Komen sommige dingen dan toch in drievoud ?

Is het de vage indruk van een melig aanvoelen, een twijfelachtig vermoeden, het resultaat van stug giswerk, of is het de werkelijkheid zelve? Kwamen vroeger, en dan vooral bij aanvang van deze publicatielijn, de Mededelingen met meer regelmaat en een hogere frequentie uit het pc-klavier dan wel de laptop te voorschijn en vielen er meer en sneller bijdragen te rapen op deze webstek? Wie gaat het zeggen? Ik niet, Walter...
Wat ik aan deze kant van het communicatieplatform wel vaststel, is dat heer Polo meer en meer gebruik moet maken van al dan niet verzonnen redenen en uitvluchten om het lange uitblijven van een nieuwe bijdrage goed te praten of te rechtvaardigen. Warm weer, te nat weer, géén weer? Teveel om handen of net niets om handen zodat er dan ook alleen maar niks te melden valt? Drukke bezigheden, uitstappen die elkaar te snel opvolgen, akkefietjes hier en beslommeringen daar? De rikketik...? Alles is de revue al eens gepasseerd, dus val ik noodgedwongen in herhaling: teken van ouderdom, schrijfmoeheid of toch gewoon de realiteit onder ogen zien. Het moest wel, ik kon er niet omheen. Voor ik U in kennis stel van mijn zoveelste excuus geef ik een overzicht van wat mijn dagen de afgelopen week zoal gekleurd heeft.

Een allesverhelderend beeld hieronder, dat dit keer veel meer dan duizend woorden waard is - let's say a 4000...- toont U een bezoekster/bezoekerin en enkele familieleden die de Hobokense stulp van Uw dienaar met een passage vereerden. Mireilla is de voor U vreemde eend in de Polderbijt, en de anderen hoort U eigenlijk te kennen. Paar keer samen aan tafel, vertellen over de basketervaringen in Spanje -want daar lag Anke's buitenlands bezoekkalf gebonden -  en bij uitbreiding en na terugkeer uit La Douce F. de kampeerverhalen van Bram en Shanthi. Zeker de moeite waard om in het geheugen op te slaan, en wat is er dan beter dan een  eenentwintigeeuwse  huisgemaakte pixelmatig vastgelegde daguerrotypie ?

Leuke zonnige dagen. Want over het weer viel de voorbije dagen niet echt te klagen, ook niet in Belgikistan. Vandaar dat er reikhalzend werd uitgekeken naar een volgende afspraak. Teneinde de vacantionele uitloopfase voor enkele ex-Pitocollega's wat draaglijker te maken hadden we bij een vorige gelegenheid beslist en besloten om ons en elkaar nog eens te treffen voor het apenkot weer op stelten zou komen te staan. Trefpunt: het Antwerps FotoMuseum. Voor een babbeltje en een drankje, een bezoek aan de tentoonstellingsruimten, het uitwisselen van a- dan wel depreciaties over het getoonde aldaar, een hapje op een nabijgelegen terras en een breed uitgesponnen stadswandeling op zoek naar een aanvaardbaar dessert. Uiteindelijk weer op pad om de fiets en de auto's terug te vinden, en na een heel gezellige dag volmaakt ontspannen afscheid nemen.

What do you think? Klaar voor de volgende?!

Niet echt klaar, en zonder afspraak, maar zo'n vier uren later stond ik alweer aan het mij ondertussen welbekende loket van de spoedgevallendienst in GZA St Augustinus! Wat nu weer? Weer van dattum! Het kwam behoorlijk onverwacht: om half elf zaten we in de Berlin nog onze hartslagen te tellen en te vergelijken, en bleek de mijne het met 62 meer dan goed te doen. M'n gedacht! Zoiets zegt blijkbaar niets over wat er binnen de kortste keren komen kan... 

En dus mocht ik voor een derde keer deze zomer vanuit de Spoed de lift in en boven naar het HB-kwartier, de hartbewaking. Dat ze mij nog elke keer een polsbandje omdoen? Iedereen kent mij daar ondertussen, sommigen zelfs met de voornaam.

 

Mijn verblijf aldaar heeft nu niet lang geduurd. Na een paar uren sprong de rikketikketikkietak weer in de maat en mocht heer Polo beschikken. Thuis heb ik mij, tegen beter weten in (?), toch maar weer ontdaan van mijn streepjescode en heb ik ook de dagdagelijkse draad weer opgepikt. Ik ga mij er deze keer niet al te euforisch over uitlaten, maar mits inachtname van enkele up's en down's kan de wederopstart toch als geslaagd beschouwd worden. We zien wel waar en wanneer het schip een volgende keer strandt. Gelukkig liggen er nog enkele boeken te wachten, zodat ik mijn dagen voorlopig in alle leesrust kan doorbrengen. Of mijn tussentijden invullen met het televisioneel opvolgen van de verrichtingen onzer Belgische hockey-dames en -heren tijdens het EK 2013 in Boom. Straffe toeren: allebei in de halve finales, en de mannen gaan zelfs nog een stapke verder. Vandaag en morgen zien we hoever ze het uiteindelijk schoppen. Volgende week moet U niet al te veel verwachten op deze blog: de kleinkinderen gaan dan met alle tijd en aandacht lopen. Het hoe, waar, wanneer en waarom vertel ik U later, in een volgende Mededeling van ...

Marco Polo

Murderball of rolstoelrugby...

Om aan te sluiten bij de vorige publicatie alhier stel ik in zuiver Meertensiaanse termen vast dat deze blog de taggetigduizend 'clicks' nadert. Had ik nooit gedacht noch verwacht. Maar nu we toch bijna zover zijn én het er hier over hebben, kan ik niet anders dan alle lezers, -innen en -essen, van deze blog hartelijke danken voor hun aanhoudende belangstelling. Het is een vorm van respons die dagdagelijks voeding geeft aan de leuter-, schrijf- en publiceerdrang van Marco Polo in deze Mededelingen-site. Stel U voor, en dat kunt U als volger van dit onnozelhedenkabinet als geen ander, stel U voor dat we binnen afzienbare tijd de 88.888 leesregistraties halen. Zal ik heer Meertens dan vragen om die score persoonlijk te komen voorlezen? Het zou zowaar kunnen doorgaan voor een 'Taggetig' Grand Cru ...

Maar zoals zo dikwijls na een eerste alinea vol dwaze praat, en dus naar een ondertussen tot goede gewoonte geëvolueerde regelmaat, schakel ik over naar de orde van de dag. Dat wil dikwijls zoveel zeggen als een in de vorige bijdrage gedane belofte nakomen, en dat is ook nu weer het geval. Ik heb tijdens de afgelopen week een voor mij geheel nieuwe sport ontdekt en meteen weten te waarderen. 
 

Rolstoelrugby: een balspel voor mannen/vrouwen met een beperking, die - zoals de naam het zegt - zich in een rolstoel verplaatsen. Oorspronkelijk kreeg het de naam Murderball mee, een term die - zij het niet geheel vrij van enige prozaïsche overdrijving - de lading behoorlijk leek te dekken. Later ook de titel van een beklijvende documentaire. Geen sport voor watjes. Stevige duels, stoere rolstoelen die bijna als wapen mogen gebruikt worden. Behoorlijk wat gezonde agressie. Testosteron en adrenaline op rolstoelwielen. Maar tegelijk een enorm respect voor tegenstanders, refs en reglementen. Duidelijke regels, die op een klare manier gehandhaafd worden en zoals gezegd: nagevolgd en gerespecteerd worden. Een sport die zich niet te goed voelt om op zoek te gaan naar het beste in de regelgevingen bij andere sporten en die aan te passen naar en te integreren in het rolstoelrugby. Gewoon schitterend!

De voorbije week dus te bewonderen tijdens het EC Wheelchair Rugby 2013 in Polo's eigenste Hoboken. Een opendeur gebeuren, pure promotie, geen inkomgelden, wel vrijwillige bijdragen, laagdrempelig topsport beleven. Meerdere keren sprong Uw dienaar op zijn stalen ros om de achthonderdachtentaggetig meters die mijn stulpje scheiden van de ExtraTime-sporthal, hier achter de hoek, te overbruggen en nog maar eens een matchke van de Belgische ploeg of een ander topteam mee te pikken. Nooit bedrogen uitgekomen, altijd sportbeleving van de bovenste plank en dan nog dikwijls superspannend mét hoge scores. Geweldig! Een sport die mij echt heeft bekoord. Een pluim voor de Belgische ploeg die een zeer verdienstelijke vijfde plaats behaalde en zich kwalificeerde voor het WK 2014 in Denemarken, respect voor de Zweden die op en over hun tegenstanders gingen en verdiend kampioen werden. Maar mijn mond hangt nog steeds open van verbazing bij het aanschouwen van zoveel sportmotorisch vernuft en snelheid van uitvoering. Hoewel er in elke ploeg wel een paar echte knallers rondreden sloegen de 'killer crossovers' van de Finse Leevi Ylönen  mij telkens met verstomming. 

 

Ik weet niet of er zo'n trofee wordt uitgereikt, maar omwille van de pure techniciteit en hoog niveau van uitvoering is hij voor mij de MVP van het tornooi. Merci Leevi, en alle andere moord-ballers, ik heb enorm genoten van jullie prestaties. 
Oh ja, en waarom Murderball een naamsverandering moest ondergaan? Het killer-imago stootte de sponsors af, en die heb je natuurlijk wel nodig om grote organisaties op touw te zetten en aan promotie te doen. Vandaar wheelchair rugby, et pour les flamands: rolstoelrugby.

Marco Polo

Taggetig is praggetig...

Op dit moment vul ik mijn dagen, naast wat fietstochtjes in de nabije omgeving, voor een groot gedeelte met kijksporten. In een volgende bijdrage zal ik U onderhouden over mijn nieuwe ontdekking: rolstoelrugby, maar eerst komt het WK atletiek 2013 in Moskou aan bod. Daar is heel wat over te vertellen en ik heb al knappe dingen gezien, maar de strafste van allemaal... is onze Sporza-commentator Kris Meertens. Er is mij deze keer iets opgevallen, en ik verdenk de regie ervan dat zij een lepel in de werkverdelingpap hebben. Het valt op dat Meertens steeds aan bod komt als er wedstrijdverslag mag gedaan worden waarbij de eindresultaten in de '80' lopen. U weet wel: tachtig!! Dan is Marc Willems, de co-commentator, plots in geen wegen of velden, noch tribunes, te bekennen en mag Kris voluit zijn gangen gaan om het kijkerspubliek in een heel eigen stijl op de hoogte te brengen van en te laten delen in een opmerkelijke eigenschap die het gevolg én een uiting is van zijn Antwerpse komaf. Hier gaan we:
Jonathan Borlée plaatst zich voor de finale  van de 400m in een tijd van 44" vijfentaggetig. In de zevenkamp bij de dames loopt de Nederlandse Schippers de 200m in 22" vierentaggetig, terwijl Eelco Sintnicolaas, nog een Noorderbuur, zijn 100m in de tienkamp loopt in 10" vijfentaggetig en de kogel 13 meter eenentaggetig ver werpt. Justin Gatlin, van zijn kant, wint zilver op de 100m in 9" vijfentaggetig en de Amerikaanse Shalane Flanagan wordt achtste op de 10.000 m  in 31'34" drieëntaggetig. Zijn commentatoriele hoogtepunt bereikt 'onze' Kris tijdens dit tornooi bij het polsstokspringen: bij de mannen gingen  Holzdeppe en Lavillenie over 5 meter negenentaggetig, terwijl Otto, Walker en Mohr ieder over 5 meter tweeëntaggetig gingen. Maar ook bij de dames was het prijs: Isinbajeva, die zich tussendoor snel even uitte als homofobe Poetin-aanhangster, won met 4 meter negenentaggetig voor Suhr en Silva die allebei over 4 meter tweeëntaggetig gingen.

Er vielen nog veel prachtige momenten te noteren tijdens de commentaren van heer Meertens, maar ik sluit hier af met een hele mooie: Adams won het kogelstoten bij de vrouwen met 20 meter achtentaggetig. Wellicht maken we het nooit mee, maar toch zou het de moeite waard zijn: een historisch wereldrecord op de 100 meter in achtachtentaggetig...?!!

Wie het ooit loopt maakt niet uit, als Meertens dan maar commentaar mag geven en aansluitend het interview met de nieuwe kampioen mag doen. Zou praggetig zijn!!

Marco Polo

Een dag aan zee...

We 'zen' weer een paar dagen verder en dus is het de hoogste tijd om opnieuw een blog te plegen, tot lering ende op de hoogte stelling van mijn lezers, -essen en -innen. Waar de monniken eertijds de ganzeveer ter hand namen teneinde de heilige schriftuur en andere kronieken, notulen of bulletins te copiëren, bij middel van fleurige miniaturen te verluchten en als bruikbare overdracht aan het nageslacht op te leveren neemt Uw nederige verslaggever van alledaagse onnozelheden bij tussentijden - edoch steeds zeer conciëntieus - plaats voor (volgens anderen achter) het pc-klavier en laat daar zijn vooral voor het vrouwelijke lezerspubliek verwarring zaaiende geest de vrije loop. Die momenten van opperste concentratie worden met de nodige consideratie uit het beperkte aanbod gelicht, waardoor de voor publicatie weerhouden items aan een zeer strenge selectie worden onderworpen en U dus niet zomaar gelijk wat op Uw dagelijks blogbrood geserveerd krijgt. Er mag sprake zijn van een poging tot kwaliteit en het niveau van de verslaggeving mag af en toe boven het maaiveld van de faits-divers journalistiek uitsteken. Maar niet te ver en niet te dikwijls.
Dus heb ik het snel weer over het weer. Na de warmte en de droogte waren daar de buien en de regen en opnieuw de zon, en dat alles heeft ervoor gezorgd dat het gras weer groen wordt. Aan deze en gene kant van de heuvel, in de vlakte en de dalen, in den draai en achter den bocht. Om met kennis van zaken verslag te kunnen uitbrengen over die graad van groente in onze lage landen hebben Polo & Pola koers gezet naar de kust. Op uitnodiging van 'ons' Bea zijn wij naar Knokke getrokke(n). Zonder koelbox, maar wel als dagjestoeristen. Eens geparkeerd op de Zeedijk heb ik mij van het groen niet veel meer aangetrokken. Volle 24 uren stationeren op de rand van het strand met onbeperkt uitzicht over de Noordzee en de bijhorende strandkabines voor de prijs van enkele uren je auto langs de kant van de weg stallen in Amsterdam of een avondje-uit met achterlating van je vehikel in een of andere Antwerpse parkeergarage. Alles heeft zijn prijs, en dus viel dit mij enorm mee. Zeg nu zelf, met zo'n panorama...

Het werd een supertoffe dag. Heerlijk bijbabbelen bij een even heerlijke lunch. Herinneringen ophalen, want 't was weer veel te lang geleden. Dan naar 't strand, toch maar het zeil opzetten en direct een stevig uiltje knappen. De zon deed 'ook' flink haar best en kwam er goed door. Tijd voor een wandelingske langs de vloedlijn, mojito's en een Duvel (of twee) op Beaufort Plage. Daarna eten op den dijk en de wankele tocht terug door het losse strandzand naar de kabine om onze spullen op te halen.

Er volgde nog een koffie na en bij de warme tinten van een in de zee zakkende zon overliepen we nog eens snel wat er allemaal geweest was, wat we zeker nog eens moeten doen, waar we het een volgende keer nog over zullen hebben en dat we dit absoluut meer moeten doen. Het was genieten van de babbels, de madammen, de lucht, de zon, de zee, de ideeën. Tijdens het gesprek speelt het licht een sterke partij op de océ an die de zijwand van het appartement siert...

Tot slot hebben we het nog eens over Jo, dat hij er al zolang niet meer bij is, en dat het dus eigenlijk niet meer compleet is. Gevoelens die ook met goeie vrienden niet altijd, eigenlijk nooit, goed onder woorden zijn te brengen. Bea heeft er net een boek over gelezen waarin naar haar aanvoelen de juiste snaar wordt geraakt: Hoogteverschillen van Julian Barnes. Over ballonvaart en fotografie, over afscheid, gemis, rouwen en verdriet. Een onvoorstelbaar straffe combinatie. Ik mag hem lenen en zal hem lezen.

Terug thuis. Kahneman moet even wachten. Barnes komt nu eerst. En inderdaad, het is een prachtig werk met zeer indringende passages. Heel gevoelig ook. Of het allemaal juist is kan ik nu niet beoordelen, maar mijn feilbare denken zegt mij dat het er niet ver naast kan zijn. Bedankt Bea, voor de tip en het uitlenen. Het wordt, hoewel van een heel andere orde, wellicht mijn tweede Parfum. Een boek dat ik een eerste keer las op uitleenbasis, daarna zelf aankocht, het nog meerdere keren geheel of gedeeltelijk herlas, zelf uitleende en waaruit ik nu nog bij momenten een hoofdstuk herneem.
Omdat het zo goed is.
Omdat er zoveel in zit, écht... ik 'zen' der zeker van!

Marco Polo

Rainy Wednesday: Wet, Wet, Wet...

De weersvoorspellingen zijn de laatste tijd behoorlijk accuraat: warme dagen zijn op een graad na zo warm als aangekondigd, droog is poeierdroog en als er regen op het programma staat dan regent het ook. Frank en Sabine zijn in topform en slaan de meteorologische nagel bijna doorlopend én heel nauwgezet op de prognostische kop. Vandaag is weer zo'n dag aan 100% : Belgikistan doet de Yankee reisslogan "If it's Wednesday and it's raining, this must be Belgium!" alle eer aan. Het ís woensdag en het regent een hele dag lang, van pijpestelen over buien tot miezerig gezeik: dit moet wel Belgarije zijn. Deze keer komt het voor gras en groenten, tuin en Polder, bloemen en struiken net op tijd. Na een droge en warme julimaand, zoals het een zomerse periode past, waren we dringend aan besproeiing toe. En kijk, de grote Baas hierboven bedient U en (vooral) mij deze keer op onze wenken. Voor wie wel de baan op moe(s)t vandaag is het natuurlijk andere koek: files alom, wateroverlast (!) en de daarbijhorende hinder, wachttijden, aanschuiven, en te laat komen is en zal Uw deel zijn. Als we de klimatologische orakels mogen geloven dan is het vanaf morgen alweer droog en warm en kan de tijdens het lopende etmaal geleverde hoeveelheid H₂O gebruikt worden om de planten met de nodige zonneschijn weer een boost te geven.

Wie jaarlijks ook een originele boost krijgen zijn de spelers en supporters van de Schotse tweedeklasser Ayr United. Bij het begin van het seizoen wordt daar de nieuwe uitrusting geshowd door een stel knappe meiden die de voetbalhoofden op hol brengen en de sportieve harten sneller doen slaan. Uit- en thuisshirts worden hun op het bevallige lijf gepaint en zij presenteren het geheel op een zeer aansprekende manier...

Ik vind wel dat ze daar met grote toppen spelen.
Nu al..., wat moet dat in de winter worden!!?

Marco Polo

Simple Simon says...

Voor al wie, zowel mannelijk als/... maar in deze context wellicht vooral vrouwelijk bedoeld, de vorige bijdrage slecht verteerd heeft omwille van teveel prutserijen, prietpraat en 'uit de lucht' gegrepen zijsprongen, doe ik mijn best om vandaag een iets rechtlijniger uiteenzetting bij elkaar te schrijven. Ik begin met een terugblik op het na-Tour Dernycriterium  in Antwerpen van één augustus. De organisatoren zijn de meest extreme weersomstandighedendans gelukkig mooi ontsprongen. Tussen enkele regendagen met stevige onweders en een heuse hittegolf door genoten ze van alles wat aan klimatologische factoren noodzakelijk is om van zo'n gebeurtenis een succes te maken: droog, niet te warm, en maar een heel klein beetje wind. Leuk, eenvoudig en zeer overzichtelijk parcours. Originele wedstrijdformule met bijna retro-toestanden door het derny-aspect. Dat alles prima in beeld gebracht door ATV, en op de omloop nog eens extra aangeboden op grote tv-schermen. Veel volk en een aangename sfeer. U hoort en leest het goed: het huizenhoge wielerkritikasme van Uw dienaar slonk tijdens het verloop van dit evenement zienderogen. Mijn hart staat, vooral dankzij de gemoedelijke sfeer en het aangename gezelschap, weer op een kier voor de pedalenkoers. Nog niet echt voor alles, enige terughoudendheid blijft aan de orde, maar er is een spleetje licht (aan het eind van de fietserstunnel). Met dank aan buurman Raymond voor de uitnodiging en mijn Belisol-vriend Theo voor de professionele begeleiding. 

 

Als klap op de vuurpijl won André Greipel, in loondienst bij het Lotto-Belisol team, de wedstrijd.  En niet te vergeten dat de aanwezigheid van hun beider eega's, Denise en Eliane, mijn eigenste Pola en haar moeder er voor gezorgd hebben dat deze dag voor mij alvast met stip genoteerd staat in de zomerkalender van 2013. Ik zie wel wat ervan komt, maar een herhaling van deze belevenis in 2014 zie ik op dit moment zeker zitten.
Daags nadien kwam die heetste tweede augustus sinds de geregistreerde waarnemingen van het KMI.  Het werd warm en 's namiddags nog warmer, tot heet. Bij mijn weten heb ik onderstaande notering nog nooit eerder kunnen aflezen van het thermostaatscherm...

En toch, en toch...
Die avond kwam er hoog bezoek opdagen: twee ex-collega's uit mijn Pito-periode, die tegelijkertijd lid zijn van onze 'Anke-speelt-ergens-basket-in-het-buitenland-en-wij-bezoeken-haar'-reisbende. Egon en Katrijn trotseerden de vooravondhitte en tekenden present. Voor het aperitief zochten we de koelte op achteraan in de tuin, daarna schoven we op naar het terras omdat iemand het toch wat frisjes (!!!) begon te vinden. Nog later op de avond werd het volgens diezelfde 'écht koud' en was er een vestimentaire aanpassing nodig om zonder al te veel klachten de nacht in te gaan...

Perfecte ingreep en dus klaar om de conversaties voort te zetten: het werd een memorabele avond met babbels en lachsalvo's die luid en lang weergalmden in de Poldernacht. 't Was prima, en laat ons dit binnen niet al te lange tijd nog maar eens over doen.

Weet U wat het is

dat ik eigenlijk mis?

Het lopen in mijn blote flikker

en da's de schuld van mijn lunatieke tikker!

Omdat we onze kampeervakantie gecanceld hebben proberen we hier te lande maar wat andere activiteiten te ontplooien. Zo gaan we bij regelmaat een uurtje knooppunteren, U weet wel: fietsen van het ene groen-witte nummerplaatje naar het andere. U nadert knooppunt '40' ... We doen dat rustig, zonder prestatiedrang omdat haast en spoed, zelden... En dan gebeurt er dit: tussen '40' en '9' kom ik voorbij een mij welbekende oprit. Parking 'Spoed', Augustinus, mijn stekje van de voorbije weekends. Ik zal het in mijn onderbewuste teveel gemist hebben zeker? Voor de rest stelt heer Polo het prima!


Om af te ronden kan ik U meegeven dat de 'stevige turf' eerst aan de leesbeurt is gekomen, en dat ik al een goeie honderd pagina's ver ben.

'Ons feilbare denken' van Daniël Kahneman, een spychosofisch exposé over traag en snel denken, beredeneerd en spontaan, overdacht en intuïtief...en wat daar zoal de gevolgen van zijn voor de levende mens op deze aardkloot. Niet altijd even makkelijk, niet écht ontspannend, maar dat komt binnenkort wel aan bod. Nu heb ik mij laten leiden en verleiden door de afbeelding op de omslag: een potlood met een gommetje. Waar heb ik dat (in veelvoud = die) nog gezien? Maakt dat misschien deel uit van mijn verzameldrang?

Zo, om het met simple Simon's vrij vertaalde woorden te zeggen: ik ben maar een eenvoudige boerelul en daar moeten jullie deze keer niet veel van verwachten. Nu zal het wel aan de warmte liggen...

Marco Polo

Nooit te oud...

"Elk nadeel heb z'n voordeel..."
Een quote van ene JC, ooit 's werelds beste voetballer, daarna charismatisch trainer en nog later een uit zelfgebakken hete lucht raaskallende voetbalgoeroe. Cruyffie wist het wel te verkopen, en heer Polo doet er zijn profijt mee. Het nadeel van de recentelijke rikketik-tiktik-trikke-rikke-tikke-tik... mag dan wel zijn dat we deze keer onze zuiderse kampeervakantie even op 'hold' moesten zetten, het voordeel is dat ik "Na tweeëntwintig jaren in dit leven..." Oei, foutje. Dit was Boudewijn De Groot met de woorden van Lennaert Nijgh. Maar daarom niet te min, aai.... da's dan weer Armand. Dat ik na zo'n kleine veertig jaar eindelijk nog eens een midzomerse periode in de eigen contreien doorbreng, de lokale geplogenheden en festiviteiten van net iets dichterbij kan volgen en indien gewenst zelfs kan bijwonen of eraan deelnemen. Neem gewoon al de zomerse slag van mijn vertrouwde Radio 1: de Sonar-toestanden maken mij gek van emotie, nostalgie en sentiment. Grand Cru '66, '68 en '69, om er maar een paar te noemen. Of het dan tussen de hoogzomerse hittedagen af en toe van dattum is en de hemelsluizen opengaan alsof er een heuse wereldbrand moet geblust worden maakt niet zoveel uit. De muziek uit die jaren past bij elk weertype. En dus ook op 1 augustus: traditiegetrouw voelen we vandaag aan als de zomervakantie in de helft en vieren dat met een 'halfvol glas', maar da's enkel en alleen een empatische knipoog naar al diegenen onder U die iets met ons Belgisch schoolsysteem te maken hebben. De realiteit van een op rust gestelde houdt in dat het daarmee nog lang niet gedaan is. En mocht dit voorgaande allemaal wat wazig gaan klinken en U de weledele strot uitkomen, dan steek ik het op mijn recentelijk verkregen leesvoer.

Boeken en schrijfsels allerhande die mijn zomerrevue passeren: onder de dakplataan of de ouwe knottelaar (grof geknotte appelaar!), in een rieten terraszetel of een hangmat, lui uitgestrekt op bed voor het slapengaan of 's morgens in diezelfde bedstee bij het ontwaken, overal en altijd is er wel een boek bij de hand. De verwachtingen zijn hooggespannen. Details en beoordelingen geef ik U bij een latere gelegenheid.
Of dit alles nog niet genoeg is om mij ervan te overtuigen dat een mens nooit te oud is om te leren: op het hogergenoemde Radio 1 loopt Koppiekoppie, een programma rond allerlei "Waarom?"-vragen: de gekste dingen eerst, van dwaze onnozelheden tot behoorlijk intrigerende kwesties, maar steeds met een hoog triviaal karakter. En wat leerde Uw bloggende dienaar vorige week tijdens tweemaal een zestig minuten durend studiodebat? Dat 'triskaidekafobie' een prijzig woord is om de angst voor het getal 13 te benoemen en dat 'procrastinatie' zoveel wil zeggen als uitstelgedrag, maar dan met een paar nullen meer vóór de komma. Da's weer genoteerd. Ben benieuwd hoe lang zoiets blijft hangen in een brein op jaren...? Vooreerst moet het de huidige hittegolf doorstaan, daarna wellicht de aansluitende onweders trotseren, en als de rook om mijn hoofd is verdwenen (daar heb je hem weer!) maak ik de balans op: vooruitgeschoven to do's voor de komende week, dertien in een dozijn!!

Marco Polo