Miljaarde...

Miljaarde, miljaarde... wat een weer!!
We worden hier in de Hobokense Polder, en wellicht ook in de wijde omgeving, op de laatste oktoberdag van 2011 nog een keer extra verwend en dusdanig in de watten gelegd. Schitterend nazomerweer, een echte Indian Summer! Wees ervan overtuigd dat wij, en met ons vele anderen hier in de buurt, ervan genieten... want morgen kan en zal het waarschijnlijk weeral heel andere koek zijn. Enig minpunt voor Uw dienaar is het feit dat ik dit, gezien mijn sedert 1 september gewijzigd statuut, niet meer als een onvergelijkbare herfstverlofdag mag inkleuren. Een 'aposentado' heeft geen vakantie meer en dus mag er voor mij geen verschil bestaan in de benaming van mijn opeenvolgende levensdagen. In de beleving ervan al evenmin, maar daarom niet getreurd: we maken er iedere dag het beste van, wat voor mij een doortrekken is van de lijn die ik al zo'n 60 jaar probeer aan te houden.

Deze mooie dag heeft de wereldbevolking als demografische entiteit uitgekozen om haar zeven miljardste lid op de wereld te zetten. Foute verwoording: er zijn er al veel meer de revue gepasseerd, maar daarvan zijn er dan ook al heel wat de eindmeet gepasseerd. Wat bedoeld wordt is dat we vanaf vandaag met zeven miljard mensen op deze aardkloot rondlopen. Da's veel, en weten dat toen Uw dienaar het levenslicht zag op die derhalve zo memorabele 17de juli 1951 hij met volgnummer 2.616.459.502 aan zijn verblijf op onze blauwe planeet begon. VanMorgen werd er al eentje opgevoerd als de bewuste 'zoveelste'...

Danyca, een meisje in Manilla, zou de eer te beurt gevallen zijn. Weinig waarschijnlijk dat dit echt zo was, maar het pleit voor haar dat ze 'goedgemutst' aan haar leven begonnen is. Natuurlijk denkt men in deze eerst aan de oostelijke landen met een hoge geboortegraad, maar waarom zou die 'zoveelste' niet in de westerse wereld geboren zijn? Kan toch ook, en ik heb zelfs zo'n flauw maar welgefundeerd vermoeden dat het om een Deens jongetje gaat. Zijn ouders leven weliswaar in Florida (USA) en dat kan meteen de reden zijn waarom die 'bigger than live' Lego-pop op het strand van Siesta Key gevonden werd...

Mooi geboortegeschenk, miljaarde !!

Marco Polo

AH Stabroek & Rupel Boom

Ahaa, Stabroek heeft alles en iedereen een neus gezet.
Na Brasschaat, een echt Nederlands bastion, koos AH een poldergemeente ten noorden van Antwerpen om een tweede winkel te openen op Belgische bodem. En zeggen dat ik op die site, in de voormalige Picolo-conserven vestiging, mijn eerste vakantiejob heb volbracht. Toen geheel en al officiëel, en aldus ook de eerste prestatie waarop mijn huidige werknemerspensioen berekend wordt. Later heb ik vele jaren lang een oogske in t zeil gehouden vanuit de kleedkamergang in de sporthal van PITO. Geen haar op mijn schaars begroeide hoofd, noch ikzelf, konden toen vermoeden dat AH hier een schakel van hun winkelketen uit de grond zouden stampen. Van een verrassing gesproken..., en dat heb ik dus net gemist!

Een even grote, of misschien wel veel grotere verrassing was gisteren te beleven in de 8ste finales van de voetbalbeker van België. Derdeklasser Rupel Boom ging winnen op het veld van Anderlecht. Ongelofelijk?! Toch waar, en aangezien het een stunt van formaat is en in de analen van de club voor eeuwig en altijd zal geboekstaafd blijven als een ware heldendaad, verdient deze prestatie ook een vermelding op Polo's blog.

Proficiat mannen, en bedankt voor de stok die jullie in het vaderlandse voetbal kippenhok hebben gesmeten. AH in Stabroek en Rupel Boom dat Anderlecht uit de beker kiepert: twee verrassingen van formaat die mijn dag hebben gekleurd...

Marco Polo

Times they are a changing... Or not?!

Blijkbaar heeft men hier en daar de titel van vorige blogbijdrage al te snel gelezen of dan toch verkeerdelijk geïnterpreteerd. Ik schreef dat het 'zover' was, en niet 'wéér zover'. Die laatste wending zet onder andere de 'weer'goden aan tot minder gesmaakte acties en experimenten, die dan meestal op slecht weer uitdraaien. Ik zal mijn woorden in de toekomst nog meer moeten wikken, en ze slechts na herhaaldelijk en vergelijkend wegen aan de blogpagina toevertrouwen. Eén en ander heeft zo zijn consequenties: tijdens een meer dan weldadige en bovendien bij regelmaat zelfs zonnige najaarsperiode beleven we vandaag voor het eerst sinds lang een miezerige herfstdag. Nattigheid en zever alom, files à volonté, maar nog best meevallende temperaturen en weinig wind. Bovendien zal het vrij snel 'weer beter weer' worden en gaan we een aangenaam weekend tegemoet. Waarschijnlijk heeft men in Ukkel deze weersverandering met een halve dag vertraging en een lichte afwijking naar het noordelijk deel van het land aangekondigd. Fout! Sinds er vorige winter op onze wegen één keer geschoven werd dat het een lieve lust was en ze tijdens de voorbije zomer op Pukkelpop met geheel andere gebakken peren zaten moeten de voorspellers zowat alles voorzien wat er in de ruime omgeving boven en rond Belgikistan zou kunnen voorvallen. Zero-tollerance voor wat weersvoorspellingsafwijkingen betreft, en bij de betrokken diensten moeten zij hun verantwoordelijkheid opnemen en daar de gevolgen van dragen. Heel anders dan bij falende banken, op fraude beluste intercommunales, zwaar gokkende holdings, amateuristisch geleide overheidsbedrijven en inefficiënte of zelfs corrupte politiekers. Neen, geen medelijden hier: één dag slechter weer dan verwacht en meteen kan de leidinggevende zijn biezen pakken. Of hoe moeten we dit zoekertje op de website van Selor anders interpreteren?

ALGEMEEN DIRECTEUR (m/v) voor het Koninklijk Meteorologisch Instituut van België

Als U echt hebt doorgeklikt, dan zal U het met mij eens zijn dat de beschrijving van de jobinhoud, en dan vooral het doel van de job, van een ongemeen hoog verwachtingspatroon getuigt waarvan we de realisatie bij de hogervermelde organisaties zelden aantreffen. Til er dus niet te zwaar aan, het is dan ook maar een klein zoekertje tussen een massa faits-divers.

Iets wat vandaag wel de krantenkoppen haalde was de zoektocht van uitschuiver Dexia naar een nieuwe merknaam. Een ochtendkrant, die 'dag & dauw' in zijn benaming crypteert, had meteen een pasklare oplossing. Er werd in de media heel verschillend op gereageerd. 't Zal waarschijnlijk iets anders worden, nadat een bevriend en zwaar betaald publiciteitsbureau er langdurig zijn licht over heeft laten schijnen en met een 'rapport' voor de pinnen komt, maar ik vind het wel een goeie!!!

Nog een goeie, misschien beter zelfs, kreeg ik via een bancaire sluipweg toegespeeld. Volgens ingewijden (in de financiële weide) liggen er nieuwe betaalmiddelen klaar om de Europese geldcrisis het hoofd te bieden. Het blijven de ons in 2000 in de maag gesplitste en sindsdien vertrouwde euromunten, maar op de keerzijde van de medaille staat een praktische handleiding over hoe de diverse regeringen met hun belastingplichtige bevolking zullen omgaan teneinde de put de delgen.

Veel verandert er dus blijkbaar niet...

Marco Polo

Het is zover...

Het moet niet maar het mag.

Het hoeft niet maar het kan.
Het is ook niet echt dringend,
want ík heb alle tijd.

Dit gezegd zijnde mag U vanaf nu het voorgaande interpreteren als een variabel drievoud van het motto waarmede ik mijn klussen en taken heden ten dage tegemoet treed. Tijdens de zomervakantie verliep alles zo'n beetje als altijd en was ik mij van geen kwaad, maar evenmin van enig compensatoir goed bewust. Eind augustus volgden het verjaardagsfeest, de viering binnen de eigen huiskring en het afscheid van mijn Pito-collega's elkaar in sneltreinvaart op tijdens de korte overgangsperiode naar het eigenlijke pensioentijdperk. Zoals U allen weet en hebt kunnen vaststellen bracht ik de eerste vijf weken daarvan door in Brazilië, en ook dat heeft mij niet meteen met de neus op de zich aandienende feiten kunnen drukken...

Aansluitend was de eerste periode na onze thuiskomst meer dan gevuld en rijkelijk van activiteiten en afspraken voorzien, zodat Uw dienaar nog steeds geen weet bleek te hebben van waar de klepel nu eigenlijk hing en/of het kalf alsnog gebonden lag. Zelfs het voorbije weekend was er een van concert (U weet het al, Ahoy...), via een etentje in La Pipe-Stabroek naar de Knappe 7-party in Stekene, om na een gemoedelijke saunabeurt met 'de vrienden van toen' het geheel culinair af te ronden bij Oliver & Co in Eksaarde.
Maar nu is het zover: vandaag heb ik Manollo voor het laatst dit jaar geheel ende volledig opgeladen, daarna afgekoppeld van zijn laadstation en binnen geparkeerd. Hij heeft zijn werk gedaan voor het kalenderjaar 2011. Uw dienaar zelve zal nog iets langer aan de slag moeten blijven wil hij alle zichzelf voorgenomen taken tot een goed einde brengen dit jaar. Maar daarom niet getreurd. Zoals reeds eerder gezegd in dit stukje mag het en moet het niet, zolang het kan hoeft het niet en er is dit jaar nog tijd tot 31 december. Daarna gaan we gewoon verder, want 'voor zover' ik weet ligt in het nu wat worden zal en bouw ik aldus traag maar gestaag aan de toekomst. Met dank aan de Peet, die als laatste in de 'Mededelingen AAN Marco Polo' deze wijsheid op mij losliet.
Tot zover deze bijdrage.

Marco Polo

Wat een man zoal verzinnen kan...

U zult het mij niet euvel duiden, lieve lezers en dito lezereskes, dat ik andermaal niet goed weet welke blogpijlen te maken van al dat onlangs gesprokkelde hout. Waarmede zal ik deze keer van wal steken? Uit de grote media hebt U allicht reeds alle details gehaald over de uitspraak en de opgelegde straf in het proces tegen R.J. uit Loksbergen. Mij was dit gezien mijn opeenvolgende en steeds wederkerende uithuizigheden geheel ontgaan, maar geen nood: ik kan het volgen en mij vinden in de genomen beslissingen. Vandaar wel enige nood én gebrek aan oppositionele stellingname en aldus geen onderwerp om mij verder in vast te bijten noch te rijden. Al even moeilijk vind ik het om hier ene M.K. uit Lybië ten tonele te voeren. Dat hij dood is weet nu iedereen tot in de verste uithoeken van onze planeet, maar net als de UNO stel ik er mij vragen bij, zij het van een heel ander allooi: is het Kadafi, Khadafi, Khadaffy of Gadaffi en spreken we over Momar, Moammar of Muammar? Wie er een antwoord op kan verzinnen mag zich aangesproken en uitgenodigd voelen om dit te posten aan het eind van deze bijdrage.

Laat mij het dus nog maar een keer over m'n eigen bezigheden hebben en U de oren van het hoofd zagen door mijn fabels, nog niet zo obsceen als die van Dario Fo, aan mijn hooggeëerd publiek voor te leggen. Na een kort intermezzo, volgend op de marathondag, keerden wij reeds maandagavond terug naar Amsterdam om Bram en Shanthi bij te staan in hun verhuiswerkzaamheden. Het is een memorabele driedaagse geworden van hard labeur, grenzen verleggend trap-op en trap-af ploeteren, zware zakken, dozen en logge meubelstukken tillen, zweten en puffen, figuurlijk én letterlijk door de knieën gaan en gelukkig toch weer boven water komen. Alles in het teken van: "Bram trekt bij Shanthi in en verlegt aldus zijn thuisbasis van Zuidwest naar Noord". Uw dienaar heeft er, net als gisteravond in Ahoy, sterren gezien. De klus is voorlopig, en voor ons althans, geklaard en B&S staan nu voor een proces van afwegen en vergelijken, houden of wegdoen, knopen doorhakken en rekjes invullen. Ze hebben er alle tijd voor om dat rond te krijgen en wij er alle vertrouwen in dat ze het tot een goed einde brengen.
Doe dat goed, kinderen!!

Tussendoor kwam er groot nieuws van het basketfront: 'ons klein' is in Moskou gaan winnen van het plaatselijke Spartak in de Euroleague. 62-74 Deze keer waren er 'slechts' 6 ptn van Anke, maar wel 35 zeer bepalende speelminuten en dus stond ze er nog maar eens in de rol van 'het zwarte beest van Spartak'.
Proficiat, en doe zo verder.


Om onze Nederlandse midweek af te sluiten hadden we tickets gekregen van onze kinderen, waarvoor nogmaals dank, om een concert bij te wonen van de heren Knopfler en Dylan in Rotterdam, de sterren waarvan eerder sprake. Mark Knopfler was meer dan behoorlijk aanwezig en speelde met zijn groep een heel presentabel en genietbaar optreden bij mekaar. Mooie arrangementen, de echte Knopfler-sound en een enthousiast publiek. Dat kon dan weer niet gezegd worden van Bompa Dylan, die met hard geschreeuw van Jetje stond te geven maar toch absoluut geen ziel meer weet te leggen in zijn songs. Dit hoeft echt niet meer, mijnheer Zimmerman, spaar jezelf de moeite. Toch werd het een heel fijne avond. Tim & Simon Valkenier waren ook van de partij, en dat zorgde voor een extra after-party in Papendrecht. We hadden het niet mooier kunnen verzinnen...

Marco Polo

Vieren...

Dit wordt een harde dobber. Aangezien tijdsgebrek, dé gepensioneerden-kwaal bij uitstek, mij ertoe noopt zal ik deze bijdrage in het povere tijdsbestek van 30 minuten moeten rond krijgen. Voordeel daarbij is dat, eveneens als gevolg van de drukke bezigheden, Uw dienaar geheel en al de actualiteit moet laten voor wat ze is en daarover, voorlopig weliswaar, geen uitspraken gaat doen binnen deze context.
Onderwerp van deze 991ste bijdrage, jawel er komt iets heel speciaals in zicht..., is de Amsterdam Marathon 2011. Drie jonge leeuwen, ons en U bekend onder de roepnamen Wes, Dimi en Pieter, hebben in Mokum samen met meer dan 12.000 andere enthousiastelingen nog een keer de uitdaging aangegaan om de klassieke 42.195 m-afstand al lopend af te haspelen. Wes had met pa Rudiman de Grote een eigen programma uitgedokterd en was, gezien zijn hoge tempo geen spek voor onze volgersbek.
We hebben wel sms-gewijs contact gehouden met Rudi en zijn heel blij U alhier te kunnen melden dat de snelheidsduivel die zich zijn zoon mag noemen, de tocht rond en door Amsterdam in 3u 37' heeft afgelegd. Chapeau ende proficiat!!!

Ons weekendproject draaide geheel en al rond de helden Dimitri en Pieter en een stevige groep supporters die door Bram en Shanthi met open armen werden ontvangen. Het werd een leuk weekend met schitterend weer, klasse lunch en gezellige Italiaan op zaterdag, tussendoor een rustige stadswandeling, veel leute, de nodige spanning op zondagochtend voor de start, een superontbijt voor de lopers en hun naasten, een geweldige volgersexpeditie met als kers op de taart twee gezonde én gelukkige lopers die na ... 4 u 44' 44" netto de finish haalden in het Olympisch Stadion.

Zie ze staan blinken!! Dikke proficiat jongens, en ook aan alle supporters en begeleiders een grote blijk van erkentelijkheid voor het fijne weekend dat we samen mochten beleven met jullie. Om het geheel af te ronden zijn we na de terugrit met 'onze buurtjes' nog eens een Colmarreke gaan doen om daarna af te sluiten met een glaasje bubbels ter gelegenheid van hun huwelijksjubileum. Hoeveel was het ook weer Herman...? Speelt geen rol, met al die vieren van jullie zoon konden wij niet anders dan mee-vieren!!

Marco Polo

Ontwaakt, gij luie slaper...

De eerste week thuis zit er helemaal op. Het was wel even wennen om weer volle acht nachten na elkaar in hetzelfde bed te slapen. Maar wees gerust, er werd geslapen!! In navolging van hij die zich ook een goede vriend en fietsbegeleider mag noemen van diegene die mij in zijn nog steeds ongeëvenaarde blogconterfeitsels dan weer placht aan te duiden als "één, heel in het biezonder"...
Nonkel Fons, voor de Pito-vrienden, die mij ooit in een onbewaakt edoch volkomen nuchter moment heeft toevertrouwd dat de meest opvallende ervaring bij de start van zijn pensioenleven voor hem het ongecontroleerde uitslapen was. Onwetend op je zijkant draaien, één oog opentrekken en met een wazige blik naar de wekkerradio staren, zien dat het 8.45u is, nauwelijks beseffen dat al die ex-collega's nu al volop het beste van zichzelf staan te geven voor de hun toegewezen klasgroepen, hoe dan ook tóch nog even de andere kant opdraaien, de ogen sluiten en met volkomen overgave weerloos wegzinken in de armen van Morpheus...

Geen mooier beeld om dit tenvolle te illustreren dan de opname hierboven, waarop U la Pola kunt ontwaren die zich tijdens onze jungletocht in alle vroegte en tevens in haar hangmat op de eigen linkerzijde wrong en zich afvroeg hoe laat het was. Veel te vroeg om op te staan weliswaar, maar toch een educatief verantwoorde afbeelding om deze dissertatie mee af te ronden. Uw dienaar begeeft zich vandaag nog naar Amsterdam, alwaar morgen de naar diezelfde stad genoemde marathon wordt gelopen. Neen, ik ga niet deelnemen... Wel supporteren voor enkele goede kameraden. Aangezien ik vandaag vertrek en de loop pas morgen plaatsvindt kan ik dientengevolge nog eens mijn bedje spreiden op verplaatsing. 't Zal deugd doen...

Marco Polo

Halo... is daar iemand?!

'Belofte maakt schuld' en aangezien een Polo met een bult absoluut geen zicht is heb ik gisteren al een keer werk gemaakt van een doorgedreven selectie in mijn Braziliaanse fotoverzameling. Na het dagdagelijks overlopen van het digitale prentenkabinet op de geheugenkaarten waren er op Zuid-Amerikaanse bodem reeds een heleboel lichtdrukmalen in de prullenbak van het Lumix-toestel beland. Hoewel, daar is geen sprake van een prullenbak en dus staat verwijderen gelijk met 'weg ende verloren'. Toch heb ik tijdens mijn eerste dagen alhier de resterende prenten nogmaals onder de loep genomen, daarbij de delete-knop zeker niet gespaard en mij aldus geschaard achter de adepten van de 'Less is more' en 'Kill your darlings'-richtlijnen. Er hebben er nog een paar honderd aan moeten geloven. Uit de resterende 911 (!!?) heb ik er 145 weerhouden om een 9 minuten durende diavoorstelling in Powerpoint maken, mét originele muziek van Inaté, een Goiase zangeres die terrassen, bars en restaurants van live-muziek voorzag tijdens ons verblijf op Morro de São Paulo.

Ze komt uit Goias, en dus niet uit het Gooi, heeft een sterke stem die tot wel vier sessies per dag aankan, een goedgekozen repertoire van Braziliaanse en enkele Engelse covers, een 'batterist' die me bij wijlen deed denken aan Ringo Star en zij was dé publiekstrekker op de stranden 1, 2 en 3 van dit tropisch toeristeneiland. Daarom mag haar muziek mijn eerste PPS-poging voor eigen gebruik ondersteunen.
Uit het fotobestand licht(sic) ik vandaag een afbeelding van een halo die zich loodrecht boven mijn eigenste hoofd ontplooide toen ik 's middags over de Avenida Atlântica liep in Copacabana.

In mijn naiëve onwetendheid en/of gesteund op een onwetende naïviteit had ik het aldaar meteen over een regenboog van wel 360 graden. Geen kat die mij tegensprak, want die spreken daar allemaal Portugees en ik had mijn stelling in het Vlaams geponeerd. De foto heb ik zelf gemaakt en aan de hand daarvan heb ik hier thuis middels enig Google-werk na 0,0987 seconde en 1.236.889 resultaten kunnen vaststellen dat dit lichteffect geen regenboog, noch corona wordt genoemd, maar dat het om een halo gaat waarbij de rode kleur aan de binnenkant van de ringen zit. Met deze nieuwvergaarde wetenschap in het achterhoofd ontwikkelde zich geheel spontaan volgende vraagstelling:
"Hallo, wie loopt daar onder de halo...?"

Uit wat hiervoor wordt beschreven leid ik op dit moment af dat heer Polo, Uw nederige dienaar, vooral reist om te kijken, en als daar al iets uit te leren valt doet hij dat thuis met behulp van al dan niet moderne technologie.
Aangezien de pc op behoorlijk wat tabbladen tegelijk kan draaien was het vandaag dan ook geen probleem om tussen het foto's kijken, bloggen, facebooken, home-bankieren en online tickets bestellen ook de eerste Euroleague wedstrijd van 'ons klein' met Wisla Krakow te volgen. 52-45, geen monsterscore maar wel gewonnen en een prima prestatie van Anke. Proficiat!!

Marco Polo

Hier is 'em t'ruug....

Het heeft even geduurd om mijn doen en laten, denken en afwegen, beoordelen en anticiperen en ook het uiteindelijke verwoorden en neerschrijven van al mijn impressies weer los te laten in de wendingen van de westeuropese mallemolen.
Eind vorige week zat ik nog op m'n luie krent naar de bruine borsten en billen te gapen aan het strand van Copacabana en goot ik de ene na de andere caipirinha door m'n keelgat. De overgang was vrij abrupt en verliep in hoog tempo: donderdag om 4 pm verlieten we het strand om bij posto 5 de Avenida Atlântica over te steken, onszelve te verfrissen en om te kleden in het hotel, gepakt en gezakt diezelfde Avenida in de andere richting te kruisen en rond
5 pm de RealBus naar de internationale luchthaven te nemen. Die verplaatsing neemt tijdens de Rionese avondspits behoorlijk wat tijd in beslag, zelfs meer dan we gedacht hadden en pas rond 7.30 pm zijn we op onze bestemming. We hebben nog al de tijd, checken in, passeren de controles en wachten... want veel meer is er niet te doen op die 'aeropuerto international'. Iets over elf gaat de grote vogel dan de lucht in, richting Lissabon. Deze keer geen verrassingen en slechts een naar Portugese normen vrij normale vertraging van drie kwartier scheidt ons aldaar van de verbindingsvlucht naar Brussel. Op Zaventem staat buurman Raymond ons op te wachten, en een uurtje later en fris gedoucht schuiven met hem én Denise aan tafel voor ons eerste 'warm eten' op Belgische bodem. Merci buurman & -vrouw, het smaakte prima en was een leuk verlengstuk aan 5 weken niets 'moeten' doen...

Wat die Belgische bodem betreft: volgens de eerste berekeningen van de financiële analysten gaan we in de nabije toekomst allemaal zo'n goeie 5000 euro moeten ophoesten om de Dexia-affaire te verwerken. Misschien toch de moment om nog eens naar die emigratie-website te surfen en Brazilië aan te klikken. Hoe was het ook weer Lucas? In uw tropisch paradijs kan alles, of toch bijna...
Ik zal alvast mijn allerbeste werk maken van de fotoselectie en zorgen voor een deftige presentatie. Dat houdt de herinneringen op peil en zal in de nabije toekomst zo af en toe nog wel eens een verhaaltje opleveren. Laat mij beginnen met deze...

Mijn voorlopig laatste zonsopgang in Rio: om 5.35 am sta ik mij in Hotel Debret aan het vensterraam van kamer 803 ademloos te vergapen aan een boeket kleurenpracht over de baai van Copacabana. Dit ga ik weer even moeten missen...

Marco Polo

Brasil 2011 - Part Five

Voor de finale bijdrage van Uw reporter ter plaatse heeft Polo, zoals door Dona Pola zelf gepland, zijn bagage in Rio gedropt. Copacabana is mijn thuisbasis tijdens de laatse drie dagen van ons verblijf in Brazilië. Na de schabouwelijke internetfaciliteit in Manaus, zit ik nu in een van airco voorzien lokaal waar de verbinding met het wereldwijde web supersnel gaat en waar het bovendien geen enkel probleem oplevert wanneer ik tussendoor vlug een paar foto's wil opladen naar deze blog. Ik was in mijn vorige bijdrage blijven steken bij onze tocht naar de jungle. Voorwaar een heel avontuur. Een gemotoriseerde sloep bracht ons na een 200 km-lange busrit nog een heel eind verder op een zijrivier, en toen kwam de lodge in zicht...

Installeren, lunchen, siësta... en dan meteen op stap. Op stap met de boot bedoel ik: een verkenning van de nabije omgeving, een fikse regenbui er bovenop en aan het eind een rondje piranhas vissen. Ongelofelijk, we vangen zelf ons eten voor het avondmaal...

Later op de avond werd het nog straffer: onze gids kon in het pikdonker een jonge alligator verschalken en dappere Pola was er als de wilde kippen bij om met het roofdier in kwestie op de foto te gaan. De bewonderende blik van Uw dienaar is niet geforceerd, edoch geheel en al naturel!

De volgende ochtend zaten we weer met z'n allen in hetzelfde schuitje. Een half uurtje peddelen om dan drie uur door de jungle te wandelen op zoek naar dieren en planten. De eersten lieten zich niet betrappen, en de anderen konden niet weg. Wat ik U niet wil onthouden is deze blik op een rimpeloze waterpartij bij een heldere ochtend in Amazonia...

En al evenmin het kleurenpallet van de zonsondergang diezelfde avond...

Aangezien het waterpeil van de rivier al behoorlijk laag was werd het moeilijker om in de grote vrijgekomen ruimte nog dieren te spotten. De klemtoon lag dan ook op het vissen, en om het Pola-verhaal helemaal rond te maken kan ik U melden dat zij, en zij alleen, op onze laatste vistrip nog een tucunaré aan de haak sloeg. Veel uitleg ga ik er niet bij geven, alleen dat het beest te zwaar en te sterk was om door de visvrouw zelve aan boord te worden gehesen. Dat was werk voor de gids. Het poseren met de trofee heeft Uw dienaar dan weer op zich genomen: zo waren de taken eerlijk verdeeld...

Na onze terugkeer uit de jungle hebben we nog even in Manaus vertoefd. Tijd genoeg om de samenvloeiing van de donkere en lichte rivier te gaan bekijken alvorens die onder hun beidjes de gigantisch grote Amazone gaan vormen. Echt waar: dit is géén olieplek van PetroBras op de rivier, maar een live-beeld van een wel heel speciaal natuurverschijnsel.

Ondertussen zitten we dus in Copacabana. Vandaag slecht weer, morgen beter en zon (aldus zoon Bram tijdens een chatsessie tussen het bloggen door...). Vandaag dus shoppen, en een sfeerbeeld vanuit het kamerraam...

Dit was het vanuit Brazilië. Bij leven en welzijn horen, zien of spreken wij elkaar vanaf volgende week weer in ons eigen Belgikistan, of hoe die regio ondertussen ook mag benoemd worden. En wees gerust, niet alles is verteld in deze blogbijdragen: er is nog voldoende stof voor meerdere verhalen en gesprekken. Allicht bij een caipirinha...?!

Marco Polo

Brasil 2011 - Part Four

Geheel conform de armzalige teneur van Manaus, een van de meest armtierige en groezeligste steden die ik ooit heb bezocht, doe ik een poging om U toch wat nieuws door te sturen over onze avonturen tijdens de voorbije dagen. U zult het tijdelijk zonder beeldjes moeten doen, want de pc in de hotellobby beschikt niet over een kaartlezer en weigert eveneens zijn medewerking als het om een USB-aansluiting gaat. Bovendien zijn een aantal toetsen niet meer voorzien van het daarmee verkrijgbaar letterteken of symbool op het scherm, wat het tweevingerig typen voor Uw scribent tot een ware nachtmerrie maakt. Dus heel kort een overzicht van onze laatste ervaringen. Morro de São Paulo is een leuke bestemming, maar het weer had er veel beter gekund. Bij aanvang kregen we af en toe een regenbui op het menu, met daar tussendoor voldoende mooi weer voor een onvergetelijke uitstap naar de walvissen. De bultruggen in kwestie vertoeven van augustus tot eind oktober voor de noordoostkust van Brazilië om te paren en/of de tijdens hun vorige bezoek verwekte jongen ter wereld te brengen. Hiervan maakt een natuurvriendelijke organisatie gebruik om toeristen de gelegenheid te geven deze mastodonten van dichtbij te bekijken en in hun natuurlijk biotoop te benaderen. Een kans die Uw dienaar niet aan zich kon laten voorbijgaan. Het was een succes, en zodra de mogelijkheid zich voordoet plaats ik een foto bij deze tekst.
Ons vertrek van Morro staat ook geboekstaafd bij de meer avontuurlijke ondernemingen van deze reis, en bij uitbreiding van onze toeristische belevenissen tout-court. De hevige wind zorgde ervoor dat er geen directe bootverbinding mogelijk was naar Salvador. Dus eerst een korte oversteek met een kleine catamaran, dan dik twee uren bus om de rest van het eiland te doorkruisen en tenslotte toch nog een uur hotsen en botsen in de grote tweeromper op een behoorlijk wilde zee. Veel later dan voorzien en doodmoe in het hotel, waar de volgende dag de wekker om 4 uur afliep om tijdig op de luchthaven te zijn voor onze vlucht naar Brasilia en vandaar naar Manaus. Na een overnachting in dit gat van Pluto zijn we vertrokken naar de jungle. Een hele belevenis die we ondertussen ook weeral achter de rug hebben, maar die een deftig verslag verdient. Daarvoor wacht ik wellicht beter tot we in Rio zijn, om samen met het jungleverhaal ook de laatste Braziliaanse impressies aan de blog en dientengevolge ook aan het wereldwijde web toe te vertrouwen. Voorlopig moet U het hiermee doen.

Marco Polo