Laat U niet afleiden....

Even pauze aan het boekenfront.
Heb een hele reeks prachtige en interessante werken achter de rug.
Ben nu aan een korte break toe. Tijd om nog eens écht onnozel te doen? Zou ik het nog durven? En kunnen?? Weer eens mijn voeten vegen aan de gedragsregels van de stijf burgerlijke goegemeente? Rebellie versus bureaucratische onkreukbaarheid. Ook ik ben slachtoffer van de vrouwenemancipatie en voel me al decennialang als een door Dolle Mina's aangeschoten brok grof wild. Verboden viriliteit, geen dubbele bodems, geen seksistische opmerkingen, en er al helemaal niet om lachen...  Mag dat nu echt niet meer? Wat er mij nog rest aan testosteron ligt ongebruikt in de onderste lade van mijn restauratoire body. Het wordt dus hoog tijd dat ik mij nog eens laat gaan op deze pagina's. Dat lijkt mij weeral veel te lang geleden. Alors...
Ik pik er een krantenartikel uit dat vooral in de digitale kwaliteitspers van de Lage Landen hoge ogen blijkt te gooien: "Ja hoor, de nieuwe reclamecampagne van SUITSUPPLY is wéér seksistisch" - DM.  Ik moet eerlijk toegeven dat de merknaam, want dat blijkt het te zijn, bij heer Polo zelfs geen Pavlov-belletje deed rinkelen. Ben blijkbaar niet meer mee met de tijd. De titel trok echter wel mijn aandacht en de bijhorende foto al helemaal.

Dan gaat Uw bloggende explorator pas echt op zoek.
Deze Waterworld-prent maakt deel uit van de publiciteitsactie voor de lente-/zomercollectie 2015 van SUITSUPPLY. Dus slaat 'wéér' op een herhaling van feiten, een recidive, het niet kunnen laten. Dat wil zeggen dat er nog ander documentatiemateriaal moet te vinden zijn. Een goede reden om mijn Google-expertise nog wat bij te schroeven. Lang hoeft dat niet te duren en dus overloop ik hieronder met U enkele van de meest in het oog springende resultaten.

Om te beginnen een Goldfingerachtige beeldconstructie die haar plaats heeft in de zomercampagne van 2011. Ik ben meteen verkocht en ga gedreven terug op zoek naar een driedelig pak. Mogen die dames dan mee in het pashokje om het vest aan te geven? En de stropdas....

Die laatste is dan weer niet echt noodzakelijk voor deze strandcombinatie uit 2010. Gezellige drukte, en dus mag het er wat losser aan toe gaan. Lang geleden, toen de dieren..., maakte ik er ook een tussentijdse gewoonte van om in 'veston' op te treden. Maar nooit op het strand, en nooit in dit gezelschap. Heb blijkbaar een en ander gemist.

Om dan maar te zwijgen van de 2014 wintercollectie. Met een stijlvolle smoking op de eerste rij en een madam van staal die zonder verpinken bevestigend zal antwoorden op de vraag of de Bokma koud staat!! Steeds zijn ze erbij die dames. Zomer en winter, en even steeds zorgen ze ervoor dat die reclames niet ongezien voorbij gaan. Heer Polo vindt het mooi. Het kijkt lekker en aangenaam,maar toch laat ik mij niet afleiden. Het gaat mij wel degelijk om de herenkleding. Met dit in gedachte denk ik met weemoed terug aan John Inman, alias mister Wilberforce Claybournve Humphries die op onnavolgbare wijze de binnenbeenlengte van de herenbroeken kon opmeten. De dames zouden de andere kant opkijken, maar ik zou me niet laten afleiden. Veel te riskant met mister Humphries in de buurt...

Marco Polo

'Herdenking' sponsored by ING...?!

Eerst gunde ik mezelf wat ruimte tussen overlijden en afscheid van de Bonnie. Bij deze wil ik trouwens iedereen danken die op welke manier dan ook een signaal van medeleven heeft gegeven bij het overlijden van oma Pola, de mama van Niekol. Even niet bloggen kan dan geen kwaad en zorgt in veel gevallen voor de nodige mentale rust. In zo'n periode sta ik meestal wel open voor mogelijk blogbare onderwerpen, maar de verwerking ervan wil dan niet helemaal lukken.  Op de reservenbank dan maar en kijken of er later nog iets van komt. Vele verdwijnen al snel uit het geheugen en blijken mijn aandacht niet te kunnen houden. Geen erg. Wat overblijft is meestal wél het vermelden waard, en dus...

Vorige week vierde men in Aalst, Rio de Janeiro en nog enkele andere wereldsteden en Belgische dorpen het begin van de vleesloze periode. Heidens of christelijk, het maakt niet zoveel meer uit. Vanaf woensdag staat de veertigdaagse vasten geprogrammeerd en dus wordt er de dagen voordien nog een stevige lap op gegeven. Hoewel heer Polo de 60 al ruim gepasseerd is en daarvan al meer dan de helft in Antwerpse contreien verblijft stond hij deze week toch weer met zijn mond vol valse tanden. Hoorde ik (niet voor het eerst) van het 'pruimentaartje'. Dat was mij reeds bekend als vooroorlogs attribuut in de bevoorradingszakjes van de ronderenners, maar dat het ook deel uitmaakt van een Antwerpse Aswoensdag-traditie... dat was nieuw voor mij. Zelfs een Polo is nooit te oud om te leren en moet oprecht bekennen dat dit vele jaren lang een gat in mijn traditionalistische cultuur is gebleven. Het is bij deze dus opgevuld. Dat gat...

Meteen werd de achterstand goedgemaakt en fungeerde de lokale bakkerswinkel als 'poste d'alimentation'. Niks zo delicieus als de plaatselijke lekkernijen op het juiste moment om de geëigende reden te nuttigen: na het worstenbrood op verloren maandag, de pannenkoeken op lichtmis, nu het pruimentaartje op aswoensdag. Wat gaat er nog allemaal volgen? Nooit te oud om...

Als het om traditie gaat was er zaterdag ook nog wel iets te beleven. Aangezien de natuur en zeker de bijhorende fenomenen zich tot nader order niet laten dwingen bleef het bij een originele herdenking van een traditie. Op de nederlandse televisie werd aandacht geschonken aan de Elfstedentocht 1985. Omdat het benodigde ijs ontbrak werd exact 30 jaar na datum de volledige verslaggeving van de dertiende 'tocht der tochten' nog eens helemaal overgedaan. Via de weg van de moderne technologie zagen massa's schaatsliefhebbers en andere nostalgen de integrale heruitzending van die memorabele 21 februari 1985 in 'livestream' op het phone-, tablet-, laptop-, pc- of zelfs televisiescherm. Heroïek en dramatiek. Alles erop en eraan. Ieder die er aandacht aan wilde schenken kon zich nog eens helemaal uitleven. Zelfs een tanend geheugen hoeft in deze omstandigheid geen nadeel te zijn: wie was de winnaar ook weer...?? Maakt niet uit, zo blijft het de hele dag lekker spannend.

Lekker en spannend...
Heb er uitgebreid van genoten. Met dank aan Julien R voor de logistieke raadgevingen en ondersteuning. Volgend jaar weer op post. In 1986 werd back-to-back editie veertien afgewerkt.

Afsluiter
Wat komt ING 'in des Gods Heren Naam' in de hoofding van deze blogeditie doen? Eigenlijk niks, en feitelijk heel veel. Wie sinds het begin van dit kalenderjaar de verslaggeving van heer Polo volgt heeft volgende titels onder ogen gekregen:
De Jaarwisseling, Lang leve de Koning, Vatbaar voor Herhaling, Verontwaardiging, Kentering, Verwondering, Tot en met de Wandeling, Verbijstering, Een heel bijzondere Ontmoeting, Niet zomaar een Voorstelling, Verlichting, Verder leven in Herinnering, Weer een Ontdekking, Aanvaarding en vandaag dus Herdenking...
En nu de vraag of deze steeds weerkerende titels die eindigen op '-ing' mij kans zouden bieden op een bescheiden sponsoring door de oranje geldmanipulatoren van ING? Neen, en dus gaan we hier vanaf nu opnieuw de geheel eigenwijze Polo-toer op als het erom gaat een passende hoofding bij een zelfgeproduceerd stukje proza te fabriceren. Voor vandaag kon dat al iets in de zin van 'memorie' geweest zijn...

Marco Polo

Aanvaarding...

Ik weet het, het heeft weer wat langer geduurd voor er beweging kwam op deze plek. Er zijn zo van die redenen. En neen, het is deze keer niet van te druk of geen tijd. Een mooie en ook juiste omschrijving van de reden waarom haal ik bij een ander. Ik lees mij momenteel met hele kleine beetjes door Kader Abdolah's boekenweekgeschenk uit 2011: De Kraai. In zijn geheel eigen stijl houdt hij me op pagina 15 een spiegel voor: "... dus heb ik niet kunnen schrijven. En als ik niet schrijf, voel ik me niet goed." Ik ben ontegensprekelijk niet alleen. Kan daar voor mezelf aan toevoegen: "En als ik me niet goed in m'n vel voel, dan schrijf ik niet of veel te moeilijk." 't Is 'gewoon' een kwestie van de cirkel te doorbreken. Welaan dan: de beuk erin, de focus en de blik vooruit. Wat zou ik nog te vertellen hebben?

Ik maak het me maar gemakkelijk en begin dus op de meest alledaagse wijze over het weer. Is niet onbelangrijk aangezien de zon en de blauwe lucht kunnen helpen om een positiever gevoel te krijgen.
Zo gaat dat nu: sinds enkele dagen kan de koperen bol weer winnen van het wolkendek. We wonen blijkbaar op een niet al te foute plek: minder grijs, minder regen, meer zon, meer blauw. Een heel eenvoudig recept dat het al vele jaren doet en nog zal blijven doen. Ben ik zeker van. Voel me na twee alinea's al stukken beter.

Daarnaast geeft Apple meer en meer van zijn geheimen prijs. Neen, ik bedoel niet wereldwijd. Uw krasselende dienaar echter vindt tijdens de CVO-lessen wel steeds beter zijn weg op de Mac en in de daarbij horende i-programma's. De rustige aanpak van Christian L werkt prima, en week na week zet ik een stapje verder op het gladde informatica-pad. Boeiend, met voldoende succeservaringen om het vol te houden. Voel de stemming stijgen.

Het gebeurde nog nauwelijks, maar vanaf nu gaat VTM bij wekelijkse tussenpozen mijn dag/avond weer kleuren. Ontdekte vorige week 'en stoemelings' tijdens een korte zapsessie een zeer gewiekste goochelaar-magicien die in een aangename setting en een boeiend concept zijn vaardigheden aan de man/vrouw brengt. Nicholas Arnst!

Geen flauwe kul. Straatgoochelen voor en met een levend publiek. Het bevalt  me prima. Of ben ik echt te naïef? Ik kijk er onbeschroomd naar en laat mij voorlopig aangenaam verrassen. Als hij dit niveau kan aanhouden in zijn programma zal heer Polo de eerstvolgende donderdagen een vaste avondklant worden bij de Vilvoordse commerciële zender. Voel me zo goed als 'helemaal goed'!

Komt daarbij nog dat we tijdens het weekend voor het eerst in zowat 40 jaar iets speciaals gedaan hebben voor Valentijn. We hebben het niet echt voor die gast, en zeker niet voor de commerce die erom heen hangt. Maar deze keer dus wel. Op uitnodiging van Bea M zijn we bij haar thuis een surrealistisch dansduet gaan bekijken. Ja, U leest het goed: Polo naar ballet. Marcella staat voor een hartverwarmend huiskamerproject van danseres Anabel Schellekens en haar team. Voor mij een heel speciale ervaring: we hebben ervan genoten. Wanneer is het nog eens Valentijn? Ik voel mij als herboren.

En dan nu wat tijd om te zeuren? Niet echt, ik laat er mij niet aan vangen. Alleen even opsommen wat mij aan kolder in het oog sprong de afgelopen dagen, de negatieve en de andere...

• een voetbal CEO die blundert, de hele handel niet goedgepraat en al helemaal niet gerechtvaardigd krijgt. Geven hem uiteindelijk toch de bons. Mag zijn gezicht redden door zogezegd zelf ontslag te nemen. Krijgt alsnog een opstapvergoeding. Euuhhhh...??
• een vice-premier die zich specialiseert en profileert als spookrijder in zijn eigen regering. Beslissing genomen, twijfel gezaaid, gaatje gezocht, vraagtekens geplaatst. Niet gemakkelijk om op die manier nog te weten waar het naartoe moet.
• zien we het einde nog wel in de hoofddoekenballade of is het toch een soap geworden? Hoedje op, hoedje af. Terug naar het ouwe spelletje? Is dit geen 'radicale' keuze?
• eentje voor de wielerliefhebbers onder U, want ik ben er niet echt een zoals U weet: deze week toch een 'gemiste uitzending' gezien op npo 3: De wetten van Priem. Geen priemgetallen, wel de  ploegreglementen tijdens de epo-periode in de TVM-ploeg waar Cees de baas was. Coureursdeontologie: je moest het aanvaarden, het was niet anders.

De bluts met de buil noemen ze dat. Uiteindelijk helpt aanvaarding ons ook een heel eind op de goeie weg...

Marco Polo

Weer een ontdekking...

Le Ventoux...
Ben al snel boven geraakt, zij het op louter lecturale wijze. De hele Provence, au grand complet, ligt aan mijn voeten. Ik droom reeds twee dagen van zonnig zuiderse vergezichten. Schitterend boek over vrienden in een mooi verhaal rondom een fantastische klim. Van een metafoor gesproken. Doet mij direct denken aan Zadelpijn en ander damesleed. Van Liza van Sambeek. Ook zeer de moeite van het lezen waard, heeft recentelijk de plaatselijke boekenstorm overleefd en staat dus nog steeds te blinken in mijn bibliotheekkast. Moet ik binnenkort maar eens opnieuw gaan lezen...
En dan nu terug naar de Ventoux uit VENTOUX.
Ik heb die kaalgrijze puist nooit zelf met de fiets beklommen. Zelfs geen 'poging tot' ondernomen. Wel was ik één keer auto-begeleider bij Simon V. Onze Sliedrechtse vriend die na zijn hardloopcarrière vergroeid is geraakt met een koersfiets. Racefiets heet dat in Nederland. En meermaals heb ik in staat van oprechte bewondering de verslaggeving aanhoord over de heroïsche beklimmingsreeksen van Chocolate Rudiman Jacques. Respect. Mijn tipgever, Geert T,  past in deze opsomming want heeft ondertussen ook zowat een koersfiets onder zijn kont plakken en ziet Franse bergen als de ultieme uitdaging om zijn fysieke en psychische paraatheid te testen. Hij wees mij tijdens onze laatste Umweltanalyse op de muzikale achtergronden van dit boek. Verwijzingen die hem terug smijten op een hoop jeugdherinneringen. Wellicht niet dezelfde referenties als datgene wat mij zo blindelings raakte in dit schrijfsel van Bert Wagendorp. Heer Polo leest tegenwoordig nogal eens vooruit achteruit en terug wanneer hij een boekwerk in handen heeft. Zo sprong ik al hinkstappend van de hak op de alom aanwezige tak en struikelde over een 'Canto Ostinato'. Achtergrondmuziek bij een afstudeerscène en inleiding tot een bijhorend maar niet geciteerd gedicht. Mij totaal onbekend, maar met de ipad op schoot en middels wat gegoogel op het 'www' komt een mens tegenwoordig onvoorstelbaar snel bij het gezochte item in de Youtube-bibliotheek. Wat een ontdekking: Canto Ostinato van ene Simeon ten Holt. Voel mij uitermate vatbaar voor deze stijloefening: de tijd van het jaar, de familiale omstandigheden en/of de eigen wattigheid waarin ik mij momenteel bevind? Vind het alleszins prachtig: eigen beleving, inleving, aanvoelen...

Zo op mijn hedendaags lijf gecomponeerd ook dat ik het in de vooravond nog eens beluister om de stille woonkamer wat vulling te geven. La Pola, slachtoffer van haar eerste griepaanval, ligt boven uit te zieken. Kijk met 'ons klein' naar Intouchables. Dankzij de digibox voor mij de tweede keer. Schitterende film. Ontdek nu ook de pianomuziek bij de poëtische momenten in het verhaal. Gelijkaardige zoektocht als hierboven leidt mij later naar Ludovico Einaudi en een heel oeuvre op Youtube. 36 Song Gold Collection... en nog veel meer.

Het moment waarop deze muziek mijn pad kruist lijkt wel voorbestemd. Deze piano's passen perfect in een fase van verlies, verwerking en poging tot begrip en ondersteuning die ik nu doormaak.
Alleen, dat wist ik toen nog niet...

Marco Polo

Verder leven in herinnering...

Een fleurige madam is gisteren van ons heengegaan.

Bij de geboorte in 1927 noemde men haar 'Hermina'.
Vanaf 1950 werd ze 'ons Mama' en sinds 1975 was ze door en voor kleinkinderen en achterkleinkinderen en iedereen die van dichtbij met de familie te maken heeft 'de Bonnie'. Ook voor mij, haar schoonzoon. Zij was de laatste van 'onze Mohikanen'. En wat voor een!
Onze ouders leven nu alle vier verder in onze verre, intense, warme en oprechte herinnering. Respect en dank is hun deel.

                              08.02.1985     ✝  Bompa Essen

                              22.03.2008     ✝  Bompa Berchem

                              21.05.2010     ✝  Bonma

                              09.02.2015     ✝  Bonnie

En vanaf dit moment zijn wij de voorouders...

Marco Polo & Pola

Verlichting....

Ben ik ook (maar) een mens...?

Gelukkig wel (denk ik), en dan moet ik er maar een en ander bijnemen. Snot en kwiel, druipneus en natte ogen, keelpijn, slijm in de strot, lichte spierpijnen... Griepje? Net niet zegt de dokter, maar wel een stevige verkoudheid.  Uitzieken dus. Even geduld: stapje vooruit, stapje terug. Beetje op en beetje af, en niks forceren. Alsof deze ouwe knar daar nog nood aan mocht hebben. 

Dus gaat de reeks van afspraken gewoon verder zijn traagzame gang. Gezellig, hele tijd geleden, veel te vertellen. Ook al meegemaakt dat U in een gedreven exposé na een stap of vijf en drie bochten verder nog wel de weg weet en hoe het verder gaat, maar al te goed zelfs, maar waar U bij de voltallige Griekse Goden horde nog aan toe met de beste wil van de wereld niet meer weet wat het uitgangspunt was en nog minder de reden waarom U aan deze uiteenzetting begon? Het genre oeverloos gezwam waarvan de vorige zin een typisch voorbeeld is. Een 'beleefd luisterend oor' reageert dan opgelucht, dus niét, laat U gewillig vastlopen in het zelf gesponnen web en is blij dat hij/zij verlost is van Uw geratel. Een aandachtig en geïnteresseerd toehoorder evenwel wil meer weten van wat en hoe en waarom. Wat was ook weer je punt, en waarom dit verhaal? Weeral zelf meegemaakt, en overleefd.  Bedankt voor U Waandacht, Diane en Wim...

Met de nodige verlichting valt aan alles een mouw te passen. Verlichting van mijn luchtwegen en hun respiratoire problemen, verlichting van mijn hersenpan en haar donkere hoeken, verlichting van de geest en van de winterse dagen, verlichting via klank en verlichting via woorden. De Renaissance lijkt mij actueler dan gedacht. Na een opruimsessie in de boek- en platenkasten kwam ik vandaag uit bij deze verzamelbox. Het complete oeuvre van Paul Simon & Art Garfunkel samen in de Columbia Studio's. 5 cd's van evenveel lp's die tot het allerbeste van de 20-eeuwse popmuziek behoren. Een verademing voor de geest. Van verlichting gesproken...

Verder heb ik ook een nieuw boek ter hand genomen. Een tip en aanrader van Geert T, a very special buddy in crime, waarmee ik de wereld en onze samenleving af en toe eens tegen het licht pleeg te houden. Het licht van een bruin café, een Antwerpse kroeg, een 'estaminet'. Soms zien we weinig, soms zien we veel. Dan zijn we niet te stoppen en loopt zo'n filosofisch onderonsje tot laat in de avond. Dan zagen we veel, maar weten daarna wijselijk niet meer waar het allemaal om ging. Van zo iemand aanvaard ik graag een boekentip. Deze keer VENTOUX van Bert Wagendorp.

Het gaat over fietsen, maar leest als een trein. Het gaat vooral over vriendschap en hoe simpel én complex dat kan zijn. Ik ben er nog niet klaar mee, maar vind hem nu al goed. Dit brengt verlichting in mijn hoofd...

Marco Polo

Niet zomaar een voorstelling...

De ontmoetingen blijven elkaar in hoog tempo opvolgen. De 'coureur' in mij moet af en toe zelfs wat kleiner schakelen om het tempo bij te benen. Afgelopen weekend stond met dubbele stip genoteerd in ons agenda. Amsterdam zou het worden. Als het God belieft. Hij heeft er gelukkig niet moeilijk over gedaan. Wij dus de auto in en de E19, annex de A27 en de A2 op. Wist de weg nog blindelings naar Amsterdam-Noord. Met open armen ontvangen bij zoon en schoondochter.
We hadden wederzijds een en ander in de organisatiepap te brokkelen en dus stond de eerste avond al een etentje gepland. Italiaans. Prima inleiding voor een wandeling richting Carré. Laatste extra voorstelling van Kersvers, de 'frisgroene' tournee van Herman van Veen. Hij stond voor de 508ste keer op dat podium, ik zat voor mijn tweede keer in die schitterende zaal. Prachtige voorstelling. Muziek en teksten en vooral de charismatische figuur Herman van Veen. Tijdens onze Leuvense studentenjaren zorgde hij er mee voor dat ik een liefde vond waarvan ik mij nu amper kan voorstellen dat ze zo lang zou duren. Leerde mij later ook wat het echt is om een teder gevoel te koesteren, hoe het allemaal anders zou zijn gegaan als..., hoe je met mevrouw Herinnering op stap kan gaan, en op zijn Kersvers dat er voor alles 'iemand' is. Na de vertoning werd er op zijn van Veens heel uitbundig ge-encored. Wel iets minder lang dan in de vorige eeuw maar Hermanus Jantinus wordt binnenkort dan ook 70!
De blijde verrassing kwam voor heer Polo nog na afloop. Wie wilde mocht even mee naar de after-van alles zaal waar de artiesten op adem komen met vrienden en familie. Het was een heel warme audiëntie waarbij de bezoeker die net daarvoor nog toeschouwer was als waardige gast wordt ontvangen. Heerlijk uitgebreide babbel met een van mijn grote helden. Voorbeeld, hoewel ik daar niet aan kan tippen, maar vooral ook inspiratiebron. Iemand zal gedichtjes schrijven...

Het mag duidelijk zijn dat heer Polo zich in gezelschap van Vader Kwak veel minder op zijn gemak voelt dan de heer van Veen zelf. Maar daarom niet getreurd: ik heb nog al de tijd om mij op een volgende ontmoeting met dit monument voor te bereiden. Over een jaar of drie. Als het weer het toelaat...

Heb van zaterdag op zondag heerlijk geslapen als een rozige baby.

Uit de opbouw van eerdere berichten weet U dat er ook een eerste onderliggende reden was voor dit bezoek: ik wilde de grootste helft van Kommilfoo nog eens solo aan het werk zien. Jongen Toch! Zum dritte Mahl. Deze keer met Bram en Shanthi. Op zondagavond. En het was wederom meer dan de moeite waard. Deze keer in De Kleine Komedie, aan de Amstel. Heb zelden het gevoel gehad dat ik op schoot zat bij de verteller in een schouwburg.  Hier was dat echt zo: omdat we op de vijfde rij zaten, omdat het een intiem en knusse zaal is, of omdat de heer Walschaerts bij aanvang van de voorstelling daar zelf een allusie op maakt en zich aldus een plaats in mijn hoofd en hart heeft gereserveerd? Toch was het zo, en dat pakt niemand mij meer af. Schitterende ervaring!

En het werd nog beter, er kwam nog een kers op de taart. Aangezien Raf zich aan het einde van een verhalende voorstelling niet in bis-nummers moet of kan laten gaan is er tijd voor een babbeltje achteraf. Samen met Lies, Eva of was dit nu toch Charlotte...? Alle tijd om wat bij te kletsen over de voorstelling, Kommilfoo, Essen, paar familie-anekdotes, het leven in Amsterdam en bij uitbreiding het buitenland... Bedankt Raf, topkerel. Leuke babbel.
Iets later ben ik met la Pola nog de nacht in gereden, richting Antwerpen. Heb een schitterend weekend achter de rug, kom veilig thuis. Moe maar zeer gelukkig en 'wreed' content om wie en wat ik weer heb gezien en mogen beleven val ik in bed. Slaapwel...

Marco Polo