En nog eens Jef...

De herfstvakantie is nu echt begonnen, en het is eraan te merken. De natuur heeft haar best gedaan en perfect op tijd kleuren bomen en struiken"herfst", ook in mijn Graspolderse achtertuin.
Alle tinten geel en bruin, roest en ros, oker en oranje sieren de stilaan kalende kruinen.

En de PITO-chrysanten doen er nog een schepje bovenop...
Nog geen moment heb ik de voorbije dagen stilgezeten: een wandeling, bezoeken, etentjes, kleine en grote over-en-weertjes, en voor alles mijn jaarlijkse afspraak met Jef. Het is weeral 14 jaar geleden dat hij het leven liet in een bizar verkeersongeluk. Deze keer verlaat ik mij op de niet te evenaren woorden van broer Roger, die voor een recent bericht volgende verzen aan zijn klavier ontlokte om de herinnering aan Jef levendig te houden...

AQUAPLANING 29/10/1996

Goudgele bladeren dwarrelen in de late avondzon .
Enkele uren later barst de hel los boven 'het sportpaleis '.
De regen gutst in beken van de brug naar de afrit Deurne .
Een auto klimt op het hellend wateroppervlak , slipt tolt en crasht op zijn dak .
Enkele jongeren bieden hulp.....tevergeefs.

Een dag later houdt een regenboog de wacht boven de plaats van het onheil...

Ook nu, in 2010, stond er die bewuste ochtend een regenboog boven de wegdrijvende regenwolken. Daarna bracht ik mijn goede vriend een stil bezoek op de begraafplaats van Ekeren.
Zijn foto staat nog steeds op m'n bureel, en als ik ergens aan twijfel... kan ik net als vroeger op hem rekenen voor een goedlachse commentaar, al is het dan nu in gedachte.
Merci Jef, voor de blijvende ondersteuning.

Marco Polo

Den Baard, den Bart en Joop...

Het zal U wellicht worst wezen, en dan hebt U nog overschot van gelijk ook, maar vanaf gisteren staat mijn hoofd naar vakantie. Neen, niet "de groote vacantie", maar gewoon even schoolvakantie tussendoor. Dat hoort bij het verloningspakket van de lesverstrekkende en opleidinggevende die heden ten dage tewerkgesteld is in het onderwijs en is dus inherent verbonden aan het levenspatroon van elke onderwijzer, leraar (m/v) waar ook ter wereld. We kunnen er niet omheen: niet de leerkrachten moeten zonodig veel vakantie hebben, het zijn de kinderen die regelmatig aan rusten en ontspannen toe zijn. De combinatie school-vrijetijdsbesteding kan zo verdomd belastend zijn voor het jonge volkje dat er een regelgeving is die erin voorziet dat zij op welgezette tijden de educatieve instelling voor een periode links mogen laten liggen en zich aldus volledig kunnen toeleggen op de zelfstandige aanlering van het complete nietsdoen. Willens nillens zijn ook wij, leerkrachten van dienst, verplicht om er tussentijds de riem af te leggen. Dat gebeurt dus op dit moment voor heer Polo, en breidt zich tengevolge van mijn semi-intentionele opdracht uit over een tijdspanne van twaalf dagen. Om de schoolvervreemding alsnog enigermate te temperen is er voorzien in een korte onderbreking van de out of institute-periode middels een avondlijk optreden tijdens de voorziene, maar niet planmatig gestuurde, oudercontacten.
Ondertussen ben ik er echter met mijn alom gekende ijver al stevig ingevlogen: een welverdiende en algeheel ontspannende sauna-sessie betekende gisteravond het begin van de royale relaxatie- en rustbrengende ruimte tussen mijn schaarse arbeidsmomenten.
Compleet ontspannen kon ik mij dus vanochtend aan de eerste opdracht wijden. Wegens drukke sociale bezigheden had ik afgelopen zondag de laatste aflevering van de mini-serie over Joop den Uyl en de affaire Lockheed gemist. Geen onoverkomelijk probleem, want de vernieuwde website van uitzending gemist.nl biedt GRATIS de gelegenheid om alle programma's van alle Nederlandse zenders te herbekijken. Zodoende zat Uw huisschrijver rondom de klok van tienen reeds voor zijn pc en leefde intens mee met het wel en wee van George en Amedé... euh: van Joop en Juliana.

Want die twee hebben daar in de seventies wel even hun handen vol gehad met de strapatsen van Bernhard, Prinz der Niederlände, Benno von Lippe of hoe men die koninklijke schuinsmarcheerder ook mag noemen.
Ze hebben er in Nederland zo'n kleine veertig jaar na de feiten een schitterend televisie-triptiek van gemaakt:
Deel 1: Een hoge regeringsfunctionaris
Deel 2: Wie is Victor Baarn?
Deel 3: Straaljagers over Soestdijk.
Sterk geacteerd door perfect gecaste acteurs in een authentiek seventies-decor. Voor een oude rakker/grijze tijger als ikzelf is het een genoegen zich te kunnen onderdompelen in de zeer herkenbaar gespeelde herinneringsmomenten uit die tijd. Deze serie moet op het einde van het jaar zeker in de televisieprijzen voor 2010 vallen. Voor wie het alsnog wil (her)bekijken herhaal ik nog een keer: uitzending gemist.nl , doorklikken naar 10, 17 en 24 oktober en telkens kiezen voor Joop den Uyl en de affaire Lockheed. Onze zoveelste koninklijke bemiddelaar, den Baard van Oostende - Johan Vande Lanotte, kan er alvast wat bij opsteken als het erom gaat de royale high-class van antwoord te dienen in moeilijke tijden. Zou Bart De Wever deze serie gezien hebben, of zat hij toen in 't frituur?? Dat zou in de geest van dit verhaal en met de instelling van een Juliana helemaal geen probleem hoeven te zijn. En in de jaren zeventig kon men nog in beeld komen met een sigaar of sigaret tussen de lippen, en doorbomen tot de rook om je hoofd was verdwenen...
Den Baard, den Bart en Joop...
Op Joop van zegen???

Marco Polo

Rechtzetting...

Ik ben Bram.
Ik woon nog steeds in Amsterdam.
Ik hou van Shanthi en van Brasil.
Ik won de laatste Ronde van Catan en ben een superster.
Ik wil dus wél op de foto.

Voilà, is gebeurd: zo snel gaat dat bij Marco Polo!
Hij (Bram) heeft deze week al herfstvakantie.
Ik (Marco) moet nog even wachten tot de week daarna...

Ondertussen maak ik van deze periode met kortere publicaties gebruik om alle lezers en lezeressen nogmaals van harte te danken voor hun blijvende interesse en veelvuldige bezoeken aan mijn blog. Ik laad alvast een paar batterijen, schud wat stories uit de mouw en pleeg voor de volgende editie opnieuw een meer uit de kluiten gewassen en naar maturiteit strevend volume als nieuwe bijdrage.

Marco Polo

Bescheidenheid siert....

Ik ben Bram.
Ik woon in Amsterdam.
Ik ben een ster.
Maar ik wil niet zelf op de foto.
Dit statussymbool moet het dan maar doen...

Soms mag het ook een kort bericht zijn, niet??!

Marco Polo

Om meer dan één reden....

Onvoorstelbaar en ongelooflijk bovendien: het is een hele week, zoveel als zeven dagen oftewel één tweeënvijftigste van een vol Gregoriaans kalenderjaar, geleden sinds er hier nog iets nieuw(s) te rapen viel. Geen dramatische ontwikkeling, noch enig wereldschokkend feit ligt aan deze blogstille periode ten grondslag, alleen een meer dan volle Polo-agenda en een Marco die moeite heeft om dit allemaal in één hap door te slikken.
Deze keer was er omzeggens geen sprake van een niet ingepland moment tussen de twee tweedaagse werkweken in. Er waren de kids in Holsbeek die onze woensdagse aandacht verdienden.
Met graagte werd er opgehaald, samen geluncht, een spelleke gedaan of een rekenoefening gemaakt, afgezet en later weer opgehaald bij de turnkring, gestreken en gekookt en met z'n allen genoten van een gezellige avond. Kleinkinderen: oogappels die de dagelijkse routines doorbreken en meer dan wat ook een grootouderdag kleuren...

Op donderdag stond een bezoek aan le grand PeterPignans Leblanc op het programma. In De Haan aan Zee nog wel. De Haan alleen bleek te klein, en Oostende binnen kusttrambereik: dus breiden wij er gedrieën een namiddag PPP in Mu.zee aan met daaropvolgend een wandeling door stad en over dijk om tenslotte te stranden in de luwte van het Casino bij Le Basque. Beschut tegen wind en regen genoten we van kustspijs en vaderlandse dranken. Een goed weerzien en een te korte dag om alles weer een plaats te geven. Bij uitbreiding liepen we nog een extra spijsverterings-wandeling over de kermis van Oostende met als hoogtepunt een jazzy reuzenrad voor de dekanale Sint-Petrus-en-Pauluskerk.
We hebben alledrie onze stinkende best gedaan en ferm genoten.

A la prochaine, Pjottr!!
Waarvan de naar de huidige omstandigheden aangepaste vertaling klinkt als: "Tot woensdag, Peter !?"
En dan bleven er nog vrijdag, zaterdag en zondag... de driedaagse die in de volksmond het "weekend" wordt genoemd, maar voor mij -zoals U allen weet- sinds enige tijd slechts een gedeelte van die lading dekt. Hierin was sinds geruime tijd een bezoek aan Bram en Shanthi in Amsterdam voorzien.
Wil het toeval dat mijn goede vriend en blogvolger Serge, Sergio pour les femmes et les copains, afgelopen zondag deelnam aan de Amsterdam Marathon. Een goede gelegenheid om nog eens de sfeer van de grote dagen te proeven, zij het als toeschouwer-supporter-begeleider en niet als deelnemer. Het werden mooie momenten: vrijdagavond met het jonge stel thuis bij Bram eten en daarna een rondje Kolonisten van Catan. Zaterdag een rustige aanloop tot Serge met vrouwe Beatrijs aanbelandt in Amsterdam. Nummer ophalen, een kijkje nemen in het Olympisch Stadion waar de wedstrijd zal starten en waar ook de finishlijn ligt, de Amsterdamse tram uitproberen en een wandelingske in het centrum om onszelf finaal tegoed te doen aan de obligate laatste pastamaaltijd voor de 42 kilometerloop. Casa di David: een adres dat we al eerder bezochten, waar het eten meer dan lekker is, de bediening warm en vlot verloopt en de sfeer prima is!
Zondagochtend vroeg op. Het vertrek is al om kwart voor tien en daarvoor moet er al heel wat georganiseerd, gemetro'd, gereden en gewandeld worden alvorens de loper in z'n startvak is en de supporters een goede plek hebben gevonden om hun held aan te moedigen. De eerste afspraak bij het buitenlopen van het stadion hebben we gemist, maar daarna liep het allemaal prima: na een eerste aanloopronde van 8 kilometer konden we hem voor het eerst vocaal ondersteunen, dat deden we nog een keer in de buurt van het 30 kilometerpunt en tenslotte schreeuwden we na ruim vier uren looplabeur én -genot onze kameraad vanop de Olympische tribunes over de eindmeet.

Schitterende prestatie Sergio !!!
En Bram en Shanthi, zij bleven de ideale gastheer & -vrouw en zorgden voor een heerlijke ontvangst na de wedstrijd en een versterkende maaltijd alvorens het dappere koppel de terugreis per trein naar Antwerpen aanvatte.

De trein?? Die reed gisteren nog tot 22 uur, en daarna werd er gestaakt. Gelukkig waren onze vrienden dan al thuis.
U ziet en leest het zelf: om meer dan één reden werd hier niet geblogd tijdens de afgelopen week. Maar dat is bij deze weer ingehaald en hopelijk wieder gutgemacht...?!

Marco Polo

Ting... Ting... Ting... !!!

We moeten er even door. Net als vorig jaar, maar nu een maand en één dag later, maken we weer zo'n kalenderiaans hoogtepunt mee in de vorm van een palindroomdatum: de tiende dag van de tiende maand in het tiende jaar van de nieuwe eeuw, en bij uitbreiding zelfs van het nieuwe millennium (met een knipoog naar Stieg Larsson). Op de meest uiteenlopende wijze wordt op de meest uiteenlopende plaatsen door de meest uiteenlopende mensen hulde gebracht aan en gebruik gemaakt van deze speciale datumcombinatie. Er zijn er die vandaag trouwen (in Tienen dan nog), er zijn er die geboren worden en er zijn er zelfs die ooit op deze dag geboren wérden en dus nu verjaren.
Gelukkige verjaardag allemaal, en in het biezonder Jef VDJ. Nu hij terug is van een aantal jaren weggeweest en bij de Antwerp Giants speelt, wens ik hem ook nog een heel succesvol seizoen toe!
Verder zijn er organisaties en steden die er iets speciaals van wilden maken. Hieronder een greep uit het aanbod...

10 oktober werd gekozen als startdag van een gemeenschappelijke actie waarbij men over de hele wereld acties houdt teneinde politici op te roepen om de lijnen uit te zetten die moeten leiden tot het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen met 10 % per jaar. Dat blijkt dé uitdaging te zijn voor de volgende decennia en daarna om de wereld leefbaar te houden.
't Is er alleszins een goed moment voor.

Bij Flickr, de populaire website voor het delen van foto's, maakt men er een actiedag van om deze meest gelukkige, voorspoedige en veelbelovende dag in de herinnering vast te leggen door een aparte verzamelmap te voorzien voor vandaag, aujourd'hui, heute, today gemaakte lichtdrukmalen en portretten.

Dat ze er in Tienen iets speciaal van willen maken lag voor de hand. Ze vullen de dag van 10 am tot 10 pm met tien uitdagingen en het al eerder vernoemde bruidspaar. In Antwerpen moet men het niet zover zoeken, daar hoort U de "Ting... Ting... Ting!!" van de tram iedere dag op elke straathoek, en dus ook vandaag...

En natuurlijk ook op Tram 10 !!
Er zijn er ook die hebben uitgevlooid dat 101010 binair staat voor 42, een bijbels getal dat deelbaar is door 7, een heilig en dus gelukbrengend getal, en 6 , een ongeluksbrengend en duivels cijfer, en die mekaar dan nog eens weerspiegelen in de berekening. Wat en of het ermee te maken heeft weet ik niet, maar onderstaande prent lijkt me er leuk bij...

Yin en Yang in hetzelfde etmaal en in gelijke mate aanwezig...?
Dan houd ik het maar bij een gewone doordeweekse "zon"dag ...

Marco Polo

Vorstelijke inventiviteit...

Tot in de jaren '60 van de vorige eeuw, ik was toen al een tiener en kan het dus weten, werd na de verkiezingen een formateur aangeduid door de koning. Dat was altijd zo geweest, en de uitverkorene mocht een regering gaan samenstellen.
Een decenium later bleek zoiets niet meer tot de onmiddellijke post-electorale mogelijkheden te behoren: eerst werd een informateur aangewezen. Die moest bij de verschillende partijen informatie inwinnen om de formateur op de hoogte te stellen van de possibiliteiten en coalitie-gerelateerde gevoeligheden. Na weer een aantal jaren en evenveel paarse fratsen later werd de koning aangeraden om eerst uit te kijken naar een verkenner. Die wordt het veld ingestuurd om poolshoogte te nemen van wat er zich in het politieke landschap zoal afspeelt.
Ja, men mag van de hoge piefen toch niet verwachten dat zij op de hoogte zijn van wat er omgaat in dit clowneske koninkrijkje.
Eerst verkennen: een maand leek toen een redelijke tijdsspanne om die taak te volbrengen. Dan de informateur met zijn opdracht belasten, en op de duur hiervan wilde men toen al geen termijn meer plakken. Daarna, als alle klussen geklaard waren, zou de formateur zijn werk wel doen.
Zij die indertijd dachten dat ze het daarmee gehad hadden zijn eraan voor de moeite of reeds overleden. Het verschil is mij niet steeds geheel duidelijk. Toen een paar verkenners zich al hadden vastgereden in de federale klei leek het onze vorst, middels zijn wijze raadgevers natuurlijk, opportuun een ontmijner op pad te sturen. Wat de missie is van deze levensgevaarlijk klinkende beroepscategorie kan ik wel min of meer plaatsen in een militair decor, maar in een als democratisch bekend staand bestuursregime zie ik er niet direct het nut van in. Of toch: de sluipweg ontmijnen, de verkenner op pad sturen, de informateur aan het handje leiden en de formateur tenslotte op de hoogte brengen van... Van wat, ja? Dit doet mij denken aan het kinderspelletje, waarbij een korte boodschap wordt doorgefluisterd en waar na een stoel of vier al bijna niks meer overblijft van de oorspronkelijke inhoud. Maar alles kan beter, beter zelfs dan wat Mark Uytterhoeven zich ooit kon voorstellen. Want kijk, toen de ontmijner de pijp aan Maarten moest geven dachten Albert en de zijnen dit jammerlijke mislukken een volgende keer te ondervangen door allereerst één of enkele bemiddelaar(s) aan te stellen, die kon(den) de ontmijner op zijn gemak stellen, zodat die alsnog de verkenner kon bereiken die op zijn beurt de rest van het spoor zou volgen tot hij de informateur informeel op de hoogte kon brengen van wat... En hier zou hetzelfde spelletje kunnen aangehaald worden. Tussendoor hebben de hoogste kringen ook een keer beroep gedaan op de bestbetaalde loodgieter van Vilvoorde. Helaas, verder dan wat oplapwerk is ook die nooit geraakt: de kraan bleef lekken.
En nog was het niet voldoende voor de arme duts, die zich laat aanspreken met "majesteit" en zichzelf in de donkere dagen tussen kerstmis en nieuwjaar tot ons richt met het bekende "Oewaarrrde landkenooten..." Gisteren heeft zijn entourage hem zover gekregen dat hij Bart De Wever dan toch heeft ontboden en hem heeft aangesteld als verduidelijker. Het moest en het zou ervan komen: niet dat De Wever nog eens naar het paleis werd geroepen, maar wel dat het hof nu eindelijk én openlijk toegeeft dat ze er niks van snappen. Waartoe zou anders de opdracht van deze ver-dui-de-lij-ker nog kunnen dienen? Toch wel gewoon om het nog eens helemaal klaar en duidelijk uit te leggen, zeker !!?

Hopelijk luisteren ze nu ook!!!
Anders moet de vorstelijke inventiviteit binnen 10 dagen weer een nieuwe funktie uitvinden. Het wordt tijd dat we dan aan de -isten beginnen: een illusionist, een parachutist, een columnist...

Marco Polo

Ride on, Pumpkin. Ride on!!!

Het is geworden wat ik ervan verwacht had: een schitterende laatste sportdag, met prima leerlingen en twee geweldige begeleiders. Merci Mohamed en Grazie Mille Guido!!!
Een compliment ook aan Maarten, Jeroen en Joris die er voor de achtste keer al een prachtige mountainboarddag van hebben gemaakt: een geweldig stel monitoren!! Om mij te behoeden voor en te bevrijden van emotionele uitlatingen, oeverloze commentaren en uitgesponnen evaluaties beperk ik mij tot een riskante compilatie met behoorlijk expliciet fotomateriaal...

Hierbij moet ik wel vertellen dat het Ride on-sign niet mag verward worden met het heden ten dage welbekende Hang Loose, van oa Hawaïaan Barak Obama. Het is wel een gestileerde copie van de Hook 'em Horns, wat een herkenningssignaal onder studenten en alumni van de University of Texas is en in de de Texaanse lichaamstaal zoveel wil zeggen als "Bullshit"...
De heimelijk ingeslopen en fors opgestoken middelvingers staan dan weer symbool voor het gevoel van machteloosheid waarmee ik mij bij een stijgende desinteresse voor het sportdaggebeuren moet neerleggen. Het is ooit anders geweest, op alle échelons.
Vandaar misschien de pompoenen: die kunnen de bittere smaak camoufleren, en gaan er altijd helemaal voor... in de soep!
Bovendien is oranje de uniformkleur van hogergenoemde universiteit in Austin, Texas. Ride on, Pumpkin. Ride on!!!

Marco Polo

Na zomer komt nog mooi weer...

We wisten het natuurlijk al, en dan zeker na de recentelijk doorgekomen commentaren van mijn goede vriend PeterPignans, dat na regen meer dan eens zonneschijn pleegt te komen. En ook dat na de zomer meestal de herfst aan de beurt is. Maar wat wij, hoewel die zomer feitelijk hoorde door te lopen tot de eenentwintigste van de negende, na een herfstige septembermaand aan mooi weer en hoge temperaturen te verwerken krijgen noopt mij tot de creatie van een nieuwe weerslogan: "Na zomer komt nog mooi weer...!!" Voor een Indian Summer is het wellicht nog iets te vroeg, maar tijdens het voorbije weekend kregen we toch wel superhoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Vooral zondag was een schitterende dag. Tuinzetels opnieuw buiten, BBQ op de terrasrand, zonnebrillen en de laatste restjes dito -melk en -oliën uit de kast, smeren... liggen... genieten!! Het leek wel terug vakantie. De temperaturen bleven daarna redelijk zacht, maar de luchten werden de voorbije dagen iets grijzer. Vandaag hoor ik echter dat we al opnieuw voor zo'n soort zomeropstoot staan: morgen, onze sportdag notabene, wordt het opnieuw mooi weer... dixit Frank Deboosere. Morgen dus zacht, overmorgen warmer en zonniger en daarna volle patat zon tot dinsdag. 't Zal dan iets frisser worden, maar dat gaat de pret niet kunnen bederven. En aangezien ik volgens het nieuwe uurrooster op dinsdag (voorlopig?) pas het derde lesuur moet opdraven, zit het er dik in dat ik aan een hernieuwde reeks van wekelijks één fietsverplaatsing naar en van PITO kan beginnen. Als de banden het uithouden natuurlijk, want plakken of ander herstelwerk is aan mij niet besteed. Maar goed, ik bekijk het wel. Eerst is er, zoals eerder al gezegd, onze jaarlijkse schoolsportdag. Morgen ga ik met twee collega's en een groep leerlingen naar Oignies-en-Thiérache. Dat het niet altijd van het gekende leien dakje loopt bij zo'n organisatie mag blijken uit de toegevoegde kopie van een mail die ik vanochtend nog moest verzenden aan mijn collega's, leerlingbegeleiders en directie, in de hoop dat we toch een vierde, vijfde en wie weet zelfs zesde begeleider bereid zouden vinden om ons gezelschap te houden op die expeditie naar The Deep South of Belgium. Leest U even mee...

Onderwerp: GOEDE GEKKEN GEZOCHT

Datum:2010-10-06 09:11

Bij deze doe ik een laatste oproep om nog enkele begeleiders te vinden voor de sportdag. Momenteel zijn we met 3 om 72 leerlingen te begeleiden bij het mountainboarden: Guy Wouters, Mohamed Loutfi en ikzelf. Je moet blijkbaar goed gek zijn om hieraan mee te doen, en dus zijn we ernaar op zoek: met een beetje goede wil moet het mogelijk zijn om nog drie goede gekken te vinden die met ons mee willen. Deelnemen aan het mountainboarden is een optie (als we met voldoende begeleiders zijn om elkaar af te lossen bij de complementaire activiteiten), géén verplichting. Bekijk de lijst van deelnemers in bijlage, en misschien kan je wel iets extra betekenen voor die leerlingen? Laat iets weten als antwoord op deze mail, zodat ik een paar plaatsen voor jullie kan reserveren op de bus. Vertrek donderdag 7 oktober om 7.00 u op de busparking van PITO.

Vriendelijke groe(n)ten

marrek

Ik maak mij geen begoochelingen: tot hiertoe is er weinig tot geen respons op dit bericht gekomen. Dan maar met drie. Ik zal het ook niet aan m'n hart laten komen, zeker niet nu het de laatste keer wordt. Nog één keer sportdag... da's rap! Wie had dit gedacht?
Na zomer komt nog mooi weer, en het wordt zonnig en zacht.
Fenomenaal zacht...

Marco Polo

Fenomenale oktobermaand...

Ik had nog maar net mijn eerste passen gezet in de nagelnieuwe oktobermaand of ik zat reeds aan mijn quotum "lekke banden" voor een heel fietsseizoen. Dat op zich kan al tellen als opener voor wat wij vrij vertaald sinds eeuwen de achtste maand van het jaar noemen, terwijl het in onze telling uiteraard de tiende is in de rij van twaalf. Octo-ber hebben we te danken aan de Romeinen wier kalenderjaar begon met maart, en waar onze wijn-, zaai- of rozenkransmaand dus de achtste in de rij was. Voor Marco Polo heeft deze periode naast "lek rijden" en "met de fiets aan de hand wandelen" nog heel wat andere zaken in petto.
Zo is daar op 1 oktober de overschakeling naar een andere bank. Weg van de financiële grootmacht die de voorbije decennia mijn centjes beheerde op de voor hen voordeligste manier en mij daarenboven nog behoorlijk wat kosten aanrekende voor hun zwak presteren. Ik probeer het elders en voel mij er niet slechter bij. Zij die graag een steentje willen bijdragen en middels een geldelijke storting mijn geluksgevoel naar hogere regionen willen sturen kunnen op eenvoudige vraag beschikken over mijn nieuw banknummer. Giften zijn voorlopig nog niet fiscaal aftrekbaar, maar laat dit U niet weerhouden van een gulle gave: weet dat ik U steeds met open armen zal ontvangen in mijn door U gesponsord stulpje en dat ik U bovendien zal gedenken in mijn gebeden.

Wie ik zeker ook zal opnemen in mijn aanroepingen van de allerhoogste, wellicht via een apart Aloysiaans kanaal, zijn Catherine en Tinne. Deze twee jonge dames stonden vanmorgen op een voor hen behoorlijk ochtendlijk uur in mijn tuin om zoals afgesproken een partij riet soldaat te maken. Gewapend met snoei- en knipijzers vlogen zij onze "groenen hoek" naar de keel, en voor ik het goed en wel besefte was de kaalslag een feit.

Van de actie zelf zijn er geen beelden, maar ik denk dat bovenstaand "voor & na" voldoende duidelijk is en voor zichzelf spreekt. De rietbuit hebben zij in de Jeep geladen en mee naar huis genomen: daar wordt vanaf morgen weer vlijtig verder geweefd aan een tuinafsluitend rietscherm. Na de geleverde arbeid hebben we samen genoten van een kom eigengemaakte pompoensoep: "Eet soep van pompoen, dan speel je kampioen!" (dixit Charles Van Den Plas). Of het Tinne geholpen heeft weet ik niet, wel dat zij vandaag 2-2 gelijk speelden op het veld van Zulte Waregem. Proficiat!!

Om deze bijdrage af te sluiten grijp ik naar een kleurenpallet dat quasi dagelijks ten huize Polo te bewonderen valt: een fruitontbijt op gele tafelmatjes waaraan Vincent Willem Van Gogh zich te pletter zou geschilderd hebben en waarin de firma Benetton voor jaren inspiratie kan vinden.
Voor U, beste lezer en lezeres, is dit paneel geheel gratis en een picturale uiting van mijn vreugde om, al is het nog maar een begin, het beleven van weer een fenomenale oktobermaand.
Wordt vervolgd.

Marco Polo

My lucky day..

U weet het natuurlijk allemaal wel, maar toch wil ik er volledigheidshalve nog eens op wijzen: we zijn vandaag oktober ingestapt. De eerste schoolmaand is achter de rug, in 2010 staan ons nog drie maanden te wachten, maar voor we het weten zijn daar de herfstvakantie, de kerstvakantie en de eindejaarsfeesten. "Waar maakt hij zich toch druk om?" hoor ik enkelen onder U al zeggen, en gelijk hebben ze. Niks om mij zorgen over te maken, dat meen ik want zo zit deze jongen al een hele lange tijd in elkaar.
Ik zou het U willen uitleggen, maar kijk, alles komt op zijn tijd: gisteren vond het eerste internatioaal Gelukscongres plaats in België en daar werd in het ochtendprogramma van Peeters & Pichal uitgebreid aandacht aan besteed. Er was ruimte gemaakt voor een waarachtig geluksdebat, en de luisteraars konden hun definitie van geluk kenbaar maken via sms of mail en bovendien een plaat voorstellen die hen echt gelukkig kon maken. Mijn definitie: 't zit hem in de kleine dingen, de banaalste zaken eerst, en vooral tussen onze eigen twee oren.
En wat de muziek betreft: Here comes the Sun van The Beatles kan mij op elk moment en iedere dag gelukkig maken, en dat al heel lang (uiteraard!). Om een onlangs gestarte routine vast te houden heb ik een levendig en auditief verantwoord videofragment geparkeerd op de site van mijn alter ego.
Hier klikken, muziek starten, pagina verkleinen en weer overschakelen naar deze bron om verder te lezen bij de heerlijke klanken van de Fab' Four.
Het leek wel dat het er allemaal om gedaan was gisteren: een geregisseerde dag om mijn steeds uitgebazuinde geluksgevoel op de proef te stellen. Hoewel ik vijf keer per week eigenlijk zolang kan slapen als ik wil, wil het met die "wil" tegenwoordig niet zo goed lukken. Zo stond ik gisteren rond half zes reeds in de schemerdonkere ochtend midden in mijn tuintje. Het allerzachtste roffelen van een minuscuul regenbuitje had mij gewekt en aan het denken gezet: "Als ik nu de plantenbakken met pas verpotte winterviooltjes eens vanonder het tuinhuisafdak haal en in die zachte regenbui laat bijkomen?" Goed idee toch! Aangezien het nog donker is en de buren op dit onchristelijk uur horen te slapen maak ik mij niet druk om enig schoeisel of andere kledij en wandel zoals de Heer mij geschapen heeft de tuin in.
Heerlijk frisse regenspatjes op een nog niet helemaal wakker en dus nog warm lichaam. Ik weet niet zeker wie er het meest genoten heeft: de viooltjes of mijn eigen body?
Daarmee was de toon gezet, want hoewel ik besloten had om een extra verplaatsing naar school met de auto af te werken maakte ik mij sterk dat het deze keer evengoed met de fiets zou kunnen: regen of geen regen, weer of geen weer!? En daar ging ik dan: op de fiets, door de motregen en met een heel klein beetje rugwind. Heerlijk fietsen, tot... ik op het einde van de Noorderlaan lek rijd. Geen trage leegloper, neen: psssst, pfff, leeg! Daar ben ik goed over halfweg, maar toch nog een heel eind van PITO en ik wil 's middags zeker niet te laat komen voor die "vervelende" meeting...
Heer Polo rijdt zonder herstellingskit en moet er zelfs niet aan denken om zijn lekke voorband te herstellen, laat staan vervangen. Dus een telefoontje naar school in de hoop dat er een collega met grote auto bereid gevonden wordt om deze sukkelaar op te pikken. Het resultaat is dat Ludo H. met het enige echte PITO-busje naar de kerk van Ekeren komt, tot waar ik ondertussen al wandelend geraakt ben, om mij met mijn lekke tweewieler op te laden. Merci Ludo!
Eens op school maak ik een afspraak met het fietsherstellingsteam en die leggen er na het middageten een nieuwe binnenband op.

Vergadering achter de rug, boterhammekes genuttigd en daar ga ik weer op de terugweg nu. Frisse moed, lekker weertje, zon zelfs, en na ongeveer één kilometer... PSSST, PFFFF LEEG!! Tweede keer prijs op één dag: tja, het kan verkeren zei de heer Bredero...
Ik stap de (binnen)weg terug naar school en meld mij ten tweede male bij Jan J. en Patrick R. van de fietsherstellingscentrale. Ongeloof! Verbazing! Lichte hilariteit! Maar het kan inderdaad verkeren, en volgens de kenners is het wellicht een klein verschil in bandenmaat dat mij de das omdoet. Geen paniek, de eerste lekke band was geplakt en wordt nu gebruikt om mij opnieuw te depanneren. Nog eens goed voelen of er misschien iets scherps in de buitenband zit, of er niet een spaak door het velglint steekt, binnen- en buitenband nauwgezet plaatsen en gecontroleerd op druk brengen. Alles in orde. Merci mannen, sorry voor het ongemak en nu weer op pad.
Het lijkt een beetje op Whiskey, het hondje uit dat hilarische country-nummer op het Weerzien in Panama-album (1973) van Neerlands Hoop in Bange Dagen. Maar da's voor een andere keer.
Ik vertrek dus weer vanop school, over hetzelfde fietspad, langs dezelfde oversteekplaats bij het gemeentehuis, over het asfalt voor de oude gemeenteschool, en... PSSST, PFFFF LEEG!!
Zum dritten Mal! Dit kan ik zelf nauwelijks geloven, hoewel er niets te geloven valt: ik ben verdomme voor de derde keer lek gereden op enkele uren tijd. En ik stap exact dezelfde (binnen)weg terug naar school. Hier is het ongeloof groot: Jan & Patrick denken dat ik een nummertje opvoer, maar er is wel degelijk een nieuw gaatje.
Op aanraden van Ben gaan we nog eens de hele buitenband controleren op scherpe puntjes, terwijl Patrick de ondertussen "oude" binnenband nog maar eens herstelt...

En ja hoor, wat vinden wij bij een doorgedreven fouille op de binnenzijde van de buitenband? Een minuscuul stukje glas, een splinter... Verwijderen dat spul, de binnenband er opnieuw in, oppompen en... ik durf nauwelijks vertrekken. Eerst een rondje op het schoolterrein, richting polder, nog eens rond de B-blok: alles lijkt in orde. En ik vertrek nog maar eens richting Hoboken. Nu niet meer langs het gemeentehuis en ook niet meer langs de oude, ondertussen bijna geruIneerde gemeenteschool, wel heel de tijd met een angstige blik op mijn voorwiel als wil ik daardoor een volgende lekkage verhinderen. Elke kilometer is er één: één dichter bij huis, maar voorlopig ook iedere keer één verder van wat mijn vierde herstelling van de dag zou kunnen worden.
Het loopt echter goed af, en een goed uur later sta ik veilig en wel en zonder lekke band in de Graspolderlaan. Op de dag van het eerste Gelukscongres had ik niet echt een "lucky day".
Maar eind goed, al goed: ik was op tijd in school en op tijd terug voor het avondeten. Dus toch geluk gehad: tussen de twee oren, in de kleine dingen en ... meer moet dat niet zijn!!

Marco Polo