Dat kan tellen !

In de aanloop naar '25 mei' had ik mij voorgenomen het hier niet meer over politiek te hebben. Voorbeschouwingen en peilingen dienen alleen maar om nieuwsankers in het zonnetje te zetten, op redacties allerhande tijdelijke jobs te creëren en debatten te organiseren. Toch moeten er mij een paar dingen van het hart: als ik de feitelijke verkiezingsresultaten link aan de daaropvolgende reacties van de kandidaten in kwestie dan blijkt dat die politiekers op een wel zeer aparte manier tellen en daar nog gekkere conclusies aan vastknopen. Stemmen verliezen in aantal, zakken in percentage, uw electorale tegenstanders afstand zien nemen of minstens bewaren... en toch in alle bewoordingen blijven volhouden dat je de winnaar bent. Leg mij dat maar eens uit. Zij die in confrontaties en debatavonden vooraf hun discours overladen met vergelijkingen uit de sportwereld en hoog van de toren blazen over winnen en verliezen,  solo-slim gaan of voor de ploeg rijden, vedetten en ploegspelers... die blijken na de feiten plots iets minder sportief en wringen zich in allerlei bochten om hun nederlaag te ontkennen.  Onze nationale politieke traditie steunt hen daar natuurlijk bij omdat opportunistische coalities en plots terug tot leven gewekte federale 'familie'banden uiteindelijk de doorslag kunnen geven. Er hangt natuurlijk veel geld en een leuk postjesbestaan aan vast en dus moet er om geknokt worden. Dat houdt in dat in de laatste rechte lijn wel eens een deur wordt dichtgesmeten of een kwak wordt uitgedeeld, een aanvaller op weg naar open doel professioneel wordt afgestopt, er zelfs aan de noodrem wordt getrokken en onsportief getackeld, maar zoals in politiek het eindresultaat op z'n kop gezet kan worden dat zie ik in de sport nog niet zo gauw gebeuren. 1-0 bij het eindsignaal wil zeggen dat die ene ploeg gewonnen heeft, 93-93 betekent dat we verlengingen krijgen tot er een winnaar is, desnoods maakt een fotofinish uit wie eerst over de meet komt en de bloemen in ontvangst mag nemen. Zo gaat dat in de sport, en dat ze hun allegorieën dan ook maar eens uit de kast halen als het om verliezen gaat. Ik help alvast even: groot zijn in de nederlaag, zich een sportief verliezer tonen, zijn betere in de strijd erkennen, een nederlaag kunnen aanvaarden... En dan natuurlijk de gemaakte stukken oprapen, de scherven bijeenvegen en de brokken lijmen. En dan op naar de volgende confrontatie. Zo gaat dat in de sport.
Bij verkiezingen is het soms delicater om het resultaat te bepalen: in Brussel was er wel heel veel tijd nodig vooraleer definitief beslist kon worden over de laatste (dure) zetelzitplaats, in Ham twijfelt de burgemeester over tel- en andere kwaliteiten van de opgeroepenen, zijn collega in Waregem heeft het moeilijk met de kopstemmen en helemaal hilarisch ging het er in Gent aan toe waar een aantal kiesbrieven na sluiting van de kiesburelen in een vuilbak werden teruggevonden. Moeilijk te tellen in dat geval. Ze gaan daar in de Artevelde-stad nog altijd uit van de oerdegelijke papieren versie die in het stemhokje moet ingevuld worden met een rood potlood waaraan niet mag gelikt worden.

"Potlood niet bevochtigen"

Jazeker: we schrijven 2014, een ontwikkelde provinciehoofdstad in West-Europa, maar zonder de zo geroemde en in ver van ons bed-regio's steeds aanwezige UNO-waarnemers. Dat kan tellen, niet..?

In Parijs wint Flipkens van Kovinic en toont Wickmayer zich de betere van Wozniacki op de tennisterreinen van Roland Garros. Zij gaan door naar de tweede ronde. Dàt kan tellen !!!

Marco Polo

Eerst even bijkomen...

Hoewel de onderstaande prenten een terrastafel en een ligbed als achtergrond hebben tonen ze wel vooral de boeken die mij de afgelopen tijd van de dagelijkse beslommeringen hebben gehouden en dus meermaals het nachtkastje aan mijn kant van de bedstee sierden. Wie deze cryptische routebeschrijving nog volgt weet blijkbaar van wanten en mag zich aan het ergste verwachten: net voor het slapengaan ziet een wegkwijnende Polo er niet uit, en dat is bij het eerste ontwaken niet veel beter. Toch zijn dat de momenten waarop dit leesvoer eraan moe(s)t geloven. De geheime Newton van Geert Kimpen had mij wekenlang in de ban, want de Newtoniaanse biografiekronkels maken het lezen ervan niet eenvoudig. De aanhouder edoch..., dat wist Sir Isaac maar al te goed en dus heeft heer Polo ook zijn sterk ruikende best gedaan. Het was de moeite, werkte soms zelfs inspirerend.

Van het een kwam het ander en tijdens de hondshete dagen van het voorbije weekend heb ik Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans ter hand genomen. Met de "Groote Oorlog" in gedachten is het bij aanvang wel even doorbijten om de eigenlijke draad (van)tussen de feitelijke omstandigheden te ontwa(r)ren, maar gaandeweg vloeit de verhaallijn van Hertmans' voorvaderen door in de frontperikelen en oorlogsomstandigheden. Op de meest ondenkbare momenten van de dag grijp ik naar dit paarsgekafte boek en zet mij in de lommer van de oude appelboom, met een tas koffie op de hoek van het terras, verlaat mij op een ligbed in de koesterende warmte van de avondzon...

Een aangrijpend, ontroerend, meeslepend en knap geschreven boek. Nog 223 pagina's te gaan.

Op aanraden van bert ben ik vandaag ook maar eens binnengelopen bij coStA om een exemplaar van het verjaardagsbundeltje op te halen. Een goed verzorgde en mooie publicatie. Ik ga het hier niet meer herhalen (oeps, toch bijna!)... , maar tot mijn eigen grote verrassing vond ik er nog meer van mezelf in terug. Om te beginnen een selectie uit mijn serie voordeuren met daarbij in mijn eigen woorden een poging tot verdichtsel...

antwerpen 2000
van craesbeeckstraat
van 30 tot 40
infrastructurele midlife crisis!
voeten vegen, schoenen schrapen
een stukje straat op apegapen
de plannen zijn getekend
de werken aangevat
maar wat dat echt betekent
zien we over een jaar of wat...

Verder was er nog een tekst weerhouden, maar daarover later meer.
Laat me eerst maar hiervan bekomen...

Marco Polo

Samenwerking of kruisbestuiving?

Ze zijn er, ze staan erop: dichter bert deben heeft de foto's die hem inspireerden tot het schrijven van De nacht van Sint-Andries samen met het gedicht op zijn blog geplaatst. Waarvoor dank. Voor alles is blijkbaar een eerste keer, ook om met eigen fotowerk naar buiten te komen. Nooit gedacht dat zoiets mij zou overkomen. Zijn poëzie verwoordt op schitterende wijze datgene waarmee ik bezig was tijdens het zoeken naar de beelden, de composities en de invalshoeken. Een hele voldoening om in de woorden van zo'n gerenomeerd dichter te lezen wat ik graag had dat de mensen zouden zien in mijn prenten.  Heer Polo voelt zich zeer vereerd door het feit dat enkele van zijn foto's aanleiding hebben gegeven tot het ontstaan van zulk mooi woordenpalet.  Bij deze wil ik U allen aanraden om  bij gelegenheid een bezoek te brengen aan de weblog van bert deben om daar met eigen ogen vast te stellen dat dit niet toevallig een mooi gedicht is. Wat die man allemaal kan! bert bedankte mij voor de samenwerking, ik hou het op een kruisbestuiving. Respect!

Marco Polo

Summer in the City...

De hitte heeft een eerste keer toegeslagen. Met het mooie weer in de voorspellingen en de drang om nu eindelijk die fietsendrager eens ten gronde uit te proberen wilden we tijdens het afgelopen weekend de hete stad verlaten en stond na de ronde van het Scheldeland meteen een pedaaltrip in de buurt van Puurs en Bornem op de planning. Het werd een uittocht in twee bedrijven: één keer heen naar Puurs om daar tot de vaststelling te komen dat mijn toch niet zomaar te negeren dagelijkse dosis medicatie nog oningenomen op de eettafel lag. Vergeten, maar toch een voldoende helder moment van herinnering en dus terug naar af. 'Pillekes' pakken en ten tweede male richting Chris Peeters-town. Het werd een mooie rondrit langs slingerende fietspaden in uitgestrekte aspergevelden, over binnen- en buitendijken, langs beken en rivieren, door verstilde dorpskernen waar de bevolking massaal was uitgeweken of in al even grote getale en naar aloude traditie het straatbeeld verlaten had om klokvast het middagmaal te nuttigen, door het hart van Klein-Brabant. Een mens kan evenwel niet alles hebben, en al helemaal niet tegelijkertijd. Dus komt er van foto's maken tijdens zo'n fietstocht niet echt veel in huis. Met moeite een snapshot van een bijna argeloos gepasseerde 'boot op naam'...

Na afloop volgde een probleemloze terugrit in één keer naar huis: thuis is waar mijn 'pillekes' liggen. Ik kan er maar beter positief mee omgaan: recentelijk ook gelezen en gehoord wat hartritmestoornissen een mens kunnen aandoen? Jonge en minder jonge lopers in de 20km van Brussel hebben ermee te kampen. Bij één van hen was er van kampen zelfs geen sprake meer. En wat dan gezegd van Niels Albert die zich vandaag moest outen als hartritme-patient en de crossfiets om die reden aan de wilgen gaat hangen? Safety first. 

Maar goed, het is zomer in de stad en heer Polo laat zich voeren op de wolken van tevredenheid en geluk. Om mij klaar te stomen voor en bij te scholen tot het maken van meer acceptabele fotoprenten heb ik er het laatste nummer van SHOOT maar op nageslagen. Misschien komt het er wel eens van: zwart op wit?

Ondertussen bleken zich bij la Pola wat onderhuidse onvolkomenheden aan te melden. Er was sprake van enige slaptitude, maar echt ernstig zou dat niet zijn. Met wat geforceerd weerwerk gingen we daags nadien toch op stap naar Leffinge en de vrienden van Turkije 2000. Leuke dag onder hoogzomerse omstandigheden, en... la Pola uitgeteld! (Zonne-?)Klop van de hamer, klap van de molenwiek, nog even terugvechten en dan toch als met een mokerslag geveld. Ondanks het mooie weer stak dolce Paula vandaag bijna de ganse dag onder de wol, in dit geval het pluimen donsdek en moesten we forfait geven voor het geplande pétanque-duel met Eliane en Theo. Net als in de NBA - Eastern Conference Final tussen Indiana en Miami wint de thuisploeg met overduidelijke cijfers. Vanaf nu zijn we aangewezen op achtervolgen. Geen nood echter, dat was ook het lot van RSC Anderlecht gedurende zowat negen maanden tijdens het afgelopen seizoen, en zie... voor de 33ste keer kampioen. Tot grote tevredenheid allicht van mijn goeie vriend 'Jehann'! Morgen volgt er nog een warme dag, en dan nog een, en dan... staat ons misschien wel die enige echte Summer in the City te wachten. Een verwittigde Polo is een Pola waard, en vice versa!

Marco Polo

Even lek gereden, maar snel weer verder...

Vandaag tap ik, om duidelijk voor de hand liggende redenen, nog eens uit het aller persoonlijkste vaatje. Heer Polo heeft in de meest uiteenlopende situaties en omstandigheden steeds voor ogen gehad dat naast deelnemen aan het gebeuren niet alleen deftig presteren en eventueel winnen maar vooral ook prettig bezig zijn belangrijk is. En daar gaat het deze keer om. Hoewel ik tijdens de lopende fotografiecursus heel wat nuttige oefenstof te verwerken kreeg en mij daar ook volledig heb voor ingezet bleef de voldoening uit en was er van spelvreugde steeds minder sprake. Waar in een vorige reeks op Sint Andries het door de lesgever opgewekte enthousiasme met moeite te temperen was bleken die positieve benadering en de daaraan gekoppelde resultaten nu niet te bestaan. No chemistry. Nu ja, dan gaat het ook niet echt van harte bij mij en dus keek ik al enkele weken uit naar een haag waar ik kap en pij overheen kon smijten. Toevallig kwam ik onlangs Maarten tegen, en dat was ook een optie: met een gevoel van opluchting heb ik hem mijn pijp overhandigd. En dat was dat.
Geboren voor het geluk, of gewoon gelukkig geboren, maar quasi gelijktijdig was daar een positieve ervaring die een kleine kettingreactie op gang bracht...

Enkele van mijn foto's haalden de selectie voor het coStA Impressies-bundeltje, daaraan werd poëzie gekoppeld, de dichter in kwestie nam contact om de foto's op zijn blog te posten, via zijn website ontdek ik zijn werk en nog veel meer. Et c'est parti! Het werkt aanstekelijk, hij en ik werden wederzijds getriggerd door mekaars werk en wie weet waarheen dat mij nog kan leiden?
Het leverde van mijnentwege alvast een poging tot poëtische verwelkoming op aan zijn adres:

eergisteren werd mij duidelijk
dat ik met fotobeelden
alleen niet verder kom
wel dichter
welkom dichter

De ontgoocheling om het voorbije afhaken krijgt geen kans om lang te blijven hangen. Daar is geen tijd voor. Een fietsdrager voor twee achterop de auto en samen met La Pola de nabije wijde wereld gaan verkennen: fietsen in het Scheldeland en langs de beemden van Rupel, Dijle en Zenne. Daarna een biertje, verDuveld lekker...

Marco Polo

Comment on comments...

Na de fysieke en mentale oplaadbeurt in Luxemburg ben ik er weer helemaal klaar voor. De positieve vibes die hun oorsprong vonden in een weekend tussen goeie vrienden en vriendinnen trillen nog na in mijn ouwe knoken en hebben de batterijen tot de laatste milliampère gevuld. Vooruit dus met de geit, laat de voorjaarse sportbeleving maar komen. Zoals ik reeds eerder aangaf op deze pagina's gaat het vooral om de spectatoriale zijde van het spelleke, en dan nog vooral via de kabel en het net. Polo & Pola waren maar net op tijd terug van de 60 jaren-viering voor tante Mieke om zich neer te vleien in de Crucible-zetels en de snookerfinale in Sheffield te volgen. In een 'best of 35' kan er van alles gebeuren en heeft een mens ruim de tijd om zich helemaal in te leven. Dat heb ik dan ook gedaan, en ben blijven zitten tot Mark Selby zijn laatste zwarte bal had gepot.

Een van de spannendste finales die ik al gevolgd heb: na een 5-10 achterstand vocht hij zich tegen Ronnie O'Sullivan, toch ook geen doetje, volledig terug in de match om het uiteindelijk te halen met 18-14. Da's een 13-4 tijdens de laatste 17 frames. Straffen toebak! Hoe ze van een potje biljart toch een fantastisch kijkspel kunnen maken bewijzen die van BBC al vele jaren, en daar mag Eurosport van meegenieten. Qua commentaar geef ik de Euro-boys *** en die van over het Kanaal *****.

Het werd van zondag op maandag een korte nachtrust, want om de dagplanning niet al te erg overhoop te halen heb ik mij voorgenomen om tijdens de series, de conference semi's én bijhorende finale van de NBA-play off's de condensed games in de ochtend te bekijken. Voor wie de inhoud van deze zin niet meteen kan of wil vatten: ik zit op een onchristelijk vroeg en dus verre van Poloiaans uur naar uitgebreide samenvattingen van basketbalwedstrijden te kijken.  U weet het of U weet het niet, wat op zich niks uitmaakt aangezien ik het hier volledigheidshalve toch even neerschrijf, maar in de eindfase van de NBA-competitie wordt op alle fronten naar een 'best of seven' gespeeld. Ook hier gaat het er erg spannend aan toe: in vijf van de acht serie-confrontaties waren er volle zeven matchen nodig om een winnaar te kennen, met daarenboven nog eens een hele rist overtime's. Dat kan tellen als opwarmer. Nu zijn de halve finales per conference/afdeling begonnen. Mijn eerste indruk was dat er wat stoom werd afgelaten, maar vanaf game 2 gaat het er weer als vanouds behoorlijk pittig aan toe. Heer Polo schuift stilaan verder op in zijn zetel om binnen enkele weken helemaal op het puntje te zitten als de echte eindfase te aanschouwen is. 

En ja, die Amerikanen weten ook verdomd goed hoe ze hun product aan de man moeten brengen: topbeelden en topcommentaar. Steve Kerr, Hubie Brown en Jeff Van Gundy, om er maar enkele te noemen, verdienen vijf dikke *****. 

Tussen de bedrijven door was er nog de finale van de EuroCup basketbal met Sam Van Rossom, die met zijn Valencia de maat nam van Kazan. Ontegensprekelijk een topprestatie van Sam (ooit te licht bevonden voor Oostende!!!). Door het goede spel van Valencia en de onmacht van de Russische opponent was de spanning, toch het zout op de sportpatatten, ver te zoeken. Wat de zaak nog erger maakt is dat men er hier te lande maar niet in lijkt te slagen om een deftige commentator achter de Eurosport-microfoon te plaatsen. Gelukkig staat er ook op mijn 'kaske' een mute-knop en kon ik zonder enerverend geleuter genieten van de defensieve en offensieve kwaliteiten van 'Sam the Man'!

Helemaal om te huilen was de poging van 12 om de beslissende wedstrijd voor de Belgische volleybaltitel op het scherm te brengen. Wedstrijd tot daar aan toe: Antwerpen probeert zijn best nog te doen maar heeft het tijdens de vorige match al uit handen gegeven, Roeselare controleert probleemloos en wordt oververdiend kampioen. Maar dan die uitzending: het gaat hier duidelijk om een stiefmoederlijk behandeld, zwak presterend en dus snel te dumpen kanaal. Het povere resultaat van een pot politiek gesjoemel die geld moet kosten en postjes creëren. Te weinig camera's die bovendien zeer slecht gebruikt worden en een supporter-commentator die zichzelf o zo graag bezig hoort maar niet door heeft dat hij voortdurend door de feiten op het veld wordt tegengesproken. Co-commentator en kenner Gert Vande Broek mag dan nog zijn best doen, het kwaad der partijdigheid en onkunde is al geschied en zoiets neemt heel wat kijkgenot en wedstrijdbeleving weg. Als een verslaggever niet op de hoogte is van zijn taak, verslag uitbrengen is niet hetzelfde als supporteren, als hij bovendien de finesses van het betreffende onderwerp niet meester is en niks zinnigs te vertellen heeft, dan kan hij beter zwijgen. No comment...

Marco Polo

Escape to Luxemburg...

Het heeft heel wat voeten in de afspraakaarde gehad maar het is er dan toch van gekomen: we hebben met de harde kern van de Avenida-Gang eindelijk nog eens vreemde oorden opgezocht. Als trouwe volgers van 'ons klein' en haar basketbalescapades hadden we na Salamanca, Valencia en Krakow dringend een nieuwe uitdaging van doen. Na uitgebreid overleg, een massa e-mail voorstellen en een handvol doodle's vonden we acht dwazen die nog niks gepland hadden rond 1 mei. Boom was te dichtbij, Amsterdam zat vol en dus werd het Luxemburg. Het werd een super-weekend in een voor ons zo goed als onbekende, maar zeer mooie stad...

Af en toe wat regen hoort bij deze locatie, maar hier past een grijs wolkendek al evengoed bij de kalkstenen gebouwen en de zwartleien daken als dat een strakblauwe lucht dat doet boven Griekse eilanddorpen. We/Ze hebben de buien getrotseerd en daarna met een stralende glimlach geposeerd voor de groepsfoto: de Luxemburgers konden hun ogen niet geloven...

 

Wandelen, eten, drinken, kletsen, spellekes, sauna, zwemmen, relaxen, aperitieven, wandelen, eten, drinken, eten, drinken, drinken, slapen, kletsen wandelen, eten... en een bezoek aan het MUDAM . Museum voor Moderne Kunst: mooie collectie met o.a. de kapel van Wim Delvoye, knappe tijdelijke tentoonstellingen en dat alles in een schitterend strakke architectuur...

 We hebben ervan genoten en hoewel het weeral veel te kort was bleek dit weekend zeer de moeite waard. Het doet altijd deugd om in goed gezelschap even aan de alledaagsheid van ons Hobokens bestaan te ontsnappen. Niet dat het hier slecht is, verre vandaar, maar daar is het ook verre van slecht, en dat wil ik nu hier ook wel eens gezegd hebben. Als je tijdens een boswandeling onderstaande Fallus Impudicus krijgt voorgeschoteld, dan moet het wel een erg biezondere omgeving zijn waarin je vertoeft. Waarvoor dank én respect.

Blij dat we er even tussenuit konden en mijn oprechte dank aan de fijne mensen die onze Luxemburgse dagen kleurden. Heer Polo dankt U voor de ondersteuning tijdens zijn 'escape to Luxemburg'...

Marco Polo