31 juli 2010

Merci de votre visite...

Voilà, 't heeft lang geduurd. Maar eindelijk kunnen we nog eens uitpakken met een nationale triomf.
Niet dat ik er hier van heb wakker gelegen, daarvoor zit ik te ver in mijn vakantieroutines. Bij de eerdere tussenstop in Figueres zapte ik laat in de avond nog langs de openingsplechtigheid van het EK atletiek in Barcelona. Volgens de Spaanse kranten, daags nadien, deed het weer denken aan die andere grote ceremonie in 1992 bij de start van de Olympische Spelen. Wij, la Pola en Uw dienaar zelve, stelden ons de vraag of er landgenoten meededen, en zo ja: hoeveel, en wie had de selecties gehaald? Hier en daar pikten we iets op en vooral internet hield mij bij de zaak. Toch was het vanop behoorlijke afstand, want buiten het bericht dat de twee Borlée's zich probleemloos hadden geplaatst voor de halve finales van de 400 meter was er weinig tot mij doorgedrongen. Vanmorgen viel echter mijne nikkel toen ik in de Midi-Libre van gisteren het atletiekprogramma van Barcelona zag staan. De finale was gisteren gelopen, en dus wilde ik wel eens weten hoe zij het ervan af hadden gebracht.
Mooi toch!! Goud voor Kevin Borlée.
Weer eens iets om fier op te zijn, en ja... het is een Belg!
Als deze tussentijdse periode van nationale trots maar niet voor problemen zorgt op weg naar de geplande staatshervorming.
Verder kan ik U enkel vertellen over het mooie weer waarop we hier vooral vandaag vergast worden. Geen wolkje aan de lucht, een zuchtje wind en krekels die zich al van zeven uur vanochtend laten horen. Het zal een lange dag worden voor de beestjes, net als voor de miljoenen die vandaag op de Franse wegen vertoeven. De slechtste verkeersdag van het jaar: le chassé-croissé. De "juilletistes" die hun boeltje gepakt hebben en terugkeren naar huis en de "aoûtiens" die op vakantie vertrekken. Gaan zij samen weer voor een nieuw record zorgen met monstersfiles op de autostrades? Wie de tijd heeft en zijn verstand gebruikt blijft vandaag waar hij is, en zit nog een dagje extra in de eigen tuin of stelt de retour uit tot (over)morgen. Dat het vandaag (en ook morgen nog?) niet te doen zal zijn is zo goed als zeker, dat je er beter vantussen blijft staat als een paal, en dat wij er ons dus niet aan wagen mag U bij deze van mij voor zeker aannemen. Het blijft nog enkele dagen genieten van de rust in Cesseras, en als het echt niet meer lukt maken we een uitstapje...
Zo waren we eerder deze week in Lagrasse. Schitterende middeleeuws stad, maar ja... zo zijn er zovele in dit mooie land. Eerder dan U nog maar eens een beeld te schetsen van de smalle schaduwrijke straatjes en de karakteristieke pleintjes, toon ik U een prent van een tevreden toeriste die met de glimlach de beleefde attentie van de bezochte stad in ontvangst neemt...

Misschien een idee om af en toe ook eens in deze blog toe te passen.
En als we niet op uitstap zijn, dan genieten we van het zwembad, maken een wandeling in de buurt of lezen een boek. Zelfs voor iets moeilijker te verteren exemplaren zijn er in la douce France oplossingen voorhande...

Bedankt voor Uw bezoek aan deze site,

Marco Polo

28 juli 2010

Zo "nu" en dan...

Om eerlijk te zijn vind ik die mini-reeks van Knack dit jaar niet echt geslaagd. De historische thriller-serie van vorig jaar daarentegen kon wel op mijn goedkeuring rekenen. Zo zie je maar, het kan niet elk jaar bingo zijn. Bij deze dank ik alvast mijn vriend Pjottr voor de leestip: Arto Paaslinna staat genoteerd. Heb mij al geïnformeerd op Wikipedia, en ja: ook Nederlands blijkt tot de leesbare talen te behoren. In augustus ga ik zeker eens op zoek naar een van zijn boeken.
Nu evenwel staat alles in het teken van het heilige nietsdoen, afgewisseld met af en toe een poosje al even heilig verkennend wandelen, ondernemend uitstappen en bewonderend en genietend van het zuidfranse (is dit juist geschreven, Aloysius?) leven proeven. We hebben voor de laatste week van onze vakantietrip de tent neergepoot op een voorbehouden plek in Le Mas de Lignière. Niks te beleven, veel rust, een goed zwembad, zoals een Hollander het vorig jaar doorbelde naar een achtergebleven familielid in het kouwe kikkerland: "We zitten hier op een echte ouwe lullen-camping, Goovert. Maar het is wel heerlijk zitten..." En dat doen wij nu ook. Er is wel, dat mag U bij deze ondervinden, een goede WiFi-aansluiting. Daar maak ik zo nu en dan gebruik van, en probeer het misbruik en de overdaad aan strikte banden te leggen. Tot later, nu staat er een uitgebreide plonsbeurt op het programma: nu...

Marco Polo

27 juli 2010

Vakantie, tussenstops en boeken...

Na het vorige bericht zijn we de natuur ingedoken, met alle gevolgen vandien. Sierra Natura is een "blote poepen"-camping ergens in de buurt van Valencia, maar net als vele andere naturistenverblijven gesitueerd tegen het eind van de wereld. Vlak voor het bruin papier, zoals we het vroeger wel eens plachten te omschrijven. Wil het toeval deze keer dat we daarbovenop ook verstoken bleven van enige internetaansluiting. Jullie gerust, wij gerust en niemand ontevreden.
Dus doe ik tijdens deze tussenstop op hotel in Figueres maar een extra inspanning om iedereen op de hoogte te houden van het verloop van mijn verlof. Het laatste wat ik U van Abejar wil meegeven is een op de valreep vastgelegde zonsondergang vanop de Mirador de los Muros...

Gestolde zonnepracht net voor de dagelijkse verdwijntruuk!
Daarna zijn we gaan inpakken en hebben ons naar het zuiden verplaatst. Met een middagpauze in Teruel, de stad met de Moorse torens maar ook met de oorsprong van de erfzonde...

We hebben lekker gegeten bij Eva & Co, en zijn in de late namiddag doorgereden tot in l'Alcudia. Verwennerij in een modern én luxueus hotel van de familie Galbis, bekend om en genoteerd in het Guinness Book of Records met hun gigantische paellas. Een wereldrecord!
Daar, net als nu hier, even gebruik gemaakt van de WiFi-voorzieningen om de mail te checken en deze blog te updaten en het lichaam wat rust bieden tijdens de toch lange verbindingsritten.
De dag nadien kwamen we dus in de natuur terecht: kilometers in het rond niets anders dan bossen en bergen. Mooi en rustig, en een camping met een Flintstones-achtig cachet...

Hoewel, dit is een van de huurhuisjes: voorzichtig aankloppen, en ik zou er niet van verschieten als Sneeuwwitje kwam opendoen. Ik heb echter geen van allen ontmoet: Fred noch Wilma, geen BamBam, maar ook geen kabouters...
Vanuit Navalon de Abacho zijn we ook een dagje naar Denia gereden: op bezoek bij Pieter & Ellen met hun gasten, Senne, Len en Kato. Fijne dag in een mooie omgeving. De lange, donkere en vermoeiende terugrit nam ik er graag bij.

Ondertussen ben ik aan m'n vierde boek bezig: na Henning Mankell en Paulo Coelho zijn er twee uit de mini-crime-faction serie van Knack/De Standaard aan bod gekomen. De vermoedens van Mr Wicherer en De verdwenen Mona Lisa. 'k Heb al beter gelezen, maar tijdens een vakantie moet dat kunnen...

Marco Polo

18 juli 2010

De gekwelde man...

't Is gelukt: na gisteren ben ik nu echt op weg naar de zestig. Veel verschil voel ik niet, even weinig als al die vorige keren dus en we hebben het net als zo dikwijls op vakantie "heel rustig" gehouden. Geen festiviteiten, die spaar ik voor volgende zomer: in 2011 gaan we er een lap op geven, net als in 2001. Trouwens alle sms-ers, bloggers, bellers, facebookers en e-mailers die mij deze keer met gelukwensen hebben bedacht zijn dan welkom op de 60-party.
Men zegge het voort!
Dat er een beetje sleet komt op het gemartelde lijf wist ik al langer en had ik bij eerdere gelegenheden reeds vastgesteld en aan U medegedeeld. Vandaag heb ik echter kunnen ondervinden, en dan nog wel aan den lijve, dat mijn derde wandeling in de buurt van Abejar minstens even vlot, zoniet beter verliep dan de tweede en de eerste in deze zelfde omgeving. Prachtige bossen, heuvelachtig parcours, brandende zon met toch een licht briesje ter afkoeling: wat wil een wandelaar nog meer. Eigenlijk wil hij het af en toe weer op een drafje doen, maar daar speelt de langzame postprostataire totaalrevalidatie mij toch nog teveel parten. "Tevreden zijn met wat er kan" is het motto, en dan met kleine beetjes vooruit. 'k Ben al heel content dat de kampeervakantie vlot verloopt. La Pola blijft wel hinder ondervinden van haar meniscusoperatie en doet het bij regelmaat wat rustiger, maar over het algemeen zijn we tevreden met de "gang" van zaken. Verder zijn we heel blij met het doosje oordopjes dat zich in onze bagage bevindt: op Spaanse campings, en dan zeker tijdens de weekends zijn die hun gewicht in goud waard. Propje link, propje rechts, en weg van de wereld...

En ja, dan ben ik bij de verontrustende aanhef van deze bijdrage: De gekwelde man is de titel van het laatste Henning Mankell-boek in de Wallander-reeks. Zeer goed, prima leesvoer en met oordopjes in leest het als een sneltrein. Ik moet nu afsluiten, want de trein wacht niet: ik ga verder lezen...

Marco Polo

16 juli 2010

't Is weer zover...

Net als elk voorgaand jaar maak ik mij halfweg de maand juli weer klaar om mijn leeftijdsmeter een stapje vooruit te helpen. Als ik het goed heb komt er morgen "59" op de teller. Om een en ander op de aangepaste manier voor te bereiden had La Pola vandaag een uitstap gepland naar enkele kloosters in de niet zo nabije buurt van onze camping. Een paar jaar geleden viel ik voor het Monastir de Poblet, in de omstreken van Tarragona: "Mij moogt ge hier achterlaten als het zover is..." was toen de uitspraak waar ik mijn familieleden mee op het goede pad van het verzorgende afscheid wilde helpen.
Vandaag stuurde de planning van ons aller Pola mij dus door een schitterend berglandschap naar de kloosters van Yuso, Suso en Valvanera met de bedoeling en opdracht om uit te zoeken of een dezer de concurrentie zou kunnen aangaan met het hoger genoemde Poblet. Lag het aan de lange rit met bovenop de schoonheid van de natuur onderweg, of had het te maken met wie we bij het binnenrijden van de Rioja onder ogen kwamen...

Een ding werd ons vandaag duidelijk: wat mijn mogelijke eindbestemming betreft kunnen deze plaatsen niet op tegen Poblet.
De omliggende Sierra de la Demanda mag dan wel prachtig zijn met oneindig ogende naaldbossen en gretig begraasde weidevlakten, de kloosters zelf hebben mij deze keer niet echt kunnen bekoren.
Het kan natuurlijk niet altijd prijs zijn en zeker niet als de dag van morgen voor mij al iets speciaals inhoudt, want dan genieten we samen van een welverdiende rustdag...

Marco Polo

12 juli 2010

E viva España !!!

Gegeven het feit dat Uw schrijvende dienaar zich sinds een week in het Spaanse binnenland bevindt en dus bijna uitsluitend omringd is door Ibericos, edoch wars van enige vooringenomenheid zijn ding wil doen, heb ik gisteravond met veel plezier gedeeld in de lokale vreugdeuitbarsting bij het eindsignaal van de door la Roja verdiend gewonnen WK voetbal(wederom met kleine letter)finale 2010.
Samen met een honderdtal uiteraard Spaanse campinggasten zaten wij stipt om half negen op het terras van de dienstgebouwen. Toen ik na enkele minuten zag met welke grove borstel de niet-verdediger Van Persie zijn tegenstander onderuit haalde en bovendien heel verongelijkt reageerde bij de getoonde gele kaart wist ik meteen hoe laat het was: 20.35 u. De toon was gezet, en de man die er dit tornooi nog niks van bakte nam dan maar het voortouw in de destructieve tactiek waar Oranje voor gekozen had. Wat we die eerste helft te zien kregen was van een ongekende grofheid, en gekoppeld aan de maar al te goed gekende Arroganza Naranja helemaal het aankijken niet waard. De Hollandse elf kozen bewust voor anti-voetbal met een reeks onsportieve fouten waarop een bange scheidsrechter "slechts" met enkele gele kaarten wist te reageren. Oranje kwam niet aan voetballen toe: niet omdat ze het niet kunnen, dat hebben ze deze campagne meermaals wél getoond, maar omdat ze zich geheel concentreerden op het onderuitschoffelen en neermaaien van hun Spaanse collega's. Zo aanhoudend onbehouwen heb ik zelfs de Italianen in hun strafste catenaccio-jaren zelden zien spelen.
Oranje barbaarsheid à la Van Bommel, De Jong en Heitinga! Dat die laatste er diep in de verlengingen toch uit moest met tweemaal geel, dus rood, was het gevolg van een voetballogica waar we eigenlijk niet meer op gerekend hadden. Hij had de derde, ja zelfs de vierde Nederlander moeten zijn die het terrein wegens zware en herhaaldelijk onsportieve fouten diende te verlaten. Toen in de tweede helft Arjen Robben het ook nog vertikte om alleen voor doel af te werken bleek hoe zwaar de negatieve ingesteldheid van het team op elke speler apart ging wegen. Net als tegen Duitsland begon Spanje de kansen op te stapelen, en net als in die halve finale bleven ze er onnauwkeurig mee omspringen. Uiteindelijk kwam de verdiende goal er toch: Iniesta bereikt hiermee een goddelijke status aan het Spaanse voetbalfirmament, net als Casillas die een aantal gemaakte doelpunten uit zijn kooi wist te houden. Spanje verdiend winnaar, en in Nederland kunnen ze aan de grote Oranjeschoonmaak beginnen. Ze hebben er boven de rivieren wel een hele maand van mogen dromen, waren er bijna, maar een Oranjeteam op zijn smalst heeft er anders over beslist: arrogantie kan de angst wel verbloemen, maar angst verlamt zelfs het meest gehaaide schoffie...

Vanaf nu gaat het hier weer over onze vakantie: Uw dienaar met zijn nieuwe kapsel op de uitkijk bij de rotswand aan de Laguna Negra: 37 klimroutes, veel vijven en zessen en hier en daar een zeven...

En wie weet heel af en toe over de Tour de France?!

Marco Polo

11 juli 2010

Spanje - Nederland 3-0

Om juist te zijn ging het gisteren in Soria om de laatste wedstrijd in een kwalificatiepoule voor het EK Volleybal voor heren-junioren.
Just is just, hé!? We zagen een "leuke" wedstrijd, vooral van een oppermachtig Spanje. Als dat een voorsmaakje was voor wat ons vanavond te wachten staat, dan zullen de heren-senioren van Bert Van Marwijk diep in de beurs moeten tasten om de Spanjolen met pasmunt te kunnen counteren. Gisteren kregen de Hollanders een droge 3-0 op hun bord: 25-19, 25-12 en 25-20. Bij Spanje liep ene Fran Ruiz (10): met zijn schamele 178 centimeters dook hij naar alle ballen, knalde aan de opslag aces bij de vleet en zweefde langs en boven het net om smashes af te vuren op de hulpeloze tegenstanders. Een kerel waar we nog van zullen horen, voor zover volleybal het Belgische nieuws al mag halen.

Vandaag maakt Spanje zich op voor de WK finale in Zuid Afrika. 't Is bijlange niet te vergelijken met de Oranjegekte in Nederland, maar toch wapperen de Spaanse vlaggen massaal aan tenten en caravans op deze camping. Te massaal volgens de Basken en de Catalanen, die vinden dat hun regio's tekort gedaan worden door zoveel Spaanse aandacht voor lokale helden uit Barcelona en Bilbao. Regionale geschillen en confederale twisten: waar hebben we dat nog gehoord?

Marco Polo

10 juli 2010

Voetbal, reizen en weer voetbal...

En ik die dacht dat het Braziliaanse team de Kezen wel eens een poepje zou laten ruiken?! Niets daarvan, integendeel: A Seleção ging met de billen bloot in die kwartfinale tegen Oranje. Dat Uruguay de halve finales haalde dankt het dan weer aan een overvloed adrenaline die door de aderen van Gyan stroomde toen hij in de 121ste minuut zijn Ghana vanop de penaltystip naar de overwinning kon trappen. Tegen de deklat, Jan... euh Gyan!! Vijf minuten later, tijdens de ultieme strafschoppenreeks, mikte hij, nu wel geconcentreerd, als eerste de bal perfect in de winkelhaak. Jammer voor hem en voor heel Ghana was dit niet voldoende, want de rest van de reeks flaterde... In de derde kwartfinale speelde een oppermachtig Duitsland Argentinië op een hoopje. Had ik er in de foto-affiche een voorgevoel van dat Maradonna voor een "nippelgate" stond??
Spanje van zijn kant kwam maar net met de hakken over de sloot tegen Paraguay. Dat zou moeilijk worden in de halve finales.

En toen vertrokken we op vakantie. Auto netjes ingeladen, niet teveel dingen vergeten, bandendruk controleren en de dieseltank nog eens helemaal volgooien. Alles en iedereen (allebei dus) klaar, en daar gingen we weer richting Spanje. Net als vorig jaar hielden we het de eerste dag bij 800 km, en dan kom je natuurlijk weer uit op dezelfde plek in St Jean d'Angély: La Goule Benèze. Een voortreffelijk adres als tussenstop op weg naar het zuiden. We hebben ons aan de geplogenheden gehouden en bouwen dus stilaan een Angélyaanse traditie op. Zelfde hotel, zelfde terrasje in het centrum en daarna eten in hetzelfde restaurant op hetzelfde dorpsplein. Om de volgende ochtend af te sluiten met eenzelfde ontbijt in La Goule. We vertrekken goed op tijd en er is weinig verkeer. In de wetenschap dat we vandaag niet zo heel ver meer moeten beslissen we na enkele uren een extra stop in te lassen. Het is geleden van onze vakantie met Jo & Bea en Jan & Resi dat we er nog geweest zijn, wel nog menigmaal voorbij gereden op de A 63, maar nu na 32 jaar staan we eindelijk nog eens in Vieux Boucau. Veel veranderd, bijna alles. Maar de oude platanen op de Place de la Mairie staan er nog en zien er net als wij ook 32 jaar ouder uit. Les Arènes en Le Fronton du Chistéra ogen nog net als vroeger, en voor wie er toen bij was moet onderstaande foto ook meer dan herkenbaar zijn: zou het daar kunnen geweest zijn dat wij in 1978 onze zomervakantie doorbrachten? Drie appartementjes op de eerste verdieping...

We zijn onszelf het antwoord schuldig gebleven en moeten ook U in het ongewisse laten. Toch waren we meer dan blij dat we Vieux Boucau nog eens met eigen ogen gezien hebben. Misschien wordt het op een van onze volgende reizen wel een heuse halte en verblijven we er een weekje. De tijd zal het ons leren.
We zetten onze tocht verder, duiken in de buurt van Biarritz het Iberisch schiereiland in en zetten koers naar Pamplona. Het is weer de tijd van San Fermin en zijn feesten, maar deze keer laten we de stad links (eigenlijk rechts) liggen. Iets verder heeft la Pola een kleine camping gespot, en daar poten we dan ook onze tent neer. We trekken vandaar op uitstap naar Olite, en hebben aan de voet van de burchttoren een close encounter...

Een verschijning? Een fata morgana?
Alleszins een sober beeld van een schitterend kasteel.
We hebben daarna een rustdag ingelast en hebben in de cafétaria van de camping de eerste halve finale gezien. Holland leek Uruguay al snel een kleedje te passen, maar dat was zonder Forlan gerekend. Na de rust stak Oranje gelukkig een tandje bij en leek de boel definitief beslist. Dat was het ook, ondanks nog die late onnodige aansluitingstreffer van Pereira.
Daags nadien hebben we in een volle gelagzaal gezien hoe La Roja de onbedwingbaar geachte Mannschaft te kakken zette. Voor de rust niks te beleven, maar na de pauze een vloedgolf aan kansen die uiteindelijk toch één keer resultaat opleverde: een buffelstoot van Pujol, en het Duitse sprookje was uit. Delirium op z'n Spaans!!
We zijn nog één dag gebleven in Villafranca en hebben de Bardenas Reales bezocht.

Heet mannekes...!!
Om af te koelen en de Spaanse zomer beter te kunnen verdragen ben ik diezelfde avond nog naar de kapper gegaan. Lang geleden dat het gras nog zo kort heeft gestaan!

Ondertussen zijn we in Abejar aangeland, zo'n 25 km van Soria. Camping El Concurso, veel volk, wel schaduw en de WiFi werkt prima. Vanavond gaan we al een voorproefje meemaken van het grote Spanje-Nederland. In Soria wordt het EK Volleybal Heren voor -20 jarigen gespeeld, en vanavond staat inderdaad... España-Hollanda op het programma. We zullen er zijn.

Marco Polo

01 juli 2010

Schluss damit...

Wij hebben er nog maar eens een punt achter gezet: achter het lopende, correctie "voorbije" schooljaar. Als naar gewoonte is het weer snel gepasseerd, alleen nu nog iets vlugger dan de vorige keren. De tijd staat niet stil, is niet te stoppen en vliegt dus dat het een lieve lust is. We treuren er niet om, want daardoor zijn we ook weer sneller bij de jaarlijkse zomervakantie aangeland.
De weergoden houden zich aan traditionele beloften en geplogenheden en lijken er voor de verandering een oerdegelijke zomer van te maken. Mij hoort U niet klagen.

Om het schooljaar af te sluiten in schoonheid hadden Noël en ikzelf een oproep gericht ende uitnodiging verstuurd aan Ome Wies en Nonkel Fons. Beide heren, in een vorig leven zeer gewaardeerde collega's op ons Pito-instituut, hebben een klare kijk op en rijke ervaring in het zich naar de pensioenleeftijd spoedende leven. Buiten het feit van een blij weerzien, een smaakvolle lunch en een bijhorende "weet je nog wel"-babbel zou er heel wat wijsheid te rapen vallen. Maar alles op z'n tijd: eerst toasten op wat was, wat is en wat nog komen gaat en op het goede samenzijn...

Wanneer wij het verder over de (w)etenswaardigheden des levens hadden kwam de quote van de dag op het conto van Nonkel Fons. Opdat wij onszelf zouden behoeden voor al te veel dubben en denken reikte de wijze man ons volgend citaat aan, op naam van Heinrich Böll : "Es hat alles schief gelaufen, wenn er angefangen hat nach zu denken." Of iets in dien aard...
Ook Zijne Pauselijke Eminentie kon zich daarin vinden.
U ziet dat heer Polo er iets voor over heeft om levenswijsheid te vergaren, en dat dit gebeurt op de meest onverwachte momenten. Na de noen hebben wij afscheid genomen van deze heren van stand en hebben ons spoorslags naar het Pito begeven alwaar wij beschikbaar zijn geweest om ouders van de aan ons toegewezen jongeren te woord te staan. Het heeft niet mogen zijn, en dus ervoer ik deze lange namiddag als uitermate overbodig en oeverloos lang. Aansluitend was er tijd voor een aperitief, een hapje en een voorgerecht, een massa smakelijk BBQ-vlees en drank à volonté. Dit alles onder begeleiding van de jaarafsluitende roddels en blaadjespraat zorgde toch voor een aangenaam einde van het schooljaar. Schluss damit...

Ondertussen genieten we van twee voetballoze dagen, wat mij de tijd geeft om de affiche der kwartfinales "à la Polo" samen te stellen:

Nederland - Brazilië

Uruguay - Ghana

Argentinië - Duitsland

Paraguay - Spanje

De weddingschappen zijn geopend...

Marco Polo