16 juni 2013

Hoe is 't...?

Hoe het hier gaat?
Tegenwoordig draait ten huize Polo zowat alles en iedereen om de gezapige tot stand koming van een nieuwe kookomgeving, zijnde de keuken zelf en de aanpalende eetruimte. En zoals eerder beloofd geef ik U, mijn trouwe volgers, -innen en -essen, regelmatig een tussenstand van keukenzaken door. De assemblage van het koken-etentje ameubelement  is, om het met 'Sir' Georges Leekens woorden te zeggen, voor 90% af. Of meer zelfs... We wachten nog op een paar deurtjes, een wandje en de inbouw van het definitieve werkblad. Maar dat wisten jullie al. Ondertussen zijn de voorbereidende werkzaamheden voor het leggen van de kurk-kliklaminaat-vloer van start gegaan. En of het plezant is...?!

Maar de boog staat niet steeds gespannen en er is gelukkig ook nog tijd voor af en toe een keuken-tussendoortje. Zo hadden we voor donderdag nog net twee tickets kunnen boeken om in de Arenbergschouwburg Kommil Foo te... aanschouwen. Raf en Mich Walschaerts hebben met Breken weer een ijzersterke voorstelling in elkaar gezet. Sober, diepgaand, raak, beklijvend, vaak verrassend maar o zo herkenbaar, spits, met ernst en humor en met meer dubbele bodems dan een normaal mens zich meteen kan voorstellen: twee man en een paardekop. Voor mij een zeer geslaagd optreden.

 
Na de voorstelling loop ik vader 'Jef' Walschaerts tegen het lijf. We zien elkaar af en toe bij de podiumacts van 'zijn jongens'. In een ver verleden waren we collega's in de 'vakschool' van Essen. Brothers in crime die elkaar toen heel goed aanvoelden. Dat goede gevoel is er nog, en zonder er bij na te denken stel ik die ene vraag: "Hoe is 't...?" Onze ouwe Belgische frank valt meteen, en spontaan breien we onder ons beiden nog een verlengstuk aan die prachtige show van zijn twee zonen.  Voor het stekkendoosje, de paardekop en de duizend stukjes...
Merci Mich, merci Raf, merci Jef!

Om mij te wapenen voor de keukenvloerslag van het weekend had ik vrijdag nog een afspraak voor een Storm-achtige lunch op 't Eilandje. Met boven ons de volle 9 verdiepingen MAS-museum heb ik met Noël en Geert, twee zielsverwanten uit mijn Pito-jaren, gegeten en gedronken en het wereldse wel en wee de revue laten passeren. Bleek dat er niet veel deugde, maar dat het al bij al nog wel te doen was. We hebben gewacht tot de wind gedraaid was en wij hem 'mee' - volgens Geert toch liever 'in de rug' - hadden om huiswaarts te fietsen.

Een meer dan geslaagde uitstap die zeker een vervolg krijgt.
Verder beloof ik U eerstdaags het verdere relaas en de afwikkeling van de 'nieuwe keuken'-story.
Hoe is 't...?  Goed.
Ja maar, echt: oewist??  Goed. Goed. Euhhh...
Niks aan de hand.  Kop in het zand...

Marco Polo

1 opmerking:

pericles zei

Ging je jouw rug niet een beetje ontzien?