Een blik over de schouder...

Het is gisteren nog maar eens een memorabele dag én avond geworden voor Pa Polo en Ma Pola. De wandeling, het aperitief, de BBQ, de ambiance, de babbels... en dat alles in een uiterst leuk en jong gezelschap. Katrijn, Egon & Chantal, Bram & Shanthi en Anke. Toffe sfeer waarbij de oudjes zich ook weer prima voelden en dankzij de terrasverwarmers de vroege zomeravond nog heel lang genietbaar bleef. Voor ampele herhaling vatbaar! De enigen die het niet zo fijn hebben gevonden en het ook niet meer zullen verder vertellen zijn de terecht gesneuvelde steekmuggen: wie ongenood mijn gasten komt lastigvallen op het Polo-terras wacht een harde afrekening...

 

Bij de afsluiting van het Pinksterweekend heb ik nog eens een blik over de schouder geworpen naar het nabije verleden. Vorige week bracht ik verslag uit over ons verblijf in Lyon. Op de zondagse valreep brachten we daar een bezoek aan het plaatselijke Musée des Beaux-Arts, waarvan U minstens nog enkele beelden tegoed hebt. Opvallend zijn de geslaagde combo-presentaties waarbij een sculptuur met een schilderij op de achtergrond om de aandacht van de bezoeker kampen: een idee dat meermaals voorkomt...

  

Maar ook Rubens is present...

  Sneeuwwitje en de zeven... euhh: twaalf dwergen!!

Een knap ingericht museum, waar ik mijn ogen volop de kost heb gegeven...

Marco Polo

Mooie Pinksterdagen...

Het lange weekend zit er bijna op. Nog één dag te gaan. Hoewel, heb ik als gepensioneerde eigenlijk nog wel weekends, verlofdagen of vakanties? 'Recht op' wel denk ik, want daar heb ik toch lang genoeg voor gewerkt. Maar voelt het ook zo aan? Maakt niet uit, ik geniet van elke dag en vooral van mooie Pinksterdagen zoals we er nu vier op een rij hebben genoteerd. De ijsheiligen zijn definitief het land uit. Lang leve de zomer van 2012! Met de Classics 100 op de achtergrond en wederom op het thuisterras richt Uw schrijvende vriend zich dan nog maar eens blogsgewijs tot zijn volgelingen. Het zal in sneltreinvaart moeten, want er wachten mij nog wat voorbereidingstaken vooraleer we straks aan de afsluitende BBQ kunnen beginnen. Enkel wat korte impressies dus van de gebeurtenissen die het weekend hebben gevuld: 'ons Klein' (met één hoofdletter wegens maar half oké) zit met een Aircast skibottin aan de rechtervoet na een lelijke enkelverstuiking tijdens een oefenwedstrijd met de Belgian Cats. Paar weken aan de kant. Brute pech. Ze had, en heeft er nog steeds veel zin in maar er helpt nu geen lieve-moederen aan: rust, behandelen, revalideren, en vooral gezond verstand gebruiken want er volgt nog een Europees seizoen na deze zomer. Ramptoeristen en andere geïntresseerden hadden hier kunnen zien hoe het gebeurd is. Auwsjjj... sh**!! De link naar Basket féminin is echter tijdelijk niet beschikbaar, dus...

Gelukkig zijn er mij de voorbije dagen ook leuke dingen overkomen: zo was zaterdagavond 25 mei weer een moment van samenzijn met de vier Essense Rommeshoef-musketiers. Of was het vrijdag? Of toch de 'zésentwintigste'? We zijn er gelukkig en 'bijtijds' uitgeraakt en hebben elkaar mét partners getroffen ten huize Deckers in Lint. Keukenprinses Rita heeft ons andermaal verwend en den Herre vervulde de rol van huis-sommelier  met de hem eigen zwier en veel bravoure. Zoals in de vorige bijdrage ook hier een superevaluatie: twee keer 10 op 10! De Peet, den Herre, den Théjo en ondergetekende hebben feiten en verhalen uit het verleden, het heden en de toekomst aan elkaar getoetst en de revue laten passeren. De wereld, de koers, de zee, de reizen, het leven... over alles en nog wat hebben we ons licht laten schijnen. De resultaten van ons conclaaf zullen weldra merkbaar zijn. Mocht blijken dat er toch nog iets aan schort dan neem ik dat binnenkort wel eens onder de loep met Louis VB, eveneens een gerenomeerd socio-cultureel samenlevingsanalist. Hij is bij deze verwittigd en mag zich derhalve in de nabije toekomst aan een oproep verwachten. Maar bij deze: het was weer een memorabel moment daar in Lint. Dé vraag waarmee we huiswaarts tietten en die ons nog immer bezighoudt betreft de allesverscheurende keuze tussen een superlicht Raleigh koersmachien of een trapondersteunde toeristentweewieler. Waarmee gaan we ten strijde trekken bij de volgende reünie die ten buitenhuize Mous in Catzand zal plaatsvinden? Ik weet het bij Toutatis niet, maar zal er eens goed over nadenken. Den Théjo mag alvast zijn kuiten insmeren...!!

En toen was het zondag: een hele mooie Pinksterdag, zo mooi als Leen Jongewaard hem ooit bezong. In de Hobokense Polder vond de jaarlijkse garageverkoop plaats en 'die van ons' deden mee. Het lijkt mij een uitgelezen moment om me nog eens tot het beproefde procédé van de duizend woorden vervangende prent te begeven...

Hier ziet U hen in volle voorbereiding. Na een lange hete dag werd de afrekening gemaakt, wat tot glimlachende wezens leidde en mij doet vermoeden dat het een geslaagde onderneming mag genoemd worden. Maar dan nu de hoogste tijd om mij keukenwaarts te spoeden, alwaar La Pola staat te wachten om mij een taak te geven in het preparatieritueel van de eerstkomende Braai. Straks komen de gasten, en daar willen we klaar voor zijn...

Marco Polo

Summertime...

Donderdagochtend, half elf. Met de laptop op het terras. Bijna windstil. Blauwe lucht, met stilaan vanuit het westen binnendrijvende sluierwolken. Een aangename 23 graden, en in zijn geheel een meer dan deugddoende omgevings- en gevoelstemperatuur. Tjiff-tjaffend gevogelte alom. Het verre montone autostradegeluid van puffende vrachtwagens die de Kennedytunnel uitkruipen tegen het overdaags opgelegde maximum van 70 km per uur. Het gebrom blijft ruim binnen de perken. Een zomerochtend op 24 mei. Vorig jaar rond deze tijd was dit dagelijkse kost, nu hadden we er met de huidige klimatologische voorjaarscapriolen nog niet zo snel op gerekend. Maar zie, ieder jaar is anders en de tijd staat allesbehalve stil. Vorig jaar werd er voor mijn inkomsten een bijna historisch laag belastingspercentage berekend. En voor La Pola was, voor wat dit item betreft, de pre-historie zelfs niet veraf. Deze getallen werden recentelijk weer opgerakeld tijdens het invullen van mijn 'aangifte 2012', en wat blijkt uit de al jarenlang zeer betrouwbare Fiscoweb-simulatie? Dat mijn aanslag met 10% en die van La Pola met zelfs 20% zal stijgen. Hiermee kan ik dus de actuele berichtgeving omtrent de hoge Belgische belastingdruk bevestigen. Of de verantwoorlijkheid daarvoor bij de huidige regering moet gelegd worden, zoals de Di Rupo-titels laten vermoeden, of dat het eerder het resultaat is van een noodzakelijke verhoging na de al te kwistig uitgestrooide voordelen en subsidies door hun voorgangers - in veel gevallen dezelfde Wetstraat-mafiosi - laat ik in het midden. Feit is dat we via vadertje Staat meer geld moeten afdragen voor Europa, maar dat 'wij' dat gelukkig niet echt voelen. Polo & Pola behoren waarschijnlijk, en ik ben voorzichtig: ten voorlopigen titel, nog steeds bij de wereldwijde 'happy few' die het zich allemaal niet zo erg moeten aantrekken. Dat we de komende weken thuis zullen doorbrengen en er in de nabije toekomst geen reisjes meer gepland zijn is geen gevolg van besparingen maar eerder te wijten aan de noodzakelijke inlassing van een rustperiode tijdens dewelke er ook hier ten huize Polo enkele klusjes zullen geklaard worden.

De Lyonese fietsen blijven voorlopig aan de kant, wat niet wegneemt dat er hier af en toe wel ruimte zal gemaakt worden voor een Antwerps fietstochtje. Nu de zomer zijn intrede voorbereidt moeten we daar zeker gebruik van maken om al fietsend wat ondersteuning te geven aan het opgestarte gezondheidsoffensief. We gaan ervoor...

Marco Polo

Le Lyon Jaune...

Vandaag maakt 'ons Bonma' haar tweede hemelse jaar vol. Zo snel gaat het. Hopelijk heeft ze daar al een antwoord gevonden en/of gekregen op haar alhier in dit ondermaanse steeds weerkerende vraag: "Blijven die bomen nu altijd maar groeien en groter worden?" Van daarboven moet dat goed te zien zijn, moeke, en ook wat wij hier nog allemaal uitspoken. Daarom blog ik vandaag ter ere van jou...

Na weer een periode van afwezigheid zou ik U allen met de onvoorspelbaarheid van een uit de kluiten gewassen VKF kunnen mededelen dat er, voor wat de publicatiefrekwentie mijner Poloiaanse bijdragen betreft, beterschap op komst is en beloof ik bij deze in de nabije toekomst naar iets meer regelmaat in de blogproductie te streven. Het was deze keer een citytrip naar Lyon, stad van traboules en bouchons, die aan de basis lag van mijn zoveelste uithuizigheid in dit eerste jaar als geretraiteerde 'prof de gym'. In gezelschap van vrienden uit ons Leuvense studentenverleden, tegenwoordig ook gekend als de Oesjmachara-senioren, zijn we gedurende vier dagen het Lugdunum aan de samenvloeiïng van Rhône en Saône gaan verkennen.

Katie had de planning op zich genomen en haar immer parate en alomtegenwoordige echtgenoot Eli mocht ter plekke voor de uitvoering zorgen. Allebei een 10 op 10. Wandelen, fietsen, terrassen, 'lunchen' en 'warm eten': het was er allemaal. Ook qua hotel hoort U van mij geen klachten, integendeel. We hebben ervan genoten, en Uw dienaar zelve steeds meer en meer naarmate de uitwerking van een Montezumaanse wraakactie, waarschijnlijk het late gevolg van een 'uitschuiver' in Bodrum, zich in minderende mate liet gevoelen. Het stijgende genot was voor een deel ook te wijten aan een Champions League Finale in drie bedrijven: het eerste gedeelte bekeek ik met af en toe een blik over de schouder in het restaurant, voor de twee doelpunten in de eindfase van de reguliere speeltijd zaten we in de pianobar van ons hotel in het gezelschap van enkele duitse toeristen en voor de verlengingen en de strafschoppen hebben we de eigen kamer opgezocht. Mijn reactie bij de strafschop voor Bayern: "Robben gaat 'em trappen... Dan is de winst voor Chelsea vanavond!!" kon ik toen met niemand delen en bleef dan ook binnen de vier kamermuren. Ze was er echter niet minder juist om. Tegelijkertijd mocht ook de Lineker-quote over voetbal alsdat 'het met 11 wordt gespeeld en op het einde de Duitsers altijd winnen...' vertikaal geklasseerd worden: een spannende reeks penalties zorgde voor verdiende winst aan Chelsea-kant. Veel drukte werd er echter niet om gemaakt: het eten gaat voor, le mayot jaune is gefocust op zijn bord, de onderhandelingen moeten nog even wachten...

Misschien komt 'de keizer van Oostende' wel langs?!

Marco Polo

Chapeau...

Terwijl er tijdens het afgelopen weekend in het buitenland echte topsportmomenten te beleven waren stond in ons binnenste binnenland de armzalige eindfase geprogrammeerd van een voetbalcompetitie waarin zovelen ver boven hun stand willen leven. Alles live en bovendien gratis op Sporting Telenet, en nog vreesde men dat er niet genoeg kijkers zouden gehaald worden. Dan maar even Apeldoorn bellen. En wat schudden ze daar uit de mouw: een scenario met aangekondigde trainerswissel en een persconferentie na het einde van de match. Zomaar direct en zonder tijdverlies. Zo goed afgesproken, gelekt en/of geregisseerd dat zelfs de aankomst van de hoofdpersoon bij het stadion door verschillende camera's gevolgd werd (terwijl de wedstrijd nog liep) zodat men er daarna een vlotte montage van kon maken. Die beelden wil ik nog wel eens terug zien: de aankomst van Georges Leekens bij het Jan Breydelstadion. Laag shot frontaal op het merklogo van zijn Audi 8, een lopend shot langs het bestuurdersraam met zicht op Georges, uitstappen, jasje aan en zonnebril af (kwestie van herkenbaarheid en alle twijfel uit te sluiten: het is inderdaad de bondscoach!!!), wandelend naar de ingang vanuit twee verschillende camerastandpunten. Georges zet zichzelf in beeld! En kom mij nu niet vertellen dat het niet waar is. Ik laat het zielig vertoon dat daarop volgde en moest doorgaan als persconferentie voor wat het is. Of toch maar verwijzen naar de samenvatting die Rudi Kuyl op Facebook postte: "Ik, moi, mijn, je..."
Voor een iets uitgebreider belichting van de situatie kan ik U ten stelligste de lectuur aanraden van Het wij-gevoel door Filip Joos. Met zijn kritische stellingname in Canvas' Extra time van gisteravond én de hierbij als link geplaatste column solliciteert hij heel direct naar het label 'Persona non grata' bij Leekens en Brugge, en is hij alvast verlost van al die schijnheilige prietpraat tijdens des Leekens interviews. Chapeau!
Naast de aankomstbeelden vond ik ook het slot van de persconferentie heel Leekens: de twee Brugse marionetten stonden op van tafel en wilden vertrekken, maar dat was zonder hun nieuwe 'baas' gerekend. Hij maande zowel voorzitter als manager met een duidelijk handgebaar op hun stap, want meer hadden ze er nog niet kunnen zetten, terug te keren en breed grimlachend onder zijn directie te poseren voor de fotografen. Heel duidelijk wie het daar voor het zeggen heeft. Verder geen commentaar.
Alleen 'hoedje af' voor Vincent Kompany die met Manchester City kampioen werd in de Premier League, en 'chapeau' voor Olympiakos Pireaus die na een ongelofelijke inhaalbeweging de Euroleague Basketbal Final Four wisten te winnen.

 

Hopelijk kan de rest van de Grieken, met hun politici op kop, er inspiratie in vinden om aan de heropstanding te werken. Van een statement gesproken...

Marco Polo

Tijden van komen en tijden van gaan...

 Belangrijke nota: ter geruststelling van menig lezer zet ik mij nu aan het schrijven om kond te doen van mijn terugkeer op Belgistikaanse bodem en een verklaring te geven voor de door menigeen als onrustbarend ervaren blogstilte tijdens de voorbije tien dagen. De eerste prent kan al veel, zoniet meer dan duizend woorden, duidelijk maken...

 

 Niet voor het eerst, en wellicht ook niet voor de laatste keer, moeten ikzelf en heer Polo 'ons eigen' uit de grond van beider harten verontschuldigen bij de lieve lezers, -essen en -innen om het al te lange uitblijven van enige mededeling op deze blog. Wij hadden in overweging genomen om ons geëerd publiek een periode van blogstilte aan te bieden zodat iedereen weer even bij zijn of hare positieve kon komen na een lange reeks van min of meer dwaze berichten. Teneinde tot een daadwerkelijke realisatie van dit plan over te gaan hebben wij samen met la Pola het hazenpad gekozen en ons een week verschuild in de buurt van Bodrum, Turkije. De aandachtige volger zal hierbij misschien de wenkbrauwen en andere gelaatsonderdelen fronsen en zich al dan niet in stilte afvragen: "Turkije? Maar zij waren zij vorige maand toch al in Turkije geweest. In Istanboel, voor den basket van 'Ons Klein' (met 2 hoofdletters)..." Jazeker, daar waren wij al. Maar toen bleek dat het aldaar gekochte visum voor 90 dagen geldig is zagen wij daarin een mogelijkheid om bij gelegenheid en wanneer de occasie zich zou voordoen de kille Belgische klimatologie te ontvluchten en rekening houdende met de lange termijn-weersvoorspellingen een poging te wagen om onze gepensioneerde lijven te gaan opwarmen in zuiderse oorden. Berteko, de zoon van Leen en Nolle en werkzaam bij Thomas Cook, zorgde stante pede voor een massa intressante Turkije-aanbiedingen bij de Neckermanse 'Stunten van de dag'. Wij vonden wat we zochten. Berteko zorgde voor een prima regeling en een zeer gewaardeerde kamer-upgrade. Voor we het goed en wel beseften zaten wij voor een week 'all-in' in het Bodrum Park-resort. Bovendien deden de Turkse weergoden deze keer veel beter hun best dan 'toen' in Istanboel. Niet teveel maar tussentijds een beetje wind, alle dagen zon, af en toe een verweesd en eenzaam wolkje en temperaturen van 25 tot 30 graden Celsuis. Het was in orde!! Zonder al teveel moeite heb ik mij aan de mijzelf opgelegde blogloze afspraak kunnen houden, en wat meer is: ik heb de laptop thuisgelaten en mij ook ter plekke ver van elk internetgebeuren gehouden. Op die manier had ik weer even het gevoel om helemaal van de aardkloot weg te zijn en kon ik mij laven aan het meegebrachte leesvoer. 'De Bende van Jan de Lichte' en 'De Zoon van Jan de Lichte': twee keer Louis-Paul Boon in al zijn kromschrijverij en verpieterde linguistieke trammelanterie. Niet eenvoudig, en soms behoorlijk lastig om de draad te volgen: zowel die van het gehele verhaal als in den zin zelve. Maar ook dat is mij gelukt. Verder heb ik het geheel opgevat als een vorm van stage en bijscholing: 'Hoe overleef ik als jong-gepensioneerde tussen de grijze wolven die 'en masse' de vakantiebestemmingen bezetten? Waarop letten wanneer je vluchten, accomodaties of totaalpakketten boekt? De "do's & don'ts" in het toeristische laagseizoen.' Heel leerzaam, en dus heb ik er toch wat van opgestoken: ook bij volle maan valt er te genieten van de rust op het strand, zetels staan klaar, camera in de aanslag.

Was het vorige week tijd om eens weg te gaan, dan was na zeven dagen het moment daar om terug te komen en alhier te lande een bezoekje te brengen aan ons aller instituut, alwaar vandaag de Grote Open Deurdag plaatsvond. Goed uitgerust, genoten van de prima bediening in een dito locatie, en met toch weer wat nuttige ervaringen die mij in de toekomst van pas kunnen komen. Al was het maar dat we nu ontdekten dat het visum geldig is voor 90 dagen 'verblijf' in Turkije, en dat... gespreid over een periode van zes maanden. Misschien komt er in september dus nog eens een tijd om te gaan?! Laat maar komen...

Marco Polo

Time to go...

Terwijl onze Noorderburen nog steeds aan hun jaarlijkse week 'Koninginneverlof' bezig zijn is in ons eigenste Belgikistan het verlengde 1 mei-weekend al enkele dagen achter de rug. Een weekend met al bij al nog aangenaam weer en dus best te pruimen voor iedereen die op een of andere manier aan feesten of organiseren toe was. Zowel de Hollandse 'Q-Day' als onze 'Dag van de Arbeid' vonden doorgang onder een zonnige hemel en bleven gespaard van regen- en andere buien. Naar jaarlijkse gewoonte wordt in Hoboken op 1 mei de gelijknamige wielerwedstrijd verreden. Voor heer Polo een gelegenheid om de laatst besproken technieken uit de fotografiecursus uit te testen: bewegingsonscherpte, of hoe je de verplaatsing van een onderwerp suggereert en vastlegt voor een statische achtergrond. Toeval of niet, maar ik vond 's morgens tijdens de wedstrijd voor junioren een (naar mijn bescheiden oordeel) mooie plek om dit geheel in praktijk te brengen en er bovendien een verhaaltje aan vast te knopen.

Een vergeten strook kasseien, wat wilde grassprieten op het verwaarloosde voetpad en op de achtergrond de historische werfgevel van wat eens Cockerill Yards Hoboken was en waarachter  tegenwoordig Fabricom is gehuisvest: industriële geschiedenis. Hier gaan de renners van links naar rechts voorbij komen. Terwijl ik overwoog voor welke sluitersnelheid ik zou gaan viel mijn oog op het TIME-graffiti. 'Tijd' speelt altijd een rol in de koers, dus stond deze gespuitbusverfde gevelbesmeuring voor één keer op de juiste plaats. Camera ingesteld, ik ben er klaar voor: laat de 'coureurs' nu maar komen.

 Eerst passeert er nog een overjaarse wielertoerist. Hij verrast me bijna, en dus moet ik snel wat  bijsturen naar rechts om hem zeker op de foto te hebben. Door dit probeersel krijg ik er nog een bijkomend verhaaldetail bovenop. '51': de meest rechtse parkeerplaats die nu in het beeldkader komt draagt een bij het wielrennen historisch geladen nummer . Eddy Merckx en vele anderen na hem hebben er grote triomfen mee geoogst en dus verdient dit 'geluksnummer' ook een plaats op deze en volgende foto. En daar zijn ze dan écht. 

  De koplopers...

Het peloton...

En tot slot een pechvogel: lekgereden en nu in het zog van de volgwagen op zoek naar aansluiting met de grote groep. Wie uiteindelijk de wedstrijd won was voor mij niet belangrijk, als deze foto's maar de goedkeuring wegdragen van mijn docente. Dat hoor ik later wel, want nu is het 'time to go': op zoek naar de zon en liefst wat hogere temperaturen. Deze keer moet ik het bekennen: na weer een paar kille regendagen is heer Polo dringend toe aan béter 'weer'!

Marco Polo