Tijden van komen en tijden van gaan...

 Belangrijke nota: ter geruststelling van menig lezer zet ik mij nu aan het schrijven om kond te doen van mijn terugkeer op Belgistikaanse bodem en een verklaring te geven voor de door menigeen als onrustbarend ervaren blogstilte tijdens de voorbije tien dagen. De eerste prent kan al veel, zoniet meer dan duizend woorden, duidelijk maken...

 

 Niet voor het eerst, en wellicht ook niet voor de laatste keer, moeten ikzelf en heer Polo 'ons eigen' uit de grond van beider harten verontschuldigen bij de lieve lezers, -essen en -innen om het al te lange uitblijven van enige mededeling op deze blog. Wij hadden in overweging genomen om ons geëerd publiek een periode van blogstilte aan te bieden zodat iedereen weer even bij zijn of hare positieve kon komen na een lange reeks van min of meer dwaze berichten. Teneinde tot een daadwerkelijke realisatie van dit plan over te gaan hebben wij samen met la Pola het hazenpad gekozen en ons een week verschuild in de buurt van Bodrum, Turkije. De aandachtige volger zal hierbij misschien de wenkbrauwen en andere gelaatsonderdelen fronsen en zich al dan niet in stilte afvragen: "Turkije? Maar zij waren zij vorige maand toch al in Turkije geweest. In Istanboel, voor den basket van 'Ons Klein' (met 2 hoofdletters)..." Jazeker, daar waren wij al. Maar toen bleek dat het aldaar gekochte visum voor 90 dagen geldig is zagen wij daarin een mogelijkheid om bij gelegenheid en wanneer de occasie zich zou voordoen de kille Belgische klimatologie te ontvluchten en rekening houdende met de lange termijn-weersvoorspellingen een poging te wagen om onze gepensioneerde lijven te gaan opwarmen in zuiderse oorden. Berteko, de zoon van Leen en Nolle en werkzaam bij Thomas Cook, zorgde stante pede voor een massa intressante Turkije-aanbiedingen bij de Neckermanse 'Stunten van de dag'. Wij vonden wat we zochten. Berteko zorgde voor een prima regeling en een zeer gewaardeerde kamer-upgrade. Voor we het goed en wel beseften zaten wij voor een week 'all-in' in het Bodrum Park-resort. Bovendien deden de Turkse weergoden deze keer veel beter hun best dan 'toen' in Istanboel. Niet teveel maar tussentijds een beetje wind, alle dagen zon, af en toe een verweesd en eenzaam wolkje en temperaturen van 25 tot 30 graden Celsuis. Het was in orde!! Zonder al teveel moeite heb ik mij aan de mijzelf opgelegde blogloze afspraak kunnen houden, en wat meer is: ik heb de laptop thuisgelaten en mij ook ter plekke ver van elk internetgebeuren gehouden. Op die manier had ik weer even het gevoel om helemaal van de aardkloot weg te zijn en kon ik mij laven aan het meegebrachte leesvoer. 'De Bende van Jan de Lichte' en 'De Zoon van Jan de Lichte': twee keer Louis-Paul Boon in al zijn kromschrijverij en verpieterde linguistieke trammelanterie. Niet eenvoudig, en soms behoorlijk lastig om de draad te volgen: zowel die van het gehele verhaal als in den zin zelve. Maar ook dat is mij gelukt. Verder heb ik het geheel opgevat als een vorm van stage en bijscholing: 'Hoe overleef ik als jong-gepensioneerde tussen de grijze wolven die 'en masse' de vakantiebestemmingen bezetten? Waarop letten wanneer je vluchten, accomodaties of totaalpakketten boekt? De "do's & don'ts" in het toeristische laagseizoen.' Heel leerzaam, en dus heb ik er toch wat van opgestoken: ook bij volle maan valt er te genieten van de rust op het strand, zetels staan klaar, camera in de aanslag.

Was het vorige week tijd om eens weg te gaan, dan was na zeven dagen het moment daar om terug te komen en alhier te lande een bezoekje te brengen aan ons aller instituut, alwaar vandaag de Grote Open Deurdag plaatsvond. Goed uitgerust, genoten van de prima bediening in een dito locatie, en met toch weer wat nuttige ervaringen die mij in de toekomst van pas kunnen komen. Al was het maar dat we nu ontdekten dat het visum geldig is voor 90 dagen 'verblijf' in Turkije, en dat... gespreid over een periode van zes maanden. Misschien komt er in september dus nog eens een tijd om te gaan?! Laat maar komen...

Marco Polo