Le Lyon Jaune...

Vandaag maakt 'ons Bonma' haar tweede hemelse jaar vol. Zo snel gaat het. Hopelijk heeft ze daar al een antwoord gevonden en/of gekregen op haar alhier in dit ondermaanse steeds weerkerende vraag: "Blijven die bomen nu altijd maar groeien en groter worden?" Van daarboven moet dat goed te zien zijn, moeke, en ook wat wij hier nog allemaal uitspoken. Daarom blog ik vandaag ter ere van jou...

Na weer een periode van afwezigheid zou ik U allen met de onvoorspelbaarheid van een uit de kluiten gewassen VKF kunnen mededelen dat er, voor wat de publicatiefrekwentie mijner Poloiaanse bijdragen betreft, beterschap op komst is en beloof ik bij deze in de nabije toekomst naar iets meer regelmaat in de blogproductie te streven. Het was deze keer een citytrip naar Lyon, stad van traboules en bouchons, die aan de basis lag van mijn zoveelste uithuizigheid in dit eerste jaar als geretraiteerde 'prof de gym'. In gezelschap van vrienden uit ons Leuvense studentenverleden, tegenwoordig ook gekend als de Oesjmachara-senioren, zijn we gedurende vier dagen het Lugdunum aan de samenvloeiïng van Rhône en Saône gaan verkennen.

Katie had de planning op zich genomen en haar immer parate en alomtegenwoordige echtgenoot Eli mocht ter plekke voor de uitvoering zorgen. Allebei een 10 op 10. Wandelen, fietsen, terrassen, 'lunchen' en 'warm eten': het was er allemaal. Ook qua hotel hoort U van mij geen klachten, integendeel. We hebben ervan genoten, en Uw dienaar zelve steeds meer en meer naarmate de uitwerking van een Montezumaanse wraakactie, waarschijnlijk het late gevolg van een 'uitschuiver' in Bodrum, zich in minderende mate liet gevoelen. Het stijgende genot was voor een deel ook te wijten aan een Champions League Finale in drie bedrijven: het eerste gedeelte bekeek ik met af en toe een blik over de schouder in het restaurant, voor de twee doelpunten in de eindfase van de reguliere speeltijd zaten we in de pianobar van ons hotel in het gezelschap van enkele duitse toeristen en voor de verlengingen en de strafschoppen hebben we de eigen kamer opgezocht. Mijn reactie bij de strafschop voor Bayern: "Robben gaat 'em trappen... Dan is de winst voor Chelsea vanavond!!" kon ik toen met niemand delen en bleef dan ook binnen de vier kamermuren. Ze was er echter niet minder juist om. Tegelijkertijd mocht ook de Lineker-quote over voetbal alsdat 'het met 11 wordt gespeeld en op het einde de Duitsers altijd winnen...' vertikaal geklasseerd worden: een spannende reeks penalties zorgde voor verdiende winst aan Chelsea-kant. Veel drukte werd er echter niet om gemaakt: het eten gaat voor, le mayot jaune is gefocust op zijn bord, de onderhandelingen moeten nog even wachten...

Misschien komt 'de keizer van Oostende' wel langs?!

Marco Polo