Spiegeltje, spiegeltje....

De drukte van het dagdagelijks leven als jong-gepensioneerde heeft mij er wederom toe genoopt enkele blogloze dagen in te lassen op het einde van wat een nieuwe recordmaand moet worden. In tegenstelling tot wat er in november gebeurde op de financiële markten houdt de notering van het bezoekersaantal op Marco Polo's Mededelingen meer dan stand, en is er zelfs sprake van een spectaculaire groei. Heer Polo verlegt zijn grenzen en scoort deze keer met absolute zekerheid meer dan 3000 bezoekers op de maandstatistiek. Bij deze wens ik mijn oprechte en eeuwigdurende dank uit te spreken ten opzichte van U allen die zich zo menigmaal en op regelmatige basis aanmeldt op mijn Blogger-domein. Bedankt. Merci. Thank You. Gracias. Grazie. Vielen Dank. Obrigado. Tak. Tack tack. Dziękuję. Asante. Gratias agimus tibi. En hopelijk ben ik niemand vergeten.

Evenveel dank wil ik bij deze richten tot en zeggen aan Tomas Van den Spiegel, Belgisch basketbalmonument en daarenboven een kerel naar mijn hart, die er tijdens een interview in De Zevende Dag in slaagde om de hele vaderlandse sportpers een veeg uit de pan te geven en hen, los van het eigenlijke gespreksonderwerp, toch maar mooi in hun hemd te zetten. De abominabele verkiezingsuitslag voor de nominaties tot kandidaat-Sportvrouw van het jaar was ook hem in het verkeerde keelgat/verkeelde keergat geschoten en tevens een doorn in het oog, en leverde een sterk statement op. Onvermijdelijk in ons arme landje schoot hij ook hiermee zijn doel voorbij, en liet de interviewers onvermijdelijk achter in hun eigen ongewisse. Noch de zelfverklaarde opperwijsheid Ivan De Vadder, noch leuke nonkel Chris Van den Abeele konden ook maar iets vatten van wat Tomas' bedoeling was geweest met de in basketbalmiddens toch fel besproken tweet.

<<@tomasvds T. Van Den Spiegel:Bedenking Sportvrouw van het jaar 2011: Ann Wauters, supergenomineerd, beviel van zoon Vince dit jaar. @Ankedm won de treble met Salamanca>>

De VRT-bollebozen stelden hun focus op de term 'tweet' en dachten aldus bij de tijd te blijven, inhoudelijk hadden zij echter niet het minste vermoeden van waar de klepel zich eventueel mocht bevinden. Geen wonder dat Tomas zelf met verstomming en tevens 'van de hand Gods' geslagen zat te kijken om zoveel onbegrip bij zijn gesprekspartners.

"Dit is gewoon belachelijk...!"

Marco Polo

Zot van 'AA'...

De blogpen is weer even onaangeroerd gebleven. Was heer Polo dan toch meer geraakt dan hij wilde laten uitschijnen door het eerder vermelde onrecht dat 'ons klein' wordt aangedaan door de kaste der sportjournalisten of is het de tijd van het jaar, het vallend blad, het weer dat weer niet weet welke kant het eigenlijk op wil, een aanval van lethargie, in de breedste zin van de betekenis, op mijn dagelijkse bezig zijn...? Wat dat laatste betreft moet ik hier meegeven dat het steeds langer in de bedstee vertoeven alvorens de uitstap te wagen tegenwoordig vooral zijn oorzaak vindt in het feit dat Uw dienaar de avond voordien ook alsmaar later het pad naar datzelfde ledikant lijkt te vinden. De kippen zijn al heel lang op stok wanneer bij mij enige aandrang merkbaar wordt om hen te vervoegen, en dan volgt nog een lange procedure alvorens het zover is. Dit facet van mijn profiel laat mij in aanmerking komen om onderhandelingen te leiden: voor het slapengaan nog een ditje en een datje, toch nog even zus en anders zo, misschien nog snel even nu en anders morgen, ik weet het niet... Elio De Roeper heeft het handjes zwaaien uiteindelijk dan toch maar opgegeven en zit nu veel te laat, maar met het S&P-ratingmes in de rug lange gezichten te trekken en onmogelijke compromissen te sluiten met een stelletje ongeregeld dat zich 'onderhandelaars' noemt. De 'Schaam van België', want terwijl de crisiswolken zich in ijltempo aan het opstapelen zijn boven dit kleine koninkrijkje, zijn zij vooral bezig zijn met hun eigen postje en moeten ze ervoor zorgen dat de papa's fier kunnen zijn op en tevreden met de prestaties van zoonlief. Politiek op z'n smalst, maar wij gaan de gevolgen ervan in het lang en in 't breed op ons bord krijgen.
Zwijgen en eten...

Tussen alle perikelen en omstandigheden door heb ik na onze Krakau-reis weer uitgebreid tijd gemaakt om aan mijn homeo-reputatie te werken. De eerste aanzet werd een reeks van 6 x 45 minuten, dagdagelijks uitgevoerd tijdens het bekijken van een gelijk getimede tv-serie over Auschwitz. Aangrijpend en met een gunstig effect op mijn historisch bewustzijn én fysiek welgevoelen. Eens de toon gezet en de prestatiecapaciteit van mijn ouwe lichaam weer wat aangezwengeld, zette ik de stap naar het vroegere niveau: in één sessie een volledige langspeelfilm.

Met zorg heb ik een niet té lang exemplaar uitgezocht en kan U fier en tevreden 'mededelen'-want daar gaat het hier toch om- dat ik The King's Speech in één ruk heb uitgereden: 55 km in één uur en vijftig minuten. Zonder haperen...

Sinds weken vul ik de kleine gaatjes in mijn dagprogramma met een heuse inhaalrace op de stapel Knack's die hier tijdens de Brazilië-reis is ontstaan en die week na week bleef aangroeien wegens mijn eerder vernoemde onderhandelaarsgedrag. Eindelijk komt er nu schot in de zaak en belanden de opeenvolgende nummers steeds sneller in de papiercontainer. De traagheid waarmee de operatie zich ontrolde was vooral te wijten aan de tijd die Uw dienaar moest spenderen aan het oplossen van de sudoku's. Maar er is beterschap op komst: niet dat mijn puzzelvaardigheid in deze zo spectaculair verhoogt, hoewel oefenen ook hier tot de geboorte van een mooi artefact kan leiden, edoch het feit dat ik de bewuste pagina telkens uit het mij voorliggende nummer scheur en aldus de ware problemen voor onbepaalde tijd voor mij uit weet te schuiven. Moeilijkheden vermijden, bochten maken, onderhandelen zonder visie...: ik ben er helemaal klaar voor, Elio & Co!!

En wat de Sportvrouw 2011-saga betreft: na ampel overleg en daverende besluitvorming zijn via diverse kanalen contacten gelegd met leden van de journalistengilde. Wij en anderen met ons hebben de heersende onvrede gelucht, verwoord en doorgespeeld. Hierbij gaat mijn dank naar AL, BDM en BDM, RK en AVG om de zaak aan te kaarten en naar de heren PC, XL, RB, UDB, MVG en SP -allen op een of andere wijze lid van de schrijvende en reporterende kaste- voor de antwoorden die zij daarop alsnog formuleerden. Zij betoonden wel begrip voor de zaak, maar de professionaliteit waarmee zij deze verkrachting van wat een jaarlijkse hoogmis van de sportverdienste zou moeten zijn, hetzij be- dan wel veroordelen, doet mij vermoeden dat zij het geheel al even snel een plaatsje zullen geven in de 'toch maar liever snel vergeten'-blunderdoos van onze vaderlandse sportpers. Hartverwarmend zijn dan weer de vele reacties op FB, waar de
foto van een drievoudige bekerwinnares op veel 'I like'-bijval mag rekenen.

Om het geheel af te ronden ben ik op zoek gegaan naar iets wat ons kan wapenen en/of beschermen tegen al het onheil en de onrechtvaardigheid die in het dagelijkse leven rondwaart. Mijn oog viel daarbij op een ontwerp van de Georgische ontwerper GUDU. Om de verdedigingsfactor van het ensemble maximaal tot zijn recht te laten komen ik mijn bijdrage tussen deze twee dames. Waar zij vooral in hoofdelijke zin van een goede protectie genieten, doe ik datzelfde van de rest. Oh ja, en zot van 'AA'... + of - ?

Marco Polo

Explain this too to the four-year-old...

Bij de Facebook-ochtendpost zat vandaag onderstaande brief:

Beste basketbal liefhebber,

Dat we in ons Belgenlandje op basketbal gebied rare sprongen maken ben ik al gewoon ???

Dat ik me als basketbal liefhebber erger omdat ik in 1ste klas naar 4de rangs Amerikanen moet gaan kijken,terwijl onze eigen talenten hun shortjeuh zitten te verslijten op de bank,wil ik niet gewoon worden,maar het blijft een trieste waarheid...

Dat de "super" talenten van eigen bodem naar buitenlandse oorden trekken ,is spijtig ,maar ik kan het enkel maar aanmoedigen...ze kunnen er alleen maar beter van worden...

Dat onze 1ste Nationale dames geen "prof " zijn ,maar er een job op nahouden of studeren en 4/5 x per week trainen,om er dan nog met enige chance een schamel centje mee op te strijken,vind ik ook al zo een situatie om mee te lachen...

Het tij kon dit jaar misschien wel een beetje keren door een echte Ster van "A" ,eentje van eigen bodem ,eentje van "achter den hoek",die kleinste van de De Mondts uit Hobokeuh,zij kon ons op de sportieve kaart zetten ,zij kon het uithangbord worden voor ons dames baketbal gebeuren,want zij had nu toch wel alles gewonnen wat er te winnen valt vorig seizoen ... en... jabedabedoeoeoeoeoeh ze stond eindelijk eens tussen de kandidaat genomineerden van "sportvrouw van het jaar 2011"...

Die kleinste speelt al jaar en dag in het "buitenland" als full time prof speelster,van enkele Villeneuve 'd Ascq jaren in Frankrijk naar de Caje Canarias / Jopisa Ciudad Burgos / Halcon Avenida jaren in Spanje om nu even dit seizoen de Poolse contreien van Wisla Can -Pack Krakow "wild" te gaan maken van die kleine van "A". Haar nationale "caps" mogen er ook nog eens wezen,vn jeugd t.e.m. senoir.

Diezelfde kleinste (zo ne kleine meter 80 ) had vorig seizoen alles gewonnen wat er te winnen valt ,behalve den beker "Copa La Reina"... De Supercopa in Valencia,was de aanvang vorig seizoen (en ik was erbij ,woopwoop ) ,nationaal kampioen van Spanje "olééééé" volgde om dan nog zomaar ffkes de Euroleugue winnen ,zoiets als de Championsleague voor de voetbal.

De langste winningstreak in professional sportsteams wereldwijd...

Ploegen als Prague ,Galatasaray,Tarbes ,Pecs,Wisla,Ros Casares en Sparta & K Moskow Region waren hapjes "voer" de ploeg uit Salamanca van die kleine uit Hobokeuh ...

Om het dan ook nog geloofwaardiger te maken,Anke is gene bankzitter hé ,no way ,zij is titularis en speelt gemakkelijk een klein losse 30 min./game !!!!!!!!!!

Allez,moest ne voetballer van ons landje op dat hoge niveau met zijn Spaanse club ( laat ons ne keer zot doen en Barca of Real vernoemen ) dit parcours afgelegd hebben en al diezelfde bekers/titels gewonnen hebben er zou geen stemming meer nodig geweest zijn ,die was zonder twijfel "sportman v/h jaar 2011"

Waarom zit ik hier nu uit men www-pen te lullen eigenlijk,waarom ben ik dit kleine notaaaaaatje aant publiceren ,wel .... om dit : bij de vrouwelijke kandidaten stond/staat Ann Wauters ,de enige naam die onze nationale pers kent als het over dames basketbal gaat ... en ja ,ook daar erger ik me al jaren aan !!!! http://www.nieuwsblad.be/Article /Detail.aspx?articleID=DMF20111107_073

Wel ,die bekende Wauters ,was een klein beeteke zwanger het voorbije seizoen,lees 2010-2011,dus als men dit als een super sportieve prestatie beschouwt en een nominatie waard vindt dan hebben héél wat maskes samen met mij verschillende nominaties mislopen ....

Allez,om de kromme cirkel rond te maken,is de boven vermelde madame ook nog in de top 3-shortlist geraakt ( zonder enige sportieve prestatie hé ) en maakt ze dus kans om sportvrouw van het jaar 2011 te worden ?????????????????? ,de andere 2 zijn Kim Clijsters en Evi Van Acker ... http://www.gva.be/nieuws/sport/andere-sporten/aid1093401/shortlist-met-kanshebbers-sportgala-2011-is-bekend.aspx

Begrijpen wie dit begrijpen kan,ik kan echt niet meer volgen,ach ja....,als dit een stemming is van beroepssportjournalisten ,dan zegt dit hééééél véééééél over hun kwaliteiten en kennis van zaken ...

1 lichtpuntje : de nationale damesploeg -18,met mijn ex-microobke Lynn Delvaux, staat ook in de top 3 -shortlist ,tja,zij zijn MAAR Europees kampioen geworden hé ,weet nie of dat genoeg is om te winnen hoor ,pffff....

Allez kleine Anke ,voor mij zedde een GROTE basketmadame en voor mij ben JIJ met stip "SPORTVROUW v/h JAAR 2011 " voilà ,en ...uwen beker hebde nog tegoe !!!!

Een teleurgestelde "A"

Na het lezen van dit artikel heeft Uw dienaar dan maar besloten om vandaag niet meer zelf in de blogpen te kruipen om zijn grieven desbetreffend aan de goegemeente kenbaar te maken, maar de schrijfster om toelating te vragen teneinde een copie van dit knallend werkstuk alhier integraal aan het Marco Polo-publiek te presenteren. Om de foto's die haar stellingname kleuren en kracht bijzetten te bekijken verwijs ik U graag naar haar Facebookaccount: probeer eens met 'Annickske', veel kans dat 'Luyten' zich vanzelf toevoegt. Met dank aan A.L. voor de tekst alsook aan R.K. voor zijn rake FB-status mededeling over ditzelfde onderwerp. Hoe dan ook blijf ik achter met hetzelfde verzoek, en richt dat dan maar aan B.V. uit Beringen Paal:
"Explain this to me like I'm a four-year-old..."

Marco Polo

Explain this to me like I'm a four-year-old...

Het zou wel eens kunnen dat ik zaterdagmiddag voor het laatst gebruik gemaakt heb van een aanbieding via de Lerarenkaart, niet alleen omdat ik er in 2012 geen meer ga krijgen maar ook om wat volgt...
Enkele weken geleden had ik 'ons' via het hiervoor genoemde kanaal ingeschreven voor een geleid bezoek aan het Diamantmuseum in Antwerpen waar een tijdelijke tentoonstelling loopt in het kader van Europalia, een internationaal festival dat om de twee jaar een land en zijn cultureel erfgoed in de kijker zet. Bij gebrek aan goed nieuws alhier kijkt deze organisatie, gesponsord met onze zuurverdiende en mondjesmaat opgespaarde euro's liever over de grenzen van het continent en richt de 'verrekijker' deze keer op Brazilië. Alhier kan ik een eerste keer verwijzen naar de titel-quote, mij geheel vrijblijvend aangereikt door onze 'halve Hollander' uit Amsterdam. 'Wij', na onze 5 weken trip doorheen het land van Lucas & Fernanda, waren natuurlijk zeer geïntresseerd, maar... bleven zwaar op onze honger achter. Het was een zwaar overroepen expositie met slechts een fractie aan specifiek Braziliaans materiaal en wat de rondleiding betreft was de ons aangewezen gids nu niet meteen de strafste van de bende. Een mens kan niet altijd scoren...
Aangezien we voor de verplaatsing naar het stadscentrum gebruik maakten van de Lijnbus, niet omdat die gratis of goedkoper zou zijn -Polo & Pola zijn nog geen 65- maar wel omdat de terminushalte van 'den 13' zich omzeggens vlak voor onze deur bevindt, wachtte er ons nog een wandelingske over de De Keyserlei om het museum te bereiken. Dé gelegenheid om daags na de fel omstreden kaalslag waarbij 96 linden het loodje moesten leggen een oogje te werpen op de naakte boulevard voor tussen het station en de leien. De betrokken diensten waren er blijkbaar met de grote middelen tegenaan gegaan, veel groter dan wat er voor de wegeniswerken doorgaans aan te pas komt, met als resultaat dat ik volgende weliswaar zwaar bewerkte fotografische indruk kon vastleggen...

Een zicht op de zijgevel van de Middenstatie, die aan het licht brengt dat het gebouw behoorlijk scheef is weggepoot ten opzichte van de De Keyserlei. En ten tweede male wil ik hier verwijzen naar de titel van deze tekst...

's Avonds maakten wij onze opwachting in Leuven, alwaar de plaatselijke Bears het voor de nationale competitie zouden opnemen tegen die van Pepinster. De Sportoase op de Philipssite, als een juweel aan de kroon van keizer 'Louis T' van Leuven, elders ook wel 'mijnheerke Louis' genoemd, is voorzien van een prachtige en voor deze gelegenheden zeer ruime ondergrondse parking waar men tegen een zeer democratische prijs en behoorlijk veilig zijn wagen kan achterlaten. Dat heb ik dan ook gedaan. En nu naar het sportieve gebeuren: onze aanwezigheid was er op in de eerste plaats op gericht om Witse, de jongste telg van 'ons Bie' zijn intrede te zien maken in de grote basketwereld. Aan de hand van een fanionspeler liep hij als een echte het veld op bij de ploegvoorstelling. Met nummer 4, net als zijn tante & meter Anke. Over het sportieve vervolg van de avond ga ik kort zijn: 60-30 bij de rust en uiteindelijk 101-68 na een saaie en zwakke tweede helft. De pinten die we aansluitend hebben genuttigd maakten dan weer veel goed, alsook het sms-je van een kennis die ons ervan op de hoogte bracht dat de slagbomen van de parkeergarage defect waren zodat we ons geen zorgen moesten maken om de vergoeding voor een avondje comfortabel stationeren.

Dit kaartje is één van de vele onbetaalde die avond. Als zoiets nog een paar keer gebeurt zal Mijnheerke Louis zijn begroting moeten bijstellen...

Over de begroting gaan de federale onderhandelaars het even niet meer hebben wegens het recentelijk ingediende ontslag van de formateur. Alexander De Croo weet van de prins geen kwaad, maar zijn acties vallen volgens mij onder de noemer 'pesten op het werk'.

Na 526 dagen... en ten derde male:
"Now, explain this to me like I'm a four-year-old."
Met dank aan 'the Braminator'...

Marco Polo

Are you ready for this?

Voilà, bij- én uitgeslapen en meteen vroeg aan de slag. Het weekje Polen ligt weeral twee etmalen achter mij. Meer dan gevuld en zeer aangenaam in de tijdsbeleving. U mag er trouwens zeker van zijn dat niet alle activiteiten werden vermeld in de blogbijdragen en dubbel-zeker dat al evenmin alle foto's een plaats hebben gevonden tussen de tekst. Het is een hele verzameling geworden, waarbij ik U ten huize Polo uitgebreide commentaar wil geven. Kom gerust eens langs, de thee en wodka staan klaar.
Uw dienaar heeft na zijn terugkeer niet lang stil gezeten. Hoogdringend, zo'n 83 weken te laat, moesten enkele uitgeleende werken van 'Kunst in Huis' uiteindelijk toch weer ingeleverd worden. Om het duo Hoenraet's te vervangen, dat na twee jaar zo stilaan tot het vaste Graspoldermeubilair ging behoren en waarvan ik met de nodige hartepijn afscheid heb genomen, werd gisteren een 'vroege' Clarysse aangesleept...

Het werk neemt dezelfde plaats in aan dezelfde wand als zijn voorgangers en zorgt voor een sfeeromwenteling tijdens het bestijgen van de huistrap. Zou de tweevoudige back-to-back quasi perfecte nachtrust daar al een gevolg van zijn...? Een nachtrust waar het ploegje van Di Rupo nu alleszins naar kan fluiten. Niet dat de 'zonen van' - want dat zijn die drie partijvoorzitters toch hé- er wakker van zullen liggen, maar de Montenese Berlusconi is wel kwistig met zijn aankondigingen van nachtelijk overleg. De afwerking ervan en de bijhorende resultaten zijn van een heel ander, veel lager niveau. Amateurs!! Het heeft lang geduurd vooraleer ik mij nog eens op het pad van de nationale onderhandelaars heb gewaagd, maar nu begint het toch stilaan écht mijn keel uit te hangen en is het zover. Door het regelmatig reizen en voldoende ver van huis zijn was de hele komedie uit mijn aandachtsveld verdwenen, maar als bij aankomst blijkt dat er nog steeds niks uit de bus mag of kan komen, er wordt getwijfeld en gelammenteerd, de boel blijft slabakken en de opgeroepen partijvoorzitters in hun woorden en daden evolueren tot een kringetje koffiekletsers is het de hoogste tijd dat ik er nog eens over begin. Niet vandaag, want dit wordt een mooie dag, maar... 'als ik ooit eens vijf minuten tijd heb'.

Om mezelf te verwennen heb ik na mijn kunstqueeste 'eindelijk' nog eens de sauna bezocht. Na een week begon ik het blote zweetritueel toch wel te missen, maar de inhaalmanoeuvers zijn gestart en Uw dienaar is weer klaar voor de dienst.
Nog meer zweet, en in deze ook bloed en tranen, kwam er 's avonds bij te pas wanneer ik via Canvas The Godfather III tot mij heb genomen. Voor de zoveelste keer heb ik genoten van de onnavolgbare traagheid waarmee Al Pacino de maffia-figuur van Don Michael Corleone gestalte geeft. Hoewel de realiteit deze afspiegeling van 'de georganiseerde misdaad op haar mooist' al lang ingehaald en ter plaatse heeft gelaten blijft het toch een aanrader voor wie de huidige 'klets-boem-patat'- en met veel effecten gekruide supersnelle actiefilms maar niks vindt.
Voor het actuele gangsterwerk moeten we natuurlijk bij Dexia en zijn Arco-derivaten zijn en bij de witteboordcriminelen van het hoogste échelon aldaar. Loodgieter Dehaene wenste vroeger nooit in te gaan op 'als'- of 'wat indien'-vragen en maakte zich er steeds vanaf met de "We gaan de problemen aanpakken en oplossen als ze zich stellen..."-quote. Die problemen waren nù wel degelijk aan de orde, maar van den dikke van Vilvoorde of zijn aanpak, laat staan oplossingen, hebben we niks of weinig gehoord. In de op en top Belgische benadering van dat debacle zijn het nu de Sossen die de Tsjeven hun vet geven, en deze keer hebben zij gelijk.
't Is ooit anders geweest. Als al die dames en heren politiekers nog eens echt kleur zouden bekennen en dan wel de kleur waar ze echt voor staan, het zou de boel wel wat duidelijker en doorzichtiger maken zeker. Ze mogen dan wel geen voorbeeld nemen aan deze supporter van Wisla...

Die is, zoals steeds, op alles voorbereid...

Marco Polo

Auschwitz & Birkenau...

Zoals beloofd een bijdrage over mijn bezoek aan deze concentratie- en vernietigingskampen. Veel schrijven zal er niet bij zijn deze keer. We hebben er een grijze en koude, naar Poolse normen 'frisse' dag voor uitgekozen, die absoluut indruk heeft gemaakt. Ik laat de beelden voor zich spreken en heb er enkele uitgekozen die mij het diepste raken...

Het selectieplatform bij het einde van de treinreis...

Laatste blik naar buiten...?

Het slot van de gaskamer: geen ontkomen meer aan...

Het valiesje van Raphaela en Sara...

Van een moeder en haardochter...?

Na een lange en koude dag zijn we naar het Joods kwartier in Krakau gegaan. Deze keer om er te eten en de vele impressies van de kampbezoeken een plaats te geven en te verwerken. De keuze viel op het Klezmer Hois, volgens de reisgidsen en hun eigen website het beste joods café-restaurant in Krakau. Heel gezellig, prima eten en ook de bediening verdient een positieve vermelding. Pola en 'ons klein' genoten net als de op onderstaande prent onzichtbare maar wel degelijk aanwezige fotograaf van dienst nog voor de maaltijd van een typische Purim thee...

Alles was lekker en prima verzorgd, huiswijn van een meer dan goede kwaliteit, en wat men ook over Joden mag zeggen: onze 'garçon' had mij er wel degelijk van verwittigd dat mijn dessertje het kleinste zou zijn...

Daarom echter niet getreurd: klein maar fijn en delicieus.
Voor mij is Purim op alle vlakken een succes!!

Marco Polo

Krakau - Krakow - Kraków...

De titel van deze bijdrage is een gevolg van de voortdurende twijfel die mij parten speelt wanneer ik iets wil neerschrijven over de stad waar ik momenteel verblijf. In de gesproken taal is er nauwelijks een verschil tussen het Pools, het Engels en het Nedervlaams, maar niet zo wanneer het op papier of op een scherm moet verschijnen. Aangezien Uw taalbewuste verslaggever van dienst ook gevoelig is voor eenduidigheid moet er maar eens een keuze gemaakt worden. Bij deze leg ik mezelf op om vanaf nu 'Krakau' te gebruiken in deze verder ook in het Vlaams gestelde prozastukken. Weet echter dat het in dat geval steeds om Kraków gaat, Krakow voor mijn engelstalige bezoekers/visitors.

Om de Poolse draad weer op te pikken blik ik even terug en stel vast dat ik vorig epistel afsloot met het bezoek aan de zoutmijnen. Welnu, de dag nadien ben ik een kijkje gaan nemen op de ochtendtraining van wat nu 'onze meisjes' zijn: Wisla CanPack Kraków, oeps... Krakau. Aangezien 'ons klein' nog niet helemaal hersteld is van haar 'valling' moest zij de rest van de dag rusten, en trokken Polo & Pola onder hun ouderlijke beidjes op stadsverkenning. Doel van onze wandeling was nu de Wawel, de heuvel van Krakau, aan de boorden van de Wisla...

Zoals U ziet was het een stralend blauwe hemel waaronder wij onze zoektocht volbrachten. Nadat we zovele jaren al de Iberiaanse contreien hebben verkend en daarbij steeds op de rood-geel-rode vlag van Spanje stuitten was het nu als het ware een verademing om het met wit & rood te kunnen doen: de Poolse vaan onder de ingangspoort met op de achtergrond het kasteel van Krakau...
Het vervolg van onze uitstap bracht ons naar de klokkentoren van de kathedraal van waaruit wij konden vaststellen dat alhier de schemering veel vroeger invalt dan in ons thuisland. Ten bewijze daarvan onderstaande foto die ik nam om kwart voor vier, zijnde 15.45 u lokale tijd, en die U een blik gunt over het oude centrum van Krakau...
Daags nadien, ik maak een hele sprong, hebben wij een extraatje toegevoegd aan onze prospectie van Krakau en zijn ingegaan op het voorstel van 'ons klein' om een beroep te doen op de goede diensten van ene Marciej -jeugdige gids van dienst- die ons in zijn elektrisch aangedreven en tegen de koude afgeschermde toeristenvehikel heeft rondgeleid in de oude stad, ons door het Joodse kwartier voerde, een ommetje maakte langs de Schindler-factory en ons uiteindelijk naar het eigenlijke getto voerde. Als het overgrote deel van de rondrit al een behoorlijke indruk op ons maakte, dan werd Uw dienaar pas echt stil bij en aangegrepen door het aanzicht dat de Plac Bohaterow Getta, het plein van de ghetto-helden, bood bij valavond...

De verhalen die bij deze lege stoelen horen snijden hout en evengoed door merg en been. Als onze gids het heeft over de samendrijving van de Joodse bevolking op dit plein vanwaar zij op transport worden gezet naar Auschwitz, in detail gaat over het verzetswerk van die éne Pool die de apotheek 'onder de adelaar' runt en daarna vertelt over de Joodse kinderen die om economische redenen met zes op een rij achter elkaar moeten staan zodat één enkele kogel voldoende is om...
En dan moest het bezoek aan Auschwitz en Birkenau er nog aankomen. Dat was voor vandaag, maar als U het goed vindt blog ik daar morgen wel over. Alles heeft zijn tijd...
Marco Polo

1111111111.....1000...

11 november, wapenstilstandsdag of de jaarlijkse herdenking van het einde van 'den Grooten Oorlog'. In België en Frankrijk om die reden nog steeds gevierd als nationale feestdag, terwijl ze het in het Verenigd Koninkrijk houden bij een 'Remembrance Day' en de Amerikanen het doen met een 'Veterans Day'. Verder is deze dag ook de 315de van het jaar (316de in geval van schrikkel) en blijven er dus nog 50 te gaan in de lopende jaargang. Bovendien hecht Uw dienaar er speciaal belang aan omdat het vandaag weer zo een zichzelf continu repeterende datum betreft. De binaire graad van deze dag en bij uitbreiding het moment van publicatie dezer blog ligt biezonder hoog, want de 11de van de 11de maand van het jaar tweeduizend en 11 om 11 minuten over 11 leest zoals de titel van deze bijdrage: 1111111111. Dat heer Polo deze dag in Polen mag doorbrengen in aanwezigheid van de alomtegenwoordige Pola geeft aan het geheel nog een extra dimensie aangezien we na het grijze weer van gisteren vandaag opnieuw genieten van de zon, zij het met iets lagere temperaturen. Gisteren hebben we een uitstap gemaakt naar de zoutmijnen van Wieliczka, een plaats op zo'n 10 km van Krakau. Heel speciaal en zeker de moeite waard: 'vaut absolument le détour' om het met een Guide Michelin-uitdrukking te zeggen. Geen steenkool maar rotszout werd hier naar boven gehaald, wat de ondergrondse gangen alleszins een ander uitzicht heeft gegeven...

Of toch niet zo erg verschillend?? Ik zou het niet weten, want in een koolmijn ben ik nog nooit afgedaald. Het is wel een enorm uitgestrekt ondergronds netwerk dat al vele eeuwen in gebruik is en nog zou kunnen zijn, als tenminste de prijs van het zout niet zo sterk ware gekelderd en zelfs de Poolse uurlonen navenant veel te hoog liggen om het geheel nog rendabel te houden. De opbrengst komt tegenwoordig van de toeristen die in grote getale de site bezoeken. We waren al snel meer dan twee uren onder de grond, zodat we bij het verlaten van het complex alweer geconfronteerd werden met de vroeg ingevallen duisternis...

Wat ik ook zal onthouden is het feit dat er zoveel hout in die mijnschachten en -zalen is gebruikt ter ondersteuning van het geheel en dat er in de ruime buurt van Krakow zoveel open gebied te vinden is. De ontbossing is duidelijk niet alleen van onze tijden...

En dan nu deel twee van de titel: 1000. Van 22 juni 2005 tot en met 11 november 2011 zijn er in een periode van 2333 dagen op deze blog 1000 berichten verschenen. Dat is aan een gemiddelde van 3 bijdragen per week. Tijd om te vieren dus. Dat gaan we vanavond doen in Krakow, en daarover leest U later meer in nummer 1001.
1001 ... nachten??

Marco Polo

Dzień dobry...

Bij deze en dus vandaag stuur ik U allen als groet een 'goeie dag' vanuit Krakau en mag de authentiek Poolse vorm daarvan de hoofding van deze bijdrage sieren. Het gaat nog even duren voor ik vertrouwd zal raken met dit Slavisch communicatiemiddel. Woord per woord, traag en hopelijk ook gestaag, en dus begin ik maar met telkens goeiedag te zeggen tegen de mensen: "Dzień dobry!!"

Uw dienaar is in het spoor van de immer reizende en dientengevolge boven zichzelf uitrijzende Pola naar Polen getrokken: 'Polo & Pola in Polen'. Een ideetje voor een allitererende titel in het oeuvre van Studio Vandersteen. De meer dan goede reden voor deze verplaatsing is een bezoek aan 'ons klein' die, zoals velen van U en één daaronder in het héél biezonder wel weten, momenteel haar basketbalboterham verdient bij Wisla Can Pack Kraków. Om de bezoeken van ma en pa van voldoende sportinhoud te voorzien en zelf niet iedere dag te moeten trainen kiest Anke nog steeds voor een ploeg die ook in de Europese competitie actief is. Wij zien op die manier minstens twee wedstrijden in één bezoekperiode en 'ons klein' geniet van meer recuperatiedagen door het goedgevulde wedstrijdschema. Gisteren was het al direct van dat: Kraków - Taranto, vijfde wedstrijd in de Euroleague...

Er wordt in en om de stad voldoende aandacht besteed aan de exploten van de 'white star' en overal hangen er affiches om de volgende wedstrijd aan te kondigen. Wie goed kijkt zal merken dat ook 'onze halve Hollander' hier al geweest is of nog verwacht wordt: het Poolse bijschrift heb ik niet meteen begrepen, maar toch.
Over de wedstrijd zelf nu: wegens een aanslepende verkoudheid is 'ons klein' al enige tijd niet tot minder actief geweest, en dat liet zich aanzien. Ze is nog niet opnieuw klaar voor het échte werk, en dus beperkte haar optreden zich tot een haar door de coach welwillend aangeboden probeersel van 3 minuten. We hebben dan maar gefocust op de supportersgekte en de cheerleaders: allebei van Poolse kwaliteit en dus niet te versmaden. De ploeg speelde niet heel scherp en had aan een middelmatige prestatie genoeg om de Italiaanse meisjes te verslaan: 64-58. We zien wel wat de volgende wedstrijd brengt.
Ondertussen hadden de Polo's niet stilgezeten natuurlijk: een ochtendwandeling in de buurt van Anke's appartement, verse spaghettisaus op mama's wijze maken, samen pre-game-pasta eten, na een korte siësta (jaja, we zijn Spanje en zijn gewoonten nog niet vergeten) een eerste verkenning van het stadscentrum en een wandelingske over de grote markt.

Dat noemen ze hier de Rynek Glówny, zeg maar de Plaza Mayor van Krakau. Ik weet er nog niet heel veel van, maar dat komt wel. Geen paniek, ik zoek het voor U uit en laat U delen in mijn ontdekkingen. Na een pintje onder de toren zijn we naar de zaal gegaan, binnen wandelafstand, en dus te voet. Wat zich daar afspeelde heb ik eerder reeds in het kort beschreven, dus ga ik meteen over naar de afsluiter van deze eerste bijdrage. U herinnert zich wellicht nog beelden van het uitzicht over de daken van Salamanca vanop Anke's dakterras aldaar. Welnu, ook hier hangt er een balkon aan haar huisvesting. En ook hier is er een 'view', deze keer geen terracotta dakpannen maar fleurige appartementsgevels...

't Is iets helemaal anders, maar zeker niet fout.
En om mijn goede voornemens niet meteen de nek om te wringen wens ik U bij het einde van deze eerste bijdrage vanop Poolse bodem nogmaals een warm 'Dzień dobry' en tot ziens... 'Do widzenia'!!!

Marco Polo

Dreams, dreams, dreams...

Onthoofd en zonder armen, behoorlijk beschadigd aan voor- en achterkant, meer brokken dan stukken en toch is deze madame één van de topitems in de tijdelijke tentoonstelling 'Sagalassos, City of Dreams' van het Gallo-Romeins Museum in Tongeren. Is het toeval dat zij in een donkere hal met rood omfloerst licht gepresenteerd wordt? Toeval of niet, naar mijn aanvoelen doet deze setting Aphrodite, godin van de liefde, alle eer aan en kunnen die van de Luikersteenweg, de Chaussée d' Amour, er eens achter komen...
Uw dienaar, in goed gezelschap, is haar gisteren gaan opzoeken. Na een gezamelijk ontbijt ten huize Polo, zijn wij met Heidi, Erwin & Michel, de vrienden waarmee we in 2000 door Turkije trokken en de archeologische site van Sagalassos ter plekke bezochten, naar Tongeren getogen. Heel doelgericht en evenzeer bewust van onze beperkingen hebben wij ons hierbij gehouden aan de tijdelijke tentoonstelling en zal Uw dienaar de rit allicht nog een keer overdoen om dan de rest van het gelauwerde museum te bezoeken. Deze keer alleen al keken wij onze ogen uit op een prachtig gepresenteerde expositie en genoten met volle teugen...

Met al deze dromen ging de sportieve realiteit zowaar aan mij voorbij. Slechts laat op de avond, nadat wij ons op de terugweg vanuit het verre Limburg nog tegoed hadden gedaan aan een wokfestijn, ben ik op zoek gegaan naar de marathonresultaten van Britje, Leen, Tineke en Berteko. Dit dappere viertal liep gisteren de New York City Marathon 2011. Wat een belevenis, en ik weet waarover ik spreek. In 1987 stond Uw toen nog scherpafgetrainde dienaar zelf aan de start van die wedstrijd en haalde ook de finish: een droom die werkelijkheid werd. Het is iets om nooit meer te vergeten, en dat zullen deze vier musketiers ook niet doen. De behaalde medailles herinneren blijvend aan één van de mooiste ervaringen die een marathonfanaat kan beleven...

Tongeren, Sagalassos, New York... en wij voegen er morgen Krakow aan toe: een eerste bezoek aan 'ons klein' in haar nieuwe basketomgeving. Ben benieuwd of ook daar de dromen uitkomen.

Marco Polo

Zoo Mega Donker...

Weinig organisaties kunnen zich beroepen op een aparte vermelding in de blog-analen van Marco Polo. Slechts heel af en toe kan Uw dienaar zich de discipline opleggen om het maar over één item te hebben in zijn mededeling, en dan nog zal er meestal een sidekick aan te pas komen. Maar nu is het weer zover: een bezoek met de kleinkinderen aan de Antwerpse Zoo om aldaar te genieten van avondvertellingen in een feeëriek decor heeft bij Uw verslaggever sporen van genot en een diepe indruk nagelaten. Na de normale sluitingstijd werd 'de zollozjie van 't stad' tijdens de herfstvakantie een aantal keer opengehouden voor laatavondbezoekers. In het donker zochten wij onze weg door de dierentuin, geholpen door een aantal medewerkers die ons met raad en daad en leuke verhalen bijstonden. Het begon allemaal met een ontvangst door Benoit de Bonne-nuit, de nachtdirecteur van de Zoo.

Hij sprak alle bezoekers opeenvolgend en zonder oponthoud op zeer begeesterende wijze toe en zette ons op het goede spoor. Met een schallend en opwekkend 'Goeienàvond!!' werden we de nacht ingestuurd. Via de kussen- en pantoffeldames, de rijmende vertelmadam en de nachtschilder ging het naar de bewaker van het 'droomei'...

Net als zijn collega's slaagde hij er op een heel enthousiasmerende wijze in om de aandacht van de kinderen te vangen en hen te laten delen in zijn waanzinnig, maar misschien wel waargebeurd verhaal. "Wat zit erin: een pinguin of een krokodil??"
Je zal het als achteloze jongeling maar meemaken, en met deze peiling naar existentiële diepte in het nog jeugdige achterhoofd staan we enkele hectometers verder voor de F.M.-droomcatcher. Alsof het de doodnormaalste zaak van de wereld is schotelt zij ons de klanken van de olifant-, walvis-, stekelvarken-, zwanen- en 'noem-maar-op'-dromen voor. We worden koud gepakt en moeiteloos aan het lijntje gehouden: jong en oud genieten, ieder op zijn of haar manier.
Terwijl de invallende nacht vruchteloos moeite doet om een gevoel van kilte op te wekken, het blijft tot laat in de avond 15 graden en meer, loopt ons parcours via reptielen en vissen naar de enige echte nachtmerrietemmer. Een unicum in de dieren- én mensenwereld: het verhaal, de voordracht en zij die het aan het kind, de man en de vrouw bracht. Schitterend!!
Na meer dan drie uur genieten verlaten wij redelijk afgepeigerd de Antwerpse diergaarde, niet zonder nog een laatste blik over de schouder op het mooie kader waarin dit alles zich afspeelde.

Met dank aan de dieren, de tuin, het personeel en de ingehuurde krachten voor de prachtige ervaring die wij met Joke, Wout en Witse mochten beleven. Dit gaan we niet snel vergeten.

En de sidekick?
Het 'Mega' in de aanhef slaat op de tweedehands-boekenverkoop van de Antwerpse bibliotheken waaraan wij, als aanloop naar het Zoo Donker!-spektakel, een bezoek hebben gebracht. Resultaat: 15 jeugdboeken, zes reisboeken, vier romans, drie thrillers en een cd... voor de fenomenale prijs van 11,50 euro. Altijd prijs, altijd gewonnen!!

Marco Polo

Potverdekke...

Zo gaat dat dan: als jong-gepensioneerde valt het echt niet mee om in al die vrijgekomen maar van de weeromstuit quasi immediatementaal opnieuw ingevulde tijd nog plaats te vinden voor een 'dubbele' herfstvakantie. Door de goed onderhouden contacten met mijn ex-collega's was ik er mij evenwel terdege van bewust dat er een eerste break zat aan te komen na twee maanden op ruste stelling. Tijd dus om eens iets anders te doen...

Een weekendje Amsterdam. Na de marathon en het verhuizen ging het nu om de sociale contacten en gezamelijke verzilvering van enkele Bongo-bonnen. Vooreerst hadden Shanthi & Bram het lumineuse idee om de oudjes eens thuis uit te nodigen voor een etentje. Heerlijke pasta, zinnenstrelende voor- en nagerechten en niet te versmaden wijn van het huis. Aangezien er vier rasechte soixante-huitards aan tafel zaten waren de wereldverbeterende gespreksonderwerpen legio. Zowel de Belgische regeringsvorming als de Nederlandse asielproblematiek omtrent Mauro kwamen aan bod, en wees er van overtuigd dat zowel Rutten als Di Rupo blij zouden geweest zijn met de aldaar geopperde en los uit de pols geponeerde voorstellen 'zum lösing des Problems'...

Het werd een memorabele avond die uiteraard op een verlengstuk wacht en snakt naar een tweede aflevering. Bij deze stellen wij ons kandidaat als inrichters voor het volgend culinair overlegmoment. Aangezien ik weet dat de dame geheel links op bovenstaande foto een regelmatige lezeres/-in is van deze blog mag het voorstel meteen als officieel, verzonden ende gelezen beschouwd worden.
Daarna werd het zondag, en tijd voor de Bongo-bon. Neen, geen wijndegustatie, geen wellnessweekend, zelfs naar de Amsterdamse hoeren wilden wij niet gaan...

Het werd Noordwijk aan Zee, waar we ons tegoed hebben gedaan aan een heuse high-tea. Een ruim aanbod van hartige sandwiches, kruidige mini-pizza's, chocolade, cake en andere zoeternijen zorgde ervoor dat heer Polo zijn calorieënvoorraad probleemloos op peil wist te houden, en dat ondanks het ondertussen wederom regelmatig gebruik van de homeo-apparatuur (Forbrydelsen II, seizoen twee van The Killing is deze week ook al de revue gepasseerd...). Geen wonder dat we met z'n vieren nog een strandwandeling hebben afgehaspeld: alle beetjes helpen en een frisse neus is, als je het geheel frontaal benadert, het begin van een kiplekker lichaam. Tot zover deze Amsterdamse passage.

Later tijdens de week stond een driedaagse met de kleinkinderen op het menu. Daar zijn we gisteren aan begonnen. Vanmorgen was er al een workshop 'tekenen'. Om den Bompa een plezier te doen werd het stillevendig fruittafereel aangevuld met een Duvel...

Geen sterker statement te verzinnen op de ochtend dat half Vlaanderen storm loopt naar de lokale Colruyt-vestiging om middels een Knack- en/of Standaardbon een sixpack Westvleteren XII op de kop te tikken. De broeders zien het groots, en voor het ontwerp van hun herbouwde abdij hebben ze Bob Van Reeth aangesproken. Da's één, maar die zelfverklaarde architectuurpaus moet ook betaald worden. En dat laten de broeders, net als hun voorgangers in de jaren stillekes en de politiekers die tegenwoordig de verschillende crises te lijf moeten gaan, betalen door U en mij, door Jan met de pet en als het even kan ook nog door Klein Pierke. Vandaar een extra volume brouwsel van den XII, dat ten uitzonderlijken titel en eenmalig wordt aangeboden via de Colruytketen. Ik mag graag een Westvleteren nuttigen, maar als de opbrengst daarvan moet dienen om een vorstelijk honorarium uit te betalen aan de architect in kwestie, dan bedank ik daar al even uni-royaal voor. 't Is potverdekke al ver gekomen...

Marco Polo