Merry Eastermas...

Hallo, bent U er nog?
Bent U nog in de buurt?
Bagage nog niet ingecheckt?
Zelfs de boarding nog niet aangevat?
U was niet bij de 30.000 Goede Vrijdag-vertrekkers naar de zon? Dus U bent nog in Belgikistan en hebt de omzetting naar het zomeruur alhier ende ter plekke goed doorstaan. Het was alleszins een straf moment: de klok een uur vooruit zetten met het oog op zomerse toestanden, terwijl het buiten -al naargelang de vaderlandse locatie- één, twee, tot zelfs drie stenen dik  vroor! Het is wel eens eerder gebeurd, maar nog niet zo vaak op deze tijd van het jaar en al helemaal niet terwijl er ondertussen een uur minder mag geslapen worden. De koude houdt nog even aan, en als we de Washington Post mogen geloven nog tot en met de volgende week. Er hangt een enorme stormdepressie boven de Atlantische Oceaan en die speelt ons danig parten. Het beeld zal voor de zoveelste keer de '1000-woorden uitleg' ruimschoots overtreffen...

De depressieve krul overspant de hele oceaan van oost naar west en omgekeerd. Aangezien er weinig beweging zit in deze meteorologische apestaart blijven alle Atlantische kustregio's voorlopig in de ban van de kou. Een ervaren weerman, die al behoorlijk wat jaren meedraait op de meteo-redacties, laat weten dat dit wellicht de grootste storm is die hij ooit heeft gezien. Hopelijk krijgen de paasklokken niet teveel tegenwind en landen de eieren op het voorziene moment en in de juiste tuinen...
Over een landing gesproken: zowel de federale als de Vlaamse regering hebben hun begrotingsconclaaf afgerond en zijn naar eigen zeggen 'geland' in de buurt van het gestelde doel. De toekomst zal ons leren in hoeverre het huiswerk op correcte wijze is uitgevoerd en of de uitgehaalde goochelnummers het verwachte resultaat zullen opleveren. Als ik een vice-premier aan het begin van de slotavond hoor opperen dat zij niet teveel meer gaat zeggen want dat het anders te lang gaat duren en de eerste minister opent zijn perspraatje achteraf met een diepe zucht: "Iech eb choet nieuws: wij zijn thuis met Pasen...!" dan denk ik dat er deels vanuit een twijfelachtige motivatie is gewerkt en dat 'landen voor Pasen' een foute en onprofessionele prioriteit was. Niet zozeer wat betreft de tanende geloofwaardigheid van het federale complot, maar om de geplande vakanties van de ministers niet in de war te sturen. De enige die nog wat tijd had om het overleg desnoods te rekken was 'den Baard'. Die blijft zeker tot en met maandag in het land om de finale van de basketbalbeker van België tussen 'zijn' Oostende en die van Aalst te volgen.
Zo, en dan nu over naar datgene waar het mij vandaag om te doen is: Heer Polo wenst al zijn lezers, -essen en -innen, van harte een vrolijk paasfeest toe. Het mag een graadje warmer vandaag, maar daar heb ik het al eerder over gehad en dus nu geen gezeur meer. Merry Eastermas...!!!

Marco Polo

Favourites...

De weersomstandigheden alhier te lande wisselen tegenwoordig sneller dan uw bloggende dienaar ze kan beschrijven, laat staan dat hij er nog enige fotografische ondersteuning zou willen aan toevoegen. Toch kan ik niet nalaten, zij het met een onvermijdelijke NMBS-vertraging, U een blik te gunnen op mijn achtertuin en wat zich daar tijdens het voorbije weekend en ten gevolge van de heersende polaire omstandigheden afspeelde. De sneeuw had er op zijn 'diepste putteke winters' nog maar eens beslag gelegd op grasperk, terras en wijde omgeving. En dat zoiets eind maart een uitzonderlijke situatie creëert en daarenboven speciale/favoriete gasten aantrekt bewijst deze prent. Adembenemend hoor...

Twee andere beren ontmoeten elkaar op virtuele wijze en komen met de digitale hulp van heer Polo samen in éénzelfde daguerotypisch concept terecht. Mijn favoriete # 4's, nummers vier met andere woorden. Met Seb Bellin, op dit moment een sterkhouder bij KaBo en weer op weg naar eerste klasse, heb ik mooie jaren beleefd bij RBA - het huidige Antwerp Giants. Een karakterman 'pur sang', maar dan wel een gouden karakter. We houden contact Seb, en van die reünie maak ik werk...

En dan is er natuurlijk 'ons klein': ook een karakterbeest als het erop aankomt. Zij levert op dit eigenste moment slag in de halve finales van Poolse play-offs. Tegenstander is het team van Artego Bydgoszcz, en die moeten drie keer voor de bijl om de poort naar de finales open te breken. Zoals U ziet kunnen  Seb en Anke, wanneer ze stoom aflaten, behoorlijk explosief uit de hoek komen...

The force we need on the floor
will always be afforded by those two four's!!

Marco Polo

Lente, sneeuw en andere onnozelheden...

Met deze korte bijdrage wil ik mijn wagentje aanpikken bij de bonte schare vrienden en vriendinnen die vandaag 'en masse' sneeuwfoto's hebben gepubliceerd op Facebook. Uitzicht op de tuin, kijk op het terras, zie hoe wit onze straat erbij ligt, ondergesneeuwde krokussen, kattesporen in de maagdelijk witte voortuin... je kan het zo gek (tot hyper-alledaags toe!) niet bedenken of er was een foto van gemaakt en statutair gepost. Bedankt iedereen, ook hier heeft het gesneeuwd en ook Heer Polo vindt dat het er nu stillekesaan helemaal over is.
't Is uiteindelijk al 24 maart, hé mannen! Als de beloofde vriestemperaturen aanhouden dan gaan we een échte Witte Donderdag beleven. Wat al jaren niet meer lukt met Kerstmis krijgen we nu met Pasen zomaar in de schoot geworpen. Bing Crosby droomt van een White Thursday, de overgang naar het zomeruur gebeurt mogelijks in sneeuwgladde omstandigheden en naar de witte chocolade-eieren zal zondag (hier en daar) extra lang en misschien zelfs vruchteloos gezocht worden.
Wat een nieuwe paus allemaal kan teweegbrengen!? Feestneus Torfs is zodanig van zijn melk en aangegrepen door de koude dat hij de politiek eindelijk verlaat en weer een greep gaat doen naar het decanaat van de Leuvense Alma Mater. Maar tijdens een onbewaakt moment in onderstaand VRT-interview kwam zijn verdoken planmatig handelen heel fijn in beeld. Geen warmwaterkruik voor Rik om de koude te trotseren bij zijn aftocht uit de senaat. Neen, zijn 'sjakosj' ligt te echaufferen op de radiator en wordt hem daarna in de armen gedrukt om zich, op weg naar de parking, warm te houden. Goed gezien, Rik...

Van een heel ander kaliber, maar ook 'ne pipo', is de mijnheer die hieronder het MAS in zijn schaduw zet. Dat mag dan ook want, hoewel in levende lijve blijkbaar een klein manneke, heeft Napoleon ook in Antwerpen heel wat sporen achtergelaten. Wie daarnaar op zoek wil kan terecht bij Bonaparte aan de Schelde.

De hoed van Napoleon zal zeker te zien zijn in een of andere tentoonstelling, zoveel is zeker. Of er ook 'sjakossen' te bewonderen zullen zijn is bij het ter blogge gaan dezes nog niet geweten. Hangt natuurlijk van het weer af...

Marco Polo

More colours...

Blijkbaar was er aan mijn vorige bijdrage een 'geestig' kantje, kwam het geheel 'begeesterend' over, was de 'spirituele' invloed voelbaar en vond de 'geest' aldus een uitweg uit de fles. En dat niet alleen bij de 'geestelijken' onder mijn volgelingen. Zo ziet U maar hoe een aankoop bij de e-shop van Esprit en de vermelding daarvan via het Poloiaans Mededelingenkanaal voor een 'geestverruimend' effect kan zorgen. Mooi is dat. Ik heb er geen idee van waar zoiets zou eindigen mocht er, naar Pjottr's suggestie, ook sprake geweest zijn van één of meerdere bloemekeshemden. Woohw man, daar wordt een mens compleet high van. Om in dezelfde lijn verder te gaan en ook 'ons Annickske', die zo vriendelijk was mij dienaangaande op Facebook te contacteren, van repliek te dienen gooi ik U nog wat vestimentaire documentatie voor de voeten.

'My shades of Grey': het zijn er lang geen vijftig, maar hiermee kan ik mij onder de grijze Polderluchten en in het dito voorjaarsweer toch geruime tijd verplaatsen en vrijwel onopvallend onder de mensen komen. En dan heb ik het nog niet eens over het grijze driedelige pak, de grijze hoed, de grijze broeken, sokken en stropdassen die de foto niet gehaald hebben. Hier zit een potentiële grijze muis voor het klavier, edoch niet helemaal...

Op vraag van de hogervernoemde dame voeg ik hier met veel plezier het bewijs toe dat er al meerdere jaren sprake is van 'a touch of pink' in mijn garderobe. Lang voor ik mij verdiepte in de Esprit-lentecatalogus was de bonte kleurigheid al terug te vinden in mijn kleerkast. Met de recentelijke uitbreiding van het fleurige departement in mijn uitmonstering wordt het wel even uitkijken naar de goede combinaties. Trop is teveel, dus af en toe toch maar wat wit en zwart en grijs er tussendoor?

Om af te sluiten werpen we een blik vooruit naar wat onze Noorderburen binnen enkele weken gaan beleven. Bij de laatste Koninginnedag van Hare Majesteit Koningin Beatrix zullen ze er zeker een 'ferme lap' op geven. In de wetenschap dat Prins Alexander het daarna van haar overneemt en het land een kroning en troonsbestijging met bijhorende festiviteiten te wachten staat is men al volop bezig om heel de natie oranje te kleuren. Waar het in andere jaren en omstandigheden steeds 'Oranje boven' is, zou de intensiteit en snelle opeenvolging van de euforiën wel eens het onderste uit dit koele kikkerland kunnen bovenhalen. Vandaar eerst een aandachtige blik op hoe je royalisten aan hun onderdanen kunt herkennen en Oranje Nassau een wit voetje haalt bij zijn publiek...

 Daarna, en geef toe: het was het wachten en gezapig scrollen waard, waart onze blik opwaarts en blijft hangen daar waar van hangen nog geen sprake is en zij die voor ons heen getieten zijn van tieten noch blazen meer willen weten. Mocht u er nog aan twijfelen: de soep zal heet gegeten worden...

'Oranje OndersteBoven...!!!'

Marco Polo

Colours of my life...

St Patricksday hebben we achter de rug, de Antwerpse 'vaderkesdag' binnen luttele uren ook, en dan is het wachten op de eerste lentedag. Het leven kan simpel zijn, hoewel dat niet steeds het geval is. Met diezelfde lente in het vizier en met het oog op af en toe een forse fietstocht door onze Antwerpse contreien heb ik mijn Poloiaans schema voor wat betreft de homeo-trainingen behoorlijk opgeschroefd. Bij nader inzicht was gebleken dat Uw meesmuilende dienaar veel meer schreef en babbelde over op de hometrainer naar de video's en andere tv-programma's kijken dan dat hij er ook echt aan toe kwam. Sinds onze terugkeer uit het herfstige Lanzarote en na het gure weekend in Luik staat de teller hier met een stevige 9 op 10 behoorlijk positief. Die ene zondag tussendoor zat ik niet indoor te peddelen op de fiets maar heb ik een Polderwandeling gemaakt: ook niet slecht. Vandaag dan eindelijk nog eens een sauna 'gedaan'. Ik zoek er geen oorzakelijk verband in, maar toevallig wel nadat ik een stuk van Hugo Claus: dichter, minnaar, rebel op Canvas had gezien. Man, man, man... wat een leven!

Ter voorbereiding van een daverende 'Primavera' heb ik mij nog eens laten gaan in de e-shop van Esprit: ikzelf, in hoogsteigen Polo-persoon, wil meehelpen om er een kleurrijke lente van te maken en draag met alle plezier mijn fleurig steentje daartoe bij!

Marco Polo

Lanzarote III

Waar rook is is vuur, en waar witte rook verschijnt is er volgens de eeuwenoude katholiek-kerkelijke geplogenheden een nieuwe paus verkozen. Zo is dat ook in 2013: na een kort conclaaf hebben de karmozijnrode bollebozen in de Sixtijnse Kapel zowat alles en iedereen op het verkeerde been gezet en de media met hun hooggespecialiseerde commentatoren in snelheid gepakt. Een Argentijn is de opvolger van Herr Ratzinger geworden. Een Argentijn? Niet de 'German Boy from Brazil' die velen verwachtten, maar een Italo-Argentino. Was er een Argentijn mee binnengesmokkeld in het conclaaf? Die moest waarschijnlijk voor de beefsteak op de barbeque zorgen. In de lijstjes van kandidaatwinnaars kwam zijn naam nooit voor: niet tijdens de nieuwsberichten, niet in de duidingsprogramma's, ook niet op de goksites en zelfs niet bij de bookmakers. Toch werd Jorge Mario Bergoglio  deze week verkozen, en in een uur tijd van aartsbisschop van Buenos Aires gepimpt en getuned tot Paus Franciscus. Daarna werd hij aangekondigd vanop het balkon, maar ook op deze manier. Ze gaan dan toch mee met hun tijd daar in Vaticaanstad...

Alles en iedereen moest in de wereldpers wijken voor dit nieuwsitem. Het zij zo, ook heer Polo maakt er binnensblogs heel plichtsgetrouw melding van en schuift de beloofde beelden van onze Lanzarote-uitstap naar de tweede alinea. Maar daarom niet getreurd: waar Franciscus zich eerst nog moet bewijzen alvorens hij hier pixelmatig wordt geportretteerd deel ik nu zonder enig voorbehoud en met alle blijdschap de allerpersoonlijkste impressies die ik opdeed tijdens een rondrit op dit eiland. Met een huurauto én in goed gezelschap een dag op weg over een Atlantische lavabult. Eerste stop bij de Casa Taro, het Museo César Manrique in Teguise/Tahiche. Voorheen geheel onterecht een mij totaal onbekend kunstenaar, maar ter plekke ben ik volledig in de ban geraakt van zijn creaties. Dat is de reden waarom we zo'n uitstappen maken, toch...?!

De meisjes moeten voortdurend op mij wachten. Veel aandacht voor de inrichting van wat eens zijn zeer originele woonst was en steeds proberen om die ene allesomvattende foto te maken. Weer niet gelukt, vrees ik. Dat we onderweg een plaatselijke toeristenmarkt aandeden laat ik even voor wat het was. We rijden naar de noordpunt van het eiland om de Mirador del Rio, nog een creatie van Manrique, te bezoeken. Op de volgende foto kan U mee genieten van  het uitzicht op Isla Graciosa. Relax...

Voor de lunch trekken we naar de Jameos del Agua, en ja... dat is een realisatie van Manrique. Wat die man hier allemaal teweeggebracht heeft! Aan de boorden van de oceaan, maar die is op dit kleine eiland nooit echt ver weg natuurlijk. Deze monumentale kreeftachtige geeft de ingang aan van wat, volgens César zelf, eens de knapste nachtclub ter wereld was. Ik kan me voorstellen dat het op deze plekken in het hoogseizoen behoorlijk druk is. Daar hadden wij met het winderig-kille voorjaarsweer absoluut geen last van.

Op de terugweg rijden we langs Guatiza en stappen af bij een cactustuin. Mooie collectie, 1500 soorten en dat leidt soms tot bizarre bedenkingen in mijn al even gekke kronkels: zouden deze twee niet 'Samson en Gert' kunnen zijn?

Waarom ook niet, als U weet dat deze tuin...het laatste project van César Manrique is. Niet te geloven, wat een kunstenaar! Heel dit eiland ademt Manrique. Hierbij nog enkele van zijn constructies die de ronde punten van het plaatselijk wegennet sieren. Een Marco, en zeker een Polo, zou voor minder rondjes blijven draaien...

Marco Polo

Lüttich - Liège - Luik

Nog 10 dagen en de lente begint... op papier!
Vandaag zet een zoveelste winterprik die traditionele seizoensplanning echter op een behoorlijke helling: een skihelling, maak er maar een springschans van. Sinds vanmorgen ligt de Polder onophoudelijk onder een flinterdunne sneeuwvlaag. Het vernoemen niet waard, maar ondertussen blijft de sneeuw wel liggen en met de koude zal daar niet snel verandering in komen. 't Is koud en 't wordt berekoud. Morgenvroeg verwachten we nog meer sneeuw. Het blijft dus nog even winteren. Tijd om wat achterstalig blogwerk in te halen. Normaal had ik vandaag Lanzarote III voorzien, maar laat mij U eerst even verslag doen van het voorbije weekend. Nog maar net terug in het land of er stond alweer een uitstap gepland. Deze keer bleven we in eigen land en trokken naar Luik, de Vurige Stede - la Cité Ardente. Bedoeling was om er met 'de zes van Leuven' op uit te trekken, maar aangezien Nolle slachtoffer was geworden van een potige buikgriep en Soeur Marleen ook thuis bleef om hem te verzorgen gingen we met z'n vieren op stap. Door omstandigheden werd het een korte over-en-weer, maar met de heersende klimatologische situatie moest het echt niet meer zijn. Eigenlijk waren er maar twee duidelijke programmapunten voorzien: een bezoek aan het nieuwe treinstation met de daarin lopende tentoonstelling 'Golden Sixties' én een gegidste wandeling door de oude stadskern. En de rest liet zich als vanzelf invullen. Zoveel tijd was er trouwens niet.
De Gare TGV Guillemins is op zich zeker een bezoek waard. Voor het ontwerp en de realisatie tekende het Spaanse enfant-terrible van de moderne architectuur, Santiago Calatrava. Bekend, maar ook berucht om zijn megalomane en geldverslindende projecten. Zou het toeval zijn dat een van zijn pronkstukken in de meest mafiose stad van België staat?

Bij het betreden van de open perronoverkoepeling zijn we zwaar onder de indruk van de mooie constructie. Tot eind april figureert Kuifjes maanrakket als trekpleister voor de 'Golden Sixties' EXPO, en brengt aldus wat kleur in het geheel. Mijn vriend Eli heeft vooral oog voor een Maagdenburgse halve bol, waarvan we er later in de stad nog veel meer zullen aantreffen.

 

Het bezoek aan de Expo riep veel herinneringen op, hoe kan het ook anders. Als tiener heeft Uw dienaar de zestiger jaren zeer bewust meegemaakt, net als velen onder U. Er is daar teveel om op te noemen, en alles op een aangename wijze tentoongesteld. Ook de audiogids is van een behoorlijk goede kwaliteit. Om U één voorbeeld te geven: wat is er mooier om in één moment de sfeer en de emoties van een modern tijdperk weer te geven dan een muur vol tijdsgerelateerde filmaffiches...

Om een frisse neus te halen maakten we tussen het tentoonstellingsbezoek en het avondmaal nog een ommetje en zagen de mooiste brug van Luik: le Pont de Fragnée.

Zondagvoormiddag was het de beurt aan Jacques Gilson, guide animateur de la ville de Liège, om ons op sleeptouw te nemen door de oude stadskern. Gedurende twee uren trotseerde hij, samen met ons, de niet zo aangename weersomstandigheden en maakte ons wegwijs in de geschiedenis van zijn stad.

Het was zeker de moeite, en kijk... ook Jacques leidde ons langs de Maagdenburgse halve bollen die in Luik fungeren als de Amsterdammertjes in... Amsterdam, en veel minder agressie uitstralen dan de ondertussen al terug verwijderde Antwerpse 'bobkes'.

Het was een korte maar intense belevenis en, mits betere weersomstandigheden, voor herhaling vatbaar. Ik denk dat we dan nog meer zullen genieten van de aangename plekken in Luik die we nu al hebben leren kennen. Misschien kunnen we dan meteen checken of het openbaar vervoer al iets genormeerder verloopt aan de stationshal, of dat de TEC en de SNCB nog steeds onder één Calatravaans hoedje spelen...

Marco Polo

Lanzarote II

Vandaag bekijk ik de voorbije trip door de ogen van de marathonfanaat die zolang in mij geleefd heeft. Tijdens mijn pre-prostatoir en van cardiale stoornissen vrijgesteld tijdperk op deze aardkloot, zeg maar mijn 'Poloiaanse Prehistorie', is er een tijd geweest waarin ik jaarlijks behoorlijk wat loopkilometers op de teller had. Duurtraining en bijhorende marathons waren mijn 'lange leven', hoewel de harten-doctoor mij vorig jaar toch een behoorlijk bijgestuurd beeld van die zogenaamde 'run for your life'-hype heeft opgehangen. Maar goed: wat geweest is is geweest en wat komen moet dat komt. Niet achterom kijken, edoch voorwaarts turen. Maar omdat het sterker is dan de hele Heer Polo zelf, toch nog even over die marathons: ooit droomde ik van verder, sneller en zwaarder en moest dus, nog steeds in mijn dromen, uitkomen bij de triatlon. U weet wel, dat gekkenwerk waarbij de deelnemende malloot eerst al zwemmend een tijd te water gaat, daarna een belachelijk lange fietsrit aflegt om, liefst nog dezelfde dag, het geheel af te ronden met een loopmarathon. Vrienden en vriendinnen van pleger dezes weten dat het voor mij bij dromen is gebleven: het lopen was oké, en daar ben ik nog steeds best tevreden mee, voor het betere fietswerk voldeden wel mijn beenspieren maar bleek mijn poezelige achterwerk dan weer van een veel te softe samenstelling om urenlang zadelleed te verdragen en finaal bleek mijn lijf over een waanzinnig hoog kouschijtlaarsgehalte te beschikken, zodat zwemmen in open water geen optie was. Exit triatlondromen. Uitdaging niet gehaald. Nederlaag, en eigen beperkingen erkennen. Terug naar af. Nu kom ik zoveel jaren later, op een tijdstip dat er niks meer te rapen noch te bewijzen valt, in de locatie van de zwaartse triatlon ter wereld terecht: de Ironman van Lanzarote. Tijdens een uitwaaiweek op dit Canarisch eiland word ik dagelijks met de neus op mijn onvervulde triatlondromen gedrukt. Het begint met een wandeling langs Playa Grande, waar de start van de race plaats vindt en de dapperen in alle vroegte te water gaan.

Met dit weer wordt er echter niet gezwommen, en de kouschijter in mij kan daar alleen maar tevreden mee zijn. We houden het bij een verkenning op het droge: stukje tegenwind, en terug met de wind in de rug. Een paar dagen later trekken we erop uit met een huurwagen. Aangezien het eiland niet zo groot is heb je op een dag al veel gezien, waarover later meer, maar voor het fietsgedeelte van de Ironman wil dat zeggen dat ze zo ongeveer elke meter asfalt die Lanzarote rijk is minstens één keer moeten aandoen om de volle 180 kilometer te halen. Waar je ook rijdt kom je fietstoeristen tegen, en hier telt niet alleen de regel van de wind die in het voor- en, ik doe een gok, minstens evenveel in het nadeel blaast.

 

Zeker even pittig tikken hierbij de hoogtemeters aan, om dan nog maar te zwijgen van de impact die de eindeloos lange rechte stukken maken op de morele weerbaarheid van de stalen dames & heren in spé. Om de wedstrijdvolgorde te respecteren, én minstens even belangrijk: een eind aan dit verhaal te breien, keer ik nu terug naar onze eerste avondwandeling over de boardwalk van Puerto del Carmen. In verschillende lussen lopen ze hier heen en weer tot ze er 42 kilometer op hebben zitten. Wij halen de korte omloop, tot het keerpunt bij de aanvliegroute voor de Aeropuerto de Lanzarote.

Ook hier was het eerst 'wind op' en genoten we op de terugweg van een toen nog aangename tailwind. Op de dijk zelf werd al aardig wat gelopen: parcoursverkenning veronderstel ik, in de hoop op 18 mei 2013 het noorden niet kwijt te raken. Elke dag weer dacht ik terug aan de eertijds gemiste kans en de ontlopen uitdaging om toch minstens één keer die gekte mee te maken. Never been this close...
En neen, er was vandaag geen tijd noch aandacht voor de internationale vrouwendag bij mij.

Marco Polo

Lanzarote I

Beter laat dan nooit, en beter nu met snelle halen dan vertwijfeld lang nadenken en al helemaal niet. Zo zou ik het kunnen samenvatten, en zo leg ik ook mijn uitvluchten voor U neer: méér dan een week blogloos door het leven! En andermaal vindt Uw dienaar van zichzelf dat hij een verdedigbare reden voor die afwezigheid op zijn verba-, litera- ende communica-tief strijdtoneel kan inroepen. Uithuizig en dus weg, met de zusjes 'Pola' naar Lanzarote. Er eens helemaal tussenuit kon geen kwaad, de batterijen opladen, en waarom dan niet samen. Eind februari-begin maart leek ons een goed moment. Het betrof hier geen last-minute, en daardoor hadden we bij de boeking allicht niet zo'n klaar zicht op de weersomstandigheden. Kort en bondig: tijdens de afgelopen week waren de Canarische Eilanden het mikpunt van een volwassen lagedruk gebied en konden wij het wat vakantionele klimatologie betreft eens deftig schudden. Wind en regen, te lage temperaturen voor de tijd van het jaar en vooral een gedecimeerde hoeveelheid zonneschijn zorgden ervoor dat we meer dan gepland onze toevlucht hebben gezocht bij indoor-bezigheden. Om deze stelling te onderlijnen plaats ik hier de spreekwoordelijke uitzonderingsfoto die de regel mag bevestigen, hoewel dit ook net iets té kort door de bocht zou kunnen zijn.

Naast de kaart- en andere gezelschapspellekes, die dagelijks op het programma stonden, was er ook ruim de gelegenheid om een boek ter hand te nemen. Af en toe gebeurde dat zelfs onder een stralende zon, al was die steeds omspeeld door een wisselend wolkenpatroon. De omstandigheden waren ernaar om met een 100-jarige op stap te gaan... Wederom een aanrader, vooral als U ervan houdt om tussendoor ook al eens iets luchtiger te verorberen. In een volgende bijdrage mag U zich aan enkele beelden van het eiland verwachten. Als de tijd mij welgezind is en de inspiratie mij niet in de steek laat kunnen er misschien ook nog wat Poloiaanse overpeinzingen aan toegevoegd worden.
Hasta mañana.

Marco Polo