Blijkbaar was er zo'n half jaar geleden toch wat overmoed mee gemoeid toen ik de wens kenbaar maakte om nog eens op een basketbalterrein te staan en het jonge volkje van 's morgens vroeg tot 's avonds laat te onderhouden met en te begeleiden in hun favoriete sport van het botsende balleke en de ring met een net eraan. Ik had mij geen of te weinig vragen gesteld bij de haalbaarheid van deze onderneming en werd al vrij snel geconfronteerd met een realiteit die mijn ondertussen opgelopen beperkingen op onomstotelijke wijze aan het licht bracht. Waar ik vroeger pas tegen het einde van een kamp, of soms zelfs na thuiskomst, de vermoeidheid voelde en aan rusten toe was stak dit kenmerk van aftakeling deze keer al veel eerder de kop op.
Het ritme van een GameTime Basketbalkamp ligt hoog, de intensiteit is van hetzelfde allooi en een werkdag telt zes keer vele uren. Om het met een quote uit Sacred Hoops te zeggen:
"It's not the same to talk of bulls as to be in the bullring."
Voor een ouwe krijger met nogal wat door de jaren heen opgebouwde fysieke beperkingen is dit voorwaar geen verwaarloosbaar gegeven, en toch... Met een grote dosis empathisch vermogen van de collega-coaches en het aanstekelijk werkende enthousiasme van spelers en speelsters kwam het basketvlammetje weer tot leven. Op het einde van de week stond er tijdens de slotspeech van Bram voor ouders en deelnemers dan ook een gelukkige Polo in de coaching line-up.
Moe maar gelukkig, zoals men zegt, en ook heel fier op de geslaagde samenwerking met de jonge opvolgers.
"The power of we is stronger than the power of me."
Nog maar eens Phil Jackson geciteerd...
Marco Polo
3 opmerkingen:
M'n hoed af voor jou: vijf maal opeenvolgend zes uren op het terrein...Recupereren nu. Dik verdiend.
Heb ervan genoten dat je erbij was!
't Is zeker een opkikker te weten dat je het einde goed gehaald hebt ! En werken in een toffe ploeg maakt allicht de vermoeidheid zoet !
Tot gauw !
Een reactie posten