"Rood & Wit" bij Fort VIII...

Het begon, zoals zo dikwijls, in complete onschuld.
We zouden tussen de andere vrijdagse bezigheden door nog eens tijd maken voor een wandeling. Het weer leende zich ertoe.
Deze keer niet in ons eigenste Polderbos, maar wel door park Sorghvliet en een rondje om Fort VIII er bovenop.
Het plan was gemaakt, de beslissing genomen... en dan blijft er alleen nog de uitvoering over. Move on...!
We parkeren de auto bij kasteel Sorghvliet en kiezen "uiteraard" niet voor de kortste weg naar het fort. We betreden wél de oude looppaden uit mijn bijna vergeten "Joggings & Marathons"-leven. Herinneringen borrelen op over versnellingen in de lange dreef en weerstandsreeksen op de helling naar het grote parkprieel.
Hoewel de locatie prima oogt en het uitzicht zeer rustgevend is zijn de rustbanken en het gebruik ervan nog niet aan ons besteed.

Het tempo zit er goed in en we "draven" omzeggens door de platanendreven rond de fortgracht. Hier gaat la Pola haar tekenhart in perspectief kunnen ophalen. We wandelen de omloop in clockwise direction, zodat we de afstandnoteringen voor lopers, joggers en wandelaars per hectometer kunnen opvolgen.
Mooi, mooier, mooist ...
Nog veel mooier wordt het als we bij het bordje van de 1300 m plots een prachtige vliegenzwam naast het pad bemerken.
Even afdalen langs de waterkant om een foto te maken.
Maar kijk, daar nog één... en daar twee kleintjes, en hier nog een moooie in de zon, en ginder nog een koppel ...
Nog nooit zoveel vliegenzwammen bij elkaar gezien!

Ook nu krijgt de memorie een boost en peil ik terug in de verhalen en de sprookjes van weleer. Woonden er vroeger kabouters in die paddestoelen, of waren het stoelen voor vermoeide padden...??
Ik heb het eertijds nooit goed geweten, maar nu denk ik toch een tip van de sluier te kunnen oplichten. Toen ik thuis mijn foto's ging klasseren kwam ik onder andere uit bij deze prent...!!!?

Een pad op weg naar stoelen die blijkbaar reeds bewoond zijn door een kabouter... Wie geeft hiervoor een sluitende verklaring?!
Los van het feit dat ik tijdens de wandeling zelf geen flauw vermoeden had van wat er op mijn geheugenkaart geregistreerd was, voelde ik mij op de terugweg toch voortdurend in het oog gehouden, gevolgd, ja zelfs bespied. Paranoia!!
Maak jezelf niks wijs!! Het hielp allemaal niks: bij het verlaten van het park heb ik al wandelend en zonder mij om te draaien snel een aantal automatische opnames gemaakt, en kijk...

You'll never walk alone...!!!

Marco Polo