Van alle putten vis...

Niets is wat het lijkt, en al helemaal niet wat het in werkelijkheid is. In het hoofd van heer Polo, net als in dat van menig medemens en dus mogelijks ook in het Uwe, nemen interpretaties van situaties en overwegingen omtrent ontwikkelingen bij regelmaat de bovenhand op de loutere constatatie van de realiteit en verdrijven aldus de feitelijke registratie der gebeurtenissen naar het cerebrale achterplan. Zo zag ik bij het opstarten van deze publicatie op mijn blogger-dashboard dat het hier om de 1207de bijdrage zou gaan. 1207: zit U met een vraag of een probleem dat dringend dan wel dwingend om een antwoord  schreeuwt dan kunt U telefonisch terecht bij de inlichtingen, bij 1207. Meteen het signaal voor mij dat wat hier aan de man/vrouw wordt gebracht minstens het vermelden waard dient te zijn en liefst ook nog een zekere mate van probleemoplossend vermogen in zich moet dragen. Soit, het was zomaar een ingeving die mij overviel en een aanvoelen dat mij richting priemgetallen deed kijken. 1207... het zou wel eens kunnen, niet? Niet dus: op uiterst gemakzuchtige wijze heeft heer Polo zich tot de Google-truuk verlaagd en aldus 'ontdekt' dat dit mooie getal toch deelbaar is door anderen dan zichzelf en één. Kijk eens aan: deelbaar door 17 en 71, en dat zijn wel twee, zelfs onderling gespiegelde priemgetallen. En dus is 17 maal 71 gelijk aan 1207. Kan het nog mooier: eigenlijk geen priemgetal, maar in zijn onderdelen wel helemaal. Heerlijk triviaal geleuter om te beginnen en een nazomerse septemberochtend met webcommunicatie in te vullen. Getrouw aan mijn huidige bloginhoudelijke interesses en de daaraan gelinkte én vertrouwde verslaggeversstijl zal het andermaal een precipitaat(!) zijn van mijn dagelijkse besognes. Ook nu was de week wederom goedgevuld. Het begon met de 'lazy Sunday'-recuperatiedag na een adembenemende alumni '40' reünie in Leuven. Daarna volgden het bezoek van Simon & Marianne '33', de derde etappe in de coSta-fotografie-saga, een mannendag  met W&W Swevers in Holsbeek en een avond 'en petit comité' met de college '69-externen en partners. Sta mij toe het nog maar eens 'à la daguerrienne', op de wijze van Daguerre, te doen: een fotootje zus, een prentje zo, een afdruk van hier en een projectie aldaar en met een absoluut minimum aan verbale informatie...

 Noblesse oblige: ik begin met onze Nederlandse vrienden uit Sliedrecht, Marianne en Simon. Al 33 jaren amicaal en met een gevoel van nooit weggeweest. Met dank aan die plank op de Côte d'Argent...

We trokken naar Leuven en gidsten hen langs een willekeurige serie bezienswaardigheden. Reeds na enkele meters over de botte kasseien van het Groot Begijnhof stuitte ik op een memorabele plek uit mijn prille studentenjaren: achter deze, nu blauwe toen eerder grauwe, deur heeft Jan Decleir een deel van zijn werk gedaan in De Loteling en Marieke van Leeuwen besprongen en bereden. Een filmische scheve schaats die vooral hem heel wat bekendheid heeft verschaft en in het filmverhaal veel jeuk in de broek en ontstoken ogen.

Ter compensatie dan maar een beeld van de kruisweg in de Sint-Jan-de-Doperkerk, daar vlak tegenover. Veertien keer Jan Poot. Mooi.

 

Op de Oude Markt loop ik Joshua tegen het sportieve lijf: een oudleerling die ons zag voorbij lopen, mij herkende en zich niet verscholen hield tussen al zijn opstartende collega's maar heel spontaan een babbel kwam doen. Leuke ervaring. Het ga je goed, Josh' en alle succes in de verdere studies geneeskunde. Mijn rechterheup mag jij binnen een paar jaar wel eens onder handen nemen.  Beloofd.

En dan dat mooie stadhuis: fenomenaal!
Misschien is dit wel het moment om over te schakelen naar de coSta. Niet de Blanca, noch de Dorada of die Del Sol maar die aan het Sint Andriesplein in Antwerpen. Daar werd de derde inderdaad een goede keer: eerste poging tot straatreportage met daarbovenop enkele knappe tips en tricks vanwege de lesgever.

 In beeld: Matthijs, onze docent, met Nicky en Marie in actie. Hij had ons net de inzoomtruuk verklapt, en wij als de wiedeweerga aan de slag. Een techniek die te gepasten tijde zijn effect niet zal missen.
Maar dan is het nu de hoogste tijd voor mijn W&W-dag. In mijn herinnering is een pedagogische studiedag  voor leerkrachten meestal een opgave die de ene keer al minder onaangenaam verloopt dan de andere. Nu was het mijn beurt om ook eens de andere kant van de medaille de zien en beter nog: te beleven. Zalig, zo'n mannendag! Witse verrast mij met een piratentekening. Jan Hoet zal er zijn bezigheid mee hebben om dit kunstwerk te plaatsen en te interpreteren. Ga je gang, Jan. Ik luister.

 Maar ook naar buiten, waar de vogeltjes fluiten en waar het lijkt of Christo langs de beukendreef is gepasseerd. Wat een sfeer, wat een zicht...

En wat een gekke kiekens. Super!!!

Vandaag ben ik dus exact een week verder dan toen ik 1206 postte. Het was de voorbije zeven dagen, zoals men hier en daar te lande pleegt te zeggen: "Van alle putten vis...."
Dat de vangst goed was hebt U samen met mij en middels de bovenstaand gepubliceerde prenten voor en door Uzelf kunnen vaststellen. De possibiliteit existeert dat het er bij een volgende gelegenheid wat beperkter en dus bescheidener aan toe zal gaan. Maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen...

Marco Polo

Vogels voeren aan de CoSta Nostra...

Van weekend naar weekend, maar anders dan vroeger nu zónder werken er tussendoor. Gewoon herstellen, recupereren, batterijen opladen en een beetje klussen en hobby'en: zo zien mijn midweeks er tegenwoordig uit. Meer moet dat toch niet zijn. Na onze Brugse Metten van vorige week werd het voorbije weekend vrijdagochtend alsnog ingezet met het uitwerken van de thuisopdrachten die ik gekregen had in de cursus fotografie bij CoSta.

'Cursus' slaat daar op openstaan om vorderingen te maken bij dingen die je graag doet en er plezier aan beleven. Relaxed mode. No stress. En toch, en toch: als je zelf wil en je de geboden vrijheid en ruimte goed gebruikt dan kan er heel wat. Matthijs, de lesgever/begeleider slaagt er wonderwel in om creativiteit los te maken en gedrevenheid aan te zwengelen. Zijn aanpak werkt, zeker bij ondergetekende. Ik heb er momenteel twee avonden opzitten en het smaakt naar veel meer. Ik kan met moeite wachten om mijn 'huiswerk' te maken en doe er met plezier een tweede en derde versie bovenop. Jazeker, Uw dienaar geniet ervan en leert veel bij. Op alle vlakken. Binnenkort pleeg ik alhier wellicht af en toe een lichtdrukmaal om U een indruk te geven van waar we zoal mee bezig zijn. Voor mijn hooggeëerd publiek, de welgekende lezers, -innen en -essen een gelegenheid om te zien of Uw bloggende onderdaan vorderingen maakt óf dat hij alsnog een paar tandjes moet bijsteken op fotografisch en ander prentmatig niveau.
Verder ben ik, omdat de boog niet altijd en indien af en toe wél dan toch niet te erg gespannen kan staan, vrijdagavond 'naar de cinéma' gegaan. Correctie: gereden. Met het openbaar vervoer. Bus 13. Naar de UGC Antwerpen. Blue Jasmine: een Woody Allen-product waarin hij zich weer lekker laat gaan in karaktertekeningen en de beslommeringen des levens, de ene al wat alledaagser dan de andere, op zo'n treffende manier ten tonele voert.

Met dank aan Bea M. voor de gouden tip, en aan Cate Blanchett voor de magistrale vertolking. Toch gek dat we niet méér naar de bioscoop gaan. Te druk? Geen tijd? Geen idee.
En zo liep de zomer teneinde en werd het zaterdag, 21 september, begon de herfst en werd Leonard Cohen 79 jaar. "Happy birthday Mister Cohen, and thank you so much for the music and the lyrics!" Er ligt al langer een biografie over jou te wachten op de stapel 'nog te lezen' boeken, en net deze week ben ik eraan begonnen. Ferme 'knoeft' die op een zwierige manier geschreven is, zonder veel poeha maar voorzien van een vlotte verhaallijn die de lezer/Cohen-fan stevig in de ban houdt en waarover later meer.

Als ik mij neerzet om een hoofd- of ander stuk in het boek te lezen zorg ik ervoor dat jouw muziek op de achtergrond door het huis klinkt. En dan voel ik mij terug twintig, herbeleef momenten van toen de vinyl 33'ers op mijn kot draaiden, of toen ik veertig was en de geremasterde cd'tjes in huis kwamen, of nog later wanneer ik als een knorrige vijftiger tijdens lange autoritten jouw muziekcassetjes 'grijs' draaide.

Is er een mooiere aanloop te verzinnen dan deze onvoldragen muzische overwegingen om aan te kondigen dat het overgrote deel van deze eerste herfstdag gewijd was aan een héérlijke reünie: sportkot '73 blies verzamelen. Van oost en west waren ze weer gekomen, uit Brabant en Antwerpen, terwijl die uit dé Limburg net als bij vorige gelegenheden de kroon spanden en de beste en ruimste vertegenwoordiging konden voorleggen. De strafste qua procentuele aanwezigheid waren echter de dames van de Schapenstraat, rue des Moutons, ik doe een gok: nummer 119,  die toen al  een niet te evenaren reputatie met zich meezeulden en ook nu weer meerdere hoofdvogels hebben afgeschoten. Daarover geef ik binnen vijf jaar en na de volgende grote reünie 'misschien' meer details. Samen met een veertigtal 'laatste Mohicanen' stonden we even stil bij het feit dat onze knoken 40 jaar ouder zijn geworden, onze spieren en gewrichten 40 jaar strammer en dat er op onze harten na diezelfde 40 jaren hier en daar wat sleet begint te komen. De vaststellingen zijn gedaan maar even zo goed de conclusies getrokken: we kijken tevreden terug op wat tijdens en na die memorabele periode onder de vleugels van onze Alma Mater zoal gebeurd is en hebben gedronken op wat nog komen gaat. De volgende veertig!? Bedankt iedereen, heer Polo heeft er écht van genoten. En voor Viv', Vera en Erik: volgende keer doen we deel twee van het M-Museum, geven we de vogeltjes eten en drinken we er ene op het terras...

Marco Polo

Autumn days 'under construction'...

Het wordt de hoogste tijd dat ik mij nog eens aan het blogwerk zet. Zeker nu blijkt dat dit wel eens de laatste zomeraflevering van 2013 zou kunnen zijn, ook al omdat er van die zomer niet veel meer overschiet. We hebben uiteraard met volle teugen kunnen genieten van een lange zonnige periode met hemelse dagen en broeierige nachten, maar zoals het spreekwoord zegt blijven die mooie liedjes niet duren. Voor mij mocht de zomer van '13 nog wel even aanslepen, temeer aangezien men in de weerfabrieken alom reeds  fel aan de voorbereiding van de herfst is begonnen. Da's dan weer goed op tijd! In een paar etmalen werd er, zij het met enige terughoudendheid, toch vlot overgeschakeld van zomer- naar herfstmodus. Het vallend blad, wind en regen, van miezerige buien over druilerige wolkenvlagen tot pletsende neerslag. Alles kwam reeds aan bod. En dus dacht 'ons klein': "Da's de moment om mijn schup af te kuisen!" Ze pakte haar biezen en vertrok naar Kayseri (Turkije) om nog een seizoentje aan haar internationale basketbalcarrière toe te voegen. We wensen haar veel succes. Na de kennismaking en een korte training mocht ze zich al direct opmaken voor een eerste feestje,want op 13 september...

Geheel in de lokale stijl natuurlijk! We hadden niet anders verwacht, en als binnenkomer in een nieuw team zijn er slechtere situaties te verzinnen.
Wie minder geluk gehad heeft en niet zo'n goed gevoel overhoudt van het voorbije zomerweer is onderstaand heerschap. Of is het een zij? Er valt zelfs helemaal niks meer te voelen: tijdens de droogteperiode is deze rakker voor de hitte gaan schuilen in een belommerde bloempot achter het tuinhuis. Prima idee, ware het niet dat de aanhoudend hoge temperaturen sneller tot uitdrogingsverschijnselen leidden dan verwacht en dat dit prachtexemplaar dus in geen tijd zijn flexibiliteit en de daaraan gekoppelde springcapaciteit kwijt was. Gedaan met springen, en wachten op de bodem van de pot tot een of andere reddende engel zou passeren. Dat was uiteindelijk Heer Polo zelf, maar veel te laat. Totaal verdroogd en proper uitgehard zat het restant van deze puittepad mij aan te staren over de rand. Geen beweging meer, zelfs geen oogknip. En netjes in de houding, klaar voor de grote sprong...

Een sprong die, mocht hij alsnog zijn uitgevoerd, hem of haar midden tussen twee van mijn zomerse leeservaringen had laten terecht komen. Met de nodige aandacht en een Poloiaanse verbetenheid die eigen is aan Heer Marco heb ik mij door de spionage-perikelen rondom D-Day geworsteld. Een boek dat mijn aandacht trok tussen de aanbiedingen van het Knack-nummer waarmee ik mijn abonnement heb afgesloten. Reflexmatig gereageerd, gekocht en daarna heel plichtsgetrouw doorwrocht tot en met de laatste pagina.

Ik heb er al betere gelezen, en hoewel de recensies gewagen van 'lezen als een trein' en 'uitermate boeiend' heb ik daar zo mijn eigen gedacht over. Dan was de volgende van een heel ander allooi. Sterk geschreven, rauw maar zonder sensatie op te zoeken en met een prachtig uitgetekende karakterstudie als rode draad. Jonge Italianen die op missie zijn in Afganistan. Iets heel anders dan de titel doet vermoeden, hoewel: na 250 bladzijden komen we geregeld aardig dicht in de buurt...

En dan was er nog het voorbije weekend tijdens hetwelk 'De Bende van Jef' verzamelen had geblazen bij broer Roger in Brugge. Als aanloop, en om de file-problemen aan de Kennedytunnel, de E34 of andere snelwegen te vermijden waren Polo & Pola reeds vroeger op stap en maakten wij een ommetje langs Damme. Het regende toen nog niet, maar we hadden het weer ook niet echt mee. Toch is dit zicht op de Damse Vaart meer dan de moeite waard, en maak ik mij sterk dat deze prent het ver gaat schoppen in de TOP 12 van 2013.

Dat weekend was er dan weer één om in te kaderen. Wie op zoek is naar een goeie B&B kan ik alvast R&R aanraden. Voor meer details moet U persoonlijk langskomen, en dan heb ik het zeker óók over een gepocheerd eitje...

Marco Polo

Zomer op zijn laatste zeebenen...

Na de twee vorige epistels, die beiden ons recentelijk verblijf aan de Belgian Coast betroffen en respectievelijk aan de kunst en de kids aldaar gewijd waren, wil ik er zoals beloofd nog eentje aan toevoegen om aldus de Noordzee-trilogie 2013 van Marco Polo te completeren en af te ronden. Deze keer hadden we echt de ultieme momenten van de schoolgerelateerde zomervakantie uitgekozen om er met 'de gasten' op uit te trekken, en het was eraan te zien dat het seizoen op zijn laatste benen liep...

De meeuwen meeuwden af en toe nog statig en de golven golfden onophoudelijk naar het strand... maar die arrogante geelbekken hielden het eind augustus duidelijk voor bekeken en lieten Uw fotograaf bij regelmaat een poepje ruiken. Poseren was er niet meer bij, laat staan in superslow door het zwerk zeilen. Neen, als de portrettentrekker op de proppen kwam draaiden zij hun hielen en dribbelden met een hautaine blik over hun schouder gewoon een eind weg. Ze hadden er blijkbaar genoeg van en droomden al vooruit over herfststormen, een onder schuim bedolven branding en verlaten stranden. Het seizoen was goed geweest, evenzo voor de meeuwen, maar nu hoefde het niet meer...

 

Ook de strandvoetballertjes hadden het bijltje erbij neergelegd. Week in week uit hebben zij zich ingeleefd in de rol van Braziliaanse balgoochelaars op de stranden van Copa Cabana en Ipanema. Sjotten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, maar na negen lange weken is de bal versleten en zijn de Neymars, Ronaldos en Ronaldinhos terug naar het hinterland en de schoolbanken afgezakt. Het uitgerafelde restant van hun favoriete speeltuig is achtergelaten en valt ten prooi aan de golven. Hier is er definief afgefloten. Zelfs geen drie minuten extra-tijd...

De redders troepen samen tijdens hun laatste diensturen. Gele vlag, opletten, maar met z'n vijven voor één enkele zwemmadam... Beetje van het goede teveel? Ze hebben een hele zomer lang hun best gedaan om alles in goede zwembanen te leiden en ook voor hen mag het september worden. Mijn speciale dank gaat uit naar 'Wim' op het strand van Oostduinkerke. Bij navraag wist hij Witse ervan te overtuigen dat die goed op tijd moest vertrekken om 'over en weer' naar Engeland te zwemmen. Anders zou hij nooit voor donker terug zijn.

De kitesurfers van hun kant kennen dan weer geen grenzen, zij gaan gewoon door. Zomervakantie of niet, zij zullen in grote getale aanwezig blijven voor onze westkust. Daar is veel plaats, én veel wind. En de boei geeft de goede richting aan. Ook naar Engeland...?!

Op het staketsel van Nieuwpoort zijn de kruisnetten niet meer uitgehaald en staan de takelstangen  werkloos in het gelid. Gisteren nog een drukte van jewelste en geduldig wachten tot er een totebel vrijkwam, maar vandaag heerst er rust en discipline in de rij. Geen kat aan de reling, maar ja: die vissen dan ook niet met een kruisnet!

En dan zijn er de strandkabines. Die blijven nog enkele weken beschikbaar, maar staan er meestal leeg en verlaten bij. In De Panne staan ze er nog op hun zwarte spaakwielen, een beetje scheef af en toe en helemaal niet recht in de rij. De meeste gestreept in felle kleuren geschilderd, maar af en toe ook iets soberder. Wie herinnert zich nog de briefjes van honderd Belgische franken uit de jaren '90? De strandscene van Ensor op de achterkant: zo van de plage in De Panne geplukt. Maar ook einde seizoen, en zo loopt alles en iedereen op zijn laatste zeebenen...

Marco Polo

Alles KIDS aan de kust...

Mijn schuchtere, edoch kunstzinnig geformuleerde slotvraag aan het eind van de vorige bijdrage heeft geen resultaat opgeleverd. Geen enkele van mijn lezerinnen/-essen is zover gegaan dat zij, na het zichzelf te pronk stellen onder een hoogzomerse lichtinval, een opname van zo'n allicht zeer appetijtelijke pose heeft doorgestuurd naar Uw amechtig hopende en vol verwachting levende bloggeraar. Het is dus wéér niks geworden. Voor straf keren die weergoden hun huig naar de herfstwind en moeten we het na een zeer genietbare schoolstart al opnieuw stellen met de alledaags Belgische klimatologie: niet te warm en niet te koud, niet te droog en niet te nat en bovendien wat windvlagen, maar dan ook weer niet té. Bovendien korten de dagen en valt het duister ons steeds vroeger op de nek.  Wie zich geroepen voelt om daar iets aan te veranderen kan alsnog overwegen de gevraagde prenten door te sturen. Heer Polo én de geest van Louis-Paul zullen U eeuwig dankbaar zijn. Hoe dan ook was er de belofte om een verlengstuk te breien aan het vorige verslag, en als Polo iets belooft dan doet hij dat. Wanneer, dat is nog de vraag, maar deze keer hebben jullie geluk en wordt het geduld niet te lang op de proef gesteld.

Bij aankomst in Oostduinkerke gingen we met de kids vrijwel direct op pad om te controleren of de zee er nog was. Daar hadden we zo onze redenen voor: op het eind van de rit kwamen we langs de Polderweg, de Zandweg, de Duinweg, de Abdijweg... en tot onze grote ontsteltenis was de inrit van het park recht tegenover de Noordzeeweg. Als alles weg is, dan kunnen we beter eerst even checken of het wel de moeite is dat we blijven...

Oef... gelukkig was de zee er wel, en was het de daaropvolgende dagen meer dan de moeite waard! De eerste dag hielden we het bij een stevige wandeling, voeten in het water, richting staketsel van Nieuwpoort om reeds halverwege vast te stellen dat het goed was en tijd voor een eerste terrasje. Daags nadien was het Wout die, op muzikaal aanraden van Bart Peeters, heen en weer naar Engeland zwom en nog energie over had om zijn exploot met een fikse spurt richting strand af te ronden...

Witse van zijn kant deed er alles aan om de hongerigen te spijzen en kweet zich met verve van die zware taak: de garnaalvissers assisteren en een hele echte 'grijze' uit de branding slepen. Ge moet het toch maar kunnen hé...

 

Merci makker, dat hebt gij goed gedaan!
Natuurlijk wordt op het strand naar aloude gewoonte de strijd aangegaan met de getijden. De drie Sweverkes staken hun schoppen bij elkaar en werkten zich de pleuris om op tijd een stevig fort te bouwen dat als eerste het wassende water zou weerstaan. Samen aan de slag, beurtelings even uithijgen, weer overleggen, nog een extra dam bouwen, alles stevig aankloppen, niet opgeven...

En dan was daar de zee. Golf na golf kwam peuteren aan de grondvesten, spoelde de eerder opgeworpen  waterkering achteloos van de kaart. De kids gaven zich niet zomaar gewonnen: onder luid geschater en gekweel bleven ze hun best doen om de boel terug te versterken. Maar net als zovelen voor hen moesten zij na een tiental minuten in de Noordzee hun meerdere erkennen. 't Zal dan voor een volgende keer zijn, hé gasten...!

Gelukkig was er in onze bungalow een sauna, en konden de vermoeide strijders zich daar te rusten en te transpireren leggen. Heerlijk. Daarna fris afspoelen en dan slapen als een roos!

De volgende dag weer present en klaar om die vermaledijde golven te lijf te gaan, de duinen te bestijgen, het binnenzwembad te verkennen, een berg pannekoeken te verslinden en als een grote de confrontatie aan te gaan op de mini-golf. Dat zoiets zijn sporen achterlaat was te verwachten, maar is te verhelpen met de nodige nachtrust en af en toe een tussendoortje : onze kapitein geeft dan ook het goede voorbeeld met een powernap bij Hole 10...

Dit verhaal maakt deel uit van een drieluik over onze eindeseizoensweek aan de vaderlandse kust. Dat het zomerseizoen ten einde liep heeft heer Polo zelf kunnen vaststellen en dan maar meteen op de pixelsensor vastgelegd. Resultaten daarvan presenteer ik U bij een volgende gelegenheid.

Marco Polo

Kunst aan zee...

Eindelijk, na lang aarzelen van mijn kant en dito wachten Uwentwegens, eindelijk heb ik mij nog eens aan de eenentwintigeeuwse monnikentafel gezet, het ganzeklavier afgestofd, de pc-pen gescherpt en mij overgegeven aan de opwelling mijner zieleroerselen die na bijna twee weken blogstilte dringend aan een ontluchtingsmoment toe waren. Wat is er eigenlijk aan de hand? Wat staat er op het spel? Uit welke mouw zal de aap komen? Of zal het een wit, een blauw, dan wel een geel konijn zijn dat in de loop van deze publicatie zijn opwachting maakt? Ik zal er niet rouwig om zijn als mij links of rechts een hand wordt toegestoken bij het plaatsen van deze mededeling, want echt vlot loopt het niet na deze periode van uithuizigheid. Een week was er gezegd, en die hebben Pola & Polo doorgebracht aan zee: grondgebied Oostduinkerke, in het gezelschap van de drie kleinkinderen. Schitterende tijd gehad: flinke kinds waar je op een ontspannen manier mee kunt omgaan en die er ook voor zorgen dat iedereen geniet van zo'n week "samen weg zijn". Hemelse momenten en dus de zoveelste gelegenheid om deze blog ruimschoots van beeldmateriaal te voorzien. Sta mij echter toe het aanbod over enkele opeenvolgende afleveringen te spreiden: het geeft mij de gelegenheid om het semi-professioneel raaskallen weer mondTjesmaat op te bouwen, terwijl het U de onaangename gevolgen van een plotse overdosis Poloiaanse Mededelingen bespaart. Ik begeef mij nog even naar Grooveshark.com, alwaar ik naar Dire Straits navigeer, doorscroll naar On Every Street en kies voor "Album afspelen". Er zijn veel slechtere achtergrondsounds te verzinnen om een blogske te plegen. En dan nu, zoals gezegd: er terug tegenaan, en zoals beloofd: het konijn!!

Dit prachtexemplaar waakt over een parkeerrotonde op het einde van de Zandzeggelaan, in de luwte van de Oostduinkerkse duinengordel en vlak bij een héél rustig stuk 'plage'. Het stamt uit een van de voorbije driejaarlijkse Beaufort-kunstmanifestaties aan onze Belgische kustlijn, en is dus niet zomaar 'een konijn'! Juist: het is er een met een stamboek, hoewel...! Als ik er het Beaufort-boek op na sla, hetwelk zeer de moeite loont om eens aan te klikken, vind ik er geen gekleurde konijnen. Strange...
Maar laat dit slechts één facet zijn van wat er aan kunstzinnigheid te rapen valt langs de Noordzeekust. Zo stond ik een dag later, tijdens een uitwaaiwandeling langs de waterlijn, oog in oog met deze freule.

Een werk van Wim Galicia: Zeemeer Zeemin. Het kadert in een kleinschaliger project dat de gemeenten Koksijde en Oostduinkerke op artistieke wijze aan elkaar linkt: Getij-Dingen. Tegen de vijftien strandpalen op hun gemeenschappelijke waterlijn - die bij vloed kopje onder gaan en bij eb vrijwel helemaal boven water komen - werden evenveel kunstwerken bevestigd, die daarna aan het destructieve geweld van de Mare Frisicum worden overgeleverd en zolang zij eraan kunnen weerstaan te bewonderen blijven tijdens een pittige wandeling over het laagwaterstrand aldaar. Volgens mij is deze van de heer Galicia de laatste van de editie 2012. Sterk werk. Proficiat!
En dan staat er aan de andere kant, in Nieuwpoort, een fiere madam naar de zee en en het bijhorend staketsel te turen: Godin van de wind, van Antoon Luyckx. Minstens een wandelingske waard...

Of wat te zeggen van de zelfgemaakte 'kunst' van Joke? Een pracht van een bloemstuk, eigenhandig gefabriceerd op het strand, dat we met eenparigheid van stemmen té mooi vonden om nu al te verkopen. Zelfs niet voor honderd handvollen schelpjes...

 

 Als afsluiter zijn we de laatste dag van ons verblijf aan zee, hoe kan het ook anders, even het binnenland ingereden. Al was het maar om de terugweg naar de Hobokense Polder in te zetten. Zit daar een donkere deerne op haar knieën in het gras. Contactlens verloren...? Verstoppertje spelen...? In blote aanbidding...? Drie keer fout. Het betreft hier een topwerk van eigen bodem: La Caille/De Kwartel van George Grard die een plaats kreeg in een weiland voor Abdijhoeve Ten Bogaerde.
       

Op enkele duive-, meeuwe- of zijn het toch kwartelscheten na een proper werk. Hetzelfde kan gezegd worden van de Vrouw die naar de zon kijkt - op het centrale grasveld van dezelfde locatie - van ook weer dezelfde kunstenaar.

 

 Met het huidige zonnige weer hoop ik van mijn lezeressen/ -innen eerstdaags gelijkaardige prenten te mogen ontvangen. Laat U maar eens goed gaan meisjes. In naam van de kunst, aan zee en/of elders...

Marco Polo