GameTime Basketbal 2011

Heer Polo heeft 'het' ondanks een moeilijke start en enkele hoogstpersoonlijke twijfels onderweg toch overleefd. Mijn sinds enkele jaren opgebouwde 'meer-dan-relaxte' levensstijl en daaraan gekoppeld een onvoorstelbaar ingeschaald halftime uurrooster hebben ervoor gezorgd dat ik eigenlijk niet meer weet wat het betekent om een weeklang uit uw pijp te moeten/mogen komen. Tijdens de voorbije dagen kreeg ik daartoe echter nog eens zeer uitgebreid de kans. Zoals de trouwe lezers en dito lezeressen van deze blog wel weten ging ondergetekende nog een keer zijn beste beentje voorzetten op een GameTime Basketbalkamp onder leiding van zoon Bram.

Blijkbaar was er zo'n half jaar geleden toch wat overmoed mee gemoeid toen ik de wens kenbaar maakte om nog eens op een basketbalterrein te staan en het jonge volkje van 's morgens vroeg tot 's avonds laat te onderhouden met en te begeleiden in hun favoriete sport van het botsende balleke en de ring met een net eraan. Ik had mij geen of te weinig vragen gesteld bij de haalbaarheid van deze onderneming en werd al vrij snel geconfronteerd met een realiteit die mijn ondertussen opgelopen beperkingen op onomstotelijke wijze aan het licht bracht.
Waar ik vroeger pas tegen het einde van een kamp, of soms zelfs na thuiskomst, de vermoeidheid voelde en aan rusten toe was stak dit kenmerk van aftakeling deze keer al veel eerder de kop op.
Het ritme van een GameTime Basketbalkamp ligt hoog, de intensiteit is van hetzelfde allooi en een werkdag telt zes keer vele uren. Om het met een quote uit Sacred Hoops te zeggen:
"It's not the same to talk of bulls as to be in the bullring."
Voor een ouwe krijger met nogal wat door de jaren heen opgebouwde fysieke beperkingen is dit voorwaar geen verwaarloosbaar gegeven, en toch... Met een grote dosis empathisch vermogen van de collega-coaches en het aanstekelijk werkende enthousiasme van spelers en speelsters kwam het basketvlammetje weer tot leven. Op het einde van de week stond er tijdens de slotspeech van Bram voor ouders en deelnemers dan ook een gelukkige Polo in de coaching line-up.
Moe maar gelukkig, zoals men zegt, en ook heel fier op de geslaagde samenwerking met de jonge opvolgers.
"The power of we is stronger than the power of me."
Nog maar eens Phil Jackson geciteerd...

Marco Polo

J'suis de retour...

Gisteren hebben Polo & Pola, veel sneller dan wat heel lang hun gewoonte is geweest, een einde gemaakt aan de jaarlijkse kampeervakantie. In een niet zo ver verleden trokken we er meestal voor zo'n vier weken op uit om ons katoenen buitenverblijf her en der neer te poten en de mediterrane contreien van Europa te verkennen. Deze keer zag het er echter anders uit, en geprangd tussen een niet te missen zestigste verjaardagsfeest van mijn goede vriend Eli én een lang verwacht heroptreden als coach op de GameTimeCamps van zoon Bram restten er mij slechts twee schamele weken om mijn tent nog eens op te zetten in het Zuiden. De weergoden, of zijn het dit jaar duivels(?), hebben ervoor gezorgd dat die kortere periode geen al te zware domper op de vakantiële planning heeft gezet.
Waar men ook ging langs Vlaamse of Europese wegen... kwam men zelden Maria, maar steeds weer regen tegen. Uw schrijvende dienaar pleegde op een zonnige dag toch nog een uitstap naar Aix-en-Provence om aldaar in de voetsporen van Cezanne een rondje te lopen door een al bij al armtierig ogende stad...

De koperen wandelwegmarkeringen, die er dan wél mooi bij lagen, lokten mij ertoe m'n beste beentje voor te zetten. Het daarbijhorende voetexemplaar is wel niet het elegantste noch het mooist-ogende, het is wel het beste wat ik in voorraad heb. De linker is helemaal het aanschouwen niet waard. Eens deze uitstap achter de rug en de hogervermelde stortregens getrotseerd viel de beslissing om donderdagochtend de terugreis aan te vatten en eventueel een tussenstop te maken op de route naar het noorden. Beaune, Macon en Dijon behoorden tot de mogelijkheden, maar toen het ook daar tijdens onze doortocht pijpestelen, honden, katten én oude wijven regende beslisten we om maar in één trek huiswaarts te rijden. Om het geheel toch enigzins positief af te ronden trakteerden we onszelf op mosselen & frieten à volonté in het baanrestaurant van Wanlin. Er zijn slechter dingen om een terugkeer naar dit nog steeds regeringsloos apenland te vieren, zelfs op een 'nationale' feest(?)dag...

En over een terugkeer gesproken: ook het ruimteveer Atlantis is gisteren weer op aarde geland na zijn 33ste en allerlaatste vlucht. Daarmee komt er na 30 jaar een einde aan het tijdperk van de spaceshuttles. Een lang verhaal met up's en down's: het leven zoals het leven is. Om het regenseizoen van antwoord te dienen heb ik mij tijdens deze blogschrijverij voorzien van enkele Best Of's... The Rolling Stones & Dire Straits. Daar kan geen schijtweer tegenop !!!

Marco Polo

Weer of geen weer...

Na een zonnige én warme maandag kregen we vanmorgen opnieuw een behoorlijke portie regen over ons en onze campingplaats.
Dan maar een hele voormiddag in de tent blijven. Meer zelfs: in de slaapzak en bijslapen, er zat niet veel anders op. Of toch??
Tussen twee vlagen door even naar buiten met de camera...

Na de middag brak de zon terug door en verdwenen de wolken.
Voor morgen belooft méteo France al weer het gewone Provencaalse zomerweer en plukken wij hier onze laatste vakantiedag mét zon.
Donderdag inpakken en terug naar huis, want in Belgikistan verwacht men mij op GameTime Basketbalkamp #2.
Weer of geen weer, Marco gaat weer even training geven...

Marco Polo

Herfst in de 'Bouches du Rhône'...

Polo heeft het spek aan zijn been en de 6 op de teller. Net als vele van mijn vrienden en vriendinnen maak ik de overstap naar tram 6. Een mens kan zijn verkrampte best blijven doen, maar de tijd tegenhouden en het tikken van de klok doen stoppen kan niet zonder nefaste én verdragendende gevolgen. Daarom heb ik er mij al vele jaren bij neergelegd, en zeker nu er aan die 60 ook behoorlijk wat kortingen, gratis tickets en andere materiële voordelen vasthangen laat ik de geschiedenis haar gang maar gaan en snijd met vreugde en vooral veel optimisme het zevende part van mijn levenstaart aan.

Voor het weer was ik niet naar hier moeten komen om te verjaren: grijze lucht, bij regelmaat een flinke regenbui en temperaturen die aan een Belgische herfst doen denken. Morgen is er beterschap en schijnt de zon weer. "Zo gaat dat in het leven" schreef de zestigjarige, krabde zich in de spaarzaam overgebleven hoofdharen en schonk zich nog een glaasje rood in. Ondanks al die Hollanders op de camping toch geen Spa 'rood', maar echte vin rouge...

Marco Polo

'k Zen der vandeur...

Het is weer even stil geweest op deze plek en dat lag niet aan het weer. Naar ik begrepen heb zijn nogal wat mensen in de Lage Landen niet zo tevreden met de zomerstatus, of wat daarvoor moet doorgaan dezer dagen. Zelf kan ik er niet over oordelen omdat ik mij in meer zuidelijke regionen ophoud. Nadat we zondag ll. de zestigste verjaardag van Eli op meer dan voortreffelijke wijze gevierd hebben zijn we begin deze week richting Zuid-Frankrijk vertrokken. Zonder exact doel voor ogen, maar wel met de intentie om het hele lichaam nog eens aan de zonnestralen bloot te stellen zijn we maandagavond al gearriveerd in Le Puy Ste Réparade, op de departementele grens tussen Vaucluse en Bouches-du-Rhône. La Pola had enkele blote poepen-campings aangestipt op de kaart, en daar was Messidor er één van.
We hebben het erop gewaagd om standplaats 13 te nemen en hebben daar op 13 juli al meteen een superstortbui overheen gekregen: om 13.13 u regende het pijpestelen...
In het zuiden weten ze echter van aanpakken, en geen 24 uur later stond er een stralende zon aan de nationale feestdaghemel. Er was nog heel wat wind bij, maar die zorgde er mistralsgewijs voor dat we van de wolken bevrijd werden en er voor de komende dagen een stralende hemel staat aangekondigd. Hoewel er stilaan wat meer gasten de receptie passeren en hun tent, caravan of camping-car komen opstellen is er van felle drukte nog absoluut geen sprake. Rust en kalmte alom. Geen drukte aan het sanitair, geen lange wachtrijen voor het ochtendbrood, zelfs in het zwembad is er nog ruimte zat om de dagelijkse lengtes te zwemmen. En lezen, lezen, lezen...
Wat wil een mens nog meer? Bij tijd en wijle een uitstapje in de buurt en hier en daar wat foto's schieten is aan ons dan wel besteed.

Moderne glaswerkkunst in de middeleeuwse abdijkerk van Silvacane...

De blaffeturen in La Rocque d'Anthéron...

Een wel heel gammel achterpoortje in Ansouis...

...of een vergezicht over Cucuron?

Het zijn ook hier de kleine dingen die het hem doen. Geen groot nieuws en geen spektakel, en toch leven als God in Frankrijk...

Het enige wat ik aan meldenswaardig nieuws heb opgevangen via het wereldwijde web hoort bij deze foto.
Op de groene zoden van een stadspark in New York City werd Heidi Klum gespot tijdens een yoga-les. Geef toe: la Klum ziet er weer helemaal Zen en gelukkig uit.
Ik Zen dus niet alléén goe bezig...

Marco Polo

Ook eens doen...

Ik ben er tijdens deze eerste vakantieweek al meermaals op uit getrokken met de fiets. Soms zomaar wat rijden, soms met een doel. Een van die doelen was het openluchtmuseum in het Middelheimpark. In lang vervlogen tijden placht ik daar met tussenpozen mijn ochtendlijke joggingrondjes te lopen, en later werd het een ankerpunt bij uitstappen als vrienden op bezoek waren en een cultureel getinte frisse neus wilden halen. Op die manier is de verzameling Middelheimbeelden mij welbekend geworden en mag er af en toe eens iets nieuws bij komen. Welnu, Middelheim-conservator Menno Meeuwis heeft mij op mijn wenken bediend door de Oostenrijker Erwin Wurm uit te nodigen om een solo-tentoonstelling op te zetten in het Wilrijkse kunstenpark.

Zijn werken brengen behoorlijk wat kleur in de anders eerder monochromotone parkverzameling en ook de humoristische toets in zijn werk steekt sterk af tegen de rest van het veelal ernstiger werk.
En dan heb ik het nog niet over zijn samenwerking met Walter Van Beirendonck die in het kader van deze expositie bij tijd en wijle een performance verzorgt op de kunstweide in front of the castle.
Die heb ik namelijk gemist, en bij de volgende gelegenheid zal ik er ook niet zijn wegens in het buitenland vertoevend, dus...
Maar terug naar de heer Wurm: kijkt U even mee naar enkele van zijn opstellingen en neem er daarbij nota van dat heer Polo het echt de moeite vond. Hierin zag ik meteen het beeld van Suske &/of Wiske...

En hier moest ik aan mijn opleiding in 't Sportkot denken:
voorwaarts buigen en rekken, aandringen en strekken...

En deze dan...??

Of samen met die andere knappe madame kijken naar een kleurrijke XXL sweater op het gras...

Het is weer de moeite in het Middelheimpark, en wie zin en tijd van wachten heeft kan het geheel combineren met de 30ste editie van Jazz Middelheim. Te voet, op de fiets of met de auto: misschien moest U het ook maar eens doen...

Marco Polo

Ik Zen goe bezig...

Swift Eagle heeft het gehaald.
Nadat ik in een vorige blog de kandidaten om mijn leeshonger te stillen op een rijtje had gezet bleek de keuze helemaal niet zo moeilijk. Om eerlijk te zijn was er zelfs geen sprake van keuze. Ik nam het bovenop liggende Sacred Hoops van het stapeltje boeken, bladerde even losweg door de soepel in de hand liggende first paperback edition uit 1995, pikte er een paar hoofdingen en losse zinnen uit en was vertrokken. Na enkele pagina's kwam al het gevoel dat ik er helemaal klaar voor was. Af en toe komt er een woordenboek aan te pas om niets te missen van de diepere achtergrond uit het coachingverhaal van Phil Bones Jackson, maar voor de rest is het in een meer dan verstaanbaar 'basketbal'Amerikaans geschreven waarmee uw schrijvende dienaar weinig problemen heeft. Dit leerrijk boek over de opbouw van een heel aparte coachingfilosofie valt mij op een ideaal moment in de schoot.
Ik had er al wel van gehoord, maar opnieuw was het die dekselse Bramminator die ook nu weer quasi achteloos een boek achterliet op mijn bureautafel. "Het is misschien wel iets voor jou, om tijdens de vakantie te lezen. Ik neem het daarna wel weer mee..." En weg was hij, terug naar Amsterdam. Merci zoon, weer een schot in de roos. Nadat je mij ooit WOODEN cadeau deed, met de opmerking dat ik mezelf er wellicht in zou terugvinden (wat dan ook gebeurd is!) en vorig jaar het basketvlammetje weer aanwakkerde met The Book of Basketball (waar ik nog steeds heel veel plezier aan beleef) beschouw ik dit ten derde male als een subtiele poging om mij weer op de basketballrails te krijgen. Misschien is de Zen-benadering van coach Jackson wel net datgene wat ik op dit keerpunt in mijn leven nodig heb. Stoppen met werken, het pensioenleven instappen en tijd maken om eens rustig te overschouwen hoe we daar mee om zullen gaan. Moet er nu niets meer, of mag het net nu weer gaan gebeuren? Ik ben er nog niet helemaal uit. Ik ben dan ook nog maar halfweg in het boek. Er volgen zeker nog heel wat stappen die verweven zitten in de resterende 120 bladzijden. Daar kijk ik naar uit en probeer zoveel mogelijk inspiratie op te doen uit de verhalen van Swift Eagle, de Lakota-naam van coach Jackson, die na het afgelopen seizoen 2010-2011 zijn retirement aankondigde.
Kijk eens aan: heer Polo gaat samen met Phil Jackson op pensioen.
Ik Zen goe bezig...

Marco Polo

Goed begonnen...

Et voilà, de zomervakantie is nog maar net begonnen of we knopen al terug aan met het super-mediterrane weer dat we kennen van de voorbije maanden april en mei. Als dat geen goeie start is?! En dat is lang niet alles. Om de naweeën van het fAute feest met de juiste mensen uit m'n lijf te werken heb ik de kwast en de verfpot ter hand genomen en mij en mezelf aan het schilderen gezet. Neen, er is geen tweede Van Gogh op komst en nog minder een nieuwe Rubens. De enige echte Wim Coppieters hoeft zich absoluut geen zorgen te maken en kan zich al evenmin verheugen op het eventuele opstaan van een opvolger. Neen, heer Polo heeft een verse laag gezet op het buitenschrijnwerk. Deuren en ramen staan er weer mooi zwart bij te wezen, want dat is de kleur die in het blik zat.

Met de verschillende lichtinvallen en opnameposities mag er dan al heel wat variatie in tinten en saturatie van het zwart op de foto's zitten, het komt allemaal uit dezelfde pot en kleurt het houtwerk 't allenkant ebbenhout-zwart.
.....
Toen ik dit getikt had kleurde het bij mijn pc horende beeldscherm plots zwart, gaf nog even aan dat er multipele bedreigingen waren... en dan gaf de computer de geest. Niet meer op te starten: niet gewoon, geen veilige modus, ook niet nadat ik er een rustig klapke mee had gedaan. Over & out...? Morgen loop ik langs bij de computerdokter.
Er staan nog een paar dingen op de harde schijf die bruikbaar zijn.
Als die mijnheer of zijn helpers dat nog even kunnen recupereren zou ik het prima vinden. Verder trek ik m'n plan wel met de laptop. Of zou die e-mailstoring er voor iets tussen zitten? Sinds vanochtend geen elektronische post meer via Outlook, en ook niet via de website van Mobistar. Ook maar checken morgen. Kan ik meteen testen of ze bij de helpdesk de afspraken van het nieuwe "Neem 's op"-charter kunnen nakomen. Twee en een halve minuut lijkt me scherp...

Verder niks dan goeie dingen vandaag: peekesstoemp met spekskes, misschien niet echt zomers maar wel heel lekker, een leuke fietstocht rond Antwerpen stad ( 42 - 43 - 03 - 04 - 56 - 57 - 59... en naar huis), tussen 04 en 56 een Duvel op het terras van het Felixpakhuis en een speciale mededeling voor Geert T., mijn fiets- én Duvelmakker van Pito: mijn vehikel kraakt niet meer.
Van goed nieuws gesproken, toch ??!
Een spuitje olie heeft wellicht wonderen gedaan.
Tenslotte wil ik Obama en de rest van de USA bedanken voor hun festiviteiten ter gelegenheid van mijn (bijna) geslaagde start. Deze vierde juli ga ik weeral aankruisen in mijn dagboek en opslaan als "goed begonnen is toch maar half gewonnen"...

Marco Polo

Goed fout...

Om het schooljaar af te sluiten was door het Pito-feestcomité deze keer gekozen voor een Foute Party. Of het de bedoeling was dat de catering ook die kant uitging weet ik niet, maar het had er volgens enkele collega's alle schijn van. De muziek was voor de meesten dan weer prima 'fout', terwijl die naar mijn oordeel heel alledaags en bekend in de oren klonk. Zoals U weet heeft Heer Polo al aardig wat jaren op de teller staan en vele songs deden bij mij het jeugdsentiment behoorlijk opborrelen, maar fout vond ik het niet. Je kan er wel gek van worden, maar Gek zijn is gezond volgens Stef Bos.
En niet alleen volgens de heer Bos...
Al dansend ging het van een pittige rock 'n roll, over een lekkere slow tot een stevige quickstep. En voor elke dans was er wel een partner die mij wist te vinden. Het werd een prachtige avond met veel schoon volk. Her en der was men diep in de kasten gedoken om toch maar de gepaste foute outfit op te duiken en ermee te paraderen op het feest.

En dat alles onder toezicht van de alom tegenwoordige Marcus XXL. Juist omdat er zoveel fout was stond hij erbij, keek ernaar en zag dat het goed was. Goed fout !!

Marco Polo