Brazil 2011 - Part Three

Het werd de hoogste tijd dat Uw dienaar zich nog eens onttrok aan de dagelijkse routine van weinig tot niets doen. Het thuisfront verdient nog steeds de nodige aandacht en in dit geval mag U, als lezer van deze blog, zich uiteraard daartoe rekenen.
Polo & Pola zijn vandaag exact drie weken onderweg. Drie van de vijf, dat is en blijft nog steeds 60% en daarvoor doen de dames onder U tijdens de solden de gekste dingen. Wij van onze kant zijn in een heerlijke periode van rust en kommerloos far niente terecht gekomen. Ons verblijf in Praia do Forte had, behoudens een short of zwemslip en bij uitbreiding een bikini, niet veel om het op rust gestelde lijf. Dag per dag nemen we er een beetje kleur bij, en dat kon zelfs wanneer de zon zich achter een massa Atlantische wolken verstopte. We hebben het dan maar op z'n Blankenbergs gedaan: veel slenteren door de straatjes van het al bij al kleine dorpje, af en toe een poging tot zonnen op het niet onaardige maar evenmin spectaculaire strand en behoorlijk wat wandelen en tussendoor wat 'leuke' foto's maken...

Daarnaast moet ik zeker even melding maken van het feit dat wij bij een stel zeer vriendelijke mensen logeerden: Luc en Marissi baten de Pousada Aquarela uit en doen dat met Frans hart en Braziliaanse ziel. Warm aanbevolen. Getuige daarvan Pola's zeer brede glimlach op onderstaande prent...

Wat het eerder aangehaalde concert betreft ga ik kort zijn: blijkbaar ken ik niks, maar dan ook helemaal niks van de Braziliaanse muziek. De Caetano & Maria waarvan sprake in vorige bijdrage zijn grote namen in de wereld van het Braziliaanse levenslied. Als U echter net als Polo geen Portugees van Chinees weet te onderscheiden, en dan heb ik het niet over de mens maar wel degelijk de taal, dan maakt het niet zo'n indruk. De Brazilianen, en tot mijn grote verwondering niet alleen de vrouwen, zijn er echter wild van: geluk maar liever veel ongeluk, liefde maar ook veel bedrog, sex of wat wij er ons zoal van voorstellen in deze hete zuiderse nachten, heel veel saudade en in tegenstelling tot een boel sambaknallers bijna geen alegria.
Leuk dat we Fernanda & Paula konden trakteren op een ticket voor hun beider verjaardag, maar wij zijn toch maar iets vroeger gaan slapen. Na een stevige nachtwandeling...

Eergisteren hadden we dan een afspraak met de zus en schoonbroer van Fernanda in Salvador. Bezoek aan het historisch centrum van de stad, slenteren en winkelen door Pelourinho en een bezoek aan de Mercado Modelo.

Net als acht jaar geleden laten we ons hier gaan in het souvenirs- en cadeautjes kopen. En ook nu doen we het Laranjeiras Hostel aan, maar dit keer enkel voor een koffie. Na twee nachten in de eerste hoofdstad van Brazilië laten we deze smeltkroes van rassen en godsdiensten achter ons.

Een catamaran-overtocht brengt ons naar Morro de São Paulo, alwaar ik nu in de vroege uurtjes zit te tokkelen op een stilaan minder onbekend klavier. Dat resulteert in iets minder tikfouten en dus een behoorlijk beter redement aan blogpublicatie. Nieuws over dit tropische toeristeneiland krijgt U in een volgende bijdrage. Ik haal nu even warme koffie, ga m'n mail checken, la Pola wekken en een tweede ontbijt nuttigen. Daarna een tandenborstel kopen. De mijne vergeten in Salvador: het leven van een aposentado, een gepensioneerde in Brazilië...

Muitos beijos e abraços para voces !!!

Marco Polo

Brazil 2011 - Part Two

Waar ik bij het afsluiten van mijn eerste Braziliaanse bijdrage gewag maakte van een avondmaal met Rafael, wil ik U allen bij aanvang van dit nieuwe prozablok op de hoogte brengen van het feit dat die afspraak snel zal vergeten worden, de beloofde foto niet gepubliceerd en de gebeurtenis op zich geklasseerd als 'een scheet in een fles'. Daartegenover verdient de churrasco, BBQ, die de Papini-boys ons aanboden in Goiania een 5 sterren vermelding. Net als 8 jaar geleden werd het een super eetfestijn in de Casa Janeth, de zus van Fernanda.

Vader Papini, Junior met de schoonbroers en een jeugdige vriend des huizes... allemaal in grote doen. Natuurlijk kon Uw dienaar niet nalaten een handje toe te steken: een nieuwe job als plongeur in de Papini-kitchen hoort vanaf nu tot de mogelijkheden en zou wel eens een loopbaanswitch kunnen inluiden. Moet ik dan de Belgische pensioendiensten op de hoogte brengen?

Na twee dagen Goiania zijn we vertrokken voor een kort bezoek aan Perinopolis. Een van God vergeten bergdorp dat z'n naam kreeg van de eerste kolonisten bij wie de omringende toppen herinneringen opriepen aan de Pyreneeën. Hellende kasseistraatjes, fleurige huisjes en fusket's à volonté. De Kever-traditie wordt in Zuid-Amerika zeer goed onderhouden...

We namen nog een verfrissende plons onder een naburige waterval en reden 's avonds door naar Brasilia, de hoofdstad van een gigantisch land met vele facetten. Waaaaw... Wat een stad: groot, veel ruimte, modern concept, knappe monumenten en gebouwen die tot het werelderfgoed van de moderne archtectuur behoren. Weeral een moeilijke keuze om in één foto te vatten wat mij hier getroffen heeft: de kathedraal, de lange boulevard met ministeriegebouwen, de congreshallen, het parlementsgbouw of toch maar het presidentiëel paleis?

Ja dus, het is de residentie van huidig president Dilma Roussef geworden: een van de eerste meesterwerken van architect Oscar Niemeijer. U zou het mij misschien niet meteen aangeven, maar Uw schrijvende reporter heeft met heel veel interesse een rondleiding gevolgd in deze moderne variant van Versailles. Meer details daarover houd ik achter de hand, teneinde na mijn terugkeer toch nog een en ander te kunnen vertellen over deze reis. Gisteren hebben we afscheid genomen van Laïs, een nichtje van Fernanda, die ons twee dagen liet verblijven in haar studentenappartement. Daarna ging de vlucht naar Salvador de Bahia. Vandaar geen bus, wegens zuiderse verwarring en manklopende organisatie, maar uiteindelijk toch een taxi naar Praia do Forte. En hier zitten we dan voor de volgende dagen: beetje relaxen, schildpaddenstrand bezoeken, met wat geluk een bultrug zien opduiken in de baai en... zaterdagavond een concert van Caetano Veloso & Maria Gadu. Kenners zullen meteen weten dat dit topkwaliteit is, en wij zullen dat morgen zelf gaan vaststellen en voor U registreren.

Abraços para todos...

Marco Polo

De aanhouder wint...

Gisteren, in het internet-café van Lagoa Santa, wilde het maar niet lukken om de Beam Drop-foto alsnog in de presentatie te loodsen. Vandaag zijn we aangekomen in Goiania, probeer ik het nog eens in de Casa Fernanda vanop Paula's computer, en kijk...

Hier is ie dan: de Braziliaanse Beam Drop met La Pola en Fernanda op de eerste rij. Blijven proberen Marco, en aldus nog maar eens bewijzen dat - mocht hij al niet winnen- de aanhouder toch regelmatig aan het langste eind trekt. Waarvan akte.

Marco Polo

Brazil 2011 - Part One

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad alvorens ik hier aan bloggen ben toegekomen. Al bijna evenveel als er mee gemoeid waren om Europa achter mij te laten en de grote plas over te steken. Polo & Pola vorige week vertrokken om vanop onze nationale luchthaven af te reizen naar Brazilië. Aan ons heeft het niet gelegen, en al evenmin aan onze buren die gebruik maakten van dezelfde taxi én hetzelfde vliegtuig namen naar Lissabon, maar de geplande vlucht werd een uur uitgesteld. Dat uur hadden we nodig om de aansluiting te halen in Portugal. En wat dacht U? Inderdaad, de vlieger was gevlogen en wij mochten overnachten in Hotel Roma, Lisboa. Uiteindelijk zijn we zaterdagmiddag vertrokken, nog eens 3 uur later dan gepland. Dit alles betekende dat ik mijn maat Lucas pas met een volle dag vertraging weerzag, wat na 40 jaar eigenlijk niet zo'n groot verschil meer uitmaakte. Hij stond ons op te wachten in Saõ Paulo en was de volgende dagen een schitterende gastheer. Gedurende twee dagen voelden wij ons meer dan welkom bij hem en zijn vrouw Maria.

Hun prachtig zelfgebouwd huis in een schitterende tuin was voor ons de ideale plek om bij te komen na de vermoeiende reis. De jongeling die in 1973 met twee koffers en 1000 US$ op zak hier aankwam heeft duidelijk goed geboerd en voelt zich prima thuis in dit immense land. Het ga je goed Lucas. Ik wens jou, je vrouw en kinderen nog veel schitterende jaren en leef maar verder 'als Lucas in Brazil'. Nogmaals dank voor de toffe dagen samen.

Van Jacarei-SP zijn we doorgevlogen naar Belo Horizonte, waar we met Fernanda een week gingen rondtrekken. Ook hier wachtte ons een leuk weerzien. We hebben elkaar ondertussen al meerdere keren ontmoet en dus gaat alles vlot zijn gang, We huren een auto en vertrekken naar Ouro Preto, een historische stad in de mijnstreek van Minas Gerais. Spectalulair is het minste wat je van deze plaats kan zeggen. Supersteile straatjes, grote en kleine kasseien en kerken alom. Fernanda sluit een verbond met la Pola, en samen gidsen zij mij door dit prachtige stadje.

De geschiedenis laat zich ook hier lezen in de vele gerestaureerde gebouwen. Sporen van de goldrush zijn te vinden in de mijnen, de slavenverblijven, de herenhuizen van de Portugese bezetters en ook in de vele kleine restaurantjes en marktjes. En wanneer ik 's morgens wakker word is dit het uitzicht door het kleine slaapkamerraam...

Op 7 september, dag van de Braziliaanse onafhankelijkheid, maken we een rit met het stoomtreintje naar Mariana. Nog een kleine mijnstad in de buurt, met een even donker slavenverleden als Ouro Preto, Maar dan maak ik mij de bedenking dat heel dit verhaal van slavernij, onderdrukking, uitbuiting en dies meer mij niet geheel onbekend voorkomt en behoorlijk Belgisch-Congolees gaat klinken. Ik laat het er maar bij en dommel tijdens de terugweg even in op het traag sjokkende stoomvehikel...

Soms neemt een reis een niet vermoede noch geplande wending. Ons verblijf in Lissabon was er een voorbeeld van, maar gisteren was het weer van dattum. Deze keer echter in een zeer positieve zin. Een Fransman die in Belo Horizonte woont bracht ons op het idee om een themapark over hedendaagse kunst te bezoeken. Inhotim laat U kennis maken met een heel ander Brazilië. Een schitterende tuin met honderden soorten palmbomen en orchideeën herbergt een prachtige verzameling kunstwerken in openlucht en een hele reeks galerijen waar kunstenaars van over de hele wereld hun kunnen exposeren. Schitterend...!!! Niet gemakkelijk om een foto te kiezen, of toch...

*** deze foto wilde er niet meer op*** ook de Braziliaanse vleugel van Blogger heeft zo af en toe zijn eigen mankementen
De Beam Drop van Chris Burden, die we twee jaar geleden aan het werk zagen in het Antwerpse Middelheimpark, heeft hier wel een heel speciale locatie afgedwongen: on top of the hill ! Het park in zijn totaliteit laat zich het best omschrijven als een Middelheim ³ + nen Botanique ²
En daarmee ben ik bij het einde van het eerste verslag. Morgenvroeg vliegen we naar Goiania, maar eerst gaan we nog eten met Rafael...

Abraços para todos!

Marco Polo

Stoute schoenen...

Marco Polo is er helemaal klaar voor en trekt zijn stoute schoenen aan. Waar ene heer Cohn eertijds een liedje zong over wandelen in Memphis zoekt Uw dienaar het deze keer heel wat zuidelijker, maar eveneens in westelijke richting.

Ik heb geen flauw idee welke de kleur van de veters zal zijn bij de volgende presentatie van mijn walking shoes. Wel heb ik een lichtblauw vermoeden dat de tint van de sokken er dicht zal bij aanleunen: behoorlijk 'assorti' zoals men dat pleegt te noemen in de kledingbranche. Maar dat is nu geheel naast de kwestie. Pak en zak staan klaar en morgen ben ik ribbedebie...!!!
Met stoute schoenen aan, maar dan van een ander type...

Marco Polo