31 juli

Vorige week deze tijd reed ik ergens in de buurt van Clermont-Ferrand, op weg naar huis. We hadden in de ochtend een bijna verlaten Viaduc de Millau achter ons gelaten, wat meteen het definitieve einde van de zomerreis 2008 betekende. Een paar uur later was de Parijse Périphérique een eerste confrontatie met het alomheersende en drukke woonwerk-verkeer.

Tijdens mijn afwezigheid wegens buitenlandse vakantie was er op 15 juli op het politieke thuisfront beslist dat de Leterme-deadline op die datum eigenlijk maar voor te lachen was, zoals heel het verhaal Leterme trouwens, en dat men alsnog 3 overjaarse krijgers in het communautaire oerwoud zou sturen om tenminste de schijn op te houden dat men wat brokken wilde lijmen alvorens ... op vakantie te vertrekken.
Mooi gedaan en gelukt: vandaag lees ik dat ze nog niks bereikt hebben, alleen zichzelf verrijkt hebben, dat verder willen volhouden tot een heel eind na de vakantie om dan...
nog eens met "den Albert" te gaan klappen.
Ik heb inderdaad de rol gelost, de draad verloren en ben het spoor geheel bijster: wat is er hier allemaal aan de hand??
"Niks biezonders!!" hoor ik U al roepen: het gaat zijn gewone gangetje zoals steeds in Belgikistan. En bovendien: het is verrekte mooi weer !!! Jongens nog aan toe: het is hier zo'n weer als in Spanje en Zuid-Frankrijk, waar we tijdens de vakantie dan zeggen: "Jaja, mooi weer, maar je moet hier eens wonen en bij zulke temperaturen gewoon je werk doen elke dag!!"
Welnu, zoiets zeg ik nu hier ter plekke in de Hobokense Polder ook tegen mezelf, en ik werk even hard en even snel als alle mediterranen samen. Ik doe eigenlijk "geen klop noch lap" want ben nog met verlof, maar zelfs dat nietsdoen en vooral het "niets moeten doen" doe ik nog in slow-motion en met een overtuiging en gedrevenheid of mijn leven en gezondheid er vanaf hangt.
"My brother in crime" is de zon.
Wij zeggen dat "zij" staat te branden aan de hemel, maar volgens mij hebben de Fransen het bij het rechte eind:
LE soleil est masculain!
Hij hangt daar maar wat tegen het hemelsblauw te schuiven en te schurken en gooit zijn warmte in gulle geuten over de geteisterde gewesten. Wie hem tegen wil werken heeft van Jan: zweten, puffen, het ritme niet kunnen houden, moeten lossen in de eerste beklimming, en dorst ...
"Le soleil est fait pour l'homme qui sait comment faire pour ne faire rien du tout sans rien faire..."
(Marque Déposée, Kathaars wijsgeer of "Bon Homme", 12° eeuw)

Deze wijsheid indachtig heb ik mij bij een aan de datum aangepaste temperatuur van 31°C veiligheidshalve een Vedett ingeschonken...
Zelfs de hangmat wordt nu rust gegund en moet even niet...
mijn 94 vakantiekilo's dragen.

Marco Polo

Puin ruimen...

Ramen en deuren staan weeral wijdopen om de eerste avondkilte binnen te laten. Veel kilte is er echter nog niet bij, want na een sappige ochtendbui brak de zon al snel terug door, verjoeg alle wolken en trakteerde ons voor de rest van de dag op een blauwerste-blauwe hemel.
Ondertussen was ik geheel in beslag genomen door de strijd met een klassiek geworden praktisch-organisatorische puinhoop die mij na elke zomervakantie wacht. Gras dat dient gemaaid, een lamp die het niet doet en moet vervangen worden, een hele partij lampen die het ook niet doen en waar meer bij zal komen kijken, een computer die op zijn laatste benen loopt en er nu helemaal de brui aan geeft, rekeningen die liggen te wachten, post die moet gesorteerd en gelezen worden, e-mail die recht heeft op eenzelfde behandeling, kampeerspullen die weer een plaats moeten krijgen in het berghok en rommel die nu eindelijk maar eens uit datzelfde hok moet verwijderd worden zodat de kampeerspullen...
En ondertussen laadt la Pola de droogkast in terwijl de volgende wasmachine al draait en de vorige was aan de lijn hangt.
Ware het niet dat we er allebei om reden van diverse fysische problemen de voorkeur aan gaven om enkele dagen geleden dan toch maar een punt te zetten achter onze vakantiereis en huiswaarts te keren, we zouden voorwaar wensen dat we nog in het zuiden zaten en ons van de hele heisa hier niks hoefden aan te trekken, edoch ... uit de weg gaan kan je die dingen toch niet, dus bijten we nu meteen door de zure appel heen maar doen het allemaal rustig aan. Zuur...??
De eerste week is al goedgevuld met aangename afspraken: gisteren zaten we al aan de BBQ bij Bieke & Co, morgen eten we bij "de Bonnie", woensdag bezoeken we Bram & Anke op "hun" basketbalkamp, donderdag schuiven we de beentjes gezamelijk onder tafel bij en met Noël & Chantal, vrijdag komt de Bomma van Essen aan de beurt en zaterdag gaat het richting Brugge waar we een reünie-weekend met de oude basketgarde hebben.
Zo vliegt de tijd! Gelukkig heb ik ook nog de opdracht om de vakantiefoto's op de PC te laden, te selecteren, te ordenen en er een bruikbare dia-presentatie van te maken. Zo beleef ik die vakantie minstens nog eens een tweede keer en kan ik een keuze maken uit de momenten die ik met U wil delen.
Tijdens ons verblijf in de Ardèche viel mijn oog op deze "stonemen" aan het keienstrand van Les Templiers ...

La Pola van haar kant viel enkele dagen later dan weer met haar poep op déze rotsplaat bij La Pastière ...

... en zorgde er aldus voor dat zij haar pijnlijkste zomervakantie tot hiertoe beleefde.
Troost en bekommernis kwam er uit een geheel onverwachte hoek, en hiermee zal ik een aantal lezers/essen met PITO-roots al dan niet aangenaam verrassen: uit een ver en duister verleden kwam Koen "V" terug aan de oppervlakte en liep mij tegen het naturale lijf. Hij die destijds menigeen van ons het bloed van onder de nagels haalde door zijn onhebbelijk gedrag heeft zich ontpopt tot een aangename, zij het nog steeds onconventionele veertiger... want zo lang is dat al geleden !!!

Voor alle zekerheid: Polo links en Koen rechts!
Het mag U en mij een troost wezen: hij kent nog al zijn leerkrachten van toen met naam en toenaam, hun kwaliteiten en hun eigen-aardigheden en het werd een dolle avond als we aan de PITO-anecdoten begonnen. Zo ziet U maar: met wat geduld en goede wil komt alles en iedereen op zijn pootjes terecht.
Wie had dit gedacht???

Nog een nieuwsje van het thuisfront om af te sluiten voor vandaag: vrienden en bekenden blijven zich voortplanten en zorgen ervoor dat we ons nooit alleen zullen voelen. Felicitaties aan de moeders én de verwekkende vaders van ROEL en NOAH!!!

Marco Polo

Eindelijk !!!

Hier ben ik dus "eindelijk" weer na vier weken blogstilte.
De vakantie was voor mij een enige gelegenheid om na de 20 berichten van juni de spatiële interblog-periode van Aloysius I te evenaren, hoewel die erin slaagt om maand in maand uit zo'n gigantische sperperiode te respecteren. Mij is dat niet gegeven. Tijdens ons nomadenbestaan in de eerste helft van het zomerreces stond de tent achtereenvolgens in (de buurt van) de Ardèche, Gerona, Zaragoza en Carcassonne.
Hoewel we in een aantal gevallen niet echt ver van de bewoonde wereld leefden en ook regelmatig contact hadden met de plaatselijke bevolking was de behoefte aan het mij zo vertrouwde en nauw aan het hart liggende bloggen nooit echt dwingend aanwezig. Een gelegenheid om even af te kicken en het bloggershart te laten recupereren. In den beginne waren er genoeg ideeën en stak de blogreflex af en toe de kop op. Dan bleek er echter niet direct een internetcafé in de buurt, en lui als ik tijdens mijn jaarlijks verlof behoor te zijn kost een verlengde zoektocht mij teveel moeite en leg ik mij neer bij het onherroepelijke ... geen geblog deze keer.
Na een week blijkt dat ik mij wel kan vinden in een blogvrije periode, en voor ik het goed besef ben ik zo goed als clean !!!
Nooit gedacht dat het zo eenvoudig kon zijn.
Nu we, iets vroeger dan gepland, opnieuw thuis zijn probeer ik de draad weer op te pikken. Er is geen dwangmatig handelen mee gemoeid, alleen ... het hoort er gewoon bij.
En het lijkt wel of de bloggoden ermee te maken hebben: na de Spaanse voetbalglorie op het EK 2008 kan ik na bijna een hele maand afwezigheid naadloos overstappen naar de al even Spaanse triomf van Carlos Sastre in de Tour de France.

En de tweede vlotte overgang ligt hem bij het feesten en vieren: waar ik mijn laatste dag voor de afreis vulde met een receptie, familiefeest en een verjaardagsdrink kon ik dankzij onze vervroegde terugkeer onverhoopt wél aanwezig zijn op de huwelijksreceptie van Kathelijne & Pieter, dochter en schoonzoon van mijn vriend Aloysius I. Daar stond mijn Hooggewaardeerde Pauselijke Vriend voorwaar van te kijken.

In de komende bijdragen scharrel ik hier en daar wat vakantienieuws bij elkaar en geef U aan de hand van een fotoselectie een impressie van onze reis.
Nu zet ik even alle ramen en deuren open en maak gebruik van de afkoeling door een nachtelijk zomeronweer om de binnenhuistemperatuur wat naar beneden te halen.

Marco Polo