Les excuses sont faites...

Tweetact- , viertact- , benzine- , diesel- , gas- , electro- , wankel-... het maakt allemaal niet uit: noem mij een motor en ik trek hem met alle plezier op gang om een volgende blogske in de steigers te zetten en binnen een aanvaardbare termijn af te leveren. Niet dat er zovelen op zitten te wachten,  wat blijkt uit de sterk teruglopende lees- en/of bezoekcijfers op dit Mededelingenbord. Wellicht mag ik hopen en mijzelf wijsmaken dat het mooie maart-weer er voor iets tussen zit, maar ik moet dringend weer aan wat klantenbinding gaan doen. Vooruit met de geitenbok: de stal uit, de wei in, de geit op en het paard over... getild. Verzachtende omstandigheden:

1. Ook heer Polo moest zich de afgelopen weken neerleggen bij de meteorologische hoogconjunctuur en zijn strooien hoed uithalen...
2. Wegens de aanhoudend bijkomende werkdruk, mij opgelegd door een van geen wijken willen wetende docente in de fotografiecursus,  ontbreekt af en toe de frisse poef om er nog een tekstuele lap op te geven...
3. Het nieuwe Mac-speelgoed, in combinatie met een nog nieuwer en ter vervanging van een vorig aangeboden Apple-TV exemplaar, slorpt veel van mijn aandacht op en doet mij nog te dikwijls van de hak op de tak, van de os naar de ezel, van jut naar jeir,  van Nietzsche naar Schopenhauer en van de ene op de andere gedachte hinken. 

Zolang ik maar niet van de regen in de drop terecht kom, in niet meer dan zeven sloten tegelijk loop en middels een op oneindig gefocuste blik mijn verstandelijk zero onder controle weet te houden is er geen vuiltje aan de Polderlucht en al helemaal geen man over boord. Het gaat een beetje op 'twijfeltwisten' lijken, zoals een luisteraar van Hautekiet deze week kwam te vertellen. Jan was in alle staten, blij als een kind en Happy als Pharrell Williams... omdat er nog eens een mooi nieuw woord uit de pijplijn kwam. Twijfeltwisten: niet weten of je elkaar links of rechts gaat kruisen op het voetpad, dan maar links, neen... toch maar even wachten, snel kijken, links niet, toch rechts en dan bijna botsen. Een en al twijfel. Jan had het niet meer, want in zijn afsluiter kwam direct daarna de melding dat Obama op weg was naar Waregem om hulde te betuigen aan de oorlogsslochtaffers uit WO I. JH in de accidentele uitspraakfout: slochtaffer van zijn eigen taalpurisme?

Bedankt Jan, de onbekende luisteraar wiens naam mij even ontschiet en meneer Obama: met z'n drieën waren jullie goed voor een aangenaam moment tussen Polo's midweekse beslommeringen.  Ongetwijfeld voor herhaling vatbaar.

Marco Polo

In de naam van de Mater, de Pater... en de Jonas!!

Mijn ideeën bevonden zich nog in de vormingsfase, de woorden waren nog niet koud, de aangeslagen klaviertoetsen nauwelijks op pixelmatige wijze omgezet in zwarte lettertekens op Uw computerschermen, de reacties van de eerste lezers nog onderweg en daar kwam de aap al uit de politieke mouw. Als een kat op een heet zinken dak had La Truttel eieren voor haar partijdotatie gekozen en werd het oppositionele fragment van de namen-noemen-commissie in snelheid genomen. Truc van de Sinksenfoor: "Joske, er is telefoon. Voor U, ja. In de gang opnemen hé. Allez, ga nu maar... uwe gang!!" Dan meteen snel-snel binnenskamers stemmen en zo zijn we weer een nutteloze wettekst rijker in Belgikistan. Hoera, hoera... hiep hie Poera!! (Met aan zekerheid grenzende probabiliteit hebben de panda's ook al meegestemd. Proeve van inburgering!) Ik neem U even verder mee op het namenpad. Herinnert U zich deze nog?

 

Dat was zo ongeveer een jaar geleden toen we tussentijds op Lanzarote vertoefden. Vandaag is nummer twee aan de beurt. Deze keer lees ik nog op eigen bodem, maar ook nu gaat het om een behoorlijk hallucinant verhaal. Hoe gek de histories ook mogen verlopen, de schrijver van deze boeken, noch zijn ouders, noch de andere inwoners van Zweden maken zich echter zorgen om de naamgeving van hun nageslacht. Beetje eentonig misschien, maar o zo overzichtelijk: Jonas Jonasson.  

De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje kunnen mij even sterk boeien als De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween dat deed. Voor wie de eerste gemist heeft: nu twee aanraders in één klap. Ze lezen als een Zweedse trein: op tijd, comfortabel en door een wijds landschap. Genieten dus! Het is een pluspunt als U zich nog iets herinneren kan over de min of meer recente wereldgeschiedenis. De verwijzingen zijn legio en maken ieder op zich deel uit van het verhaal. Ik ben blij dat aldus de lat niet te laag gelegd wordt in deze boeken, zodat ook de studenten onder ons er nog onderdoor geraken. Laat dat een actueel pijnpunt zijn in de universiteitswereld. Gisteren vernam ik dat 'een onderzoek' heeft uitgewezen dat 93% van de studenten 'Rechtsgeleerdheid' die in hun eerste jaar niet slagen voor minstens 20% van de afgelegde vakken... het finaal niet zullen halen, en een diploma rechten op hun bil kunnen schrijven. Gezien de aandacht die tegenwoordig geschonken wordt aan borsten & billen, ook buiten de kippensector, nog niet eens zo'n gek idee! Maar goed, een lage lat heeft zo zijn gevolgen. En als het om de oorzaak van de verwaarloosbaarheid van deze hindernis gaat bij aanvang van de hogere studies dan moet er zowel door leidinggevenden van de diverse Almae Matres als de verantwoordelijken op politiek niveau wel degelijk in eigen boezem gekeken worden. Als zowat iedereen toegang moet hebben tot universitair of ander hoger onderwijs dan wil men ook al eens minder kritisch zijn bij de instroom. Het moet wel héél erg gesteld zijn met diegenen die de 20% grens niet halen, hoe U dat ook wil draaien of keren. Misschien is het de bedoeling om de devaluatie van het universitaire diploma te koppelen aan die van de euro. Daar zijn ook voorstanders van, als ik het tenminste goed begrepen heb. Of het ooit zover gaat komen is nog maar de vraag, want ook in die pap hebben Obama én Poetin heel wat te brokken. Maar goed, dat zijn zorgen voor later. Nu moet eerst het Essense speculaas-cookie aan de VS-president overhandigd worden . Groot nieuws op de Wildert en bij uitbreiding in heel Braakland. Proficiat bakkerij Demedts.

Een kanttekening van Polo's wege: er staat een meer dan hilarisch filmpje met bompa Demedts in de hoofdrol op de website van Dagelijkse Kost. Naast peperkoek en speculaas produceert deze Pater Familias maar al te graag authentiek Wildertse grappen en grollen. En dan nu de daaruit voortvloeiende vraag die heel Braakland bezighoudt: zou Michelle Obama dit ook gezien hebben en daarom beslist om toch maar niet te komen deze keer...?

Marco Polo

In de naam van de moeder, of de vader, of de moeder én de vader, of toch maar de vader als ...

Voor wie er nog mocht aan twijfelen: het gaat heel goed met ons en met ons kleine landje aan de Noordzee. Hoe is het anders te verklaren dat hier al wekenlang een soap loopt in de 'nationale' kamers omtrent de familiale naamgeving van onze nieuwgeborenen. Dat het kind een naam moet hebben wordt door niemand betwist, dat 'het' geen naam heeft al evenmin. 'Het' slaat in deze op het geheel van opeenvolgend ingediende voorstellen, aangevoerde amendementen en de daarover in oeverloos palaver verzandende interpellaties van onze democratisch verkozen vertegenwoordigers van het volk. Die hebben, onder leiding van Mie Truttelboom, blijkbaar niets beters te doen dan in een spelletje namen geven de toch al geheel onnodige oplossing zolang mogelijk te blokkeren en zichzelf op een onvoorstelbaar lullige manier voor aap te zetten.

Hoe halen ze zich zoiets in het parlementaire hoofd: noem de dingen bij hun naam, zeg waar het op staat en dat het om een (tot mislukken gedoemde) campagnestunt gaat in aanloop naar de moeder aller verkiezingen op 25 mei. Ons Annemie had al geen goede naam, en dan met zoiets uit de hoek komen. De familiale naamgeving was waarschijnlijk van een veel te voor de hand liggende simpelheid,  zoals we in het Nieuwe Testament lezen: "In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest..." Daar komt toch ook geen Moeder bij kijken? Of ze moesten de Verwekker erbij betrekken, die Duif. ( Duif is dood meneer, heeft te lang in het zwarte doosje gezeten... Toon Hermans) Dan wordt het in een aantal gevallen nog veel complexer, maar goed. Dus kwam de eerste aanpassing met het voorstel tot vrije keuze om het kind naar de vader of de moeder te vernoemen. Naast de willekeur zou dit ook een totale chaos in de administratie voor gevolg hebben. Bijsturen dus: het kind zou de naam van de vader en de moeder krijgen. Standaard een tweevoudige familienaam dus. Volgende generatie wordt dus 2² familienamen, daarna 2³, enz enz enz... Binnen een goede vijftig jaar loopt hier ergens een  Hannelore Vande Watteyne-De Meulemeester-Peeters-Wittepenninckx-Swartbroekx-Vermeulen-Janssens-Schietekatte rond, ik zeg maar wat. Het kan evengoed Pieter-Jan Jansen-Peeters-Janssen-Peters-Jansens-Pieters-Janssens-Petersen zijn. Of toch niet? Of is die veronderstelling nog zo gek niet? Ze moeten ergens 'stront ' geroken hebben, nattigheid gevoeld of de draad zijn kwijtgeraakt en dus kwam la Truttelboom met de formidabel onvoorstelbaar geniale vondst om bij gebrek aan consensus tussen partijen de naam van de vader door te geven, zoals - en ik citeer letterlijk- in de meeste ons omringende landen!!  U gelooft het toch zelf niet! Doet zij haar naam zodoende alle eer aan of haalt ze hem daarentegen eigenhandig door het slijk ? Mijn naam is haas, of toch weer niet:? "Nomen est omen" en dus valt de appel valt niet ver van die domme truttelboom.

Marco Polo

"MH370: U bevindt zich hier !"

Mocht U zich afvragen waarom het weeral vijf dagen geleden is dat er hier nog nieuws viel te rapen dan moet ik U teleurstellen, want ook heer Polo heeft daar geen pasklaar antwoord op. Het zal wel meer te maken hebben met een aanvoelen van dan met het gebukt gaan onder de last van echte drukte. Na de opeenvolgende dagen met (te) mooi weer en het als gevolg daarvan aansluitende smogalarm waren enkele verwaarloosbare regenbuitjes en een dag fikse wind voldoende om onze regionen weer van goede lucht te voorzien. Het klopt allemaal als een blikken bus: fijn stof van fijne mensen en goed weer voor goede mensen. Zeg nu nog eens dat het leven ingewikkeld is?!
In diezelfde periode heb ik wel een extra 'efforreke' gedaan om mij door de tweede helft van Christopher Potter's U bevindt zich hier te worstelen. Het ging niet vanzelf, maar boeiend vond ik het wel en het was zeker de moeite en de inspanning waard. Een aanrader, maar misschien ook mede een reden waarom het hier zo stroef ging. Dus toch? Focus op de sterren, de tijd, de snelheid, de zwaartekracht, stralingen allerhande, de grote en de kleine maten en afstanden, de evolutie, de unificatie, een pak filosofie... en nog zoveel meer, tot en met de ultieme update van enkele uren geleden! Dus inderdaad: te weinig tijd om te bloggen, hoewel er net nu wel een item is dat het vermelden waard is.

Volgen jullie ook het verhaal van de verdwenen 777 van Malaysia Airlines? Eerst heette het dat de MH370 vermist werd, bleek van de radar verdwenen, in zee gestort maar nog steeds geen wrakstukken gevonden, ging via onderzoek rond uitgezette signaalapparatuur naar vermoedelijke kaping, systeem zou vanaf een gsm gehackt zijn, in een nieuwe programmatie gedropt...

Draai en keer het hoe U het wilt: na tien dagen is de Boeing 777 van MA MH370 blijkbaar in het niets opgegaan. Tienduizenden zijn in 25 landen en via diverse kanalen op zoek naar het toestel. Voorlopig zonder resultaat. Misschien kan Heer Polo helpen, met een geleend idee van Natuurpunt: als iedereen overal ter wereld nu eens een half uurtje per dag naar de hemelkoepel zou turen en speuren naar een grijs-wit vliegtuig met een rood-blauwe lijn op de flank. Net zoals we hier te lande soms vogels zitten te tellen. Die moet toch ergens voorbij komen!! Wie hem zelf niet kan spotten moet meteen maar kaartjes bestellen voor de film, die komt er zeker aan. Succes gegarandeerd.

Er is voorwaar kans dat het niet lang gaat duren voor de eerste waarneming wordt gemeld: meer dan een straalbezopen Ier zal wel iets zien vliegen bij het afsluiten van een rijkelijk met Guinness overgoten Saint Patrick's day. Dat zou nog eens de klap op een groene vuurpijl zijn...

Marco Polo

Jan, Gerard en de fijne mensen...

Het lijkt wel of ze het erom gedaan hebben: kort nadat Jan Hoet zich moest gewonnen geven en het alhier tegenwoordige inruilde voor wat ginds als eeuwig wordt beschouwd, was het de beurt aan Gerard Mortier. Hoewel bij het brede publiek minder gekend dan Jan van Gent, werden de heer Mortier ook pontificale allures toegedicht. Was Jan de kunstpaus in onze contreien, dan gold Gerard als de operapaus tot ver daarbuiten.  Beiden hebben een onvergelijkbare staat van dienst en kunnen een schitterend palmares voorleggen. Maar evengoed is het voor Jan en Gerard afgelopen. Tenzij ze hun werk verderzetten aan de overkant van de Styx: de engelenkoren kunnen alvast het geheel vernieuwde repertorium inoefenen en tussen de repetities door zal er tijd moeten zijn om de zuilen bij de hemelpoort met plakken hesp te bekleden. Sint Pieter weet niet wat hem te wachten staat.

Gerard en Jan... ze zijn net iets te vroeg vertrokken om nog te kunnen genieten van het mooie weer. Wij zaten al maandenlang in de puree en met de al dan niet gebakken peren, van deftig winterweer was er hoegenaamd geen sprake en op verbetering hadden wij onze hoop al lang niet meer gesteld. Toch kon ik U in navolging van onze meteorologische elite in mijn vorige bijdrage een schitterend weekend aankondigen. Zoals wel eens meer gebeurt als iets dan eindelijk toch op gang komt stond er ook deze keer geen maat op. Of wat dacht U van nu al 6 opeenvolgende dagen heerlijk lenteweer. Op het zomerse af! Niet te doen, daar moeten dus problemen van komen. Hier te lande zijn we goed in het veroorzaken van smog, want waar veel fijne mensen wonen loop je meer kans op het daarbij horende fijn stof in de lucht. De bluts en de buil! Vandaag en morgen dus maximum 90 kilometer per uur op de meeste autostrades: iedereen, ook de fijne mensen...

Marco Polo

In één flits in de ban 'van hier tot ginder'...

Zij die nog op een of andere manier 'actief' aan ons federaal onderwijssysteem gelinkt zijn hebben op dit eigenste moment (vrijdagavond, kwart voor negen) hun krokusvakantie zowat achter de rug. Er komt nog een eerste écht lenteweekend aan te pas om de batterijen volledig op te laden, maar maandag mogen jullie weer allemaal door de grote schoolpoort de veertigdaagse vasten tegemoet. Ik ga daaraan denken,terwijl ik het gras extra goed zal (laten) onderhouden (door onze Manolo...) en hoop maar dat U genoten hebt van de voorbije vrije periode. Uw dienaar zelve heeft zich de afgelopen dagen verdiept in de lezing van het hier al eerder gementioneerde boek van ene heer Potter. Over het universum, zijn ontstaan, onze plaats daarin en waar het met dit alles eigenlijk naar toe zou kunnen gaan. Ongelooflijk boeiend, leerrijk (jawel!!), spannend én vermoeiend. E=mc² is maar een deel van het verhaal en zeker niet het beginpunt van de uiteenzetting , maar anderzijds mag deze stelling wel beschouwd worden als een van de eenvoudigste in dit hele 'project'. Niet dat ik er ook maar één gefractioneerde moer van snap, ik stel gewoon vast. Deze ouwe Mohicaan zou voorwaar gaan denken dat hij echt de laatste is die gewezen wordt op de twee uitgangen die er zijn om uit dat oneindige heelal te geraken. Fenomenaal hoe je wordt meegesleurd van die simpele ene meter naar de onwaarschijnlijkste en meest buitenproportionele afmetingen, waarbij ik mij echt niks meer kan voorstellen: 13 miljard lichtjaren, en nog iets meer om de rand van ons huidig 'gekend' universum toekomstgewijs te overschrijden. En daar tegenover wordt de lezer naar een fractie van nul meter en dan nog 30 nullen na de komma geleid om bij de allerkleinste bouwstenen van de elementaire deeltjes te komen. Da's dan knal in de andere richting, maar ook daar is een uitweg: die ligt in het verleden, met een omgekeerde oerknal aan het eind. Een mens zou ervan over zijn toeren geraken. Naast de afstanden, groot en klein, gaat het ook over licht en  materie, en hoe die twee in mekaar overgaan. Een verhaal waar heel wat schepping achter schuilgaat. En de tijd, en de snelheid? Zoals de atomaire klok in ons heelal tikt, zo tikt ze mogelijks nog op ontelbaar andere plekken in.... In wat, ja? Hoe moeten we dat noemen? Boeiende lectuur en heerlijk tijdverdrijf.
Nu wil het toeval dat ik gisteren al surfend op het wereldwijde web enkele speciale foto's onder ogen kreeg. De lopende fotografiecursus zal er wel niet vreemd aan zijn, maar mijn aandacht was meteen gewekt.

Harold Edgerton fotografeerde in 1952, vanop wat toen als veilige afstand werd beschouwd, de explosie van een atoombom. Deze vaststelling is niet onwaar, maar verre van juist. Nu ik mij in de sfeer van de wetenschappelijke muggenzifterij bevind moet het correct zijn, en dus: hij maakte met zijn Rapatronic-camera beelden van net nà de explosie. Zijn zelfontworpen camera had een behoorlijk hoge sluitersnelheid en was ook nog in staat om de beelden snel na elkaar te maken. Hou U even vast, of ga er voor alle zekerheid bij zitten: 1/100.000.000 van een seconde. Dat past nu eens volledig in mijn huidige universele voorstellingswereld! Wat zit ik hier te doen met mijn 'kodakske'? Het mag dan wel Canon, Sony of Limux heten: het is naast een Ratpatronic niet meer dan een ordinaire portrettentrekker, hé. Voor de aardigheid heb ik nog wat prentjes bijeen gegoogeld...

En wil U nog meer details, dan kan ik deze bijdrage uit de blog van Mike Bukach van harte en met veel warmte aanbevelen.
Zoals in de Hoogteverschillen van Julian Barnes komen ook hier twee dingen samen om meer te zijn dan de som van de delen. Heer Polo denkt echter al aan een volgende dimensie in dit verhaal: als iemand eens met een Rapatronic in een luchtballon zou kruipen om tijdens de vaart en vanuit de lucht beelden te maken van een kernexplosie? Kijk, zo komen we misschien toch ook weer een stapje dichter bij de uitgang...

Marco Polo

Césaar! Oscaar?? Miljaar...

Het is tijdens de nacht van zondag op maandag niet gelukt, en dus werd het de volgende ochtend weer eens 'net-niet'-nieuws op de regionale radio. Ik heb het over de Oscaruitreiking in Los Angeles. Nadat de ploeg van The Broken Circle Breakdown met hun gelijknamige rolprent zowat alles had gewonnen wat er op cinematografisch vlak te winnen viel, van het festival van Oostende tot de show van Gent, de filmdagen van Maasmechelen tot de matinée van Dudzele kwam daar vorige week zelfs een Franse César bij. Respect! Knappe film, sterk verhaal, prima vertolking ook. Daar had Uw dienaar het al eens over in deze kolommen. En dan kon, mocht en moest daar volledigheidshalve nog wel een Oscar bij was de heersende teneur in Vlaamse filmvelden. Niet bij die van Telenet echter, want die lieten in aanloop van de grote prijsuitreiking de internationaal gedoodverfde favoriet - La Grande Belleza - geheel gratis en zonder reclame-blokken op hun Prime-publiek los. Om maar te zeggen dat Telenet al lang geen Vlaams, bij politiek gecorrigeerde uitbreiding Belgisch, bedrijf meer is. Of speelt dat geen rol? Niet echt denk ik: de UBFP heeft haar prijs ook al aan die Italiaan toegekend. Van uw eigen mensen moet ge het toch wel hebben zeker?! Daar zal ik hier eens snel iets aan doen, want voor heer Polo blijven Veerle & Co de absolute nummer één... en verdienen hier dus een pixelmatig verwerkte daguerreotypische vermelding.

Maar dus net niet. Miljaar de... Close but no cigaar de...!!! Wie het hele Oscar-verhaal van de gebroken cirkel nog eens wil overlopen kan terecht bij de redactie, met dank aan Joke De Schouwvliegere. Maar laat ons niet treuren beste vrienden: de zon schijnt (af en toe) iets meer en iets krachtiger dan voorheen, het is weer carnaval en hier dus de hoogste tijd voor een evenementsgebonden sfeerbeeld.

Césaar - Oscaar - Cigaar...?

MILJAAAARRRR

't is CAAAAARRRRRR

NAVAL ! ! !

Marco Polo

Nog meer beeldekens...

De weerkundige winter, of wat daarvoor moest doorgaan, is achter de rug. De merels, die vanaf nu echt alle registers kunnen opentrekken zitten op het randje van de geluidshinder. Dat heb ik de voorbije dagen in alle vroegte zelf een paar keer mogen ondervinden. Die zwarte met zijn gele bek zit decibelgewijs tegen een GAS-boete aan te hikken. Maar deugd dat zoiets doet...!!  Leek mij een goed moment om de algemene cultuurbeleving wat bij te schaven. Poging één: een blitzbezoek aan Epoque, een expositieruimte voor jong talent onder het Antwerpse stadhuis. Daar krijgen zij de kans om met hun werk een eerste stap buiten het academieconcept te zetten. Op zoek naar het onbekende dus. Kleine tegenslag: ik stond er tussen twee expoperiodes in en dus voor een gesloten deur. Geen drama, want binnen twee weken start een nieuwe presentatie en dan ben ik er opnieuw. Matthijs is bij deze gewaarschuwd.
Om dit falen van mijn kant enigszins goed te maken werden gisteren de grote middelen en verheven doelstellingen van de plank gehaald: heer Polo zou met zijn Pola nog eens een bezoek brengen aan het FoMu.  Geen dag te vroeg trouwens, of ja toch één, want vandaag sluiten de expo's die al enige tijd mijn aandacht trokken. Als volleerde 'gepensioneerden zonder tijd' hadden we dit al maandenlang op het programma staan maar al even zolang voor ons uit geschoven in een toch al bij al niet overladen agenda. Zaterdag is het er dan toch van gekomen, wel degelijk op de valreep (waarover later meer). Maar goed, we hebben het gehaald en het was zéér de moeite. Het opzet van Editing the News om in een beperkte ruimte de confrontatie van fotograaf- foto-fotoredacteur aanschouwelijk voor te stellen mag als zeer geslaagd beschouwd worden. Een eye-opener die mij zal aanzetten om in de toekomst nog indringerder naar foto's allerhande 'trachten' te kijken.

De volgende verdieping werd volledig ingenomen door de zwart wit beelden van Germaine & Odette. Tijdperk overschrijdend beeldmateriaal getuigt er over het leven van de hoogste tot de laagste kringen, van de royals tot de armsten in de cités en de sloppen, over politiekers, showbeesten en andere sportlui. Sterke beelden, en dan vooral in haar vroege periode tijdens het interbellum.

 

Voor het derde deel van dit meer dan goeie geheel gingen we naar de bovenste verdieping voor een kennismaking  met The Sochi Project. Te laat wellicht om het mee te nemen in een kritische visie tijdens de voorbije winterspelen, maar zeker een stevige toetssteen om Poetins prestigeproject in een eindafweging te beoordelen. Bij momenten zeer deprimerend, confronterend, rauw en  van alle franjes ontdaan. Om naast de foto's maar één ding mee te geven, deze quote van een geïnterviewde uit Sochi: "Poetin keek en keek, en vond uiteindelijk een plek in Rusland waar het nooit sneeuwt... om de Olympische Winterspelen te organiseren." Ik zoek naar woorden: beklijvend, of toch maar gênant?

 

En toen moest de hongerige gespijsd en de dorstige gelaafd worden. Wij dus naar den UFO, het Eetcafé van FoMu. Mooie plek, goed zitten, vriendelijke bediening. En eerlijk! De dienster weet meteen te vertellen dat de wachttijd behoorlijk kan oplopen, zo'n 30 minuten, omdat de keuken pas aan de bestelling van een grote groep is begonnen die net voor ons was gearriveerd. We zoeken samen naar een alternatief, en ja dat is er: dagsoep à volonté. Lekker, heerlijk en eerlijk. 10/10 voor Vicky (de serveuse)!!! Heel wat anders dan enkele weken geleden in de Obelisk, Boom waar we tijdens het wachten zowaar de heer Godot zagen passeren. Mijn commentaar en advies toen 'te mijden', maar nu voor UFO en dankzij Vicky een sterke aanrader!!

Marco Polo