàssi. 

Geen kat, laat staan een Hollands medemens,  die wist waar het om ging. "???" was het enige wat aanvankelijk als repliek mijn kant uitkwam. Tot een van de jongens insprong als vrije vertaler en zijn landgenoten vertelde dat ik Ėgessie bedoelde. André Ėgessie, de tennisspeler. O ja, die... Fantastisch toch: zo dichtbij en zo verschillend.

Wat ook heel verschillend is, maar dat wist U al, en wij ook, is de beleving van nationale gebeurtenissen en festiviteiten. Na vele tientallen Koninginnedagen werd gisteren in Nederland pas voor de tweede keer Koningsdag gevierd. Daarin zijn ze niet te evenaren, laat staan te kloppen. Een duizend-woorden-prent om weer te geven wat zoiets teweegbrengt op de Amsterdamse grachten. 

Op de nieuwe voorstedelijke eilanden verlopen de festiviteiten heel wat rustiger. Wij waren er om het kersverse IJburger koningskoppel te vieren en alle geluk toe te wensen in hun nieuwe woonst.

Water, lucht, rust en ruimte

IJburg of all places...
En nu ben ik terug thuis: blij dat we een beetje konden helpen, hopelijk niet teveel in de weg hebben gelopen en heer Polo behoorlijk uitgeteld en aan recuperatie toe. Maar dat lukt wel.

Marco Polo

The 'Hallerbos' revisited...

Gisteren trok ik na een paar dagen twijfelen toch weer in alle vroegte naar het Hallerbos. De plaats waar een overvloed aan paarse hyacinten veel florissant fotografenvolk verzamelen doet blazen op het hoogtepunt van de bloeiperiode. Meestal eind april, begin mei. Vorig jaar stond ik er een eerste keer.  Exact vijf kalenderiaanse dagen vroeger dan nu. Was het een tikkeltje warmer geweest, had het te maken met de late Pasen van toen of is het gewoon een verwaarloosbaar detail? Houdt U het maar bij dat laatste en bij heer Polo's hang naar trivialiteiten om zijn blogscore in te vullen. Was het vorig jaar een ontdekking, dan kwam nu de bevestiging: het is absoluut de moeite waard! Na wat wikken en wegen koos ik opnieuw voor een ochtendlijk bezoek, en liefst nog vroeger om hier of daar wat eerste zonnestralen op de bloemenpracht te vangen. Maar dat was buiten het Belgische woon-werk- en transportverkeer gerekend. En de daaruit voortvloeiende problemen: files met stilstaand tot stapvoets verkeer zodat de opkomende zon reeds in de buurt van Mechelen over mijn linker schouder  kwam schijnen. Foert, ik rij... ik schuif gewoon verder aan en zie wel wat er van komt. Er kwam mist van op de Brusselse grote ring en iets verder zelfs veel grijze lucht. Tijdens de laatste kilometers naar het bos toe hingen er dichte nevelen over het land. Dan maar de mist in. De opklaringen lieten niet al te lang op zich wachten. Kijkt U even mee wat dat heeft opgeleverd.

Nevels op het eind van het pad...

'Kers'verse beukenblaadjes...

Paarse weelde met frisgroene accenten...

Zacht glooiend paarse hellingen... 

Het bloemetje waar het allemaal om draait!

Dit is een snelle selectie. Er is nog veel werk aan de winkel. Ook wil ik vergelijken met de buit van vorig jaar. En voor 2016 staat er al een strak plan in de steigers: om verkeersproblemen te vermijden gaan Polo en Pola volgend jaar een driedaagse boeken in een of ander Hallers hotelletje of B & B. Dat biedt alvast de tijd en de mogelijkheid om een reeks wandelingen te maken langsheen het Tranendal en aldus dat schitterende stukje natuurpracht onder diverse lichtomstandigheden in beeld te brengen. Beetje fanatiek geworden? Beetje misschien, maar niet helemaal. Volgens plan gaan ook de fietsen mee om tussendoor de iets wijdere omgeving te kunnen verkennen: 

het land van Witse...

Marco Polo 

Geflaterd en dus... Gebuisd!!!

Vandaag een stukje Sporza op de hometrainer. Eerder deze week reed ik al de eindfase van de Brabantse Pijl mee op het indoor vervangingsapparaat, en nu was het de beurt aan de Amstel Gold Race. Telkens een uurtje mee in het wiel van de winnaars. Twee keer de BMC-ploeg van Philippe Gilbert in de voorste gelederen. In Brabant speelde een onbekende helper de eerste viool. Hij was (te) vroeg weg, bleef lang voorop en als enige uit de greep van een aanstormend peloton. Ben Hermans scoorde voor BMC en pikte verdiend een overwinning mee. 'Zilbert' plaatste zich op het einde in de rol van helper en gunde zijn ploegmaat die tweederangs bloemen. Hoewel...

In de Limburgse heuvelzones werd de ploegtactiek dan weer heel rigoureus op de enige echte kopman afgesteld. Phil zou en moest absoluut winnen. Het scenario stond vast. Ook toen de veel te loyale Greg Van Aevermaet voor diezelfde ploeg in een gunstige ontsnapping zat mocht hij zijn kans niet gaan en werd de terugkeer van het grote opperhoofd ingedekt en voorbereid.  Bij de grote ontknoping op de laatste helling (vierde keer Cauberg!!!) schoot Zilbert tekort, zat Hermans te rap dood en kwam Van Avermaet te snel in de wind. Wereldkampioen Kwiatkowski wint voor Valverde en Matthews. Weer een gemiste kans.

Kon Zilbert zich eerder deze week nog verstoppen achter de ploegbelangen, dan eiste hij die nu volledig voor zichzelf op maar buisde met klank. Geholpen door verkeerd genomen tactische beslissingen van de ploegleiding kan hij zich toch andermaal in de luwte houden. Het zal wel onder de noemer voorbereiding op de 'voorbereiding van' vallen zeker...
Wuyts en De Cauwer kunnen er anders ook iets van: sinds vandaag staat elke actie in de koers te boek als een sterke, straffe, knappe, goed doordachte ... 'M O V E' !! Te dicht bij hun Nederlandse collega-commentatoren gezeten zeker? Stop ermee mannen, dat trekt toch op niks. De koers zou aaneen hangen van straffe moves. Laat me niet lachen: ze moeten gewoon wat harder fietsen op het juiste moment...

Marco Polo

Nobele (on)bekenden...

De warrige waanzin waarmee ik de vorige post heb afgesloten mag U nu vergeten. Een mens moet zich af en toe eens laten gaan, dat kan geen kwaad. Maar daarna de boel weer op de rails krijgen is en blijft nog steeds de bedoeling. De hometrainer-routine en het bijhorende video/dvd-ritueel blijken van onschatbare waarde in de zoektocht naar balans tussen lichaam en geest. En dus is het weder oppikken van de homeo-draad een niet te onderschatten element in Polo's dagdagelijkse zoektocht naar evenwicht en overleving. Voilà, tot zover de verantwoording van een zoveelste ommezwaai in het blogprotocol. Mijn wederopstanding verliep deze keer middels een zesdelige reeks over WO II: Apocalyps. Zes uren waanzin. Finaal onthoud ik één klein zinnetje uit de laatste minuut: "Vijftig miljoen doden.. " Bij het bekijken van de reeks zag ik tijdens het pedaleren evenveel individuele drama's. En nog heeft de mensheid er blijkbaar weinig van opgestoken. Waar houden we ons toch mee bezig?

Ondertussen heeft de lente ook volop haar intrede gedaan. Heer Polo moet zich reppen wil hij deze keer de magnolia-boot niet missen. Is het de poldergrond, de blootstelling aan de wind of zijn het de toch nog sterk wisselende voorjaarstemperaturen? Langer dan een paar dagen houden de knappe bloesems het nooit uit in mijn achtertuin. De aftakeling komt snel, en al meerdere keren was Marco P te laat om er een deftige foto van te maken. Daarom nog snel deze met wat licht van de ondergaande zon...

Wat sport en aanverwanten betreft heb ik deze keer twee in mijn oog springende gegevens:
1. De voetbal play-offs in de Belgische Jupiler League gaan de goeie kant uit. De zogenaamde en dus meestal zelfverklaarde maar om tactische redenen even zo vaak genegationeerde topploegen beginnen het zo stilaan bruin in de broek te doen. De eerst geplaatsten Brugge, Anderlecht en Gent verliezen alledrie op de tweede speeldag. Nog een paar rondjes verder, en alles is te herdoen. Eindelijk nog eens iets leuks te beleven en spanning troef. Alleen: daar kunnen die 'top'clubs, hun overgestresseerde trainers en de opgefokte supportersvakken blijkbaar niet zo goed mee leven. Frustratie alom...
2. Dan was er vorig weekend ook Parijs-Roubaix, de helletocht door Noord-Frankrijk. Blijkbaar een spannende koers, maar redelijk voorspelbaar. Wielrennen komt steeds dichter in de buurt van voetbal:  ze rijden met z'n allen om het snelst over een parcours van twee- tot driehonderd kilometer en finaal komt er een Duitser eerst over de aankomstlijn. Deutsche Grundlichkeit!
Wat ik in de hele journalistieke heisa wel met de nodige traagzaamheid en in alle rust tot mij mocht nemen waren de reacties op en gevolgen van het slagboom-incident. Meer dan de helft van het peloton negeerde een geautomatiseerd stopsignaal én slagbomen voor een aanstormende TGV. Snel even tussen de 'barelen' slalommen dachten de coureurs. En de verantwoordelijken keken de andere kant op. Geen overtreding, geen sancties, alleen even wachten op de rest van de groep.

De meest schijnheilige reactie kwam dan nog van de Franse spoorwegen zelf: die dienden een klacht in tegen 'onbekenden'!! HD televisiebeelden met voor- en achteraanzicht van het gebeuren, opnames vanuit de helikopter, renners in zeer herkenbare ploeguitrusting en bovendien tweevoudig gerugnummerd in groot formaat. Dat zijn inderdaad allemaal onbekenden, hé!!

Om af te sluiten het definitieve afscheid van twee bekende aardkloot-genoten.

Günter Grass

Percy Sledge

Hebben ieder op hun manier een stempel gedrukt op de voorbije decennia. En nu maar hopen dat de laatste witte neushoorn het wel overleeft en zich nog tijdig weet voort te planten.
When a man loves a woman...

Het moeten niet steeds voetballers en/of politici zijn die dag en nacht geëscorteerd worden en onder constante bewaking staan van een ploeg bodyguards...

Marco Polo

Pa-pa radox...

Eerst de heren Cleese, Palin en andere 'Brian' Chapman's. Daarna de homeodraad terug opgepikt, dat geeft een boost. Vandaag en gisteren met zowaar zomers weer de tuin in. En zo raakt een mens wederom op het goede spoor. Op dat spoor kwam ik 't Stad van vroeger tegen, een aangenaam leesbaar en warm aan te bevelen boek van stadsgids en beroepsAntwerpenaar Tanguy Ottomer.

Echt iets voor wie houdt van de 'koekenstad'. U komt meteen ook aan de weet waarom Antwerpen die bijnaam kreeg. Een boek dat ik cadeau kreeg met nieuwjaar van mijn petekind Charlotte.
Neen, niet de Charlotte uit Raf Walschaerts' Jongen Toch! Zij die op eigen vraag alsnog in het verhaal geschreven werd en de boel nog een scherpe draai gaf ook. Die viervoudige herinnering bracht mij vorige nacht op een idee. Niet dat ik nog zo laat op stap was, neen gewoon een sanitaire slaaponderbreking. U weet wel: de leeftijd. Het is natuurlijk te laat, wegens einde van de voorstellingenreeks. Maar stel nu...

"En ik Raf?" dacht ik vanop stoel LJ25 in CC De Fabriek van Sint Lievens Houtem. "Zou je voor mij ook niet een plekje in je vertelling kunnen reserveren?" Een cameo die net 9 seconden tekst en 3 seconden stilte in beslag neemt. Mag evengoed omgekeerd. Misschien zelfs liever zo. Het zou ook helemaal op het einde kunnen. In een soort appendix. Of net ervoor: in de epi-piloog. Ik kan als ex-collega van je vader nog achter jou aan het tuinpad op komen lopen. Charlotte, die zou het nu zelf niet meer weten. Zo van: "Wat komt die hier nog doen, Raf? Dat maakt de zaak er niet eenvoudiger op." Mijn tekst mag zich beperken tot wat onverstaanbaar gemompel. En dan het licht uit.
Een pa-pa-radoxaal einde van een hoogst intrigerend optreden.
Te lang in de zon gezeten...??

Marco Polo

Vijgen...

't Is makkelijk tellen deze keer: vorig bericht op één, en vandaag is het zeven. Allebei april. Een week geleden, dus?! Nog geen ramp natuurlijk, maar er heeft al meer regelmaat op deze blog gezeten. Zwak moment? Nog maar eens. Dat griepje heeft dus meer impact gehad op de ouwe Polo dan hij wil toegeven. Een mens gaat er soms wat licht overheen, maar als de klap stevig aankomt is er geen ontkomen aan. Twee weken aan de kant, en dan steken blijkbaar meerdere zwakheden tegelijk de kop op. Rug en nek en schouders en heup en in 't kopje niet helemaal helder en... wat kan er zo nogal fout gaan in een overjaarse constructie? We gaan er niet te zwaar meer aan tillen, beterschap is op komst. Het ergste leed lijkt geleden en als het zonnetje nu nog wat mee wil. Ik heb dus gewacht tot na Pasen om mijn volgende blog te lossen.
Een kort overzicht...

De eieren zijn gelegd, de kemels geschoten en de hazen hebben het op een lopen gezet. Van alle kanten voelen we de grote goesting opkomen. We beginnen eraan. De lentekriebels moeten er nu eindelijk maar eens werk van maken. Die komen voor Stief Stee Vaert een week te laat. Hij had allicht wat gehad aan een straaltje zonneschijn en wat warmte op zijn nek. Hoewel, hij had zich natuurlijk veel meer en/of teveel op zijn nek gehaald. Maar toch. Er is heel wat te doen om het hoe en waarom. En het fijne zullen we er nooit helemaal van weten. Als we dat al zouden willen. De wijze van berichtgeving er omtrent staat zeker ter discussie, maar op een manier waardoor maar al te snel en gretig de spots van het ware gebeuren worden weggedraaid. Er is veel meer aan de hand natuurlijk, maar niet voor publicatie. Een ander scenario, maar het voert mij in analogie onweerstaanbaar terug naar de affaire André Cools. Of zou dat maar een gedacht zijn? Voor de enen was het de aanleiding tot een zware journalistieke afrekening, terwijl anderen dan weer handen te kort komen om hem in ware aanbidding op weg te dragen. Enfin, daar is een mens verdronken. En da's nooit fijn.

De hele godganse semana santa is deze keer onopgemerkt aan mijn blogistiek oog voorbij gegaan. Witte donderdag noch goede vrijdag zijn in staat gebleken een zuchtje leven in dat schriele geestesvogeltje van mij te blazen. Zelfs uit 'Vlaanderens mooiste' viel op de pasquale hoogdag zelve enkel een licht verdovend slaapeffect te puren. Maar dan, laat op de paasmaandagse avond waren zij daar...

Als de allerbeste 'vijgen ná...' De voltallige bende van Monty Python in The Life of Brian.  Inderdaad, voor de zoveelste keer. Een film uit 1979, een heerlijke persiflage waar menige zuurpruim zijn kiezen op heeft stuk geknarst maar die nog steeds even actu- als univers-eel is. Absolute top. Kwam net op tijd om den deze boven water te halen...

Marco Polo

Zonder woorden...

Marco Polo