My lucky day..

U weet het natuurlijk allemaal wel, maar toch wil ik er volledigheidshalve nog eens op wijzen: we zijn vandaag oktober ingestapt. De eerste schoolmaand is achter de rug, in 2010 staan ons nog drie maanden te wachten, maar voor we het weten zijn daar de herfstvakantie, de kerstvakantie en de eindejaarsfeesten. "Waar maakt hij zich toch druk om?" hoor ik enkelen onder U al zeggen, en gelijk hebben ze. Niks om mij zorgen over te maken, dat meen ik want zo zit deze jongen al een hele lange tijd in elkaar.
Ik zou het U willen uitleggen, maar kijk, alles komt op zijn tijd: gisteren vond het eerste internatioaal Gelukscongres plaats in België en daar werd in het ochtendprogramma van Peeters & Pichal uitgebreid aandacht aan besteed. Er was ruimte gemaakt voor een waarachtig geluksdebat, en de luisteraars konden hun definitie van geluk kenbaar maken via sms of mail en bovendien een plaat voorstellen die hen echt gelukkig kon maken. Mijn definitie: 't zit hem in de kleine dingen, de banaalste zaken eerst, en vooral tussen onze eigen twee oren.
En wat de muziek betreft: Here comes the Sun van The Beatles kan mij op elk moment en iedere dag gelukkig maken, en dat al heel lang (uiteraard!). Om een onlangs gestarte routine vast te houden heb ik een levendig en auditief verantwoord videofragment geparkeerd op de site van mijn alter ego.
Hier klikken, muziek starten, pagina verkleinen en weer overschakelen naar deze bron om verder te lezen bij de heerlijke klanken van de Fab' Four.
Het leek wel dat het er allemaal om gedaan was gisteren: een geregisseerde dag om mijn steeds uitgebazuinde geluksgevoel op de proef te stellen. Hoewel ik vijf keer per week eigenlijk zolang kan slapen als ik wil, wil het met die "wil" tegenwoordig niet zo goed lukken. Zo stond ik gisteren rond half zes reeds in de schemerdonkere ochtend midden in mijn tuintje. Het allerzachtste roffelen van een minuscuul regenbuitje had mij gewekt en aan het denken gezet: "Als ik nu de plantenbakken met pas verpotte winterviooltjes eens vanonder het tuinhuisafdak haal en in die zachte regenbui laat bijkomen?" Goed idee toch! Aangezien het nog donker is en de buren op dit onchristelijk uur horen te slapen maak ik mij niet druk om enig schoeisel of andere kledij en wandel zoals de Heer mij geschapen heeft de tuin in.
Heerlijk frisse regenspatjes op een nog niet helemaal wakker en dus nog warm lichaam. Ik weet niet zeker wie er het meest genoten heeft: de viooltjes of mijn eigen body?
Daarmee was de toon gezet, want hoewel ik besloten had om een extra verplaatsing naar school met de auto af te werken maakte ik mij sterk dat het deze keer evengoed met de fiets zou kunnen: regen of geen regen, weer of geen weer!? En daar ging ik dan: op de fiets, door de motregen en met een heel klein beetje rugwind. Heerlijk fietsen, tot... ik op het einde van de Noorderlaan lek rijd. Geen trage leegloper, neen: psssst, pfff, leeg! Daar ben ik goed over halfweg, maar toch nog een heel eind van PITO en ik wil 's middags zeker niet te laat komen voor die "vervelende" meeting...
Heer Polo rijdt zonder herstellingskit en moet er zelfs niet aan denken om zijn lekke voorband te herstellen, laat staan vervangen. Dus een telefoontje naar school in de hoop dat er een collega met grote auto bereid gevonden wordt om deze sukkelaar op te pikken. Het resultaat is dat Ludo H. met het enige echte PITO-busje naar de kerk van Ekeren komt, tot waar ik ondertussen al wandelend geraakt ben, om mij met mijn lekke tweewieler op te laden. Merci Ludo!
Eens op school maak ik een afspraak met het fietsherstellingsteam en die leggen er na het middageten een nieuwe binnenband op.

Vergadering achter de rug, boterhammekes genuttigd en daar ga ik weer op de terugweg nu. Frisse moed, lekker weertje, zon zelfs, en na ongeveer één kilometer... PSSST, PFFFF LEEG!! Tweede keer prijs op één dag: tja, het kan verkeren zei de heer Bredero...
Ik stap de (binnen)weg terug naar school en meld mij ten tweede male bij Jan J. en Patrick R. van de fietsherstellingscentrale. Ongeloof! Verbazing! Lichte hilariteit! Maar het kan inderdaad verkeren, en volgens de kenners is het wellicht een klein verschil in bandenmaat dat mij de das omdoet. Geen paniek, de eerste lekke band was geplakt en wordt nu gebruikt om mij opnieuw te depanneren. Nog eens goed voelen of er misschien iets scherps in de buitenband zit, of er niet een spaak door het velglint steekt, binnen- en buitenband nauwgezet plaatsen en gecontroleerd op druk brengen. Alles in orde. Merci mannen, sorry voor het ongemak en nu weer op pad.
Het lijkt een beetje op Whiskey, het hondje uit dat hilarische country-nummer op het Weerzien in Panama-album (1973) van Neerlands Hoop in Bange Dagen. Maar da's voor een andere keer.
Ik vertrek dus weer vanop school, over hetzelfde fietspad, langs dezelfde oversteekplaats bij het gemeentehuis, over het asfalt voor de oude gemeenteschool, en... PSSST, PFFFF LEEG!!
Zum dritten Mal! Dit kan ik zelf nauwelijks geloven, hoewel er niets te geloven valt: ik ben verdomme voor de derde keer lek gereden op enkele uren tijd. En ik stap exact dezelfde (binnen)weg terug naar school. Hier is het ongeloof groot: Jan & Patrick denken dat ik een nummertje opvoer, maar er is wel degelijk een nieuw gaatje.
Op aanraden van Ben gaan we nog eens de hele buitenband controleren op scherpe puntjes, terwijl Patrick de ondertussen "oude" binnenband nog maar eens herstelt...

En ja hoor, wat vinden wij bij een doorgedreven fouille op de binnenzijde van de buitenband? Een minuscuul stukje glas, een splinter... Verwijderen dat spul, de binnenband er opnieuw in, oppompen en... ik durf nauwelijks vertrekken. Eerst een rondje op het schoolterrein, richting polder, nog eens rond de B-blok: alles lijkt in orde. En ik vertrek nog maar eens richting Hoboken. Nu niet meer langs het gemeentehuis en ook niet meer langs de oude, ondertussen bijna geruIneerde gemeenteschool, wel heel de tijd met een angstige blik op mijn voorwiel als wil ik daardoor een volgende lekkage verhinderen. Elke kilometer is er één: één dichter bij huis, maar voorlopig ook iedere keer één verder van wat mijn vierde herstelling van de dag zou kunnen worden.
Het loopt echter goed af, en een goed uur later sta ik veilig en wel en zonder lekke band in de Graspolderlaan. Op de dag van het eerste Gelukscongres had ik niet echt een "lucky day".
Maar eind goed, al goed: ik was op tijd in school en op tijd terug voor het avondeten. Dus toch geluk gehad: tussen de twee oren, in de kleine dingen en ... meer moet dat niet zijn!!

Marco Polo