I love Jordan - IV

Het wordt de hoogste tijd om de verslaggeving van onze laatste reis af te ronden. Vandaag geen melding van een uitgestelde verjaardagswens, van een aan te raden boek en al evenmin van een zeker niet te missen optreden om deze editie te beginnen. Voor ik mijn vierde en laatste Jordanië-episode op U loslaat is het eerst nog even aan 'Iemand'... en dat is een liedje van Herman Van Veen uit zijn laatste album 'Kersvers'. Een écht Van Veen-nummer, van een ongelofelijke eenvoud - muzikaal en tekstueel - maar tevens zo diep en aangrijpend dat een mens zich afvraagt waar hij het toch telkens weer blijft halen. Je doet maar Herman, en blijf het maar doen... om het ons iedere keer weer voor te schotelen, op te lepelen en in te peperen: de hemel zal gloren, de zee zal deinen, de wind zal draaien, de zon zal schijnen... iemand zal een liedje schrijven.  Al die gewone dingen met deze keer daar achteloos  tussendoor al even fijntjes en gewoon...

iemand zal begrijpen 

dat wie overlijdt 

degene is 

die 

achterblijft  

Ik zag en hoorde hem vorige week bij Pauw op de Nederlandse televisie en sindsdien is het blijven hangen. Uitzending gemist is in zo'n geval een zegen. Daar kan ik het echter niet bij laten, en dus werd gisteren na een late computer-sessie de cd alsnog online besteld. 'Kersvers' is al onderweg, en dat gaat mij een heerlijke najaarsrust opleveren. Eentje om 'grijs' te draaien, zoals men vroeger pleegde te zeggen...

Door de tijd die er telkens weer tussen kruipt verliezen de reisverslagen wat van hun spankracht, als die er al was tijdens een 'rustig' weekje Jordanië. Gelukkig zijn de foto's genummerd en worden ze in de hedendaagse multimedia-technologie voorzien van de meest uiteenlopende informatie zodat zelfs een ouwe knar als Uw dienaar zijn weg terug kan vinden in het bos van digitale opnamen. Ook zonder dat hij kruimeltjes heeft moeten strooien...
Hier gaan we weer: in tweestrijd met Petra, om de titel van absoluut hoogtepunt tijdens de reis, toon ik U vandaag enkele beelden van onze trip door de woestijn. Wadi Rum, waa die roem-ruchtige Peter O'Toole de figuur van Lawrence of Arabia heeft neergezet en meteen onsterfelijk maakte in 's werelds collectieve geheugen. Mooi site om een film te draaien, en een uitgebreid bezoek meer dan waard. Hoewel we het in snelvaart moesten doen kregen we toch al de kans om zeer diverse sfeerplaatjes te schieten.

Het begon allemaal nog behoorlijk zonnig en kalm. Wijdse uitzichten, verloren gelopen(?) rotsmassa's, een niet al te strakke maar niet te min blauwe lucht met daarin een prachtige achternoense zon die haar getemperde licht mondjesmaat over het landschap strooide.

Bij een van de tussenstops poseerden P&P in de buurt van een natuurlijke rotsbrug. Vestimentaire details betreffende 'den blogger': een multiflex-strooien hoed uit Brazilië, een t-shirt uit Marbella en een sjaaltje uit ... Jordanië, gelukkig. Merci voor de foto, Karolien. Die krijgt zeker een plaats in La Pola's album.

Daarna keerde het weer, zoals 'ze' zeggen. Er kwam voorwaar een zandstorm om de hoek kijken en de lucht werd grijzer en bruiner met de minuut. Daarachter hingen de buien, en ja: na vijf dagen blauwe luchten en alleen maar zon kregen we uitgerekend in de woestijn een paar regenvlagen over ons hoofd. De jacht op een unieke zonsondergang werd ingezet. Blijkbaar zat Uw dienaar aan de verkeerde kant van het vehikel en dus met zijn rug naar de sunset.

Maar daarom niet getreurd: zelfs in de woestijn is kreupelhout te vinden voor een vuurtje en dus zorgden de chauffeurs in hagelwitte outfit voor een tea-time break à la Lawrence. Gedeeltelijk mede-selfmade, en da's dan weer extra plezant als tijd terwijl de hemel opnieuw opklaart om plaats te maken voor een heldere nacht.
Na de Wadi Rum-experience, die eindigde met een bedoeïnen BBQ, volgde nog een vrije dag in Aqaba. Tijd en plaats voor heer Polo om nog eens op de aller-individueelste foto-tour te gaan. Paar prentjes, weinig woorden, goeie herinneringen...

Om te beginnen mijn kapper-barbier verslaving: als ik in den vreemde ben ga ik graag eens naar de coiffeur. Overal doen ze het anders, maar steeds komt het weer op hetzelfde neer. De ijdelheid van de man gebruiken om hem in de zetel, aan de lijn en onder het mes te lokken. Deze ingeweken Koeweiti kreeg van mij een 8,5 op 10 voor het trimmen en proper zetten van mijn onderkaak- en neusbegroeisel.

Er was ook tijd voor een wandeling langs de muurschilderingen. Een waar openluchtmuseum tussen oud en nieuw Aqaba, geheel en al gratis en het bewonderen meer dan waard.

Daar krijgt een mens dorst van. In dit alcoholvrije/-arme land is dat meestal koffie, thee, water of een sapje. 't Was vrijdag, dus zondag, en dan mag het een stevige kuip 'mixed juice' zijn. Terwijl opa de berichtjes op zijn iPhone checkt. Aqaba anno 2014.

Maar ook dit: een schoolpleintje met een basketbalkorf. Nà de kamelenracen en vòòr voetbal de tweede sport in het land. Tering naar de nering, maar ze hebben meer uitzenduren op televisie dan wij hier te lande. Met dit eigenzinnige prentje neem ik afscheid van Jordanië. Niet zonder U mijn absolute topervaring van deze reis 'mede te delen': tijdens een dagtrip met lunchpakket werden de niet gebruikte zakjes chips verzameld, onderweg ziet de gids een paar bedoeïenenkinderen op de rotsen lopen, we houden halt, of ze de chips willen, verzameld in twee grote plastiek zakken, een jongetje komt dichterbij, graag, maar één zak is genoeg, geef de rest maar aan de anderen verderop, hebben die ook iets, dank u wel.  En ondertussen loopt hij blij zwaaiend met de witte tas terug de heuvels in naar zijn vriendjes.
Ook daarvan stond ik te kijken, al even erg als van de tempels en graven in Petra of de natuur van Wadi Rum. Respect...

Marco Polo