Overlevingskunsten....

'Only the lonely'... en zo af en toe mag dat eens. Een dag lang mijn eigenste eigen ritme volgen, of althans proberen dat te doen. Tussen de twee oren durven op zo'n moment meer ideeën opborrelen en plannen huizen dan wat voor dit toch stilaan ouder wordende lijf nog tot de uitvoerbaarheid mag gerekend worden. Ik ga dus vandaag dit, en dat, en zus en natuurlijk ook nog zo... Tot ik mij realiseer dat mijn huidige actieritme niet alleen bepaald wordt door enkele fysieke onvolkomenheden die, hoewel ik er betrekkelijk goed mee omga, toch een zekere mate van belemmering vormen in de dagdagelijksheid van mijn bestaan, maar dat ook mijn actuele belevingstempo niet dat meer is van, pak 'em beet, twintig jaar geleden. Het is bij momenten een quasi voltijdse dagtaak om daarmee te leren leven en de feiten te accepteren zoals ze zijn, maar dat heb ik ervoor over. 't Is dat of mij overgeven aan zelfbeklag en bij tijd en wijle met het koppige hoofd tegen een betonstenen klaagmuur lopen. Doe mij dan nog maar een straf en sterk kopje relativeringsvermogen met daar doorheen een ferme scheut humor.

Waarbij hij naadloos overgaat tot de orde van de dag: van mijn hart een steen makende heb ik vandaag mijn 'Kunst in Huis'-abonnement opgezegd. Na zeven aangename jaren met wisselende, maar ook steeds blikverruimende ervaringen begon de klad er wat in te komen en wogen de organisatorische ongemakken te zwaar door. De uitleenlocatie in het oude stadscentrum zonder stationeergelegenheid in de buurt en dus des te groter risico op onnozele parkeerboetes en de zeer beperkte openingstijden hebben er mij toe genoopt een einde te maken aan deze ten huize Polo tot een cultuurritueel uitgegroeide gewoonte. Denk echter niet dat daarmee de kunst 'uit' huize Polo wordt gebannen, integendeel: 'onze' Wim is back.Na een tijdelijke ophangbeurt in een weing betreden en dus minder in het oogspringende ruimte van mijn stulpje hangt Voor één zoen van jou!! weer op een ereplaats in huis. Het moge hem een deugddoende troost zijn en een hart onder de revalidatieriem dat hij nog steeds op mijn onverminderde waar- ende bewondering kan rekenen. Laat bijgevoegde doorkijk dan ook gelden als blijk van erkenning. Verder kan ik iedereen nog geruststellen: de overige zes W Coppieters'en blijven op de hen vertrouwde plekken hangen. Zover ben ik dan, op nu naar het volgende punt in mijn dagorde. Wat was dat ook weer...

Marco Polo