On my way to the PITO "I"

Hoewel de weergoden met een eerder frisse oost- tot noordoostenwind bij regelmaat wat roet in het échte lente-eten strooien staan de twee voorbije dagen toch weer met stip genoteerd in mijn "best te pruimen"-agenda.
De zon was uitgebreid van de partij en zeker na de middag wees de thermometer telkens temperaturen van zeer genietbare hoogte aan. Om en rond het huis heb ik mij nuttig gemaakt door de allerlaatste resten van het krulwilgsnoeisel op te ruimen en de betonnen toegangswegen voor voetgangers én gemotoriseerden met een immer strakke waterstraal schoon te spuiten.
Opgeruimd staat netjes, en afgespoten ook!!!
Het conditionele onderhoud van mijn eigen body werd dezer dagen zowel in- als outdoor verzorgd op de fiets.
Na de woensdagse heen-en-weer à vélo naar ons pedagogisch instituut heb ik er donderdag nog een halve op-en-af aan toegevoegd en daarvan gebruik gemaakt om de eerste foto's te maken voor de serie "On my way to the Pito".

Zoals U ziet overleeft niet elke vélocipède een rit langs de Scheldekaaien. Geketend aan een roestig hekken en onder het toeziend oog van hoog gestapelde containers heeft dit vrouwelijk exemplaar er blijkbaar noodgedwongen de brui aan gegeven.
Na trouwe dienst, maar zonder licht, werd deze tweewieler wellicht 's avonds geheel te goeder trouw aan de stoere ketting gelegd en tijdens de ochtenduren bij het beschonken huiswaarts keren compleet vergeten. En nog steeds...

Dit eerste beeld van vergane glorie neemt niet weg dat ik iets verderop toch oog heb voor twee aan elkaar gewaagde locaties die symbool kunnen staan voor hoe de evolutie zich in de verschillende windstreken van de koekestad heeft voltrokken.

Terwijl het Zuiderterras met zijn moderne "look" aansluit bij de vernieuwingsdrang van 't Zuid staat het traditionele Noorderterras voor de behoudende teneur die lange tijd de buurt van 't Steen en de Grote Markt kenmerkte.
Nieuw of oud, ze spelen allebei dezelfde rol: de dorstigen laven en de hongerigen spijzen wanneer zij al wandelend het noord- of zuidereind van de Scheldepromenade bereiken.
Waar al eeuwenlang helemaal niks aan veranderd is, tenzij wat poetswerk en een zandstraalbeurt, maar zeker geen tweede spits,
is de Onze Lieve Vrouwetoren... of toch twee??!

In gezelschap van Minerva of van een Brabantse leeuw, U zegt het maar en wij schieten het prentje: 't ligt allemaal zo voor het rapen "On my way to the PITO"...

Indoor gaat het homeo-gebeuren tegenwoordig gepaard met de snookerhoogstandjes in Sheffield, waar om de wereldtitel gespeeld wordt in The Crucible. Tegen 4 à 5 frames per uur is het best een fijne bezigheid, maar daar heb ik het later wel eens over...

Marco Polo