De wereld...

Na de zoveelste sneeuwstorm over het oosten van de USA,
de wateroverlast op de Canarische eilanden, de extreme koude
in Mongolië, de aardbevingen op Haïti en in Japan en de modderstromen op Madeira zijn we nu aan de strafste van de laatste 50 jaar toe: een 8.8 earthquake vlak voor de kust van Chili. De eerste berichten zijn redelijk onsamenhangend, maar dat kennen we ondertussen al: pas over enkele dagen zal blijken wat de ware omvang van de ramp is...

In 1974 schreef Urbanus...


De wereld is om zeep
er gebeuren rare dingen rondom mij
Helemaal om zeep
en het laatste oordeel
kan niet ver meer zijn


Refrein en melodie schoten mij bij het horen van het ochtendnieuws spontaan te binnen. De rest van de tekst slaat dan weer op ridiculiteiten die opborrelden in het door sp(r)uiten aangetaste Pajottenlandse brein van de Heer Van Anus.
Te zot om los te lopen, maar het stroofke kon van Nostradamus zijn: redelijk visionair, als U het mij vraagt.

Hier te lande is de eerste voorjaarsstorm op komst: na de vroege regenbuien is er even "een stilte vóór..." opgetreden, maar nu wakkert de wind al aan en roffelen de vlagen over de polderdaken, inclusief het mijne. Ze gaan er straks in Kuurne-Brussel-Kuurne wel van weten: of ze rijden een wedstrijdrecord, of ze komen nooit aan...! Flecha profiteerde gisteren wel van de rugwind, ging er als een "speer" vandoor en won de Vlaamse opener van het wieler-wegseizoen. The SKY is the limit...

Marco Polo

End of February...

Vandaag rijd ik mijn laatste blogrit van de maand.
Geheel in de stijl van het Olympische snelschaatsen en alpine skiën is de druk dan groot en wil ik niet onderuit, noch uit, laat staan in de verkeerde bocht gaan. Van bochten dacht ik alles te weten na die memorabele 10.000 m van Sven Kramer, maar dat was zonder de heren slalomskiërs gerekend. Ik zag net een gedeelte van hun eerste run, en daarin kwamen er maar 20 van de 31 heelhuids en zonder gemiste poorten beneden.
Meteen was bij mij alle stress verdwenen, en zonder de minste faalangst zet ik mij aan het schrijven.
We hebben er dus de tweede maand van het jaar weeral bijna opzitten. Zelfs de wedde staat al op mijn bankrekening, dus... helemaal opzitten!! Meteen heb ik ook de eerste 20 bestralingen achter de rug: uitgerekend aan 5 eenheden per week en dat in een achtentwintigdaagse en dus niet geschrikkelde februarimaand van exact 4 weken! Nog 13 te gaan...
Niet gebonden door enige syndicale afspraak hoef ik mij niet aan een vijfdaagse "wat-dan-ook"-week te houden en dus kan ik mij in het opbouwen van een dieetondersteunend loopprogramma geheel naar eigen goeddunken en welbevinden laten gaan. Resultaat: in dezelfde februarimaand heb ik 24 "loopjes" gepleegd waarbij ik mijn hartritme en ademcapaciteit boven het gemiddelde joeg, en dit tot grote voldoening van de begeleidende diëtiste.
Tijdens de eerste 3 weken hield ik het tekens bij 5 km.
Daarna verdween de sneeuw en kregen we enkele zachte dagen.
Dus verlegde ik begin deze week de lat: 6km.
En dat valt 2 keer heel goed mee.
Dus doe ik er nog een beetje bij: vrijdag 6,5 km.
Om de loopweek af te ronden en als kleine test na één maand "trainen" had ik voor vandaag een rondje van 7,5 km uitgetekend. Probleemloos uitgelopen, en morgen een verdiende rustdag!
Volgende week start ik weer met enkele 5 km's, kwestie van niet te gaan zweven. Enige vorm van overbelasting is wel het laatste waar ik mezelf nu mee wil opzadelen.
Voorlopig ligt de lat hoog genoeg....

Marco Polo

Te kort door de bocht...

Er zijn er tijdens de voorbije dagen weer een heleboel behoorlijk kort door de bocht gegaan. Sven Kramer, de Nederlandse snelschaatsgod, reed een fantastisch sterke 10.000 m en was in Vancouver op weg naar een Olympisch record en bijhorende gouden medaille. Met nog een ronde of zeven/acht te rijden kreeg coach Kemkers een rare ingeving: "Als we nu maar eens meteen de kortste weg nemen? Het duurt hier al lang genoeg, en hij gaat toch winnen. Ik stuur Sven gelijk de binnenbocht in. Geen kip die erop let, geen haan die ernaar kraait. De rest hier weet toch niet waar het allemaal om gaat bij dat rondjes schaatsen. Die zijn al lang de tel kwijt..." Maar dat was buiten Mart Smeets gerekend: "Wat doet ie nou? Hij gaat in de verkeerde baan!! Kemkers stuurt hem de verkeerde baan in.
Wat een blunder..."
En dan hebben de anderen het natuurlijk ook in de smiezen, zelfs de baancommissarissen en scheidsrechters, en krijgt Kramers behalve een knappe recordtijd (die niet telt) ook DQ achter zijn naam: "Disqualified". Een DeeKuutje, in onvervalst Smeetsiaans proza. Gelukkig voor premier Balkenende was de Nederlandse regering daags voordien al gevallen over een ernstige zaak, anders had hij nog moeten aftreden om een schaatsrel die heel Nederland op z'n kop had gezet. Dat ware pas kort door de bocht geweest, maar dus net niet...

Uw dienaar zelve heeft er ook geen gras over laten groeien deze week. Na de eerdere aanschaf van een extra harddisk (LaCie 1T) heb ik mij op Aldi-woensdag een Medion Notebook Akoya aangeschaft. Leuke speeltjes! Natuurlijk gaat er nu heel wat van de vrijgekomen Scrabble-tijd naar de installatie van programma's en het ordenen van data allerhande. Om de boel wat leerrijk en spannend te houden staan er hier nu drie toestellen van een verschillende Windows-generatie: op mijn bureau een XP, bij La Pola een Vista en deze laatste is een Windows 7.
Ik stelde voor om meteen uit te kijken naar een Windows 8, maar dat vond La Pola dan weer "te kort door de bocht"...

Om af te sluiten nog dit:
gisteren is Anke uitgeroepen tot Sportvrouw van het Jaar 2009.

Van Hoboken weliswaar, maar wie het kleine niet eert is het grote niet weerd. En met een bocht heeft dit niks te maken...

Marco Polo

Grensverleggend...

Na drie dagen blogstilte als postuum eerbetoon aan Dirk voel ik de drang tot schrijven weer sterker dan ooit. De momenten rond zijn afscheid en vooral de Memorial in Diest hadden net als bij eerdere gelijkaardige gebeurtenissen een zwaar inhiberende uitwerking op mijn blogprestaties. De dingen die ik toen publiceerde kwamen er pas na veel moeite, hoewel de onderwerpen op zich die moeite meer dan waard zijn. De herdenkingsdag zelf en ook de dagen erna kreeg ik geen letter "gedraft" in enig conceptontwerp, en van een publicatie was er al helemaal geen sprake. Maar nu moet ik er weer vol tegenaan en schrijf ik hier een en ander van mij af.

De volgorde speelt geen rol, hoewel de eerste prent nog eens aan Dirk "moet" gewijd worden.
Op het herdenkingskaartje kijkt hij ons heel indringend aan, een prachtig beeld dat hem weergeeft in al zijn glorie. Zo wil ik mij hem blijven herinneren: de fiere man, de rebel, de doordrijver en de volharder die genietend van een binnenpretje eenieder nog eens op het verkeerde been wil zetten. Als ik lang genoeg blijf kijken zie ik hem "een oogske pinken", of zie ik dat verkeerd...?

Deze week heb ik mijn jogginggrenzen verlegd. Sinds het beging van de bestralingen op 1 februari ben ik "back on track". Ik loop regelmatig 5 km om mijn lichaam "in shape" te houden zodat het kan weerstaan aan eventuele vermoeidheidscomplicaties. "Regelmatig" is een eufemisme, want ik liep 18 op 21.
En vanaf gisteren doe ik geen 5 maar 6km! Niet echt fantastisch, maar toch een stijging van 20%: veel beleggers zouden al direct winst nemen, zeker in deze gekke tijden...
Het is trouwens een mooi moment om deze upgrade door te voeren: ik ben in de helft van mijn "kuur". Alles verloopt tot hiertoe prima, en iedereen doet zijn of haar best opdat het zo mag blijven. Morgen ga ik weer op de fiets, regen of geen regen!

Belangrijk nieuws voor wie het aangaat: vanaf nu tot aan de zomervakantie beschik ik over nog meer vrije tijd. Nog meer??!
Ik verklaar mij nader: sinds lang spelen wij, la Pola en Polo Uw dienaar, op geregelde tijdstippen een potje Scrabble.

Meestal zijn we elkaar waard, en zeker in de lopende reeks van resultaten is een bepaald evenwicht te vinden. Echter niet meer na de laatste weken: van 3-3 eind januari zijn we geëvolueerd naar een 3-9 in mijn eigenste Poloiaanse voordeel.
Voor La Pola is daarmee de maat vol:
"Ik speel niet meer tot deze zomer!!" , wat wil zeggen dat ik
- of een nieuw Scrabble-maatje moet zoeken
(mail to marrek51@hotmail.com)
- of aan een nieuw tijdverdrijf toe ben
- of meer tijd kan besteden aan een reeds bestaande hobby...?!

Lezen bijvoorbeeld...
De hernieuwde uitgave van Jef Geeraerts' Gangreen-cyclus.

Jef Geeraerts wordt nu 80 jaar.
In zijn eigen stijl rijmt daar maar één vers op:
En op zijn gat staat nog veel haar!!!

Of naar de cinéma...
Gisteren zag ik Gainsbourg(vie héroïque)

Genietbare biografische film over die beroemd-beruchte Franse cultfiguur. Hij kreeg ze allemaal plat, van BB over Juliette Gréco tot Jane Birkin en zovele andere maar moest het finaal toch afleggen tegen een donkerharige Française: "la Gauloise"...

Marco Polo

De zeikers van "den Anderlecht"...

Na de 1-1 op het veld van Athletic Bilbao lieten de paars-witte fans nog maar eens van zich spreken: het thuispubliek staan jennen, met hun zatte botten op de loop gaan, het veld bestormen en daar een robbertje vechten met de Guardia Civil... en dat alles onder het oog van de Europese camera's. Zo geraakt een Belgische ploeg nog eens door een groepsfase, gaat een stelletje zeikers de ploeg op kosten jagen. Want dat komt er natuurlijk van: een boete voor Anderlecht. Het bestuur zal natuurlijk in beroep gaan, want dat lukt hier bij de Belgische voetbalbond toch ook elke keer...
Maar ook op het veld beschikt onze nationale voetbaltrots over een trio échte zeikers.
Ik lees voor U op Nieuwsblad.be :
Een ongewoon tafereel op de laatste training van Anderlecht woensdag in het San Mames stadion greep de aandacht van de Spaanse pers. Halverwege de training verlieten drie spelers het speelveld, beklommen enkele trappen in de tribune en zetten zich op een rijtje. Roland Juhasz, Matias Suarez en Nemanja Rnic begonnen daar tegen het muurtje te urineren. Een foto werd niet genomen, maar het voorval zorgde wel voor zure oprispingen in de Spaanse pers, de sportkrant AS voorop. Anderen hadden het over een gebrek aan respect voor de club en het stadion San Mames, ook De Kathedraal genoemd.
Da's dan weer zonder Marco Polo gerekend, want die liet het drietal na de wedstrijd poseren op de Baskische grasmat om hun heldendaad nog eens dunnetjes over te doen.
Geen probleem, alleen mocht niet alles op de foto staan: wegens hun recht op privacy en dat op de portrettentrekkerij!

't Is te gek om los te lopen: die gasten hebben echt geen manieren, en dan verschieten dat de supporters onnozel doen.
Vader Vanden Stock moet zich nu toch omdraaien in zijn graf!

Marco Polo

Vaarwel nonkel Bob...

Terwijl heel politiek België zich in bochten wringt om onder de verantwoordelijkheid van de treinramp in Buizingen uit te raken, de wegenwerkers niet weten welke put eerst te vullen nu ze na het vriesverlet weer aan de slag zijn, de weermannen en -vrouwen tegen beter weten in en van de grote schrik nog steeds waarschuwen voor mogelijks tijdelijke en plaatsgebonden maar weliswaar lichte winterse neerslag, de drie overblijvende Belgische voetbalploegen een "goed" Europees resultaat hebben neergezet waar de vaderlandse sportpers meteen weer euforisch over doet, zit ik aan een herdenkingstekst voor de Memorial van Dirk Lambrechts te werken.
Als ik de herinneringen begin op te rakelen en de foto's van toen bekijk, valt rondom mij alles stil. Tijd om dus mijn dagelijks 5 km-loopje af te haspelen en mijn gedachten de vrije loop te laten.
Tussen de mijmeringen door valt mij te binnen dat ik hier ook het overlijden van "nonkel Bob" dien te vermelden. De bekendste en beste nonkel van Vlaanderen, de uitvinder van Milleke-Melleke-Mol, de vader van David, maar ook van Mon en Tuur, de broer of schoonbroer van tante Ria, tante Terry, tante Paula en alle andere dames die ooit een kinderprogramma presenteerden, en bovenal onze woensdagnamiddag-nonkel !!!

Hij heeft volgens kenners heel de Vlaamse rockscène leren gitaar spelen, en al de rest leren zingen en fluiten. Om maar te zwijgen van het wereldvermaarde "Tee-Vee-Ohee"...
Waar gaan ze dat standbeeld zetten???

Marco Polo

De dooi zet in...

Na een stevige derde winterprik zette hier te lande gisteren de dooi in. Dankzij de lage temperaturen van de laatste week was de sneeuwlaag van vorige woensdag behoorlijk goed bewaard gebleven. Net lang genoeg om er nog volop van te profiteren met Joke, Wout en Witse die nog eens voor een tweedaags verblijf naar Hoboken waren afgezakt. Geheel op de valreep als het ware waagden wij ons nog een laatste keer in de Polder om van het sneeuwlandschap te genieten, en het werd een fantastische ervaring. We liepen zelfs door een laatste echte korrelsneeuwbui en de kinderen konden hun hartje ophalen met sneeuwballen gooien. Niet elke worp is raak natuurlijk, maar dat geheel ter zijde. Al dan niet spontaan werd er geposeerd voor winterse familie-portretten en finaal kwam er in de tuin nog een sneeuwman aan te pas en op de proppen: met een sjaal, een wortel en een strohoed, maar dat was in de regen... (Louis Verbeeck)

Tot hier het alledaagse, hoewel behoorlijk winters getinte deel van het verhaal. Bij thuiskomst en na verwerking van de lichtdruk- malen bleek echter dat er ook een uitermate sprookjesachtige kant aan deze wandeling was geweest.

Bij het begin van de poldertocht had Wout een ontmoeting met een verdwaalde afstammeling van Willem Tell. Mijn kleinzoon bleef er Siberisch kalm bij, wat gezien de klimatologische omstandigheden niet zo abnormaal te noemen is. Gelukkig had de Tell-telg een even scherp oog en dito vaste hand als zijn overgroot-grootvader, of hoe heet zo'n heel verre voorouder ?

Joke van haar kant kreeg bij de laatste fotosessie dan weer het gezelschap van een uit de kluiten gewassen Rode Ridder-kloon.
Zij had maar net positie gekozen tussen de wilgestammen voor een serie "Hey, you... Tiramisu"-prenten of daar donderde een in rood verpakte bruine ruin recht op de fotograaf af.

In een flits was het gebeurd!!
En vanaf toen is het beginnen dooien...

Marco Polo

Post-Valentijn post...

Valentijn was maar net achter de rug toen ik vernam dat Dirk in alle rust maar definitief uit Diest was heengereden.
Bij ons laatste bezoek in januari was het contact al moeilijker dan een maand voordien, en hij had ondertussen zelf beslist om wat hem nog restte in de wachtstand te zetten en de boel de boel te laten. Toch weer heel moeilijk om te aanvaarden, maar ik heb geleerd dat dit alles veel met geluk of ongeluk te maken heeft, het lot of het noodlot, met elk huisje en z'n kruisje.
Niets aan te doen...
Zondag gaan we met z'n allen herinneringen ophalen aan hoe het was om met hem in het basketwereldje te vertoeven. Dat wordt vast een heel verhaal waarin ik m'n eigen plaats nog eens goed moet observeren en evalueren. Komt er nog een vervolg??

Kort op de bal en een mooi vervolg op Valentijn waren voor mij alleszins de zeven Pito-roosjes die Chantal mij vorige zaterdag namens haarzelf, de directie, Kathleen, Marleen, Dany en zelfs een paar anonieme "gulle" grieten mocht overhandigen.
Waar heb ik dat verdiend??
Ze wensen mij het beste, danken voor een prettige noot, denken af en toe aan mij of doen het gewoon "zomaar".
Hartelijk dank!! De roosjes hebben een ereplaats in de eetkamer en kleuren mijn extra lange Krokusvakantie.

Voorts klinkt tegenwoordig hier in huis regelmatig een partij barokmuziek. In uitgesteld relais is "onze" Guy vorige week een laat Kerstcadeau komen afgeven:

200 jaar muziek in Versailles.

Meer dan 40 componisten van Lodewijk XIII tot Lodewijk XVI: Boesset, Lully, Charpentier, Marais, Couperin, Lalande, Rameau, Mondonville, Campra, Grétry...

Ik kan er best van genieten, en zoals U op deze prent ziet is nu ook de zon weer af en toe van de partij. Mooi meegenomen!!
Alles helpt om mijn dagen te kleuren...
Bedankt Guy: iets later, maar qua timing niet te evenaren!

Marco Polo

Ode aan Raymond

IN M'N HOOFD en OP M'N BLOG

Op de zestigste Valentijnsverjaardag van mijnheer Raymond is het mij een grote eer en een waar genoegen U de uitgeschreven tekst van mijn favoriete van het Groenewoud-nummer aan te bieden. Toen ik in 2004 de cd Ballades voor het eerst hoorde raakte dit nummer mij tot in het diepst van mijn wezen. Zo helder en klaar had ik het nog nooit gehoord, maar het zit wel heel dicht bij hoe ik het zelf zie en voel. En de impact wordt er niet minder op: bij elk luistermoment grijpt de tekst mij sterker aan.
Maar genoeg gelamenteerd: hier is de enige echte en niet te evenaren versie van mijn hoofd door de ogen van Raymond...

IN M'N HOOFD

In m'n hoofd is alles heel eenvoudig
In m'n hoofd valt alles op z'n plaats
Geen verderf, geen loeiende reclame
Welkom, welkom in m'n hoofd

Er is tijd voor eender welke richting
Er is plaats voor eender welke stroof
Er is rust om alles t' overschouwen
't Is prettig toeven in m'n hoofd

Overdag is er de verwarring
Overdag loopt het spoor vlug dood
Overdag wringt men zich in bochten

Er is water voor wie echt wil drinken
Er is werk, dat werd ons toch beloofd
Er zijn slogans, voor wie ze wil geloven
Maar de kern zit in m'n hoofd

In m'n hoofd zijn geen misverstanden
In m'n hoofd blijft alles ongedeerd
In balans
Onuitgesproken

Naar het schijnt verdwijnen je gedachten
Tot het licht volledig is gedoofd
Maar zolang ik daar iets kan ontwaren
Blijf ik dwalen in m'n hoofd
Ja, zolang ik daar iets kan ontwaren
Blijf ik dwalen in m'n hoofd

-------

Voilà!
Schitterend vind ik dat!!
Maar Marco wil noch kan het Polo-zijn verloochenen en gunt U dan ook een inkijk op zijn allerpersoonlijkste en strikt tijdsgebonden interpretatie van dit poëtisch meesterstuk.
Morgen kan het anders zijn...


OP M'N BLOG

Op m'n blog is 't altijd even simpel
Op m'n blog staat "stoeme" commentaar
Over God, nen Duvel en klein Peerke
Weest welgekomen: m'n blog is openbaar

Er is tijd voor eender welke aanpak
Er is plaats voor waarheid en bedrog
Soms is er ernst, soms smijt 'k er met m'n klak naar
't Is prettig scrollen door m'n blog

Overdag verzamel ik ideeën
Overdag zoek ik naar een plot
Overdag vang ik meestal bot

Er is water, als 't moet om van te drinken
Er is werk, dat zegt Leterme toch
Bij de foto's kan U wat verzinnen
Maar d' essentie staat op m'n blog

Mijnen blog staat vol misverstanden
Da's niet fout en evenmin verkeerd
Aan de dans
Maar net ontsprongen

Naar het schijnt stopt eens de inspiratie
En dan wordt de blogspot.com gedoofd
Maar "zolang de lepel in de rijstpap..."
Blijf ik schrijven op m'n blog
Ja, "zolang er rijstpap aan de lepel..."
Blijf ik posten op m'n blog

Marco Polo

Breughel in Polderstad...

Om zeker te spelen en uit angst om voor een tweede keer met de vermanende vinger gewezen te worden na een falende predictie hadden onze nationale weermannen en -vrouwen voor de voorbije nacht hun sneeuwvoorspellingen uitgebreid tot zowat het ganse Belgische grondgebied en variëerden de verwachte doortocht- tijden der buien en vlagen van "rond middernacht" over "onder de morgen" ja zelfs tot "in de loop van donderdag".
Ik voelde het echter aan mijn water en dus ook met mijn blote ellebogen: dit ging er zwaar over en zo was het ook.
Af en toe een heel lichte stuifsneeuwbui, of zoals Sabine het zegt "motsneeuw" was alles wat we vandaag te verteren kregen.
In tegenstelling tot gisteren waren er geen super-files, maar net als toen waren er op vele plaatsen spiegelgladde wegen die voor problemen bleven zorgen. Strooizout op, te weinig pekelwagens en zij die het moesten doen geraakten niet op hun werk omdat de Lijnbussen niet uitreden wegens... te gladde wegen !!
Dus heb ikzelf veiligheidshalve ook al twee keer de fiets aan de kant gelaten en mij met de auto al rijdend en glijdend naar de dagelijkse bestralingsbeurt begeven. Gelukkig verloopt daar alles naar wens en doen mensen en machines met mij wat er van hen verwacht wordt. Morgen ga ik al voor de tiende keer op de bank en bereik daarmee de kaap van 30% in het totale proces.
Van late solden gesproken...!?
Verder gaat het nog steeds prima: dankzij mijn dagelijke looptochtje, ook op de besneeuwde paden, en de door La Pola tot heerlijke maaltijden omgetoverde dieetvoeding voel ik mij super. Zo goed zelfs dat ik mij aan het schilderen heb gezet: als Breughel het zelf niet meer kan, dan moet ik hem wel een handje toesteken. Het uitzicht over een besneeuwd Polderstad, zei ik gisteren al, riep bij mij beelden op van winterse Breughel-schilderijen. Aangezien er in de tuin nu toch niet veel te doen is heb ik mijn schildersezel van stal gehaald, mijn penselen bijeen gezocht en de verfpottekes uit de kast gehaald. Het formaat bijknippen, de schaduwen wat bijstellen, beetje "kopiëren en plakken" en de helderheid, het contrast en het kleurengamma bijsturen waar nodig...

Meer is er niet nodig om een sprong van een kleine 500 jaar in de tijd te maken: Pieter Breughel de Oudere in Polderstad!!

Marco Polo

And again, and again...

948 km !!! Zo lang waren al de bij elkaar opgetelde files op het Belgische wegennet vanochtend om half negen, en dat als gevolg van de nieuwe sneeuwbuien die over ons landje vielen.
Een absoluut record!!
Toen ik op weg naar mijn eerste ochtendplas om half zeven door het venster keek was er nog geen vuiltje, laat staan een sneeuwvlokje aan de lucht. Bij het herontwaken, enkele uren later, was Antwerpen en wijde omgeving toegedekt onder een 5 cm dik sneeuwtapijt. Nog steeds niks ernstig aan de hand, tot ik bij m'n fruitontbijt alarmerende verkeersmededelingen hoor op de radio.
Op dat moment stond er nog zo'n 800 km file, waren autostrades en ringwegen volledig geblokkeerd, konden vrachtwagens niet meer voor of achteruit, stonden de strooiwagens voor de zoveelste keer zelf vast in de verkeerschaos en probeerden massa's mensen vruchteloos een snelweg op te raken of een vervangende, maar niet rijdende of afgeschafte Lijnbus te vinden.
Toch weer knap wat wij hier voorgeschoteld krijgen.
Voor de derde keer al deze winter kan ik U vergasten op een selectie van witte Graspolderbeelden. Vooral de bepoederde flora staat er mooi bij, en ik denk dat het uitzicht aan de achterkant ook Pieter Breughel de Oudere zou geïnspireerd hebben.
Vooraan is het dan weer de heer Schouppe die in samenwerking met mevrouw Lieten voor een oplossing moet zorgen: de bussen van de Lijn stonden er in het begin maar werkeloos bij.

Maar als ik fout ben geef ik het toe, en dat doe ik dus meteen.
In de vorige bijdrage had ik het over 10 cm sneeuw die hier de boel al in de soep laat draaien. Ik zat er dik naast: 5 cm blijkt al voldoende te zijn, en da's dus een afwijking van 100%.
Ik voel mij als een geslagen amateur statisticus die net uit zijn eigen Gauss-kurve is gevlogen.

Gedaan met de vuile lucht, dus ook geen smogalarm meer.
Dat wist de chauffeur van Prins Filip gisteren blijkbaar al, en de man anticipeerde meteen door tegen 140 km per uur de brave burgermeute voorbij te snellen op de E19 om zijn adelijke baas op tijd in Laken aan de familiale eettafel af te zetten.
Bij hoogdringendheid: anders werd zijn soep koud...

Marco Polo

Here we go again...

Het weekend is achter de rug en dus ga ik er weer volop tegenaan, zij het voor slechts twee luttele dagen. Daarmee zal mijn Pito-job er morgenavond weeral opzitten. Deze keer lijkt het echter iets meer de moeite dan andere weken, want ook koning winter zal voor de zoveelste keer zijn neus aan het venster steken en de temperaturen weer fors naar beneden halen.
Hij begint stilaan de eigenschappen te vertonen van een echt ouderwets koude-seizoen aangezien ook de kans op verse sneeuwbuien volgens Frank & Sabine opnieuw aanwezig is.
Zoveel als in het noordoosten van de USA, met hangmat en BBQ onder een dikke laag, hebben we niet nodig...

Da's ook niet echt noodzakelijk: hier draait alles al in de soep vanaf zo'n 10 cm sneeuw, dus... meer moet dat niet zijn!
Voor het zover is worden we vandaag en morgen eerst nog aan een periodiek smog-alarm, met bijhorende snelheidsbeperkingen op autostrades, onderworpen.

Sinds vanmorgen zes uur staan de aangepaste signalisatieborden weer langs de snelwegen. Niet elke chauffeur is op de hoogte, want op weg naar school reed bijna iedereen mij voorbij. Behalve in de file natuurlijk: die stond bij momenten muurvast op de Antwerpse ring en zorgde ervoor dat daar elkeen zich noodgedwongen wel aan de snelheidsbeperking hield. Onze dieselmotoren draaiden echter even lustig door en zorgden veel langer voor vervuiling dan wanneer we op normaal tempo naar ons werk zouden bollen. Dat is natuurlijk een onderdeel van de argumentaties die de polemiek rond dit onderwerp levend houdt. Een andere kronkel in het hele verhaal is dan weer dat de vervuiling eigenlijk niet onze schuld is, maar dat het vele fijne stof deze keer vanuit het Ruhrgebied ons landje kwam binnen gewaaid.

As den Duits zelf niet komt, dan stuur 'em wel z'n vuiligheid!! Gemakkelijkheidshalve vergeet men dan dat we hier meestal westenwind hebben, en dat die er dan voor zorgt dat de resultaten van onze pollutie naar Duitsland waaien.
Gelukkig is België maar een scheet groot, en kan den Duits er redelijk goed tegen, want anders.... In 1914 en 1940 was het al koekenbak, zonder dat we zelf iets mispeuterd hadden, wat gaat dat nu worden als Merkel & Co erachter komen dat die vuile lucht overwegend uit het Antwerpse havengebied komt?!
Laten we dat maar even in het midden en, naar het voorbeeld van Jean-Luc Dehaene, rustig afwachten tot het probleem zich werkelijk stelt om het dan wellicht veel te laat aan te pakken.
Ook een week te laat, maar dan enkel en alleen om organisa- torische redenen, zijn de Pito-pannenkoeken voor OLV-Lichtmis. Morgen, 9 februari, schuiven we weer allemaal aan om ons gesuikerd duo te verorberen in de schoolrefter .
In totaal meer dan 3000 stuks, en die worden vers gebakken.

Da's pas koekenbak !!!

Marco Polo

Gisteren zat ik in de cinéma...

Neen, deze aanhef is niet de voorbode van een hulde aan Raymond van het Groenewoud ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag, daar moeten we nog een goede week op wachten.
Er hingen wel nog twee geschenkkaartjes voor Metropolis Antwerpen aan het prikbord, gekregen van kleindochter Joke, en de vervaldatum kwam zo gevaarlijk dichtbij dat onze gestaag toenemende vergeetachtigheid er voor zou kunnen zorgen dat ze onbruikbaar werden.

Dan maar snel de programmatie bekeken en een shortlist opgesteld. Het filmaanbod is niet zo geweldig (vinden wij) en met een drietal trailers waren we al rond: het zou INVICTUS worden. Een film van Clint Eastwood met Morgan Freeman en Matt Damon in de hoofdrollen. Een stichtend verhaal over Nelson Mandela en hoe hij in 1995 het nationale Springbok-rugbyteam voor zijn "rainbow nation"-karretje wist te spannen en er nog het gewenste resultaat mee behaalde ook. Althans tijdelijk...

INVICTUS is ook de titel van het gedicht dat Mandela (Morgan Freeman) doorgeeft aan de captain van het team (Matt Damon) om hem te helpen bij het motiveren van de spelers, en dat eindigt met het inspirerende...

I am the master of my fate:

I am the captain of my soul.

Daar kan ik het weer een tijdje mee doen!

Marco Polo

El Greco, Panamarenko &Co

Eindelijk waag ik mij nog eens aan een kunstzinnige bijdrage.
't Is lang geleden, maar het bezoek aan het Prado van vorige week heeft weer een en ander aangewakkerd en losgeschud. Nog maar net terug van onze Spaanse escapade hoorde ik een aankondiging op de radio voor een tentoonstelling met werken van El Greco in de Bozar. Vooral de apostelenreeks waar men het telkens weer over heeft is de moeite waard. Ik kan het weten, want twee zomers geleden passeerden wij langs Toledo en brachten er een bezoek aan de Casa del Greco. De vele grote en vooral donkere schilderingen van bekende en hooggeachte individuen leidden daar op het einde van de rondgang naar een verrassend veelkleurige apotheose: een lange rij doeken waarop de 12 apostelen een voor een in multicolor ten tonele worden gevoerd.

Uit mijn esthetica-lessen had ik vooral de donkerte en de langgerekte figuren in zijn schilderijen onthouden en het feit dat men Δομήνικος Θεοτοκόπουλος gemakkelijkheidshalve "de Griek" noemde. De ontmoeting met de reeks fleurig geportreteerde volgelingen van Christus was dan ook een onverwachte maar tevens aangename gebeurtenis die mij als amateuristisch kunstkijkertje toch weer een stap vooruit bracht.
Vorige week was er dan een nieuwe confrontatie met een behoorlijk uitgebreide selectie uit zijn oeuvre in de afdeling Spaanse schilders van het Prado. Hier trof mij vooral een tafereel dat in zijn bescheidenheid eerder als exceptioneel in het werk van El Greco moet beschouwd worden, en misschien wel een oefening is in het gebruik van licht en een beetje kleur als voorbereiding op zijn latere apostelenparade die als zijn artistiek testament de kunstgeschiedenis is ingegaan.

In dit geval is deze fotografische weergave maar een flauw afkooksel van het lichteffect in het echte schilderij.
Liefhebbers kunnen natuurlijk ter plekke gaan genieten:
Madrid, Prado, eerste verdieping zaal 18... of was het 18A?
Diezelfde kunstliefhebbers zullen wel gehoord, gelezen of gezien hebben dat Panamarenko vandaag zeventig jaar wordt.
Als kunstenaar, ingenieur, fysicus, uitvinder en visionair heeft hij uitzonderlijk onderzoek gevoerd naar begrippen als ruimte, beweging, vlucht, energie en de zwaartekracht. Hij is dan ook niet in het smalle schuifje van "de kunst" te klasseren...

Panama' heeft al vanalles geprobeerd en uitgevonden, en zal dat hopelijk nog wel een hele poos blijven doen.
Tot heel het SMAK er vol mee staat??
"Gelukkige verjaardag, en da' w' er nog veel meuge meuge..!"
Het afsluiterke komt vandaag uit de Académie de Grenoble. Toevallig gevonden tijdens het surfen naar Panamarenko & Co. Dan kom je ook uit op denkpistes en bij realisaties die door zijn werk werden beïnvloed, zoals deze "approche poétique de la géométrie" uit het programma VORMEN IN DE RUIMTE...

Waar blijven ze het halen??
Maar mooi is het wel!

Marco Plo

The four of us in Salamanca...

Blijkbaar had de nachtrust een goede invloed op het gestel van onze jonge vrienden, want zaterdagochtend verschenen Katrijn en Egon als eersten op de afspraak in de Calle de Toro. Weliswaar lieten een griepje en verkoudheid met migraineuse complicaties nog de nodige sporen na, maar om dit duo plat te krijgen is meer nodig. Aangezien het voor de youngsters maar een kort verblijf was mochten we geen tijd verliezen: op stap dus. We konden ook nu weer rekenen op een stadsgids met professionele kwaliteiten...

Zowel aan de poorten van de oude universiteit, bij de ingang van de nieuwe kathedraal als tijdens de wandeling op de torens van ditzelfde bouwwerk, ja zelfs in de menukaart van Las Conchas kregen we accurate en, al naargelang de locatie, historish, geografisch of cullinair ondersteunde informatie. Dat Katrijn iets makkelijker de aangewezen objecten kan vinden mag ons niet verwonderen, gezien haar geschiedkundige opleiding.
Egon van zijn kant heeft meer aandacht voor de fotograaf en weet dan weer feilloos de juiste pose aan te nemen voor het gekozen camerastandpunt. Een gracieus en dankbaar model...

Onder de feilloze begeleiding van La Pola vonden we weer zonder enige moeite de mooiste plekken van de Oude Stad en lieten we ons gaan in een onvervalste fotoshoot op de Romeinse brug met in de achtergrond de middeleeuwse skyline van Salamanca.
Maar ook mijn favoriete plekje voor een groepsfoto in de Calle de los Libreros werd niet vergeten.

Dat er in deze studentenstad altijd wel iets te doen is en ook het uitgangsleven niet wordt verwaarloosd merk je aan de vele bars en danscafé's. Overdag hermetisch afgesloten, maar goed herkenbaar voor wie weet waar hij of zij naar op zoek is. Zo maakt deze Andy Warhol van de enige echte Beatles het wel heel gemakkelijk om je tijdens de stadsverkenning te oriënteren en dan 's avonds laat de weg erheen te vinden. Terug is meestal veel moeilijker...

In de vooravond kregen we dan eindelijk waar we echt voor gekomen waren: een "meet & greet" met Anke, een "dikke" match waar zij nog eens liet zien hoe je én driepunters kan knallen én goed kan verdedigen, en dat alles in een unieke Spaanse supporterssfeer. Resultaat: 76-55 winst voor Salamanca.
Het geheel zorgde ervoor dat onze gasten compleet recupereerden en zich steeds beter gingen voelen, met als gevolg dat de oudjes na de cena in de Casa Paca huiswaarts keerden en de jongeren nog een stapke in de wereld zetten. De rest van het verhaal is wél voor publicatie vatbaar maar doet niet meer ter zake. Of toch wel:
"We gaan nog terug, maar dan als we echt 100% zijn!!"

Marco Polo

Blitzbezoek aan Madrid

In mijn laatste bijdrage van vorige maand vertelde ik U al over ons meest recente verblijf in Salamanca. Deze keer was er zelfs een uitbreiding tot en met een dagje Madrid voorzien. Omdat het ons eerste bezoek was aan de Spaanse hoofdstad hebben we het maar eenvoudig gehouden. In alle reisgidsen staan grote foto's van de Madrileense Plaza Mayor, en hoewel we op voorhand wisten dat ze niet kan tippen aan die van Salamanca namen we toch deze locatie als vertrekpunt voor een vluchtig stadsbezoek.

De tafeltjes stonden al gedekt, maar de ervaring (én de reisgids: Niekol met de Madrid-uitgave van National Geographic) heeft ons geleerd dat in de kleinere straatjes rondom de grote toeristische trekpleisters meestal de betere adressen te vinden zijn.
Ook deze keer troffen we een prima eetgelegenheid: La Camarilla, een taverne-restaurant met een goede Spaanse keuken, vriendelijke en vlotte bediening, stijlvolle inrichting én meer dan betaalbaar. Op een paar minuutjes wandelen van de Plaza Mayor durf ik deze plek aan iedereen aanraden die daar in de buurt voor een gezonde lunch wil gaan.

Na nog eens een oversteek van de Plaza Mayor, een moment op de Puerta del Sol, een reeks magistrale bankgebouwen, het imponerende postgebouw, een snelle maar ook gratis ronde door het Prado en een sfeervolle wandeling door kleine winkelstraatjes en langs knap uitgelichte gebouwen...

... doken wij de Madrileense avondspits in om Egon en Katrijn te gaan ophalen aan Terminal 1 van Madrid-Barajas Airport. Voor het eerst heb ik zelf de wonderen van de GPS ervaren, want zonder dit kleinnood was ik nu waarschijnlijk nog rondjes aan het rijden in hartje Madrid. Maar geen nood dus: we hebben onze vrienden gevonden en opgepikt en zijn dan door de koude Spaanse nacht naar Salamanca gereden. Hoe we daar het weekend hebben doorgebracht vertel ik U graag in een volgende bijdrage.

Marco Polo

Whatever works...

't Is 1 februari, ze zijn er vandaag aan begonnen en dus zit de eerste bestraling erop: nog 32 te gaan. Ik wil tijdens het verdere verloop van deze reeks wel zoveel mogelijk per fiets naar de kliniek gaan, want de parking is nu niet meteen de meest uitgebreide afdeling van hun complex. Het doet mij denken aan te krappe Spaanse parkeergarages, maar dan met nog minder beschikbare plaatsen. Ik moet al snel een kwartier vroeger vertrekken om mijn auto tijdig kwijt te raken. Morgen niet vergeten, als ik na de lessen van Stabroek moet komen...
Voor de rest hoort U van mij geen klachten: eens afgedaald in de bestralingskelder word je als vanzelf opgenomen in een gemeenschap van gelijkgezinden die allemaal op hun manier met hetzelfde begaan zijn. De enen geven de behandeling en de anderen ondergaan ze, zij kloppen er een ganse dagtaak en wij springen elke werkdag even binnen en buiten, zij zetten regelmatig een vers streepje op ons vel en wij doorstrepen elke dag de voorbije afspraak, zij zijn heel vriendelijk en attent en wij weten dat te appreciëren. De andere patiënten moet ik nog leren kennen, maar dat zal pas vanaf morgen echt gaan werken als ik aan mijn vaste "17.00 uur"-afspraken ga beginnen. Dan kan ik tijdens het wachten wat informatie inwinnen bij de routiniers die er al meer dan 10 beurten hebben opzitten. Of zij dikwijls moeten bijgekleurd worden? Of zij wél resultaat hadden met het dieet voor de lijn van de dikke darm en de regelmaat in het defecatieproces?
En of er toch hier en daar ongemakken kunnen optreden?
Een verwittigd man is er twee waard en een goed geïnformeerde kikker weet aan welke (nood)landingen hij zich mag verwachten na al te gekke sprongen. Ik ga daar mijn oren goed openhouden!!
Laat ze maar doen: ik vertrouw op de wetenschappers en hun expertise en hoop dat de behandelingen het verwachte resultaat zullen opleveren. Die prostaatkanker kan een koppig kereltje zijn, maar we zijn er alleszins snel bij. Of het nu de operatieve verwijdering van de aangetaste noot met gebruik van de Da Vinci-machine was of de Saturnus-bestralingen met bijhorende eetgewoontewijziging ten behoeve van een constant rectumvolume, we gaan er iedere keer voor: maakt niet uit waar ze mee aankomen, als het maar werkt en de goede zaak dient!
Whatever works...
(naar analogie met de gelijknamige Woody Allen-film waarin de excentrieke New Yorker Boris besluit zijn chique leven in de Upper East Side in te ruilen voor een meer zonderling bestaan in een achterstandswijk, maar da's dan weer een heel ander verhaal en dus nu niet het mijne...)

Marco Polo