Een Kanjer, Handige Harry en the Whizzkid...

Het vijfde weekend van de maand staat voor de deur, en daarna zit het er weer op voor november. Deel elf van het voor de ene al wat memorabeler jaar dan voor de ander is dan achter de rug. Nog één twaalfde te gaan, hetgeen naar goede Marco Polo-gewoonte wil zeggen dat er werk moet gemaakt worden van een long- en een shortlist om vanaf de langste nacht van het jaar wederom aan de presentatie van de Foto TOP 12 - 2014 te kunnen beginnen. Handen uit de mouwen, externe harde schijven in de aanslag en selecteren maar. Dat worden weer razend snelle kijksessies om de eerste selecties rond te krijgen. En er staat mij nog wat anders te wachten ook: werk op de plank. Is november ten einde, dan kan dat niet gezegd worden van Movember. Mijn poging tot snor begint stilaan vruchten af te werpen, hetgeen in de gegeven omstandigheden meer dan wenselijk en verantwoord is. Na ampel onderzoek en het nauwkeurig afwegen en toetsen van de verkregen resultaten wordt er tot op de millimeter gesimuleerd en gepland om de aanstaande bestralingen vorm te geven. Omslachtige uitleg? Misschien wel, maar het past in de Polo-traditie. Bovendien kan ik het alleen maar op prijs stellen dat de vertegenwoordigers en uitvoerders van de medische wereld niet meteen over een nacht ijs gaan, maar de voorkeur geven aan grondig overleg en een flinke portie dubbel-check alvorens de zware kanonnen in stelling te brengen. Vandaag is het strijdplan dus nogmaals gewijzigd: na verwerking van de voorhanden zijnde gegevens wordt het programma getest, het resultaat daarvan afgewogen en besproken en woensdag zou normaliter het verdict vallen. Met dank aan allen die zich over 'mijn geval' het hoofd willen breken. Misschien is mij met deze wijziging wel 'de koop van mijn leven' in de schoot gevallen: het is dan ook niet voor niets Black Friday vandaag...

Dit gegeven heeft mij er vandaag niet van kunnen weerhouden om de tweede Velux-insectenhor aan een dakraam te bevestigen. Uit eerdere mededelingen hebt U allicht onthouden dat heer Polo niet vies is van wat tussentijds bricoleren. Een plankske hier, een plintje daar, zelfs wat duurzaam stenen stapelen schrikt mij niet af. Het plaatsen van veredelde vliegenramen vereist echter heel wat meer nauwkeurigheid.

Tot mijn grote vreugde en niet geringe trots kan ik U melden dat het tot twee maal toe een geslaagde operatie is geweest. Nog één te gaan...

Vandaag wil ik mijn bijdrage afsluiten als fiere bompa: kleinzoon Wout heeft zich onlangs geplaatst voor de finale van de Vlaamse Jeugd Technologie Olympiade. 13041 deelnemers, en hij haalde de laatste 48. Een snelle rekensom (met de hulp van een digitale calculator) leert mij dat hij tot de bovenste 0,368069933287% van de toch omvangrijke testgroep behoort. Meer moet dat niet zijn jongen. Den bompa is apetrots op jou en als het om de finesse gaat weet ik je te vinden. Misschien eens bellen met het team dat mijn 'zonnebank' aan het instellen is. Of een helpende hand bij vliegenraam III...??!

Marco Polo

Emoties en grijze herfstluchten...

Deze titel stond al meerdere dagen in de dashboard draft te wachten, zoals vroeger de kladversie van  mijn opstellen uit de collegetijd in een 'cahier de brouillon'. Daardoor heb ik de tussenliggende zonnige dagen met veel te weinig égards benaderd, om niet te zeggen over het hoofd gezien. Om dat goed te maken, eerste werk: "We hebben toch maar weer een aantal schitterend ge-ensoleilleerde etmalen achter de rug. Heer Polo hoopt uit de grond van zijn zo onderhand chronisch gedopeerde hart dat U ervan genoten hebt." Ondertussen zitten we hier in de Polder wel weer onder een gesloten wolkendek en kan de aanhef in ongewijzigde vorm behouden blijven.
Grijze herfstluchten dus, maar ook wat emoties betreft ben ik de voorbije tien dagen op mijn Poloiaanse wenken bediend.Om te beginnen was daar IMAGE, de film van Adil 'de Arabier'. IMAGE... deze keer en geheel verdiend in hoofdletters, en majuscules! en in vetjes. Sterke film, niet te clean noch afgeborsteld en met een stevige bottomline: het beeld, l'image, bepaalt voor het overgrote deel hoe we iets of iemand beoordelen en welk beeld we onszelf vormen over datzelfde gegeven. Beeldvorming, sfeerbeelden, het in beeld brengen... Een aanrader! Hij had gelijk én het geluk aan zijn kant dat hij er reclame voor kon maken en dat ook deed via zijn optreden in de slimste mens. Chapeau Adil!!!

Op het einde van diezelfde voorbije week zag ik de vrijdagavondfilm op Canvas: INCENDIES met zo mogelijk nog meer emoties. Keihard en o zo actueel. Het gebeurt mij niet zo vaak, maar ik voelde mij ongemakkelijk in m'n veel te comfortabele zetel. Ook deze film wil ik U die sterke gemoedsaandoeningen kan verdragen 'warm' aanbevelen.
Herfst en grijze emoties, grijze lucht en herfstemoties.

En daar is dan weer de heer Van Veen. Hij heeft mij andermaal weten te vinden. Zijn welhaast 70-jarige hand rust sinds enige tijd op mijn schouder en ik kan er zo moeilijk afstand van nemen. Doe dus maar...

wat mij in stand hield 

als mijn wereld haast verging 

was altijd mijn vermogen

 tot bewondering

De rest moet U horen en zien op Youtube en wedden dat... U daarna de cd wil kopen? Zoiets kan toch niet? Hoe schrijf en of componeer je zoiets? Ik weet alleen hoe ik tot honderd keer na elkaar mij steeds weer kan onderdompelen en wentelen in die getoonzette gevoeligheden.... Grijze herfst vol pure emoties. Vijftig emotionele momenten in evenveel tinten... grijs.

De dienstmededeling van de dag: uit de metingen en simulatiebewerkingen is gebleken dat de harde aanpak dan toch tot de mogelijkheden behoort. Ik heb het over de aanstaande bestralingen. Vrijdag wordt alles nog eens dubbelgecheckt en normaliter volgen er volgende week drie raids.

Mijn carrosserie staat niet echt haaks, maar de merklijnen staan er op. Nu nog een paar keer goed blijven stilliggen en de ademhaling controleren. Djing Boem Petat!!! Ten oorlog...!!!
Let's go for it.

Marco Polo

Movember...

Om te beginnen een geweldige geruststelling en een troost voor U allen. Gisteravond waren we te gast bij 'ons klein' om samen met enkele gelijkgezinden te genieten van een gezellig én smakelijk etentje als dank voor de toegestoken en helpende handen bij het inrichten van haar appartement. Een leuke babbel, fijne knabbel en drank à volonté. Ambiance, en dus absoluut geen nood aan televisie, laat staan het kijken naar een wat achteraf bleek ondermaatse pot voetbal te zijn geweest. Rode Duivels die de morrende meute in ons Belgenland nog steeds moeiteloos in een oervervelende ban houden. Blij dus, dat ik daar mijn tijd niet aan vergooid heb. Het blijft voor heer Polo wat dit betreft balanceren op het slappe koord tussen totale onverschilligheid en voetbalhaat, en de zwaar overdreven media-aandacht doet daar zeker geen goed aan. Merci Anke, voor de fijne avond!

Laat ik maar gelijk overschakelen op dingen die er wel kunnen toe doen. Geen idee dat ik zo nieuwsgierig zou worden in de loop van een evenwichtig en rustig opgebouwd boek als dit. Door sommige criticasters afgebrand als waardeloos, door anderen de hemel ingeprezen als een geromantiseerd pareltje van de hand van meester Abdolah over de Midden-Oosterse geschiedenis. De Koning. Hoe ik deze op het spoor kwam? Wel, waar handige vrienden al niet goed voor zijn: het ging niet om een of andere klus in huis, ook niet om een uitgebreid project. Het was een losse babbel over en weer  betreffende onze literaire interesses. En toen kwam dit op de proppen, en of ik hem even mocht lenen. Geen probleem, neem maar mee.
Bleef een hele tijd op m'n nachtkastje liggen, en dan nu...
Nu ben ik vertrokken. Volgens sommige commentatoren/recensenten is het zelfs geen literair werk. Neen? Geen tierlantijntjes of geparfumeerde zinswendingen, maar recht toe recht aan een sterk verhaal, een compositie in vele klare onderdelen. Lezen maar.
Nu de herfst toch definitief beslag gelegd heeft op ons levenspatroon en de gestaag kortende dagen steeds meer donkere uren overlaten om bij de haard weg te duiken met een goed glas en een beklijvend boek, nu strijk ik bij het lezen van deze verhalen bij regelmaat goedkeurend en genietend over mijn Movember-gewas. Een snor, of wat daarvoor moet doorgaan. Ik laat ze weer 30 dagen groeien om samen met zoveel andere mannen de aandacht te vestigen op prostaatkanker en de onderzoekers te steunen op weg naar betere behandelingswijzen en verantwoorde detectie. Dan zoek ik naar een gepaste foto, en omdat mijn groeisel voorlopig nog even ondermaats als onderneus blijft, bespaar ik U de snorfie en probeer ik het met deze frivole variant...

De snor staat erop, maar uiteraard weet ik dat ik met zo'n prent het risico loop op een foute boodschap en dat de daaraan gelinkte connotatie wellicht niet het signaal zal oproepen dat ik wenste te veroorzaken. Laat mij het dus toch maar anders formuleren: wie al wat langer deze site bezoekt weet dat Uw dienaar zelf ook bij het leger der prostatonisten hoort. Operatie in 2008, heropflakkering in 2010 en daaropvolgende bestralingen die de boel zouden terugdringen of minstens onder controle moesten houden. Ik ben zelf het levende bewijs dat er nog werk aan de bollenwinkel is. Nog steeds, want bij een recente controle bleek dat de PSA-signaalgevers weer in toenemende mate aanwezig waren in de bloedstalen. Verder zoeken dus: scan 1, scan 2, blijven zoeken: scan 3... Bingo! Eén geïsoleerde en sollitaire uitzaaiing in het borstbeen. Metingen, overleg, behandeling kiezen, simulatie, machines programmeren. Start van de nieuwe bestralingsreeks op 27 november, einde op 17 december. Strak plan, moet kunnen. Zal lukken. Beste manier om die klote prostaatkanker nog eens onder de aandacht en in de spotlights te brengen.

Als afsluiter maak ik hier melding voor het nageslacht en voor wie het ooit mocht vergeten van iemand die om een heel andere reden in de november-spots staat: Adil El Arbi. Hij is goed op weg om Slimste Mens te worden op Vier. Meer zelfs, hij wordt/is de slimste Marrokaan ter wereld en zorgt er ondertussen voor dat Bart De Pauw weer zo zenuwachtig wordt als bij zijn vorige deelname in 2003 toen hij met knikkende knieën en veel euh's en oe's al direct in zijn eerste aflevering naar huis werd gespeeld. Deze f*cking coole gast steelt eenieders hart met zijn spontane optreden. No shit man, of toch...Shiiitt!! Putain! Ik wens je veel succes Adil, ga nog maar even door op je elan en blijf van die open no-nonsense interviews weggeven zoals vorige week in Humo.

Heer Polo zit morgenavond in de cinema om Image, zijn eerste langspeelfilm, te gaan bekijken. Dan moet De Slimste Mens op de digicorder natuurlijk...

Marco Polo

Brussels vs Oostkapelle...

Ik heb mezelf een adempauze toegestaan om na de vierdelige trilogie over Jordanië weer wat te wennen aan de bizarre frivoliteiten in ons eigenste Belgikistan. Daar begint het de laatste tijd weer erg op te lijken. We waren net terug toen het bericht kwam dat er alsnog een nieuwe regering was gevormd die de zaken nu maar eens snel moest aanpakken. Iedereen wist ongeveer waar het op stond, dat er gigantische tekorten zijn, zowel op de regionale als op de federale jaarrekeningen, en dat daaraan terwille van de Europese samenhorigheid op dwingende wijze een mouw dient gepast. Omdat de belastingdruk hier te lande al astronomische proporties heeft aangenomen lijkt het dus eerder aangewezen om hier en daar naar wat bezuinigingsmaatregelen te streven dan de citroen nog verder op fiscale wijze uit te persen. Het is natuurlijk geen eenvoudige zaak en de belangen zijn groot, de tenen lang, de drang om te behouden wat we hebben enorm sterk. Als reizen mij al iets geleerd heeft, dan wel dat wij hier nog steeds met ons gat in de al dan niet gezouten boter zijn gevallen. Natuurlijk zijn er ook hier wanverhoudingen, maar er zijn ook zo enorm veel leien daken waarvan we op de meest uiteenlopende wijze ge- dan wel misbruik kunnen maken om de omstandigheden naar onze hand te zetten en de zaken in ons eigen voordeel zo vlot mogelijk te laten verlopen. Dat er volgens sommigen gaten in de hangmat komen, ons zorgsysteem wordt uitgehold en al zeker niet wordt uitgebreid betekent zowel dat de tering naar de nering dient gezet te worden, maar even goed dat er nog steeds hangmatten zijn. Uiteraard ligt het moeilijk dat ook bij ons de superrijken en de economische grootmachten die dans ontspringen. Als daaraan iets moet veranderd worden, dan kan dat enkel op wereldvlak en gaat zoiets uiteraard niet zonder slag of stoot. Dat op die manier de grootverdieners op de knieën zullen gaan lijkt mij weinig waarschijnlijk. En als zij al moeten inbinden, dan gaan Jan met de Pet, en ook zij die al lang geen pet meer hebben, wellicht nog meer moeten inleveren en kwijtspelen. Een signaal geven is één, je ontevredenheid uiten middels een protestmarsj is twee, daar de boel uit de hand laten/doen lopen is drie, en de manier waarop dat vorige week in Brussel gebeurde hoort niet meer in deze numerieke opsomming. Natuurlijk een zeer heikel onderwerp dat zich niet in één-twee-drie laat ontleden en al evenmin naar een tot aller tevredenheid leidende oplossing laat voeren. Bovendien is Uw bloggende medemens niet van het soort dat daartoe de vaardigheden bezit en wens ik mij te onthouden van al te ver gaande polemieken.  Ik zal het bij sommigen al wel verkorven hebben, maar verder wil ik mijn vingers er toch niet aan verbranden. Vervuld ben ik van plaatsvervangende schaamte voor wie daar het vuur aan de lont stak, de boel liet escaleren, de zaken ging goedpraten en daarna nog wat ging dreigen. Van deze wansmakelijk macabere gelegenheid wil ik evenwel gebruik maken om U te laten kennismaken met het werk van een jonge fotograaf...

In De Standaard kan U sinds korte tijd de foto's zien van Sebastian Steveniers. Inderdaad, de zoon van de keizer, maar meer nog een opkomend fotografisch talent. Knap gedaan Seb!

En dan stond er voor de tweede keer op rij een uitstap naar onze noorderburen op het programma. Na het weekendje Amsterdam van vorige week bij Bram en Shanthi zetten we nu koers naar het uiterste westen van Zeeland. Simon en Marianne hebben nog steeds hun buitenverblijf in Oostkapelle, en daar brachten we voor de zoveelste keer een gezamenlijk weekend door. Binnenkort kennen we elkaar 35 jaar. U gelooft het niet? Wij ook nauwelijks, en zeker dat die tijd zo snel voorbij gegaan is komt mij als onwezenlijk over. Zalig, nog steeds dezelfde vriendelijke mensen. Hartverwarmend om hen telkens weer te zien. Geen flauwekul, gewoon een tof weekend achter de rug. Simon zorgt voor de vrouwen, ik voor de foto's...

Het was er behoorlijk fris, maar we hebben dan toch kennis gemaakt met de boulevard van Vlissingen. En we zijn uiteindelijk (op een of andere manier) helemaal tot bij het standbeeld van Michiel Adriaenszoon De Ruyter geraakt en hebben de oversteekplaats gezien waar Simon voor het eerst zijn oog liet vallen op 'la Marianne'. Leuk hoor, zo'n oprechte getuigenis van een toch niet zó onschuldige jeugdherinnering. Er werd heel wat bijgebabbeld tijdens die tweedaagse. Op zondag maakten we tijd voor een herfstwandeling door het waterwingebied achter de duinen. Niks spectaculairs deze keer, en dus geen burlende herten. Maar wel paddestoelen, en daar is toch ook niks fout mee..!

Fantastisch weekend. Geweldige mensen. Mooi weer. Genoten!!

Marco Polo

Amsterdamned Indian Summer...

Nadat ik U het vierdelig verslag over Jordanië heb geoffreerd, voorzien van en gelardeerd met een ruime selectie uit de door mij meest gewaardeerde neveneffecten des levens,  is het weer de hoogste tijd voor wat heimattelijk nieuws. Gewoon wat kletsen over de slag van alledag, wat gelamenteer over het lokale weer, wat pseudo-journalistiek over de binnen- en buitenlandse politiek en als het nog mag U laten delen in de bochten die zich aan mijn dagdagelijkse levenspad opdringen en de kronkels waarin ik mij moet wringen om alsnog mijn draai te vinden. Enfin, terug naar het oeverloze gezwets van weleer...
Gelukkig is er af en toe plaats voor een gedaguerreotypeerde afbeelding die mij het mededelen gemakkelijker en dus aangenamer maakt, terwijl het U dan weer een ellenlange litanie bespaart over het wat en hoe en waarom misschien iets wel of niet gebeurt. Al dan niet. Ja??
Wat in oktober was, blijft in oktober. En daar was niet zo heel veel tijd meer over na dat bewuste vierluik. Niet veel tijd misschien, maar wel veel mooi weer. Een nazomer van jewelste, een Indian Summer om You tegen te zeggen, een warm najaar om te koesteren. Een goed moment om nog eens door het Middelheimmuseum te slenteren en een oog te werpen op de tijdelijke expo's. In en nabij Het Huis-paviljoen stelt nu Kader Attia tentoon. Vooral zijn houten sculpturen hebben mij geraakt. Kapotgeschoten en inderhaast herstelde gezichten van Algerijnse soldaten uit de eerste wereldoorlog. De link tussen de grote WO I-herdenkingen, de koloniale onderdanen die door de oorlogvoerenden mee in de strijd werden geworpen, kanonnenvlees, aan flarden geschoten, inderhaast weer opgelapt en dan maar hopen op herstel van het onherstelbare...

 Elke kop vertelt een ander verhaal en Het Huis biedt ruime mogelijkheid om vanuit diverse invalshoeken een veelheid aan interpretaties en percepties op de houten kapblokken te kleven. Om bij stil te staan, en stil van te worden...

En dan was daar november al. Nog steeds met dagtemperaturen tot boven de 20 graden. Man toch, zullen we voor wat verkoeling naar het noorden trekken. Weekendje Amsterdam? Niet ver genoeg. Amsterdam-Noord dan maar, bij Bram en Shanthi. Heerlijk rustige tweedaagse. Eerste dag een uitstap naar de Oostvaardersplassen. Hadden we al eens gedaan, vorig jaar, en veel dieren gezien. Deze keer geen dieren, maar daarom niet minder mooi en weer een toffe ervaring. Speciaal voor ons nog een bos waar doorheen je nog wel de bomen kan zien, en waar het heerlijk wandelen is...

De volgende dag komt "Noord" zelf aan bod. Een korte wandeling naar een nabijgelegen nieuwbouw levert prachtige beelden op. De keuze is moeilijk, en dus moet ik een gokje wagen. Strakke lijnen, nuttig ingevulde balkons, en op de achtergrond nog meer warme tinten.

 Om die tot hun volle recht te laten komen ben ik even plat gegaan bij een tegenoverliggende gevel. In warme kleurschakeringen trekt dit appartementsgebouw zichzelf omhoog in de blauwe hemel. Hoe hoger hoe lichter, hoe verder hoe ijler...

Ik loop nog een uurtje rond tussen die gebouwen, op zoek naar ideale invalshoeken en perspectieven. Het kan mij wel bekoren zo'n strakke maar tevens fleurige architectuur. Het grijs heeft plaats geruimd voor kleurige combinaties. Iets verder staan nog wel grijze gebouwen, maar daar hebben de bewoners dan weer zelf wat op gevonden om een spatje kleur te brengen in hun straat...

Heel het weekend uitermate mooi weer. Perfect voor een extreem belangrijke verjaardag: in deze periode zijn heer Polo en zoon Bram samen 100 jaar oud. Het feestmaal mocht er ook wezen. Brasserie Harkema is een aanrader. Eerlijk, heerlijk. No nonsense.
Here's to us...!!!

Marco Polo