Amsterdamned Indian Summer...

Nadat ik U het vierdelig verslag over Jordanië heb geoffreerd, voorzien van en gelardeerd met een ruime selectie uit de door mij meest gewaardeerde neveneffecten des levens,  is het weer de hoogste tijd voor wat heimattelijk nieuws. Gewoon wat kletsen over de slag van alledag, wat gelamenteer over het lokale weer, wat pseudo-journalistiek over de binnen- en buitenlandse politiek en als het nog mag U laten delen in de bochten die zich aan mijn dagdagelijkse levenspad opdringen en de kronkels waarin ik mij moet wringen om alsnog mijn draai te vinden. Enfin, terug naar het oeverloze gezwets van weleer...
Gelukkig is er af en toe plaats voor een gedaguerreotypeerde afbeelding die mij het mededelen gemakkelijker en dus aangenamer maakt, terwijl het U dan weer een ellenlange litanie bespaart over het wat en hoe en waarom misschien iets wel of niet gebeurt. Al dan niet. Ja??
Wat in oktober was, blijft in oktober. En daar was niet zo heel veel tijd meer over na dat bewuste vierluik. Niet veel tijd misschien, maar wel veel mooi weer. Een nazomer van jewelste, een Indian Summer om You tegen te zeggen, een warm najaar om te koesteren. Een goed moment om nog eens door het Middelheimmuseum te slenteren en een oog te werpen op de tijdelijke expo's. In en nabij Het Huis-paviljoen stelt nu Kader Attia tentoon. Vooral zijn houten sculpturen hebben mij geraakt. Kapotgeschoten en inderhaast herstelde gezichten van Algerijnse soldaten uit de eerste wereldoorlog. De link tussen de grote WO I-herdenkingen, de koloniale onderdanen die door de oorlogvoerenden mee in de strijd werden geworpen, kanonnenvlees, aan flarden geschoten, inderhaast weer opgelapt en dan maar hopen op herstel van het onherstelbare...

 Elke kop vertelt een ander verhaal en Het Huis biedt ruime mogelijkheid om vanuit diverse invalshoeken een veelheid aan interpretaties en percepties op de houten kapblokken te kleven. Om bij stil te staan, en stil van te worden...

En dan was daar november al. Nog steeds met dagtemperaturen tot boven de 20 graden. Man toch, zullen we voor wat verkoeling naar het noorden trekken. Weekendje Amsterdam? Niet ver genoeg. Amsterdam-Noord dan maar, bij Bram en Shanthi. Heerlijk rustige tweedaagse. Eerste dag een uitstap naar de Oostvaardersplassen. Hadden we al eens gedaan, vorig jaar, en veel dieren gezien. Deze keer geen dieren, maar daarom niet minder mooi en weer een toffe ervaring. Speciaal voor ons nog een bos waar doorheen je nog wel de bomen kan zien, en waar het heerlijk wandelen is...

De volgende dag komt "Noord" zelf aan bod. Een korte wandeling naar een nabijgelegen nieuwbouw levert prachtige beelden op. De keuze is moeilijk, en dus moet ik een gokje wagen. Strakke lijnen, nuttig ingevulde balkons, en op de achtergrond nog meer warme tinten.

 Om die tot hun volle recht te laten komen ben ik even plat gegaan bij een tegenoverliggende gevel. In warme kleurschakeringen trekt dit appartementsgebouw zichzelf omhoog in de blauwe hemel. Hoe hoger hoe lichter, hoe verder hoe ijler...

Ik loop nog een uurtje rond tussen die gebouwen, op zoek naar ideale invalshoeken en perspectieven. Het kan mij wel bekoren zo'n strakke maar tevens fleurige architectuur. Het grijs heeft plaats geruimd voor kleurige combinaties. Iets verder staan nog wel grijze gebouwen, maar daar hebben de bewoners dan weer zelf wat op gevonden om een spatje kleur te brengen in hun straat...

Heel het weekend uitermate mooi weer. Perfect voor een extreem belangrijke verjaardag: in deze periode zijn heer Polo en zoon Bram samen 100 jaar oud. Het feestmaal mocht er ook wezen. Brasserie Harkema is een aanrader. Eerlijk, heerlijk. No nonsense.
Here's to us...!!!

Marco Polo