It may have been in pieces...

Ik weet zelfs niet bij benadering hoe lang dat avond-aan-avond drie/vier voetbalmatchen op televisie al bezig is.  Het lijkt al wel een eeuwigheid. Een mens rolt er dan als vanzelf in en voor je het goed en wel beseft is het een dagelijkse reflex geworden waarnaar het mondiale bioritme zich alleen maar kan plooien. Oké, ik pleit nogmaals schuldig: de meeste van die matchen heb ik gezien. Niet die om middernacht, maar voor de rest waren het er heel wat.
En heb ik ervan genoten?
Soms. En dan nog op de meest onverwachte momenten. Er waren verrassingen bij de vleet, hoewel.  De specialisten zien dat helemaal anders en geven een alles verklarende draai aan hun analyse waarbij de gewone man in zijn zetel totaal uit het lood geslagen achterblijft. Neem nu de tactische overwegingen van Bob Peeters bij de eerste twee matchen van de Rode Duivels. Het aankijken niet waard en van een wereldbeker onwaardig niveau. Volgens hem lag het aan hét systeem. En nog: het werd veel beter als de driehoek op het middenveld...
Ho ho ho!!! Stop maar Bob! Eén man zat daar onder die Sporza parasols die het debacle bij naam durfde te noemen: Jan Mulder. "Het lijkt op niets. Oervervelend en saai voetbal. Statisch en traag, heeft eigenlijk niets met het spelletje te maken. Ze moeten looooopen..."

En zo hoor ik het graag: geen geleuter, geen verzachtende omstandigheden, geen begrip voor.... 'Ze' staan daar niet voor niks op dat veld en 'we' mogen er toch iets meer van verwachten. Ondertussen viel op lokale bodem half België in katzwijm. 'Ze' wonnen match na match, 'ze' werd meer en meer 'we' en de manier waarop speelde geen rol meer. Als de punten maar binnen waren, en dat zijn ze nu. 9 op 9! Fantastisch numeriek rapport. De pagina met attitudes slaan we deze keer best over: inzet, samenwerking, creativiteit, doorzettingsvermogen... Wie dit durft aan te kaarten is een negativist en het supporterschap van de nationale elf onwaardig. Toch moet het mij van het stilaan terug op zijn plooi komende hart: ik ben blij als 'onze' jongens winnen, maar ik wil eigenlijk ook wel genieten van het geleverde spelvertoon en mee opgaan in hun 'drive'. Als dat er niet bij is vind ik het maar niets. Toch hoeft dat niet elke keer met zo'n dwaze twee-voeten-vooruit-op-de-man-sprong als van die knettergekke Defour...
Genoeg geklaagd nu, let the games begin! Want zo is het natuurlijk: het echte wereldkampioenschap begint nu pas bij de wedstrijden met directe uitschakeling, en dus zouden ze voor mij iedere keer met zestien mogen beginnen aan een eindfase van een WK. Het risico zit er dan wel in dat 'wij' er nog minder gaan bij zijn dan dat tot nu toe het geval is. Niet meer rekenen, spelen om te winnen. Of om de verlengingen te halen en dan 'om het minst' strafschoppen te missen!

Het was al direct prijs met de eerste 1/8ste finale tussen Brazilië en Chili. Ook geen topkwaliteit voetbal, maar wat een intensiteit en overgave van beide ploegen. Spannend tot de laatste bal van een Chileen in de verlenging op de dwarslat. Strafschoppen dus: 3-2 voor Brazilië, met drie gestopte ballen, één naast het kader en weer die laatste bal van Chili.. deze keer op de paal. Mijn tikker klopt half Braziliaans en dus kan ik hiermee even verder. Ik geraak precies toch stilaan weer gewonnen voor het voetbal. Tot de uitgekookte topploegen er weer aankomen met hun geduldig resultaatvoetbal: Nederland, Duitsland en tegenwoordig ook België. Want ja, 'we' worden stilaan bij de grote ploegen gerekend en dus mogen 'we' ook uit dat saaie tactische vaatje tappen. Misschien zit er een kans in dat 'ze' er deze keer wel voor willen of mogen gaan, omdat winnen nu eenmaal de enige kans is om door te stoten naar de kwartfinales. Je weet maar nooit.

Afsluiten doe ik vandaag met bovenstaande quote van Jim Morrison die gisteravond aan bod kwam bij het pensioenfeest van Arnold VH, Nolle voor de vrienden. Merci Arnold en van harte gefeliciteerd met je op rust stelling en je 65ste verjaardag. Deze uitspraak zou ook niet misstaan als doelstelling voor 'onze' WK-sjotters, alleen moeten zij dat nu waarmaken en niet wachten tot hun 65. Daarvoor heb ik de tijd niet meer...

Marco Polo

Hie Pie Pie Poerraaa...!!!

Bij deze wenst heer Polo zijn lezers en lezeressen/-innen een heel gelukkige midzomer. De langste dag heeft de kortste nacht gisteren wederom in een houdgreep genomen en daarop volgt al jarenlang een diep uit het hart gelanceerde en driewerf aangehouden jubelkreet om vreugde en victorie te kraaien bij weer een kaarsje meer op de verjaardagstaart van deze blog. Ooit begon het aldus...

22 juni 2005 

beste Aloysius, 

voor de "zoveelste keer" probeer ik nu eigenhandig een blog op te starten. Ik ben méér dan benieuwd naar het resultaat.... Stel je voor dat het eindelijk lukt: heel de vakantie heen-en-weer en op-en-af .... berichten vanuit Yucatan-Mexico, om jou en je eega op de hoogte te houden van onze vakantie-avonturen, alsook af en toe een tipje sluier lichten van de avond-uren... in Mexico kan dat meer dan een tipje zijn !!! Enfin, ik was weeral blij je vandaag even te ontmoeten. Al was het maar even: mijn dag kan niet meer stuk (of misschien alleen met stukken en beetjes...) Ik ga dit verzenden (hoop dat het lukt) en dan weer aan de gitaarstudie... Op hoop van zege !!!! 

marco polo 

Vandaag gaan we dus voor een negende verjaardag en meteen start de tiende jaargang. Kleine blogjes... blijven klein, maar worden even snel ouder als de schrijver ervan! Dit had ik die bewuste 22 juni 2005 helemaal niet voor ogen, en mijn goede vriend en aanstoker dezes, Zijne Pauselijke Geiligheid Aloysius Primus, al evenmin zo mag ik genoegzamer wijze aannemen. En dus, tot meerdere eer en glorie van mijn mentor en hopelijk tot sporadische genoegdoening van U, leden mijner lezersschare, schakel ik een tandje bij, zet mij in de volgende bocht nog eens recht op de trappers en hoop er de komende twaalf maanden weer de nodige lappen op te kunnen geven om aldus gaandeweg dat tweede lustrum in het vizier te krijgen. 

Marco Polo

Back to normal...

Zoals U in dagspatiën nog net op de vingers van één hand hebt kunnen natellen blijft er een behoorlijke tijdsruimte zitten tussen mijn publicaties en mag het tempo zeker wat opgeschroefd worden. Daarmee is Heer Polo natuurlijk niet de enige zieke die in aanmerking komt voor een plaats in het aangehaalde bedje: toen ik ons nationaal kapitaal aan potstampers de eerste keer in 'actie' (sic) zag schoot mij hetzelfde door het hoofd. Schakelen jongens, gaz geven, af en toe een spurtje trekken, beweging in het spel! Mag het een ietsje méér zijn...??  Ik ben natuurlijk geen kenner en al helemaal geen analyst noch verslaggever, maar toch was ik niet de enige blinde die zag dat het niet goed was in de wedstrijd tegen Algerije. 'Statisch en futloos' noemden we dat vroeger. Geduldig voetballen orakelen de voetbalspecialisten de bondscoach achterna.  Het is van 'niet beter kunnen' zeiden we vroeger. Nu vinden spelers én T1 dat ze het goed gedaan hebben, dat er goeie dingen te zien waren en... dat het na de rust nóg beter werd. Dat het na de rust beter werd zal ik niet tegenspreken en mag ook onze verwondering niet wekken, maar 'nóg'...??! Enfin, de invallers hebben het goed gedaan: volgens Bob Peeters lag het aan de positie, edoch ik volg maar al te graag Jan Mulder die ook meer fan is van het swingende en beweeglijke veldspel en de oorzaak zocht in de snellere combinaties die Mertens & Co tijdens de tweede wedstrijdhelft op de Braziliaanse grasmat legden. Meteen voel ik mij betrapt en ik pleit schuldig: ja, ik heb na de match naar Canvas gekeken. Gelukkig was daar echter Mulder Sr die nóg beter spreekt en schrijft dan hij vroeger voetbalde in de rangen van Anderlecht, toen dat nog stond voor zwierig en alles overrompelend sambavoetbal. Dat waren nog eens tijden...
Bij deze hebt U dan ook kunnen vaststellen dat MP heeft toegegeven aan de drang en zo stilaan meer en meer voor het televisiescherm te vinden is om grote delen van -, tot soms volledige matchen van deze voorronde te volgen. Met wisselende graad van genoegdoening weliswaar, en dan blijft daar gelukkig de mute-, zap- tot en met de aan/uit-toets. Voor alles is een oplossing!

Dat bleek ook tijdens het einde van onze Andalusië-gang. Was het de stress, de warmte, een stijgende vermoeidheid, een al even oplopende leeftijd of een combinatie van dit alles, maar tijdens de op één na laatste nacht op het Iberisch schiereiland sloeg mijnen tikker nog eens tilt. Even afwachten, pilleke extra, beetje beter, toch maar wandelen, terug naar af, ruggespraak met het cardiologisch thuisfront, naar het hospitaal van Antequera en daar op de urgència aan de monitor en de infusen. Een ervaring! Tegen middernacht was mijn hartelijke drumsolo afgelopen en... mocht ik beschikken. Alleen na fel aandringen en de telefonische tussenkomst van een reisverzekeringsarts in België werd ik niet op straat gezet en mocht ik de nacht verder doorbrengen in het hospitaal. Volgende dag naar de luchthaven in Malaga en 's avonds zonder problemen terug naar Hoboken. Eind goed, al goed... maandag al op cardiocontrole en zoals ik ook de vorige alinea afrondde: voor alles is een oplossing!

Gun me dus even de tijd om middels enkele kortere bijdragen terug in het blogritme te raken. Wees gerust, dat gaat zeker lukken. Voor U het goed beseft zal daar weer de zucht zijn naar wat minder en wat kalmer aan, niet zo hoog van de toren en niet te complex in de presentatie en de verwoordingen. Doe maar weer normaal, da's zeker gek genoeg...

Marco Polo

Bijna over, bijna out...

Het leek er even op dat...
Wat zeg ik?
Het had er heel lang de allergrootste schijn van dat...
Neen, dit moet beter kunnen.
Er groeide bij Uw verslaggevende en vaak koeterwaals spuiende 'correspondent ter plaatse' een sterk vermoeden dat... het wel eens afgelopen zou kunnen zijn met deze Marco Polo-blog. Sinds de laatste bijdrage, die al dateert van eind mei, was er blijkbaar geen reden meer om nog iets uit de blogmouw te schudden, al helemaal ontbrak de drang tot het weven van een web en bovendien was de goesting zoek om nog enige regelmaat te houden bij het eventueel publiceren van de alhier doorgaans geventileerde lapzwanzerij. Voilà, dat is eruit en het staat er eindelijk nog eens op. Misschien bestaat er dan toch nog een sprankel hoop op een verlengd bestaan van deze 'mededelingen'. De voorbije twee weken bracht ik in een hoge staat van toeristische onledigheid door in Andalusië. La Pola had een schitterende rondreis uitgestippeld en in combinatie met een midweek professioneel 'nixen' op uitnodiging van Bea M. werd het een overheerlijke beleving. Foto's volgen later. U kan ze ook komen bekijken tijdens een of andere voetbalmatch waar niks aan te zien noch bij te beleven valt, want daarvan gaat U er de komende weken een heleboel moeten doorstaan. Wegzappen of een goeie dvd/video insteken is dan de boodschap. Bij toch een betere wedstrijd kan U de mute-functie inschakelen om gespaard te blijven van een Raeskallende commentaarstem op Canvas en om een al te zeer met zichzelf ingenomen studiopresentator te ontwijken moet U toch maar zappen naar een buitenlandse zender. Liever nog Vanoudcapelle dan een door zichzelf tot sportpaus gekroonde Vannieuwkerke.

Natuurlijk moet heer Polo er nog even inkomen: net zoals de heropgepikte blogdraad nog tijdelijk stroef gaat aanvoelen, zo zal ook het volgen van de WK-esbattementen in het begin niet echt van harte gaan. Wellicht betert dat als onze Rode Brigade in actie komt. Nog even afwachten dus...

Marco Polo