Suid-Afrika 2013 'De Portretten'

Met het risico dat wat hierna volgt door veel lezers, -essen en -innen van deze 'Mededelingen' op schallend hoongelach zal onthaald worden, sla ik toch de niets verhullende toetsen van het klavier aan om U te bekennen dat ik weeral teveel hooi op mijn agriculturele vork heb genomen. Met vers opgeladen batterijen en in de roes van een vacantionele overdrive dacht ik weer alles in een keer aan te kunnen: de thuisdraad oppikken, foto's selecteren en doorsturen, de opdrachten voor het lopende coStA-project uitwerken, een paar afspraken en etentjes tussendoor, om van de familiale en sociale besognes nog te zwijgen. Druk, druk, druk... en hoewel de tijd ertoe mij eigenlijk ontbrak heb ik nog uitgebreid de temporele ruimte genomen om mij te bezinnen over hoe de verslaggeving betreffende onze laatste intercontinentale escapade zich zou ontwikkelen. Tevens moest ik een richting kiezen waarin dit avontuur op een verantwoorde manier aan de lezende blogman en dito vrouw kon gebracht worden. Voorwaar geen eenvoudige opdracht, en dus werd wat ik in de vorige bijdrage als 'even laten bezinken' naar voor bracht in dit geval een volle week keihard doorzwemmen om boven te blijven. Veel aarde heeft dit crawlende ploeteren niet aan de dijk gebracht. Hoe ik de hele boel ook draaide of keerde, een bevredigende oplossing kwam er niet. En dus heb ik een goede reden gevonden om voorlopig de beelden te laten spreken en mij te beperken tot hier en daar een minimale commentaar. Laat mij beginnen met de foto's die mezelf bij het maken ervan de meeste voldoening hebben geschonken. Had ik vroeger nogal wat moeite met 'portretten trekken' dan gaat dit mij met de opgestoken ervaring tijdens de recente fotografiecursus heel wat beter af. Daar leerde ik naar de mensen toe te stappen, een gesprek aan te knopen en met hun goedkeuring enkele tot meerdere foto's te maken. Et voilà, dat is mij nu ook in Suid-Afrika gelukt: foto's met een verhaal...

 

Theo: de ijsco-man bij de Union Buildings, het parlementsgebouw in Pretoria. Een torentje met twee bolletjes chocolade,  a.u.b. Sorry, enkel ijsco/frisco mister!

'Belle'... de mooi-ogende dienster in een forellenrestaurant op weg naar het Krugerpark. Vandaag moet U het doen met haar schaduw, net als ik de eerste vier keer toen die over de tegenoverliggende muur passeerde. Dan kwam de babbel, en daarna de foto's...

Georges, garagist in Pelgrim's Rest en gespecialiseerd in old-timers. Had een Bentley, een Oldsmobile en een ouwe Ford in de werkplaats staan maar wist jammer genoeg niks van de Minerva...

Louwie, onderhoudsman voor de pompen in een ertsmijn bij Pelgrim's Rest. Had zijn dagshift er net opzitten en kwam zijn vrouw ophalen die in het achterliggend restaurant werkt.

Hoe hij heet ben ik vergeten. Moeilijk te onthouden zo'n Zoeloe-naam, maar dat hij ook van '51 is en mij daarom een warme knuffel gaf: dat vergeet ik nooit...

James, klusjesman bij het Born in Africa-project en voetbaltrainer in township 'Plettenberg'. Zoekt sponsors voor zijn schoolteam.

Mathew, super-beleefd kereltje ergens aan de rand van een parking. Hij spreekt goed Afrikaans, Engels en Xhosa.
Is dat jouw broer? Ja meneer,...
Gaan jullie naar school? Ja meneer,..
Wanneer beginnen de lessen? Om ach uur, meneer...

James, parkeerwachter in Houtbaai. Een ouwe man bij de zee: een broer van Ernest Hemingway?

Ben Hosian, een jonge man op zee: werkt op de toeristenboot waarmee we naar de zeehonden gaan kijken in Houtbaai. Goedlachs, en een vriendelijke kerel.

Kunt U hiermee even verder? Dan sluit ik nu af met een ongelofelijke anecdote: op Tafelberg hebben we een aan onszelf geadresseerde kaart op de bus gedaan. Gewoon gek, we wilden ook zo'n 'speciale' poststempel. Als die kaart al zou aankomen rekenden wij minstens op enkele weken 'onderweg'. Welnu, op dinsdag 12 november - drie werkdagen na de stempeldatum - lag de kaart in onze bus. Samen met nog een ansichtkaart. Ook uit Kaapstad! Afgestempeld op dezelfde dag!!! Van mijn ex-directeur H.A., ondertussen gepromoveerd tot dé Rik! Straffen toebak, niet? Hadden we elkaar daar nog tegen het op rust gestelde lijf kunnen lopen op een van die vele toeristische plekken waar alle bezoekers komen. Dat zou wat geweest zijn: met Maria en Rik een terrasje doen aan The Waterfront! Eén thee, ne platte water en twee Duvels...asseblieft!!
Marco Polo