Er snoeihard tegenaan...

Het zomerreces nadert met rasse schreden en voor een parttime werkende betekent dat met veel vrije tijd tussen de deliberaties, proclamaties en recepties. Zoals U al kan vermoeden brengt heer Polo die tijd niet in ledigheid door. Integendeel: ik ben er vanmorgen nog eens snoeihard tegenaan gegaan. Slachtoffer was vandaag de buxuswolk in de voortuin. Om U en mijzelf een lange uiteenzetting te besparen druk ik hieronder een weergave af van hoe het was en wat het is geworden...

Voor de eerste keer in het fijnere werk, en volgens ons mag het resultaat er zijn. Dat alles evenwel nog beter kan hopen we bij een volgende snoeibeurt te kunnen bewijzen.
"Ons"... en "we"...
Hoewel allicht niet ongepast op deze plaats misgrijp ik mij niet aan het majeteitsmeervoud, maar spreek ik in de eerste persoon meervoud omdat zowel Marco als Polo bij de snoeiactiviteiten betrokken waren. De heren hebben gezamelijk voor en na geposeerd voor een dubbelportret, hetwelk mits wat knip- en plakwerk onderstaand resultaat oplevert.

Zoals U ziet stellen wij het prima, en aangezien de samenwerking feilloos en met wederzijds respect verliep kunnen wij, hoewel allebei van het volslanke type, nog steeds samen door één deur...

Marco Polo

Summer of '69

De herinneringshype aan de zomer van '69: we kunnen er niet omheen. Speciale uitgaven bij binnen- en buitenlandse tijdschriften, documentaires, boeken, verzamel-cd's, noem het
en het bestaat al met als titel een variante op Summer of '69. Iedere keer dezelfde verhalen en de zichzelf herhalende commentaren op steeds weerkerende items.
De eerste landing en wandeling van een mens op de maan,
de eerste Tour-overwinning van Eddy Merckx en Woodstock.
Met enig gevoel voor pathos ook nog de literaire aflossing van de wacht in het Vlaamse schrijversgild bij het overlijden van Frank Lateur, alias Stijn Streuvels, en de moord op Sharon Tate.

't Is leesvoer voor in de hangmat, thuis of binnenkort op vakantie.
Dat diezelfde zomer, op meteorologisch vlak absoluut tweespaltig met een bloedhete juli-maand en een kletsnatte augustus, de laatste werd voor mijn broer Luc zal slechts weinigen onder U bekend zijn. In het begin van die vakantie sloeg een agressieve vorm van acute leukemie hem alle levenskansen uit handen.
De toekomst voor het gezin De Mondt uit Essen zag er plots helemaal anders uit, als er op dat moment nog van een toekomst sprake was. Ook daar zijn ondertussen 40 jaren over heen gegaan.

Het is een kanttekening in de loop van de geschiedenis, maar een die ons jonge leven en de overstap naar adolescentie sterk heeft beïnvloed. Vader en moeder stonden perplex, wisten geen raad, maar moesten wel verder voor en met ons. "Onze Luc" had geen schijn van kans in die "zalige zomer van '69". Hij mocht na veel onderzoeken, puncties en pogingen tot behandelen nog even naar huis en vol cortisone aan zijn middelbaar op 't College beginnen. Lang heeft dat niet geduurd: "Zes maanden nog..." hadden de dokters in AZ Leuven gezegd, en dat was akelig nauwkeurig.
Een facet van die Summer of '69 dat ervoor zorgt dat mijn inkleuring van die herinneringen een grauwe schaduwkant heeft. Maar mooie intimistische muziek uit dat kanteljaar hoort er wel bij: Albatross van Fleetwood Mac.
Voor een gewone sterveling?
For another golden boy...

Marco Polo

Hondshete dagen...

We zijn weer toe aan een serie on-Belgisch hondshete dagen.
Na wat op en neer in de temperatuursgang en een droogje en een natje in de pluviometrie zijn we hier sinds begin deze week in de marge van een zuid-Europees hogedrukgebeid beland.
Een goede voorbereiding op wat mij binnenkort in centraal-Spanje te wachten staat. Om de lichaamsvochten in hun meest diverse vormen op peil te houden heb ik mij net weer een glas water ingeschonken. Het vierde al vandaag, maar deze keer met een flinke scheut Pastis 51 erbij. Om te overleven, maar dan wel op een aangename manier...

Het is ook weer behoorlijk wat "op mijn plooi komen" vandaag,
net als vorige week zondag na het trouwfeest van Elke & Steven.
Gisteravond werd er namelijk verzamelen geblazen in Essen, voor het jaarlijkse L.O.-festival van PITO.

Nancy & Marc hadden weinig tot niets aan het toeval overgelaten, en de aanwezigen deden de rest...
Bij een vorige gelijkaardige gelegenheid in Wommelgem trof ik in de loop van de avond een uil op het lokale toilet: kaars noch bril konden toen soelaas brengen, en dat was gisteren niet anders.

De sfeer was prima en de eventuele gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval. Ik mag hopen dat we nog dikwijls zulke bijeenkomsten kunnen meemaken en dat het weer dan ook zo goed mag zijn. Dorst doet drinken, en daar wordt een mens wel eens vrolijk van. Zelfs op hondshete dagen...

VerDuveld nog aan toe !!

Marco Polo

Komt vrienden...

Ernie, alias Erwin ofte de papa van Rhune en Yente, maar ook hij die bij Heidi hoort als de pol bij de lepel, de post bij de zegel en de klok bij de klepel, was gisteravond te gast ten huize Polo & Pola. Wat ook de reden mocht zijn, het werd een leuk weerziens en de temperatuur op het terras noodde ons tot heel late gesprekken. Wie veel babbelt moet zijn keel smeren, en dus...

Een paar Duveltjes doen nog altijd wonderen!!
Wanneer dit ritueel zich voltrekt in gezelschap van een goede vriend dan is 1 plus 1 altijd veel meer dan 2...
De avonduren gleden weeral sneller voorbij dan we hadden kunnen vermoeden, en het was enkel dankzij de goede raad én daad van La Pola haarzelve dat we nog snel de heersende avondluchten konden vastleggen voor het nageslacht.

Vandaag verliepen de deliberaties veel vlotter dan verwacht, en dat resulteerde in "ruim de tijd om nog ene te gaan pakken".
De namiddagdrukte en de daaraan gekoppelde verkeersfile richting Putte noodden mij echter tot een lokale omleiding op eigen initiatief. Verkeersmatig kon ik het geen succes noemen, maar de ontmoeting die daarvan het gevolg was bleek dat des te meer en verdient alhier zeker een vermelding!!

Enkel en alleen aan de stand van de ellebogen herkende ik in het voorbij rijden een eenzame fietser in stugge achtervolging op een nijdige voorligger, die enkele honderden meter verder na stilzetting van mijn automobiel inderdaad ons aller leermeester en voorganger bleek te zijn, heer Aloysius Primus.
Van een stom toeval gesproken....

Marco Polo

666

Vandaag was het dan eindelijk zover: op PITO moesten de eindwerken voorgebracht en verdedigd worden. Mijn pupil beet vanochtend om 8.30u de spits af met haar dissertatie over het Ontstaan van de Aarde en de Planeten.

Geen simpele zaak, maar aangezien zij in de loop van het jaar prima had gewerkt en de procesevaluatie dus ook meer dan goed was, had zij een mooie puntenbuffer opgebouwd en mocht de presentatie uiteindelijk geen probleem meer vormen.
De eerlijkheid gebiedt mij toch te zeggen dat dit beter had gekund. Ik kan alvast Stijn Meuris geruststellen: "Er is vandaag nog geen talent ontdekt dat hem komt bedreigen in zijn status van heelalkundig stand-up presentator." De reeks Stijn & het Heelal was dan ook van een hemels niveau, en zou beter meteen heruitgezonden worden door onze Vlaamse televisie. Liever dit dan nog maar eens Goede Vrienden en andere Katarakten.
Maar wat het eindwerk betreft: missie geslaagd!!

Terwijl mijn collega's op PITO de dag verder vulden met het aanhoren en beoordelen van nog meer voordrachten, examens verbeterden en punten telden was mijn volgende opdracht van een gans andere orde.
Arnold werd (en wordt nog steeds) vandaag 60 jaar.
Leen en de kinderen hebben een verrassingsontbijt en aansluitend brunch georganiseerd met alle leuke gevolgen van dien.
Waar La Pola weerhouden was door toch wel haar allerlaatste deliberatiereeks, werd Anke ingeschakeld om mij te assisteren bij deze heuglijke bezigheid en aldus koppelsgewijs te kunnen ingaan op de invitatie.
Als verrassing hebben wij de jubilaris een fotocollage cadeau gedaan met prenten uit onze gezamelijke verleden tijd.
Ingepakt én daarna uit de doeken gedaan zag dat er zo uit....

Met een ruim en enthousiast publiek hebben we de foto's dan ook nog in de vorm van een echt Snijderslied van commentaar voorzien. Onnodig U te vertellen dat daarenboven het schitterende zomerweer een extra feestelijk cachet gaf aan dit evenement.

666 !?!?!
Geloof het of niet, maar da's het volgnummer van deze publicatie in de net vier jaar lange geschiedenis van deze blog.
Weer eentje voor Pjottr...??

Marco Polo

K3 is back in business...

De zomer is nog geen 3 dagen oud en ik rijf al mijn derde wijntrofee binnen. De Babiç was ter gelegenheid van een vakantionele basketbalpassage in de Graspolderlaan, de Quixote sleepte ik in de wacht middels een namiddag knippen en plakken in een fotoprogramma om een collega ter hulp te snellen bij de voorbereiding van een Cinquantenaire-huldiging en de Crepain... da's van gisteravond: samen een drankje en een hapje in de avondzon en heel, héél veel herinneringen ophalen.

Als het zo verder gaat en die flessen ooit hun geneugten moeten prijsgeven, dan worden het zeker wilde avonden op mijn terras...
Waarschijnlijk hebben ik noch de aanwezige drinkebroers en -zusters dan nog aandacht voor de aldaar heersende bloemenpracht. Daarom alvast een beeldje...

Het kan later eventueel helpen om het geteisterde geheugen weer op gang te brengen. Geheugen...? Op gang brengen...??
K3...??? Kroatische wijn, Kichote en Krepain...

Karpo Molo

Wederom naar goede en stilaan aloude gewoonte...

22 juni 2005
beste Aloysius,
voor de "zoveelste keer" probeer ik nu eigenhandig een blog op te starten. Ik ben méér dan benieuwd naar het resultaat.... Stel je voor dat het eindelijk lukt: heel de vakantie heen-en-weer en op-en-af .... berichten vanuit Yucatan-Mexico, om jou en je eega op de hoogte te houden van onze vakantie-avonturen, alsook af en toe een tipje sluier lichten van de avond-uren... in Mexico kan dat meer dan een tipje zijn !!! Enfin, ik was weeral blij je vandaag even te ontmoeten. Al was het maar even: mijn dag kan niet meer stuk (of misschien alleen met stukken en beetjes...) Ik ga dit verzenden (hoop dat het lukt) en dan weer aan de gitaarstudie...
Op hoop van zege !!!!
marco polo

Een copie van het allereerste berichtje waarmee deze blog ooit van start ging blijft voor mij de ideale manier om de annuele herinnering ervan aan te kondigen en meteen de vijfde jaargang
in te zetten: Hiep Hiep Hiep... HOERA!!!

Marco Polo

We gaan ervoor...

Hier is ie dan weer: 21 juni of de dag van het zomersolstitium.
De zomerzonnewende, alle heksen paraat en de vreugdevuren aangestoken!! Steven & Elke hadden de vooravond van deze "heidense feestdag" uitgekozen om hun trouwpartij te vieren.
Vlak bij "den Doel"....

In 't kerkse van Kallo gaven ze elkaar na 11 lange jaren "flikflooien met elkaar" dan toch het christelijke ja-woord: "Ja, héél graag..."

We mochten er twee keer bij zijn: 's morgens met veel en heel jong geweld en 's avonds met een grote bende vrienden en vriendinnen. Heel wat bekenden onder de aanwezigen, zodat we er een gezellige boel van hebben gemaakt. Lekker eten, zeker genoeg drank en ambiance à volonté !! Ook de lokatie op zich mocht er zijn: Theatercafé De Gekke Haan in Kallo is een leuke plek om uit de bol te gaan. Het nachtelijk vertier laat natuurlijk zijn sporen na bij deze oude krijger en dus duurde het vandaag een hele tijd voor ik besefte dat we aan de astronomische zomer beginnen.
Het weer valt mee, zeker als ik rekening houd met de uitgebrachte voorspellingen. Mij hoor je dus niet klagen.
Verder bereid ik mij voor op de laatste volle(!!?) schoolweek.
Ook hierin vallen nog een etentje thuis met visite om bij te babbelen, een eetfestijn op verplaatsing, een party en een BBQ-reünie. Of is het een reüniaanse BBQ???
Ondertussen telt La Pola haar allerlaatste schooldagen af en tekent zij de vakantieroute uit. 't Ziet er dus allemaal prima uit en ik hoop dan ook dat het zó mag worden.
We gaan ervoor!!

Marco Polo

Bedenktijd....

Jongens en meisjes, waar gaan we naartoe??
U hebt toch ook niet naast het 56-sterrenmeisje kunnen kijken.
Wie niet op de hoogte is wil ik even helpen!

In heel deze heisa mocht onze federale bewindsploeg zeker niet achterblijven. Zij die voor de rest niet weten van welk hout pijlen maken, laat staan met welke voet uit bed te stappen, zij gaan een wetsvoorstel indienen waardoor een bedenktijd moet ingelast worden alvorens men zich mag laten tatoeëren.
Zat, stoned, meurg, te muug, een kwink kwijt of nen hoek af....?! Dat speelt allemaal geen rol meer: bedenktijd moet er zijn alvorens de aanvraag tot een permanente huidbeschadiging te bevestigen!!!
Vanaf volgende week moeten we waarschijnlijk ook eerst een overwegingsperiode doormaken voordat we de bestelling van bloemkool met worst, pita met looksaus of een andere gasverwekkende of adembenemende schotel op een of ander horeca-terras mogen bevestigen.
Donderdag telefoneren voor een afspraak, in de loop van vrijdag een e-mail verzenden ter confirmatie en 's avonds aan tafel!
Ik zal er eens goed over nadenken....

Marco Polo

Meer van dat...

Bij gelegenheid wil deze blog ook wel eens een antwoord geven op vragen van verontruste lezers, nieuwsgierige collega's , onwetende ex-en en dito lezeressen. Deze keer werd een kwestie aangekaart vanuit het diepe Franse zuiden: mijn kameraad Pjottr, bij de blogbezoekers ook bekend als PeterPignans, vroeg zich af wat die "66" op de groene en blauwe container moesten voorstellen.
Mijn goede vriend, het betreft hier het huisnummer van mijn persoonlijke stulpje dat op ieder van mijn afvalrecipiënten is aangebracht middels het opkleven van wat restanten van het keukenwandmozaïek. "6" staat dus voor één container, "66" als er zich twee naast elkaar bevinden, logischerwijze hebt U voor "666" drie van deze exemplaren nodig en voorlopig is "6666" de max, want ik bezit er in totaal vier!

Een andere anecdote die ik onder "Uw waandacht" wil brengen is mijn ervaring met de geest in de fles. Toen ik op een van de voorbije warme dagen een rust- en drinkpauze inlaste tijdens mijn fysiek geladen TBT (tuinbouwtoestanden...) bleek er verDuveld alleen nog Leffe koel te staan. Van de nood een heilige deugd makend ontstopte ik een "Blonde", goot een gulle geut gerstenat in zo'n guitig apéro-glas en zette een kort blog-intermezzo op gang. Zo'n klein bolleke is al snel leeg, maar gelukkig ligt er nog meer Leffe fris. Van het een komt het ander, ook bij het nuttigen van Blonde Leffe... Plots zie ik iets bewegen in m'n niet-gefocuste linkerooghoek. Ik stuur mijn kijkers bij maar kan het niet plaatsen. Toch verandert er iets, heel onopvallend. Weer een zin verder blijft die zich traagzaam wijzigende impressie mijn attentie opeisen. Ik doe de prut uit mijn ogen, zoek minutieus de linkerhelft van mijn gezichtsveld af en zie tot mijn verbazing...


Héél langzaam vormt zich een luchtbel op de kop van het bierflesje. Eerst was het een plat stolpje, maar wat later stond er een prachtige bijna-volle bol op de rand van den teut!
Het duurde al bij al maar een paar seconden, en dan.... Pats!! Luchtbel stuk en een kleine transparante blondine schiet weg door het openstaande dakraam. Echt waar!! Nog nooit meegemaakt bij het drinken van een een paar Duvels, maar nu na 6666 Leffe's...
is de geest uit de fles!!!
Een half uur later, bij het continueren van mijn TBT, zie ik tussen de ligustertakjes iets glinsteren. Een kleine transparante blondine zit mij gniffelend aan te staren. Ik kuis mijn schup af...

Om af te sluiten hijs ik vandaag de Italiaanse vlag. Een eresaluut aan mijn vrienden Guido & Ingritta, die onder invloed van het opkomende zomerweer een snelle afspraak forceerden, zich ruim een dag lang de pleuris werkten aan de voorbereiding van een hemelse Italiaanse fijnproeverij en 's avonds scoorden met veel groen, wit en rood op de borden! De wijnen, mét en zonder belletjes, waren bovendien een verrukking voor onze smaakpapillen en rondden het geheel keurig af. La Pola, Chantal en Noël konden het beamen: "We hebben weer een heel goed adres ontdekt om prima Italiaans te eten! Staat met stip genoteerd!!"

Marco Polo

En toch te lang...

Na twee weken heb ik vandaag eindelijk mijn herstelde fiets kunnen ophalen. Heel die tijd heb ik het zonder PITO-rit of andere velocipedale uitstappen moeten stellen. Da's veel te lang!
Bovendien ging met het belgische moessonweer de groeisnelheid van mijn tuingras zodanig vooruit dat ook die begroeiing zich als veel te lang ging aanmelden. Gezien mijn 2 groencontainers-limiet en de aan gang zijnde snoeiwerken aan de ligustrum-omkadering zat heer Polo deze week in arbeidsorganisatorische problemen. De mouw die daaraan werd gepast kunt U in onderstaand lichtdrukmaal bewonderen.

De groene geeft mij extra capaciteit zodat ik niet na 2 eenheden de snoeischaar aan de haak moet hangen en die blauwe staat gewoon mooi te zijn en kleurt er prachtig bij. Die is bestemd voor al mijn papier- en kartonafval, maar dat wisten jullie ook al lang.
' Tuurlijk...

Marco Polo

Veel te kort...

Is het in de loop van het jaar voor een semi-pre-gepensioneerde al aardig druk, dan bereikt de vulling van het agenda zijn en/of haar hoogtepunt tijdens de maand juni. Er worden afspraken gemaakt en bijeenkomsten gepland, etentjes geboekt, vrienden uitgenodigd, ja zelfs een theaterbezoek en/of cinemake moet kunnen tijdens de maand van Juno, echtgenote van Jupiter.
Zo verging het ook mij tijdens de voorbije dagen en een weekend, zelfs zo'n oeverloos lang als het mijne, is dan ook meteen voorbij.
Alles begon met "dé ploeg", mijn basketvrienden met hun eega's:
de ganse vrijdag werd besteed aan de voorbereiding van het culinaire avondgebeuren. Wereldkeuken en straffe verhalen...

En het strafste van al: Swa in de keuken!
Het leek wel een aflevering van "Mijn Restaurant".

De verhalen kwamen met regelmaat tot laat in de nacht, werden door onze scriptor van dienst op kunstige wijze aan het papier toevertrouwd en daarna doorgespoeld met ruime hoeveelheden (al dan niet, maar meestal wel) geestrijke drank.
Resultaat: wederom een geslaagde bijeenkomst en het voornemen om dat in het najaar nog maar eens te herhalen.

Daags nadien werd er verzamelen geblazen in het college van Essen. Van 1963 tot 1969 heeft Uw dienaar er lief en leed gedeeld met een kluts leeftijdgenoten. De sterksten, of waren het toch de sluwsten (?), overleefden het en zwaaiden in juni 1969 af.
De crème de la crème uit deze selectie, de elite van de massa, de fitsten na een zes jaar lange bergetappe, de ware die-hards waren zaterdag op het appèl om het 40-jarig jubileum van onze college-graduation te vieren. Met acht Mohikanen was de afspraak gelukt, en zeven waren er op tijd voor de groepsfoto...

Patrick, door omstandigheden geheel buiten zijn wil en met een geval van heirkracht van hier tot in Tokyo, deed er evenwel alles aan om de groep nog binnen de tijdslimiet te vervoegen.

Zoals U ziet was geen inspanning hem te zwaar, en het is gelukt! Pater Louis Vercammen, CssR, was de eregast maar tegelijk de gids en voorganger in de zeer befaamde boekenverzameling van de Rommeshoef, dat eiland in het groen.

U merkt met mij dat de Zeer Eerwaarde nog niks van zijn kwaliteiten verloren heeft: hij wijst hier nog gezwind en "blind" de juiste passage aan in een drukwerk uit 1704!
De "tijd van toen" herleefde tijdens de receptie, de rondgang in de bibliotheek, de wandeling, het aperitief, de breugeltafel en het zeer geslaagde nakaarten tussen pot en pint. Het was, na die van 1994, onze tweede reünie. En of we er van genoten hebben?!!!

Zondag werd in ruime mate besteed aan recuperatie, en dat was nodig! Zeker als U weet dat Polo & Pola 's avonds alweer helder van geest present wilden zijn in de Arenberg, alwaar de gebroeders Raf & Mich Walschaerts, wellicht beter bekend onder hun artiesten verzamelnaam Kommil Foo, een presentatie ten beste gaven van hun laatste theaterproductie WOLF.

Bloemen, kransen, loftuigingen noch eerbewijzen kunnen voldoende mijn bewondering voor deze gasten uitdrukken.
't Is als goede wijn: ge moet hem drinken, en hopen dat er nog heel veel van die flessen in de kelder liggen.
Woorden schieten hier te kort, veel te kort...

Marco Polo

Geld(t) voor de simpele...

"We" hebben er net onze eerste werkweek voor eigen rekening opzitten, althans volgens de wijze mensen van PWC.
Is het een beetje meegevallen? Iedere avond de zuurverdiende centjes geteld die nu wél in de eigen geldbeugel verdwijnen? Tevreden? Of mag het toch iets meer zijn??
Zoals eerder gezegd is heer Polo al vele weken "voor zijn eigen" bezig, maar aangezien dat maar voor de helft van de tijd is moest ik wel eerder voor het persoonlijke gewin gaan. Toch is dit niet mijn eerste bekommernis en gaat de aandacht meer naar het dagdagelijks temporaal-klimatologisch welbevinden. Ik besef maar al te goed dat dit een luxe-probleem is, edoch: het is alom geweten dat ik een luxe-paard ben en mij af en toe en bij regelmaat wil laten leiden door mijn buikgevoel...
Is het kwestie van perceptie of zaten we gisteren echt in de zeik? Hier viel de godganse dag én vrijwel continu een hoeveelheid water die met geen millimeters per vierkante meter meer was uit te drukken. De postbode kwam in schoolslag de straat ingedraaid en de schoolgaande jeugd crawlde stroomopwaarts richting eerste examens. Gelukkig hadden mijn winkelende buurvrouwen gekozen voor de rugcrawl en toonden zij zich en passant van hun beste zijde. Het is meer dan de moeite waard!

Het was tot laat in de namiddag watertrappelen om het hoofd koel en boven het als naar Belgische gewoonte al te kille water te houden. Gelukkig kwam dan de kentering, net als na de zondvloed mag ik aannemen: de vogels begonnen weer te zingen en vlogen hun veren droog in rondjes onder de avondzon, de straatkatten uit de buurt moesten zich weer reppen voor de rosse kater van nummer 3 en zij die plichtsgetrouw en traditiegewijs een blokje omlopen met de hond deden dat nu met de glimlach. 't Is zo simpel allemaal: koude, regen en slecht weer maken ons ongelukkig en bij de eerste zonnestraal is al die ellende weer snel vergeten.
Zo simpel allemaal...

Marco Polo

Inleveren en afslanken

Tussen alle berichten over de resultaten van de regionale en Europese verkiezingen door hoorde ik gisteren de mededeling dat het op 8 juni Tax Freedom Day 2009 was.
Het is de dag waarop volgens de berekeningen van fiscalisten en belastingadviesbureau's de inwoners van een bepaald land, in dit geval en voor zolang het nog duurt België, eindelijk voor eigen rekening gaan werken. Na 43,5% van het jaar, de 151ste dag oftewel op 8 juni, is de gemiddelde belastingdruk gezamelijk weggewerkt. Tot dan wordt door iedereen zogezegd gepresteerd voor Vadertje Staat en men schildert die eerste periode af als nutteloos en enkel goed om "verloren" geld af te staan aan de "zakkenvullers". Geen leuk idee natuurlijk, en zeker als het zo negatief in beeld gebracht wordt door serieuze organisaties die net op de kap van belastingbetalende burgers en maatschappijen hùn geld verdienen. Dat diezelfde staat met dat geld zorgt voor de organisatie van onderwijs, verkeer, politie, brandweer en gerecht, voor sociale uitkeringen, pensioenen... en nog zoveel meer wordt er voor de goede orde en het eigen gemakkelijke gelijk even niet bij verteld. Natuurlijk moet de Staat die gelden zo goed mogelijk gebruiken en liefst nog beter beheren. 't Is jammer dat we daar nu net de laatste tijd niet echt een voorbeeld van gekregen hebben, maar nodig is het wel: "Koken kost geld!"
Voor mezelf komt er toch een ander resultaat uit de berekening. Als ik de belastingaangifte goed heb ingevuld en de simulatie-machine haar werk laat doen blijkt dat ik reeds op 23 april voor mezelf aan de slag kan en la Pola volgt al 4 dagen later.
Voor ons een reden om het toch niet zó somber in te zien:
wij kunnen misschien iets vroeger stoppen met werken tegen het einde van het jaar, begin december bijvoorbeeld !

Vandaag werd er op PITO gefeest, zij het "en petit comité".
Onze grote vriend Marc XXL is sinds vier maanden aan een afslankingscampagne bezig. Niet de schoolwerkingskosten noch de uitrustingskosten voor zijn geliefde afdeling Sanitair werden teruggeschroefd, niet op de fiets-kilometervergoeding van de sportieve leerkrachten noch op de verplaatsingskosten in het algemeen werd beknibbeld, maar op zijn eigen lichaamsgewicht zette hij de schijfrem. Meer zelfs, met een rotvaart en als sneeuw voor de zon verdwenen de kilo's bij onze kameraad en vorige week kon hij ons heel fier mededelen dat de eerste 20 eraf waren!!
Tijd dus om te huldigen en te vieren...

PROFICIAT !!!

Marco Polo

De basketbalboom

Een mensenleven zit vol rare wendingen en de oorzaken daarvan kunnen in een klein hoekje zitten. Toen ik twee jaar geleden kapte met mijn basketballeven hadden weinigen dat zien aankomen en was de verbazing algemeen. Dat ik die onthouding nu al twee seizoenen lang volhoud en mij bovendien zelden laat betrappen op een bezoek aan een basketbalzaal gaat volgens mijn kennissen verder dan zij ooit verwacht hadden en aldus hun petje te boven. Vooral Jan heeft er last van...
Nu is er echter beweging in de situatie gekomen. Tijdens hun laatste bezoek aan Polderstad stelden de kleinkinderen dat het mini-mini-doeltje aan de appelboom niet meer voldeed aan de backyard-speelvereisten. Bompa zou een grotere ring monteren, want die was als cadeau-onderdeel bij het postprostatoir collega-bezoek van vorig jaar in mijn bezit gekomen. Kleine Witse opperde echter dat die grote en héél-héél hoge ring wel goed was voor zijn grote zus & broer, maar dat hijzelf toch liever het kleine doeltje nog iets lager zag hangen. Na wat boor- en vijswerk is er warempel een onvervalste basketbalboom ontstaan in mijn achtertuin.

Met een grote pluim voor Witse die door een goed getimede suggestie een prima aanzet heeft gegeven voor mogelijks een nieuw basketballeven in de Graspolderlaan!?

Marco Polo

A neverending story...

Ieder jaar wordt rond deze tijd de ligusterhaag rondom mijn Hobokense Polderlusthof een eerste keer gekortwiekt.
Wordt met "dt", maar ik knip de haag zonder "t".
Twee jaar geleden was de groene afscheiding uitgegroeid tot een kolossale ovalifoliummuur: privacy als nooit tevoren, maar de zon kwam steeds later op over mijn naturistisch paradijs en verliet ook steeds vroeger de lokale zonneweide. Daar moest toen iets aan gedaan worden. In de blog van 2007 staan de verschillende episoden haarfijn beschreven met daarbij telkens een educatief verantwoorde afbeelding van de vorderingsstaat der werken.
Het was een titanenklus en over het resultaat spreken de mannen van de vuilkar nog steeds: weken aan een stuk haalden zij de maximum toegelaten hoeveelheid snoeihout op bij nummer 6, en daarna... bleven ze wekelijks net iets langer staan op dezelfde plek om te checken of er nog leven was in de blote billen-braderij.
Het zware labeur van toen zorgde er een jaar later wel voor dat de opdracht een pak overzichtelijker en eenvoudiger was geworden. Toch werd het snoeiwerk, hoewel licht en makkelijk uit te voeren, in die postprostatoire periode wijselijk uitbesteed aan goede lieden die het vak in het PITO geleerd hadden.
Zij deden het, en ik zag dat het goed was...
Dit jaar werd de snoeiperiode voorzien in aansluiting op de bouw van het Fritidshus. Net als bij vorige gelegenheden heb ik een veiligheid ingebouwd om de belasting van deze werkzaamheden op mijn eigenste lichaam onder controle te houden.
Als de twee groencontainers vol zijn is het gedaan met snoeien. Dan wacht ik tot andere mannen, maar van dezelfde vuilkar, de bakken komen ledigen op vrijdag om daarna aan een volgend stuk haag te beginnen. Op die manier duurt het wel even, maar zo houd ik het ook het langst vol. U weet wel: de aanhouder...!!
Nu wil het toeval, of geeft U de voorkeur aan het noodlot, dat ik twee dagen voordien de onzachte ontmoeting met de lichte vrachtwagen had ervaren en schouder, heup, lage rug en knie met enige vertraging de klassieke tekenen van posttraumatische verstijving gingen vertonen. Toch moet het kunnen, dacht den deze, en hij vocht zich donderdag door de eerste 18 lopende meters ligustrum, zijnde de achterkant van de tuinafscheiding.
Het lijf reageerde daarop heftig: gaan zitten aan tafel voor het nuttigen van het dagelijks brood geschiedde hortend en stotend en in minstens drie keer. Het opstaan wil ik zelfs niet beschrijven en over de korte avondverplaatsingen tussen bureaustoel, zetel en bed rep ik met geen woord. Mijn sporthart getrouw en met de instelling van de winnaar ging ik er echter vanuit dat ook hier de aanval wel eens de beste verdediging kon zijn.
De bakken zaten vol, maar er was nog ander werk in de tuin.
De lavendelboorden die bij het oude tuinhuisje stonden zou ik heraanplanten naast de nieuwe "blokhut". Op aanraden van F.K., collega tuinbouw en teelten aan het PITO, ging ik een diepe en wijde sleuf graven om de lavendelstruiken daarin ten gronde en heel vochtig te transplanteren. Mijn arme lichaam werd zwaar op de proef gesteld, maar tussen de oren zit het blijkbaar nog allemaal snor. Traag maar gestaag heb ik de graafwerken uitgevoerd.
De keiharde grond, doorspekt met halve bakstenen en ander puin, moest eerst losgewrikt worden om hem dan schep per schep uit de greppel op de hoop te gooien. Het gutsende zweet zorgde er ondertussen voor dat de plantzone direct en continu vochtig werd gehouden. Ik heb er mijn tijd voor genomen en me niet laten opjagen: graven, grond losmaken, bevochtigen, struiken aanvoeren en plaatsen, lijntje spannen om de planten van het tuinhuis weg te houden, achterkant bevochtigen en eerste laag terug bijvullen, lijntje verzetten en aan de voorkant hetzelfde ritueel, voor en achter aandrukken, mestkorrels strooien, bevochtigen, tweede laag achteraan en natuurlijk ook van voren, nog wat water en een beetje korrels, goed aandrukken en dan los zand erover. Finaal nog eens goed besproeien als de hele boel in de schaduw staat en klaar was Polo!!
Als dit niet lukt... moet ik er volgend jaar andere inzetten.
Het graven zal dan alleszins makkelijker gaan!
En geloof het of niet, maar lijf en leden hadden er blijkbaar niet echt onder geleden. Het stappen ging mij veel beter af dan de dag voordien, de schouders protesteerden maar presteerden ook en de lage rug deed het buiten verwachting goed. Ik was zelfs in staat een flesje rood te halen om bij het avondmaal te nuttigen.

Over hoe ik daarna opstond van tafel wil ik het nu niet hebben.
En aangezien de fles leeg was zal ik ook niet uitweiden over de daaropvolgende verplaatsingen tussen bureauzetel, ligstoel, strandbed, hangmat...

Marco Polo

De wet van de sterkste...

Geloof het of niet, maar met gisteren heb ik een voze dag achter de rug. Helemaal niet volgens mijn gewoonte, en op een eerder studipe manier heb ik de wet van sterkste moeten ondergaan. Het was zo'n dag waarop blijkbaar niets mag lukken, maar waarbij je ondanks al die tegenslag toch iedere keer de chance hebt om het er nog redelijk goed vanaf te brengen.
Het begon 's morgens "on my way to the Pito".
Op het einde van de Noorderland heb ik mij als fietser bij een onzacht contact met een lichte vrachtwagen moeten gewonnen geven: met de nodige dosis geluk heb ik het er omzeggens ongeschonden en dus vrijwel heelhuids vanaf gebracht.
Mijn tweewieler is er slechter aan toe: wordt het een "perte totale" of blijft het bij het vervangen van een achterwiel, spatbord, schakelsysteem en trapassen?? Een grondige expertise door de fietsenmaker moet voor het eind van de week uitsluitsel geven.
's Namiddags kwam het besef dat het veel erger had kunnen zijn, maar dat was het niet en dus tijd om snel weer aan de slag te gaan. Een bijna vergeten detail bij de afwerking van, jawel(!!) het Fritidshus wachtte op voltooiing. In al mijn aankoop-enthousiasme had ik een maand geleden ook een stel plantenbakken besteld, en die lagen klaar om opgehangen te worden. Bij het voorboren van de boutengaten bleek ten tweede male dat "dinsdag de tweede" voor mij zowat het equivalent mag heten van wat "vrijdag de dertiende" voor anderen is.
Het scheelde geen haar of de 8 mm-houtboor had bij een onverwachte ingangstelling ook een stuk van mijn linkerwijsvinger geperforeerd. Weer dat beetje geluk bij een ongeluk en de afschamper ging in de voor mij goede richting: even schrikken, dat wel, maar een half uur later hingen de fleurissante accessoires op hun plaats en lag de boormachine weer veilig in de kast.
Na al die emoties leek het ons een goed idee om met een BBQ de zonnige dag af te sluiten. Als naar gewoonte stak ik een half uurtje op voorhand het vuur aan, om er daarna de houtskool op uit te strooien... of dat was ik tenminste van plan. Drie keer op rij weigerde de mini-brandstapel vuur te vatten. Evenveel keren heb ik het ritueel rustig hervat, met telkens als naar gewoonte een propje krantenpapier en daarop als naar gewoonte wat droge houtsnippers, om dan als... Pas de vierde keer is het dus gelukt.
Ik wist ondertussen maar al te goed dat het op twee juni voor mij weer zo'n dag was geweest waarop niks wil lukken.
Of toch: de worstjes, de lamskoteletjes en de gemarineerde steak smaakten overheerlijk en het flesje bordeaux deed wonderen...

Marco Polo

Een lang heet Pinksterweekend

Eindelijk kon ik zelf ook eens van een echt verlengd weekend genieten. U hoort mij niet klagen, maar deze Pinstermaandag was de eerste substantiële uitbreiding van mijn overigens meer dan behoorlijke standaardbreak tussenin 2 werk-driedaagsen.
Waar donderdag en vrijdag voor mij telkens al een aanloop zijn naar het alomgekende weekend was de maandag die er deze keer op volgde echt wel de kers op de hete vrijetijdstaart.
Nadat ik in een vorige episode de rudimentaire opbouwwerken van het Fritidshus heb beschreven, kan ik U nu in het kort mededelen dat een hele reeks bijkomende prutserijen ondertussen ook zijn uitgevoerd en dat er met het inladen van de nieuwe ruimte een punt is gezet achter deze episode. Punt.

De auto's staan weer waar ze horen te staan: in de garage, en dat is maar goed ook. Tussen het schilderen en het drogen van de tuinhuiswanden en voor het definitief transporteren van tuin- en andere vrijetijdsatributen van de garage naar het Fritidshus hebben Polo & Pola deelgenomen als levend publiek aan het
Beam Drop-event in de tuinen van het Middelheimmuseum.

Amerikaan Chris Burden realiseerde voor de ogen van honderden Antwerpenaren zijn meest recente constructie.
Of het hier om kunst gaat moet ik in het onschuldige midden laten, maar U kan er van op aan dat het een geslaagd optreden was.
Als event scoort het zeker: een talrijk opgekomen publiek, dranken aan zeer democratische prijzen, mogelijkheid tot ontbijt, lunch en BBQ en dat alles onder een zomers stralende zon.
Het laatste pre-electorale weekend zorgde zelfs voor extra aandacht bij aanwezigheid van het Vlaamse Tsjevenboegbeeld:
als de Kris zijn programmapunten evenveel impact hebben als de stalen balken van heer Burden bij hun landing in het verse beton dan kunnen de andere partijen op 7 juni wel inpakken!

Bij de verwerking van het fotomateriaal moet ik thuis met iets minder tevreden zijn, hoewel de wirwar aan potloden toch ook iets heeft. Er zit zelfs een rood tussen, voor als de computer het laat afweten bij de stemming volgend weekend...

Marco Polo