Sunny Sunday...

September sluit dit jaar af op een zondag. Op een zonnige zondag. Een zonnebril is een must vandaag, want het licht slaat kletterend hard op je netvlies en maakt daar, vooral bij ouder wordende bloggers, ongewild snel brokken. En een pet om mijn schedelpan onder de sterk uitgedunde dakbegroeiing tegen de zonnestralen te beschermen. Zonnebril en dito pet: ik leg ze allebei klaar. Niet vergeten als ik straks ga wandelen in de Kalmthoutse heide. "Of ga je wandelen 'op' de heide?" vraag ik bij deze en dus meteen aan alle lezers en lezeressen/-innen die iets afweten, of menen af te weten, van de algemeen aanvaarde regels en geplogenheden in het Nederlandse taalgebruik. En daarbij, geachte heer AP, heb ik één iemand heel speciaal in gedachten...of is het toch 'gedachte'?  Laat maar iets van je horen als er nog tijd vrij is voor of na je zonnige herfstwandeling.

Dat deze zon vandaag ook voor Bob Peeters schijnt mag als vanzelfsprekend aangenomen worden. Gisteren won zijn ploegje voor het eerst in de lopende competitie, en die is toch al volle twee maanden aan de gang. Vreugde dus bij het 'kleine' Brugge. Bob is echter slim genoeg om te weten dat ze er nog lang niet zijn. Van enig licht aan het einde van een tunnel is, behoudens het spetterende zonlicht van vandaag 30 september, nog helemaal geen sprake. Ze mogen daar al blij zijn met de wetenschap dat er een tunnel is. Zover zijn we hier in Antwerpen nog lang niet...

Marco Polo

Exit 'bananenboom'...

Afgelopen weekend kwam er 'groot' bezoek over de vloer in mijn stulpje aan de Graspolderlaan: Jef 'Just married' VDJ kwam onze (nu zijn) bananenboom 2.0 ophalen. Eerder deze maand had heer Polo in zijn Facebook-status deze plant in de aanbieding gezet. Sinds enige tijd kweken wij inderdaad bananenbomen, correctie: per keer één bananenboom op, en met succes. Kijk maar welk exemplaar Jef hier buitgemaakt heeft. Het resultaat van nauwelijks één jaar toewijding, veel zon en warmte en ruim water geven. De scheuten of stekken, of hoe mag men zoiets benoemen, komen uit Amsterdam. Bram levert het plantmateriaal hetwelk alhier wordt opgekweekt dat het een lieve lust is. Een wellust zelfs, want er is geen houden aan. Met de regelmaat van een analoge klok, die hier thuis tikt zoals ze dat nergens anders nog doet, verschijnt er een nieuw blad in de top. En als ik blad zeg, dan bedoel ik blad. Groen, dat wel, maar geen blaadje: een BLAD!! Ferm hé...? Jef en Liesbet gaan er een vervolg aan breien, zoveel is zeker. Succes ermee.

Ons kweekstation is daarmee niet aan zijn proefstuk toe, want vorig jaar leverde het reeds een gelijkaardig resultaat op. Net als nu vond 'onze' boom toen een nieuwe plek via mijn Facebook-status.  In 2011 ging PVC76 in op het aanbod en werd eigenaar en nieuwe verzorger van een fors uit de Polderkluiten gewassen exemplaar: bananenboom 1.0. Zoals U kan zien zijn de twee elkaar meer dan waard: de bomen én de heren in kwestie. Dus alle vier.
De pot, die helemaal niks verweten kan noch mag worden, blijft ter plekke en zal eerstdaags opnieuw gevuld worden en voorzien van een nieuwe jonge plant. Op naar de 3.0!
't Gaat bijna zo snel als bij de iPhone en de iPad, dus zal ik alvast een patent aanvragen voor de iBanaan?!

Afsluiten doe ik met een exit-gerelateerde dienstmededeling: Na zeven opeenvolgende deelnames aan De Slimste Mens ter Wereld was het dan eindelijk zover voor Tomas VDS. Het "'t Is gebeurd!" kwam er als met een zucht van opluchting uit bij presentator Erik Van Looy en ook de blik van Tomas toonde niet echt diepe teleurstelling. Meer zoiets als: "Dit hebben we dan weer gehad. Wacht maar tot ik terugkom in december, want dan is 't voor echt!!!" Maar dus voorlopig: Exit Tomas!

Marco Polo

In and around The House...

In en rond mijn huis heeft er tenminste één zijn/haar opperste best gedaan om voor een keer tijdig op de afspraak te verschijnen: de herfst is duidelijk aanwezig in de Polder en ver daarbuiten. Wind- en regenvlagen met temperaturen die stijl omlaag duiken om een dag later weer lekker nazomers aan te voelen. Door westenwind gedreven wolkenmassa's die een hoop nattigheid meevoeren en af en toe rukwinden die het voorgaande binnen de kortste keren weer laten opdrogen. Soms mag er een muts op, meestal een trui of een vest over de schouders, maar zodra heer Polo in tuinactie schiet moeten die accessoires het snel bekopen en gaan ze aan de haak. Zeker als er dan nog een najaarszonnetje door het wolkendek komt priemen. Heerlijk herkenbare herfst...

Zo zit het tegenwoordig in mijn Hobokens biotoop. Van de goeie momenten maken we gebruik om er even tussenuit te knijpen. Vorige week ging het, niet voor het eerst en zeker niet voor het laatst, nog op de fiets richting Middelheimpark. Een schitterende locatie om in rond te dolen en mijn amateur-fotografische vaardigheden wat bij te spijkeren. Belichting, diafragma, lensopening, dieptescherpte of scherptediepte -hoe was het ook weer?-, thematische combinaties, lijnen en kleuren, sfeerschepping of net botsende confrontaties,... Voor het eerst heb ik deze keer, op aangeven van La Pola, het nieuwe Expopaviljoen 'The House' bezocht.

Thomas Schütte stelt er tentoon: oorspronkelijk tot 16 september, maar wegens groot succes wordt er verlengd tot 13 januari 2013. Absoluut een bezoek waard omdat ook 'rondom het huis' aardig wat modern-kleurrijke creaties verzameld zijn in wat, als ik het goed heb, eertijds de rozen- en kruidentuin van het Middelheimpark was. Als het in december-januari ook echt wintert en er sneeuw valt dan weet ik zeker dat er hier een vervolg op komt: The House 2.0, of zoiets...

Nu ik toch in de afdeling (stand)beelden ben aangeland volgt hier een opsomming van wie er volgens heer Polo alvast tijdelijk en op dit eigenste moment wegens 'spraakmakende prestatie' recht heeft op een vermelding en bijhorend beeld in deze blog:

Alberto Sordi in Un Americano a Roma uit 1954

 Omdat hij op grandiose wijze een van de muren siert in iFamosi, een Italiaans restaurant in Antwerpen waar 'de ploeg van Krakau' verzamelde voor een eerste overleg aangaande de volgende groepsreis. Lekker gegeten, Italiaanse drukte, toffe sfeer. Dit alles en een afzakkertje in een buurtcafé op de hoek maakten er weer een memorabele avond van. Merci Alberto...

 

Philippe Gilbert

 Daar moet geen tekening bij, hé. Of toch wel, vanwege de immer kritisch ingestelde Marco Polo. Met de nodige scepsis heb ik het hele gebeuren op en rond de Cauberg gadegeslagen. Hoe doet ie het: in 2011 onklopbaar, voorjaar 2012 geen enkel resultaat, in de Tour nauwelijks aanwezig en dan ineens een paar rake klappen in de Vuelta en op het WK ongenaakbaar?! Straffe kost! Merci Phil, maar hoe kan zoiets...?

Leen en Nolle 

Omdat zij, niet die twee van de 'depannage'foto hierboven,er een heroïsche tocht hebben opzitten. Hun sms-bericht spreekt voor zich: "Vrienden, zondag 23 september om 15.54u zijn we aangekomen aan de Kathedraal van Santiago de Compostella. Na 2291 km door berg en dal van Frankrijk en Noord Spanje hebben we er 29 dagen en 26 fietsdagen over gedaan met een gemiddelde van 89 km per dag (voor zij die van cijfertjes houden). Aankomen is mooi maar 'onderweg zijn' is belangrijker. Het doel kies je zelf... De snelheid kies je zelf... Als we een en ander eens rustig hebben laten bezinken hebben we misschien wel een verhaal... Een verhaal van trap na trap op de trappers van de fiets... Met de blik, letterlijk en figuurlijk, op oneindig. Aan iedereen alvast bedankt voor de interesse en aanmoedigingen. Groetjes,  Leen en Arnold "  Dikke proficiat, merci en tot binnenkort!

Tomas Van Den Spiegel

Gisteren speelde hij Nederlands erudiet columnist en voetbal-icoon Jan Mulder terug naar Groningen. Hij haalt alvast aflevering zes en doet dat nog steeds prima. Chapeau voor uw 'caoutchouc'-ke Tomas. De digibox gaat vanavond eens te meer zijn werk doen en heer Polo zal weer reclameloos kunnen genieten. Waarvoor voorwaar een 'Merci' aan Telenet...

Marco Polo

Gouden, wind- en andere eieren...

Vier dagen na de vorige publicatie beschik ik over een meer dan uitgebreid én blogabel/blogistiek/bloganesk aanbod van onnozelheden en niet-wetenswaardigheden wier bekendmaking via deze b-spot op mijn lezerspubliek kan losgelaten worden.
Pas op, daar gaan we...
Enkele weken geleden pikte ik na mijn hernieuwde inschrijving bij de stadsbibliotheek naast de al eerder vernoemde 'De Renner' en 'De Matador' nog een derde Krabbéetje mee: Het Gouden Ei.
Ook dit kleinood, want amper 97 pagina's dun, heeft achter verschillende covers de weg gevonden naar heel wat lezers. En terecht. Qua functionele populariteit en plaats op de leesplank vergelijk ik het een beetje met 'De komst van Joachim Stiller'. Toch is er een verschil: was het magisch-realistisch boekwerk van Hubert Lampo in veel gevallen 'opgelegde lectuur' in onze middelbare schooltijd, dan hoort deze Krabbé tot de favorieten op de leeslijst van de hedendaagse middelbare scholieren. Al meer dan dertig keer in herdruk. Je moet het maar gedaan krijgen. 't Is dan ook een meesterwerkje: boeiend, vlot geschreven, beklijvend en leest heel gemakkelijk weg. Een mini page-turner: voor je het weet vlieg je uit de bocht en is het hele verhaal achter de rug. Uw dienaar had het meest rechtse (op de collage hé!) exemplaar in handen en heeft ervan genoten. Psychohorror op een tekstueel grandioze manier gepresenteerd. Een aanrader.

Op internet zijn honderden boekbesprekingen te vinden, wereldwijd circuleren vertaalde uitgaven en minstens twee keer werd dit verhaal verfilmd. In het voorbije theaterseizoen was in Nederland ook een toneelbewerking van datzelfde Gouden Ei te zien. Dit alles heeft de heer Krabbé zeker geen windeieren gelegd...

En dan nu even over de start van het televisie-najaar. Met luid tromgeroffel werd Vier, het nieuwe speelgoedje van Wouter Vandenhaute, aangekondigd. Naar 'hun' zeggen zou het onze televisie-avonden grondig veranderen. Het enige wat er tot hiertoe voor mij te rapen valt is De Slimste Mens ter Wereld. In een toch wel afgeslankte versie van wat er voorheen op één liep. Blijkbaar zijn, op uitzondering van een slimme basketbalspeler en een blonde Joepie-madam, alle verstandige kandidaten in de vorige jaargangen opgesoupeerd. Leutig en leuk is het wel, maar al te hoogdravend moet hautaine heer Vandenhaute hierover niet van zijn ivoren toren blazen. Bovendien wordt de quiz zelf op een ergerlijke manier doorsneden, ja doorgesneden, gelardeerd ende doorspekt met enkele reclameblokken. Waanzinnig. Is reclame voor en na de programma's niet genoeg? Neen, want tijdens een film of serie-aflevering moet er ook al enkele keren 'gepauzeerd' worden om publicitaire redenen. Maar toch niet tijdens een quizprogramma?! Toch wel vinden de Woestijnvissers, en daarmee basta. Dat de eerste aflevering van 'De Slimste' bijna een miljoen kijkers trok was voor hen die leven bij de kijkcijfers een pluspunt. Dat aflevering twee het moest doen met iets meer dan de helft werd om allerlei redenen goedgepraat, geminimaliseerd en zo snel mogelijk uit de media-kolommen geweerd. Samenvattend meende men de oorzaak te moeten zoeken bij een voetbalmatchke en het feit dat het nieuwe eraf was. Niemand gedacht aan de mogelijkheid dat veel kijkers een overdaad aan publiciteit niet meer zien zitten? Reclame brengt veel geld binnen, maar jaagt kijkers weg. Helemaal niet zo onlogisch denkt deze gewone jongen.

En toch wil ik als quizliefhebber blijven kijken, al was het maar om te zien hoe lang Thomas Van Den Spiegel het gaat volhouden. Voorlopig ziet mijn systeem er zo uit: het programma opnemen met de Telenet Digibox, ondertussen opletten dat ik niet onverhoeds op een leuke reactie of commentaar stuit via Facebook of verrast wordt door een sms en daarna afspelen, waarbij de reclame snel (64x) wordt doorgespoeld.Voorlopig lukt het prima.
Gisteren ging jurylid Hans Bauer met de hoofdprijs lopen voor zijn basis van een langdurige relatie. Er zijn twee regels:
1. De vrouw heeft altijd gelijk.
2. Als regel één toch niet zou kloppen, dan... geef je haar gelijk.
Die heeft eieren voor zijn geld gekozen!!

Marco Polo

Jan Fabre in Antwerpen Noord...

Soms doet een mens gekke dingen.
In plaats van mij zoals gewoonlijk, wanneer het om een treffen met de alom geprezen Geert T gaat, te beperken tot de combinatie 'fietsen & Duvel drinken' liet ik mij afgelopen vrijdag door diezelfde GT ompraten en dientengevolge misleiden. Zijn voorstel: we gaan eerst een kijkje nemen in de voormalige treinloods op Park Spoor Noord. Op een met 24K bladgoud bekleed podium staan de Pietas van Jan Fabre uitgestald. En daarna gaan we drinken. We hebben de in Carara-marmer vervaardigde kunststukken bekeken, samen besproken, nogmaals bekeken vanuit een ander standpunt en daarna onze bespreking hernomen vanuit een licht gewijzigd oogpunt, ons laten informeren door 'iemand die het kan weten' en alles op meerdere gevoelige platen vastgelegd. Na behoorlijk wat knip- en plakwerk heb ik onderstaande beelden geselecteerd om getuigenis af te leggen van onze experiëntie...

 

Uiteindelijk zijn we, GT noch ikzelf, er echt wild van geworden. Mogelijks hadden we teveel aandacht voor de gerenoveerde hal, meer dan voor de aangeboden 'goud en marmer'-combinatie. Nu ik de foto's wat heb opgeschoond en mij zonder afleidend omgevingslawaai en -drukte overgeef aan het bekijken van deze vlakke beelden lukt het al iets beter. Maar toch, ik heb er zo mijn twijfels over. De opstelling vorig jaar in de Nuova Scuola Grande di Santa Maria della Misericordia in Venetië leek mij na googelend onderzoek en het bekijken van de meegeleverde prentjes, meer geslaagd. Hoewel klassiek geschoolde commentatoren zich dan weer afvragen wat deze 'kitsch' in die heilige ruimten komt doen. Geen idee. We hebben het pand geheel spontaan en zonder enige vorm van dwang verlaten en hebben ons zo'n honderd meter verder neergevleid in de strandzetels aan de rand van het fonteinenplatform. Duvel, portie kaas, zoute pinda's, meer Duvel en olijven. En ondertussen laten we datgene wat ons de voorbije twee weken bezighield, en waarvan wij vinden dat het de bespreking en de daaraan gespendeerde tijd waard is, aan onze satirische revue passeren. Meer moet dat niet zijn, Jan F...

Oh ja, tot afsluiting een stichtend beeld vol van reflectie: op weg naar huis even de fiets aan de kant en op de hoek van de Italiëlei en de Noorderlaan een foto maken. Geen bladgoud, maar dit aanzicht heeft mij wel 'gepakt'...

Marco Polo

De matador van Belisol...

Tot mijn verbijstering zijn we weeral een week verder. Een hele week??! Neen, bijna. Oké, zes dagen dus. Vliegen is niet meer het juiste woord: de tijd schiet vooruit, raast als een gek door elke dag, scheurt genadeloos door mijn kalender -daar dient die trouwens voor- en laat mij na iedere bocht uitgeteld achter. Geheel buiten adem probeer ik dan maar weer een of andere draad op te pikken. Op goed geluk en op hoop van...

Eerst even Grooveshark aanklikken en onze gezamelijke keuze maken voor vandaag intikken: The Rolling Stones. Met een beetje geluk staat Sympathy for the Devil bovenaan de lijst en volgt daarna Satisfaction. We starten dus goed. Let's... spend the nigth together, euhh:... go for it!
De weersomstandigheden wisselen tegenwoordig bij regelmaat. Na een paar hete zonnige dagen tuimelden we binnen de kortste keren in een heuse herfstsfeer, om één etmaal later alweer tot laat in de avond op het terras te genieten van een glas ijsgekoelde rosé. De weergoden blazen warm en koud, net als de Belgian Lions. Bij aanvang van hun Qualification Round scheerden ze bangelijk hoge toppen, een week geleden stonden ze zo goed als kansloos aan de kant toe te kijken en vandaag zijn ze zowaar geplaatst voor het Europees Kampioenschap van 2013. Proficiat mannen! Nu de Duivels nog?

Aangezien onze sporters weer alle aandacht krijgen met hun goede resultaten blijven de politiekers op hun honger, en dat een maand voor de verkiezingen. Dringend tijd om wat aandacht te trekken. De vrienden van Open VLD kijken met grote ogen naar hun Nederlandse broeders die er blijkbaar wel in geslaagd zijn hun liberaal verhaal aan een breed publiek te slijten. Daar moet pure jaloezie van komen, iets anders kan ik niet verzinnen. Van de weeromstuit schoot Van Quickenborne deze week in een pre-electorale kramp toen hij in navolging van zijn partijvoorzitter op zijn beurt kwam dreigen met het uitrekken van de stekker. Zitten die mannen in de politiek of in 'den bouw'? Bij CD&V deden ze regelmatig een beroep op loodgieter Dehaene, Open VLD levert blijkbaar electriciens. Voor mij is het duidelijk: de partij die over de meeste schoenmakers beschikt zal het halen. Vakmannen die bij hun leest blijven, maar wellicht op één hand te tellen.

Ondertussen heeft heer Polo toch ook hier en daar een graantje meegepikt van de vernieuwde programmering bij onze Vlaamse televisiestations. Hoewel..., het lijkt erop of ik nog minder tv kijk dan vroeger. De Scandinavische thrillers kunnen mij wel bekoren, maar niet als ik drie of meer reeksen door elkaar probeer te volgen. Dan raak ik de tel kwijt en weet niet meer wie bij wie hoort, uit welke biecht er nu weer geklapt dan wel gesproken wordt, of een deksel uit reeks A op het potje uit reeks B past, hetwelk dan weer de ketel uit reeks C verwijt... Ingewikkeld, en dan bekijk ik nog bijna dagelijks een aflevering van The Bridge tijdens een homeo-sessie en zet mij tussendoor -op een gestolen moment- even in een hoekje om een volgend hoofdstuk Krabbé te verorberen.

Finaal zijn Polo & Pola er gisteren dan toch even tussenuit gemuisd. Voorlopig nog met de auto, maar zeer binnenkort maken we diezelfde uitstap wel eens per fiets. Ons doel was Hingene aan de Schelde. Weet U het nog? Waar Antje De Boeck haar veerboot heen en weer over de  Stille Waters stuurde. Deze reeks wordt momenteel heruitgezonden op 12, het derde Vrt-net, als U nog begrijpt wat ik bedoel? Bij De Notelaer zijn we een kijkje gaan nemen tussen de Verstilde Beelden...

Een mooie tentoonstelling met werken van een aantal (min of meer) lokale kunstenaars waartussen ik mijn fotopraktijk weer wat kon bijslijpen. Daarna nog een wandeling door het domein, langs het belvedère en zo de dijk op naar de gelijknamige gravin. Daar wachtte mij als afsluiter een verrassende ontmoeting: een Belisol-manneke op de fiets was helemaal van Hoboken gekomen om mij met een luid "Hééé, de Marrek!!" te begroeten. 

Mag ik U allen voorstellen: Daniël B., de eenzame fietser die immer tijd heeft voor een babbeltje. Respect man!!!

Marco Polo

43 x 19 en andere cijfercombinaties...

Een heerlijke nazomerse vrijdagochtend. Heel schoolgaand België is al aan de afronding bezig van de eerste werkweek. Vliegt de tijd, of vliegt ie snel? Een bloggende zestiger trekt zich op gang. Ter ondersteuning van mijn pseudo-literair knutselwerk heb ik een parallele tab geopend op mijn pc-scherm: Grooveshark speelt op aanvraag en non-stop Dire Straits. Middels deze link aan te klikken kan U horen wat op mij inwerkt terwijl ik deze blogbijdrage in elkaar flans.
Gisteren heb ik mijn eerste Krabbéetje uitgelezen: wat een boek(je)! De renner. In de hiernaast afgebeelde uitgave van Bert Bakker uit 1991. Een cyclo-literair meesterwerk over een wielerwedstrijd in de Cevennen: 137 km bergop en -af, de ronde van de Mont Aigoual. Een juweeltje vol onwaarschijnlijk plastische taal- én pedaalvirtuositeit. Een pedallomane verzameling van literaire hoogstandjes met daar middenin (speciaal voor mij??) een technische openbaring met heerlijk wiskundige achtergrond. Op bladzijde 39 kom ik te weten hoe de afgelegde afstand per pedaalslag wordt berekend. Nooit van gehoord op school, zelfs niet bij pater Pol Van Biesen (1928-1995). Ik heb dan ook een Latijn-Griekse achter de middelbare hand, en tijdens mijn opleiding L.O. was wielrennen nog geen optievak. Maar kom, ik volg even de heer Krabbé: met een verzet van 48 x 19 gaat men per trap 48 gedeeld door 19 mààl 2,133 meter (de omtrek van een wiel plus de opgepompte band) vooruit: 5,39 meter. Wie met deze tandwielcombinatie een trapfrekwentie van 100 per minuut aanhoudt legt dus in die éne minuut 539 meter af. Omgerekend naar het veelal gehanteerde en zaligmakende geheel van zestig minuten geeft dat 32.340 meter. Dit leert ons, maar vooral mij onwetende kluns, dat zo'n coureur op dat moment tegen een snelheid van 32,34 km per uur rijdt. Van een ontdekking gesproken. Merci monsieur Tim Krabbé! Met die pasverworven kennis als kostbare bagage heb ik in het wiel van de auteur de eindmeet gehaald in Meyrueis. Dit impliceerde dat ik ook het laatste blad van dit wielerepos op mensenmaat heb omgedraaid en er tijd kwam voor iets anders. In de gegeven omstandigheden en 'onder invloed' van deze 'hors catégorie' kon ik niet anders dan mijn hometrainer te bestijgen om van daarop de Vuelta te volgen. Weer een straffe rit, hoewel niet meer in de bergen. Deze keer knalden ze met een daggemiddelde van 47,7 km/uur Valladolid binnen. Veel te vroeg, en dus moest ik zappen om mijn uurtje home-training televisioneel te blijven ondersteunen. Kwam terecht bij een documentaire op Canvas: de ontsnapping van Marc Dutroux in 1998. Straf stukje onderzoeksjournalistiek, hoewel er niet veel meer moest uitgezocht worden. En weet U nog waar U was of wat U deed op 23 april van dat 'gezegende' jaar? Ik wel, maar da's niet voor publicatie en nog minder voor curieuze mosterdpotten...
Dan maar naar m'n volgende Krabbé: De matador. Ik moet er nog aan beginnen, hoewel... Ik las gisteren het laatste kortverhaal, waarnaar de titel van het boek verwijst. Sterk, en smaakt naar direct veel meer. Maar niet gisteren, want toen had ik 's avonds afspraak met de Witte, Koxske, Guido en Michiel. Vier oud-6 IW'ers uit heer Polo's laatste schooljaar 2010-2011. Nog wel geen baarden, maar wel mannen die willen te kaap'ren varen. Kaap 1 was 'den Bostella' op den Hoek, in Essen. Eindelijk is het ervan gekomen hé Witte?! Speciale locatie (goedkoopste pintjes, geen sluitingsuur, enige ochtend-café op den Hoek, een mini-market waar vanalles te koop is...) én speciale kerels die gasten, of wat te denken van ons gezamelijk optreden aan de voet van La Défense, anno 2011...?

Het was een toffe avond daar aan de Moerkantsebaan. Prima om een lang en zonnig weekend in te zetten, én... zeker voor herhaling vatbaar!

Marco Polo

Renner, coureur of fietser...?

Uw dienaar Polo en samen met hem alle volgers en lezers, -essen & -innen van deze blogprutserijen zijn al twee etmalen ver in de nieuwe maand september. In onderwijsland, tot een jaar geleden en daarvoor gedurende zoooo lange tijd mijn eigenste biotoop, beginnen ze er pas morgen aan. Tijd om het moreel nog wat op te laden zeker? De huidige minister van educatieve aangelegenheden wil blijkbaar niet onderdoen voor zij die hem vooraf gingen in dit ambt. Qua twijfelachtige plannenmakerij en beuzelarijen is hij minstens de evenknie van al die anderen die ik in mijn lange carrière als bovenste baas heb gehad. Dat het ook voor hem de hoogste tijd is om weer naar school te gaan leert ons zijn antwoord tijdens een radio-interview waarin hij zichzelf in het politieke zonnetje wou zetten maar eigenlijk net het tegenovergestelde aangaf: "Natuurlijk moet je plannen en beslissingen nemen... en alles wat ik ooit gezegd heb, heb ik bijna gedaan..." Wat volgens mij wil zeggen dat je eigenlijk 'niks' bereikt hebt. Maar goed, dat zal wel te rangschikken zijn onder muggenzifterij en mierenneukerij... Ondertussen ben ik een nieuwe leesvoorraad gaan ophalen in de bibliotheek. Op aanraden van GT Teugels, tijdens ons terrasbabbeltje hadden we het ook over sportboeken, ben ik gaan zoeken onder de 'K' van Krabbé. Volgens Geert, en niet alleen volgens hem, is 'De renner' van Tim K het beste sportboek in de nederlandse taal, en dat al sinds 1978...

Het is alleszins middels diverse uitgeverijen en onder uiteenlopende covers op de markt gekomen, en het leest heel vlot weg. Het komt mij zelfs bekend voor: qua inhoud en qua stijl. En ja, ineens weet ik waar Karl Vannieuwkerke zijn literaire coureursmosterd haalt. Ik vind het helemaal niet erg, als het maar goed geschreven stukken of verhalen zijn. Bedankt Tim Krabbé, om gasten als Karl & Co op ideeën te brengen: je gele trui is zeker verdiend!

Wij kunnen er maar van genieten. Of je nu renner, coureur of zoals heer Marco gewoon fietser wil worden, blijven of zijn. Mij prikkelt deze lectuur voldoende om af en toe een extra uurtje op de fiets of de homeo te springen, op zoek naar mijn mosterd...? Ik zou bijna vergeten dat we vrijdag met z'n allen een halve dag vaststonden in het verkeer in én om Antwerpen naar aanleiding van een behoorlijk fout-getimede aankomst van een wielerwedstrijd in hartje stad. Niet de fout van de renners natuurlijk, wel van megalomane en op publiciteit beluste havenbazen die blijkbaar niet weten wat ze willen: moet het verkeer nu vlot verlopen om de haven te laten functioneren of zorgen we liever zelf af en toe voor een verkeersinfarct?
U ziet het: mosterd zat...

Marco Polo