't Is nog te vroeg, geen zonlicht door de gordijnen en ik draai me nog eens op de andere zij. Zij? Waar is zij? Geen "La Pola" te zien, en ook geen ijsblokje van Philippe Geubbels dat mij aanstaart vanop het nachtkastje. Ik sluimer nog even in.
7.23u: het tweede oog gaat deze keer ook open. Nog steeds alleen?? Dan weet ik het weer: de vrouwen zijn op weekend!
La Pola, met haar maatjes -Leen & Katie- vanop Parnas 1968...
Mei '68?! Hebben zij mee voor de ommekeer gezorgd?
Ik wil ook helpen: krab overtuigd maar zonder verdere interesse aan m'n edele delen en bedenk wat ik vandaag zoal kan doen.
7.44u: 't heeft lang genoeg geduurd. Ik ben nog heel even "weg" geweest, maar nu ruil ik onvoorwaardelijk mijn horizontale positie voor een vertikaal vervolg van de dag. De lichten branden weer tussen mijn twee oren en ik weet waar ik vandaag aan toe ben.
'k Heb zelfs al een kladje in m'n hoofd voor deze blog...
8.30u: de sanitaire besognes zijn achter de rug, het fruitontbijt is binnen, de vaatwasser leeggeruimd: we gaan eraan beginnen.
Vanavond komen de drie meiden hier eten, en ook hun halve trouwboeken zullen er zijn: Nolle & Eli, weeral té lang geleden!!
Ik moet straks nog een paar vergeten spullen halen voor dat avondmaal, anders komt dat niet goed en krijg ik op m'n donder ... Neen, alle gekheid op het welgekende stokje, ik kook straks voor de vrienden, en meteen is een deel van de titel verklaard :
het hoofdgerecht zal osso bucco zijn.
Dat is voor straks, maar nu het kladje-in-m'n-hoofd. Ik sloot gisteren de dag af met het lezen van de laatste "A day in the life"-bijdrage van Tantan. Man, man... waar blijft ze het halen en hoe doet zij het? Knap werk en een aanrader om via-via of rechtstreeks een regelmatig blogbezoek te brengen. Ook zij staat rechts bij de "links" onder de licht aangepaste of noem het vermassacreerde titel: One day in Tantan's life.
Een waardige afsluiter van zomaar een dag in het leven van Marco Polo. Uit die dag selecteer ik voor deze blogbijdrage mijn beleving van de voorlaatste rit in Parijs-Nice.
Wegens weeral grijs en miezerig nam ik rond 2 uur toch maar mijn toevlucht tot een paar uur "koers naar de zon". Eerder deze week reed ik al een poosje door de Ardèche-streek en nu was het doelwit Fayence!! Niet faience, van de geglazuurde steentjes, maar Fayence: eindpunt van een in meer dan één opzicht memorabele rit. Vooreerst passeren we op zo'n 5 km van de aankomstlijn Seillans, de laatste verblijfplaats van Vlaanderens grootse televisie-wielercommentator: Fred De Bruyne.
Er is daar een echt Provençaals pleintje naar hem vernoemd: de Place Fred De Bruyne (spreek uit: Bruwinne!)
En misschien was dit wel het begin van het einde voor Contador, de Spaanse matador die de dag voordien nog heel het peloton op een hoopje koerste op weg naar La Montagne de Lure.
Wist hij het, of wist hij het niet (meer), maar na een eerste passage over de eindmeet moest er nog 40 km gepedalleerd worden in de ruime buurt rond Fayence met daarbij nog heel wat pittig klimwerk. In zo'n 20 minuten tijd zagen we een gedreven en allerte gele truidrager veranderen in een hopeloos zwalpend rennertje. Kopgroep van zes, met de top 5 uit het klassement. Ze gaan de boel afbreken. Luis-Leon Sanchez, tweede in de rangschikking demareert. Contador probeert... maar kan niet aansluiten.
De anderen wachten even af, en laten dan "de beste wielrenner van dit moment" achter: uit het wiel gereden. Straffer nog: een paar kilometer verder wordt hij ingehaald door het peloton, en ook die rijden hem voorbij. 't Leek wel of men zijn "soupappe" had uitgetrokken: als een gele pudding zakte hij in elkaar.
Een Spaanse pudding...
Dit had Fredje moeten meemaken: zijn commentaar zou weergaloos, beklijvend en empathisch geweest zijn.
En nu maar hopen voor het wielrennen dat hij inderdaad "gewoon" vergeten was nog iets te eten toen ze aan de finale moesten beginnen. Als de 2 Cola's(??) na de aankomst hun werk goed hebben gedaan rijdt hij vandaag weer vooraan...
Van een dichterlijke vrijheid genietend, et pour la petite histoire: tijdens de rustdag in de Giro at Fred De Bruyne graag osso bucco, en dan nam hij een pudding als dessert. Een gele...
Marco Polo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten