Julien et les autres...

Oef, het is er dan toch nog van gekomen. Na een behoorlijk lange afwezigheid heb ik eindelijk de weg terug gevonden naar deze blogpagina's. Met het schaamrood op de wangen, een krop in de keel en emotionele vreugdetranen in de ooghoeken kijk ik naar mijn op 29 september neergetikte geheugensteuntjes in de kladversie van deze 'Marco Polo - mededeling 1303'. Allemaal dingen die alweer uit de actualiteit verdwenen zijn en we ons slechts met enige moeite kunnen herinneren.
Hoe deden de Yellow Tigers het alweer op hun laatste tornooi. Hun wedstrijden waren live het bekijken meer dan waard op televisie, maar waren het Europese of wereldkampioenschappen?  En tegen wie speelden ze alweer? Vraag me zeker niet naar de uitslagen: met veel geleuter er omheen kan het hooguit nog dienstdoen als veredelde cafépraat. Een niveau dat hier zelden overstegen wordt, dus waarom niet? Of net daarom wel!?
En dan was er 'De Muze' die op de fles ging. 'De Muze' van de Ferre, alias de drunken sailor die er zelf al lang niet meer is en wiens monumentale pied à terre in de Antwerpse binnenstad stilaan ten onder ging aan de gewijzigde marktomstandigheden, het snelwisselende en onvoldoend heraangevulde kliënteel en het zichzelf overschattend mis-management van de uitbater. Vraag me niet wat er nog mee gebeurd is. Of liever: laat mij maar weten wat ermee gebeurd is, zo kom ik nog eens aan een paar reacties van mijn lezersschare op deze communicatie-probeersels.
Verder was er de open brief van zoon Matthias waarin hij zeer uitgebreid zijn overleden vader Julien in bescherming neemt. Allebei Schoenaerts, en allebei toppers. Van zoiets kan een simpele ziel als uw bloggende scribent alleen maar dromen. Inderdaad, Julien Schoenaerts... acteur van mijn dromen. Vijftig keer hetzelfde stuk, vijftig keer dezelfde tekst, zelfs vijftig keer dezelfde zinsnede, maar elke keer een andere insteek, een andere klemtoon en dus een andere rilling door je hart. Matthias is goed bezig, en flink op weg om zijn naam en die van de andere Schoenaertsen alle eer aan te doen.
Tenslotte dacht ik zo'n twee weken geleden dat ik zeker ook een stukje moest schrijven over Jeroen Meus, die momenteel met zijn Goed Volk hoge televisie-toppen scheert. De aflevering over Zuid-Afrika vond ik prima. Dat hijzelf niet zo'n fan is van het authentieke kip- en schaap slachten begrijp ik wel, maar dat wij het daarom ook allemaal ellendig moeten vinden? In 'koeien' van letters moest ik de volgende dag in de krant lezen dat al de kijkers samen met Jeroen walgden van die slachtingen: 867.312 keken ernaar, minstens één vond het niet zó erg... juist: heer Polo. En dus een prachtige reeks, want naast inhoudelijk ook cinématografisch van een zeer hoog niveau. Maar ook dat is een hoogst persoonlijke interpretatie.

Dit waren dus de dingen waar ik het nu niet meer over wilde hebben. Er is ondertussen teveel overheen gegaan om ze nog eens in extenso aan bod te laten komen. Eerst een week met veel praktische beslommeringen en karweien die zoniet het onderste uit de kan, dan toch het beste in mij naar boven haalde en ervoor zorgde dat de batterijen weer aan opladen toe waren. En dat hebben we, in goed gezelschap overigens, de daaropvolgende week gedaan in Jordanië...

Waarover een volgende keer meer.
En wellicht nog meer, en weer meer...

Marco Polo