I love Jordan - IV

Het wordt de hoogste tijd om de verslaggeving van onze laatste reis af te ronden. Vandaag geen melding van een uitgestelde verjaardagswens, van een aan te raden boek en al evenmin van een zeker niet te missen optreden om deze editie te beginnen. Voor ik mijn vierde en laatste Jordanië-episode op U loslaat is het eerst nog even aan 'Iemand'... en dat is een liedje van Herman Van Veen uit zijn laatste album 'Kersvers'. Een écht Van Veen-nummer, van een ongelofelijke eenvoud - muzikaal en tekstueel - maar tevens zo diep en aangrijpend dat een mens zich afvraagt waar hij het toch telkens weer blijft halen. Je doet maar Herman, en blijf het maar doen... om het ons iedere keer weer voor te schotelen, op te lepelen en in te peperen: de hemel zal gloren, de zee zal deinen, de wind zal draaien, de zon zal schijnen... iemand zal een liedje schrijven.  Al die gewone dingen met deze keer daar achteloos  tussendoor al even fijntjes en gewoon...

iemand zal begrijpen 

dat wie overlijdt 

degene is 

die 

achterblijft  

Ik zag en hoorde hem vorige week bij Pauw op de Nederlandse televisie en sindsdien is het blijven hangen. Uitzending gemist is in zo'n geval een zegen. Daar kan ik het echter niet bij laten, en dus werd gisteren na een late computer-sessie de cd alsnog online besteld. 'Kersvers' is al onderweg, en dat gaat mij een heerlijke najaarsrust opleveren. Eentje om 'grijs' te draaien, zoals men vroeger pleegde te zeggen...

Door de tijd die er telkens weer tussen kruipt verliezen de reisverslagen wat van hun spankracht, als die er al was tijdens een 'rustig' weekje Jordanië. Gelukkig zijn de foto's genummerd en worden ze in de hedendaagse multimedia-technologie voorzien van de meest uiteenlopende informatie zodat zelfs een ouwe knar als Uw dienaar zijn weg terug kan vinden in het bos van digitale opnamen. Ook zonder dat hij kruimeltjes heeft moeten strooien...
Hier gaan we weer: in tweestrijd met Petra, om de titel van absoluut hoogtepunt tijdens de reis, toon ik U vandaag enkele beelden van onze trip door de woestijn. Wadi Rum, waa die roem-ruchtige Peter O'Toole de figuur van Lawrence of Arabia heeft neergezet en meteen onsterfelijk maakte in 's werelds collectieve geheugen. Mooi site om een film te draaien, en een uitgebreid bezoek meer dan waard. Hoewel we het in snelvaart moesten doen kregen we toch al de kans om zeer diverse sfeerplaatjes te schieten.

Het begon allemaal nog behoorlijk zonnig en kalm. Wijdse uitzichten, verloren gelopen(?) rotsmassa's, een niet al te strakke maar niet te min blauwe lucht met daarin een prachtige achternoense zon die haar getemperde licht mondjesmaat over het landschap strooide.

Bij een van de tussenstops poseerden P&P in de buurt van een natuurlijke rotsbrug. Vestimentaire details betreffende 'den blogger': een multiflex-strooien hoed uit Brazilië, een t-shirt uit Marbella en een sjaaltje uit ... Jordanië, gelukkig. Merci voor de foto, Karolien. Die krijgt zeker een plaats in La Pola's album.

Daarna keerde het weer, zoals 'ze' zeggen. Er kwam voorwaar een zandstorm om de hoek kijken en de lucht werd grijzer en bruiner met de minuut. Daarachter hingen de buien, en ja: na vijf dagen blauwe luchten en alleen maar zon kregen we uitgerekend in de woestijn een paar regenvlagen over ons hoofd. De jacht op een unieke zonsondergang werd ingezet. Blijkbaar zat Uw dienaar aan de verkeerde kant van het vehikel en dus met zijn rug naar de sunset.

Maar daarom niet getreurd: zelfs in de woestijn is kreupelhout te vinden voor een vuurtje en dus zorgden de chauffeurs in hagelwitte outfit voor een tea-time break à la Lawrence. Gedeeltelijk mede-selfmade, en da's dan weer extra plezant als tijd terwijl de hemel opnieuw opklaart om plaats te maken voor een heldere nacht.
Na de Wadi Rum-experience, die eindigde met een bedoeïnen BBQ, volgde nog een vrije dag in Aqaba. Tijd en plaats voor heer Polo om nog eens op de aller-individueelste foto-tour te gaan. Paar prentjes, weinig woorden, goeie herinneringen...

Om te beginnen mijn kapper-barbier verslaving: als ik in den vreemde ben ga ik graag eens naar de coiffeur. Overal doen ze het anders, maar steeds komt het weer op hetzelfde neer. De ijdelheid van de man gebruiken om hem in de zetel, aan de lijn en onder het mes te lokken. Deze ingeweken Koeweiti kreeg van mij een 8,5 op 10 voor het trimmen en proper zetten van mijn onderkaak- en neusbegroeisel.

Er was ook tijd voor een wandeling langs de muurschilderingen. Een waar openluchtmuseum tussen oud en nieuw Aqaba, geheel en al gratis en het bewonderen meer dan waard.

Daar krijgt een mens dorst van. In dit alcoholvrije/-arme land is dat meestal koffie, thee, water of een sapje. 't Was vrijdag, dus zondag, en dan mag het een stevige kuip 'mixed juice' zijn. Terwijl opa de berichtjes op zijn iPhone checkt. Aqaba anno 2014.

Maar ook dit: een schoolpleintje met een basketbalkorf. Nà de kamelenracen en vòòr voetbal de tweede sport in het land. Tering naar de nering, maar ze hebben meer uitzenduren op televisie dan wij hier te lande. Met dit eigenzinnige prentje neem ik afscheid van Jordanië. Niet zonder U mijn absolute topervaring van deze reis 'mede te delen': tijdens een dagtrip met lunchpakket werden de niet gebruikte zakjes chips verzameld, onderweg ziet de gids een paar bedoeïenenkinderen op de rotsen lopen, we houden halt, of ze de chips willen, verzameld in twee grote plastiek zakken, een jongetje komt dichterbij, graag, maar één zak is genoeg, geef de rest maar aan de anderen verderop, hebben die ook iets, dank u wel.  En ondertussen loopt hij blij zwaaiend met de witte tas terug de heuvels in naar zijn vriendjes.
Ook daarvan stond ik te kijken, al even erg als van de tempels en graven in Petra of de natuur van Wadi Rum. Respect...

Marco Polo

I love Jordan - III

Zij die op hete kolen en met onrust in het gemoed wachtende zijn op een volgende aflevering van het Jordanië-verhaal moet ik nu verzoeken om enige lankmoedigheid en een zekere mate van geduld. Wat in klad al aanwezig was en bewerkt werd op deze locatie moest nog even in de draft. Dat geeft Polo & Pola de gelegenheid om een avondje in te vullen met een optreden van een onzer favorieten op de  podiumplanken. Raf deed het vanavond nog eens op zijn eentje, en dan nog wel in schouwburg De Steiger in Boom.  Jongen toch...!!! Een typische uiting van bezorgdheid, in de mond genomen door ouderen ten opzichte van puberende adolescenten die het al dan niet gewild weer enigszins (te) bont hebben gemaakt. En in dit geval een verzuchting in het zeer persoonlijke relaas van een al even persoonlijk leven. Raf solo, zonder Mich. 't Is zo eens iets anders dan de vertrouwde Kommilfoo dubbel-Walschaerts-formule, of toch ook niet.  Zeer genietbaar en geslaagd. Introspectie tot in de kleinste vezels en achter de donkerste kantjes. Een echte verteller die zijn vak ter harte neemt en ons op drie, vier niveau's aan het denken en voor schut zet. Verkeerde benen bij de vleet: om op te staan of om mee op te staan... Goeiemorgen! Bedankt voor het lijdzaam toezien en de berustende onderworpenheid waarmee U zich in de wachtrij hebt geschaard en mij de kans hebt geboden om dé Raf te gaan aanschouwen en hem na afloop mijn gepersonaliseerd applaus toe te zenden. Merci voor het wachten, en Raf... merci voor uw verhaal. Eentje om binnen enkele maanden nog eens te gaan bekijken. Er komen misschien nog wel wat kronkels bij, en die wil ik voor geen geld missen. Check de speeldata. Wie gaat er mee..?

En dan nu opnieuw naar mijn Jordaans reisverslag. Ondertussen ben ik alweer twee volle weken terug in ons koele kikkerland. Het weze evenwel gezegd en ruiterlijk toegegeven: tussendoor nog met een hemels nazomerweekend, maar daags nadien was het 100% herfst. Over die meteorologische toestanden zullen we het binnenkort nog wel eens hebben. Nu eerst Jordanië.

De Dode Zee lag ook op onze route, en dus daalden we van Mount Nebo (817 meter hoog) heel de lange weg af naar het laagste zwemstrand op aarde, zo'n 425 meter onder zeeniveau. Met Palestina/Israël aan de overkant kan men zich daar aan strenge regels verwachten, en die worden dan ook duidelijk geafficheerd op het strand. Tot en met het bij voorkeur op de rug zwemmen/drijven...

Zoiets moet men La Pola maar één keer zeggen. De richtlijnen keurig opvolgend demonstreert zij hier haar kunnen. Waar zijn die handjes? Blijven drijven hé...

Na de frivole passage aan de boorden van die grote zoutplas werd er de volgende dag weer aandacht besteed aan het culturele aspect van de reis. Uiteraard stond er een bezoek aan het grote islam-gebedshuis van Aman op het programma. Open deurdag in de moskee..

En vanop de Citadel krijg je dit uitzicht over Aman-city voorgeschoteld. Onder de kreupele boom vervalt, bij gebrek aan wind, een mast met Jordaanse vlag in het niet. 't Is wel een vlaggeske van 22 bij 33 meter groot, maar toch....

De Citadel zelf staat er net als zovele oudheidkundige relieken over de ganse wereldbol prachtig bij te blinken. Grieken en/of Romeinen hebben ook hier hun stinkende best gedaan om sporen achter te laten ten einde de toeristische molen aan te zwengelen. En eindelijk verschijnen er wat wolkjes aan het blauwe zwerk. Toch regen op komst? Om deel drie af te ronden volgen hier nog enkele beelden van onze passage door de Wadi Mujib-vallei.

De rivier die de Dode Zee van water moet voorzien, maar zelf sinds een tiental jaren achter een stuwdam wordt opgehouden om de waterhuishouding van de verre omgeving te regelen. Of dat echt lukt is maar de vraag. In dit buitencafé is momenteel geen koffie noch thee meer te verkrijgen. Een gevolg van accuut watertekort?

Samen met U kijk ik nu uit naar het vierde quarter van dit reisverslag. Ik kan er mij nog niks bij voorstellen, maar met de hulp van deze verrekijker en een wederom wolkenloze hemel moet het wel lukken. Tot de volgende...

Marco Polo

I love Jordan - II

Vooraleer ik een tweede aflevering van mijn 'lovely Jordan'-verhaal aan U presenteer wil ik even aandacht vragen voor een boek van de allerhoogste kwaliteit dat mij tijdens de bewuste Jordaniē-trip uitermate heeft aangesproken en beroerd. Op de heenvlucht was er uitgebreid tijd voor de eerste hoofdstukken en in de terugvlucht paste net de lezing van het laatste hoofdstuk en de bijgevoegde documenten achteraan in het boek die met een alsnog verrassende aanvulling voor een klare afronding zorgen. Ter plekke heb ik de hoofdstukken/wandelingen 4 tot en met 11 tot mij genomen. Telkens op een gestolen moment bij het ontwaken en/of voor het slapen gaan, iedere keer goed voor enkele pagina's tot een vol hoofdstuk. Of tijdens de busrit over de Desert Highway. Zelfs op het strand van Aqaba heb ik behoorlijk wat bladzijden omgedraaid en weggelezen. Heerlijk boek. Het speelt in Amsterdam, en de heren Schaap en Wolffers evolueren doorheen de eerste 200 pagina's van een filosofische discussie tot een bij momenten 'geestige' dialoog over taal, verhaal, waarheid en verbeelding...

Maar het zou hier over de P&P-reis naar Jordanië gaan, en dit begint te lijken op een van de betere boekbesprekingen uit mijn Poēsis- en Rethorica-tijd. Stoppen dus daarmee, en over naar wat vandaag aan de orde is. Wie meer wil weten over mijn leesgeneugten kan zich het boek aanschaffen. Leesplezier verzekerd!

Back to Jordan, dus. Met beelden van de historische Jerash-site waar we de overblijfselen van één der belangrijkste Grieks-Romeins-Byzantijnse steden in het Midden-Oosten gingen bezoeken. Er is zoveel te zien, te bewandelen en te bewonderen dat heer Polo zich alhier wederom beperkt tot een poging om naar goede gewoonte een even scherpe als eigenzinnige selectie uit zijn zelf geportreteerde prentenkabinet te presenteren...

Om U een idee van Hadrianus' triomfboog te geven koos ik voor de linker zij-ingang, omdat daar de 'kaartjesknipper' van dienst een plekje in de schaduw heeft gevonden. Voor een totaalbeeld van dit bouwwerk verwijs ik U naar Wikipedia en de vele andere virtuele onderzoeksplatformen die ons wereldwijde web rijk is. Het mag uiteraard ook in een encyclopedie, een atlas, of een toeristisch prentenboek.

Uit de andere beelden heb ik deze kijk op het ovale forum overgehouden. U ziet het misschien niet meteen op deze prent, maar dit plein is wel degelijk ovaal. En dat is voor die tijd hoogst speciaal!

Het was ook op deze site dat ik in de gelegenheid was een minder conventionele groepsfoto te maken van het bijna voltallige reisgezelschap. Bij de derde kerkmuur, achter de draad, staan ze mooi op een rij!

Nog een intrigerend beeld kon ik schieten in Um Quais: daar is geen parkeerprobleem, en dan vooral op de Golan-hoogte in de achtergrond. Als ik de Arabische ondertiteling van het P-bord goed gelezen heb is een parkeerschijf wel verplicht. U moet ook voor het donker wordt de auto weer ophalen! Verder geen problemen.

En dan ziet U hierboven de foto waarom het raadsel van 1000 JOD draait. Khaled, onze gids ter plaatse, heeft op Mount Nebo een ijzersterke vraag in petto die ik hier niet verklap, maar waarvoor U met gerust gemoed naar Jordaniē kan afreizen om ze ter plekke te horen en te beantwoorden. Uiteraard gaat het hierbij om Mozes, de man van de stenen tafelen, de Rode Zee, het water uit de rots en nog wat van die huzarenstukjes! Voor wie het mocht intresseren: 1000 Jordaanse Dinar is vandaag de dag al 1108 Euro waard...

Om af te ronden een prent die antwoord moet bieden op de veel gehoorde vraag na thuiskomst: "Hebben jullie ginder veel vrouwen met een hoofddoek gezien?"

Ja dus!

Marco Polo  

I love Jordan - I

Na een reis nemen naast het uitschakelen van de tijdsklokken op staan-, hang- en andere lampen, het plichtmatig doornemen van de post, het checken van de e-mails, het terug aanmelden bij de thuisblijvers en het ophalen van herinneringen tijdens het selectief ordenen van het geschoten fotomateriaal, ook de was en de plas een behoorlijke hap uit het 'terug thuis'-tijdsbudget. Op zich al niet simpel, maar nu kwamen daarbij ook nog de naweeën en bijhorende lekken van een net niet perfect uitgevoerde dakrenovatie en een defectueuse robotmaaier saga waar maar geen eind aan wil komen. Een week vol beslommeringen en kopbrekens, e-mails, telefoontjes, ritten heen en terug langs België's oververzadigde wegennet en nog wat hoogst persoonlijke en al even amateuristische pogingen tot het klaren van deze situaties hebben er dus voor gezorgd dat U na een eerste kort bericht bij aanvang van deze zevendaagse, en ondanks veel goede wil van mijnentwege, toch weer lang genoeg hebt moeten wachten op een nieuwe 'mededeling'. Zo lijkt het mij althans. Perceptie?
Het was zelfs zo erg en benauwend druk dat ik nu voor het eerst in vele jaren een 'belated happy birthday' moet sturen aan mijn goede vriend en grote voorganger in het blogistieke milieu Zijne Geiligheid Aloysius Primus. Bij deze dus... beter laat dan salaat, zonder graat geen vis, ik vraag Aloysius om vergiffenis! Dikke knuffel Wies, ik zal het nooit meer vergeten... (einde van een strikt persoonlijke mededeling die alhier, naar goede MP-blog-gewoonte, toch aan een ruimer publiek wordt gepresenteerd...)

En dan nu eindelijk tijd om een tipje van de Jordanië-sluier te lichten. Wie 'in godsnaam' wil er tegenwoordig toch naar Jordanië gaan? Met Palestina en Syrië zo vlak in de buurt, met de recente IS-ontwikkelingen en de aldaar gestationeerde Belgische F-16's die het verhaal voor ons helemaal spannend maken. Deze reis was gepland in januari en geboekt in februari, in tempore non suspecto. Later veranderde er een en ander, zodat zelfs Polo & Pola een telefoontje pleegden met de reisorganisatie om naar de situatie ter plaatse te peilen en bij regelmaat de reisadviezen van buitenlandse zaken hebben geraadpleegd. Tot en met het vertrek leek alles een beetje spannend, maar eens in Jordanië was daarvan geen spoor meer te bekennen. Jammer voor het land en het teruglopende toerisme aldaar, maar het is vooral de perceptie van onveiligheid als gevolg van de algemene toestand in de omliggende landen die hun parten speelt. Los daarvan hebben we een prachtige reis achter de rug. Niet te lang, mooie dingen gezien en goeie ervaringen opgedaan. Het wordt dus tijd dat ik er hier iets over ga lossen en U van enkele prentjes ga voorzien, U weet wel: de meer dan duizend woorden truck...

Petra: straffen toebak! Net als Indiana Jones in The Last Crusade staan we na een wandeling door de Siq-kloof ineens voor de prachtige tempelwand van de 'schatkamer'. Duizend verhalen van duizend woorden... en toch kan je gewoon beter wat langer in die kloof blijven hangen en kijken.

Of erbij gaan zitten en, met de monumentale wand op de achtergrond, naar de kameel en zijn drijver lonken. Uit wiens oor zou die rook komen? Geen idee, maar de keuze is alvast gemaakt want het is witte: habemus papam?!

Wanden vol rotswoningen en -graven onder één dak. Petra is nog veel meer dan die ene terecht wereldberoemde roze wand bij het begin van de vallei. Wat een ervaring...

Multicolore erosieformaties in de open grotten. Gewoon bij daglicht. Prachtig!

Ook dit is Petra: een rustig terrasje met een magistraal uitzicht over een koninklijke vallei. Ideaal voor een lunchpauze of gewoon een glas muntthee...

De zes musketiers, de reden waarom we daar waren. Vrienden met een verleden. Met een gezamelijk verleden van 40 jaar. Da's bij elkaar 240 jaren samen! Klinkt iets beter in deze historische context...

Bij het verlaten van de site zaten we in de verkeersdrukte van de avondspits: geen yellow cab's in Petra, maar wel uniform gebloemde paardenkoetsen waarvan de rijders naar de gunsten en klandizie van de toeristen dingen. Uw dienaar en de zijnen hebben echter ook de terugweg te voet afgelegd. En des avonds goed geslapen...

Zo, hier moet U het voorlopig mee doen.
Volgende keer meer beelden van deze reis.
Als 't God belieft. 
Insjallah 
إن شاء الله    

Marco Polo 

Julien et les autres...

Oef, het is er dan toch nog van gekomen. Na een behoorlijk lange afwezigheid heb ik eindelijk de weg terug gevonden naar deze blogpagina's. Met het schaamrood op de wangen, een krop in de keel en emotionele vreugdetranen in de ooghoeken kijk ik naar mijn op 29 september neergetikte geheugensteuntjes in de kladversie van deze 'Marco Polo - mededeling 1303'. Allemaal dingen die alweer uit de actualiteit verdwenen zijn en we ons slechts met enige moeite kunnen herinneren.
Hoe deden de Yellow Tigers het alweer op hun laatste tornooi. Hun wedstrijden waren live het bekijken meer dan waard op televisie, maar waren het Europese of wereldkampioenschappen?  En tegen wie speelden ze alweer? Vraag me zeker niet naar de uitslagen: met veel geleuter er omheen kan het hooguit nog dienstdoen als veredelde cafépraat. Een niveau dat hier zelden overstegen wordt, dus waarom niet? Of net daarom wel!?
En dan was er 'De Muze' die op de fles ging. 'De Muze' van de Ferre, alias de drunken sailor die er zelf al lang niet meer is en wiens monumentale pied à terre in de Antwerpse binnenstad stilaan ten onder ging aan de gewijzigde marktomstandigheden, het snelwisselende en onvoldoend heraangevulde kliënteel en het zichzelf overschattend mis-management van de uitbater. Vraag me niet wat er nog mee gebeurd is. Of liever: laat mij maar weten wat ermee gebeurd is, zo kom ik nog eens aan een paar reacties van mijn lezersschare op deze communicatie-probeersels.
Verder was er de open brief van zoon Matthias waarin hij zeer uitgebreid zijn overleden vader Julien in bescherming neemt. Allebei Schoenaerts, en allebei toppers. Van zoiets kan een simpele ziel als uw bloggende scribent alleen maar dromen. Inderdaad, Julien Schoenaerts... acteur van mijn dromen. Vijftig keer hetzelfde stuk, vijftig keer dezelfde tekst, zelfs vijftig keer dezelfde zinsnede, maar elke keer een andere insteek, een andere klemtoon en dus een andere rilling door je hart. Matthias is goed bezig, en flink op weg om zijn naam en die van de andere Schoenaertsen alle eer aan te doen.
Tenslotte dacht ik zo'n twee weken geleden dat ik zeker ook een stukje moest schrijven over Jeroen Meus, die momenteel met zijn Goed Volk hoge televisie-toppen scheert. De aflevering over Zuid-Afrika vond ik prima. Dat hijzelf niet zo'n fan is van het authentieke kip- en schaap slachten begrijp ik wel, maar dat wij het daarom ook allemaal ellendig moeten vinden? In 'koeien' van letters moest ik de volgende dag in de krant lezen dat al de kijkers samen met Jeroen walgden van die slachtingen: 867.312 keken ernaar, minstens één vond het niet zó erg... juist: heer Polo. En dus een prachtige reeks, want naast inhoudelijk ook cinématografisch van een zeer hoog niveau. Maar ook dat is een hoogst persoonlijke interpretatie.

Dit waren dus de dingen waar ik het nu niet meer over wilde hebben. Er is ondertussen teveel overheen gegaan om ze nog eens in extenso aan bod te laten komen. Eerst een week met veel praktische beslommeringen en karweien die zoniet het onderste uit de kan, dan toch het beste in mij naar boven haalde en ervoor zorgde dat de batterijen weer aan opladen toe waren. En dat hebben we, in goed gezelschap overigens, de daaropvolgende week gedaan in Jordanië...

Waarover een volgende keer meer.
En wellicht nog meer, en weer meer...

Marco Polo