Tot aan het gaatje...

Vandaag hebben we weer van zo'n echte zomerse dag mogen genieten. Blauwer dan dit hebben ze niet in de kleurenwinkel, en daarom gun ik U een blik op deze hemelse tint zoals hij zich aan mij presenteerde tijdens de laatste zomervakantiedag.

De zomer deed andermaal zijn uiterste best en dat hebben we geweten: zalige temperaturen, warme wind en een strakblauw hemelspant. Daarenboven heb ik nog eens uitgebreid genoten van de ultieme vakantie-uren en er finaal een punt achter gezet middels een sobere BBQ in gezelschap van de Bramminator.
Aangezien morgen de weerkundige herfst begint meen ik te mogen zeggen dat de zomer ons nu eens niet in de steek heeft gelaten. Integendeel, hij heeft zijn uiterste best gedaan om zolang mogelijk voor het mooie weer te zorgen.
Tot aan het gaatje...

Marco Polo

Rust...

We zijn weeral enkele dagen verder en de prachtprestatie van de Belgian Lions, waarvan sprake in vorig bericht, is nog slechts een herinnering. Met de volle zaal, het uitbundige publiek en de enthousiaste spelers: een mooie herinnering!!!
Maar daar zal het bij blijven, want het resultaat van de return die vandaag in Pau gespeeld werd liet er geen twijfel over bestaan dat de Fransen "overall" toch nog een maatje te groot zijn voor onze gasten. We zijn weer eens op de goeie weg, maar er zal nog goed en veel moeten getraind worden en vooral: ze zullen nog veel boterhammen moeten eten! Uit respect en om te tonen dat ik het basket nog steeds een warm hart toe draag zou er nu een basket-cursor aan deze blog moeten kleven. Gelukt??

Voor Polo & Co is het einde van de vakantie steevast het moment om nog eens met z'n allen de beentjes onder tafel te schuiven en vervroegd of verlaat een paar verjaardagen te vieren.
't Gaat rap, soms veel te rap: dit jaar wordt Anke 30, en dat heeft mij toch weer even aan het (doem)denken gezet...
We trokken naar de Dageraadplaats in de wijk Zurenborg. Op het plein troffen we vooreerst en geheel onverwacht, Sven Pichal: radiomaker, BV, én vroegere klasgenoot van Anke. Bij God, en nog een aantal anderen, een leuk weerzien! We bestelden bij hem een cocktail-aperitief ten voordele van het Roze Huis en gingen daarna samen op de foto. De sfeervolle achtergrond dateert van enkele uren later, maar 't is wel dezelfde locatie.
Knippen, plakken en fotoshoppen...

Daarna schoven we aan bij GALLIANO, een gekend adres met een vernieuwde presentatie en nog steeds een zeer goede reputatie.
En inderdaad we hebben lekker gegeten en gedronken en bovendien genoten van een vorstelijke bediening door Anouar,
de supervriendelijke ober van dienst.

Een adres om te onthouden, te noteren én... zeker nog eens aan te doen. Ook hier komt de tevreden klant terug en dus is reserveren aangeraden, zoniet een must.

Dat was vandaag ook het geval bij de Babbe-benefiet.1100 inschrijvingen en een schitterende organisatie. De Oesjmachara's hadden hun jaarlijkse bijeenkomst ondergeschikt gemaakt aan deze actie voor het goede doel en waren massaal afgezakt om deel te nemen aan het eetfestijn. De achterliggende reden voor deze benefiet is meer dan ernstig, maar door onze aanwezigheid hopen we Matti & Lies een hart onder de riem te steken en blijk te geven van ons medevoelen en steun in deze prangende omstandigheden.

Verder kan ik U alleen nog melden dat Anke opnieuw vertrokken is naar Salamanca om aan haar negende profseizoen te beginnen.
La Pola zal haar de eerste week gezelschap houden en delen in de praktische werkzaamheden nààst het terrein. Meteen weet U dan ook dat er de komende week een sfeer van opperste rust zal heersen ten huize Polo. Waar heb ik dat verdiend??

Marco Polo

Yes they can.... Whaawww !!!

"We hadden het naar aloud-Belgische en dus de facto ultra-sceptische gewoonte niet verwacht, en toch gebeurde het gisteravond in een stomende en tot de nok gevulde Lotto-Arena..." Met deze zinsnede heb ik het met-de-deur-in-huis-vallen gemakkelijkheidshalve overgeslagen en sta ik al met 2 voeten naast Uw computertafel om U te vertellen over hoe heel af en toe maar op efficiënte wijze met twijfel en onzekerheid kan worden afgerekend. Ook in dit apenland, en zelfs in die supercritische en zwaar verstedelijkte regio aan de meest noordelijk gelegen Belgische Scheldebocht die men Aantwaarepe pleegt te noemen.
Vooreerst was er de twijfel geweest of de zaal wel helemààl vol zou lopen. Veel volk is leuk, maar bomvol is nog altijd iets helemaal anders. Welnu, het was VOL... Boem-me-ste vol!!!
Dan was er de altijd aanwezige twijfel, noem het gerust angst, over het feit of de ploeg het wel zou kunnen waarmaken in de gegeven omstandigheden en of al die supporters niet op hun honger zouden blijven zitten?! Maar zie, de Lions misten hun start niet, zetten les Bleus zelfs tijdelijk op achterstand en gingen bij 37-39 rusten na een zéér aantrekkelijke, sterke en emotievolle eerste helft. Blijkbaar zwaar onder de indruk van het geleverde spektakel bestelde ik een Spa-bruis tijdens de pauze: da's verDuveld niet van mijn gewoonte!!! De klassieke angst om "plat" aan de tweede helft te beginnen werd bijna bewaarheid. "We" zakten even weg, maar die verzwakking werd met evenveel zwier gecounterd, en de eindfase was adembenemend: twee bommen in de laatste minuut en 70-66 winst tegen een sterk én zwaar NBA-getint Frankrijk.

Jaja, het gaat hier weer over basketbal...
En inderdaad, THEY CAN!!! Jef, Roel, Sam, Axel, Didier, Pirreke, en al de anderen: dikke proficiat mannen en bedankt, want ik heb er als supporter én als ex-coach erg van genoten!! Merci.

Marco Polo

't Begint te korten...

Na het zoveelste joekelhete weekend heeft de temperatuur gisteren een duik genomen en hebben we ook enkele verfrissende buien over de Polder zien neerdalen. Mij hoort U niet mekkeren:
't is zomer dus mag het warm zijn en 't is Belgisch dus mag er bij regelmaat water uit de lucht vallen. Door de band genomen kunnen we over deze zomer niet klagen. Reismaand juli door Spanje en Zuid-Frankrijk verliep onder prima klimatologische omstandigheden en "augustus thuis" is er tot hiertoe ook eentje om in te kaderen. Ondertussen begint het echter sterk en snel te korten: 1 september komt, volgens sommigen, akelig dichtbij.
Nog zes keer slapen en ik sta weer tussen het jonge volkje. Deze week moet er nog zoveel gebeuren dat de negenwekenvakantie weeral niet zal volstaan: nog een nieuwe wandeltelefoon (mooi-woord van Marc XXL) aanschaffen, nieuwe betaal- en kredietkaarten ophalen, etentje met schoonbroers en dito zusters, een plotse overdaad aan basketmatchen meepikken, delibereren, vergaderen en vieren op PITO, Anke's verjaardagsetentje met ons gezinnetje, een benefiet-BBQ voor Babbe, nog een vijftiental uitgestelde klusjes en dan mijn schooltas/sportzak inladen.
Vakanties?? Ze zijn zo kort meneer... (dixit Raymond VhG)

Om de laatste dagen van mijn zomerreces wat op te fleuren duikel ik enkele fotografische vakantieherinneringen op. En als er moet gefleurd worden dan maar beginnen met een veld zonnebloemen: deze keer geen tournesols van Vincent Van Gogh, maar girasols uit de buurt van het Castiliaanse Cuenca.

Dat daar nog andere kleuren te bewonderen zijn ziet U op onderstaande prent, vastgelegd op weg van de beneden- naar de bovenstad, en natuurlijk in diezelfde richting...

Maar ook in La Cité de Carcassonne vielen kleurige accenten te noteren. Het gaf mij de gelegenheid om eens boven de drukke toeristenhorden uit te kijken...

Wat ook dichterbij begint te komen is de 40.000ste "hit" op deze blog. Ook nu weer staat er een fles Cava te wachten die ik samen met de winnende lezer zal kraken op een later af te spreken stemmige locatie en een voor beiden passend moment.
Toen de teller op 30.000 sprong heb ik de bubbelende degustatie gedeeld met een muzikale loodgieter uit Bagnone, Toscane. Hopelijk is hij dat nog niet vergeten, en deelt hij nu met mij.
Toen ging de fles "fifty-fifty"....

Marco Polo

Ongelooflijk... !!!

Vandaag staat er ons weer een echt zomerse dag te wachten met temperaturen tot 32°C. Reden genoeg voor heer Polo om bij het ochtendlijk ontwaken spoorslags de echtelijke bedstee te verlaten en zich te wentelen in de friste van de vroege morgenuren.

Pallieter zou het ook zo gedaan hebben en de Fée zou er geen blogparagraaf maar een heel hoofdstuk over geschreven hebben. Nu ben ik in de verste verte geen Felix Timmermans en beperk mij dus tot een met beeldekens geïllustreerd verslag van de voorbije week, want zo lang is het weeral geleden dat ik hier nog enige verbale neerslag achter liet...

Zoals gezegd was de vorige week er een van begeleiden en oppassen, maar ook en vooral van samen genieten en plezier maken. Joke, Wout en Witse trokken er na de eerste overnachting naar goede Poloiaanse gewoonte in alle vroegte op uit. Bijna-dauwtrappen met den bompa, terwijl la Pola zich naar even goede gewoonte nog eens omdraait in bed, en nog eens...

"Waaw! zo ne grote vijver..!"
"Da's het Rauwse meer, mannen!"
"Neen bompa, da's een zeeeee....!!"

En aan de vijver,... euh het meer, de ZEEEE ligt een strand met echte fortenbouwers, en op de laatste dag nog een mevrouw met een hooond waar ze mee gingen wandelen (met de hooond!!). Tussendoor werd er bij regelmaat aan een voorraad natuur-gerecycleerde marshmallows gewerkt, en ook dat levert leuke foto's op. Schol Pola...
En elke avond was er weer dat laatste verhaaltje, met bompa in de zetel of met bomma op de rand van het bed. Lezen, luisteren en rode oortjes... en dan flink slapen: om het langst!

Tijdens een "in zijn dooie eentje"- middagwandeling rond het meer had Polo dan weer tijd en oog voor de poetsbeurt die een elegante zwaan zichzelf oplegde...

Het was me de week wel: naar het einde toe kwamen er nog enkele verrassingen. Bram verscheen laat op woensdagavond, toen de helden al lang in bed lagen, palmde de derde slaapkamer in en lag op donderdagochtend prinsheerlijk ronkend als super-surprise te wachten op de verheugd verbaasde youngsters. We deden er nog een verjaardagspannekoekenfeestje bovenop voor de jongens en toeterden daarbij zo hard dat we niet eens hoorden dat anderen ons een verrassing bereidden: door het open slaapkamerraampje pikten ze mijn portefeuille en gsm mee. De laatste is nog steeds spoorloos, maar de brieventas was een dag later al terecht.
Zonder geld, maar wel mét alle kaarten en papieren.
Een bijna ongelooflijk geluk bij een ongeluk.

Aansluitend op onze midweek met de Holsbeek-kids trokken we voor het weekend naar Essen waar ons een rustig-bezige tweedaagse wachtte met de Bonma. Veel babbelen, samen koken en eten, een afwaske doen, rusten in de zetel, op bed, binnen en buiten, de zondagmis op Nederland 2, een wandeling door de tuin van 't College, een terraske op "den Hoek", zelfs een stukje WK Atletiek hebben we gezien. 't Was een goed gevuld weekend met af en toe wat mist over de herinneringen maar met evenveel heldere gesprekken en blije momenten met lachen en dollen.

Zondagavond nam nonkel Guy het weer van ons over en was de Bonma duidelijk aan rusten en tot rust komen toe.
En om eerlijk te zijn: Polo ook een beetje...

Marco Polo

In de wind...

Het moederdagweekend is onder een stralende hemel weer een echt Aantwaareps succes geworden, en heer Polo heeft zijn graantje ervan meegepikt. Zaterdag, de hoogdag zelf, was er in het oude stadscentrum de traditionele Rubensmarkt die wij meestal al even traditioneel pogen te vermijden. Deze keer echter waren we wel van de partij, samen met mijn schoonmoeder, de Bonnie.

Moeder en dochter genoten ervan en gingen na de marktdrukte even uitwaaien op het Zuiderterras langs de Schelde.
't Was meer dan terraskesweer!! Iedereen was het erover eens:
" 't Is lank geleije da me nog zoene Moederkesdag emme gat!
En vollek... mannekes toch, zoe druk is 't in joare nie gewiest!"
't Was dan ook zoeken naar een zitplaats op een terras uit de felle drukte, niet in de volle zon met een beetje wind, maar dan ook niet teveel... En waar komt een mens dan terecht aan die kanten?
Just: in de Reyndersstraat bij de Groote Witte Arend.
Alles was er om te bekomen van onze namiddagwandeling: toevallig nog een ruime zitplaats in een koele hoek van de binnenplaats met net dat zuchte lauwe wind om ons Zuiders vakantiegevoel te blijven voeden. En een verDuveld lekker bier...

Was het daardoor dat ik de LieveVrouwentoren zonder enige vorm van fotoshoppen in zijn dubbele pracht mocht aanschouwen? Bevlagd en bewimpeld wuifde dit Antwerpse pronkstuk mij toe vanuit een raam op de derde verdieping:
wind in de zeilen, en ik in de wind..??

Daarna hebben we de dag afgesloten op een terraske bij de Waterpoort, met aansluitend een etentje in de Fata Morgana.
Een (h)eerlijk visrestaurant dat mij was aangeraden door ex-collega Georges. We hebben genoten van eten, drank en bediening en keren aldusdanig zeker tevreden terug.

Nu trek ik voor enkele dagen richting Antwerpse Kempen: met Pola en de kleinkinderen een midweek in Sunparks Mol.
Tot veler terechte opluchting zal 5 dagen blogstilte daarvan het onvermijdelijke gevolg zijn...

Marco Polo

St Jozef & St Michiel

Na het lezen van de hier eerder vermelde "voetbal"-boeken wilde ik nog wel eens zien hoe het spelleke in 't écht zijn verloop krijgt en in elkaar zit. Waar kan ik dan beter terecht dan bij een gedreven collega en coach die daarenboven een authentieke provincialer traint in de Antwerpse Voorkempen. Plaats van gebeuren:
St Jozef Rijkevorsel, over 't bruggeske aan 't Sas, eerste links en dan langs de "Vort" tot aan de pleinen van SK. Tot zover een autochtone jongeling die mij de weg wijst en afsluit met een vriendelijk: " 't Is niks, joeng. 't Is geire gedoan...!!"
Aan de overkant van de Vaart dus, aan de Zuiderdijk. Ik stop bij het eerste voetbalveld waar gesjot wordt. Plaatske aan de ballustrade, in 't zonneke, match is juist begonnen en er wordt ingeschoven, aangesloten, "Lijntje!!!" geroepen, en nog veel meer van die voetbaltrivialiteiten... "Goeien bal!!"
Na 5 minuten wandelt mijn plaatselijke informant breed glimlachend voorbij, en nog een minuut later valt mijn frank:
ik sta aan het B-terrein waar de reserven hun pot aan het bikkelen zijn. Shame on me! Ik herpak mij, stap snel 100 meter verder, betaal en passant mijn bijdrage aan het Steunfonds voor de jeugd en betreed het stadion van SK.

Ik ben een voetballeek, maar na de recente lezing van het Boskamp-boek probeer ik mij in te leven in het gebeuren.
De eerste goal had ik gemist, daarna een weggever van de thuisploeg (0-2), een verdiende aansluitingstreffer, een dubieuze penalty voor de bezoekers en 1-3 aan de rust. Ik doe waarover de journalisten het vaak hebben bij zo'n half-time en drink een koffie. De avond is nog jong...
Na de rust verdappert de ploeg van coach Johan en speelt met meer inzet. Ze kunnen echter een 2-4 nederlaag niet ontlopen.
Er waren goeie momenten, en zeker als ik hoor dat Vlimmeren een reeks hoger speelt en daar vorig jaar een flinke subtopper was moet ook ik toegeven dat "ons joengens" vanavond goed hun best hebben gedaan! We spoelen emoties en teleurstelling weg met een Duveltje, en nog een... "Sluu moat.'k Zen weg. Succes nog!!"
Op de terugweg stop ik aan 't sas.
Een goei frituur met dezelfde naam: "aan 't Sas"!
Prima frietjes, maar zou mijn vriend weten dat er zo vlakbij voor Club Brugge wordt gesupporterd: een grote poster van de kampioenen... uit 2005 hangt er aan de muur.

De volgende dag is er weer eentje voor mijn moeder: ik breng haar een bezoek op haar vrijdagse buitenverblijf.
Naast het oude St Michielsinstituut is een nieuw rusthuis gebouwd waar de bomma elke week één dag verblijft om wat meer "onder de mensen te komen". Ik ga eens een kijkje nemen om te zien hoe ze het daar stelt. Daarbij rijd ik twee keer een stuk van mijn vroegere fietsparcours naar school: 's morgens verzamelden wij op het viaduct bij het station, en reden dan in peleton naar 't College. Even wegdenken en herinneringen voor de geest halen...

Iets wat bij mijn moeder steeds moeilijker wordt.

Vandaag is het de Antwerpse Moederkesdag en dus aan alle mama's, moeke's, moeders, ma's & mam's, groot- en overgroot-, bet- en andere moeders een dikke proficiat!!!
Ik zal er ene drinken op Uw aller gezondheid!
Dat lijkt mij een verDuveld goed idee...

Marco Polo

2 op 2...

Bij mijn thuiskomst na de vakantiereis lag er een "groene" uitnodiging bij de post. De officiële instanties van ons land zijn ongewild gekend om hun kleurrijke projecten. In het voorjaar krijgt iedereen een "bruine" envelop in de bus en moet daarmee aan de slag om ten laatste op 30 juni zijn belastingaangifte te doen.
Het "groene" kaartje stelt in verhouding veel minder voor, maar toch wordt er in deze context ook heel wat gefoeterd, gesakkerd en ge-non-de-djuud! De automobielinspectie, de "control", is een jaarlijks weerkerend gebeuren dat evenwel niet voor iedereen in dezelfde periode valt. Voor Polo & Pola is dat echter wél het geval. Eergisteren viel de tweede "groene" kaart in de bus: ons beider karretje moet in de loop van dezelfde maand gekeurd worden.
Redelijk vroeg in de ochtend heb ik vandaag de Polajaanse Corsa aangeboden in het werkstation Hoboken: in no-time door de verschillende testen en een groene kaart. Weer "groen", maar da's om het verschil te zien met de "rode" die je bij afkeuring van je voertuig wordt overhandigd en waarmee je dan beschaamd moet afdruipen tussen de andere wachtenden voor de kassa.
Dat "kaart" slaat op niets en is eerder een staande uitdrukking uit de prehistorie van de automobielgeschiedenis want het is een simpel A4-tje dat uit de printer rolt, maar soit..
Gezien de minder schitterende weersomstandigheden en -verwachtingen en de vlotte vooruitgang tijdens en afhandeling van de schouwing besloot ik maar meteen om mijn eigen Signum vandaag óók aan de controle te onderwerpen. eerts de Corsa weer in de Graspolderlaan parkeren, de verdiende kop koffie-troost genuttigd, een blitzcontrole van lichten en pinkers, een nuttige opwarmingsronde en enige tijd later stond ik alweer aan te schuiven voor de slagboom van Keuringscentrum 40.
't Was ondertussen iets drukker geworden, er viel voor het personeel een elkaar afwisselende eetpauze tussen, het duurde dus allemaal wat langer, maar... eind goed al goed: ook met de mijne kan ik weer voor een jaar reglementair en veilig de baan op!
2 op 2 : net als Anderlecht, Club en Gent !!!
Nu St Jozef Rijkevorsel nog...

Marco Polo

Terug op de loop... IJdele hoop !?

Ik had een lange periode niet meer gelopen, maar toen onze tent tijdens de voorbije maand in Cuenca stond is het er eindelijk nog eens van gekomen. Het was de eerste week van mijn 59ste levensjaar, en mijn oude lichaam begon voorwaar weer tekenen van onrust en onaangepast gedrag uit ver vervlogen tijden te vertonen. Hoewel die plek op zo'n 1000 m hoogte ligt en vlak tegen nog hogere bergen aanleunt, waren er in de buurt mogelijkheden zat om "vlak" te lopen. Zoals meestal vroeger wakker dan mijn wederhelft en na de toen dagelijkse ochtendlectuur van het Tourritverslag anno 1969, trok ik mijn loopsloefen aan en er zelf op uit om de omgeving van de camping te verkennen. Hoewel mijn ambities toen zeer beperkt waren en ik eigenlijk vertrok voor een "kwartierke joggen" heb ik er die eerste keer al meteen een dik half uur tegenaan geplakt. Deels ongewild omdat ik "weeral" verloren was gelopen, maar anderzijds niet echt tegen mijn goesting omdat het vlot gegaan was.
't Was inderdaad dichter bij het gaan dan bij hoe ik vroeger gelopen heb, maar da's een verwaarloosbaar detail.
Het gevolg was dat ik de dag nadien al meteen aan eenzelfde ochtendritueel vastzat: vroeg wakker, Merckxissimo-ritverslag uit de Zomer van '69 geconsumeerd, glaasje water en op een drafje de stilaan ontwakende camping uit.
Nu in de andere richting... en nog verder verloren gelopen!!
Meer dan een uur in de wiggel: op 't einde stelt het tempo niets meer voor, maar ik denk dat het nog kan. Ik las daarna wijselijk een rustdag in en da's maar goed ook, want wandelen in de Ciudad Encantada, een sterk geërodeerd rotspark, gaat erg op en af en dat voelen mijn benen toch wel!

De volgende dag is het echter weer van dattum. Het verslag van Eddy's monsterzege in de Pyreneeën heeft voor een adrenaline- stoot gezorgd en ik ben niet meer te stoppen: van de grote baan ga ik snel bos-in, bos-uit, heuvel-op, brugje over, paadje in, weg helemaal kwijt, vastgelopen achter de heuvelrug, zoeken... en uiteindelijk sta ik na anderhalf uur lopen, joggen, sjokken en strompelen onder de douche. Als de eerste de beste beginneling heb ik mij bezondigd aan overdaad, en dat zal ik in de loop van de dag moeten uitzweten. De wandeling in de stad en de beklimming van de San Pedro-toren zijn er bijna teveel aan...

Weer een dag later beperk ik mij tot een half uurtje langs de vlakke baan. Gewoon heen en terug, zonder risico op verloren lopen.
Een herstelloop zou je het kunnen noemen.
Bij deze vier keren is het,wat lopen betreft, gebleven tijdens mijn vakantiereis. Het had wel iets wakker gemaakt, en sinds ik terug ben in Hoboken probeer ik op redelijk regelmatige basis het loopwerk weer wat op te bouwen. Het is zeker niet het onbekommerde joggen, noch het prestatiegerichte doortrainen van vroeger. Enkels en knieën geven na afloop stramme signalen. De heup valt voorlopig wel mee, maar tijdens de loop gaat veel aandacht naar de bekkenbodemspieren. Nog steeds, ja!
Ik ga me er niet té druk over maken: beetje bij beetje, en misschien loop ik binnenkort nog wel eens een 10 kilometer.
Of is dat een ijdele hoop...???

Marco Polo

En weer.... Schoffel-weer !!!

U hebt het misschien ook wel zien gebeuren vandaag: het beloofde grijs was er even maar de regen bleef uit. Vanaf 12 uur werden de opklaringen steeds breder en nu leven we hier al uren onder een strakblauwe hemel met zalige zomertemperaturen.
Als Frank & Sabine zich vergissen mag het ook eens in ons voordeel zijn! Perfect op schema heb ik van de rustige ochtend gebruik gemaakt om m'n schoffelwerk af te ronden. Daarna moest de Zomer van Mexico86 eraan geloven: uit en echt-genoten van de herinneringen die dit verhaal oproept.
Tenslotte nog een zalig uurke siësta uitgehangen in de mat...

Daar had ik in Pignans al op geoefend:
"Een voorbereid man is er zeventien waard!!"

"Schoffel, schoffel..." zei de Stoffel,
en meer moet dat niet zijn.

Marco Polo

Schoffelweer...

De volle maan is alweer gaan krimpen. Vanavond doet ze dat hier onzichtbaar boven een grijs wolkendek dat zich in de loop van de dag over onze contreien heeft uitgespreid. Met af en toe een zucht frisse wind en een sporadische poging tot regenbui zorgde dit voor dalende temperaturen en dus toch wel een verademing na de voorbije hete dagen. Een ideaal moment om de boorden tussen grasperk en haag te schoffelen. Het hele zootje ligt er droog en stoffig bij, en dus lossen de onkruidwortels heel gemakkelijk.
De schoffelaar zelf kan dan weer profiteren van iets meer zuurstof in de lucht en "lijdt" minder door de getemperde klimatologische omstandigheden. De vakantiefoto die hierbij hoort is er een uit de wijngaarden in de buurt van Cesseras: onkruidvrije paadjes tussen de eindeloze rijen druivenranken...

Toch vul ik niet de hele dag met deze opruimactie.
Gisteren heb ik bij Johannes van St Job twee voetbal(!)-boeken meegenomen, en nu moet ik kiezen welke van beide eerst onder de leesbril gaat. Een mens is nooit te oud om te leren...

Het wordt De zomer van Mexico86.
Nadat ik tijdens mijn vakantieochtenden De Zomer van '69 in schijfjes heb verorberd wil ik wel eens weten wat en hoe er over die andere memorabele summertime wordt geschreven.
Ik wals er doorheen en moet objectief vaststellen dat het Merckx-verhaal op een taalvaardiger manier beschreven wordt.
De belevenissen van Leo Van der Elst komen allicht beter tot hun recht wanneer hij ze zelf aan de toog vertelt. Bossie komt morgen of overmorgen aan bod, en da's van een heel ander kaliber!

Marco Polo

Hoogzomerbezoek ...

Bij een terugkeer uit vakantie hoort steeds een behoorlijke portie inhaalwerk. Zo zijn daar de mensen die je een hele tijd niet hebt gezien. Wel gesproken via de gsm of ge-sms't via datzelfde toestel, mogelijks een e-mail gestuurd of een commentaar op de schaarse blogproductie ontvangen... maar niet in levende lijve gezien en al helemaal niet in die toestand ontmoet.
En daar gingen we dan: gisteren -nu ik de klok iets aandachtiger bekijk dus eigenlijk al eergisteren- hadden wij een afspraak met de kleinkinderen aan zee. 't Is nog steeds vakantie, dus een wekker "zetten" is uit den boze. Gevolg: een uitzonderlijke keer dat Polo slaapt als een klaproos en pas "na de negenen" zijn ogen opent. Geen paniek: douche, ontbijt, spullen pakken maar géén koelbox, en vertrekken. Eerste hindernis: wegomlegging op 't Kiel, minder dan 2 km van huis. Oprit autostrade niet bereikbaar.
Een lokaal ommetje en dan de Kennedytunnel. 't Is mooi weer en dus wil iedereen naar zee: aanschuiven, invoegen, 50 km/u max, versnellen bij het uitrijden en... actuele verkeersinfo op de borden boven de snelweg: "Werken in Zwijnaarde - Gent + Kust via E34-Expressweg". Eerste 5 km geen probleem, daarna een reeks verkeerslichten en tussenin stapvoets rijden. Dat gaat zo tot voorbij Zelzate. Iets verder zakken we af naar Brugge om via de lokale rondweg richting Wenduine te rijden. We weten maar al te goed dat we weer in de Belgische vakantietoestanden verzeild zijn geraakt. Om half een is er het blijde weerzien met Bieke en haar kids. Een leuke dag aan het strand en laat op de avond redelijk probleemloos terug naar huis.
Vanmorgen -gisteren dus volgens dezelfde en hierboven reeds aangehaalde logica- had heer Polo dan veiligheidshalve wél het alarm van de wekkerradio geprogrammeerd. Om half acht het bed uit, het ochtendritueel en om half negen vertrekken: bezoek bij moeder Polo, de bonma van Essen. Ook deze keer maak ik weer kennis met de Antwerpse verkeersdrukte: ongeval op de Ring in Merksem, héél stapvoets aanschuiven vanin Berchem en dus een klein half uur vertraging. Dat kon de pret van het daaropvolgende weerzien echter niet bederven. Voor mijn moeder wordt het iets moeilijker omdat het geheugen haar meer en meer in de steek begint te laten en de herinneringen met steeds meer moeite hun opwachting maken. We vertellen over ons beider maand juli:
zij met veel vragen, bij regelmaat herhaald, en ik met de kampeerverhalen uit Spanje en Frankrijk. Een goeie babbel die maakt dat we de draad van ons gemeenschappelijk verhaal oppikken en weer verder kunnen zonder al te veel hiaten.
Na de middagboterham vertrek ik terug.
De voorlopig op één na warmste dag van het jaar blijft zijn invloed hebben op het verkeersgebeuren. Ongevallen en files maken dat de weg richting Hoboken niet zo vlot zal verlopen, dus tijd voor wat extra bezoeken. Eerst komt mijn "oude" goede vriend Aloysius aan bod en daarna heb ik de reflex om ook even tot bij mijn "jonge" goede vriend Johannes Boskamp van St Job te rijden.
De linken zijn, voor zover nodig, weer gelegd en de vriendschapsbanden weer wat nauwer aangehaald.Rond zes uur cruise ik op de avondlijke traffic-golf naar huis: rustig, geen stress, alleen in de andere richting staat er een kilometerslange file...

Neen, zonnebloemen heb ik vandaag niet gezien, maar dat is dan ook een vakantiefoto. Voor de quiz-fanaten onder U: zijn dit Franse dan wel Spaanse zonnebloemen én... waarom??
Het antwoord volgt in één van de volgende edities:
als 't God belieft en ik het niet vergeet...

Marco Polo

Eind goed, en pas halfweg...

Het moest er natuurlijk en uiteindelijk toch eens van komen:
Uw aller Marco is terug aangespoeld in de Graspolderlaan en ook la Pola heeft, deze keer gezond en wel en met een ongeschonden achtersteven, de thuishaven bereikt. Na exact één maand uithuizigheid meld ik mij alhier weer aan om geheel en al opgemonterd en uitgerust de tweede helft van de zomerse schoolvakantie aan te vatten. Over wat daar aan vooraf ging zal ik het later wel eens hebben in de komende publicaties.
Vooreerst is het mij een ware eer, een groot genoegen en een opperste voorrecht om al diegenen te bedanken die mij er via deze blog, een e-mail, een virtuele kaart, het Facebook-kanaal, een sms-ke of een mobiel belleke aan herinnerd hebben dat de tijd ongenadig doortikt en ik aldus de kaap van 58 heb gerond. Bedankt!! Ik doe vanaf nu mijn best om die gepriemde 59 te halen!
Nog vier weken resten er mij van deze heerlijke zomerpauze en ik ga mijn best doen om alleen leuke dingen aan bod te laten komen. Voorlopig kan het natuurlijk niet stuk: de hele reis mooi weer gehad, en dan kom je thuis... en ligt er hier ook nog een hogedrukgebied op je te wachten. Het uitladen, de was & de plas, het reinigen van de campingbenodigdheden, het opfrissen en opnieuw inpakken van tent en toebehoren, de eerste tuinklussen ter plekke... het verloopt allemaal in een langzaam rustig-aan tempo, zo zuiders als we het de voorbije weken gewoon waren.
De BaseCamp Mendoza IV heeft het voor het derde jaar op rij weer prima gedaan. Om U een idee te geven pik ik er één locatie uit:

in Agüero stonden we onder de Mallos, een geïsoleerde rotsformatie die het dorp aan de voet en de hele vallei ervoor domineert. Prachtige plek... en dat was nog maar het begin!!
In de volgende bijdragen zal ik U met Mondtjes-maat meer beelden en informatie toespelen over het verloop van deze trip.
Voorlopig moet U het hiermee doen.
Ik schenk mij nu een Duveltje in en bekijk welke komkommers hier tegenwoordig het nieuws halen...

Marco Polo