Todos Santos en Salamanca - II

Net als in België valt Allerheiligen hier op 1 november.
Ze noemen het wel Todos Santos, maar da's dan ook het enige verschil: donderdag was een officiële verlofdag, iedereen vrij, winkels gesloten en vrijdag werd door 3/4 van de Spanjaarden
"de brug" gemaakt. Net als in België dus een weekend van 4 dagen.
In Salamanca is dat ook voor de studenten een lang weekend:
de 30.000 universitairen blijven bijna allemaal in de stad en... vieren feest. Dat doen ze hier, net als wij vroeger in Leuven, door eindeloos op stap te gaan en tussen 6 en 8 uur 's morgens de weg terug naar hun kot te zoeken. Dit gaat gepaard met het luidkeels aanroepen van de meestal nog slapende omwonenden teneinde hen ervan op de hoogte te brengen dat het weer een super-nacht is geweest, dat de proffen de kathedraal op kunnen, dat de flikken allemaal jeanetten zijn en dat Salamanca de knapste en beste studentenstad van West-Europa en omstreken is.
Voor mij geen probleem: de oordopjes die de eerste twee dagen dienden om de vroege bouwvakkers niet te horen blijven gewoon op hun plaats en zorgen ervoor dat de nachtelijke studentenballades mij niet té vroeg uit m'n slaap halen.

Donderdag
Gisteren zijn blijkbaar de laatste wolken uit de Spaanse hemel geblazen: terwijl Anke uitslaapt vertrekken wij onder een strakblauwe hemel naar Sierra de la Peña de Francia, een door God vergeten streek onder Ciudad Rodrigo en tegen de Portugese grens. We bezoeken het klooster van Nuestra Señora op de top van de berg: wat een uitzicht !!!

In het authentieke kloostergebouw kom ik weer tot de vaststelling dat het allemaal zo simpel kan zijn: als Poblet later volzet blijkt te zijn, dan is dit een goed alternatief.

Op de terugweg stoppen we op enkele kilometers van de top voor een wandeling: even de benen strekken in de vrije natuur. We zijn er niet alleen: geen hordes toeristen, dat niet, maar zie wie we tegen het niet onaardige lijf lopen...

Zomaar, out of the blue, staat er eerst een mannetje op de richel boven ons: controleert ons, ziet dat het kan en roept zijn wijfje met jong naar boven. En daar staan we dan, oog in oog met twee pareltjes van Gods Schepping... want daar begint het hier toch weer op te gelijken. Ademloos genieten en foto's maken, en kijken, en opnieuw ... het lijkt niet te stoppen: een héél mooie ervaring en zo dichtbij! We hebben weeral geluk gehad.

Om te bekomen rijden we iets verder naar La Alberca, volgens Trotter één van de verleidelijkste dorpjes van Spanje. Van uitzicht wel met al die natuurstenen huisjes, maar poepedruk en héél toeristisch. En toch kan ik deze autochtone schone isoleren en op de gevoelige plaat(s) vastleggen.

Dan is er tijd voor een koffie en vers geroosterd brood uit de dorpsbakkerij. We kunnen er weer even tegen en rijden de 80 km terug naar Salamanca onder een sneldalende oranje-rode zonnekarbonkel langs een eindeloos glooiende kronkelweg.
Als we de stad naderen ligt de kathedraal in het avondrood te gloeien: dat gaan we morgen van dichtbij bekijken.

Marco Polo