Lap Sus, linguwee...

Niet dat ik het zelf gehoord heb, maar dan wel van horen zeggen.
Zondag op Canal+ versprak voormalig Frans minister van justitie Rachida Dati zich, terwijl ze het had over de buitenlandse investeringsfondsen. 'Als ik sommigen zie die een rendement vragen van 20, 25 procent, met een "infellation" van zo goed als nul...', luidde het. Een lapsus die kon tellen, en waar geen enkel waarnemer naast geluisterd had. Wat ze voor de rest te ver-tellen had bleek niet zo belangrijk, het was waarschijnlijk iets in de aard van een te verwachten prijsstijging bij de orale bevrediging.
Rachida wil deze ovulatie in de hand houden...

Hoewel...? Volgens mij kan ze het perfect "zonder" handen !!!

Marco Polo

1066...

Soms komt een toevalligheid op de meest bizarre wijze om de totaal onverwachte hoek kijken. Toen ik van de schaarse vrije tijd in mijn lange weekend gebruik maakte om, naar goede maar evengoed dwaze gewoonte, de teksten en foto's van deze blog te copiëren en in een ondertussen behoorlijk uit de kluiten gewassen Word-bestand te plakken, kwam ik bij het daaropvolgend afdrukken tot de vaststelling dat ik deze keer aan pagina 1066 ben gekomen. De derde farde is dan ook al voor meer dan de helft gevuld. Het is een gekke gewoonte geworden, maar ooit zal het moment wel eens komen dat ik deze hard-copy ter hand neem, en wie weet wat ik er dan allemaal mee ga doen? Die 1066 pagina's deden mij uiteraard meteen denken aan de Slag bij Hastings, tot meerdere eer en glorie van allen die ooit hun tijd hebben opgeofferd om mij enige geschiedkundige kennis bij te brengen. Hoewel ik de kapstok wel wist staan,was de localisatie van de klepel in deze niet aan mij besteed. Zo gaat het wel eens meer, maar dat moet niet altijd als een tekort beschouwd worden. Omdat ik echter graag op de hoogte blijf en de gaten in de kaas alsnog wil vullen, ga ik te rade op het internet: starten met Wikipedia, doorklikken naar Hastings, terechtkomen bij Battle, jawel... de plaats, Willem de Veroveraar, Harold... de ridders, en uitschuiven naar de kruistochten. Zo is een mens al snel een paar uur bezig, en groeit het gras dat ondertussen niet wordt afgereden gestaag verder. Dus tijd om de boel af te sluiten, waarbij ik de Mededelingen van Mezelf passeer. Doen die blote madamen toch een lampje branden en een idee ontspruiten: het mag ook iets bedekter zijn, zoals bij de ridders of bij diegenen waartegen zij ten kruistocht trokken. Het moet niet steeds een galerij van blote billen en dito borsten zijn, waarom eens niet het hele zootje op z'n Christo's presenteren: alles goed ingepakt en wel netjes, alles goed en wel en netjes ingepakt, wel goed ingepakt en alles netjes...

Beelden die mits een middeleeuwse portrettentrekker in 1066 konden gemaakt zijn, maar die heden ten dage nog steeds schering en inslag zijn. Mooi toch?!
Dat mode-ontwerpers zich rond hetzelfde thema in onze 21ste eeuw ook nog kunnen uitleven ziet U dan weer op onderstaande fotoreeks. En ook dat de stap naar wat Charlie uit de vorige aflevering ten tonele voert weer niet zo heel groot hoeft te zijn.

Ayaan Hirshi Ali weet er alles van...

Marco Polo

Herfstwandeling...

Een mens moet er vroeg bijzijn. Dat is altijd zo geweest, maar tegenwoordig misschien nog meer dan vroeger. Het gaat allemaal zo rap, met de snelheid van het licht, en voor men het beseft is alles weer voorbij. Zo viel mijn oog dezer dagen op enkele modefoto's in De Morgen. Schaars tot niet geklede dames showden er de creaties van Charlie Le Mindu, een Frans mode- en coiffure-ontwerper die zijn laatste producties de catwalk opstuurde tijdens de London Fashion Week. Met wat voor de hand liggend en menigmaal geoefend knip- en plakwerk heeft Uw aller Polo met de voorradige lichtdrukmalen onderstaande prent ineengeknutseld.

Geef toe, op deze manier laat de geintresseerde toeschouwer zich niet afleiden door bijkomstigheden en eventuele focus ondermijnende accessoires. Maar eerlijk is eerlijk, en duurt bovendien het langst: Le Charlie, de Sjarel dus, ging in zijn realisatie nog verder dan wat U hier door Uw Dienaar ter aanschouwing wordt voorgeschoteld. Zelfs het bodemstrookje Erica (Ericaceae) werd de modellen misgund. Voor elk een paar roze botinnekes op hoge hakken, dat was op de hoeden na het enige waarmee de dames zich presenteerden aan het lekkerbekkende publiek. En dan gaat het nu over de meer dan gewenste snelheid van handelen, waarvan in de aanhef dezer bijdrage sprake is. Wie er niet bij was op de avond zelf en dus niet over eigengemaakte foto's of persoonlijk opgedane indrukken beschikte, kon het daar op de Britse eilanden wel schudden.
Kijkt U zelf even mee hoe dit item van documentatie werd voorzien in de Daily Mail...

Brits gebrek aan originaliteit om van de smaakloze vormgeving maar te zwijgen. Deze kunstzinnige onderwerpen kunnen toch anders gepresenteerd worden. In De Morgen wond men er alleszins geen doekjes om, al was een vergrootglas geen overbodige luxe bij de poging tot constatatie of het om een échte brunette en blondine ging...

De eerste dag tenminste, want 24 uur later is er van de fotoreeks geen spoor meer te bekennen, terwijl een zoekactie naar Charlie Le Mindu op De Morgen-online al evenmin iets oplevert. Is er dan toch sprake van censuur binnen de redactiemuren van deze zelfverklaarde kwaliteitskrant met saloneske vrijbuitersallures? Mijn voorkeur gaat uit naar een persoonlijke bewerking met hier en daar een herfstroosje: met een steeltje voor het nodige water en zonder doornen, want dat prikt zo bij het wandelen.

Bij de huidige temperaturen zie ik een herfstwandeling op de heide, in goed gezelschap en in deze outfit trouwens wel zitten...

Marco Polo

Van de Balkan tot Raversijde...

Wie van U mocht denken dat mijn superlange weekends steeds in totale onnozelheid worden doorgebracht en met onzinnigheden zijn gevuld, hij en/of zij slaat de bal compleet mis. Nadat ik bekomen was van het voorbije museumbezoek en de daarmee gepaard gaande en door Jan Vanriet veroorzaakte adoratieve appelflauwte, viel mijn oog op alweer een socio-culturele afspraak tijdens de tweede helft van mijn vrijwel oeverloze recuperatieperiode. Bij een vorige studentenreünie van de Sportkotpromotie 1973, waarvan ik tot mijn grote vreugde deel uitmaak, werd bij referendum navraag gedaan óf en naderhand bepaald dát de gebruikelijke vijfjaarlijkse wederziensmomenten zouden geïntensifieerd worden, en dat bij wijze van experiment de eerstvolgende bijeenkomst op 18 september 2010 zou plaatsvinden. Dat was dus gisteren, en daarvan breng ik U vandaag een kort verslag. Om de chronologie te respecteren moet ik U eerst melden dat ik 's ochtends, ter voorbereiding van de verre westelijke verplaatsing, mij gedurend een uur heb warmgereden op de homeo-trainer en tijdterwijl getuige ben geweest van de meest recente Battle of the Balkans: de 1/8 finale tussen Servië en Kroatië in het WK Basketbaal 2010. Een met vijf sterren gemarkeerde match in het FIBA-wedstrijdarchief. Het lopende abonnement terwille en teneinde de gepleegde aanslag op het budget te verantwoorden probeer ik op regelmatige basis een matchke mee te pikken, en dat heb ik dus ook gisteren gedaan.

Goede wedstrijd, pittige confrontaties, een spannend verloop en dus de ideale voorbereiding om mij in uitmuntend gezelschap én aan de voorlopig nog Belgische kust te gaan onderdompelen in de krijgshistorische restanten van WO II. Het was weer zo'n dag aan zee waarvan wij, binnenlanders, nauwelijks kunnen aannemen dat zij bestaan: beetje wind, blauwe lucht, zon à volonté en ook voldoende drank en lekker eten. Verrukkelijk gezelschap, vrienden en vooral vriendinnen die we veel te weinig zien, laat staan in hartverwarmende omstandigheden ontmoeten, en een dag die veel te snel in nachtelijke duisternis overgaat.

Straffe verhalen, nuttige ervaringen en triviale weetjes: voor alles is er tijd, iedereen komt aan bod en de afwezigen hebben, zoals steeds, weer ongelijk. Het fotokader is verre van volledig en slechts een toevallige greep uit de voorhanden zijnde prenten werden hierboven bij elkaar gevoegd. Volgende keer zullen het er andere zijn, maar daarom niet beter. Op deze plek verdient een hartsvriendin en goede toeverlaat uit die ver vervlogen studentikoze tijden een speciale vermelding: Viv' H. uit A. is sinds geruime tijd een stille, maar regelmatige bezoekster van deze blog. Heer Polo beschouwt het als een hele eer, maar tevens loodzware verantwoordelijkheid, dat hij langs deze weg een informatieve link in leven houdt met zij die het vroeger allemaal hebben meegemaakt. Het was voor ons zeker geen WO II, maar in Leuven hebben wij toch ook voor hete vuren gestaan. Wie dat niet wil geloven, die vraagt het maar aan Hervé, en die belt dan meteen een hulplijn.
U ziet het en U leest het hier: van de Balkan tot Raversijde in nauwelijks één etmaal, heer Polo is voor geen kleintje vervaard...

Marco Polo

Voor het sluiten...

Na het lezen en herlezen van de nagelnieuwe, langverwachte en tot de verbeelding sprekende blogbijdrage op de Mededelingen van Aloysius I moest Uw dienaar zich vandaag wel verder op het kunstzinnige pad begeven. De trend werd reeds in het voorbije weekend gezet. Tussen al het sportkijkwerk door vond heer Polo toch de tijd om een bezoek te brengen aan de nieuwe schilderijententoonstelling van zijn neef Wim Coppieters. In een vorige jaargang kwam een eerdere expo van mijn soulbrother reeds aan bod op deze wereldwijde webpagina's. De onderdompeling in zijn wederom licht bijgestuurde thematiek zet een mens aan het denken en is zeer de moeite waard. De keuze van een aan te schaffen werkstuk voor mijn eigen habitat werd nog even vooruitgeschoven, maar onze erven kunnen zich binnen afzienbare tijd de fiere bezitter noemen van elk hun tweede "Coppieters". Daar is al voor gezorgd.

Maar nu terug naar vandaag: in het bezit van twee door Knackclub gratis aangeboden tickets voor de slottentoonstelling in het KMSKA lag de keuze vrijwel voor de hand en was dientengevolge ook vlug gemaakt. De heer Vanriet heeft ter gelegenheid van de aangekondigde tijdelijke en renovatieve sluiting van het Museum van Schone Kunsten van Antwerpen de gelegenheid gekregen om een mix te presenteren van door hem uitverkozen museum- stukken en een gedeelte van zijn eigen werk. Hier wilde ik wel eens een kijkje gaan nemen. Hij kreeg carte blanche om oude en moderne meesters met elkaar én zijn eigen producten te confronteren. De kunstenaar heeft als curator niet echt een volgorde in deze expositie nagestreefd, niet kunsthistorisch en evenmin chronologisch. Het gaat hem om een aangeboden kans tot vergelijkende beeldreflectie en behandelt de vele kleine en grote kanten doorheen de complexiteit van ons ondermaans bestaan. Hij heeft er pap van gegeten, die Jan. Niet voor niets is hij geboren in Antwerpen en getogen op het Kiel, met zelfs een tussentijdse verblijfspassage op Hobokens grondgebied.

Voor wie, door bovenstaande compilatie aangestoken, zin en goesting mocht krijgen om er ook eens binnen te lopen, heb ik goed nieuws. Om de tijdelijke sluiting op waardige wijze in te leiden gaan de laatse twee weken van de Vanriet-exhibitie door onder de zeer originele naam van Closing Weeks: van 19 september tot 3 oktober is de tentoonstelling gratis toegankelijk voor iedereen en zijn er bovendien tal van activiteiten en evenementen waarvoor al evenmin moet betaald worden.
Zorg dat U er op tijd bij bent, want na de sluiting... is het museum dicht. En dat voor minstens drie jaar, als de aannemer de ingrijpende restauratiewerken tenminste tijdig kan realiseren. Anders zullen we noodgedwongen elders onze culturele mosterd moeten halen: dat wordt weer reizen om te kijken en te genieten, te ontdekken en te bewonderen, te leren... dat we best voor het sluiten van de markt naar het museum kunnen gaan.
Uiteraard!!

Marco Polo

Kijksportweekend...

Soms kan de reden tot een periodische blogstilte uit een onverwachte hoek komen. Zo heb ik het voorbije weekend écht geen tijd gehad om te bloggen wegens al te drukke kijksport bezigheden. Als gevolg van de wereldwijde aandacht voor de ultieme driepunter van Teodosic in de WK-match tegen Spanje, was heer Polo op zoek gegaan naar meer beelden van desbetreffende wedstrijd. Behalve een aantal Youtube-clips,houdende de laatste 25 speelseconden, was er geen verder ooggetuigenverslag beschikbaar. Tenzij... tenzij je een abonnement neemt op FIBA-TV, waar je de live-matchen kan bekijken en ook gedurende de duur van je aansluiting vrij toegang hebt tot het wedstrijdenarchief en alles kunt herbekijken, zo dikwijls als je maar wil. Een aanbod waar Uw dienaar zich niet van kon onthouden en waarop hij dus maar al te graag is ingegaan. Gevolg: op zaterdagmiddag een vlotte homeo-sessie met de bewuste kwartfinale tussen Spanje en Servië (in 75 minuten trapte ik 38 km bij mekaar). Hierin bleek dat de heer Teodosic wel de meest in het oogspringende driepunter had gescoord, maar dat meerdere spelers van beide teams een straffere prestatie hadden neergezet. Het was alleszins een zeer genietbare én spannende wedstrijd. In de vooravond kwam de eerste halve finale tussen de USA en Litouwen aan bod. Minder spannend, maar zeker even genietbaar: USA duidelijk beter en met een schitterende Kevin Durant verdiend naar de finale. Daarna was het opnieuw de beurt aan Servië, deze keer tegen gastland Turkije. Genietend van een heerlijk zachte nazomeravond en een frisse Duvel hebben vader en zoon Polo deze wedstrijd bekeken op hun eigenste terras. Zalig weer, stevige Duvel, potige wedstrijd op hoog niveau en voorzien van een zinderend slot. Waar Milos Teodosic zich eerder tot matchwinnaar kroonde tegen de Spanjolen, leidde hij deze keer gejaagd door overmoed zijn ploeg te snel op het showtime-pad. Overmoed of hoogmoed? Het kwam net als in het spreekwoord voor de val: op een halve seconde voor het einde scoren de Turken 83-82 en gaan naar de finale. Mooi man!!
Als ik U hierbij vertel dat ik op vrijdagavond al getuige was van Kim Clijsters' overwinning in de US-Open semi-final tegen Venus Williams en de zaterdagnacht ben ingegaan met de wedstrijd tussen Djokovic en Federer in datzelfde tornooi, dan kunt U zelf wel ongeveer uittellen hoeveel uren ik voor het televisie- en/of computerscherm heb gezeten. Eigenlijk veel te veel om goed te zijn, maar het is ook dit jaar maar één keer 11 september.
En als er zich dan al gene vlieger in mijn voorgevel boort, dan moet ik daar maar van profiteren. Vind ik...
Dus ging ik zondagavond nog eens zitten voor de finale tussen USA en Turkije. Een match waarin de Amerikanen, zonder echte megasterren maar met fantastisch goede teamspelers die elkaar nog beter maakten, té sterk waren voor het gastland. Vlotte winst voor de USA die voor de vierde keer wereldkampioen worden.
De vorige titel was al van 1994 geleden, en dus was het de hoogste tijd om nog eens op het bovenste trapje van het podium te staan.

Op dit goedgevulde kijksportweekend volgde mijn tweedaagse werkweek, en daarna... is er tijd om een blogske te plegen. Wat bij deze dus is gebeurd. Wie nog meer grave basketbaltoestanden wil zien kan wederom doorklikken naar Marrek O'Polo en genieten van twee zaaaalige bommen van "on Zanke". Zeker kijken!

Marco Polo

Niet van vandaag...

Met deze wil ik mij aansluiten bij het commentaar van Tantan op de vorige publicatie. Als zij het heeft over de half-verwijfde Louis Vuitton-bende is het haar uiteraard te doen om de elf van Leekens. Zij zijn echter niet de enige voetballers met een sjacoche, en wat meer is: dit gedrag dateert blijkbaar al van jaren geleden en is dus niet van vandaag. Of hoe moet ik bijgaand publicitair lichtdrukmaal van Louis Vuitton anders interpreteren? In de tijd dat voetbal nog door mannen werd gespeeld liepen er ook al tussen met zo'n geparfumeerde sporttas of valies, en die konden wél sjotten!.
Aan de Louis kan het dus niet liggen.

Laat onze voetbalisten een voorbeeld nemen aan de Belgian Lions, die zich zonder veel streken maar met hard werk geplaatst hebben voor het komende EK. Hier gaat het om veel minder geld, om veel meer discipline op en naast het veld en om de sportieve waarde van een overwinning. Er is in "ons" spelleke zoveel meer te beleven dan in het leegbloedende voetbal. Van het moment dat er daar om de knikkers gespeeld wordt knijpen ze zowel op het veld als op de bank de billen tegen elkaar en wordt het keer op keer een slaapverwekkende schijnvertoning van een bende angsthazen. Of bent U het laatste WK in Zuid Afrika al vergeten? Zoals ik al eerder schreef deze voorbije zomer is er in gelijk welke basketbal- wedstrijd van iet of wat niveau in drie minuten meer te beleven dan in een voetbalwedstrijd gedurende de volle 90 plus de ondertussen klassiek geworden 3 minuten extra-time. Het argument dat het in voetbal met één actie kan gebeurd zijn en de daarbijhorende emoties en ontladingen onevenaarbaar zijn snijdt ook al geen hout meer, want wat deed Teodosic in het WK basketbal op het einde van de wedstrijd Servië-Spanje...

Wie de volledige actie wil bekijken moet hiernaast maar even doorklikken naar Marrek O'Polo. Lang geleden dat er bij mijn alter ego nog iets te rapen viel, maar dit vond ik meer dan de moeite waard om daar te posten.
Een magistrale driepunter is echter niet van vandaag, integendeel. Bekijkt U op dezelfde parallel-site ook maar meteen het filmpje van de buzzer beaters: adembenemend spektakel.
Goed gezien? Dat is in basketbal omzeggens dagelijkse kost.
Daar zijn verder geen woorden voor nodig!!
Of toch? Maar dan in één stilstaand beeld.
De strafste driepunt shotter aller tijden: Larry Bird.

Dit doet mij kriebels krijgen...

Marco Polo

Hoe zuur is de frut?

Wat in de vorige bijdrage nog als vraagstelling in de voorwaardelijke zin werd geponeerd mag vandaag in de meest expliciete en absolute vorm de titel van dit artikel "sieren".
Geen kat die nu nog een euro verwedt op de kansen van de Rode Katers om zich rechtstreeks te plaatsen voor het EK 2012.
Uit wat dinsdag in Turkije gebeurde zou de hele overroepen horde megalomane dagdromers uit de Houba de Strooperlaan 145 een zoveelste les in bescheidenheid moeten trekken. Bobo's, trainers, spelers, entourage en het stilaan traditioneel ontgoochelde supporterslegioen moeten nu maar eens bekennen dat er,
"buyten" een massa gebakken lucht, weing tot niets te rapen noch te slijten valt met onze nationale sjotterkes. Leekens zal er wel een uitleg voor hebben en het nodige zand in de ogen van zijn toehoorders strooien. Mij, en met mij nog heel veel anderen, zullen ze niet meer kunnen overtuigen: "Thomas is de naam.
Neen, niet Vermaelen, wel De Ongelovige..."

Dit moest er even uit, of af: zoals U verkiest.
Ondertussen ben ik omringd door het gerikketik van de zoveelste verdwaalde najaarsbui die zich in de Graspolderse nazomer waagt. Het aanhoudend zachte watergeroffel op het schuine dak vormt de achtergrond bij Life for Rent, de tweede cd van Dido en de enige van haar in mijn bezit. Schitterende muziek, die mij veel doet vergeten en een licht melancholische toets aanslaat.
Daar is het nu de tijd en ook wel het weer voor.

Alle beetjes helpen om mij terug op het juiste spoor te zetten: actie, verzorging, ambitie... alles weer wat aanscherpen.
Sinds begin vorige week ben ik "back on the homeo-track".
Reeds drie keer kon ik een goede 50 minuten bijeen trappen. Telkens met filmmateriaal van de NBA op het kleine scherm.
De eerste keer een Top 10 programma met de beste spelers, teams, moves, shots, duels,... uit de Amerikaanse basketbalhistorie. Daarna volgde de Larry Bird, 50 Greatest Moments: fantasisch mooie documentaire ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag
en vandaag deed ik het nog een keer met MJ.
Michael Jordan, An American Hero: de verfilming van de beslissende momenten in His Airness' leven.
Als het zo doorgaat zullen de eerste kilo's er snel afvliegen, geraak ik weer in shape én in de ban van het spelleke...
Ik ben benieuwd.

Marco Polo

Oesjmachara 2010 en anderen...

Het preformatoire spel is voorlopig gespeeld. Bij zijn zogenaamd ultieme voorstel kwam heer Elio niet verder dan wat opkalfateren van het initiële standpunt, en daarop volgde voor een keer een "neen" in plaats van het traditionele "non". Zo, dat was dan dat.
Er werd natuurlijk nog wat gehakketakt en heen en weer geroepen. Het kwam zelfs zover dat de vertegenwoordigers van de ene taalgemeenschap dreigden te gaan doen wat de andere nooit geargumenteerd, begrepen, laat staan gerealiseerd hadden gekregen. Het aloude liedje klinkt stilaan zeer afgezaagd en uitgehold: al vier jaar brengt onze politieke kaste er niets van terecht, en toch blijft de boel hier blijkbaar draaien.
Goed marcheren is iets anders, maar verdienen we dat wel?
Kijk naar de Rode Duivels: na zoveel platte vertoningen ging het vrijdag schijnbaar de goede richting uit. Niet dat ik er een mening over kan of mag hebben, want ik zag enkel de laatste 20 minuten van de wedstrijd tegen Duitsland. Toen had heel voetbalminnend België zich reeds te pletter geërgerd aan weer een blunder van
Van Buyten. "Voor de zoveelste keer!" zegt Jan met de pet.

"Ik ga niemand de schuld geven." zegt de bondscoach. Afwachten maar of hij dat morgenavond na Turkije-België nog steeds zo ziet. Als daar niet minstens één punt gesprokkeld wordt is zijne frut zuur of is er stront aan de knikker. Dat zoekt hij dan zelf maar uit.

Politiek en voetbal schoof ik dit weekend graag aan de kant om plaats en tijd te maken voor het Oesjmachara-feest, editie 2010. Vriendschapsbanden die de tijd trotseren en de generaties overstijgen: dat is waar het hierbij om draait. Op een prachtige locatie gebeurt alles in eigen beheer: het grasveld prepareren, de tentaccomodatie opbouwen, tafels en stoelen plaatsen, borden glazen en bestekken rangeren, BBQ opstellen, aansteken en furieus gebruiken, flink eten, veel drinken en heel veel plezier maken.

Correctie: het springkasteel was ingehuurd, en de overtocht van de ballonnen kregen we geheel gratis aangeboden vanwege het Ballooning Festival van St Niklaas, waarvoor dank.

En feesten, dat kunnen we...

We gunnen onszelf maar een korte nachtrust, want de volgende ochtend spelen we om 7 uur al opruimkabouter.

Iemand moet het toch doen.

Het leek mij de ideale voorbereiding om vandaag eindelijk echt van start te gaan op school. Mijn eerste twee lesblokken zijn prima verlopen. Twee toffe groepen, de moeite waard om er nog eens helemaal voor te gaan. En wat meer is: ik ben gelukkig, want ik kan het nog steeds!!
Morgen deel twee van de werkweek. Ik houd U op de hoogte.

Marco Polo

Vernederend...?

Bart De Wever heeft eerder deze week nog maar eens herhaald dat hij geen heil meer ziet in een overleg met zeven. Daartoe is enkel de tafel van Johan Verminnen groot genoeg, en daar staat 's zondags trouwens een vastgesteld menu op tafel. Geen breed uitgesmeerd overleg noch onderhandelingen heen en weer over welke voedingsvarianten dan ook, maar eten wat de pot schaft:
kip met appelmoes.
Om tot een akkoord te komen maakt de De Wever-piste alleszins meer kans. Hij moet natuurlijk eerst en vooral Il Elio, lui-même, van zijn gelijk overtuigen, en diens naar La Milquet hangende oortjes heroriënteren. Vandaag liet één van onze politieke, maar actueel uitgerangeerde, corifeeën zijn licht schijnen over het onderhandelingsgebeuren. Karel De Gucht mocht in "De Ochtend" en een hele reeks daaropvolgende nieuwsuitzendingen op Radio 1 komen vertellen hoe hij tegen de huidige overlegproblematiek aankijkt. Hij die ooit La Rice adoreerde en in buitenlandse politieke kringen bovenal geacht werd om zijn perfect geknoopte stropdas, wordt tegenwoordig thuis onder de knoet en kort gehouden door Mireille Schreurs.

Vandaag kon hij bij uitzondering eens ontsnappen aan zijn bewaker, en kijk meteen smeet hij als vanouds zijn gekende knuppel in het politieke hoenderhok. Hij beschouwt het voorstel van De Wever als een menselijke fout ten gevolge van de lang uitlopende en vermoeidheid opwekkende onderhandelingen.
De Karel vindt dat De Wever de andere partijen vernedert en niet respecteert. Hij kan het wellicht weten, maar volgens mij dateert de ware vernedering van 13 juni, of gaan we het resultaat van de verkiezingen gemakkelijkheidshalve vergeten of bij het groot vuil parkeren? PS en NV-A wonnen die verkiezingen overduidelijk.
In de meeste gevallen mogen de winnaars toch beslissen wat er gaat gebeuren en de anderen bepalen dan maar of ze daarin meegaan of niet. 't Zal niet simpel zijn, vooral nu ik hoor dat een laatste gesprek tussen de twee tenoren niets heeft opgeleverd.
Dan doe ik ook maar een poging en kom met mijn laatste voorstel: een gesprek tussen Elio De Wever en Bart Di Rupo...

Misschien gaan zij elkaar dan eindelijk verstaan.
Dan kan de rest de pot op en beginnen werken aan het uitwissen van de electorale vernedering...

Marco Polo