Reflections of my mind...

In de 1000 klassiekers van Radio2 zijn ze ondertussen aan nummer 41 begonnen: Bad moon rising van CCR. Wie luistert er deze week niet naar Radio2 ? Ik anders nooit, maar op het einde van het jaar is het een diepgewortelde traditie geworden.
Een kerstboom zetten is er deze keer niet van gekomen, maar Radio2 rules ! 40: Testament, Boudewijn De Groot.
Hier in de Mededelingen ben ik ook aan de laatste etappe begonnen: de 141ste van weeral een behoorlijk gevuld blogjaar.
Daar horen natuurlijk overzichten en nabeschouwingen bij: overpeinzingen, bedenkingen, diepgaande gedachten, bespiegelingen en beschouwende overwegingen. Laat mij daar nu net genoeg van hebben met alle jaaroverzichten en terugblikprogramma's die al weken lang op tv te zien en op de radio te beluisteren zijn geweest. Ik rond dan maar af op een manier die mij al meermaals gered heeft en ook U lieve lezer/-es het doorworstelen van een zoveelste ellenlang epistel bespaart.
"Eén beeld zegt nog steeds zoveel meer dan 1000 woorden."
1De weerkaatsingen, weerspiegelingen of een spiegelbeeld van een beregend terras aan de dijk van Oostende: reflections, en daarbij kan iedereen zijn eigen bedenkingen maken...
Een foto die als incontournable geboekstaafd stond in de aanloop naar deze TOP 12 en waarvoor ik mijn goede vriend Pjottr, alias PeterPignans, alle credits toedicht: hij zat tegenover me op die regenachtige novemberdag en wilde het door regendruppels geteisterde raam vastleggen voor het nageslacht.
Van het een kwam het ander, en aldus ontstond deze laatste prent in de aftiteling van 2010...

Nu vlieg ik erin. Het laatste uur klassiekers is traditiegetrouw het aanhoren niet waard, wegens te melig en o zo voorspelbaar, maar dat doet niets af van de geneugten die een volle week goede muziek en gene zever op de radio mij kunnen opleveren.
Om de oudejaarsavond hier ten huize Polo in te zetten doe ik een beroep op Dire Straits en dan nog wel op de ongelooflijke, onvergelijkbare, onverslijtbare en dus absolute "Best Off...".
Da's pas genieten!

Ondertussen staan we op de uitkijk en blikken samen met een curieus duo vooruit naar een hopelijk gelukkig en kommerloos 2011, waarvoor mijn Beste wensen !!!

Marco Polo

Een boom voor Jan...

We naderen met onvoorstelbaar rasse schreden het einde van het jaar en tegelijkertijd kom ik bij de laatste eenheden van mijn fotoselectie terecht. Het is er mij wel degelijk om te doen om bij elke prent een boompje op te zetten over het hoe en waarom en wat er mij uiteindelijk toe gedreven heeft om de sluiterknop in te drukken. Nog onthullender kan het worden als ik daarenboven weet te formuleren welke drijfveer achter de finale selectie van de betreffende prent schuil gaat.
Paasvakantie 2010. Anzère, Zwitserland.
Vermits heer Polo niet meer beschikt over de nodige souplesse in knieën en heupen en bovendien liever blijft opstaan dan al lerende te vallen en daarna weer recht te krabbelen, heeft hij de skibotten en -latten sinds een vijftal jaren over de haag geworpen.
Om het oude lichaam toch enigzins in form te houden en de buikvetophopingen ten gevolge van uitbundige eet- en drankrituelen onder vrienden te voorkomen of alleszins te vertragen, probeer ik dagelijks een flinke wandeling in te plannen. Het plannen is, wegens ingebeelde drukte en nog zoveel willen doen, meestal moeilijker dan de eigenlijke uitvoering want eens de deur uit wandel ik best graag. Zeker in de bergen...
2
Langs de kant van de weg kwam ik deze joekel tegen. Hij lag samen met vele lotgenoten gestapeld en te wachten om afgevoerd te worden. Toen was het gewoon éen van de vele foto's, en zelfs thuis bij het selecteren en organiseren van de massa vakantiekiekjes op de computer zou hij op het eerste zicht de externe harddisk niet gehaald hebben. Bij een tweede kuisbeurt zag ik hem weer, en net voor ik wilde doorklikken naar de "prullenbak" zoomde ik toch even in. Mijn oog viel op de jaarringen: vreemde vorm door de klaverbladachtige contouren van de stamdoorsnede, wisselende diktes en dat periodisch aan verschillende kanten, maar vooral veel... Veel jaarringen. Nog meer inzoomen, en ik begon te tellen: 1,2,3,... 35, 36... 68,69,... 99, 100, 101,... 111 !!
Respect! Deze kanjer stamt uit 1899 en is een jaar ouder dan Jan Goossenaerts, Essenaar en oudst geregistreerde mannelijke inwoner van Europa. Wetende dat Jan zijn hoge leeftijd bereikte met het eten van veel poepgelei en dat de Zwitserse woudreus het zonder moest stellen, buig ik diep voor beiden en bied hen mijn blijken van respect aan. Komaan Jan, nog eentje en ge hebt hem!
111 jaarringen...

Marco Polo

Snowmanblues and reincarnation...

Deze week worden we voorzien van allerlei lijstjes en records die betrekking hebben op het bijna afgelopen jaar. Een van die beste prestaties ooit is het aantal sneeuwdagen dat binnen één kalenderjaar, in dit geval 2010, geteld wordt. We hebben er nu al 53 op de meter staan en het jaar is nog niet helemaal voorbij. De kans dat er nog sneeuw valt de eerstkomende dagen blijkt gering, maar in Belgarije weet je nooit! Het vorige record dateerde van 1906, en dat is alweer meer dan twee wereldoorlogen geleden. Weinig topprestaties die zolang standhouden bovenaan de tabel !
3
Wat de foto's betreft kon de inleiding van dit stukje niet beter getimed zijn. Net nu ben ik bij de Hobokense voorjaarssneeuwman aanbeland. Het lijkt heel lang geleden, maar ook in januari, februari en zelfs even in maart van dit jaar viel en lag er sneeuw. Anders waren we natuurlijk nooit aan die 53 dagen geraakt.
Met medewerking van mijn kleinkinderen kwam in die periode deze sneeuwman tot stand. Een prachtexemplaar dat het toen nog een week uithield en getooid met een strooien hoed uitkeek naar de lente. De gelaatsuitdrukking is er een van vertrouwen en geloof in de toekomst, want heel in de verte ziet deze kerel zichzelf al herrijzen uit de nieuwe verse sneeuw in december.
Voor sneeuwmannen geldt alvast het geloof in de reïncarnatie.
Tenminste, als wij ze daarbij een handje willen helpen...

Marco Polo

Onnozel manneke...

Als ik mij niet vergis is deze dag ook in de vorige jaargangen van Marco Polo's mededelingen aan bod gekomen. De herdenking van de onnozele kinderen achtervolgt mij al een leven lang. En hoewel de woordverklaring voor "onnozele" in deze context absoluut niet negatief is roept de term bij mij nog altijd eerst de connotatie op met dwaas, belachelijk, dom, idioot of onbeduidend. Zij die ooit geboren zijn op 28 december en dus hun levenlang verjaren op deze dag dragen voor altijd de Antwerpse eretitel van "Onnozel Manneke". Allez vooruit Bossie, daarmee weet ge het nu ook!!!
Terug tot de orde van de dag:
4
Dees "onnozel manneke" heeft lang onze aandacht vastgehouden tijdens het afgelopen jaar. Bij de uitkom van de lente verscheen hij een eerste keer in de tuin met zijn tot een zwart gilleeke gereduceerd verenkleed. Hij zag er niet uit, zat constant te rillen en kon zich slechts met heel veel moeite verplaatsen.
Een vogel voor de kat !
Niets was echter minder waar, want enkele weken later strompelde onze gevogelde Camille Huysmans nog steeds door de tuin. Straffer zelfs: toen we na de zomervakantie terug thuis kwamen was hij de eerste om in de buurt van de hangmat naar Franse broodrestjes te komen zoeken. Van onnozel manneke promoveerde hij aldus tot gewaardeerd surviver en verdient daarom zeker een plaats in de foto TOP 12 - 2010.
Waar hij nu uithangt weet ik niet, maar een sjalleke zal hem alleszins deugd doen in deze winter der winters...

Marco Polo

Walk the line...

Zij die deze uitgave al eerder bekeken, hebben samen met mij vastgesteld dat een en ander niet helemaal klopte. In de drukte van de laatste schooldagen en het daarop direct aansluitende kerstweekend was de afwerking van deze blogeditie in de mouw blijven zitten. Met enige vertraging doe ik wat er van mij verwacht mag worden en geef ik dus wat verhelderende, edoch even zo goed geheel straffeloos te verwaarlozen commentaar bij de volgende foto's van de TOP 12 - 2010.
6
La Pola tijdens een met strandzand gestraalde wandeling. Zij en Witse namen de leiding en zetten de lijnen uit. Wij volgden. In de verte ligt Wenduine, maar zover zijn we die keer niet geraakt...
5
Tijdens de Oesjmachara-feesten zit Wout te mijmeren bij de vuurkorf. De mid-week met bomma en bompa aan zee is maar net achter de rug, en mogelijks droomt hij hier al van een volgende uitgave. Als kinderogen kunnen dwingen, dan hebben deze alvast het vuur hoog doen opflakkeren...

Marco Polo

Groe(n)ten uit Bethlehem...

Aan de vooravond van het christelijke kerstfeest bevind ik mij op vreemde bodem en dus groet ik U gemakkelijkheidshalve vanuit Bethlehem. De geselecteerde beelden hebben echter niets te maken met enig stal-, ster- of herdersgebeuren, laat staan met de geboorte van een Heiland. In deze koude decemberdagen bied ik U hartverwarmende zomerprenten...
8
Op wandel in het Spaanse binnenland trof mij ergens in juli deze aanblik over een stoffig wandelpad, waarbij ik meteen het antwoord wist op de ongestelde vraag: "Zelfs de dennenappel valt niet ver van de boom!"
7
Terug van de vakantietrip, een boek bij de hand, een zweem van lavendel in de neus en een frisse rosé binnen bereik: puur leesgenot in mijn eigen zomerse tuin....
En nu voor U allen een zalig kerstfeest!

Marco Polo

Tusse de vaawe, de soep en de petatte...

Veel leuteren, miereneuken, emmeren en tenslotte dan maar dweilen met de kraan open: dat is in het kort de omschrijving van een lange decemberdag vol klassenraden. We doen het voor de goede zaak van de leerlingen, en vooral uit solidariteit met de collega's. Iedereen door hetzelfde bad: commentaartjes intikken, rapportformuleringen afwegen, onvoldoendes op een rij zetten en vechten tegen de bierkaai. Natuurlijk is er van bier geen sprake, zelfs geen glaasje wijn komt er aan te pas. Dat zou de hele cinema iets draaglijker maken en de inspiratie opvoeren teneinde de beoordelingsterminologie uit te breiden en misschien wat hedendaagser te laten klinken. Een mooi resultaat, flink gewerkt, doe zo verder, schitterend, goede punten, fantastische punten, knappe prestatie, zwak resultaat, matig resultaat, herpak je, ondermaats resultaat, loon naar werken...
Maar wat is het resultaat?? In juni komen meestal dezelfde problemen weer boven water, en eind augustus doen we alles nog eens dunnetjes over na de herexamens. Na al die keren heb ik het wel gehad en vraag ik mij meer en meer af tot wat dit allemaal moet leiden. Ik word een ouwe knorpot...
Gelukkig kreeg ik tegen het eind van de kalvarietocht een sms van mijn zoon: "Ga je vanavond mee naar de film?"
Perfect: saved by maai zeuneke!! Voorstel: Frits & Freddy.

Ik keek er naar uit. Zaal 16 - Rij 7 - Stoelen 20 & 21.
Niet echt een superfilm, maar voor wie eens ontspannen achterover wil hangen en anderhalf uur behoorlijk geacteerd kolderiek amusement kan verteren mag het een aanrader heten. Tenminste als de taal van de Wannes en Axl Peleman U niet vreemd zijn: "Veur tusse de soep en de petatte... ?!"

Marco Polo

My kingdom for a horse...

Na Annelies Rutten en Bent Van Looy neemt nu ook Freek Braeckman plaats in de afgaanderij van de Allerslimste Mens ter Wereld. Geen commentaar echter, het moet hier vooruit gaan, we hebben geen tijd te verliezen en het komende weekend is weeral aan feesten en genieten gewijd. Dus...
10
Voor deze prent ben ik in Brussel blijven hangen. Aan het Koningsplein stond deze ju-kees mij op te wachten. Ju-kees was de roepnaam van mijn eerste houten paard, de speelkameraad waar ik als kleine ukkepuk bij ging uithuilen als ik mijn zinnetje niet kreeg. In de hoek van de kamer, achter de zetel.
De blauwe ju-kees staat ook in de hoek, maar dan van het plein, en achter een hekken. Pure nostalgie...
9
Tegenwoordig is het geen houten ju-kees meer, maar zijn het de Kowalski-paarden in de Polder die op mijn sympathie kunnen rekenen. Als ik voor een frisse neus of een goede uitwaai-beurt de straat oversteek, dan hoop ik steeds op een ontmoeting met de ruige grazers in het Natuurpunt-domein. Dikwijls lukt het, maar slechts zelden krijg ik de gelegenheid om zo'n goedgevulde en uitgebalanceerde foto te maken. Daarom dus op 9...

Marco Polo

Eindejaarsrituelen...

We zijn weer zover: de astrologische winter begint vandaag en luidt aldus de eindfase in van een eens te meer snel vervlogen jaar. Om mij aan de jaarlijkse rituelen te houden dien ik vandaag te starten met de publicatie van de eerste foto's uit mijn finale TOP 12 van het afgelopen jaar. Ook nu weer ging er een onvergelijkbaar strenge selectie aan vooraf, en net als bij vorige edities moesten er een hele boel mooie prenten de duimen leggen. De ingeving van het moment, de speciale herinnering, de combinatie van inhoud, vorm en kleur, de keuze van het hart en nog steeds dat verdomde buikgevoel hebben bepaald welke twaalf deze keer de ultieme Marco Polo's van 2010 in figuratieve zin zullen tooien. Ook deze keer staan de cijfers niet voor een of andere rangorde en wordt er, voorlopig althans, nog niet over podiumplaatsen gesproken.
We steken maar meteen van wal, alwaar de beste stuurlui staan...
12
Pa-Reis 2010: het waren niet meteen de PITO-lieverdjes die we dit voorjaar meegenomen hebben naar Parijs. Om hen een beetje in toom te houden werden de wandelparcoursen enigzins aangepast en uitgebreid. Op die manier kwamen we op een late namiddag terecht bij de wereldberoemde stoelen in de Jardin du Luxembourg. Nog nooit zag ik de kaki-groene zitmeubelmeute zo kris-kras én verlaten door elkaar staan. In het aanschijn van het gelijknamige Palais waar de senaat samenkomt konden zij symbool staan voor de stoelendans die op gezette tijden achter deze statige gevels plaatsvindt...
11
Brussel is de stad waar het druppelt als het in Parijs regent, en de Kunstberg is een locatie waar de klok lezen enig logisch denkvermogen kan vergen. Dat reflecterende beelden bij mijn favorieten horen zullen de meesten onder U wel weten, net als ik weet dat de capaciteit tot stapsgewijs interpreteren in ruime mate aanwezig is bij mijn hooggeëerd lezerspubliek.
Neem er de tijd voor, het is geen vijf voor twaalf...

Marco Polo

Pre-winter sermoen....

Er zit serieus wat rek op de feestperiode: we beginnen er deze keer vroeg genoeg aan en het einde is nog lang niet in zicht. Het voorbije weekend werd reeds geheel ingepalmd en bestond uit een aaneenschakeling van etentjes ter gelegenheid van heuglijke gebeurtenissen. Het begon op vrijdag met het verjaardagsdiner van buurvrouw Denise in de Minerva. Zaterdagavond stond de periodieke reünie en petit comité gepland met mijn "beste" studiegenoten uit de collegetijd 1963-1969. Deze keer waren we te gast bij Peter en Mieke in Kalmthout, zeg onder deze omstandigheden gerust het hoge noorden van onze provincie. En geloof het of niet, of beter gezegd "vroeg begonnen is half gewonnen", maar het eerste kerstfeest kreeg zondag zijn beslag met de familie De Meyer, La Pola's side... Anke recht van het vliegtuig, Bram en Shanthi na een Siberische autorit door Nederland en Bieke & Co na een slibberbaan over de Brusselse ring waren allen present om samen met tantes en nonkels, neven en nichten "de Bonnie" een om practische redenen vervroegd Zalig Kerstmis te wensen. U ziet het zelf, Polo, Pola & Co laten er geen gras over groeien! Dat zou in de huidige klimatologische situatie trouwens verwondering wekken: pakken sneeuw... en daarover gras laten groeien?! Ter gelegenheid van de diverse festiviteiten werd telkens van matig tot doorgedreven kennisgemaakt met de winterse verplaatsingscondities en hivernale verkeersomstandigheden. Het ging van ijskoud (en dan zijn de ruiten van een auto zonder chauffage zelfs aan de binnenkant stervormig bevroren) en glad, over spekglad en moeilijk berijdbaar wegens overvloedige sneeuwval, tot en met een heuse blizzard tijdens de nachtelijke terugrit uit het hoge noorden die ons deel werd tijdens de passage over de Antwerpse ring. Met de gladde ochtendrit van vandaag naar ons Stabroeks instituut heb ik het wat autorijden in de sneeuw betreft nu wel eventjes gehad. Morgen is er een rustdag voorzien, en daar ga ik uitgebreid gebruik van maken om de batterijen weer op te laden. U hebt het al 'tig keer gehoord: we hebben er nu een record aantal sneeuwdagen opzitten dit najaar, maar... de winter moet morgen nog beginnen!! We raken er stilaan aan gewend en zijn dus voorbereid op het vierde seizoen. Laat komen die kerstvakantie en de familiale verzameling rond de boom en de lichtjes. De examens kunnen mij niet meer weerhouden, want sinds vanmiddag achter de rug, de meeste cadeau's zijn gekocht en de pakjes... gepakt! Nog even vergaderen, of toch nog een keer en daarna nog eens om ons bezig te houden. Maar dan is er vakantie!
Tot onze grote spijt hebben wij Pjottr-PeterPignans gisteren in de steek moeten laten. Hoewel het om een grootse verjaardags-herdenking ging, noem het een septantenaire..., moesten wij verstek laten wegens die eerder geplande familiebijeenkomst die, op onze vraag nota-bene, geheel vooraan in de feestperiode werd geroosterd. We wensen hem via dit kanaal nogmaals een heel gelukkige verjaardag en nog vele vier-seizoenen-cycli in goede gezondheid en vreugdevol vertier.

Ik sluit mijn pre-winter sermoen af met een verwijzing naar een Facebook-notitie van F.K., een collega tuinbouw in hogergenoemde onderneming met educatieve doelstellingen, algemeen gekend als "het PITO". Op zijn examenvraag "Wat kweekt men in mergelgrotten?" kreeg hij als antwoord: championen, champions, shapenons, shampionnen, championnen, champignonmest, champignons, champignonnen, chapignons, schampions, champignomen, schampions, padestoelen, champignons, champignonennes, champignonnen, championnen, paddestoelen, champignongs, chamions, champions en sjampichnons.
Voor wie mocht beginnen twijfelen en tussen het bos de bomen niet meer ziet: de juiste schrijfwijze van de algemeen aanvaarde benaming voor een Agaricus bisporus/bitorquis is te vinden op het digitaal woordenboek voor de Nederlandse taal.
Of zouden het misschien schaampionnen kunnen zijn?
Of strooizout op de staart van een trekvogel...
nog zo'n seizoensgebonden onderwerp!

Marco Polo

Negen bedenkingen bij een vrij weekend...

Sinds eind vorige week draaien we op PITO onder het examenregime: des voormiddags worden de proefwerken afgelegd of afgenomen, al naargelang aan welke kant van het onderwijsgebeuren men zich bevindt, en na de noen wordt er gestudeerd of verbeterd, ook al naar diezelfde voorwaardelijke omstandigheid in te vullen. Sinds jaar en dag maak ik, als lid van het L.O.-corps, een uitzondering op die tweede regel. In 1977 wees voormalig directeur Vrebosch, ver vooruitlopend op de huidige en zo goed als eeuwigdurende onderwijshervormingen, mij erop dat ik maar beter geen examens uitschreef voor "turnen". Wellicht begreep de goede man niets van de Bottuliaanse afkortingen die ik in de uitgeschreven tekst van de examenoefeningen had gebruikt, en dus leek het hem handiger mij maar meteen te ontheffen van deze taak. Hij gelukkig, ik ook.
Ik ben er hem nog steeds dankbaar voor. Eind der gedenkwaardige jaren '70 ging ik dus quasi avant-gardistisch voor de permanente evaluatie. Dankzij de ingreep van Armand, die ik nog steeds met "directeur" pleeg aan te spreken, heb ik nu dus tijd om mijn blogachterstand in te halen. Merci, directeur Vrebosch!

Desbetreffend ben ik U enkele nabeschouwingen verschuldigd die handelen over en een beeld geven van het voorbije weekend.
Om het geheel overzichtelijk te houden heb ik besloten mijn mijmeringen te nummeren, edoch de chronologie der feiten schrijversvrijelijk en gemakkelijkheidshalve aan mijn laarzen te lappen.

1. Zalig de vrouwen die er tesamen op uit trekken en hun wederhelften aldus het genot van een vrij weekend aanbieden. Hen behoort het rijk der hemelen, waar doorheen zij Ryanairsgewijs en vrolijk vliegend steeds nieuwe bestemmingen blijven opzoeken.

2. Zalig de mannen die het ondertussen begrepen hebben en er na al die jaren eindelijk ook eens een gezamelijke driedaagse van maken. Ook zij zijn welkom in de hemel, maar moeten op weg naar Sinte Pieter de linker roltrap gebruiken...

3. Zalig zij die er geen gras over laten groeien: hoewel een sneeuwstorm met hevige rukwinden ervoor zorgt dat de dames niet in Riga (Letland), maar in Kaunas (Litouwen) landen zijn ze niet te stoppen, stappen op de bus en zijn een kleine vijf uur later toch waar ze moeten zijn. Waar een wil is, is een weg... maar ook een omweg, en die leidt dus ook naar Riga.

4. Zalig zij die het onderste uit de kan halen: hoewel onze maat Eli nog een vrijdagavondtraining had af te werken kon dit Nolle noch mijzelf ervan weerhouden om dan reeds één bloemetje buiten te zetten, zij het heel bescheiden met een wandeling(ske) over de Gentse kerstmarkt en een culinaire genoegdoening in de Coeur d'Artichaut.

5. Zalig de rustige zielen: de mannen beleven een uitermate kalme zaterdag. Eens de derde musketier gearriveerd is vallen we aan op een uitgebreide brunch en besluiten daarna de dag sereen zijn gang te laten gaan. Half slapend ondergaan we een cult-filmke en daaropvolgend de in deze periode van het jaar onvermijdelijk geteleviseerde cyclo-cross.

6. Lui zweet is rap gereed, maar ook dat is zaaaalig...
In de sauna smeden we snode plannen.

7. Zalig zij die nog niet te oud zijn om te leren: op zondag bezoeken we het STA°M en zijn dik drie uren in de ban van Gent en zijn geschiedenis. Prachtig concept, schitterend museum.
Om het met Tantan te zeggen: "Een aanrader!"

8. Zalig zij die toch op tijd terug zijn van hun weekend-weg, en aanschuiven aan de dis. Even zalig de drie heren van de schepping (zo voelden wij ons weer héél even) want zij hebben de hongerigen gevoed en de dorstigen gelaafd. Een stukje bergrede tussendoor is nooit weg: Mattheüs of Lucas, maar geen Marcus...

9. Winnen is voor Vlamvo belangrijker dan deelnemen, maar nu ze toch in Wetteren waren konden ze evengoed een matchke spelen. Eli coachte, Nolle en ikzelf volgden aandachtig in de tribune.
Hier vond ik de aanleiding én inspiratie voor deze
"negen" bedenkingen...


Marco Polo

Slimme mensen en cholesterol...

Deze week is Erik Van Looy begonnen aan een nieuwe serie van
De Slimste Mens, in dit geval De Allerslimste Mens. Bedoeling is om net als de voorbije acht jaren een geestige en intrigerende quiz aan te bieden, en dit vier keer per week. De formule is gekend en heeft haar waarde al meermaals bewezen: genietbaar en geliefd bij het zeer brede publiek en dus een topper in de kijkcijfers. Bepalende factor voor het succes is de naturel waarmee presentator Van Looy de heleboel aan elkaar praat. Stukken beter dan De Pappenheimers, waar ik met de beste wil van de wereld niet voor in de zetel kan gaan zitten. De Slimste daarentegen...
Het is weer zover: ik verlaat mijn werktafel en ga me voor het tv-scherm installeren. De rest hoort U later wel!

Voor zij die de aflevering van vandaag niet gezien hebben en toch op de hoogte willen zijn: Annelies Rutten ligt eruit na een dwaas einde. Frank "De Mens" Vander Linden begaat eigenlijk een tactische fout door zich te laten zakken, maar Annelies zelf stopt dan weer te vlug in haar nabeurt. Geveld door de stress?
Na een gemakkelijke vraag over Dior is het snel gebeurd...
En zo zijn mijn "donkere" avonden weer voor een tijdje structureel en aangenaam ingevuld. Het moet niet altijd voetbal zijn, zeker?

Mijn ochtenden start ik al even planmatig: na een fruitontbijt ga ik bijna dagelijks de homeo op om een aflevering van I Claudius , de Britse serie over keizer Claudius, bijeen te trappen.
Ik heb vandaag de negende episode gezien: "Zeus, by Jove!"
Ook nog altijd best te pruimen, en een topprestatie van Derek Jacobi in de hoofdrol.

Deze extra portie beweging moet mij helpen om de cholesterol weer onder controle te krijgen. Bij de laatste bloedtest bleek die terug de verkeerde kant uit te gaan, in tegenstelling tot de PSA. Hiervoor scoorde ik 0.05, en daarmee is de begeleidende uroloog best tevreden. Volgende meting over een jaar: december 2011. Dan ga ik voor een 0.00000000000005 zoals Contador...

Marco Polo

John Lennon Day...

Geheel op de valreep en net voor het verstrijken van de dertigste verjaardag van zijn overlijden kan ik deze heldenvererende bijdrage nog leveren met een korte herinnering aan John Lennon, de meest eigenzinnige Beatle van de vier.

Wie vandaag ook maar heel even naar de radio heeft geluisterd moet wel een of andere song van Lennon gehoord hebben. Daar ga ik het dus niet over hebben, en nog minder over de vele anecdoten en wetenswaardigheden die door de meest uiteenlopende specialisten, fans of adepten voor de microfoons werden gedebiteerd. Dat weten we ondertussen wel, en anders zijn daar nog de websites van de verschillende zenders waar U alles nog eens opnieuw kan beluisteren. Wat ik zelf aan elkaar heb geknoopt, en waar "den John" waarschijnlijk niet zo blij mee zal zijn, is de toevallige samenloop op dezelfde dag van zowel het overlijden van de heer Lennon, echtgenoot van Yoko Ono, als de door de katholieke kerk herdachte Onbevlekte Ontvangenis van Maria, de moeder Gods. Hij zal er toen wel niet bij stilgestaan hebben. Mocht dit wel het geval geweest zijn, dan heeft hij er hierboven zeker een lied over gemaakt en draaien ze dat daar al 30 jaar wegens constant in de Top 40.
Wie nog uit is op de aanschaf van wat ontbrekend muziek- of filmmateriaal van deze grootheid uit de pophistorie kan ik een Britse online-shop (met een goede reputatie) aanraden waar alles een pak goedkoper is dan hier te lande. Ik heb er deze week de Red & Blue Remastered van The Beatles besteld.
En aan het aanbod te zien zal ik er nog wel eens terecht komen, o.a. voor wat extra John Lennon-materiaal...

Marco Polo

't Leste Veusseltje...

Dat er sinds de vorige bijdrage ten huize Polo zowel warm als koud geblazen is, zal U wellicht niet verbazen. We zijn uiteraard niet de enigen die met de huidige klimatologische bokkesprongen worden geconfronteerd, maar deze keer doet onze op revalidatieritme draaiende centrale verwarming er nog een schepje bovenop.
Uw verslaggever heeft zich nog een paar keer aan het sleutelen gezet teneinde de doorstroming van het hete water in het hele systeem te optimaliseren en aldus de gevoelstemperatuur in de verschillende ruimtes op een aangepast en deugddoend niveau te brengen en te houden. Zoiets lukt een beginneling natuurlijk niet van de eerste keer, en dus was het bij aanvang van deze interventieperiode telkens afwachten wat het resultaat zou zijn van één of meerdere draaien naar links of rechts aan de uitstroomkraan van deze of gene radiator.
Het bleef bij verdienstelijke pogingen, maar deze konden zeker niet tot algehele tevredenheid leiden bij La Pola. Uiteindelijk werd er dan maar teruggegrepen naar een constructie die wij vroeger wel eens, zij het in een licht aangepaste versie, plachten op te zetten om de opstijdende warme lucht iets langer in de lager gelegen compartimenten te houden.

Waar vroeger een gordijn de toegang tot de eetruimte afsloot en een houten paneel voor de doorkijk werd gehangen, hebben we dit laatste vervangen door een sobere Marrokaanse plaid. Gelukkig moest ik niet alleen opdraaien voor de te leveren inspanning, maar kreeg ik assistentie van een bevallige jonge dame. Om te bewijzen dat "nu" de omgevingstemperatuur ter plekke meer dan aangenaam mag genoemd worden was zij bereid om na het volbrengen van de werkzaamheden nog "nue" te poseren.
Na haar vertrek heb ik mij ter kalmering en versterking een Veusseltje ingeschonken. Een deugddoende drank, mij aangeleverd door noenkel Michel uit Rijkevorsel. Tot mijn niet geringe ontsteltenis bleek het om de finale hoeveelheid in de fles te gaan: 't leste Veusseltje! Bij deze vraag ik de noenkel of hij bij een volgende gelegenheid voor een nieuwe voorraad kan zorgen?

Ondertussen begrijpt U wellicht waarom ik "nu" nog een bijkomende opening in een andere binnenmuur aan het kappen ben. Maandag koop ik nog zo'n plaid, en daarna komt zij nog eens helpen. Het fototoestel ligt klaar...

Marco Polo

56.789...

Gelukkig zijn zij die de 56.789 hebben rondgemaakt, vlot en zonder haperen tot dat meesterlijke aantal kunnen tellen en er zelf nog deel van uitmaken ook. Wie aan al deze voorwaarden voldoet mag zichzelf beschouwen als een hooggewaardeerd en alom geëerd en geprezen lezer of lezeres van deze blog. Gisteren ging de teller, die U na een eind neerwaarts scrollen in de rechter kolom onder de korte seintjes en de volgers aantreft, over dit numeriek en in serie geschakeld vijfcijfer getal. Voor mij een reden om er een aangepast Duveltje op te drinken. Proost!!

Maar ook niet meer dan dat, want tussen alle auto- en chauffagebeslommeringen door bleef er niet zo veel tijd meer over om te feesten. De Corsa mag het, tegen beter weten in, dan toch nog eens proberen met een inderhaast geïmplanteerde nieuwe starter. Als nu de radiator nog even mee wil in deze arctische omstandigheden dan overleeft die kleine grijze de winter wel, en wie weet wat nog meer...
Daarnaast heb ik mij ook weten op te werken tot assistent-reparateur van centrale verwarmingsonderdelen. De al dan niet over het paard getilde beroepskracht heeft geheel volgens afspraak zijn best gedaan, de nodige truken uit de kast gehaald en uit de mouw geschud, maar bleek toch niet bij machte om alles helemaal volgens het boekje te laten werken. Hier te warm, daar te koud, deze te ver open en die andere dan weer niet ver genoeg... Blijkt dat ik, met zijn goedkeuring, nu tussentijds zelf aan de slag kan om de verschillende radiatoren af te stellen en het doorstroomdebiet aan de huidige omstandigheden aan te passen. Zonder diploma, en dus ook wel zonder factuur veronderstel ik. Volgende week breng ik verslag uit en bekijken we of ik zijn zaak ga overpakken. Ik houd U, als naar gewoonte, op de hoogte.

Sta mij toe op het einde van deze editie mijn vreugde te uiten over het feit dat "we" het dan toch niet gehaald hebben. Heel het megalomane voetbalwereldje hier te lande treurt blijkbaar omdat "we" het WK 2018 niet mogen inrichten. Ik niet!

Laat die Russen maar wat dure, grote en later dus hoogstens halfvolle stadions bouwen. De extra kosten voor veiligheid, politie en uiteraard de belastingsvoordelen die aan de FIFA moeten geofferd worden, mogen voor mijn part ook uit de Russische olieroebelvoorraad komen. Gelukkig hebben de corrupte leden van het Uitvoerend Comité in een geheime stemming ervoor gezorgd dat Belgikistan tegen zichzelf werd beschermd. Courtois, D'Hooghe, Leterme en al die andere mediageile potverteerders zouden wat graag de hoofdvogel hebben afgeschoten, en dat terwijl iedereen op deze aardkloot toch al jaren op voorhand wist dat dit een utopie was. Grootheidswaanzin...
Ik kan niet zeggen dat de wijsheid het heeft gehaald. Natuurlijk, en gelukkig maar, zijn de omkoopbare leden (zijn er dan ook nog andere..?) van dat comité nog altijd even corrupt als bij vorige gelegenheden, en dus hebben zij ervoor gezorgd dat wij de onvermijdelijke val toch konden ontlopen. Waarvoor dank.
Tegen 2018 koop ik mij een nieuw tv-toestel en kijk ik thuis naar het WK in Rusland. In 2022 wil ik echter wel ter plekke gaan kijken, in zo'n stadion met airco in de woestijnen van Qatar: 56.789 olie-$$ voor een zitje bij de finale ?!
En daarna in 2026 naar Amsterdam: als Nederland solo gaat maken ze sowieso meer kans om het te halen en tegen dan spoor ik rustig over en weer naar enkele wedstrijden. Misschien wel een Holland-België in de halve finales? In 2026....??!

Marco Polo

Winterse wirwar...

Na de festiviteiten van het vorige weekend werd een verbaasd kijkende Polo met zijn neus op de Antwerpse feiten gedrukt. Om in de stijl van mijn laatst aangekocht citatenboek te blijven, pleeg ik er eentje uit de eigen mouw: Post convivium, sequit accumulator purgamentis. Na het feest, zeg maar achter de stoet, komt de vuilkar. Om U te zeggen dat niet alles rozegeur en maneschijn is. De soixantenaire van La Pola werd op waardige en vreugdevolle wijze gevierd, en tegelijkertijd werden al afspraken gemaakt om het een volgende keer minstens even feestelijk te doen. We wensen haar nog vele jaren.... wat niet kan gezegd worden van haar Corsa'ke, dat het na ruim één decennium trouwe dienst nu ongeveer voor bekeken houdt. "Het" was vrijdag met geen ene mogelijkheid aan de praat te krijgen. Dat wordt afleveren, inleveren, over and out. Tegelijkertijd begint mijn motorisch en klimaatbeschermend voertuig, de Signum, ook tekenen van o.a. aircosologisch verval te vertonen en dus speel ik hier eveneens met de idee om het trouwe vehikel aan de kant te schuiven en binnen afzienbare tijd in zijn vervanging te voorzien. Hopelijk wordt dat schuiven niet al te letterlijk opgenomen, want met de plotse én vroege winteropstoot zijn de omringende wegen van een oppervlakkige gladheid voorzien die we de laatste tijd niet meer gewoon waren. Opletten is dus de boodschap, ook met de vervangwagen die tijdelijk de Corsa vervangt. Want ja, het definitieve afscheid is nog even uitgesteld. Een nieuwe startmotor blijkt toch nog een haalbare optie te zijn: we zien wel waar het scheepje strandt... Naast het auto-verhaal is er ook nog een radiator-story: het nieuwe onderdeel dat twee weken geleden aan onze centrale verwarmingsvoorziening werd toegevoegd functioneert niet naar behoren. Die installateur moet nog maar eens langskomen, en een efforreke doen!! Ook hier hoop ik op een goede afloop. Natuurlijk zijn deze strubbelingen niets in vergelijking met de winterse problemen waarmee de daklozen, sans-papiers en asielzoekers tegenwoordig te kampen hebben. Mijn winterse problematiek is volgende week opgelost, en daarna kijk ik rustig uit naar een aanvaardbare mobiliteitsoplossing in het komende voorjaar. Time will(em) tell me...
Of diezelfde tijd raad, laat staan een oplossing gaat brengen voor Lierse (7-0 en voetbal van m'n kl**ten), Brugge (2-1 en een zevende nederlaag in de competitie), Ajax (met de billen bloot tegen Real en Suarez voor 7 speeldagen uitgesloten) en Real Madrid (zonet een 5-0 pandoering geslikt op Barcelona) is nog maar de vraag: een paar aankopen tijdens de winterstop en hier en daar een trainer op den dop... 't Is nog maar eind november en de winterse wirwar is al compleet!

P.S. En kijk, ik heb net deze tekst nagelezen, gepubliceerd en zie dan op internet dat Beerschot zo'n vijf minuten geleden Glenn De Boeck als coach ontslagen heeft. Den Beerschot, ja... die was ik natuurlijk vergeten!!

Marco Polo

Miss Sixty and more...

En wederom is er een groot gat geslagen tussen twee opeenvolgende blogitems. Er moet etwas los sein in de planning en periodisering van heer Polo, zeker wat zijn schrijf- en publicatieritme betreft. Om de boel enigzins aan te wakkeren en mezelf weer op de rails te zetten ben ik vandaag overgegaan tot de aanschaf van een meer dan prijzenswaardig drukwerk.

Onder de gevleugelde titel "Verba volant, scripta manent" is een Latijns gezegden- en spreekwoordenboekje van de Lannoo-persen gerold en door Knack ter vorming ende verstrooiing aan de abonnees voorgesteld. Gezien de meer dan favorabele aankoopprijs van dit frivole document kon ik deze opportuniteit niet aan mij laten voorbijgaan, laat staan dat ik het zou negeren. Als ik mij nu meteen op de studie van deze Latijnse oneliners gooi zal Bart De Wever binnen enkele weken aan mij een kwaaie Allerslimste Mens-klant hebben.
Ik heb er alvast eentje uitgehaald dat mij ervan kon overtuigen om te blijven bloggen: "Qui scribit, bis legit." Wie schrijft, leest (minstens) twee keer. In mijn geval is dat zelfs niet voldoende: klopt de zinsbouw, staan er niet teveel fouten in, snap ik zelf wel wat ik uit de mouw geschud en op het klavier getokkeld heb, slaat het geschrevene op iets of niets en is het aldus verwekte proza geschikt ende waardig om aan mijn hooggeëerd publiek te worden voorgelegd? Daarom lees ik dit blogepistel meerdere malen alvorens op de publicatieknop te drukken.

Gelukkig zijn er tegenwoordig ook fotografische weergaven die, zoals U allen ondertussen wel weet omdat het alhier tot in den treure werd herhaald, meer zeggen dan de welbekende duizend woorden. Ik maak er hier nog eens gebruik van om U een impressie te geven van wat er zich verleden zaterdag afspeelde aan de Hobokense boorden van de Schelde...

La Pola heeft de 60 lappen goed doorstaan, en dientengevolge haar Rubicon overgestoken !! Rocco en Arturo hebben hun muzikale duit in het zakje gedaan, de Miss'en waren in hun nopjes, net als de respectieve partners: "Wij stonden erbij, en keken ernaar." En last, but absolutely not least gaat mijn eeuwigdurende dank naar de aanwezige afstammelingen voor de schitterende arrangementen en het niet aflatende portretten-trekken, de hele nacht lang. Zo kom ik zelf ook nog eens op een foto te staan...

Marco Polo

Zondvloed en andere calamiteiten in België...

De voorbije week is er weer eentje om in te kaderen.
Om te beginnen was er de zondvloed over België, tijdens dewelke vooral Oostvlaamse en Vlaams-Brabantse gemeenten het gelag moesten betalen van de kortzichtige milieu- en verkavelings-reglementering in ons op sterven na dode vaderland. In Wallonië wordt gebaggerd en hier niet: geen of gebrekkige communicatie dienaangaande tussen de beide regio's zorgde ervoor dat sommige rivieren in Vlaanderen wel buiten hun oevers moesten treden.
En da's dan nog zacht uitgedrukt: het liep op meer dan één plek de spui(t)gaten uit! Zelfs mijn zaterdagse tocht naar de sauna werd een zich herhaaldelijk vastlopende zoektocht naar overdrukke om- en/of binnenwegen teneinde een ondergelopen stuk Hemiksem-Schelle te vermijden. Uiteindelijk bleek dit slechts klein bier, vergeleken bij wat men elders te verduren kreeg. Het was met die uitzonderlijke regenval een paar dagen grote paniek in Belgarije. Maar dat hebben we hier ook als er 5 centimeter sneeuw valt of als de thermometers 4 dagen tegen de 30° Celsius aanwijzen. Het is blijkbaar moeilijk om in dit hoogontwikkeld West-Europees apenland een aanzet te geven tot goed bestuur, en wellicht helemaal onmogelijk om dit laatste te vertalen in daadwerkelijke realisaties die ook op termijn resultaat opleveren.

Bij deze stel ik dan ook vast dat God in de hemel nog geen haar veranderd is sedert hij ten tijde van Noah de aarde een eerste keer onder water zette: als het fout loopt straft hij. En blijkbaar heeft België het verdiend: wie niet horen wil ...

Toch hebben Polo & Pola het niet aan hun hart laten komen en zich al evenmin door de watergoden laten intimideren. In de gutsende regen zijn wij zondag naar Mechelen gereden om aldaar een eerder dit jaar ontvangen Bongobon "Ontbijt met bubbels" te verzilveren. Het was een voltreffer.
Bij deze kan ik U dus de PURO in Mechelen warm aanbevelen als het gaat om een lekker en verzorgd ontbijt en het iets meer mag zijn. Ontbeten werd er daags nadien wederom, en voor La Pola was dat opnieuw met bubbels.
Om ervoor te zorgen dat hun vriendin haar zestigste verjaardag niet zou vergeten waren Leen en Katie in alle vroegte afgezakt naar Hoboken. Totaal verrast en niets vermoedend ontwaakte La Pola onder de tweestemmige uitvoering van een nooit eerder gehoord Happy Birthday. Of was het toch een hoopgevend Lang zal ze leven in evenzoveel toonaarden...?

Het was een schitterende surprise en aansluitend een prachtige dag, waarvoor dank aan de initiatiefneemsters. Merci!
Verder stond er deze week nog de grootouderdag bij Witse op het programma, zwaaide ik Lambert - de liefste drukker van PITO - uit op zijn afscheidsreceptie en zat ik diezelfde avond nog aan tafel met Georges & Co om bij te babbelen en te genieten in restaurant DEGUSTATION in Berchem. U ziet het zelf: het mag weeral een wonder heten dat ik deze week heelhuids ben doorgekomen. En dan gaan we er vanavond nog zestig lappen op geven!

Als dat maar goed afloopt...

Marco Polo

Bloemkool-, pompoen- en kreeftensoep...

Zo te zien aan het blogarchief steven ik in deze maand november op een heus productiedieptepunt af. Dit is nog maar de vierde publicatie, terwijl de dagteller vervaarlijk dicht de Iden nadert. Aan U, lezers en lezeressen, zal het niet gelegen hebben.
Volgens de door Blogspot.com geheel vrijblijvend aangereikte statistieken is deze blog tijdens de afgelopen vier weken een kleine 1800 keer geopend. 't Moet zijn dat het heersende schijtweer een positieve invloed heeft op het tijdsverspillend recreatief bezig zijn van onze medemensen. Met zoveel bezoeker(ster)s voel ik natuurlijk de drang en de plicht om met iets meer regelmaat plaats te nemen aan het klavier. Dat er deze dagen niet zoveel te vertellen is mag geen excuus zijn om aan mijn gedane belofte van doordeweeks huis-, tuin- en keukenverslaggever te ontkomen.
Dit laatste komt goed van pas na een culinair avondje ten huize Luigi, de strijdmakker wiens achtergronden en diepe roerselen U kan ontdekken op de hiernaast geparkeerde Luctor et emergo-blog. Hij presenteerde bloemkoolsoep en crème brulé als respectieflijk pro- en epiloog omheen een gedegen corpus van mosselen op Philippiense wijze. Tussen de schotels en de aangepaste dranken door werd gegraven en gespit in ons en andermans verleden, kwam de Groote Oorlog uiteraard aan bod en passeerden Brusselmans, Verhulst, Toon Hermans, de jarige Neil Young, de pas overleden Harry Mulisch en de onvermijdelijke Hugo Claus de revue. De correct getimede degustatie van een naar goede gewoonte zelf uitgeschonken Duvel sloot een gezellige avond waardig af. Veel moest er deze keer niet geëvalueerd worden, maar dat kan bij een volgende gelegenheid al helemaal anders uitvallen. Ik ben er klaar voor...
Dat ik mij vandaag ondanks het overstromingsgevaar aan de bereiding van een zoveelste pompoensoepvariant waagde mag in deze context niet zwaarder wegen dan een voetnoot. Een dolle mix van wortel, appel, zoete ajuin, sjalot, gekruid spek en voorwaar een portie pompoen bleek achteraf zelfs eetbaar en met enige goede wil genietbaar. Gebakken appelschijfjes met een tikkeltje kurkuma eroverheen, net voor het opdienen in de soep gedropt, gaven aan het geheel een verre Oosterse toets.
Ook eens proberen...?!

Dan is het nu tijd voor een saunabeurt. Ik sprokkel mijn benodigdheden bij elkaar: handdoeken, slippers, badjas en...
een van Luigi geleend Claus-boek om de rustpauzes in te vullen:
Het jaar van de Kreeft.
Zelf een kreeft zijnde kan ik wellicht nog een en ander opsteken bij het uiteindelijk lezen van dit door mij al te lang veronachtzaamde Claus-product. In 1972 rolde het boek van de persen en reeds in 1975 mochten Rutger Hauer en Willeke van Ammelrooy in de gelijknamige verfilming hun gangen gaan. Die moet ik dan maar eens kopen, lenen, downloaden.... maar alleszins bekijken.

Marco Polo

En vandaag is het de elfde...

Voorlopig is er nog weinig beterschap merkbaar in de snelheid waarmee de tijd blijft verder razen. Het lijkt pas gisteren dat ik nog op de hoogten van de Sierra de Francia stond en uitkeek over Portugal. Vandaag zijn we al een week verder, mijn werk tweedaagse is voorbij en de eerste echte herfstorm drukt zijn stempel op 11 november. Dat de bijhorende rukwinden voor prangende situaties zorgen ziet U op onderstaande prent...

De kleur van het door natuurgeweld overmeesterde regenscherm herinnert er mij aan dat zoonlief in Amsterdam vandaag gewoon aan de slag bleef: voor die Hollanders geen vrije dag om het einde van de Groote Oorlog te herdenken. In "14-18" hadden zij er ook niet veel mee te maken. Wij des te meer, en ook al de geallieerden die van heinde en verre naar de Westhoek werden gestuurd om den Duits te lijf te gaan en in de Westvlaamse klei te versmoren.

Passchendaele 1917, Passendale pour les Flamands, staat wereldwijd bekend om zijn onmenselijke veldslagen en is het synoniem van doelloosheid, militaire verspilling en zinloos geweld. Ben eens benieuwd hoe dat in The Battle of Passchendaele wordt aangekaart?
Er was geen beter moment denkbaar om deze met Knackvoordeel aangeboden DVD te kopen dan nu, want...

Om het memoriaal geheel nog extra kracht bij te zetten steekt de kalendermaker af en toe een handje toe: al naargelang de situatie wordt aan deze elfde, voor of na, een brugdag gekoppeld. Tijd dus om eindelijk nog eens op die onder het stof geraakte homeo-petomeo-trainer te kruipen en de hierboven aangehaalde film te bekijken. Dit jaar wordt dat de twaalfde, morgen dus, die als vrijdag ideaal tussen de elfde en het weekend verdoken ligt. Wat dat betreft is er weinig verschil met Nederland, want daar wist Herman Van Veen het al in 1970, en zingt sinsdien nog steeds...

En vandaag is het de elfde
en hij is precies hetzelfde,
als de twaalfde of de tiende
ik kreeg wat ik verdiende
rozegeur, maneschijn
rozegeur, maneschijn
roze schijn.

Wist den Herman toen al
van 11 november-wanten ?

En om die ene biezondere bij deze gerust te stellen, grijp ik vandaag als afsluiter naar een dienstmededeling : het lot heeft beslist dat vanavond een fles Coteaux du Languedoc werd ontkurkt. Paste perfect bij een heerlijke spaghetti à la Pola...

Marco Polo

Moeilijke tijden...?!!

Allereerst voel ik mij verplicht U allen, en een ongeduldige jonge voetbaltrainer in het bijzonder, mijn oprechte verontschuldigingen aan te bieden voor het lange uitblijven van dit nieuwe epistel. U zal het waarschijnlijk niet willen geloven, maar voor mij is deze laatste week wederom voorbij gevlogen en ontbrak zelfs de tijd om mijn blogengagement na te komen. Nauwelijks had ik mij aangepast aan en neergelegd bij de idee dat er mij een ganse week verlof te wachten stond of ik had mijn Ryanair-handbagage reeds gepakt en stond gezakt klaar om te vertrekken. Woensdag zouden we van Charleroi naar Valladolid vliegen om vandaar door te tuffen naar Salamanca: naar goede gewoonte gingen we onze jongste spruit opzoeken en haar ondersteunen bij enkele basketbaloptredens aldaar. Een mens moet er af en toe eens tussenuit, nietwaar?! Sinds afgelopen jaar brengen wij de vooravond van deze trip ter ontstressing door in een hotel nabij de luchthaven: geen gedoe met files op de Brusselse ring, geen parkeerplaats zoeken en nog minder lopen en sleuren met de trolleys om toch maar niet te laat te komen aan de incheckbalie. Hotel South is wat dat betreft een aanrader met een goed bed, een schitterend ontbijtbuffet en een zeer gedegen en betrouwbare dienstverlening in de vorm van een gratis shuttle-dienst naar en van Brussels South Airport. Op die manier begint je reis uiteraard een dag eerder, en ook daar doen we het voor: een XXL weekend met nog meer variatie op diverse locaties.
De vlucht is prima verlopen, en vanaf de eerste minuut op Spaanse bodem werden we getracteerd op schitterend nazomers herfstweer. Is er dan iets mooier om aan dit autumniaal divertimento te beginnen dan een carajillo en een pintje op een zonnige Plaza Mayor...

We pikten 's avonds een Euroleague-wedstrijd met bijhorende overwinning mee en lieten ons nog even verwennen in een Spaanse brasserie. Daarna was het meer dan tijd om ons bedje te spreiden en onszelve te ruste te leggen. De volgende ochtend lieten we dochterlief volgens afspraak rusten, en trokken er zelf voor een tweetal dagen op uit. Ciudad Rodrigo... een stadje waar Napoleon en Wellington blijkbaar hun latere Waterloo-confrontatie al eens uitgeprobeerd hebben. De herinnering aan die opeenvolgende Franse en Engelse bezettingstroepen wordt er 200 jaar na datum nog steeds in ere gehouden...

Waar denkt U dat wij de nacht hebben doorgebracht?
Juist: in de kamer achter dat balkon met schildwacht!!
En of we rustig geslapen hebben...

De volgende dag was het de beurt aan een stukje Sierra de Francia. We kozen deze keer voor een uitkijk van op de Peña de Francia: helder blauw en eindeloos uitzicht over Portugal in het westen en Salamanca onder de wolken in het noordoosten.
Daar konden ze er toen een kruis over maken...

Na de afdaling stopten we voor een lunch in de buurt van La Alberca en reden daarna verder naar een van de kleinste dorpen in de buurt: San Martin del Castañar. Tijdens de ruime siësta, tussen twaalf en vijf, is er geen kat te zien op straat, of wat daarvoor moet doorgaan. Hier zijn waarschijnlijk de proefopnames gedraaid voor...

Ze hebben daar in die uithoek van Spanje wél een eigen Plaza de Toros, trouwens een van de oudste in het hele land, die nog jaarlijks gebruikt wordt tijdens de corrida van de Visitación op
10 augustus, maar er nu net als de rest eerder verlaten bijligt.

Wat ik niet zo direct verwacht had op deze plek is onderstaande impressie van een heus basketbalveld. Onder het oog van de klokkentoren kunnen de jonge Castañars, als die er nog zijn, hier hun overtollige energie kwijt...

En anders is het een goede plek voor de oudjes om mooie herinneringen op te halen. Dat is nog eens een idee om daar een weekendje met m'n oude basketvrienden door te brengen.
Wie weet...
Onze tijd raakte daarmee stilaan op, en we zetten dan ook koers naar Salamanca-City. Daar volgde nog een zonnige zaterdag met een gewonnen competitiematch in de vooravond en een heerlijke cena uit de mediterrane keuken van La Mezzanine als afsluiter.
Een heerlijke invulling van een welverdiende herfstvakantie.
Of had U iets anders verwacht?
't Zijn toch moeilijke tijden, niet...?!

Marco Polo

Bloedworst voor een koekoek....

We hebben tijdens de voorbije oktobermaand de zomer definitief achter ons gelaten en zijn zonder dralen de herfst ingegaan. Gisteren, het laatste etmaal van oktober, kregen we er de wintertijd gratis en bijna onopgemerkt bovenop.
November heeft haar bijnaam niet gestolen.
Boven slacht- of bloed- verkies ik haar als nevelmaand.
Aldus omfloersten mist en kleffe nevelslierten op deze Allerheiligendag de ochtendlijke vergezichten over het polderlandschap en verhulden de kleurig knallende herfstsymfonie van de vorige dagen.
Een mens zou er voorwaar neerslachtig van worden.
Dus toch maar de slachtmaand...?
Mij zal dat in deze worst wezen: bloedworst, welteverstaan!!
Dan maar meteen op zoek naar de seizoensgebonden inhoud van mijn ego, al dan niet ontdubbelde persoonlijkheid.
Daarbij laat ik mij als zo dikwijls leiden door indrukken, afdrukken, lichtdrukmalen en vertekende prenten.
Kijkt U even mee over mijn schouder wat voor dwaze resultaten de nachtelijke zinsbegoochelingen kunnen opleveren.

Dezelfde boom, dezelfde persoon, allebei een hoed en allebei goed... in hun vel. Ondanks de wisseling van de seizoenen en het verlopen van de jaren kan heer Polo nog tegen een stootje. Uiteraard is er voor ieder jaargetijde een aangepaste outfit, en dat maakt van Marco... at least a man for two seasons!
Blijkbaar al voldoende om binnen de kortste keren een echte fanclub op de been te brengen van waaruit de merchandising op hoogst professionele wijze wordt gestuurd. Hoe anders is de gepersonaliseerde kledij van haar achtenswaardige en wereldberoemde leden te verklaren...

Totaal verdwaasd en half van de kaart duikel ik de tweede helft van mijn herfstbreak in. Laat het U niet beïnvloeden in Uw doen of laten, noch verontrusten in Uw gedachten: de fanclub staat als één man achter mij, en veel gekker kan die ene vooraan in het midden kan en zal het niet meer worden. Laat die koekoek maar vliegen....

Marco Polo

En nog eens Jef...

De herfstvakantie is nu echt begonnen, en het is eraan te merken. De natuur heeft haar best gedaan en perfect op tijd kleuren bomen en struiken"herfst", ook in mijn Graspolderse achtertuin.
Alle tinten geel en bruin, roest en ros, oker en oranje sieren de stilaan kalende kruinen.

En de PITO-chrysanten doen er nog een schepje bovenop...
Nog geen moment heb ik de voorbije dagen stilgezeten: een wandeling, bezoeken, etentjes, kleine en grote over-en-weertjes, en voor alles mijn jaarlijkse afspraak met Jef. Het is weeral 14 jaar geleden dat hij het leven liet in een bizar verkeersongeluk. Deze keer verlaat ik mij op de niet te evenaren woorden van broer Roger, die voor een recent bericht volgende verzen aan zijn klavier ontlokte om de herinnering aan Jef levendig te houden...

AQUAPLANING 29/10/1996

Goudgele bladeren dwarrelen in de late avondzon .
Enkele uren later barst de hel los boven 'het sportpaleis '.
De regen gutst in beken van de brug naar de afrit Deurne .
Een auto klimt op het hellend wateroppervlak , slipt tolt en crasht op zijn dak .
Enkele jongeren bieden hulp.....tevergeefs.

Een dag later houdt een regenboog de wacht boven de plaats van het onheil...

Ook nu, in 2010, stond er die bewuste ochtend een regenboog boven de wegdrijvende regenwolken. Daarna bracht ik mijn goede vriend een stil bezoek op de begraafplaats van Ekeren.
Zijn foto staat nog steeds op m'n bureel, en als ik ergens aan twijfel... kan ik net als vroeger op hem rekenen voor een goedlachse commentaar, al is het dan nu in gedachte.
Merci Jef, voor de blijvende ondersteuning.

Marco Polo

Den Baard, den Bart en Joop...

Het zal U wellicht worst wezen, en dan hebt U nog overschot van gelijk ook, maar vanaf gisteren staat mijn hoofd naar vakantie. Neen, niet "de groote vacantie", maar gewoon even schoolvakantie tussendoor. Dat hoort bij het verloningspakket van de lesverstrekkende en opleidinggevende die heden ten dage tewerkgesteld is in het onderwijs en is dus inherent verbonden aan het levenspatroon van elke onderwijzer, leraar (m/v) waar ook ter wereld. We kunnen er niet omheen: niet de leerkrachten moeten zonodig veel vakantie hebben, het zijn de kinderen die regelmatig aan rusten en ontspannen toe zijn. De combinatie school-vrijetijdsbesteding kan zo verdomd belastend zijn voor het jonge volkje dat er een regelgeving is die erin voorziet dat zij op welgezette tijden de educatieve instelling voor een periode links mogen laten liggen en zich aldus volledig kunnen toeleggen op de zelfstandige aanlering van het complete nietsdoen. Willens nillens zijn ook wij, leerkrachten van dienst, verplicht om er tussentijds de riem af te leggen. Dat gebeurt dus op dit moment voor heer Polo, en breidt zich tengevolge van mijn semi-intentionele opdracht uit over een tijdspanne van twaalf dagen. Om de schoolvervreemding alsnog enigermate te temperen is er voorzien in een korte onderbreking van de out of institute-periode middels een avondlijk optreden tijdens de voorziene, maar niet planmatig gestuurde, oudercontacten.
Ondertussen ben ik er echter met mijn alom gekende ijver al stevig ingevlogen: een welverdiende en algeheel ontspannende sauna-sessie betekende gisteravond het begin van de royale relaxatie- en rustbrengende ruimte tussen mijn schaarse arbeidsmomenten.
Compleet ontspannen kon ik mij dus vanochtend aan de eerste opdracht wijden. Wegens drukke sociale bezigheden had ik afgelopen zondag de laatste aflevering van de mini-serie over Joop den Uyl en de affaire Lockheed gemist. Geen onoverkomelijk probleem, want de vernieuwde website van uitzending gemist.nl biedt GRATIS de gelegenheid om alle programma's van alle Nederlandse zenders te herbekijken. Zodoende zat Uw huisschrijver rondom de klok van tienen reeds voor zijn pc en leefde intens mee met het wel en wee van George en Amedé... euh: van Joop en Juliana.

Want die twee hebben daar in de seventies wel even hun handen vol gehad met de strapatsen van Bernhard, Prinz der Niederlände, Benno von Lippe of hoe men die koninklijke schuinsmarcheerder ook mag noemen.
Ze hebben er in Nederland zo'n kleine veertig jaar na de feiten een schitterend televisie-triptiek van gemaakt:
Deel 1: Een hoge regeringsfunctionaris
Deel 2: Wie is Victor Baarn?
Deel 3: Straaljagers over Soestdijk.
Sterk geacteerd door perfect gecaste acteurs in een authentiek seventies-decor. Voor een oude rakker/grijze tijger als ikzelf is het een genoegen zich te kunnen onderdompelen in de zeer herkenbaar gespeelde herinneringsmomenten uit die tijd. Deze serie moet op het einde van het jaar zeker in de televisieprijzen voor 2010 vallen. Voor wie het alsnog wil (her)bekijken herhaal ik nog een keer: uitzending gemist.nl , doorklikken naar 10, 17 en 24 oktober en telkens kiezen voor Joop den Uyl en de affaire Lockheed. Onze zoveelste koninklijke bemiddelaar, den Baard van Oostende - Johan Vande Lanotte, kan er alvast wat bij opsteken als het erom gaat de royale high-class van antwoord te dienen in moeilijke tijden. Zou Bart De Wever deze serie gezien hebben, of zat hij toen in 't frituur?? Dat zou in de geest van dit verhaal en met de instelling van een Juliana helemaal geen probleem hoeven te zijn. En in de jaren zeventig kon men nog in beeld komen met een sigaar of sigaret tussen de lippen, en doorbomen tot de rook om je hoofd was verdwenen...
Den Baard, den Bart en Joop...
Op Joop van zegen???

Marco Polo

Rechtzetting...

Ik ben Bram.
Ik woon nog steeds in Amsterdam.
Ik hou van Shanthi en van Brasil.
Ik won de laatste Ronde van Catan en ben een superster.
Ik wil dus wél op de foto.

Voilà, is gebeurd: zo snel gaat dat bij Marco Polo!
Hij (Bram) heeft deze week al herfstvakantie.
Ik (Marco) moet nog even wachten tot de week daarna...

Ondertussen maak ik van deze periode met kortere publicaties gebruik om alle lezers en lezeressen nogmaals van harte te danken voor hun blijvende interesse en veelvuldige bezoeken aan mijn blog. Ik laad alvast een paar batterijen, schud wat stories uit de mouw en pleeg voor de volgende editie opnieuw een meer uit de kluiten gewassen en naar maturiteit strevend volume als nieuwe bijdrage.

Marco Polo

Bescheidenheid siert....

Ik ben Bram.
Ik woon in Amsterdam.
Ik ben een ster.
Maar ik wil niet zelf op de foto.
Dit statussymbool moet het dan maar doen...

Soms mag het ook een kort bericht zijn, niet??!

Marco Polo

Om meer dan één reden....

Onvoorstelbaar en ongelooflijk bovendien: het is een hele week, zoveel als zeven dagen oftewel één tweeënvijftigste van een vol Gregoriaans kalenderjaar, geleden sinds er hier nog iets nieuw(s) te rapen viel. Geen dramatische ontwikkeling, noch enig wereldschokkend feit ligt aan deze blogstille periode ten grondslag, alleen een meer dan volle Polo-agenda en een Marco die moeite heeft om dit allemaal in één hap door te slikken.
Deze keer was er omzeggens geen sprake van een niet ingepland moment tussen de twee tweedaagse werkweken in. Er waren de kids in Holsbeek die onze woensdagse aandacht verdienden.
Met graagte werd er opgehaald, samen geluncht, een spelleke gedaan of een rekenoefening gemaakt, afgezet en later weer opgehaald bij de turnkring, gestreken en gekookt en met z'n allen genoten van een gezellige avond. Kleinkinderen: oogappels die de dagelijkse routines doorbreken en meer dan wat ook een grootouderdag kleuren...

Op donderdag stond een bezoek aan le grand PeterPignans Leblanc op het programma. In De Haan aan Zee nog wel. De Haan alleen bleek te klein, en Oostende binnen kusttrambereik: dus breiden wij er gedrieën een namiddag PPP in Mu.zee aan met daaropvolgend een wandeling door stad en over dijk om tenslotte te stranden in de luwte van het Casino bij Le Basque. Beschut tegen wind en regen genoten we van kustspijs en vaderlandse dranken. Een goed weerzien en een te korte dag om alles weer een plaats te geven. Bij uitbreiding liepen we nog een extra spijsverterings-wandeling over de kermis van Oostende met als hoogtepunt een jazzy reuzenrad voor de dekanale Sint-Petrus-en-Pauluskerk.
We hebben alledrie onze stinkende best gedaan en ferm genoten.

A la prochaine, Pjottr!!
Waarvan de naar de huidige omstandigheden aangepaste vertaling klinkt als: "Tot woensdag, Peter !?"
En dan bleven er nog vrijdag, zaterdag en zondag... de driedaagse die in de volksmond het "weekend" wordt genoemd, maar voor mij -zoals U allen weet- sinds enige tijd slechts een gedeelte van die lading dekt. Hierin was sinds geruime tijd een bezoek aan Bram en Shanthi in Amsterdam voorzien.
Wil het toeval dat mijn goede vriend en blogvolger Serge, Sergio pour les femmes et les copains, afgelopen zondag deelnam aan de Amsterdam Marathon. Een goede gelegenheid om nog eens de sfeer van de grote dagen te proeven, zij het als toeschouwer-supporter-begeleider en niet als deelnemer. Het werden mooie momenten: vrijdagavond met het jonge stel thuis bij Bram eten en daarna een rondje Kolonisten van Catan. Zaterdag een rustige aanloop tot Serge met vrouwe Beatrijs aanbelandt in Amsterdam. Nummer ophalen, een kijkje nemen in het Olympisch Stadion waar de wedstrijd zal starten en waar ook de finishlijn ligt, de Amsterdamse tram uitproberen en een wandelingske in het centrum om onszelf finaal tegoed te doen aan de obligate laatste pastamaaltijd voor de 42 kilometerloop. Casa di David: een adres dat we al eerder bezochten, waar het eten meer dan lekker is, de bediening warm en vlot verloopt en de sfeer prima is!
Zondagochtend vroeg op. Het vertrek is al om kwart voor tien en daarvoor moet er al heel wat georganiseerd, gemetro'd, gereden en gewandeld worden alvorens de loper in z'n startvak is en de supporters een goede plek hebben gevonden om hun held aan te moedigen. De eerste afspraak bij het buitenlopen van het stadion hebben we gemist, maar daarna liep het allemaal prima: na een eerste aanloopronde van 8 kilometer konden we hem voor het eerst vocaal ondersteunen, dat deden we nog een keer in de buurt van het 30 kilometerpunt en tenslotte schreeuwden we na ruim vier uren looplabeur én -genot onze kameraad vanop de Olympische tribunes over de eindmeet.

Schitterende prestatie Sergio !!!
En Bram en Shanthi, zij bleven de ideale gastheer & -vrouw en zorgden voor een heerlijke ontvangst na de wedstrijd en een versterkende maaltijd alvorens het dappere koppel de terugreis per trein naar Antwerpen aanvatte.

De trein?? Die reed gisteren nog tot 22 uur, en daarna werd er gestaakt. Gelukkig waren onze vrienden dan al thuis.
U ziet en leest het zelf: om meer dan één reden werd hier niet geblogd tijdens de afgelopen week. Maar dat is bij deze weer ingehaald en hopelijk wieder gutgemacht...?!

Marco Polo