On my way to the PITO "II"

Zowat een maand geleden dacht ik onder deze titel een mini-reeks te starten op de Marco Polo-blog.
Het lag in mijn bedoeling om U, trouwe lezer/es of toevallige bezoek(st)er, te laten delen in de ervaringen die ik exploratie-gewijs opdoe op weg naar het PITO, het ons zo geliefde instituut waar ik de kaas op mijn boterham verdien. Het was mij opgevallen dat er, hoewel niet te vergelijken met een uitgestippelde kunstroute, toch heel wat artistieke (hoog)standjes te bekijken zijn langs mijn fietsparcours. Vandaag pik ik de draad op langs de Scheldekaaien, net voorbij de Suikerrui.

't Steen staat er al meer dan 800 jaar en in 1963 heeft Albert Poels er zijn Lange Wapper voorgepoot. Weer of geen weer, het is en blijft een machtig zicht, vinden ook de twee beschonken Sinjoren aan de voet van de reus, en volgens mij zowel heen als terug, maar vooral terug een belangrijke baken op mijn route.
Iets verder, op 't einde van de Rijnkaai staat De Landverhuizer met zijn rug naar 't Stad en al op weg naar de haven waar de schepen van de Red Star Line vertrekken naar New York.
Een durver, één die doet wat hij denkt terwijl ik hier dikwijls zit te denken wat ik ga doen...

Dan draai ik rechtsaf naar de Londenbrug en verderop naar de Noorderlaan. Wie denkt dat langs deze verkeersader enkel een stelplaats van De Lijn, een nieuwe brandweerkazerne, de Metropolis, een Decathlonvestiging en de woonblokken van de Luchtbal te vinden zijn heeft het goed mis.
Ook hier vindt de beeldende kunst haar weg.

Deze knappe buste van Simon Bolivar prijkt al jaren tussen het oude winkelcentrum en de eerste woonwijken van de Luchtbal: op de hoek van de Colombia- en de Venezuelastraat. Dit is een goede plaats voor de Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder, beter dan het plein op het zuidelijke eind van de Antwerpse leien dat naar hem is genoemd. En zijn ietwat meewarige blik?
Ja, die is inderdaad op 't Stad gericht!

Ook deze estafettelopers zijn iets verderop te bewonderen.
Hun gestripte alter-ego's stonden dit jaar nog op de affiches voor Körperwelten, maar deze bronzen atleten mogen er ook zijn:
dag in dag uit zijn de bewoners van de blokken in de Canadalaan getuige van deze perfecte stokwissel aan hun voordeur.

Bij het binnenrijden van Ekeren staat een koppel supermieren mij op te wachten. Met een vers geploegd en strak geëgd perceel op de achtergrond zijn de Lentekriebels niet veraf...

En ja, ik was het bijna vergeten: de nieuwe brug op de Noorderlaan moest nog aan U voorgesteld worden. Wijds en ruim bemeten voor de fietsende medemens ligt een brede strook beton de trappende tweewielers op te wachten.

Voorlopig is het er nog zeer rustig, maar wacht tot de groeps-begeleiders van fietsende seniorenclubs dit kunstwerk hebben ontdekt. Dan wordt het gegarandeerd aanschuiven om te zien hoe ze op de Antwerpse Ring... staan aan te schuiven in de file.

Marco Polo

Left to my besognes...

Vroeg op, als naar gewoonte, maar ook weer helemaal niet nodig omdat ik vandaag pas om 10.20u moet optreden in PITO. Tijd dus om wat hersenspinsels te ontwarren en blogklaar te maken.
Na een meteorologisch zomerweekend tijdens hetwelk de tuinhuisconfiguratie omzeggens alle tijd in beslag nam, maar tevens voor een boost van zelfvoldane tevredenheid en contentement zorgde, moest volgens de weervoorspellers de nieuwe week starten met een klimatologische ommekeer.
Die kwam er dan ook, maar met enige vertraging.
Was het maandag in de loop van de dag nog grijs en "laf" weer, dan trok in de vooravond de hemel weer open en genoten we van een echte zomeravond. Ik lag uitgeteld in de hangmat na het toegankelijk maken van het ondergrondse faecaliënrecipient:
bij 30°C had ik de houtvoorraad verplaatst en de spade ter hand genomen om die verdomde beerput op te zoeken. Maar nu ligt alles open en klaar, en dus te wachten op " 't Ruimerke".
Er leek geen einde te komen aan die prachtige avond.
De zon verwarmde niet alleen mijn vermoeide lijf, maar ook het moreel van deze afgebeulde krijger steeg onder invloed van de zonnestralen weer naar een combatief niveau en voor ik het goed en wel besefte was ik bezig met de klinken en het bijhorend deurbeslag aan de ingang van mijn Fritidshus...

Waar ik tenslotte met een voldane gimlach een laatste blik wierp op het tuinpaleis en mij te ruste begaf, stond ik enkele uren later met een bang hart te kijken naar wat de eerste lentestorm met mijn bouwsel zou aanvangen. Rond 3.00u brak het geweld los en zag ik het hemelwater horizontaal voorbij het slaapkamerraam vliegen. 30.000 bliksemontladingen illustreerden nog maar eens dat ook God een goede flash nodig heeft om geslaagde foto's van zijn creaturen te maken... of begeef ik mij hiermee op glad zomerijs?? Wij werden gespaard van de zwaarste ellende en het tuinhuis heeft de eerste doop uiteindelijk heel goed doorstaan.
De resten van de storm hebben er daags nadien voor gezorgd dat ik mijn fietsritten naar Stabroek en terug in een nieuwe recordtijd heb afgehaspeld. Was de duivel ermee gemoeid of was het maar een gedacht, maar de wind leek mij steeds in de rug te blazen !!!
Verder gaat alles hier zijn gangetje, maar dan wel in overdrive.
Er gebeurt zoveel, er zijn zoveel gewone dingen die hun beslag moeten krijgen, er zijn tal van beslommeringen die mij bezig houden, ik moet nog zoveel doen, er komt geen eind aan.
"I'll leave you to your besognes", schreef Simon Vinkenoog.
So I got left to them...

Marco Polo

Klus geklaard, maar ****** aan de knikker...

En of de zon van de partij was vandaag...!!!
Van vroeg in de ochtend tot laat op de dag was het bakken en braden geblazen, en onder die omstandigheden werkten wij dag drie van ons weekend-fritidshus-programma af... en zagen aan het blauwe zwerk boven onze Polder dat wij niet alleen waren!

De tuinhuisklus is geklaard. In de komende dagen ga ik de resterende details afwerken: bloembakken construeren en ophangen, verluchtingsgaten boren en ventilatieroosters aanbrengen, klinken en slot in de deur plaatsen, binnenplinten bevestigen... en niet te vergeten: mijn garage weer leegmaken en voor de resterende "rommel" een goede en handige plek zoeken en vinden in het nieuwe tuinpaleis.
Denk echter niet dat hierna de grote rust voor mij zal aanbreken. Niets is minder waar: toen ik mij ter verpozing even wilde terugtrekken in een rustige hoek van de tuin hoorde ik daar een borrelend geluid dat anders niet op die plek te registreren valt. Over de afdekstenen van de sterf-, aal-, en/of afvalwaterput broebelt het wegstromende badwater (gelukkig zonder kind !!!).
Het zorgt er meteen voor dat ik een plan kan uitdokteren om :
1. eerstdaags de houtberging te ontruimen
2. stante pede de toegang tot de sterfput uit te graven
3. zo snel mogelijk de ruimingsdient te contacteren
4. het geheel met toegeknepen neus op te volgen (ik weet maar al te goed waar het om gaat, dus... !!!)
5. na het verloop van de ontruimingsactiviteiten het geheel weer toonbaar en toegankelijk te maken
6. in deze voldoende aandacht te schenken aan het ecologisch aspect van de zaak, maar ook de aromatische kant niet te verwaarlozen...
Wordt als naar goede gewoonte... "vervolgd"!!

Marco Polo

Seven more to go...

U hebt het waarschijnlijk begrepen: vier dagen zonder blogpublicatie, dan moet er bij heer Polo iets aan de hand zijn.
En inderdaad, het geleverde hout moest omgezet worden in een presentabel tuinhuis en de andere dagen van dit voor sommigen oeverloos lange maar voor mij gewoon standaard weekend waren ook gevuld met meer dan genietbare afspraken en dus prachtige ervaringen die ik voor geen geld wilde missen.
Het begon allemaal op woensdag, toen mijn vriend Arnold zich tijdens een academische zitting in het stadhuis van Gent, meer bepaald in de historische Pacificatiezaal, ontdeed van het voorzitterlijk leiderschap van K.A.A.G.-Gent Atletiek.

Hij heeft er de voorbije acht jaar een schitterende ambtsperiode opzitten en geeft nu de fakkel door. Ik mag hopen dat hij in de toekomst meer tijd kan vrij maken voor onze gezamelijke uitstappen, weekends en eventueel langere vakanties.
Ik kijk er halsreikend naar uit!
De volgende dag werd besteed aan de festiviteiten ter gelegenheid van de eerste communie van onze oudste kleindochter Joke.
De weergoden in een goede bui en de ijsheiligen op apegapen:
een mooi etmaal met prachtig weer voor een geslaagd tuinfeest waar Bie & Frank blijkbaar een patent op hebben.

En dan was daar de brugdag waar zovelen hadden naar uitgekeken om naar zee of de Ardennen te trekken. Polo & Pola van hun kant en ik voor mezelf van de mijne, gingen een hele andere weg op...
of net niet: wij bleven thuis en gaven in samenwerking met de tijdelijk alhier verblijvenden, Bram & Anke, het beste van onszelf om onder een bij pozen heet blakerende zon de plankenberg om te toveren tot een meer dan valabel tuinpaviljoen.
Vrijdag stonden de vier wanden, hingen de deuren (beetje scheef) en zaten de ramen op hun plaats, lag de vloer en staken de dakbalken in het spant.


Zaterdag werd er wat bijgestuurd in de positie van de deuren, een paar rondellekes doen wonderen, werd er gedaktimmerd onder een loden zon en ondernamen we nog een poging om ook de roofingshingels op hun plaats te krijgen. Een gezapige, maar aanhoudende regenbui zorgde ervoor dat de dakbescherming niet helemaal werd gerealiseerd: seven more rows to go...

Dat doen we dan morgen wel, als de zon weer van de partij is!
Dat Racing Genk vanavond de voetbalbeker van België won was voor mij een verwaarloosbaar detail in het weekendgebeuren.

Marco Polo

Stijn & de wegwerkzaamheden...

Met een stevig glas Montepulciano d'Abruzzo 2007 bij de linkerhand en nog zwaar onder invloed van de laatste "Hoe lang gaat dat hier nog duren?"-aflevering van "Stijn en het Heelal" parkeer ik mij snel even aan het klavier en voor het scherm om een blogske te plegen. Morgen is het misschien te laat...

Natuurlijk had ik het al vernomen via de media en tijdens mijn verplaatsingen bij regelmaat ondervonden aan den lijve, maar de laatste dagen lijkt het wel of de wegwerkzaamheden in kwantiteit op een hoogtepunt afstevenen en dat de variabiliteit in de lokale uitvoeringsmodaliteiten niet meer te stoppen zijn, laat staan dat er sprake is van enige controle. Tijdens de fietsrit vandaag naar PITO was, hoewel ik een vrijwel identiek traject aandeed, bijna niets meer hetzelfde als vorige week. Waar 7 dagen geleden de weg nog goed berijdbaar was, moest ik vandaag halsbrekende toeren uithalen om over een smal boordje inderhaast neergelegde plaveien het einde van het fietspad langs de Scheldekaaien te halen. Op een andere plek was het rechte stuk fietspad middels een reeks afzettingen, uitgravingen en boordsteenstapelementen omgetoverd tot een viervoudige chicane wier passage een hoge graad van stuurmankunst vereiste om er heelhuids en ongeschonden doorheen te komen. Wegversmallingen in Ekeren, graafwerken in Hoevenen en nog eens een klote-passage in Stabroek zelf vervolledigden het negatieve plaatje.
Aan de andere, de positieve, kant was er dan weer de eerste openstelling van het nieuwe Noorderlaan-pronkstuk dat als voorloper van de Lange Wapperbrug het einde van het Albertkanaal en de bijhorende dokken overspant en voorzien is van een prachtig fietspad. Speciaal voor U, waarde lezer(es), begeef ik mij morgen wederom fietsgewijs naar ons geliefd instituut teneinde ter plekke de nieuwe realisatie visualiter op een geheugendrager vast te leggen om U eerstdaags via deze blog te laten delen in de aanschouwing van die laatste nieuwigheid.
Nu ik het toch over PITO heb: mijn inschrijvingsdag is goed verlopen. De stilte voor de storm hield in dat we op zaterdag slechts vier jongeren aan onze instelling wisten te binden: één registratie per aanwezig personeelslid. Zondag was het zoals gewoonlijk tijdens een Open Deurdag de grote overrompeling,
en om de traditie getrouw te blijven werd ook deze keer het inschrijvingsrecord gebroken: 148 !!!
Er zijn al nieuwe emmers besteld.
Zand en cement hebben we nog genoeg...

De stijgende temperaturen en het feit dat de wijde omgeving tijdens de voorbije twee weken ruimschoots van hemelse wateren werd voorzien zorgen er samen voor dat U het gras ziet groeien terwijl U erbij staat en als U goed luistert hoort U dat nog ook.
Dit heeft als bijkomend effect dat onze Polder tot laat in de avond overspoeld wordt door van kreunend tot zoemend ja zelfs krakend agressief variërende grasmaaimachineklanken: een symfonie van noest maaiende en flink in de maat stappende buurmannen en -vrouwen. Ook Uw dienaar heeft de nog bereikbare delen van de lokale grasmat gemillimeterd: door de ruim gerangeerde bouwplankenvoorraad en na de uitpassing en voorlopige afzetting van de tuinhuisfundamenten is de te scheren oppervlakte danig gekrompen en was de klus in geen tijd geklaard.
Net op tijd om een blik te werpen op de westelijke einder en U te melden dat daar alles rustig is...

Marco Polo

Fritidshus...

Het mooie lenteweer neemt een snipperdag.
Sinds gisteravond dwalen stortbuien over het Vlaamse land en overspoelen modderstromen de anders zo vredige landschappen. Ook de Polder blijft er niet van gespaard, maar van enig rampscenario is hier voorlopig en gelukkig nog geen sprake.
Tijdens een getemperde regenbui kwam het vanmorgen tot de overhandiging van het langverwachte en reeds eerder aangekondigde tuinhuis-bouwpakket. Geladen met wel een dozijn gelijkaardigen parkeerde Rien VDB uit Leiderdorp-NL zijn oplegger rond half negen in de Graspolderlaan. Het openbaar vervoer, den 13, moest zelfs even wijken terwijl hij met zijn forklift de Trondheim 510X380, alias een 0130, ter plaatse afleverde. Keurig aan de kant en Ikea-wise quasi luchtledig verpakt lag de levering hooguit 10 minuten te schitteren voor de garage-inrit. Daarna togen Polo & Pola aan de als vrijetijdsbesteding geregistreerde arbeid. Plastiekfolie lossnijden, planken versjouwen, balkjes stapelen, materiaal selecteren en ordelijk rangeren, het zaakje opnieuw keurig afdekken, want er worden nog hevige buien voorspeld voor de komende dagen, en tevreden toekijken op het resultaat van de geleverde inspanning.

Hiermee is stap 1 gezet in het realisatie-proces van het nieuwe tuinhuis. De volgende 48 uren zullen om voor de handliggende redenen niet aan de opbouw van dit paviljoen kunnen besteed worden: morgen figureert Uw verslaggever als lid van een inschrijvingsteam in het PITO en zondag vindt in dezelfde inrichting de jaarlijkse Open Deur Dag plaats.
In de loop van volgende week moet er dan tijd gemaakt worden voor enkele voorbereidende werkzaamheden en het weekend daarna volgt de "montering av fritidshus" oftewel de "opbouw van de blokhut", ware het niet een "erection of a log cabin".
Hopelijk ontbreken er geen onderdelen en kan ik U binnen afzienbare tijd verslag uitbrengen over een wellicht enerverende, maar tevens geslaagde bouwonderneming...

Marco Polo

Aftellen...

Terwijl het weer weer niet weet welke kant het eigenlijk uitwil en de temperaturen de hoogten op de laagten laten volgen, de wind niet echt een keuze kan maken uit welk gat hij wil blazen en de luchten vandaag varieerden tussen licht bewolkt en potte-grijs, terwijl het klokje thuis tikt en de muizen dansen als het kalf de klepel verwijt maar niet weet hangen, als één plus één geen twee meer is en "TommekeTommekeToch" naar zijn groene trui kan fluiten..., dan voelt heer Marco dat het tijd is om af te tellen!!

Aftellen naar de thuiskomst van jongste spruit Anke, die na een schitterend maar zwaar seizoen morgen weer verwacht wordt in de heimat en hier mag beginnen aan een lange en welverdiende rustpauze... enkel nadat zij een stevig handje zal toegestoken hebben bij de opbouw van het nieuwe tuinhuis.

Aftellen dus ook naar het leveren van datzelfde hofpaviljoen, wat na meerdere mislukte pogingen nu toch zal kunnen plaatsvinden in mijn aanwezigheid op de Iden van mei.
Iden, die maandelijks garant staan voor een publicatie van onze grote Roerganger en lichtend voorbeeld, Aloysius Primus.
Naar goede gewoonte verwachten wij weer een brok hemels proza waarbij de heren Verhulst en Vuijsje enkel met nederig gebogen hoofd de aftocht kunnen blazen en uit eerlijke waardering en oprechte schaamte hun Libris-trofee en Gouden Uil alsmede de bijhorende financiële renumeratie zullen afstaan aan de heer Aloysius, die wij bij deze gelegenheid niet enkel meer als Primus zullen aanspreken maar ook het epitheton Magnus willen toedichten. Al was het maar voor deze ene keer!!

Aftellen ook naar de eerste verjaardag van de periode in mijn nieuwe leven zonder...
Op 15 mei 2008 werd ik ontdaan van een verwaarloosbaar urologisch kleinnood dat bezig was om op lange termijn een hypotheek te leggen op de goede status van mijn algehele gezondheid. Het mes erin, zei Dr Witters, en de prostaat eruit.
Operatie geslaagd en resultaat van "zeer goed" tot "wat duurt het toch lang", al naargelang de invalshoek van de evaluatie.
Bekijk ik de resultaten van de opeenvolgende bloedonderzoeken naar de aanwezigheid van PSA, dan scoor ik "zeer goed" en da's natuurlijk van groot belang: opgeruimd staat inderdaad netjes!!
Heb ik het over de functionaliteit van mijn dagdagelijkse en ook nachtelijke waterhuishouding, dan stel ik vast dat de ultieme vorderingen naar de perfecte dichting zeer moeizaam verlopen. Soms denk ik dan:"Wat duurt het toch lang..."
Voor de rest wil ik U omtrent mijn postprostatoire revalidatie nog deze aangepaste versie van de hier al eerder geciteerde "mop van de jonge stier en de oude stier" voorschotelen.
Het gaat hierbij niet om twee, edoch om drie runderen van het mannelijk geslacht: een jonge, een oude en een héél oude.

Zij staan in de avondzon te grazen op een groene helling.
De jongste, bij wie ook de trommelvliezen nog het best blijken te functioneren, hoort lawaai aan de andere kant van de heuvel.
Hij teent naar boven, en roept al snel dat ook de twee anderen best naar de top komen. Moeizaam begeven de twee heren van stand zich naar hun jonge partner die het daarboven steeds moeilijker lijkt te krijgen om zichzelf in toom te houden.
Boven aangekomen zien zij de reden van zijn opwinding:
in de vallei loopt een kudde van wel 1000 koeien voorbij.
"Komaan" roept de jonge stier wildenthousiast tot zijn companen "we lopen naar beneden en we knippen er een paar!!"
"Ho maar" zegt de oude ervaren en door de wol geverfde stier
"we wandelen naar beneden en we knippen ze allemaal!"
"Doe maar, jongens" zegt de héél oude stier, en hij draait zich om: "Kijk eens wat een mooie zonsondergang..."
Dus tel ik af, maar niet fanatiek, naar bewolkte dagen zonder kleurende einders en blinkend ondergaande zonnen.
Time is on my side...

Marco Polo

Op stap met mooi weer...

Het weekend zit er op. Morgen staan de schoolkids weer te wachten, dus sluit ik nu maar snel met een korte blog.
Gisteren vond de halfjaarlijkse Turkije-reünie plaats.
Sinds Erwin & Heidi hun consumptie-stimulerende en economie-reddende voortplantingsactie hebben ingezet, met als gevolg twee schitterende dochters, verplaatsen wij ons doorgaans naar het verre Westen om samen met nonkel Michel en de fiere ouders de communicatie-rituelen ten huize Mares te onderhouden.
Meestal sluiten we de dag met een culinaire actie, en dat was deze keer niet anders. Aangezien we daar telkens vlak bij Oostende zijn, werd het hoog tijd dat we eens kennis maakten met de lokale horeca. Na een reeks vruchteloze pogingen om telefonisch te reserveren liepen we uiteindelijk op goed geluk de binnenstad in. We waagden onze kans in bar-resto TAO en ik kan U dit etablissement meteen aanbevelen.

Wereldkeuken, loungy interieur, vriendelijke en snelle bediening, prijs/kwaliteit verantwoord en ook de huiswijnen zijn best te genieten. Wat moet een mens nog meer hebben...??

Vandaag heb ik van het mooie weer gebruik gemaakt om samen met Ma Pola een fietstochtje te maken langs de Antwerpse kaaien, het Bonaparte- en het Willemdok. Daar kan je niet naast het in aanbouw zijnde MAS (Museum aan de Stroom) kijken.
"Open wervendag" of niet, de rasterhekkens staan er nog rond... maar dat kan het Havenboefje niet schelen: die geniet van de open ruimte en de gladde waterpartij achter de meerpaal.

Wie fietst bij mooi weer krijgt dorst. Terrassen zat, daar aan de waterkant, maar laat mij nu toch net in die buurt ook nog een "gezond" adresje kennen. Pieter Loridon, "brother in crime" tijdens mijn vijfjarig verblijf bij RBA, het huidige Antwerp Giants, baat daar sinds begin dit jaar MAONA - een koffie & gezonde sapjesbar - uit. Vanmorgen was het er rustig zitten met een heerlijke hazelnootkoffie en een verfrissende juice.
Ik spring er een van de komende weken op een ochtend wel eens binnen voor een ontbijt, op weg naar school...

Marco Polo

Derde poepje op de stoof...

Voor de derde keer heb ik deze week een telefoontje gekregen om een afspraak te bevestigen voor de levering van het nieuwe tuinhuis, lees "het bouwpakket". En wat blijkt nogmaals?
De aloude Vlaamsche spreekwoorden en gezegden behouden hun waarde, want: "Derde keer, goede keer!!"
Eind' volgende week zal er een stapel planken op mijn oprit prijken die ik daarna zo snel mogelijk en met verkrachte eenden wil compileren tot een 1ste klasse tuinhuis "van de bovenste plank".
Met dat idee in gedachten sta ik vanmorgen aan het keukenraam en aanschouw de lege tuinhoek, waar het vorige exemplaar is weggehaald en een grote open wonde heeft achtergelaten.

Daar zal het de komende weken gaan gebeuren: de initiële nauwgezetheid bij het uitpassen van de basisblokken, de vreugde en fierheid om het eerste balkenraster dat waterpas in elkaar klikt, de gedrevenheid om snel komaf te maken met de opbouw, het ongeloof wanneer blijkt dat het deurkader ondersteboven in de plankenwand is geplaatst en er zes rijen opnieuw moeten gedemonteerd worden, het plaatsen van de dakbalken en bijhorende plankentimmer onder dreigende regenwolken die hét niet kunnen ophouden en 10 minuten later een pletsende regenvlaag over de werkzaamheden uitstorten -hetgeen mijn enthousiasme danig afkoelt, het eindeloos geklungel tijdens het leggen van de roofingshingles, de tussensprint wanneer ik vaststel dat de vloer er als vanzelf invliegt, het prutswerk bij het aanpassen van ramen & deuren,....

Deze structurele gedachtengang wordt onderbroken door het eerste item van het radio-journaal:
Tom Boonen is opnieuw betrapt op het gebruik van cocaïne
Daar zal weer heel wat inkt en papier, virtuele opslag- en publiceerruimte, zendtijd in nieuws-, duiding- en praatprogramma's aan gespendeerd worden.
Laat mij kort zijn: zie waar Frank Vandenbroucke is beland.

"Tommeke, Tommeke toch" kan nu best al zijn geld steken in een ontwenningskliniek, ergens in de Kempense bossen.
Succes gegarandeerd!! Dat kunnen we van zijn verdere wielerloopbaan zeker niet meer zeggen. Niet voor niks staken de mensen van De Lijn: zij zien ook dat er teveel middelen van hun werkgever gaan naar sponsorgelden voor deze gevallen engel!

Toch komt er blijkbaar schot in de onderhandelingen nu geweten is dat er mogelijks twee nieuwe "lijnen" zullen uitgebaat worden met als eindstation "Coke-center Boonen"...

Het leukste van de nog jonge dag zit voorlopig in het radio-kwisprogramma DubbelCheck van Jan Hautekiet.
Daar hoor ik de laatste De Crooiaanse spreuk, bij het verhaal van de partij-overloperij en de onheuse VLD-praktijken eromheen:
"Als de melk over kookt, stinkt de stoof!!"
Johan Vande Lanotte, alias Den Baard, doet er ongewild een schepje bovenop als hij tijdens een interview verklaart dat hij JM De Decker "een poepje van eigen deeg" wil laten ruiken.
Hopelijk voor JM zijn het geen droge deegwaren...

Marco Polo

All in one day...

Het zal een mens maar gebeuren...
Geprangd tussen een meer dan gevuld weekend, waarvan sprake in de vorige aflevering, en een al bijna even copieuse tweedaagse in de Westhoek, waarover later meer, is Uw verslaggever vandaag deelgenoot van een overvolle agenda voor een lange vrije dag.
Het begon allemaal op een ontiechlijk vroeg uur: na de Catalaanse hold-up van FC Barcelona op het veld van Chelsea gisteravond moest ik al om half vijf uit de veren om Bram & Co op te halen in Zaventem. Ze hadden het wel naar hun zin gehad daar in Hurghada, maar moeten via Hoboken en met de Alfa direct verder naar Amsterdam, waar de leerlingen van de OSB hen om half negen trappelend van ongeduld staan op te wachten.
Vader zet dus maar een pot sterke koffie en begint omstreeks half zeven aan zijn blog-werkzaamheden: ochtendstond heeft...

In het ochtendnieuws hoor ik dat
La Esterella vandaag 90 wordt.
Amaai, 90 jaar en pas nog op de radio: Ooh Lievevrou..euhhh...wetoren
Een Aantwaareps boegbeld gelak asser deez doage nie veèl méér lèvendig rondloapen in 't Stad!
Ze doet dat nog altijd goed, ons Esther. Proficiat!!!


Spectaculair én levensbelangrijk nieuws komt er van het fietsfront. Eerder deze week kreeg ik een portret doorgestuurd van een gevallen ster: mijn goede vriend en Chocolate Jacques-man, de Rudiman, was tijdens de Davitamon Classic op onzachte manier met het asfalt in aanraking gekomen. Als hij iets doet is het nooit half werk, dus bekijk hem hieronder maar eens goed...

23 hechtingen boven zijn rechteroog!!
'k Wist niet dat daar zoveel plaats was bij hem!?
Hij zegt zelf "dat em sjance gat éé" want "da zenne nelm oep vier pleutse gebarsten is" en "dattem der dan aaigelijk nog zoe slecht nie oitzie"..."deummeke oemhoog èh gast!!!"

Net gisteren werd ik op weg naar PITO gewaar dat mijn fietsremmen het niet meer deden. Bleek dat ze totaal "op" waren! Volgens enkele collega's is het vervangen van remblokjes op een V-brake een klusje van niets en moest ik dat zeker aankunnen.
Om hen tevreden te stellen en mijn stalen Matra-ros op veilige wijze te blijven berijden heb ik mij Decathlonwaarts begeven en in de rekken met fiets-accessoires naar de gepaste vervangstukken gezocht... en het nodige gevonden.

Thuis bleek het net iets meer dan "iets van niets" te zijn, maar met wat geduld en logisch nadenken heb ik de opdracht tot een goed einde gebracht. Hopelijk kan ik nu weer stoppen voor overstekend wild en als het verkeerslicht op rood springt...

Nu de zon erdoor komt is het de moment om die remmen eens te testen: op de fiets naar onze lokale Delhaize om de nodige ingrediënten te halen teneinde La Pola en mezelf vanavond van "lakker waarem ète" te voorzien.

Marco Polo

Ameland

Wij hadden de "koninginnedag der koninginnedagen" uitgekozen om naar Leeuwarden te rijden en daar in de buurt een eerste vakantiële tussenstop te maken op weg naar Ameland.
De gebeurtenissen in Apeldoorn hadden er voor gezorgd dat tweederde van de Nederlanders die in het E10-hotel Friesland een overnachting geboekt hadden en aldaar een feestelijk diner wilden nuttigen de zaak voor bekeken hielden en reeds vertrokken waren. Veel plaats én eten voor ons, dus...
De volgende ochtend scheepten we in op de veerdienst bij Holwerd. Niets dan lachende gezichten bij het vertrek, en na de overtocht ging het gezwind en met volle bepakking richting Hotel Zeewinde waar we voor 2 nachten onze intrek namen.
In onderstaande compilatie ziet U hoe er met man en macht gezocht werd naar schelpen, die Katie nu in haar bloemstukken gaat verwerken, en ook dat mijn twee vrienden, Nolle en Eli, het zelfs in krakende plankstoelen best naar hun zin hadden !!

Langs de waterkant is er altijd wel wat te zien en te beleven:
een korte geschiedkundige noot-op-bord betreffende het vierde waddeneiland in de rij, na Texel, Vlieland en Terschelling en net voor Schiermonnikoog, leert ons hoe en wat het geworden is.
Een zeilboot die wat aanmoddert en waddenlopers die hetzelfde doen, én een mooi shot van een grutto op de grasdijk.

De vlag van Ameland, twee zeemeeuwen op de uitkijk en met de neuzen in dezelfde richting, een Ameland-pet die mijn kale voorhoofd tegen de zon en de wind moest beschermen en een zicht op kamer 138...

Verslaggever dezes probeerde sneller te fietsen dan zijn schaduw, hetgeen om voor de hand liggende redenen niet is gelukt. Fietspaden om, zoals ik in momenten van opperste bewondering pleeg te doen, "U" tegen te zeggen!! Mijn reisgenoot Arnold, in gedachten verzonken en geheel onwetend over het feit dat hem een lekker stel tieten boven het onschuldige hoofd hangen.
Tijdens het fietsen houden we de wegwijzers goed in de gaten: je zal maar verkeerd rijden op een eiland van 23 bij 4... kilometer.

Eli, Nolle, Niekol, Leen en Katie!!
Vijf op een rij: da's altijd gewonnen spel!!

En om af te sluiten, de vuurtoren van Ameland.

Weer een weekend om nooit te vergeten, maar vondelingen zoals die in het vorige bericht lagen er nu niet meer op het strand. Waarschijnlijk, neen eerder zeker en vast, zijn én Bram Vermeulen én Boudewijn De Groot ons hier vóór geweest!!!

Marco Polo