It may have been in pieces...

Ik weet zelfs niet bij benadering hoe lang dat avond-aan-avond drie/vier voetbalmatchen op televisie al bezig is.  Het lijkt al wel een eeuwigheid. Een mens rolt er dan als vanzelf in en voor je het goed en wel beseft is het een dagelijkse reflex geworden waarnaar het mondiale bioritme zich alleen maar kan plooien. Oké, ik pleit nogmaals schuldig: de meeste van die matchen heb ik gezien. Niet die om middernacht, maar voor de rest waren het er heel wat.
En heb ik ervan genoten?
Soms. En dan nog op de meest onverwachte momenten. Er waren verrassingen bij de vleet, hoewel.  De specialisten zien dat helemaal anders en geven een alles verklarende draai aan hun analyse waarbij de gewone man in zijn zetel totaal uit het lood geslagen achterblijft. Neem nu de tactische overwegingen van Bob Peeters bij de eerste twee matchen van de Rode Duivels. Het aankijken niet waard en van een wereldbeker onwaardig niveau. Volgens hem lag het aan hét systeem. En nog: het werd veel beter als de driehoek op het middenveld...
Ho ho ho!!! Stop maar Bob! Eén man zat daar onder die Sporza parasols die het debacle bij naam durfde te noemen: Jan Mulder. "Het lijkt op niets. Oervervelend en saai voetbal. Statisch en traag, heeft eigenlijk niets met het spelletje te maken. Ze moeten looooopen..."

En zo hoor ik het graag: geen geleuter, geen verzachtende omstandigheden, geen begrip voor.... 'Ze' staan daar niet voor niks op dat veld en 'we' mogen er toch iets meer van verwachten. Ondertussen viel op lokale bodem half België in katzwijm. 'Ze' wonnen match na match, 'ze' werd meer en meer 'we' en de manier waarop speelde geen rol meer. Als de punten maar binnen waren, en dat zijn ze nu. 9 op 9! Fantastisch numeriek rapport. De pagina met attitudes slaan we deze keer best over: inzet, samenwerking, creativiteit, doorzettingsvermogen... Wie dit durft aan te kaarten is een negativist en het supporterschap van de nationale elf onwaardig. Toch moet het mij van het stilaan terug op zijn plooi komende hart: ik ben blij als 'onze' jongens winnen, maar ik wil eigenlijk ook wel genieten van het geleverde spelvertoon en mee opgaan in hun 'drive'. Als dat er niet bij is vind ik het maar niets. Toch hoeft dat niet elke keer met zo'n dwaze twee-voeten-vooruit-op-de-man-sprong als van die knettergekke Defour...
Genoeg geklaagd nu, let the games begin! Want zo is het natuurlijk: het echte wereldkampioenschap begint nu pas bij de wedstrijden met directe uitschakeling, en dus zouden ze voor mij iedere keer met zestien mogen beginnen aan een eindfase van een WK. Het risico zit er dan wel in dat 'wij' er nog minder gaan bij zijn dan dat tot nu toe het geval is. Niet meer rekenen, spelen om te winnen. Of om de verlengingen te halen en dan 'om het minst' strafschoppen te missen!

Het was al direct prijs met de eerste 1/8ste finale tussen Brazilië en Chili. Ook geen topkwaliteit voetbal, maar wat een intensiteit en overgave van beide ploegen. Spannend tot de laatste bal van een Chileen in de verlenging op de dwarslat. Strafschoppen dus: 3-2 voor Brazilië, met drie gestopte ballen, één naast het kader en weer die laatste bal van Chili.. deze keer op de paal. Mijn tikker klopt half Braziliaans en dus kan ik hiermee even verder. Ik geraak precies toch stilaan weer gewonnen voor het voetbal. Tot de uitgekookte topploegen er weer aankomen met hun geduldig resultaatvoetbal: Nederland, Duitsland en tegenwoordig ook België. Want ja, 'we' worden stilaan bij de grote ploegen gerekend en dus mogen 'we' ook uit dat saaie tactische vaatje tappen. Misschien zit er een kans in dat 'ze' er deze keer wel voor willen of mogen gaan, omdat winnen nu eenmaal de enige kans is om door te stoten naar de kwartfinales. Je weet maar nooit.

Afsluiten doe ik vandaag met bovenstaande quote van Jim Morrison die gisteravond aan bod kwam bij het pensioenfeest van Arnold VH, Nolle voor de vrienden. Merci Arnold en van harte gefeliciteerd met je op rust stelling en je 65ste verjaardag. Deze uitspraak zou ook niet misstaan als doelstelling voor 'onze' WK-sjotters, alleen moeten zij dat nu waarmaken en niet wachten tot hun 65. Daarvoor heb ik de tijd niet meer...

Marco Polo